Ο δάσκαλος, που έγινε ήρωας!!!

Ένα είδος εθνικού ήρωα έγινε ο ιρανός δάσκαλος Αλί Μοχαμαντιάν, ο οποίος αφού παρατήρησε ότι μαθητής του είχε πέσει θύμα χλεύης επειδή είχε χάσει τα μαλλιά του λόγω μιας σπάνιας ασθένειας, αποφάσισε να του συμπαρασταθεί.

Έτσι ένα πρωί εμφανίστηκε ξαφνικά στην τάξη με ξυρισμένο κεφάλι μπροστά στους μαθητές του, που χλεύαζαν τον μαθητή με το πρόβλημα.

Μάλιστα οι μαθητές που κορόιδευαν τον οκτάχρονο Μαχάν Ραχιμί, ακολουθώντας το παράδειγμα του δασκάλου, ξύρισαν μέσα σε λίγες ημέρες κι εκείνοι τα κεφάλια τους.

Ο Μοχαμαντιάν, ο οποίος διδάσκει στο δημοτικό σχολείο Sheikh Shaltoot στο Marivan, μια κουρδική πόλη στα δυτικά του Ιράν , έχει γίνει πλέον εθνικός ήρωας.

Ο πρόεδρος Χασάν Ρουχανί τον φώναξε για να τον επαινέσει, η κυβέρνηση πρόσφερε οικονομική στήριξη για τη θεραπεία του παιδιού και η ιστορία ξεπέρασε τα σύνορα της χώρας.

“Είμαι τόσο χαρούμενος που η ιστορία αυτή έχει αγγίξει πολλές καρδιές και οι άνθρωποι αντέδρασαν με εξαιρετικά θετικό τρόπο”, είπε ο 45χρονος δάσκαλος τηλεφωνικά από το Μαριβάν στην εφημερίδα Guardian. “Όλοι τώρα στο σχολείο θέλουν να ξυρίσουν το κεφάλι τους.”

Νωρίτερα αυτό το μήνα, Μοχαμαντιάν δημοσίευσε στο Facebook μια φωτογραφία του με τον 8χρονο. “Τα κεφάλια μας είναι ευαίσθητα στα μαλλιά”, έγραψε στο κοινωνικό δίκτυο. Αυτή η φωτογραφία ήταν που έκανε γνωστή παντού την ιστορία. Όπως είπε ο δάσκαλος, ο Μαχάν είχε απομονωθεί αφότου έχασε τα μαλλιά του και είχε χάσει το χαμόγελο του. “Για αυτό ξύρισα το κεφάλι μου, για να τον φέρω στο σωστό δρόμο”, δήλωσε.

Οι γιατροί στο νοσοκομείο Ραζί στην Τεχεράνη δήλωσαν στην κρατική τηλεόραση ότι ο Mahan είχε προβλήματα με το ανοσοποιητικό του σύστημα, αλλά δεν έχουν καταφέρει να διερευνήσουν την ακριβή φύση της ασθένειάς του. Οι γιατροί στην Τεχεράνη έχουν στείλει δείγματα στη Γερμανία αναμένοντας μια πιθανή διάγνωση.

Ο Μοχαμαντιάν έχει 23 χρόνια διδακτική εμπειρία και έχει δύο κόρες και ένα γιο. “Σε μέρη όπως η Συρία και το Ιράκ ή το Σουδάν, παιδιά σκοτώνονται κάθε μέρα και σε μέρη όπως το Πακιστάν και η Ινδία Η παιδική εργασία είναι διαδεδομένη. Είμαι εξαιρετικά ανήσυχος για τις τρομακτικές δοκιμασίες που αντιμετωπίζουν τα παιδιά σε καθημερινή βάση”, είπε στην Γκάρντιαν.

Πηγή: http://www.makeleio.gr/

Έφυγε από τη ζωή το 8χρονο κοριτσάκι, που ένωσε χιλιάδες ανθρώπους με μία ευχή του

Η ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΝΤΕΛΑΝΕΪ

Συγκλονίζει η ιστορία της 8χρονης Ντελάνει Μπράουν από την Πενσυλβάνια, που έπασχε από λευχαιμία και έφυγε από τη ζωή το βράδυ των Χριστουγέννων, ωστόσο με μία Χριστουγεννιάτικη ευχή της κατάφερε να ενώσει εκατοντάδες ανθρώπους.

Το κοριτσάκι συγκίνησε το παγκόσμιο κοινό με την ψυχική του δύναμη και το θάρρος της δημιουργώντας μάλιστα ομάδα με φαν στο διαδίκτυο με hashtag «Team Laney».

Το κοριτσάκι που λάτρευε το χορό και τη μουσική διαγνώστηκε με σοβαρής μορφής λευχαιμία πριν από περίπου 7 μήνες και από τότε η ζωή της άλλαξε δραματικά. Ωστόσο η μικρή Ντελάνει δεν έχασε το κουράγιο της και συνέχισε να χαμογελάει και να είναι αισιόδοξη.

Η ιστορία της έγινε παγκοσμίως γνωστή όταν ζήτησε να γνωρίσει την Τέιλορ Σουίφτ και παρακάλεσε να έρθουν μερικοί άνθρωποι να της πουν τα κάλαντα τα Χριστούγεννα.

Την Παρασκευή, που ήταν και τα γενέθλια της Ντελάνει, το κοριτσάκι είχε την ευκαιρία να μιλήσει σε βιντεοκλήση με το είδωλο της με την υπηρεσία FaceTime, ενώ η ευχή της να ακούσει τα κάλαντα έγινε ολόκληρη εκστρατεία στις ΗΠΑ, μαζεύοντας έξω από την πόρτα της 10.000 ανθρώπους το βράδυ του Σαββάτου.

Σύμφωνα με το CNN, η ίδια η Ντελάνει ήταν πολύ αδύναμη για να σηκωθεί στο παράθυρο να τους δει, όμως έγραψε στο διαδίκτυο ότι «σας ακούω και σας αγαπώ» και ανέβασε μία φωτογραφία της με μάσκα οξυγόνου κάνοντας με τα χέρια της σήμα ότι είναι όλα ΟΚ!

Ωστόσο η ιστορία της μικρής Ντελάνει δεν είχε αίσιο τέλος, αφού το κοριτσάκι έφυγε από τη ζωή το βράδυ των Χριστουγέννων όπως ανακοίνωσαν οι γονείς της στην επίσημη σελίδα στο διαδίκτυο: «Το αγγελούδι μας στη Γη κέρδισε ροζ φτερά αγγέλου στον ουρανό. Άφησε την τελευταία της πνοή στο σπίτι στο κρεβάτι της στις 3:10 περιτριγυρισμένη από όλη την οικογένεια και τους φίλους της. Μας λείπει ήδη τόσο πολύ»

Πηγή: http://rodosalarm.gr/

«Νίκησα τον καρκίνο με όπλο το χαμόγελο»

Η συγκινητική ιστορία της Playmate 

ΕΥΡΥΔΙΚΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ,

που νίκησε τον καρκίνο

«Έβαφα τη μόνη βλεφαρίδα που μου έμεινε και έβγαινα»


Η ζωή της έδειξε από πολύ νωρίς το σκληρό της πρόσωπο. Μόλις 27 χρόνων η Ευρυδίκη Παπαδοπούλου ήρθε αντιμέτωπη με την εφιαλτική πραγματικότητα. Και νίκησε. Έδωσε την προσωπική της μάχη με τον καρκίνο και κατάφερε να σταθεί θαρραλέα απέναντί του.

Για περίπου έναν χρόνο πάλεψε με την αρρώστια και τελικά στάθηκε όρθια. Το εντυπωσιακό μελαχρινό κορίτσι που κάποτε βρέθηκε στα φώτα της δημοσιότητας, ήταν υποψήφια στον διαγωνισμό ομορφιάς «Playmate» και έκανε όνειρα να «οργώσει» τις πασαρέλες, είδε σε μια στιγμή τα πάντα να αλλάζουν. Η νόσος του Hodgkin είχε κάνει απειλητικά την εμφάνισή της και έπρεπε να αντιμετωπιστεί άμεσα. Μετά τις πρώτες αντιδράσεις πανικού η ίδια επέλεξε να σταματήσει να φοβάται και να προχωρήσει τη θεραπεία της με αποφασιστικότητα και θετική διάθεση.

Σήμερα έχοντας αφήσει πίσω της τις «γκρίζες» μέρες της νοσηλείας της είναι υγιής, χαμογελάει και απολαμβάνει την καθημερινότητά της. «Η ζωή είναι έτσι κι αλλιώς μια μάχη που πρέπει να δίνουμε μέχρι τέλους» λέει αυθόρμητα. Η Ευρυδίκη θέλησε να μοιραστεί την περιπέτειά της με τον καρκίνο για να στείλει μήνυμα αισιοδοξίας σε εκείνους που νοσούν αλλά και στους δικούς τους ανθρώπους, για να αντιμετωπίσουν με θάρρος την ασθένεια. Άλλωστε όπως μας εξηγεί: «Η γνώση είναι δύναμη και απωθεί κάθε φόβο»...

Δυσάρεστη έκπληξη
Η περσινή Πρωτοχρονιά επιφύλασσε μια άσχημη έκπληξη για την Ευρυδίκη. Ανήμερα της γιορτής, βρέθηκε στο νοσοκομείο, μετά από έντονες ζαλάδες. «Δεν αισθανόμουν καλά τον τελευταίο καιρό. Ήμουν σαν αυτοκίνητο, που δεν έχει βενζίνη. Παρουσιάζονταν πόνοι σε διάφορα σημεία του σώματός μου, είχα φαγούρα στο δέρμα, ήθελα να κοιμάμαι συνέχεια, κουραζόμουν εύκολα, είχα χάσει πολλά κιλά. Ήξερα ότι κάτι δεν λειτουργεί σωστά στον οργανισμό μου. Παρ' όλα αυτά δεν σταμάτησα ποτέ τη γυμναστική και την υγιεινή διατροφή», θυμάται.

Μετά από μια σειρά απαραίτητων ιατρικών εξετάσεων είχε φτάσει η στιγμή της διάγνωσης. «Οι γιατροί δεν μου έλεγαν από τι ακριβώς έπασχα γιατί έπρεπε να βεβαιωθούν 100%. Και έτσι πρέπει. Εγώ όμως διαισθανόμουν ότι είχα καρκίνο. Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα της βιοψίας, είχα κάνει αφαίρεση όγκου από τον λαιμό, μου εξήγησαν ότι βρισκόμουν στο τρίτο προχωρημένο στάδιο του λεμφώματος Hodgkin. Αφού με καθησύχασαν, μου είπαν ότι ήταν απαραίτητο να προετοιμαστώ για τη θεραπεία»...

Η νεαρή κοπέλα στο άκουσμα της ασθένειας έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της. «Με κυρίευσε ο τρόμος και έκλαιγα συνέχεια. Οι γιατροί τόνισαν ότι πρέπει να ενισχύσω το ανοσοποιητικό μου γιατί σε δύο εβδομάδες θα έδινα τη μεγαλύτερη μου μάχη και εγώ σκεφτόμουν τι θα γίνει με το μαγαζί μου, τότε διατηρούσα κομμωτήριο, και την καθημερινότητά μου. Είχα πανικοβληθεί. Δέκα ημέρες μετά συνειδητοποίησα ότι πρέπει να βοηθήσω τον εαυτό μου».

Στις 4 Φεβρουαρίου, την ημέρα των γενεθλίων της, η Ευρυδίκη έκανε την πρώτη χημειοθεραπεία. Μετά από έξι κύκλους οι οποίοι ολοκληρώθηκαν τον περασμένο Ιούνιο, ακολούθησε σειρά ακτινοβολιών για τους επόμενους δυο μήνες. «Στις αρχές του Σεπτέμβρη οι γιατροί μου ανακοίνωσαν τα ευχάριστα νέα. Ήμουν καλά. Μάλιστα μου έλεγαν ότι είχα γρήγορη ανάρρωση επειδή κατά τη διάρκεια της θεραπείας είχα καλή ψυχολογία και αισιόδοξη στάση. Μου εξήγησαν ότι βοήθησα τον εαυτό μου. Αντιμετώπισα την ασθένεια χωρίς φόβο, με χαμόγελο και έψαξα να βρω τη θετική πλευρά. Είπα ''πρέπει να το νικήσω'' και να χαρίσω γρήγορα το χαμόγελο στην οικογένειά μου και στους ανθρώπους που με αγαπούν και περνούν τον δικό τους Γολγοθά δίπλα μου» συμπληρώνει η Ευρυδίκη Παπαδοπούλου.

ΟΙ ΜΗΝΕΣ ΤΗΣ ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ

«Έβαφα τη μόνη βλεφαρίδα που μου έμεινε και έβγαινα»

Κατά τη διάρκεια της θεραπείας της η νεαρή κοπέλα είχε τη συμπαράσταση της οικογένειά της -είναι το μικρότερο παιδί μιας εξαμελούς οικογένειας-, του συντρόφου της καθώς και άλλων ασθενών. «Κατάλαβα ότι δεν ήμουν μόνη σε αυτό τον αγώνα. Με βοήθησαν τα παιδιά της κοινωφελούς Μη Κερδοσκοπικής Οργάνωσης Φίλων του Καρκίνου "Μείνε Δυνατός". Αντιμετώπισα διάφορες συμπεριφορές όταν ήμουν άρρωστη και αποφάσισα να ''κρατήσω'' μόνο τις καλές. Όταν έπεσαν τα μαλλιά μου μια σκέψη ήταν να κυκλοφορώ με περούκα. Τελικά δεν το έκανα. Αναρωτιόμουν γιατί να κάνω κάτι τέτοιο, δεν χρειάζεται να καλύψω κάτι. Βαφόμουν και έβγαινα έξω. Ακόμη και όταν μου είχε μείνει μόνο μία βλεφαρίδα την έβαφα και αυτήν. Εγώ αισθανόμουν όμορφη και αυτό ήταν αρκετό» τονίζει η ίδια.

Η 28χρονη σήμερα Ευρυδίκη Παπαδοπούλου απολαμβάνει την κάθε στιγμή, αφού αξιολογεί τις προτεραιότητές της με εντελώς διαφορετικό τρόπο απ' ό,τι παλιότερα. Εργάζεται σε κομμωτήριο, έχει ενδιαφέροντα, διασκεδάζει όπως κάθε κορίτσι της ηλικίας της. «Κατάλαβα ότι η ζωή είναι μικρή και πρέπει να κάνουμε πραγματικότητα τα όνειρά μας. Όταν ήμουν άρρωστη έβρισκα παρηγοριά στη μεγάλη μου αγάπη, τη μουσική. Τον τελευταίο καιρό κάνω κάτι που ήθελα εδώ και χρόνια: Παίζω μουσική σε κλαμπ ως dj και είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη. Τώρα πια άλλωστε δεν παίρνω τίποτα ως δεδομένο. Ούτε καν τον ίδιο μου τον εαυτό. Απλώς χαμογελάω και προχωράω μαζί με τους αγαπημένους μου ανθρώπους» καταλήγει.

ΚΛΑΡΑ ΓΕΝΙΤΣΑΡΙΩΤΗ
clarayen@pegasus.gr

Πηγή: http://www.ethnos.gr

Οι ομογενείς βοηθάνε καρκινοπαθή Ελληνόπουλα

Για τριάντα χρόνια, ένας ομογενειακός φορέας βοηθά καρκινοπαθή παιδιά από την Ελλάδα και την Κύπρο που αναζητούν θεραπεία σε αμερικανικά νοσοκομεία και ερευνητικά κέντρα. Πρόκειται για το Greek Children's Fund, το οποίο δημιουργήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 1983 από τον Στέλιο Ματθαίου.

Αφορμή για την ίδρυση του Ταμείου για τα καρκινοπαθή ελληνόπουλα αποτέλεσε μια προσωπική εμπειρία του κ. Ματθαίου. Η κόρη του Κατερίνα είχε παλέψει με τη λευχαιμία τον Δεκέμβριο του 1979 και κατάφερε να γίνει καλά. «Με την περιπέτεια της Κατερίνας δεν βίωσα μόνο το δικό μας πόνο και τη δική μας αγωνία, αλλά διαπίστωσα ότι πολλές ελληνικές οικογένειες μέσα στη δοκιμασία τους είχαν να αντιμετωπίσουν άλλα σοβαρά προβλήματα, κυρίως οικονομικής φύσεως» δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Ματθαίου, με την ευκαιρία της αυριανής εκδήλωσης για τα 30χρονα κοινωνικής δράσης του Ταμείου.

Σύμφωνα με τον ιδρυτή του Ταμείου, έχουν βοηθηθεί οικονομικά χιλιάδες καρκινοπαθή παιδιά από την Ελλάδα, την Κύπρο και την Ομογένεια, καλύπτοντας διάφορες ανάγκες τους, όπως τα έξοδα παραμονής τους στη Νέα Υόρκη, αλλά και σε άλλες αμερικανικές πόλεις, κατά τη διάρκεια της θεραπείας τους, τόσο στα ίδια, όσο και σε μέλη των οικογενειών τους. Συνολικά, το ποσό που προσφέρθηκε ξεπερνά τα 7 εκατομμύρια δολάρια.

Ο Ελληνοαμερικανός επιχειρηματίας, ο οποίος δραστηριοποιείται μαζί με τα αδέλφια του στο χώρο των εστιατορίων στην πολιτεία του Νιου Τζέρσεϊ και είχε γεννηθεί στο χωριό Βαρβίτσα του Νομού Λακωνίας, ίδρυσε το Greek Children's Fund και με αφορμή ένα άλλο γεγονός, μετά την αίσια κατάληξη της μάχης που έδωσε η κόρη του Κατερίνα και η οποία τότε ήταν 12 ετών. «Μια μέρα, είχα γνωρίσει ένα 11χρονο παιδί στο νοσοκομείο Μεμόριαλ. Ήταν Μεγάλη Παρασκευή και ενώ βρισκόταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του με πυρετό, μού ζήτησε να μην εγκαταλείψω ποτέ τα άρρωστα παιδιά», επισήμανε ο κ. Ματθαίου, προσθέτοντας ότι «έπρεπε λοιπόν να κάνω κάτι, με τη βοήθεια άλλων ομογενών, για να στηρίξουμε αυτά τα παιδιά και τις οικογένειές τους».

Όταν δημιουργήθηκε το Greek Children's Fund είχε ως βάση το νοσοκομείο Μεμόριαλ της Νέας Υόρκης (Memorial Sloan -Kettering Cancer Center). Οι περισσότερες ενισχύσεις του προέρχονται, σύμφωνα με τον ιδρυτή και επίτιμο πρόεδρό του, από εκδηλώσεις, χοροεσπερίδες, χορηγίες και παλαιότερα από τηλεμαραθώνιους. Στην αυριανή εκδήλωση-δείπνο, που θα γίνει σε κοινοτική αίθουσα ελληνορθόδοξης εκκλησίας στο Νιου Τζέρσεϊ, θα τιμηθούν ο πρώην πρόεδρος του Ταμείου Σαμ (Σαράντος) Ματθαίου (γιος του ιδρυτή του Ταμείου) και η Ελπίδα Χατζηβασιλείου, η οποία το 1986, σε ηλικία 13 ετών, είχε μεταβεί στη Νέα Υόρκη μαζί με τη μητέρα της για να εγχειριστεί και να κάνει θεραπεία στο νοσοκομείο Μεμόριαλ, δίνοντας τη δική της μάχη με τον καρκίνο και βρίσκοντας οικονομική και ηθική συμπαράσταση από το Ταμείο Καρκινοπαθών Ελληνοπαίδων.

Σήμερα, η Ελπίδα είναι καλά και ζει με τον σύζυγό της και τα δύο τους παιδιά στην πατρίδα της στην Κύπρο. Και είναι εκατοντάδες τέτοιες περιπτώσεις παιδιών που έγιναν εντελώς καλά, αλλά, όπως ανέφερε ο κ. Ματθαίου, «ήταν και αρκετά παιδιά και νέοι που δεν βρίσκονται πια ανάμεσά μας, όπως η Κατερίνα από τη Θεσσαλονίκη, μια αξιοπρεπής και δυναμική φοιτήτρια που έδωσε σε όλους μας αληθινά μαθήματα ζωής».

Τέλος, ο κ. Ματθαίου μίλησε για το «μόνιμο όνειρό» του να μπορέσει η Ομογένεια να δημιουργήσει το δικό της Σπίτι Φιλοξενίας ασθενών παιδιών από την Ελλάδα, την Κύπρο και την Ομογένεια, αλλά και μεγαλυτέρων, σημειώνοντας ότι μέχρι τώρα το Ταμείο βοηθά οικονομικά οικογένειες των καρκινοπαθών παιδιών για να διαμένουν στο Ρόναλντ Μακ Ντόναλντ Χάουζ, στο Μανχάταν,

Σημερινός πρόεδρος του Greek Children's Fund είναι ο Γιώργος Κίτσιος, οποίος μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ επισήμανε ότι «μετά από τριάντα χρόνια αξιέπαινης προσφοράς, είναι ανάγκη το Ταμείο να γίνει ευρύτερα γνωστό στην Ελληνοαμερικανική κοινότητα, αλλά και στην Ελλάδα», υποστηρίζοντας επίσης ότι «έφτασε η ώρα για τη δημιουργία του Ελληνικού Σπιτιού Φιλοξενίας ασθενών που δεν έχουν τόπο διαμονής, όταν χρειάζονται να μένουν σε μια πόλη των ΗΠΑ, κυρίως στη Νέα Υόρκη, για να υποβληθούν σε κάποια θεραπεία».

Ο κ. Κίτσιος (αρχιτέκτονας και πολεοδόμος μηχανικός), ο οποίος κατάγεται από την Ευρυτανία και συμμετέχει ενεργά σε αρκετούς ελληνοαμερικανικούς φορείς, τόνισε ότι «κάθε μήνα, τουλάχιστον 3 με 4 καρκινοπαθή παιδιά από την Ελλάδα και την Κύπρο βρίσκονται στη Νέα Υόρκη για θεραπεία. Πρώτο μας μέλημα είναι η εξασφάλιση στέγης στο χρονικό διάστημα που απαιτείται για τη θεραπεία τους, τόσο στα ίδια τα παιδιά, όσο και στα άτομα που τους συνοδεύουν, που, είναι ο ένας ή και δυο γονείς τους. Συνήθως, διαμένουν στο Ρόναλντ Μακ Ντόναλντ Χάουζ. Επίσης, όπου υπάρχει ανάγκη βοηθάμε στα έξοδα μετακίνησης, διατροφής και σε μερικές περιπτώσεις και νοσηλείας σε νοσοκομεία. Η βασική μας όμως επιδίωξη είναι να μπορέσουμε τελικά ως Ομογένεια να δημιουργήσουμε το δικό μας Σπίτι Φιλοξενίας και μπορώ να μπω ότι αρχίσαμε να βάζουμε το νερό στ' αυλάκι».

Καταλήγοντας, ο κ. Κίτσιος ανέφερε ότι ανέλαβε την προεδρία του Ταμείου «γιατί πέρα από την ηθική ικανοποίηση, είναι ένας χώρος που αξίζει πραγματικά να προσφέρεις χρόνο και υπηρεσίες, βοηθώντας ασθενή παιδιά που παλεύουν μερόνυχτα για να βρουν τη δική τους ελπίδα στη ζωή».

Πηγή: Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Είμαι μαμά και το παιδί μου έχει καρκίνο!

Είμαι μαμά και το παιδί μου έχει καρκίνο. Είμαι μαμά της Νεφέλης (3,5 χρονών) και του Πάρι (14 μηνών). Η Νεφέλη τον Ιούλιο διαγνώστηκε με οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία. Από τότε ζούμε τον χειρότερο μας εφιάλτη. Μου είναι δύσκολο να γράψω γι αυτό. Ζούμε με τον καρκίνο πια, τον σκέφτομαι και τον πολεμώ κάθε μέρα, αλλά τελικά μου είναι τόσο δύσκολο να γράψω τι νιώθω σε ένα χαρτί.

Είναι δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Όλες κατά καιρούς έχουμε αντιμετωπίσει παιδικές αρρώστιες, παιδικά ατυχήματα, φόβους για την υγεία των μωρών μας, αλλά όταν σου συμβαίνει είναι αλλιώς. Δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψουν αυτό που νιώθεις. Ή καλύτερα, δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψουν αυτό που δε νιώθεις!!! Το κενό, το σταμάτημα του χρόνου, η απελπισία, ο πόνος, η αδυναμία. Όταν πήραν τη Nεφέλη από την αγκαλιά μου για τις πρώτες εξετάσεις, μου ξερίζωσαν ένα κομμάτι μου. Δεν είχα καταλάβει τι μας έλεγαν οι γιατροί, δεν είχα καταλάβει τι σημαίνει λευχαιμία, καρκίνος του αίματος, χημειοθεραπείες, νοσηλείες… Tο μόνο που θυμάμαι είναι τα λόγια του γιατρού:

«Δεν μιλάμε για ποσοστά επιβίωσης, αλλά για 100% ίαση»

Με αυτή τη διάγνωση πορεύομαι από τότε… κι όταν χάνω το κουράγιο μου, που το χάνω συχνά, αυτό σκέφτομαι: «ότι τα 5 χρόνια θα περάσουν και το 100% θα είναι δικό μας». Θα είναι το δικό μου παιδί που νίκησε τον καρκίνο, η δική μου πριγκίπισσα που δάγκωσε το δηλητηριασμένο μήλο, αλλά θα  ξυπνήσει κι όλα θα ανθίσουν.

Είναι δύσκολος ο καρκίνος. Ειδικά ο παιδικός καρκίνος. Αλλά και στην πλειοψηφία των περιστατικών, ιάσιμος πια. Η καθημερινότητα είναι άσχημη. Νοσηλείες, εξετάσεις, θεραπείες, φάρμακα, παρενέργειες.  Όλη η ζωή μας πια είναι μοιρασμένη στο νοσοκομείο και το σπίτι. Όσο κι αν προσπαθούμε να μη ζούμε με την αρρώστια, να μη το σκεφτόμαστε, να κοιτάμε μόνο μπροστά, να μην το αφήσουμε να επηρεάσει την καθημερινότητα μας, το είναι μας,  αυτό δεν γίνεται.  Αλλά έχουν τόση δύναμη τα παιδιά. Είναι εκπληκτικό, πως τα αντιμετωπίζουν όλα. δε χάνουν το χαμόγελο τους, το παιχνίδι τους, το κουράγιο τους. Ακόμη κι όταν πονάνε, το ξεχνάνε τόσο γρήγορα μετά.

Εμείς οι μαμάδες είμαστε όλες εκεί δίπλα τους. Δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά για να τα βοηθήσουμε. Αλλά είμαστε εκεί δίπλα τους συνέχεια, ασταμάτητα. Γινόμαστε γιατροί, νοσοκόμες, ψυχολόγοι, μαγείρισσες, το παιχνίδι τους, οι φίλοι που δεν μπορούν να δουν πια. Κι όταν καταφέρνουμε να μη διαταράξουμε την καθημερινότητα τους, να  βρούμε τα όρια ώστε το παιδί να μην νιώσει την απειλή της αρρώστιας, είναι όλα λίγο καλύτερα. Πώς να πείσεις ένα παιδί ότι δεν μπορεί να πηγαίνει παδική χαρά, κολυμβητήριο, να βλέπει τους φίλους του, να είναι κλεισμένο για εβδομάδες ολόκληρες, σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου; Δε ξέρω πως, αλλά το κάνω κάθε μέρα. Της έχουμε πει τα πάντα για την αρρώστια της, της έχουμε πει ότι θα γίνει καλά, της έχουμε πει τι είναι καρκίνος, όταν μας ρώτησε, και τι έχει ο φίλος της ο Παναγιωτάκης και γιατί εκείνος έχει όγκο ενώ η Νεφέλη όχι! Έχω γελάσει πολύ, όταν μάλωνε με ένα άλλο παιδάκι για το ποιος θα κρατήσει πιο πολύ καιρό το Hickman!! Έχω κλάψει πολύ όταν με παρακαλάει να μην την τρυπήσουν ξανά, να μην τους αφήσω να τρυπήσουν την πλάτη της. Κλαίω συνέχεια αλλά τα κάνουμε όλα γιατί πρέπει να γίνει καλά!!

Μεταφέραμε το δωμάτιο της στο νοσοκομείο όταν νοσηλευόμασταν. Κάνουμε σχέδια για το μέλλον. Συνεχίζουν η μαμά και ο μπαμπάς τις δουλειές τους,  τις βόλτες τους. Το πρόγραμμα και οι κανόνες του σπιτιού δεν έχουν αλλάξει. Κάνουμε πάρτι, φοράμε τα καλά μας, καθόμαστε στο μεγάλο τραπέζι να φάμε γιορτινά, τραγουδάμε και χορεύουμε. Δεν έχει σημασία που είμαστε οι 4 μας. Πολύ λίγες φορές της έχουν λείψει οι φίλοι της και οι γιαγιάδες της. Ξέρω ότι καταλαβαίνει τα πάντα. Ξέρω ότι νιώθει τη στενοχώρια μας αλλά και την προσπάθεια που κάνω για να μην το καταλαβαίνει όλο αυτό. Ξέρω πια ότι μετράει τις μέρες για το τέλος των θεραπειών. Έχουν λιγοστέψει πια οι εφιάλτες της το βράδυ. Γελάει πιο συχνά. Παίζει πιο πολύ. Έχει κάνει πολλούς νέους φίλους.  Αγαπάει πιο πολύ τον αδερφό της. Αγαπάει πιο πολύ και τη μαμά της πια, παρόλο που η μαμά είναι πιο κουρασμένη, νευριάζει πιο εύκολα, κλαίει πιο συχνά!!!!

Ντρέπομαι γιατί δεν ήξερα για το ογκολογικό νοσοκομείο ΕΛΠΙΔΑ.

Ντρέπομαι γιατί άκουγα για τα παιδάκια με καρκίνο και δεν είχα αναρωτηθεί αν γίνονται καλά, πώς γίνονται καλά, πού γίνονται καλά.

Ντρέπομαι για πολλά που δεν έκανα και για ακόμη περισσότερα που δεν ήξερα γιατί απλά δεν είχα αναρωτηθεί.

Ντρέπομαι γιατί θεωρούσα τον εαυτό μου μορφωμένο, δραστήριο με κοινωνικές ευαισθησίες, με διαφορετική αντίληψη. 

Όλα αυτά που ακούμε και σκεφτόμαστε ότι συμβαίνουν σε μια άλλη σφαίρα… σε άλλες οικογένειες, σε άλλα παιδιά, σε άλλες γειτονιές.

 Δε ξέρω αν μετά από αυτή την περιπέτεια θα γίνω καλύτερος ή χειρότερος άνθρωπος. Και το λέω αυτό γιατί όσο περνάει ο καιρός και συνειδητοποιώ τι μας συμβαίνει, κατανοώ τους γονείς που όταν αφήνουν το νοσοκομείο πίσω τους, δε θέλουν καμία σχέση με τον καρκίνο, δε θέλουν τίποτα να τους θυμίζει τι πέρασαν.  Ξέρω όμως ότι θα είμαι πιο αληθινή και πιο ολοκληρωμένη… και σαν άτομο, σαν φίλη, σαν σύντροφος, αλλά κυρίως  σαν μάνα. Και ξέρω ότι όσο πιο δυνατή η μάνα, τόσο πιο δυνατό το παιδί.

Και ξέρω ότι το παιδί μου δεν θα χάσει καμία μάχη στη ζωή της, γιατί έχει κερδίσει τη μάχη για την ίδια της τη ζωή.

Πηγή: http://www.eimaimama.gr

Νέα παιδιά που νίκησαν τον καρκίνο κρατούν συντροφιά στους ασθενείς

Τα κύτταρα στον άνθρωπο πολλές φορές τρελαίνονται. Τρελαίνονται και παίζουν παιχνίδια επικίνδυνα. Τα «Κυτταρόπουλα» γνώρισαν από πρώτο χέρι τα παιχνίδια αυτά σε παιδική ηλικία. Και τώρα στέκονται στο πλευρό όλων αυτών των νέων παιδιών που ρίχνονται στη μάχη. Σαν ένα «Κύτταρο» που πολλαπλασιάζεται με αγάπη.

«Εμείς, που ως παιδιά ή έφηβοι είχαμε καρκίνο, δημιουργήσαμε τον σύλλογο αυτό και του δώσαμε το όνομα "Κύτταρο" εξαιτίας του κυττάρου εκείνου που άλλαξε την υγεία μας και τη ζωή μας. Η επίσημη ίδρυσή μας χρονολογείται στα τέλη του 2007. Πυρήνας του "Κυττάρου" υπήρξε μια Ομάδα Νέων που συμμετείχε στις δράσεις και στις εκδηλώσεις της Φλόγας, του συλλόγου Γονιών Παιδιών και Εφήβων με Νεοπλασματική Ασθένεια» αναφέρει η Αιμιλία Τσίρου, πρόεδρος του Συλλόγου.

Σε μικρή ηλικία κοίταξε στα μάτια τον καρκίνο και τον νίκησε. «Ο καρκίνος μου έμαθε να ελπίζω, να επιμένω, να αγαπώ και να αγωνίζομαι. Η μάχη μαζί του είναι μια τιτανομαχία. Ο αγώνας είναι άνισος, ειδικά για έναν άνθρωπο στα πρώτα βήματα της ζωής του. Με συγκινεί ότι σε αυτόν τον "πόλεμο" έχουμε καταφέρει ο καρκίνος να καταλήγει συνήθως ηττημένος και 3 στα 4 παιδιά να γίνονται καλά» αναφέρει. Η ίδια συντονίζει τις περισσότερες δράσεις των τελευταίων ετών. Στόχος η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη παρουσία στο πλευρό των νέων «μαχητών».

«Επισκεπτόμαστε τον Ξενώνα της Φλόγας, ο οποίος φιλοξενεί τις οικογένειες από την επαρχία κατά τη διάρκεια της θεραπείας του παιδιού/ εφήβου, απογευματινές ώρες και ανάλογα με την ηλικία και τη διάθεση όλων παίζουμε και συζητάμε. Κατά καιρούς επισκεπτόμαστε και τα παιδιά που νοσηλεύονται στο Νοσοκομείο. Οι δραστηριότητές μας περιλαμβάνουν εκτός από τις τακτικές επισκέψεις στα παιδιά που τώρα νοσούν, διοργάνωση ενημερωτικών διαλέξεων και σεμιναρίων, συμμετοχή σε συνέδρια, εθνικά ή διεθνή, συνεργασία με άλλους φορείς και συλλόγους καθώς και σύσταση επιτροπών και ομάδων για την ανάλυση και διευθέτηση συγκεκριμένων προβλημάτων.

Στόχος, άλλωστε, της όμορφης παρέας είναι πέρα από τη συμπαράσταση και τη δημιουργική απασχόληση η ενημέρωση και η διαφώτιση των μελών του ευρύτερου κοινωνικού περιβάλλοντος σχετικά με τον καρκίνο της παιδικής και εφηβικής ηλικίας, τα προβλήματα που δημιουργούνται στα παιδιά, τους εφήβους και τις οικογένειες τους, καθώς και η προάσπιση ηθικών, κοινωνικών, επαγγελματικών και ιατρικών συμφερόντων των ενηλίκων που έχουν νοσήσει.

Ενεργό μέλος της παρέας είναι και ο Παναγιώτης Σφαέλος. «Η δική μου περιπέτεια ξεκινάει στα 6 μου χρόνια. Τότε που μία εξέταση έδειξε μία σοβαρή μορφή καρκίνου σε προχωρημένο στάδιο. Θυμάμαι τα πάντα από εκείνη την περίοδο. Κυρίως την τυχαία διάγνωση. Έπαιζα πάλη με τον πατέρα μου και όταν με ακουμπούσε στην κοιλιά κοβόταν η αναπνοή μου. Στην αρχή ο γιατρός υποστήριζε ότι απλά γαργαλιόμουν. Ευτυχώς κάναμε υπέρηχο και είδαμε το πρόβλημα. Μετά ακολούθησαν τα προβλεπόμενα. Χειρουργείο, θεραπείες. Προσωπικό δίδαγμα από όλη αυτήν την περιπέτεια είναι ότι αξίζει να παλέψεις ακόμα και όταν είναι οι πιθανότητες είναι εναντίον σου. Υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να βγεις μεγάλος νικητής. Η ζωή είναι πολύτιμη και εύθραυστη. Φροντίσουμε να την απολαμβάνουμε και να φροντίζουμε τους υπόλοιπους. Αυτή είναι και η αιτία συμμετοχής μου στο Κύτταρο. Είμαι εδώ για να βοηθήσω ανθρώπους που έχουν ό,τι νίκησα στο παρελθόν.

Τα Χριστούγεννα για τη Διονυσία Σακελλαρίου έχουν ξεχωριστή σημασία. Κάποιες γιορτινές μέρες πριν από χρόνια οι εξετάσεις έδειξαν ότι δε θα αλλάξει τον χρόνο στο σπίτι της αλλά σε κάποιο νοσοκομείο.

«Θυμάμαι ότι πριν πάμε στον γιατρό να δει τι έχω δεν άκουγα καλά, κουραζόμουνα με το παραμικρό και ήθελα να κοιμάμαι πάρα πολύ. Έτσι λοιπόν η μητέρα μου αποφάσισε να με πάει στο νοσοκομείο να δει τι συμβαίνει καθώς ο παιδίατρος μας δεν μπορούσε να δώσει μία εξήγηση. Στο Αγλαΐα Κυριακού οι εξετάσεις έδειξαν οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία. Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε ένας καινούριος κόσμος για εμένα μακριά από το σχολείο, από τη γειτονιά και την κοινωνία. Δεν ήξερα τι να κάνω και πώς να φερθώ. Θυμάμαι πως ήθελα όπως κάθε άλλο παιδί να παίξω αλλά δεν μπορούσα. Υπήρχαν καλές ημέρες, υπήρχαν και οι "δύσκολες". Έτσι τις χαρακτήριζε η μαμά μου.

Ένα βράδυ της λέω "μαμά θέλω να παίξω αλλά δεν μπορώ". Εκείνη μου είπε "κοιμήσου τώρα και αύριο το πρωί θα παίξεις". Όταν ξύπνησα λοιπόν είχε κρεμάσει όλα τα παιχνίδια γύρω μου να τα βλέπω. Ήταν όλα εκεί. Τα κουζινικά, οι κούκλες, ο τυχερός ευχούλης μου! Εκείνη την ημέρα έμαθα να παίζω διαφορετικά, να κάνω υπομονή και να αγωνίζομαι. Όπως έλεγε και η μαμά "έχουμε δρόμο ακόμα"».

Στο τέλος του δρόμου το φως του δωματίου έδωσε τη θέση του στο φυσικό φως του ήλιου και η Διονυσία ετοιμάζεται να ζωγραφίσει και άλλους ουρανούς.

«Σαν πρώην ασθενείς γνωρίζουμε την πραγματική ψυχολογία ενός παιδιού με νεοπλασματική ασθένεια και μπορούμε να τα στηρίξουμε καθώς ενστικτωδώς δημιουργείται μία οικειότητα ανάμεσά μας. Βλέποντας τα σημάδια στο σώμα μας από τα ιατρικά εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν για τις θεραπείες μας αναγνωρίζουν στο πρόσωπό μας ότι έχουμε περάσει αυτό που ζουν τώρα. Ότι είμαστε τα αδέρφια τους και το "Κύτταρο" το παντοτινό τους σπίτι».

Η ίδια μαζί με άλλα Κυτταρόπουλα επισκέπτεται συχνά όλους τους νέους μαχητές και αφηγείται ιστορίες. Πολλές ιστορίες.

«Μια μέρα που είχα πάει στον ξενώνα για την εβδομαδιαία επίσκεψη στον παιχνιδότοπο κατέβηκαν 6 παιδιά να παίξουμε. Θα κάναμε ένα μίνι θεατρικό έργο και ψάχναμε τους πρωταγωνιστές. Αρχίσαμε λοιπόν να ζωγραφίζουμε με μαρκαδόρους τους χαρακτήρες μας. Τον κύριο παστίτσιο, την κυρία γεμιστή, τον κύριο πατατοκέφαλο κτλ. Κάποια στιγμή έρχεται ένα από τα κορίτσια και μου ψιθυρίζει στο αυτί για να μην την ακούσουν τα άλλα παιδιά: "Διονυσία γίνεται αυτά που ζωγραφίζεις να τα παραγγείλουμε κρυφά και να τα φάμε; Κι ας παίξουν τα άλλα παιδιά. Εμένα δεν με πειράζει". Της λέω: "Ελενίτσα γιατί θέλεις να γίνει αυτό"; Και αυτή όλο μυστικότητα μου λέει "εδώ όπως ξέρεις δεν μπορούμε να φάμε ότι θέλουμε". Όσο παράξενο και αν ακούγεται συγκινήθηκα τόσο πολύ γιατί το απλό κάποιες φορές είναι και το πιο δύσκολο».

Η Αιμιλία, ο Παναγιώτης και η Διονυσία βγήκαν νικητές από τη δική τους μάχη. Ένα ζωντανό παράδειγμα σε όλους όσους ρίχνονται τώρα στο ρινγκ ότι «ακτίνες» δεν έχουν μόνο τα νοσοκομεία αλλά και ο ήλιος. Και τα Κύτταρα αγαπούν τον ήλιο.  

Πηγή: www.lifo.gr

Εγχειρήσεις με... navigator αφαιρούν τον καρκίνο και αποκλείουν την υποτροπή

Χειρουργικές επεμβάσεις με απόλυτη ακρίβεια και στοχευμένες θεραπείες για τον καρκίνο που θα περιορίζουν στο ελάχιστο το ενδεχόμενο υποτροπής της ασθένειας, θα μπορούν να πραγματοποιούνται σύντομα, χάρη στον νέο εξοπλισμό που δημιούργησαν επιστήμονες στην Ισπανία.

Ερευνητές από το νοσοκομείο Gregorio Maranon στη Μαδρίτη, σε συνεργασία με επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο Κάρλος ΙΙΙ και την εταιρεία GMV, δημιούργησαν την πρώτη χειρουργική αίθουσα με σύστημα navigator, το οποίο βοηθά τους χειρουργούς να κάνουν επεμβάσεις για την αφαίρεση όγκων με πολύ μεγαλύτερη ακρίβεια από εκείνη που προσφέρουν οι επεμβάσεις που γίνονται σήμερα.

Το νέο σύστημα διαθέτει πολλαπλές κάμερες που προσφέρουν εικόνες από το εσωτερικό του σώματος με πολύ μεγάλη ακρίβεια και σε πραγματικό χρόνο. Έτσι, οι ειδικοί μπορούν να βλέπουν τα σημεία στα οποία υπάρχει ο καρκίνος και να τον αφαιρούν αφήνοντας άθικτο τον υγιή ιστό, ελέγχοντας καλύτερα τις κινήσεις τους και παρέχοντας στον ασθενή μεγαλύτερη ασφάλεια.

Με μεγαλύτερη ακρίβεια θα μπορούν να χορηγούν και τη διεγχειρητική ακτινοθεραπεία, η οποία αποτελεί συμπληρωματική θεραπεία της χημειοθεραπείας και χορηγείται μετά την αφαίρεση του όγκου, στον ιστό που πιθανόν έχει επηρεάσει ο καρκίνος. Έτσι, ο κίνδυνος υποτροπής της ασθένειας σχεδόν καταργείται.

Σύμφωνα με την ανακοίνωση των επιστημόνων, όλα αυτά θα είναι πραγματικότητα χάρη στο νέο σύστημα navigator και τον υπόλοιπο εξοπλισμό του χειρουργείου, ο οποίος περιλαμβάνει τρεις βιντεοκάμερες, οκτώ υπέρυθρες κάμερες και οθόνες HD με τεχνολογία υψηλής διαγνωστικής ποιότητας, που προβάλλουν τρισδιάστατες εικόνες από το εσωτερικό του σώματος σε πραγματικό χρόνο, καθ' όλη τη διάρκεια της επέμβασης.

Έτσι, οι χειρουργοί έχουν τη δυνατότητα να αφαιρούν τον καρκινικό ιστό στην έκταση και το βάθος που πρέπει, ανεξάρτητα από το σημείο του σώματος στο οποίο εντοπίζεται.

Η έκθεση των ερευνητών δημοσιεύεται στο επιστημονικό περιοδικό Physics in Medicine and Biology.

Πηγή: http://www.naftemporiki.gr

«Ραγίζει καρδιές» ο ιερέας που τραγουδά για παιδιά με καρκίνο!

«Αν είσαι δίπλα μου μπορώ όλο τον κόσμο να αλλάξω... Αν είσαι δίπλα μου μπορώ όμορφα όνειρα να κάνω, στον ουρανό ψηλά να φτάσω...» είναι το αισιόδοξο τραγούδι για τα παιδιά που μάχονται με τον καρκίνο, αφιερωμένο στη μνήμη ενός κοριτσιού μόλις πέντε ετών που έχασε τη ζωή του από την ασθένεια.

Είναι το πρώτο οπτικοποιημένο τραγούδι που έγραψε ένας 34χρονος αυτοδίδακτος μουσικός που είναι ιερέας! Ο πρεσβύτερος Σάββας Κυράζογλου από την Καβάλα γράφει μουσική και στίχους για τα παιδιά όλου του κόσμου. Μάλιστα το βιντεοκλίπ με το τραγούδι του «Αν είσαι δίπλα μου» έχει ήδη κερδίσει την αγάπη του κοινού και στο YouTube, όπου έχει ανέβει, τα «κλικ» είναι εκατοντάδες. Ο νεαρός ιερέας με τη μαγευτική φωνή τραγουδά μαζί με τη μόλις οκτώ ετών Χαρά Μιχαέλα Παπαδοπούλου και πραγματικά η ερμηνεία τους προκαλεί ρίγη συγκίνησης.

«Στις δύσκολες ημέρες που ζούμε θα πρέπει να παραμερίσουμε την απαισιοδοξία και να δώσουμε ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο στα παιδιά του κόσμου. Αν όλοι εμείς γινόμασταν άνθρωποι αληθινοί και κάθε πράξη μας προς τον συνάνθρωπό μας -πόσο μάλλον απέναντι στα παιδιά μας- τη χαρακτήριζαν η αγάπη και η ανιδιοτέλεια, τότε αυτή η ελπίδα θα ήταν ουσιαστικότερη» λέει ο ιερέας σε καθημερινή εφημερίδα και προσθέτει:

«Εύχομαι το τραγούδι μου αυτό, αλλά και ένα ακόμη που θα οπτικοποιηθεί σύντομα, να αγγίξουν τις ψυχές μικρών και μεγάλων. Να μιλήσουν στις καρδιές τους». Με σύνθημα «Ολα του κόσμου τα παιδιά είναι παιδιά μας» ο νεαρός εφημέριος του ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Παληό Καβάλας έχει ξεκινήσει τα τελευταία τρία χρόνια έναν αγώνα για τα παιδιά.

Εκτός από τα τραγούδια που γράφει και τραγουδά ο ίδιος, οργανώνει και διάφορες εκδηλώσεις στις οποίες το παρόν δίνουν εκατοντάδες πολίτες.

Πηγή: http://www.newsbomb.gr