Το διήγημα της Μυρτώς «Το λαμπρότερο αστέρι»νίκησε τον παιδικό καρκίνο

Το λαμπρότερο αστέρι μιας 13χρονης που κέρδισε το θαυμασμό μας

Ο παιδικό καρκίνος είναι ιάσιμος

Το διήγημα που υπογράφει η 13χρονη Μυρτώ Τσιάρτα η οποία φοιτά στο Περιφερειακό Γυμνάσιο Ακακίου τελειώνει αισιόδοξα. Μόνο που οι 3877 λέξεις που χρησιμοποιεί για να αναδείξει -με πρωτοβουλία των γονιών και των καθηγητών της- τη θετική πλευρά του παιδικού καρκίνου δεν χωρούσαν σε μια σελίδα μιας εφημερίδας. Η μικρή ωστόσο ήθελε πολύ να δημοσιευτεί το διήγημά της στον «Πολίτη», αφού δικό του δημοσίευμα του περασμένου Φεβρουαρίου για αληθινές ιστορίες παιδιών που νίκησαν τον καρκίνο αποτέλεσε την αρχή για συζήτηση τόσο στο σπίτι όσο και στο σχολείο. Η λύση δόθηκε. Όλο το κείμενο αναρτάται σήμερα διαδικτυακά παράλληλα με αποσπάσματά του στον έντυπο Πολίτη. Είναι τιμή μας να φιλοξενούμε τέτοιες πρωτοβουλίες από παιδιά. Η Στέλλα είναι φανταστικό πρόσωπο, όπως και όλα όσα μας διηγείται η Μυρτώ. Για πολλά άλλα παιδιά είναι όμως η πραγματικότητα και αξίζει να διαβαστεί. Η Μυρτώ μας διδάσκει πως «...τίποτα δεν είναι τυχαίο, τίποτα δεν είναι αδύνατον, τα πάντα μπορούν να αλλάξουν, αρκεί να το ΘΕΛΕΙΣ, αρκεί να ΕΛΠΙΖΕΙΣ, αρκεί να ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ..!». Μας διδάσκει επίσης τι εστί πραγματική φιλία. Συγχαρητήρια στη μαθήτρια, τους γονείς και το Γυμνάσιο Ακακίου.

ΚΑΤΙΑ ΣΑΒΒΑ

Το λαμπρότερο αστέρι

Της Μυρτώς Τσιάρτα

«Το καλοκαίρι πέρασε και ο Σεπτέμβρης έχει φτάσει επιτέλους... Όλα έτοιμα για να περάσουν και τα φετινά πρωτάκια το κατώφλι του «μεγάλου» σχολείου, του Γυμνασίου. Απομονωμένα σε μια γωνιά της αυλής συνομιλούν τρομαγμένα με τους παλιούς φίλους από το δημοτικό. Ένα άγχος τα διακατέχει και μια απορία μπροστά στο άγνωστο...       

  

Το κουδούνι χτύπησε τρεις φορές και σήμανε την πρώτη καθιερωμένη συγκέντρωση της χρονιάς. Όλα τα παιδιά συναθροισμένα στην κεντρική αυλή δέχτηκαν την πρώτη καλημέρα και το καλωσόρισμα του διευθυντή και των καθηγητών και ύστερα μπήκαν στις τάξεις. Μια αναστάτωση επικρατούσε στο Α’2 ώσπου οι μαθητές και οι μαθήτριες να καθίσουν στις θέσεις που είχαν προαποφασίσει το διάλειμμα - «Θα καθίσουμε μαζί στο τρίτο θρανίο στη μέση», έλεγε ο ένας, «Εγώ θέλω να κάθομαι κοντά στην πόρτα», έλεγε ο άλλος, «για να βγαίνω πρώτος έξω».

Η Μυρτώ κάθισε στο πρώτο θρανίο, καθώς ήταν και λίγο κοντούλα, και περίμενε την κολλητή της, η οποία για κάποιο παράξενο λόγο είχε αργοπορήσει, κι ας ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο! Εκείνη τη στιγμή ένα ξανθόμαλλο κορίτσι, αδύναμο και κάπως φοβισμένο την πλησίασε και ρώτησε: «Μπορώ να καθίσω μαζί σου;». Το μόνο που μπόρεσε να πει η Μυρτώ ήταν ένα διστακτικό «Ναι, βέβαια». Αρχικά και οι δύο ήταν αμήχανες, καθώς δε γνωρίζονταν καθόλου.

Πριν προλάβουν να ανταλλάξουν δύο κουβέντες γνωριμίας, τις διέκοψε η χαρούμενη «καλημέρα» της καθηγήτριας.  Αφού έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις στην τάξη, η καθηγήτρια είπε πως μαζί της θα κάνουν το μάθημα της Ιστορίας και των Αρχαίων Ελληνικών και τόνισε τις απαιτήσεις που θα έχει από αυτούς  καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Έπειτα άρχισε δειλά δειλά να μιλάει για πνεύματα, δασείες, περισπωμένες και υπογεγραμμένες, και τα παιδιά έβλεπαν με γουρλωμένα μάτια στον πίνακα τα διάφορα σύμβολα να ανεβοκατεβαίνουν στις λέξεις με ένα περίεργο τρόπο.

Ευτυχώς το κουδούνι δεν άργησε να χτυπήσει.. Μολονότι έκαναν μόνο μια περίοδο μάθημα, βγήκαν διάλειμμα. Πρώτη μέρα στο σχολείο και, όπως όλοι ξέρουμε, το πρόγραμμα δεν τηρείται κατά γράμμα! Τότε η Μυρτώ έκανε το πρώτο βήμα και ρώτησε τη διπλανή της πώς τη λένε και από που κατάγεται. «Στέλα με λένε και κατάγομαι από την Ελλάδα». Η Μυρτώ τότε σιγομουρμούρησε «Αυτό δεν είναι σύμπτωση!». Θυμήθηκε την αγαπημένη της φίλη, τη Στέλα, που το περασμένο καλοκαίρι μετακόμισε με την οικογένειά της στην Αμερική, λόγω οικονομικών δυσκολιών. Η Στέλα ήταν η παιδική φίλη της Μυρτώς, αχώριστες από τον καιρό που μάθαιναν την αλφαβήτα στο νηπιαγωγείο. Όπως ήταν αναμενόμενο η μετακόμιση της Στέλας στο εξωτερικό στοίχησε πολύ ακριβά στη Μυρτώ, γιατί έχασε την «αδερφή» της, και μάλιστα σε αυτή τη δύσκολη περίοδο που θα μετέβαιναν από το δημοτικό στο γυμνάσιο. Η παρουσία λοιπόν της «καινούργιας» Στέλας χαροποίησε πολύ τη Μυρτώ. Το ήρεμο ταπεινό πρόσωπό της, η ευγενική συμπεριφορά της την συγκίνησε και πίστεψε πως σε αυτήν θα έβρισκε την πραγματική φίλη που είχε χάσει. Από εκείνη τη στιγμή λοιπόν μια δυνατή φιλία ξεκίνησε  ανάμεσα στα δύο κορίτσια. Αφού η Μυρτώ πληροφόρησε τη Στέλα για την οικογένειά της και για την καταγωγή της, άφησε την καινούργια φίλη της να εκφραστεί: «Μέχρι πέρσι εγώ φοιτούσα σε δημοτικό σχολείο της Αττικής αλλά ξαφνικά τα μαζέψαμε και ήρθαμε στην Κύπρο, γιατί ο μπαμπάς μου βρήκε εδώ καλύτερη δουλειά».

Οι πρώτες μέρες στο σχολείο κυλούσαν ευχάριστα καθώς η έγνοια για τα μαθήματα συνοδεύονταν από τον γλυκό ενθουσιασμό των μαθητών για τα νέα μαθήματα, για τους πολλούς καθηγητές, και κυρίως για τους πολλούς νέους φίλους. Η Μυρτώ κάθε μέρα ένιωθε όλο και πιο οικεία με τη Στέλα κι άρχισε να της εκμυστηρεύεται τα πιο όμορφα μυστικά της, τους φόβους, τις χαρές και τις λύπες της. Της γνώρισε τους φίλους της και σύντομα την είχε εντάξει με προθυμία στην παρέα. Πλέον η Στέλα δεν ήταν ξένη, είχε αποκτήσει τόσους πολλούς φίλους και αυτό το όφειλε στη Μυρτώ, γι΄ αυτό και ένιωθε κάτι ξεχωριστό για αυτήν. Είχαν δεθεί τόσο!

Τα διαγωνίσματα δεν άργησαν να πάρουν θέση σε αυτό το ξέγνοιαστο σχολικό σκηνικό. Σταδιακά τα μαθήματα δυσκόλευαν και μέρα με τη μέρα οι καθηγητές ανακοίνωναν νέα διαγωνίσματα. Όλα τα παιδιά έβαζαν τα δυνατά τους για να γράψουν καλά. Το ίδιο και οι δύο κολλητές φίλες, η Στέλα και η Μυρτώ. Συνεργάζονταν στα μαθήματα, στις μελέτες, στις εργασίες. Μάλιστα η Στέλα αφιέρωνε κάποια διαλείμματα στη φίλη της, τη Μυρτώ, βοηθώντας την στα Μαθηματικά, όπου δυσκολευόταν κάποιες φορές. Και οι δύο ήταν πολύ καλές μαθήτριες όμως το πρωτείο της τάξης άνηκε πάντοτε στη Στέλα. Αξιοπρόσεκτη ήταν η συμπεριφορά της καθηγήτριας των Ελληνικών απέναντί της, η οποία κάθε φορά που της έδινε το διαγώνισμά της έλεγε με θαυμασμό «Εύγε»!

Ένα χιονισμένο πρωινό του Ιανουαρίου έφτασε η μέρα που δόθηκαν οι βαθμοί του τετραμήνου για τις επιτυχίες, αλλά και τις αποτυχίες τους. Η Στέλα αρίστευσε σε όλα τα μαθήματα, όπως και η Μυρτώ. Όμως δεν την άρεσε καθόλου να καυχιέται για τον εαυτό της και να μειώνει τους άλλους. Με ένα διακριτικό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο γλυκό πρόσωπό της πήρε τον δρόμο για το σπίτι της χαιρετώντας τους συμμαθητές της και λέγοντας «Θα τα πούμε τη Δευτέρα...»

Η Δευτέρα δεν άργησε να ρθει... Μια Δευτέρα διαφορετική από τις άλλες, συννεφιασμένη και μουντή, λες και κάτι συνέβαινε... Η Στέλλα δεν φάνηκε στο σχολείο. «Μάλλον θα αρρώστησε ή θα έχει αποκοιμηθεί», σκέφτηκε η Μυρτώ. Τα υπόλοιπα παιδιά δεν την έψαξαν καθώς δεν ήταν κάτι περίεργο να απουσιάζει κάποιος μαθητής μια μέρα από τον σχολείο. Την επομένη η Στέλλα ήταν και πάλι άφαντη και αυτό συνεχίστηκε για μια εβδομάδα... «Τι συμβαίνει άραγε;», αναρωτιόταν η Μυρτώ, που έπαιρνε συνεχώς τηλέφωνο στο κινητό της φίλης της αλλά δεν απαντούσε. «Κάτι πρέπει να έχει πάθει η φίλη μου». Ανησύχησε τόσο πολύ που ενώ βρισκόταν στην τάξη, το μυαλό της ταξίδευε και άσχημες σκέψεις την κατέτρεχαν. Δεν άκουγε την καθηγήτρια της που μιλούσε για Σπαρτιάτες και Αθηναίους. Το μόνο που σκεφτόταν ήταν τι θα μπορούσε να είχε συμβεί στη Στέλλα. Γι’ αυτό αποφάσισε πως σχολώντας, δε θα επέστρεφε στο σπίτι αμέσως, αλλά θα πήγαινε στο σπίτι της Στέλλας να την συναντήσει, για να μάθει τι συμβαίνει.

Έτσι κι έγινε... Ενθυμούμενη κάποιες πληροφορίες που της είχε δώσει η Στέλλα για τη γειτονιά της και το σπίτι της, ξεκίνησε. Αναγνώρισε εύκολα το σπίτι, ανάμεσα στα άλλα. Ένα απλό, μικρό, συνηθισμένο σπιτάκι, με γκρίζα παράθυρα και μια μικρή ανθοστόλιστη αυλή. Η Μυρτώ άνοιξε με δισταγμό την καγκελόπορτα και ανεβαίνοντας τρία σκαλοπάτια βρέθηκε μπροστά στην επιβλητική ξύλινη πόρτα. Χτύπησε το κουδούνι και μετά από λίγα λεπτά άνοιξε μια αδύναμη, νεαρή και κουρασμένη γυναίκα. «Πω πω, ίδια η Στέλλα», είπε από μέσα της η Μυρτώ μόλις την είδε. Ήταν η μητέρα της, η οποία απορημένη που είδε την Μυρτώ στο κατώφλι της, την ρώτησε ποια είναι. Αφού της εξήγησε ποια είναι, ζήτησε να δει τη φίλη της. Εκείνη ευγενικά της είπε να περάσει μέσα.

Η Μυρτώ γεμάτη ανυπομονησία να δει τη φίλη της άφησε τις ντροπές και κάθε αναστολή και πέρασε στο σαλόνι. Ένα μικρό καλοσυγυρισμένο δωμάτιο, με δύο καφετιές πολυθρόνες, έναν καναπέ και ένα μικρό τραπεζάκι στη μέση. Τίποτα το ιδιαίτερο. Σε μια πολυθρόνα ήταν καθισμένο ένα αδύναμο, περισσότερο από παλιά, και χλωμό κορίτσι... Ήταν η Στέλα, αγνώριστη πλέον… Μόλις αντίκρισε τη φίλη της ενθουσιάστηκε και τα μάτια της γέμισαν δάκρυα από τη συγκίνηση… Κάποιος είχε ενδιαφερθεί για εκείνη… Με τη λεπτή τρεμάμενη φωνή της ρώτησε τη Μυρτώ πώς βρέθηκε στο σπίτι.

Αφού μίλησαν για το σχολείο και η Μυρτώ της είπε τα νέα για τα μαθήματα και κάποια ευτράπελα για τους συμμαθητές της, στη συνέχεια η Στέλλα πήρε το θάρρος και άρχισε να λέει και αυτή τα δικά της. Τρέμοντας σαν σπουργίτι εκμυστηρεύτηκε τα πάντα στην κολλητή της. «Ο λόγος που απουσιάζω απανωτά από το σχολείο είναι πολύ σοβαρός, Μυρτώ μου...»

«Γνωρίζεις καλά πως στην αρχή της σχολικής χρονιάς ήμουν ένα ντροπαλό κοριτσάκι, όπως και οι υπόλοιποι, που δεν είχε καθόλου φίλους, μέχρι που εμφανίστηκες εσύ και άλλαξες την καθημερινότητά μου. Αυτούς τους λίγους μήνες σε αγάπησα και σε εκτίμησα όσο κανένα άλλο. Μην ξεχνάς ότι δεν έχω ούτε αδέρφια. Είσαι και θα είσαι για μένα αδερφή ψυχή. Στο πρόσωπό σου βρήκα έναν έμπιστο άνθρωπο να λέω τους προβληματισμούς μου, τις σκέψεις μου και γενικά ό,τι με απασχολεί. Ξέρεις πόσο πολύ ανυπομονούσα καθημερινά να πάω στο σχολείο; Αυτό που λένε πως το σχολείο είναι το δεύτερό μας σπίτι, για μένα δεν είναι κούφια λόγια, είναι μια αλήθεια! Δυστυχώς μως ήρθε εκείνη η νύχτα. Εκείνη η νύχτα της Κυριακής που μου άλλαξε τη ζωή.»

«Ενώ διάβαζα ένα πολύ ενδιαφέρον λογοτεχνικό βιβλίο, άρχισα να νιώθω ζάλη. Ξάπλωσα και κοιμήθηκα πιστεύοντας πως μέχρι το πρωί θα μου περνούσε και θα πήγαινα στο σχολείο. Ωστόσο το πρόβλημα επιδεινώθηκε. Είχα αιμορραγίες στη μύτη και οι γονείς μου πανικοβλήθηκαν. Δεν ήξεραν τι είχε συμβεί έτσι ξαφνικά. Με πήραν στο πλησιέστερο νοσοκομείο και ο γιατρός μας είπε πως θα έπρεπε να κάνω κάποιες απαραίτητες εξετάσεις. Έπειτα αναμέναμε τα αποτελέσματα με την ελπίδα πως μια ιάσιμη ασθένεια με πλάκωσε τώρα χειμωνιάτικα και πως γρήγορα με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή θα την αντιμετώπιζα. Δεν ήρθαν όμως έτσι τα πράγματα... Το απόγευμα της ίδιας μέρας χτύπησε το τηλέφωνο και η μαμά μου γεμάτη αγωνία το απάντησε. Ακόμα θυμάμαι τα λόγια του γιατρού… «Κυρία Αντωνίου, είμαστε στη δυσάρεστη θέση να σας ανακοινώσουμε πως η κόρη σας πρέπει να...πως να το πω...πάσχει από καρκίνο μυελού των οστών. Όμως, μην απελπίζεστε.. Στις μέρες μας με την τόσο μεγάλη εξέλιξη της επιστήμης ο παιδικός καρκίνος είναι ιάσιμος».

Αυτά τα λόγια αρκούσαν για να ταράξουν τη Μυρτώ. Έμεινε αποσβολωμένη στην πολυθρόνα ακούγοντας τη φίλη της και τα δάκρυα στα μάτια της έτρεχαν ποτάμι.  Η Στέλλα, πήρε το θάρρος και συνέχισε. «Ο γιατρός είπε πως δεν μπορώ να αντεπεξέλθω στις απαιτήσεις του σχολείου. Είμαι τόσο αδύναμη που ούτε καν την σχολική τσάντα δε μπορώ να σηκώσω. Ακόμη και λιποθυμίες μου προκαλεί αυτή η αρρώστια. Η μόνη ελπίδα για να γίνω καλά και να μπορέσω να επανέλθω στην παλιά μου καθημερινότητα, είναι να βρεθεί συμβατός δότης για να γίνει η μεταμόσχευση μυελού των οστών. Τα συναισθήματά μου διαδέχονται το ένα το άλλο: αγωνία για την εξέλιξη, φόβος για το άγνωστο, 

εξάντληση από τις χημειοθεραπείες, θυμός για όλα όσα βιώνω, αλλά και μια κρυφή ελπίδα πως όλα είναι παροδικά. Αυτή τη στιγμή οφείλω να σου ομολογήσω πως ξαλάφρωσα που σου τα είπα όλα. Μου έλειψες πολύ και ήμουν σίγουρη ότι θα ανησυχήσεις για μένα. Θέλω όμως να μην πεις σε κανένα στο σχολείο για το θέμα αυτό. Δε θέλω να τους ανησυχήσω…». «Υπόσχομαι Στελλίτσα μου πως θα μείνει μεταξύ μας», απάντησε συγκινημένη η Μυρτώ.

Ξαφνικά τις διέκοψε η μαμά της Στέλλας, η οποία μπήκε στο σαλόνι κρατώντας έναν δίσκο με δύο λεμονάδες και νόστιμα σπιτικά μπισκότα. Η Μυρτώ αφού σηκώθηκε όρθια είπε: «Θα είμαι δίπλα σας για ό,τι χρειαστείτε. Θα βοηθήσω τη Στελλίτσα μας με όλες μου τις δυνάμεις και είμαι σίγουρη πως ο Θεός δε θα την εγκαταλείψει». Η μητέρα βούρκωσε... «Είσαι ένας σπάνιος άνθρωπος Μυρτώ. Να ξέρεις πως μόνο και μόνο με την επίσκεψή σου μας έδωσες αρκετό θάρρος. Αν όχι ο μεγαλύτερος, ένας από τους μεγαλύτερους φόβους μου ήταν να διαγνωστεί το παιδί μου με καρκίνο. Ποιος γονιός αντέχει να βλέπει το παιδί του να υποφέρει και εκείνος να μην μπορεί να το βοηθήσει; Όμως συνέβηκε και θα το παλέψουμε». Έπειτα η Μυρτώ τους είπε πως πρέπει να φύγει και θα ξανάρθει με την πρώτη ευκαιρία. «Θα σε περιμένω!» είπε η μικρή οικοδέσποινα στη φίλη της καθώς έφευγε «Θα τα ξαναπούμε σύντομα φιλενάδα μου!», απάντησε η Μυρτώ.

Βγαίνοντας από το κατώφλι του σπιτιού η Μυρτώ πάγωσε και το προσποιητό χαμόγελο έσβησε από το πρόσωπό της. Στη διαδρομή για το σπίτι αντηχούσε στα αυτιά της η φράση «πάσχει από καρκίνο μυελού των οστών». Μπορεί να έδειχνε ψύχραιμη μπροστά στη Στέλλα, όμως, στην ουσία κόπηκαν τα πόδια της, ανησύχησε πολύ. Έφτασε στο σπίτι καταρρακωμένη. Είπε στη μαμά της όσα έγιναν και κάθισε στο γραφείο για να διαβάσει. Το μυαλό της όμως τριγυρνούσε στο μικρό σπίτι της Στέλλας, εκεί στο φτωχικό αλλά τόσο ζεστό σαλονάκι της. Παρόλο που προσπαθούσε να λύσει τις ασκήσεις της, δεν τα κατάφερνε. Δεν είχε διάθεση για τίποτα. «Αν πάθει κάτι ξαφνικά... Αν πεθάνει...», σκεφτόταν και τα έχανε στο λεπτό...

Το επόμενο πρωί η Μυρτώ ξύπνησε βαρύθυμη και σκυθρωπή, αλλά αποφασισμένη να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Είχε υποσχεθεί στη Στέλα πως δεν θα πει σε κανέναν τίποτα, αλλά το σκέφτηκε, το ξανασκέφτηκε και τελικά αποφάσισε να μιλήσει σε μια καθηγήτριά της. «Αυτό το θέμα δεν χωράει μυστικά», μονολόγησε, εμποτισμένη από δυναμισμό. «Άλλωστε», σκέφτηκε, «η κυρία Κωνσταντίνα είναι τόσο έμπιστη και καλόκαρδη που σίγουρα θα ευαισθητοποιηθεί με το θέμα αυτό».

Την πρώτη ώρα, στο μάθημα των Ελληνικών η καθηγήτρια, αφού διάβασε στα παιδιά το διήγημα «Η Βαγγελίτσα», τους είπε να ζωγραφίσουν στο τετράδιο τους μια σκηνή που τους άρεσε περισσότερο. Περνώντας δίπλα από τα παιδιά, το βλέμμα της έπεσε στη παράξενη ζωγραφιά της Μυρτώς. Στην εικόνα δέσποζε ένα κορίτσι με μακριά μαλλιά με πυκνές όμορφες μπούκλες, αλλά κάπως αδύναμο και μελαγχολικό. Πάνω από το κεφάλι της είχε ένα ερωτηματικό και στο πλάι έγραφε με έντονα γράμματα «Η σκέψη μου είναι μαζί σου φίλη μου, ΜΑΖΙ θα τα καταφέρουμε». Η καθηγήτρια βλέποντας ότι η εικόνα δεν ανταποκρινόταν ακριβώς στα συμφραζόμενα του διηγήματος που μόλις πριν λίγο είχε διαβάσει, είπε με απορία στη Μυρτώ να της περιγράψει τη ζωγραφιά της. Η Μυρτώ σαστισμένη της είπε ότι παρασύρθηκε από τις σκέψεις της και ζωγράφισε κάτι που την προβλημάτιζε εκείνες τις μέρες.

Η καθηγήτρια κατάλαβε πως κάτι δεν πήγαινε καλά με τη μαθήτριά της και έτσι όταν το μάθημα τελείωσε και όλοι οι μαθητές βγήκαν έξω στην αυλή για διάλειμμα, κάλεσε τη Μυρτώ κοντά της. Τη ρώτησε τι συμβαίνει και είναι τόσο αφηρημένη όλη την ώρα. Η Μυρτώ χωρίς δισταγμό ξεκίνησε να της αφηγείται τα πάντα. Η καθηγήτρια συγκινημένη κοιτούσε χωρίς να μιλά. Ήξερε πως είναι να χάνεις κάποιον δικό σου άνθρωπο από καρκίνο, καθώς πρόσφατα είχε χάσει κι αυτή τη ξαδέλφη της. Με τα μάτια γεμάτα δάκρυα είπε στη Μυρτώ ότι πρέπει να βοηθήσουν όσο μπορούν τόσο οι καθηγητές όσο και οι μαθητές. Μάλιστα καθησύχασε τη Μυρτώ λέγοντάς της πως από δω και πέρα ό,τι συμβαίνει θα το αντιμετωπίζουν μαζί και η Στέλλα θα γίνει καλά.

Το μεσημέρι η κυρία Κωνσταντίνα επιστρέφοντας στο σπίτι της ήταν σκεφτική και σιωπηλή. Σκεφτόταν ποιο θα ήταν το πρώτο βήμα που θα έκανε για το πρόβλημα αυτό. Τηλεφώνησε στη Μυρτώ και της είπε πως θα ήταν καλό να επισκεφθούν μαζί για πρώτη φορά τη Στέλλα για να μην ντραπεί βλέποντας την καθηγήτρια της. Η Μυρτώ δέχτηκε με χαρά λέγοντας πως είναι ευκαιρία να πάνε το επόμενο πρωί που ήταν Σάββατο. Πρόσθεσε μάλιστα στην καθηγήτριά της πως μόλις την ενημέρωσε η μαμά της Στέλλας ότι η κατάσταση επιδεινώθηκε και την πήγαν εσπευσμένα στο νοσοκομείο.

Η Μυρτώ προετοιμάστηκε για την επίσκεψη όπως και η κυρία Κωνσταντίνα. Έγραψε μια μεγάλη ευχετήρια κάρτα στην κολλητή της και τη συνόδευε με ένα μυρωδάτο τριαντάφυλλο. Η καθηγήτρια της αγόρασε ένα λογοτεχνικό βιβλίο με τίτλο «Θα σε δω στη ξαστεριά». Σε λίγη ώρα βρίσκονταν αντιμέτωπες με μια περίεργη εικόνα. Η μικρόσωμη Στέλα με τις ξανθές μακριές μπούκλες έγινε ένας άλλος άνθρωπος... χωρίς μαλλιά, χλωμή και ακόμα πιο αδύνατη, χαμένη στα άσπρα σεντόνια στο κρεβάτι του πόνου... 

Ξαφνιάστηκαν αλλά έβαλαν το προσωπείο του ενθουσιασμού και της χαράς, εφόσον πήγαν για να εμψυχώσουν τη Στέλλα. Η Μυρτώ έτρεξε καταπάνω της, την αγκάλιασε και την φίλησε. Ακολούθησε η κυρία Κωνσταντίνα λίγο πιο συγκρατημένη λέγοντας δύο λόγια για το βιβλίο που της έφερε για να αλλάξει κάπως την φορτισμένη ατμόσφαιρα. Η κουβέντα ανάμεσα στις μαθήτριες και στην καθηγήτρια εξελίχτηκε σε πολύ φιλικό επίπεδο. Μιλούσαν, γελούσαν και χωρίς να το θέλουν είπαν τα πάντα. Η εμπιστοσύνη μεταξύ τους ήταν διάχυτη. Η καθηγήτρια της είπε πως θα την επισκέπτεται συχνά και όποτε μπορεί θα κάνουν λίγα ενισχυτικά μαθήματα για να μην χάσει την επαφή με το σχολείο. Η Μυρτώ συμπλήρωσε πως θα την βοηθούσε και θα διάβαζαν μαζί, όποτε βέβαια ήταν εφικτό. Καθώς μιλούσαν μια φωνή από τον διάδρομο διέκοψε την συζήτηση «Τέλος επισκεπτηρίου». Αφού αποχαιρετίστηκαν έδωσαν ραντεβού το συντομότερο.

Η κυρία Κωνσταντίνα πλέον πρόσθεσε στην καθημερινότητά της μια επίσκεψη στο νοσοκομείο. Κάθε απόγευμα αφού τελείωνε με τις υποχρεώσεις της οικογένειάς της πήγαινε για λίγο διάβασμα και εμψύχωση στη Στέλα. Προσπαθούσε να μην την κουράζει με πολλά λόγια και έκανε το μάθημα με ένα ευχάριστο τρόπο. Άλλωστε ο βασικός της στόχος δεν ήταν να μεταδώσει στην Στέλλα στείρες γνώσεις, αλλά να κρατά το μυαλό της σε εγρήγορση ώστε να μην χάνει το κουράγιο της και να τη νικήσει η καταραμένη αρρώστια.

Η Μυρτώ από την άλλη δεν πήγαινε κάθε μέρα στη φίλη της. Οι υποχρεώσεις του σχολείου της στερούσαν αρκετό από τον απογευματινό ελεύθερο χρόνο της. Πήγαινε δύο-τρεις φορές τη βδομάδα και την απασχολούσε με γλυκιές κουβεντούλες και με επιτραπέζια παιχνίδια. Το γέλιο που έκαναν οι δύο φίλες εκεί, στο μικρό δωμάτιο του νοσοκομείου, δεν λέγεται... Οι νοσοκόμες και οι γιατροί θαύμαζαν τη Μυρτώ για τη στάση της και την επαινούσαν για την σπουδαία της πράξη.

Εν τω μεταξύ στο σχολείο οι μαθητές δεν έμειναν αδρανείς μπροστά στην απουσία της Στέλλας. Με πολύ διακριτικό τρόπο ρώτησαν και έμαθαν τι συνέβη. Έτσι αφού συζήτησαν με τους καθηγητές τους, οργάνωσαν στο σχολείο μια εθελοντική αιμοληψία για να δουν αν υπάρχει συμβατός δότης για μεταμόσχευση μυελού των οστών στη Στέλλα. Ήρθε στο σχολείο από το Ινστιτούτο Γενετικής και Νευρολογίας μια κινητή μονάδα για την αιμοληψία και όλα τα παιδιά με μεγάλη προθυμία πρόσφεραν αίμα.

Η φιλανθρωπική τους δράση όμως δεν σταμάτησε εδώ. Όλα τα κορίτσια αποφάσισαν να κόψουν τα μαλλιά τους για να δημιουργήσουν μια ωραία περούκα για τη Στέλλα. Τα αγόρια από την άλλη συμφώνησαν να ξυρίσουν τα κεφάλια σε ένδειξη συμπαράστασης στην αγαπητή τους συμμαθήτρια. Μέσα σε λίγες μέρες δημιούργησαν μια πλούσια μακριά ξανθή πλεξούδα και την έστειλαν στη Στέλλα με την καθηγήτριά τους.

Όλοι βρίσκονταν τριγύρω της σαν φωτοβόλοι φάροι δίνοντάς της ελπίδα και δύναμη. Δυο βδομάδες ακριβώς από τη μέρα της αιμοληψίας τα αποτελέσματα ήταν έτοιμα. Η μαμά της Στέλλας τηλεφώνησε ενθουσιασμένη, με δάκρυα στα μάτια, στη Μυρτώ. Δεν πίστευε αυτό που της είπε ο γιατρός. Ο συμβατός δότης, το άτομο δηλαδή που θα μπορούσε να σώσει τη ζωή της μικρής Στέλλας, ήταν η ίδια η κολλητή της, η Μυρτώ. Ο άγγελος της όπως την αποκάλεσε η ίδια η Στέλλα. Ο δικός της δότης είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ με κεφαλαία! Η δική της ηρωίδα! Μόλις άκουσε τα λόγια της μητέρας η Μυρτώ ένιωσε να έχει φτερά και να πετά. Πετούσε από χαρά, πετούσε από ευτυχία, που θα πρόσφερε στη Στέλλα, ακόμα κάτι, πολύ σημαντικό, πέρα από τα υλικά αγαθά, πέρα από τη συμπαράσταση... Ούτε στιγμή δεν πέρασε από το μυαλό της η δυσκολία που θα συναντούσε στην επέμβαση. Ούτε στιγμή δε δείλιασε, αλλά αντίθετα είπε στο γιατρό να επισπεύσει τη διαδικασία και να γίνει όσο το δυνατόν πιο σύντομα η μεταμόσχευση.

Αφού η Μυρτώ έκανε τις απαραίτητες προληπτικές εξετάσεις, μπήκε στο χειρουργείο όπου όλα κύλησαν καλά, χωρίς επιπλοκές. Το επόμενο στάδιο ήταν να περιμένουν για να δουν κατά πόσο ο εξασθενημένος οργανισμός της Στέλλας θα δεχόταν το μόσχευμα. Όλοι περίμεναν αγωνιωδώς έχοντας πίστη και ελπίδα πως ο παντοδύναμος Θεός δε θα τους εγκαταλείψει. Στο σχολείο, στο σπίτι της Μυρτώς, στο σπίτι της Στέλλας η προσευχή ήταν αδιάκοπη. Κανείς δεν έμεινε ασυγκίνητος.

Οι γιατροί που εξέταζαν καθημερινά τη Στέλλα έβλεπαν πως όλα πήγαιναν προς το καλύτερο. Περίμεναν όμως να συμπληρωθούν οι μέρες που ορίζονταν για να διαπιστωθεί ότι ο οργανισμός αποδέχτηκε το μόσχευμα και μετά να ενημερώσουν τους συγγενείς για να μην παίζουν με την αγωνία και με τον πόνο τους. Οι γονείς της Στέλλας ξαγρυπνούσαν στο πλάι της. Η κυρία Κωνσταντίνα και η Μυρτώ δεν έχαναν ευκαιρία να την επισκέπτονται.

Μέχρι που μια μέρα ο γιατρός μπήκε με μια άλλη διάθεση στο δωμάτιο προμηνύοντας κάτι ευχάριστα. Είπε στους γονείς πως έχει πολύ ευχάριστα νέα. Κρέμονταν από τα χείλη του γιατρού, ο οποίος δεν τους άφησε για πολύ σε αγωνία «Αρκετά σας ταλαιπωρήσαμε εδώ μέσα», είπε «μαζέψτε τα πράγματά σας και πηγαίνετε στο σπίτι σας. Η Στελλίτσα μας είναι μια χαρά... Το μόσχευμα έγινε αποδεκτό από τον οργανισμό της... Τέρμα τα βάσανα... Το μόνο που θα κάνει είναι να μας επισκέπτεται σε τακτά διαστήματα για κάποιες εξετάσεις ρουτίνας». Η μάνα της έμεινε σιωπηλή.. Ακόμη και τα δάκρυα είχαν στερέψει... Δεν έκλαιγε ούτε αυτή, ούτε ο πατέρας... Με ένα χαμόγελο αισιοδοξίας μπροστά στο μέλλον κοίταξαν τη κορούλα τους που έκλαιγε από χαρά. «Δηλαδή, γιατρέ. μπορώ να επιστρέψω στο σχολείο, στους συμμαθητές μου και πάλι;», ρώτησε με απορία και δισταγμό. «Ναι, αμέ! κι αύριο αν θέλεις, μπορείς να πας στο σχολείο σου».

Εκείνη τη μέρα μπορεί να πει κανείς πως ακόμα κι η φύση γιόρταζε. Τα πάντα έσφιζαν από ζωντάνια και χαρά. Ήταν άνοιξη και η φύση έστησε ένα τρελό πανηγύρι ευτυχίας. Λες και καταλάβαιναν ακόμη και τα πουλιά, ακόμη και τα λουλούδια, ακόμη κι ο ήλιος και οι πέτρες που γίνονταν χρυσές από τις ηλιαχτίδες του, πως κάτι είχε συμβεί. Λες και όλοι γλεντούσαν τη νίκη της Στέλας απέναντι στον καρκίνο.

Το επόμενο πρωι όλο το σχολείο υποδέχτηκε τη Στέλα μέσα σε ένα πολύ συγκινητικό κλίμα. Ένα πανό δέσποζε στην είσοδο του σχολείου, που έγραφε «Καλώς ήρθες Στέλα!» Καθηγητές και μαθητές ετοίμασαν ένα μεγάλο πάρτι στην αυλή του σχολείου. Η Στέλα πήρε τον λόγο και αφού τους ευχαρίστησε όλους από καρδιάς για τη στήριξη που της έδωσαν, τους είπε: «Η λευχαιμία φίλοι μου, μου χτύπησε την πόρτα κι εγώ αφού της άνοιξα, την αντιμετώπισα με θάρρος και με πίστη στον Θεό. Ο καρκίνος μπορεί να είναι μια πραγματικότητα, αλλά δεν είναι αήττητος. Στον αγώνα για τη ζωή δεν χωράνε μοιρολατρίες και απαισιοδοξία. Η πίστη μας στο Θεό δεν πρέπει να χάνεται ποτέ. Όσο κι αν εμείς θεωρούμε πως κάποιες φορές μας έχει ξεχάσει, Αυτός είναι δίπλα μας κάθε λεπτό. Απλά μας θέλει δυνατούς και με βαθιά πίστη, γι’ αυτό μας δοκιμάζει, για να μας βοηθήσει να κερδίσουμε τον αληθινό Παράδεισο...».

Η Στέλλα ξαναμπήκε στη μαθητική κοινότητα δυναμικά. Όλοι οι μαθητές μετά από αυτό το συμβάν ήταν πιο δεμένοι από ποτέ. Συνεργάζονταν, αλληλοβοηθούνταν και συμπαραστέκονταν ο ένας στον άλλον. Οι σχέσεις τους έγιναν πιο στενές και οι ανταγωνισμοί μεταξύ τους χάθηκαν. Το τέλος της σχολικής χρονιάς βρήκε τη Στέλλα ανάμεσα στους αριστεύσαντες μαθητές τους σχολείου. Παίρνοντας το αριστείο της, είπε δυο λόγια από καρδιάς: «Αφιερώνω το μικρό αυτό σταυρόσχημο αγαλματάκι σε όλους τους καθηγητές και τους συμμαθητές μου, αλλά ιδιαίτερα το αφιερώνω στην κυρία Κωνσταντίνα και στη Μυρτώ μου. Αν δεν τις είχα στο πλάι μου, ο δρόμος για τη ζωή θα ήταν σίγουρα πιο δύσκολος. Βιώνοντας την περιπέτεια αυτή, έμαθα με σκληρό τρόπο πως η ζωή δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα, αλλά η ζωή κερδίζεται! Μπορεί σε αυτόν τον πόλεμο να έχασα πολλές μάχες, όμως τελικά βγήκα κερδισμένη».

Η κυρία Κωνσταντίνα βαθιά συγκινημένη, μα και πολύ ευτυχισμένη εκείνη τη στιγμή είπε «Η φετινή χρονιά ας είναι για όλους μας ένα φωτεινό παράδειγμα αγωνιστικότητας. Η Στέλλα ας είναι για μας το αστέρι που θα μας καθοδηγεί πάντα στο σωστό δρόμο και θα μας θυμίζει πως δεν πρέπει να τα παρατούμε στις δυσκολίες. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που το όνομά της στα λατινικά σημαίνει αστέρι!».

Το βράδυ βρήκε τη Στέλλα να κάθεται στη βεράντα του σπιτιού παρέα με τα αστέρια και να διαβάζει στους αγαπημένους της γονείς τις τελευταίες αράδες από το βιβλίο που της χάρισε η καθηγήτρια της «...τίποτα δεν είναι τυχαίο, τίποτα δεν είναι αδύνατον, τα πάντα μπορούν να αλλάξουν, αρκεί να το ΘΕΛΕΙΣ, αρκεί να ΕΛΠΙΖΕΙΣ, αρκεί να ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ..!»

Πηγή: https://politis.com.cy/article/to-diigima-tis-mirtos-to-lamprotero-asterinikise-ton-pediko-karkino

Τέλος στα φάρμακα νέας γενιάς για καρκινοπαθείς! Οι πρώτες επιπτώσεις του μνημονίου

Ξεμένουν από φάρμακα οι καρκινοπαθείς στη χώρα μας μετά την ψήφιση του νέου μνημονίου.

Οι πρώτες επιπτώσεις των νέων μέτρων για τα φάρμακα, είναι πλέον γεγονός.
Σε απόγνωση βρίσκονται ογκολόγοι γιατροί και ασθενείς, καθώς πλέον με τα νέα μέτρα για το φάρμακο, κόβονται και θεραπείες που ήδη λαμβάνονταν από τους πάσχοντες μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα!

Συνέπεια αυτής της κατάστασης είναι να έχει δημιουργεί ένα ατέλειωτο μπάχαλο, αφού οι γιατροί δεν γνωρίζουν εάν μπορούν να χορηγήσουν σε νέουςκαρκινοπαθείς τις νέες θεραπείες, ενώ και όσοι ασθενείς λάμβαναν ήδη φαρμακευτικά σκευάσματα νέες γενιές, φαίνεται ότι μένουν χωρίς θεραπεία.

Πρόκειται για την πρώτη σοβαρή επίπτωση από το νόμο που ψηφίστηκε για τα φάρμακα με το νέο μνημόνιο και προβλέπει ότι για να δοθεί σε Έλληνες ασθενείς φάρμακο νέες γενιάς θα πρέπει αυτό προηγουμένως να είναι εγκεκριμένο σε 9 χώρες της Ευρώπης, σε 6 να αποζημιώνεται και σε 3 χώρες να έχει αξιολογηθεί η αποτελεσματικότητα του μέσω του συστήματος ΗΤΑ το οποίο σήμερα δε διαθέτει η χώρα μας.

Ωστόσο φαίνεται πως τα νέα μέτρα άρχισαν να εφαρμόζονται και σε φάρμακα που ήδη χορηγούνταν σε ασθενείς οι οποίοι τώρα είναι στον αέρα.

Καιρό τώρα οι φαρμακευτικές εταιρείες διαμαρτύρονταν πως με τα νέα μέτρα τα φάρμακα για σοβαρές ασθένειες θα φθάνουν στη χώρα μας με τουλάχιστον 2 ή τρία χρόνια καθυστέρηση ή και καθόλου. Διαβάστε χαρακτηριστικά ΕΔΩ: «Έρχονται οι υπουργικές αποφάσεις για τα μέτρα στο φάρμακο μετά το μνημόνιο! Τέλος οι νέες θεραπείες;»

Τέλος σε ειδική θεραπεία για τον καρκίνο του μαστού

Πλέον όμως οι επιπτώσεις αρχίζουν ήδη να διαφαίνονται ενώ το τραγικό είναι ότι ο νόμος αφορά ουσιαστικά σε τρεις ειδικότητες: ογκολογία, αιματολογία και νευρολογία, δηλαδή σε ασθενείς με σοβαρά νοσήματα που παλεύουν για την επιβίωσή τους.

Ενδεικτικό είναι ότι ήδη πρωτοπόρο φάρμακο για τον καρκίνο του μαστού που ήδη χορηγείται σε 100 ασθενείς και αναμενόταν να δοθεί σε άλλους 50, κόβεται από τον ΕΟΠΥΥ, καθώς δεν πληροί τις προϋποθέσεις που θέτει το 4ο μνημόνιο για την αποζημίωσή του.

Το συγκεκριμένο σκεύασμα το οποίο εισάγεται μέσω ειδικής διαδικασίας, δεν έχει ακόμη συμπεριληφθεί στον κατάλογο με τα αποζημιούμενα φάρμακα.

Ωστόσο οι ασθενείς που το λαμβάνουν ανταποκρίνονται ήδη στη θεραπεία σύμφωνα με τους ογκολόγους.

Όπως σημείωνει στο HealthReport.gr ο πρόεδρος της Εταιρείας Ογκολόγων-Παθολόγων Ελλάδος Ιωάννης Μπουκοβίνας: «Ο νέος νόμος δημιουργε πρόβημα και στους παλαιούς ασθενείς αλλά και στους νέους. Και πως είναι δυνατόν να χωρίζεις τους ανθρώπους σε δυο κατηγορίες, σε αυτούς που πρόλαβαν το μνημόνιο και σε αυτούς που δεν το πρόλαβαν. Πρέπει δηλαδή να αποφασίσεις ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει ή ποιος θα έχει μεγαλύτερη επιβίωση και ποιος όχι.»

Ο πρόεδρος της Εταιρείας Ογκολόγων-Παθολόγων Ελλάδος εξηγεί τι γίνεται με το συγκεκριμένο φάρμακο για τον καρκίνο του μαστού: «Το συγκεκριμένο σκεύασμα κυκλοφορεί στις ΗΠΑ από το 2014 και στην Ευρώπη από το 2016. Στη χώρα μας παρότι έχει πάρει τιμή δεν πληροί τις προϋποθέσεις του νέου νόμου. Εκτιμάται ότι θα κυκλοφορεί κανονικά στη χώρα μας τον Φεβρουάριο του 2018.

Ήδη 100 ασθενείς το λάμβαναν με αποζημίωση από τον ΕΟΠΥΥ από τα φαρμακεία του Οργανισμού και θα χορηγούνταν σε άλλους 50, αφού εισάγεται μέσω ειδικής διαδικασίας από τον ΕΟΦ και τον ΙΦΕΤ.

Όμως δύο νέοι ασθενείς οι οποίοι διέθεταν όλα τα παραστατικά πήγαν να το πάρουν χθες από φαρμακεία του ΕΟΠΥΥ και τους το αρνήθηκαν λόγω του νέου νόμου, καθώς δεν είναι ακόμη σαφές τι θα ισχύσει».

Προκειμένου να λυθεί το συγκεκριμένο πρόβλημα, θα πρέπει η χώρα μας να δημιουργήσει σύστημα αξιολόγησης των νέων τεχνολογιών (ΗΤΑ), από όπου θα ελέγχονται και θα εγκρίνονται και όλα τα νέα φάρμακα.

Μέχρι τότε όμως οι Έλληνες ασθενείς θα είναι στον αέρα, καθώς θα στερούνται τις νέες θεραπείες.

Η λύση που προτείνουν οι ογκολόγοι

Πάντως προτάσεις υπάρχουν ήδη για το τι πρέπει να γίνει στο μεσοδιάστημα. Σε ότι αφορά στα ογκολογικά φάρμακα, η Εταιρεία Ογκολόγων-Παθολόγων Ελλάδος προτείνει να ακολουθεί το σύστημα της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Ογκολογίας η οποία έχει κατηγοριοποιήσει τα φάρμακα.

Συγκεκριμένα σύμφωνα με τον κ. Μπουκοβίνα, η Ευρωπαϊκή Εταιρεία Ογκολογίας έχει καταρτίσει έναν «μπούσουλα», βάση του οποίου κατατάσσει τα φάρμακα σε 5 κατηγορίες ανάλογα με την αποτελεσματικότητα τους, το κλινικό όφελος και άλλα δεδομένα.

Πιο αποτελεσματικά θεωρούνται τα φάρμακα των κατηγοριών 5 και 4.
Όπως αναφέρει ο κ. Μπουκοβίνας: «Το υπουργείο Υγείας πρέπει να λάβει ειδική μέριμνα. Αν κανείς υιοθετήσει αυτό τουλάχιστον το σύστημα, οι Έλληνες ασθενείς δε θα στερηθούν τα νέα φάρμακα της κατηγορίας 5 και 4.

Κατά τα άλλα σε ότι αφορά όλα τα νέα καινοτόμα φάρμακα, είναι ένα πρόβλημα που θα το συναντήσουμε μπροστά μας αφού θα έρχονται με 2,5 – 3 χρόνια διαφορά σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες».

Γράφει: Δήμητρα Ευθυμιάδου

Πηγή: http://www.healthreport.gr

Αντικρουόμενες έρευνες για τη διασύνδεση της εξωσωματικής με τον παιδικό καρκίνο

Δύο νέες μελέτες με αντικρουόμενα ευρήματα αναφορικά με τη διασύνδεση του παιδικού καρκίνου με την εξωσωματική γονιμοποίηση έχουν προκαλέσει ανησυχία σε γονείς και επιστήμονες.

Η πρώτη μελέτη η οποία δημοσιεύθηκε στο τεύχος Μαρτίου του ιατρικού περιοδικού «American Journal of Obstetrics & Gynecology», από τους επιστήμονες του Πανεπιστημίου Μπεν Γκουριόν στο Ισραήλ, έδειξε ότι οι θεραπείες για τη γονιμότητα συνδέονται με ορισμένους καρκίνους της παιδικής ηλικίας.

Η μελέτη αυτή βασίστηκε στο ιατρικό ιστορικό των 242.187 βρεφών που γεννήθηκαν στο Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου Soroka στο Ισραήλ από το 1991 και μετά. Οι επιστήμονες παρακολούθησαν όλα τα βρέφη που γεννιούνται μετά το 1991 στο συγκεκριμένο ιατρικό κέντρο μέχρι την ενηλικίωσή τους.

Από τα βρέφη αυτά, το 98,3% γεννήθηκαν έπειτα από φυσική σύλληψη, το 1,1%, δηλαδή τα 2.603 γεννήθηκαν με εξωσωματική γονιμοποίηση και το 0,7%, δηλαδή 1.721 μωρά γεννήθηκαν μετά από θεραπείες πρόκλησης ωορρηξίας.

Μέχρι τα παιδιά να φτάσουν στα 10,5 τους χρόνια, το 0,6%, δηλαδή 1.498 παιδιά είχαν διαγνωστεί με διάφορες μορφές παιδιατρικών καρκίνων, με τη συχνότητα εκδήλωσης να είναι:

• 0,59 κρούσματα ανά 1.000 παιδιά σε όσα είχαν γεννηθεί μετά από φυσική σύλληψη
• 1 κρούσμα ανά 1.000 παιδιά για τις θεραπείες πρόκλησης ωορρηξίας
• 1,5 κρούσμα ανά 1.000 παιδιά για την εξωσωματική.

Όπως ανάφερε ο κύριος ερευνητής Dr. Eyal Sheiner, M.D., Ph.D., καθηγητής στο Τμήμα Μαιευτικής-Γυναικολογίας του Soroka, τα αποτελέσματα της μελέτης έδειξαν ότι υπάρχει κάποια συσχέτιση ανάμεσα στις τεχνικές υποβοηθούμενης αναπαραγωγής και τους καρκίνους της παιδικής ηλικίας. Ωστόσο, διευκρίνισε ότι στα στοιχεία που αναλύθηκαν δεν εξετάστηκαν οι αιτίες της υπογονιμότητας των γονέων, μερικές από τις οποίες θα μπορούσαν να αυξάνουν την πιθανότητα καρκίνου, αλλά ούτε και η πιθανή έκθεση των παιδιών σε περιβαλλοντικούς παράγοντες, που επίσης θα μπορούσαν να αυξήσουν την πιθανότητα καρκίνου.

Ο καθηγητής τόνισε ότι είναι απαραίτητο να συνεχιστεί η παρακολούθηση των παιδιών που γεννιούνται μετά από θεραπείες υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, καθώς αυξάνονται οι εγκυμοσύνες αυτές και γι' αυτό καλό θα είναι να έχουν ασφαλή αποτελέσματα.

Η δεύτερη μελέτη, η οποία δημοσιεύθηκε στις αρχές Απριλίου στο περιοδικό Acta Paediatrica, έγινε στη Νορβηγία από τους ερευνητές του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Rikshospitalet στο Όσλο και εξέτασε τα ευρήματα 23 παλαιότερων ερευνών.

Οι επιστήμονες τόνισαν ότι οι περισσότερες από τις έρευνες που ανέλυσαν ήταν καθησυχαστικές. Τα ευρήματά τους έδειξαν ότι η εξωσωματική δεν αυξάνει την πιθανότητα καρκίνου στα παιδιά που θα γεννηθούν. Ωστόσο, οι ερευνητές πρόσθεσαν ότι διατηρούν κάποια επιφύλαξη σε ό,τι αφορά τους αιματολογικούς καρκίνους, γιατί κάποιες έρευνες έδειχναν ότι ίσως υπάρχει σχέση και άλλες ότι δεν υπάρχει.

Και αυτή η ερευνητική ομάδα τόνισε στο άρθρο της ότι πρέπει να συνεχιστούν οι έρευνες και η παρακολούθηση των παιδιών της εξωσωματικής μέχρι να έχουν ασφαλή αποτελέσματα.

Αναλύοντας τις δύο μελέτες ο μαιευτήρας-χειρουργός  Δρ. Ιωάννης Π. Βασιλόπουλος, MD, MSc,  ειδικός στην Υποβοηθούμενη Αναπαραγωγή, σημειώνει ότι προκαλούν ίσως ανησυχία στους γονείς, όμως επί της ουσίας δεν υπάρχει καμία έρευνα που να δείχνει ότι οι τεχνικές της εξωσωματικής είναι αιτία οποιουδήποτε καρκίνου της παιδικής ηλικίας. Αυτό που υπάρχει είναι μερικές έρευνες που δείχνουν ότι ίσως υπάρχει κάποια συσχέτιση, καθώς και πάρα πολλές άλλες που δείχνουν ότι δεν υπάρχει καμία σχέση.

Όπως αναφέρει ο γιατρός, οι καρκίνοι της παιδικής ηλικίας είναι σπάνιοι, γι' αυτό κάθε μελέτη που δημοσιεύεται για την εξωσωματική και τους καρκίνους αυτούς είναι πολύτιμη όσον αφορά τις γνώσεις των ειδικών στο όλο θέμα.

Οι γονείς από την πλευρά τους είναι λογικό, όπως λέει, να ανησυχούν για το ενδεχόμενο να επηρεαστεί η υγεία του παιδιού τους. Όμως, οι φόβοι αυτοί φαίνεται πως είναι αβάσιμοι, αλλά παρόλα αυτά πρέπει οι επιστήμονες να συνεχίσουν την παρακολούθηση των παιδιών για να διαλύσουν και την παραμικρή αμφιβολία.

Σύμφωνα με τον κ. Βασιλόπουλο, για την ιατρική έρευνα, τα 30 ή 40 χρόνια είναι πολύ μικρό χρονικό διάστημα για να μπορεί κάποιος να κάνει με απόλυτη βεβαιότητα δηλώσεις υπέρ οποιουδήποτε ευρήματος, οποιασδήποτε έρευνας, ό,τι κι αν αφορά αυτή.

Πηγή: http://www.naftemporiki.gr

«Η μαμά μου έγινε δότης μυελού των οστών και μου έδωσε ξανά ζωή»

 Η 23χρονη σήμερα Ραφαέλλα Πολυκανδρίτη, η οποία το 2009 και στην ηλικία των 15 ετών διεγνώσθη με λευχαιμία, μίλησε για την περιπέτεια της υγείας της και για το πώς η μητέρα της, Τζούλη, της χάρισε για δεύτερη φορά τη ζωή της μέσα από την «ΕΛΠΙΔΑ».

«Όταν ήμουν 15 ετών έμαθα ότι έπασχα από λευχαιμία. Το έμαθα εντελώς τυχαία.

Αισθανόμουν κάτι σαν κόπωση κι έτσι έκανα διάφορες εξετάσεις, αιματολογικές κ.λπ., μαθαίνοντας εν τέλει ότι επρόκειτο για κάτι πολύ πιο σοβαρό. Αμέσως ξεκίνησα τις χημειοθεραπείες. Δυστυχώς, ο καρκίνος επανεμφανίστηκε, ενώ ήταν σε ύφεση, στην τελευταία χημειοθεραπεία. Τότε, οι γιατροί αποφάσισαν να κάνω μεταμόσχευση μυελού των οστών, για να εξαλείψουν ό,τι υπήρχε και μην επανεμφανιστεί ο καρκίνος. Έτσι, μπήκα στη λίστα του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Πέρασε αρκετός καιρός και από ό,τι βλέπαμε θα αργούσε να βρεθεί κάποιος δότης, που να είναι συμβατός μαζί μου. Οι γιατροί ήθελαν να προχωρήσουν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν στη μεταμόσχευση, γιατί η λευχαιμία ήταν επιθετική. Ετσι, μας είπαν ότι μία λύση ήταν να πάρουν κύτταρα από τη μητέρα μου, παρόλο που τα ποσοστά επιτυχίας είναι λιγότερο από 50% στο να είναι συμβατός ένας γονέας με το παιδί του», δηλώνει η 23χρονη Ραφαέλλα, που σήμερα είναι 100% υγιής κι εργάζεται ως καθηγήτρια Αγγλικών.

«Έχουν περάσει έξι  χρόνια από τότε που έκανα τη μεταμόσχευση. Μπήκα στο “Ελπίδα” το 2011 και η διαδικασία ήταν σα να έκανα μία απλή μετάγγιση αίματος. Δυστυχώς, εκείνη την εποχή αναγκάστηκα να μεγαλώσω και να ωριμάσω πιο γρήγορα. Όμως, το μόνο που σκεφτόμουν είναι ότι όλο αυτό το κακό όνειρο, που ζούσα, είχε αρχίσει να παίρνει, επιτέλους, ένα τέλος. Οι εξετάσεις που έδειξαν ότι όλα είναι καλά και ότι η μεταμόσχευση πέτυχε βγήκαν γύρω στον ένα χρόνο. Τώρα, βλέπω τη ζωή πολύ διαφορετικά. Για το μέλλον σκέφτομαι μόνο καλά πράγματα. Στα χίλια άσχημα που συμβαίνουν γύρω μου επιβάλλω στον εαυτό μου να βρει κι ένα καλό. Από εκεί που έφτασα σε σημείο να φοβάμαι για το αν θα ζω την επόμενη ημέρα, πλέον δεν υπάρχει κάτι τόσο σημαντικό και τρομακτικό που να μπορεί να μου ρίξει την ψυχολογία», προσθέτει, σημειώνοντας πως η μητέρα της την έφερε ξανά στη ζωή κι ένα «ευχαριστώ» μπορεί σε κάποιους να «ακούγεται πολύ λίγο αλλά ήταν το πιο σημαντικό που έκανε για εμένα». 

Η Ραφαέλλα αποφάσισε να δημοσιοποιήσει την περιπέτειά της, γιατί θέλει ο κόσμος να ευαισθητοποιηθεί και να κάνει κάτι που για τους περισσότερους είναι μικρό, αλλά για άλλους είναι ό,τι πιο μεγάλο μπορεί να κάνει ένας άγνωστος άνθρωπος για εκείνους. «Είναι κάτι τόσο ασήμαντο και τόσο σημαντικό την ίδια στιγμή. Δίνεις 20 λεπτά από την ημέρα σου για να χαρίσεις σε κάποιον το δώρο της ζωής. Νομίζω δεν υπάρχει τίποτε πιο σπουδαίο και πιο όμορφο, που να μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος για κάποιον άλλον. Αν δε συμβεί σε κάποιον προσωπικά κάτι, δεν ευαισθητοποιείται. Αυτή είναι η νοοτροπία του Έλληνα. Ωστόσο, είναι τόσο απλό και ανώδυνο για τον δότη, που στην ουσία το να μη γίνει κανείς δότης μυελού των οστών, το θεωρώ αμαρτία», σημειώνει, μιλώντας στο protothema.gr.

«Κοινοποιώ την ιστορία μου, γιατί θέλω να δώσω δύναμη σε όσους περνάνε ό,τι πέρασα κι εγώ. Θέλω να τους πω να παλέψουν, να μην το βάλουν κάτω. Ή κάνεις υπομονή κι έχεις δύναμη και παλεύεις ή τα παρατάς. Αργά ή γρήγορα, όμως, όλα περνάνε», προσθέτει, υπογραμμίζοντας τα εξής: «Νομίζω πως όταν οι άνθρωποι βλέπουν εμάς, τα παιδιά της “Ελπίδας” να τα έχουμε καταφέρει, να είμαστε καλά και να έχουμε σταθεί στα πόδια μας, ευαισθητοποιούνται και βοηθούν κι εκείνοι με τον τρόπο τους. Αυτό θέλω να πετύχω».

Για την περιπέτεια της υγείας της μοναχοκόρης της  μίλησε και η μητέρα της Ραφαέλλας, Τζούλη Πολυκανδρίτη, η οποία έχει ακόμη έναν γιο 16 ετών. «Είναι ό,τι πιο σκληρό έχω περάσει στη ζωή μου. Υπάρχει περίπτωση κανένας από τους συγγενείς να μην είναι συμβατός. Εμείς καταφέραμε ένα θαύμα», τονίζει, προσθέτοντας ότι «όσο μπορώ θα είμαι στην τράπεζα για όποιο παιδί με χρειαστεί».

«Όταν μάθαμε ότι πέτυχε η μεταμόσχευση ένιωσα σα να είχαμε πετύχει το Λόττο ή το Τζόκερ», δηλώνει η κυρία Πολυκανδρίτη για την ημέρα που οι γιατροί επιβεβαίωσαν ότι είχε συμβεί το «θαύμα», σημειώνοντας παράλληλα πως «αυτό που πέρασε το παιδί μου δεν θα φύγει ποτέ από το μυαλό μου. Δε μπορείς να ξεχάσεις όλα αυτά που βλέπεις, όταν το παιδί σου κάνει χημειοθεραπείες. Είναι πολύ σκληρό, όμως, κάνεις το σταυρό σου και δοξάζεις τον Θεό, που όλα πλέον είναι καλά».

«Είναι κάτι το τόσο απλό να γίνει κανείς δότης. Στην ελληνική κοινωνία υπάρχει, δυστυχώς, η φοβία και το ταμπού να μιλάει κανείς για μία νόσο. Ο κόσμος δεν πρέπει να φοβάται. Πρέπει να ενημερωθεί και να γίνει δότης», τονίζει, ακόμη, υπογραμμίζοντας πως «όταν δίνεις μία ώρα από τη ζωή σου για να δεις βιτρίνες ή να χαζέψεις κάτι στην τηλεόραση, μπορείς να αφιερώσεις 20 λεπτά, για να χαρίσεις μία ζωή». Κι εκείνη αυτό ακριβώς έκανε: «γέννησε» το παιδί της για δεύτερη φορά…

Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για το «Οραμα ΕΛΠΙΔΑΣ» και για το πώς μπορείτε να γίνετε κι εσείς δότης μυελού των οστών στον σύνδεσμο που ακολουθεί: http://www.oramaelpidas.gr/ ».

Πηγή: http://www.protothema.gr

Επαναστατική μεταμόσχευση μυελού των οστών καθιστά περιττή τη χημειοθεραπεία

Αναπτύχθηκε μη τοξική μέθοδος μεταμόσχευσης μυελού των οστών

Με ειδικά αντισώματα εξοντώνονται τα υπάρχοντα 

βλαστικά κύτταρα του αίματος

Επιστήμονες στις ΗΠΑ ανέπτυξαν μια νέα ισχυρή αλλά μη τοξική μέθοδο μεταμόσχευσης μυελού των οστών (βλαστικών κυττάρων του αίματος), η οποία καθιστά περιττή την χημειοθεραπεία ή την ακτινοθεραπεία.

Προς το παρόν, η τεχνική έχει δοκιμασθεί με επιτυχία σε πειραματόζωα (ποντίκια). Αν τελικά αποδειχθεί εξίσου ασφαλής και αποτελεσματική στους ανθρώπους, τότε θα μπορούσε στο μέλλον να αξιοποιηθεί ευρέως για τη θεραπεία διαφόρων αυτοάνοσων παθήσεων, όπως του ερυθηματώδους λύκου, του παιδικού διαβήτη (τύπου 1), της ρευματοειδούς αρθρίτιδας ή της πολλαπλής σκλήρυνσης, καθώς επίσης στην αντικαρκινική θεραπεία και για ασφαλέστερες μεταμοσχεύσεις οργάνων.

Σήμερα η μεταμόσχευση του μυελού των οστών είναι μια τοξική διαδικασία και γι’ αυτό χρησιμοποιείται μόνο στις πιο κρίσιμες περιπτώσεις ασθενών. Τα βλαστικά κύτταρα του αίματος του ασθενούς πρέπει προηγουμένως να καταστραφούν πλήρως μέσω χημειοθεραπείας ή ακτινοθεραπείας (πράγμα που μπορεί να προκαλέσει σοβαρές βλάβες στο DNA και σε πολλούς υγιείς ιστούς του σώματος όπως στο ήπαρ, στον εγκέφαλο και στα όργανα αναπαραγωγής), προκειμένου στη συνέχεια να μεταμοσχευθούν τα νέα βλαστοκύτταρα.

Η νέα μέθοδος εξοντώνει με εναλλακτικό μη τοξικό τρόπο -μέσω ειδικών αντισωμάτων- τα υπάρχοντα βλαστικά κύτταρα του αίματος, «καθαρίζοντας» έτσι το δρόμο για την μεταμόσχευση των υγιών κυττάρων από τον δότη. Με αυτό τον τρόπο, ανανεώνεται το αίμα και το ανοσοποιητικό σύστημα του ασθενούς, χωρίς να έχει μεσολαβήσει χημειοθεραπεία ή ακτινοβολία.

Οι ερευνητές της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Στάνφορντ της Καλιφόρνια, με επικεφαλής την καθηγήτρια Τζούντιθ Σιζούρου, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο ιατρικό περιοδικό «Science Translational Medicine», δήλωσαν ότι «αν η νέα μέθοδος δουλέψει στους ανθρώπους όπως στα ποντίκια, τότε αναμένουμε πως ο κίνδυνος θανάτου από την μεταμόσχευση του μυελού των οστών θα πέσει στο μηδέν από το 20% σήμερα».

«Εάν και όταν κάτι τέτοιο επιτευχθεί, θα ξεκινήσει μια τελείως νέα εποχή για τη θεραπεία των ασθενειών και για την αναγεννητική ιατρική», δήλωσε ο καθηγητής παθολογίας Ιρβινγκ Γουάιζμαν, διευθυντής του Ινστιτούτου Βιολογίας Βλαστοκυττάρων και Αναγεννητικής Ιατρικής του Στάνφορντ.

Πηγή:  http://www.medinova.gr

Μαζεύτηκαν τα 500.000 € για τον μικρό Βαγγέλη!

Ο μικρός Βαγγέλης Ελευθεριάδης, ο οποίος παλεύει με τον καρκίνο από τα 2 του χρόνια, είδε την συγκλονιστική ανταπόκριση του κόσμου, καθώς μαζεύτηκαν οι 500.000 ευρώ που χρειάζονταν για να μεταβεί στο νοσοκομείο "Memorial" της Νέας Υόρκης.

Yπάρχει ανθρωπιά. Υπάρχει αγάπη, αλληλεγγύη, ευαισθησία. Κάποιες τέτοιες στιγμές αποδεικνύεται το μεγαλείο του ανθρώπου και της ψυχής του. Ο μικρός Βαγγέλης Ελευθεριάδης, ο οποίος από την ηλικία των 2 ετών είδε το πιο σκληρό πρόσωπο της ζωής, δίνει έναν τιτάνιο αγώνα με τον καρκίνο.

Είναι 5 ετών και παλεύει ακόμα, έχοντας όμως συμπαραστάτες σε αυτή τη μάχη όλους τους ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα του ακριβώς την ώρα που τους είχε ανάγκη. Και αυτό είναι το σημαντικό, το ελπιδοφόρο, το συγκλονιστικό!

Ο μικρός έπρεπε να πάει στη Νέα Υόρκη και συγκεκριμένα στο νοσοκομείο "Memorial" για ειδική θεραπεία που θα ανεβάσει κατακόρυφα τις πιθανότητές του για ζωή. Έπρεπε να μαζευτούν 500.000 ευρώ, ποσό ασφαλώς μεγάλο, ειδικά σε μια περίοδο που η Ελλάδα βρίσκεται σε δύσκολη κατάσταση. Τίποτα όμως δεν μπορεί να μπει μπροστά στην ανθρώπινη ζωή, σε ένα παιδικό χαμόγελο, στην ελπίδα!

Έτσι, λοιπόν, μαζεύτηκαν σε χρόνο ρεκόρ τα χρήματα και μικρός θα μεταβεί με την οικογένειά του στις ΗΠΑ. Μάλιστα, οι γονείς του ευχαρίστησαν τον κόσμο με μια επιστολή. Θυμίζουμε πως υπήρξε τεράστια ανταπόκριση και από τους διεθνείς ποδοσφαιριστές που έκαναν καμπάνια υπέρ του μικρού Βαγγέλη και μάλιστα χάρισαν και τον τελευταίο μισθό τους στην γαλανόλευκη. Δεν ήταν οι μόνοι όμως, καθώς υπήρξαν και αυτοί που βοήθησαν από το υστέρημά τους για να συνεχίσει να ελπίζει ο πιτσιρικάς.

Η ανακοίνωση της οικογένειας:

"Χρειάζονται χιλιάδες λέξεις για να περιγράψουμε την αγάπη που μας προσέφεραν χιλιάδες άνθρωποι τις τελευταίες ημέρες, στον αγώνα που κάνει ο μικρός μας Βαγγέλης, προκειμένου να μεγαλώσει όπως όλα τα παιδάκια του κόσμου. Το ποσό που χρειάζεται για τη νοσηλεία του Βαγγέλη στο Memorial των ΗΠΑ, συγκεντρώθηκε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.

Δεν θα βρούμε ποτέ τα λόγια για να σας εκφράσουμε όπως σας αξίζει, από τα πιο βαθιά σημεία της καρδιάς μας αλλά της ψυχής μας, το ευχαριστώ που παλεύετε μαζί μας.

Μετά από τρία χρόνια μάχης με τον καρκίνο, είχαμε αρχίσει να χάνουμε την πίστη μας σε οτιδήποτε. Αυτή η πελώρια ανταπόκριση όμως τόσο οικονομικά όσο και ψυχολογικά μας έδωσε ξανά πίστη. Πίστη στον ίδιο τον άνθρωπο και τι μπορεί να κάνει για τον συνάνθρωπο του.

Από τον πιο ανώνυμο, έως τον πιο επώνυμο. Από τον πιο κοντινό μας φίλο, έως τον πιο μακρινό ομογενή στην άκρη της γης, σας είμαστε υπόχρεοι για πάντα.

Ο Βαγγέλης ξεκινά τώρα το τελευταίο και πιο δύσκολο κομμάτι του αγώνα του. Μέσα στις επόμενες ημέρες θα μεταβεί στο Memorial για να λάβει την πειραματική θεραπεία του και θα παραμείνει στις ΗΠΑ σχεδόν ένα χρόνο. Μαζί του και εμείς, που πλέον έχουμε κάνει σπίτι μας, τα νοσοκομεία και τις πόλεις του κόσμου που φιλοξενούν το παιδί μας, έχοντας χάσει τα πάντα από την ζωή που είχαμε.

Απλά αυτή τη φορά, δεν θα είμαστε μόνοι. Νιώθουμε την παρουσία σας δίπλα μας και είμαστε χίλιες φορές πιο δυνατοί. Υποκλινόμαστε στους ανθρώπους.

Στέλιος Ελευθεριάδης & Δήμητρα Βογιατζή"

Πηγή: http://www.sport24.gr

«Ξαναγεννήθηκα τη μέρα που έκανα μεταμόσχευση»

Τρεις άνθρωποι που έκαναν μεταμόσχευση μυελού των οστών για να αντιμετωπίσουν τη λευχαιμία, μιλούν για την ημέρα που τους έδωσε και πάλι δικαίωμα στη ζωή.

«Γιορτάζω δύο φορές γενέθλια, μέσα στον χρόνο, μία για την ημέρα που γεννήθηκα και μία γι αυτή που ξαναγεννήθηκα, κάνοντας μεταμόσχευση του μυελού των οστών». Με αυτά τα λόγια, η Χριστίνα Μαντή, δώδεκα χρόνια μετά την επιτυχημένη μεταμόσχευση μυελού που έκανε στη μονάδα του Ευαγγελισμού, μιλά για την απόφαση που τη έδωσε το δικαίωμα να συνεχίσει να ζει, απαλλαγμένη από τον εφιάλτη της λευχαιμίας.

Χριστίνα Μαντή

Στο theTOC.gr μίλησαν τρεις άνθρωποι που έκαναν την επέμβαση και σήμερα ζουν, ο καθένας με το δικό του τρόπο και οι δύο από τους τρεις με αρκετά προβλήματα που άφησε πίσω της η επέμβαση, κυρίως εξαιτίας των μοσχευμάτων, που για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα επιτίθενται στον οργανισμό του ασθενή, καθώς θεωρούν ότι βρίσκονται σε ξένο σώμα.

Πολλά, φυσικά, από αυτά που πέρασαν η Χριστίνα Μαντή, ο Νίκος Ρήγας και ο Χρήστος Πορφυρόπουλος μέχρι να φτάσουν στο σημείο να βρουν συμβατό μόσχευμα και να κάνουν την επέμβαση, αλλά και στη συνέχεια για να μπορούν να συνεχίσουν να ζουν και  να ονειρεύονται, δεν θα είχαν συμβεί αν υπήρχε στην Ελλάδα τράπεζα μυελού των οστών και μία διαφορετική νοοτροπία και αντίληψη, τόσο από τους πολίτες όσο και από την Πολιτεία.

Η αναζήτηση συμβατού δότη δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση καθώς, ακόμη και από την ίδια την οικογένεια του ασθενή οι πιθανότητες συμβατότητας είναι 30% και για τον λόγο αυτό , οι ασθενείς μπορεί να περιμένουν ακόμη και μήνες για να βρεθεί μόσχευμα από τράπεζα του εξωτερικού, εφόσον, φυσικά, ο ασθενής έχει τα χρονικά περιθώρια.

Η Χριστίνα στάθηκε τυχερή και ο αδερφός της ήταν 100% συμβατός δότης. Το ίδιο συνέβη και με τον αδερφό του Νίκου. Οι δύο τους, ωστόσο, ακολούθησαν μια εντελώς διαφορετική εξέλιξη στα χρόνια που ακολούθησαν, μετά την επέμβαση. Η Χριστίνα παρουσίασε επιπλοκές λόγω του μοσχεύματος και των φαρμάκων, αλλά το ξεπέρασε και σήμερα, 12 χρόνια μετά, αισθάνεται δυνατή, υγιής και χαρούμενη που έκανε αυτή την επιλογή. 

Νίκος Ρήγας 

Ο Νίκος, δυστυχώς, χρειάστηκε να ξανακάνει την επέμβαση, καθώς ο οργανισμός του επανεμφάνισε την ασθένεια.

Στα χρόνια, μετά το 2004 που έκανε την πρώτη μεταμόσχευση, πέρασε πολλές και σοβαρές περιπέτειες με την υγεία του εξαιτίας του μοσχεύματος και της φαρμακευτικής αγωγής που ήταν διαρκής και επιβαρυντική για τον οργανισμό του.

Ο Χρήστος δεν ήταν το ίδιο τυχερός και χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει ομφαλοπλακουντιακό μόσχευμα, το οποίο αναζήτησε στο εξωτερικό και το βρήκε, τελικά, στην Αμερική. Για εκείνον, που έκανε την μεταμόσχευση μέσα στην κρίση, το οικονομικό κόστος ήταν τεράστιο και χρειάστηκε να προκαταβάλει το ποσό για το μόσχευμα και να πάρει πίσω ένα μέρος των χρημάτων του από το ασφαλιστικό του ταμείο.

Χρήστος Πορφυρόπουλος

Και οι τρεις μιλούν για την εμπειρία τους, με διαφορετική ψυχολογία ο καθένας, και υπενθυμίζουν πόσο σημαντικό θα ήταν γι αυτούς αν υπήρχε τράπεζα μυελού από Έλληνες δότες στη χώρα μας και αποκαλύπτουν ότι, παρά το γεγονός ότι οι μεταμοσχευθέντες ποτέ δεν επανέρχονται, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, στην προηγούμενη κατάστασή τους, η πάθησή τους δεν είναι μέσα στη λίστα με τις χρόνιες και μη αναστρέψιμες. Μάλιστα πολλά από τα φάρμακα που παίρνουν για συμπτώματα και νόσους που δημιουργούν τα μοσχεύματα τα πληρώνουν εξ ολοκλήρου από τη τσέπη τους και για όλα αυτά εισπράττουν ένα επίδομα 367 ευρώ τον μήνα.

του Προκόπη Αγγελόπουλου

Πηγή: http://www.thetoc.gr