Μετά τον πόνο, δεν θα είσαι ποτέ ξανά ίδιος…

Υπάρχει μια αλήθεια πίσω από κάθε στιγμή που ραγίζει η καρδιά σου.

Μια αλήθεια που όσο κι αν προσπαθήσεις να αποφύγεις, θα χρειαστεί να την αντιμετωπίσεις.

Θα έρθεις σε μετωπική μαζί της και δεν θα γλυτώσεις.

Όλοι θα σου μιλήσουν για το χρόνο που θα επουλώσει τις πληγές σου.

Για το χρόνο σαν γιατρό. Για το χρόνο που θα σε κάνει να το ξεπεράσεις.

Η αλήθεια όμως είναι πως το σημάδι που σου αφήνει το τραύμα σου, μπορεί να επουλώνεται, όμως ο πόνος που έχεις νιώσει από το τραύμα, σε αλλάζει ολοκληρωτικά, απόλυτα και δεν υπάρχει επιστροφή σε αυτό που ήσουν κάποτε.

Μετά το τραύμα, μετά τη στιγμή του πόνου, δεν είσαι ποτέ πια ίδιος.

Κι αυτό, είναι αναμφισβήτητο.

Μέσα από τις μέρες που θα μεσολαβήσουν μέχρι να ξαναπατήσεις γερά στα πόδια σου, θα ανακαλύψεις μέσα σου πράγματα που δεν ήξερες για τον εαυτό σου, πράγματα που μπορεί να είχες ξεχάσει.

Θα ανακαλύψεις την δύναμή σου αλλά και τις αδυναμίες σου.

Θα ξεκαθαρίσεις τα θέλω σου και τι είσαι διατεθειμένος να θυσιάσεις για να τα ζήσεις.

Πάνω από όλα, θα επιλέξεις τους ανθρώπους που θα θελήσεις να πορευτούν μαζί σου όταν πια κι εσύ θα ξαναπατήσεις στα πόδια σου.

Στην παλιά σου ζωή, δεν θα ξαναγυρίσεις ποτέ.

Μπορεί να κρατήσεις κάποιες συνήθειες, αλλά ολόιδιο δεν θα είναι ποτέ τίποτα.

Κι αυτό, γιατί θα έχεις αλλάξει εσύ.

Και δεν είναι κακό να αλλάζεις.

Ο πόνος, είναι ευεργετικός γιατί σε ξανά-συστήνει με τον ίδιο σου τον εαυτό.

Κι όταν η έντασή του περάσει, όταν πια δεν χαρακώνει αλλά γρατζουνάει γλυκά.. τότε θα μπορείς να σε ξανακοιτάξεις στον καθρέφτη της ψυχής σου και να αρχίσεις να ζεις από την αρχή.

Μια καινούρια ζωή, με όλα τα παλιά της σημάδια κι ένα ακόμα.. το καινούριο.

Μόνο που τώρα πια θα ξέρεις, πως έχει σκληρύνει η ψυχή σου, λίγο ακόμα.. γιατί κάθε κομμάτι της που πονά, πετρώνει.

Της Σοφίας Παπαηλιάδου

Πηγή: www.anapnoes.gr

Τρία μικρά κορίτσια διαγνώστηκαν με καρκίνο απ’ την πολύ μικρή τους ηλικία και έκτοτε, από το 2014, φωτογραφίζονται αγκαλιά. Τρία χρόνια μετά όταν αντιμετώπισαν αποτελεσματικά την ασθένεια συνεχίζουν να εμπνέουν και να στέλνουν το δικό τους μήνυμα.

Το 2014 η φωτογράφος Lora Scantling από την Οκλαχόμα, φωτογράφισε τρία μικρά κορίτσια που αντιμετώπιζαν τον καρκίνο απ’ την παιδική τους ηλικία.

Στην φωτογραφία επεικονίζονται η 3χρονη Rylie, η 6χρονη Rheann και η 4χρονη Ainsley. Η πρώτη φωτογραφία το 2014 έγινε viral και αναδημοσιεύτηκε σε websites και social media.

Η φωτογράφος δήλωσε πως ήταν μια πολύ δυνατή εμπειρία να φωτογραφίσει τα τρία κορίτσια και πως ήθελε να κάνει κάτι που θα προκαλούσε χίλια συναισθήματα.

« Έχω επιλέξει τον παιδικό καρκίνο επειδή έχω έναν φίλο που έχασε το παιδί του από καρκίνο πριν μερικά χρόνια. Έβαλα μια ανάρτηση στο Facebook ψάχνοντας για μικρά κορίτσια που πολεμούσαν με τον καρκίνο και έτσι γεννήθηκε το πορτρέτο»

Αν και τα κορίτσια δεν είχαν συναντηθεί ξανά μέχρι τη μέρα που έγινε η φωτογράφιση, έγιναν αμέσως φίλες. Τώρα και οι τρεις τους, νίκησαν τον καρκίνο και συναντιούνται κάθε χρόνο για να βγάλουν το καθιερωμένο τους πορτρέτο.

Η Scantling δημοσίευσε την “έκδοση 2017” στη σελίδα της στο Facebook.

Η φωτογράφος δήλωσε επίσης πως οι οικογένειες ελπίζουν ότι τα κορίτσια θα συνεχίσουν να εμπνέουν ανθρώπους και να ευαισθητοποιούν για τον παιδικό καρκίνο.

Παρ’ όλο που και τα τρία κορίτσια έχουν αντιμετωπίσει τον καρκίνο η Rheann εξακολουθεί να έχει κάποια ίχνη της νόσου. Τα μαλλιά της δεν μπορούν να μακρύνουν λόγω μιας προηγούμενης θεραπείας ακτινοβολίας και πιθανότητα τα μάτια της πάντα θα “πέφτουν” λόγω της θέσης του όγκου στον εγκέφαλο.

Κατά τη διάρκεια της τελευταία φωτογραφίας τα κορίτσια μίλησαν για την μάχη τους με τον καρκίνο.

Η Rheann είπε «Ο καρκίνος είναι σαν δράκος» στο οποίο η Ainsley απάντησε «Ναι και οι χημειοθεραπείες είναι ο πρίγκιπας».

Με την Rylie να καταλήγει: «Ο καρκίνος τα έβαλε με τις λάθος πριγκίπισσες!».

Πηγή: https://ipop.gr/

Δάκρυα συγκίνησης στο Ναύπλιο όταν δότης μυελού των οστών συνάντησε τον λήπτη (βίντεο)

Περίσσεψε το βράδυ της Παρασκευής 20 Οκτωβρίου η συγκίνηση στην συναυλία των Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Δημήτρη Σταρόβα, Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο και Steve Tesser που πραγματοποιήθηκε στα Goodys Burger House στο Ναύπλιο.

 Η συναυλία τα έσοδα της οποίας θα διατεθούν στο "Χάρισε ζωή" - ΚΕΔΜΟΠ (Κέντρο Ενημέρωσης και Προσέλκυσης Εθελοντών Δοτών Μυελού των Οστών), εκτός από την πολύ μουσική είχε πολλά δάκρυα χαράς και συγκίνησης.

Στην έναρξη της συναυλίας ο Σύλλογος Εθελοντών Αιμοδοτών, που δραστηριοποιείται στην  Αργολίδα  "Δεσμοί Αίματος" με πλούσια δράση και ο Ηλίας Πουρσανίδης βετεράνος ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού και ιδιοκτήτης του καταστήματος  Goodys Burger House στο Ναύπλιο, που διοργανώνει για 6 συνεχή χρονιά την συναυλία προσφέροντας κάθε φορά τα έσοδα για "ιερό σκοπό", θέλησαν να τιμήσουν τέσσερις δότες μυελού των οστών, την Ελένη Κοροβίλη, την Κυριακή Μάλιου, τον Φώτη Δεσποτάκη και την Ελένη Λιάκου στην οποία επιφύλασσαν και μια έκπληξη.

Στο τέλος της μικρής ομιλίας της, όπου συγκινημένη παρότρυνε τον κόσμο να χαρίσει ζωή και περιγράφοντας το πρόβλημα υγείας που βιώνει στο στενό της οικογενειακό περιβάλλον, οι διοργανωτές χωρίς να το ξέρει ανέβασαν στην σκηνή τον λήπτη, που χάρις σε αυτήν μπορεί σήμερα να χαίρεται την ζωή του με την πολυπληθή οικογένειά του καθώς είναι πατέρας πέντε παιδιών.

Ήταν πραγματικά μια στιγμή που έκανε πολλούς να συγκινηθούν και να κλάψουν αντιλαμβανόμενοι το πόσο σημαντικό είναι να χαρίζεις ζωή σε έναν άνθρωπο και μάλιστα με μια διαδικασία τόσο απλή.

Στην συνέχεια στην σκηνή ανέβηκαν, ξεπερνώντας την συγκίνηση που βίωσαν,  ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος και ο Steve Tesser που έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους με τα τραγούδια τους καταχειροκροτούμενοι από τον κόσμο.

Τη συναυλία μεταξυ άλλων παρακολούθησαν ο βουλευτής Αργολίδας Γιάννης Ανδριανός, η Αντιπεριφερειάρχης Π[ελοποννήσου Ελλένη Παναγιωτοπούλου, ο αντιδήμαρχος Ναυπλιέων Σταύρος Γαβρήλος, η επιτετραμένη στον τομέα του τουρισμού του Δήμου Ναυπλιέων Πόπη Καλκούνου, ο αντιπρόεδρος του ΔΟΠΠΑΤ Χρήστος Ζέρβας, κ.α

Πηγή: http://www.argolikeseidhseis.gr

Ξέρεις πως είναι να σε ακουμπά ο θάνατος;

Ξέρεις πως είναι να σε ακουμπά ο θάνατος;

Να βάζει τα γλοιώδη χέρια του να χαϊδεύει τα στήθη σου..;
Να απλώνει την γλώσσα του επάνω σου σεργιάνι να κάνει..;
Να σε βιάζει κάθε στιγμή κάθε λεπτό που αυτός θέλει;
Ξέρεις πως είναι να σε βιάζει ο θάνατος;
Να σε έχει κάθε λεπτό που εκείνος θέλει ;
Να σε γλεντάει και εσύ να μένεις έρμαιο στα χέρια του;
Να παίρνει την αξιοπρέπεια σου;
Να γονατίζει το είναι σου;
Ξέρεις;
Να μένεις μόνος μαζί του ;
Φαντάσου ένα δωμάτιο που μυρίζει αίμα… αίμα δικό σου πασαλειμμένοι τοίχοι με κομμάτια από τις φλέβες σου για κάδρα…
Καρκίνος… τρέμεις να το προφέρεις την πρώτη φορά που σου λένε ότι τον έχεις
Τρέμεις την ώρα που μπαίνεις στο χειρουργείο…
Σβήνεις τις ώρες που μπαίνει στις φλέβες σου το υγρό για τις θεραπείες…
Τούφες των μαλλιών σου να τις κρατάς στα άδεια σου χέρια..και να κοιτάς κατάματα τις Ξέρεις πως είναι να σε ακουμπά ο θάνατος;ουλές σου και να λες θα ζήσω…
Μόνος μέσα σε μια πόλη που φώτα έχει και εσύ να βλέπεις τις σκιές να φεύγουν από κοντά σου κάθε φορά που βλέπουν τα παράσημα πάνω στην επιδερμίδα σου..
Ναι παράσημα το κάθε χειρουργείο… η κάθε χημικοθεραπεία και εσύ εκεί να βλέπεις τις πλάτες τους ώρα που θα ήθελες το χέρι να σου κρατάνε…
Το μόνο άγγιγμα να είναι των γιατρών σου που παλεύουν σαν στρατιώτες με τον βιαστή σου…
Αυτοί οι υπέροχοι αφανής ήρωες που πάνω στην λευκή τους μπλούζα όρκο έχουν δώσει λεπτό μόνη να μην σε αφήσουν..που η ζωή τους γίνεσαι εσύ ..που δεν έχουν κρατήσει τίποτα για τα αμπάρια της ψυχής τους… ρακένδυτοι μέσα σε λευκή μπλούζα να τουφεκίζουν τα γλοιώδη χέρια που θάνατος λέγεται…
Μέσα σε παγωμένους χώρους που γυμνός είσαι εκεί να είναι οι μόνοι που σε ντύνουν για να μην κρυώσεις.. που σου λένε ζήσε …μείνε στη ζωή μου… είσαι πολύτιμη… είσαι μοναδική…
Ναι αυτοί.. που είναι οι μόνοι που αντέχουν να σε βλέπουν γυμνό , ματωμένο και όμως δεν κάνουν εμετό αλλά περιποιόνται τις πληγές σου, γεμίζουν τσιρότα διάφανα το είναι σου..πολεμάνε να σου δείξουν ότι θα τα καταφέρεις…
Που σου κρατάνε το χέρι και δίνουν ενέργεια που πολλές φορές δεν αντέχουν άλλη να δίνουν…;
Ξέρεις πως είναι να σε βιάζουν και να μην έχεις άσπρες μπλούζες… να τυλίγουν το γυμνό κορμί σου;
Ξέρεις πως είναι να μην υπήρχαν όλοι αυτοί… που πάνω σε άσπρη μπλούζα όρκο έδωσαν το μαύρο να μην επικρατεί..;
Ξέρεις ;
Ξέρεις πως είναι να σε βιάζει ο θάνατος;
Ξέρεις;

Κατερίνα Βόγλη

Ένας μήνας ιδιαίτερος που ξεκινά με κάτι που τον βιαστή να ξορκίσει θέλει..
Το τελευταίο διάστημα είχα την τύχη να βρεθώ δίπλα σε κάποιους ανθρώπους που εξόντωσαν τον βιαστή τους… που είχαν δίπλα τους ανθρώπους με άσπρες μπλούζες που τους έδωσαν το χέρι και είπαν απλά είμαι εδώ…
Ξέρεις πως είναι να είσαι εδώ …;

Αφιερωμένο σε αυτούς λοιπόν που με το θάνατο παλεύουν
είτε φορώντας μπλούζες είτε χώρις...

Δεν υπάρχουν λόγια για σένα. 

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ!!!!!!!!!!!

Πηγή:  "Χερι Χερι Με Τον Καρκινο Καθε Μερα 

https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=1742437672732797&id=1492277431082157

Ο γιος μου είχε καρκίνο και αρνούμαι να το ξεχάσω. Για χάρη των παιδιών, που δεν γύρισαν γερά στα σπίτια τους

Εκείνη η μέρα ξεκίνησε, όπως όλες οι άλλες. Άνοιξη, ωραίος, καθαρός καιρός και διάθεση για βολτίτσα με το γιο μου. Ωστόσο, από καιρό κάτι με «έτρωγε», κάτι δεν μου καθόταν καλά. Ως νέα μαμά, ζήτησα συμβουλές από ανθρώπους, που εμπιστεύομαι περισσότερο, την αδερφή μου, τη μαμά μου και την κουμπάρα μου, που είχαμε μεγαλώσει μαζί. Την άλλη μέρα, έκλεισα ραντεβού με τον παιδίατρο, πιο πολύ, για να καθησυχάσω τον εαυτό μου.

Μέσα σε μία στιγμή, εκείνη η μέρα έγινε γνωστή ως «η μέρα, που όλα άλλαξαν».

Από το γραφείο του γιατρού, που πήραμε τις τελευταίες εξετάσεις, βρεθήκαμε μονομιάς στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Δεν ήμουν προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο. Δεν περίμενα από τη μια στιγμή στην άλλη να βρεθώ στο νοσοκομείο με το μόλις 10 μηνών μωρό μου. Προσπαθούσα να σκεφτώ, τι έπρεπε να κάνω, που να πάω, τί να φέρω από το σπίτι, ποιον να ειδοποιήσω και τί να του πω, ενώ το μυαλό μου ήταν τελείως θολωμένο. 

Οι προσπάθειές μου να χαλαρώσω τους φόβους μου έπεφταν στο κενό. Ένιωθα ζαλάδα, πανικό, ναυτία. Χρειαζόμουν επειγόντως κάποιον να μου πει, ότι όλα θα πάνε καλά, χρειαζόμουν απαντήσεις, ήθελα να μάθω λεπτομέρειες, έπρεπε να κρατήσω το μυαλό μου απασχολημένο, για να μην τρελαθώ. Δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή να φλιπάρω, το παιδί μου με είχε ανάγκη, έπρεπε να ηρεμήσω και να βάλω το μυαλό μου στη θέση του για χάρη του. Δεν μπορούσα, όμως, να περιμένω, ούτε το γιατρό να βγει και να μου πει, τί συμβαίνει, ούτε τον άντρα μου, που ερχόταν άρον άρον με το τρένο από την επαρχία, που είχε πάει για δουλειές. Ήθελα να ξέρω.

Στο μυαλό μου γύριζαν τα λόγια του παιδιάτρου μου, πριν φύγω από το ιατρείο του, για να επισκεφτώ μια πιο μεγάλη μονάδα – νοσοκομείο, δηλαδή – για περαιτέρω εξετάσεις: «Ψυχραιμία, μη φοβάσαι, μάλλον δεν είναι τίποτα. Θα κάνουν έναν υπέρηχο και θα είμαστε σε συνεχή επικοινωνία». Η γιατρός, που μας ανέλαβε στο νοσοκομείο, γνώριζε τα αποτελέσματα των πρώτων εξετάσεων, πριν φτάσουμε κι αυτό, γιατί της τα είχε ήδη στείλει ο παιδίατρός μας με e-mail. Ήταν συνάδελφοι και συνεργάτες. Τα λόγια του, πριν φύγουμε από το ιατρείο του μου έδωσαν απίστευτη δύναμη, ήταν η σανίδα σωτηρίας μου. Η γιατρός προσπάθησε να με καθησυχάσει, λέγοντας, ότι αντιδρούσα υπερβολικά. Η αμφιβολία ερχόταν σε κύματα, μία ηρεμούσα, μία έτρεμα ολόκληρη.

Πιστεύω, ότι το μητρικό ένστικτο, που μας δίνει ο Θεός, είναι η ίδια Του η δύναμη, που υπάρχει μέσα μας και μας επιτρέπει να νιώθουμε το κακό, όταν πλησιάζει. Σε εμένα, δούλεψε. Εκείνη τη μέρα, θα χρειαζόμουν όλη Του τη δύναμη.

Το βράδυ έφτασε μαζί με τα σόγια και των δυο μας και επιτέλους οι εξετάσεις τελείωσαν. Τώρα, για μια φορά ακόμη, αναμονή για τα αποτελέσματα. Η γιατρός μας φώναξε στο γραφείο της. Ο γιος μας είχε έναν όγκο και δεδομένου του πόσο γρήγορα μεγάλωνε, ήταν πιθανότατα κακοήθης. Τα λόγια της έρχονταν σε αντίθεση με την τόσο γλυκιά φωνή της. Θα προτιμούσα να ίσχυε το αντίθετο, να είναι άσχημη η φωνή της, αλλά γλυκά τα λόγια της. Δεν θυμάμαι τίποτε παραπέρα. Μόνο έναν γδούπο, κλάματα και ουρλιαχτά.

Από εκείνη τη μέρα δεν σταματήσαμε να προσευχόμαστε. Ρίζωσε στο μυαλό μας η σκέψη, ότι μπορεί να χάναμε το μωρό μας. Θυμάμαι να φωνάζω, να κλαίω και να λέω φωναχτά, με όσο αέρα είχε απομείνει στα πνευμόνια μου, ότι αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Δεν μπορούσα να χάσω αυτό το παιδί, που τόσο περίμενα, προσευχόμουν να έρθει, λαχταρούσα, το παιδί, που ήταν η υπόσχεση μετά τη θλίψη. Έμεινα έγκυος ένα μήνα μετά το θάνατο του πατέρα μου. Η απώλειά του έφερε την ευλογία στη ζωή μου, που τόσο έψαχνα. Ήταν λες και έπρεπε να χαθεί μια ψυχή, για να έρθει στη γη μια άλλη.

Ήταν η πιο γλυκιά, η πιο καθαρή χαρά, που είχα νιώσει.

Υπήρχαν πολλοί τρόποι, με τους οποίους τα χέρια του Θεού ήταν επάνω μας την ημέρα εκείνη και τις μέρες, που ακολούθησαν. Τα ένιωθα, παρά το θυμό και το φόβο μου και τα βλέπω και τώρα. Χωρίς το έλεος του δεν θα τα είχαμε καταφέρει. Μέσα στην αληθινή υποστήριξη και αγάπη, που μας έδωσε την εποχή εκείνη και τα επόμενα χρόνια, υπήρχε τεράστια καλοσύνη. Διστάζω να σκεφτώ, ότι μπορεί να ήταν οτιδήποτε άλλο, εκτός απ’ την αγάπη Του μέσα στον αφόρητό μας πόνο.

Οι άνθρωποι σε τέτοιες στιγμές δεν ξέρουν πάντα, τί να πουν, αλλά υπήρχε κάτι, που μου έμεινε. Ειπώθηκε χρόνια μετά από κάποια, που δεν είχε αισθανθεί τον πόνο, που ένιωσα. Το είπε τόσο εύκολα, τόσο αβίαστα με σκοπό να μας βλάψει και να μας πονέσει:

«Πρέπει να ξεπεράσετε την αρρώστια του γιου σας και να προχωρήσετε».

Καλά το να προχωρήσουμε, αλλά να το ξεπεράσουμε; Ήταν το χειρότερο, που μπορούσα να ακούσω, δεδομένου, ότι αυτό το άτομο δεν ήταν κοντά μας όλα εκείνα τα χρόνια, που παραπαίαμε. Δεν ήταν κάποια, που της είχα εμπιστοσύνη, αλλά παρόλα αυτά της άνοιξα την καρδιά μου και της αποκάλυψα πράγματα, ελπίζοντας, ότι θα καταλάβαινε την έντονη επιθυμία μου για ηρεμία και λιγότερη ένταση για το γιο μου και για όλους μας μετά την περιπέτεια, που ζήσαμε. Η χαρά μου για την επιβίωση του γιου μου υπερίσχυε όλων.

Ακόμα κι αν αυτή τη φράση, την έλεγε κάποιος, που με αγαπά, με νοιάζεται και θέλει το καλό μου, έχοντας την πρόθεση να με βοηθήσει, πάλι θα με ενοχλούσε, αλλά θα προσπαθούσα να καταλάβω. Συμμετείχα σε μια ενδεχόμενη απώλεια και σε αυτή τη φάση, οι λέξεις διασταυρώνονταν με τη δυσπιστία. Αυτή τη φράση την σκέφτηκα πολύ, αν και ήταν εντελώς παράλογη. Την αξιολόγησα, αλλά δεν βρήκα κανένα νόημα. Εξοργίστηκα. Ήταν μια κακή φράση με άσχημο νόημα και ειπωμένη τη πιο ακατάλληλη στιγμή. Αυτή η γυναίκα απλώς έδειξε το ποιόν της.

Τις επόμενες μέρες, όμως, η φράση αυτή γύρναγε και ξαναγύρναγε στο μυαλό μου. Ένιωθα λες και ήθελε να υποβαθμίσει τον πόνο και την αγωνία μου. Με ξεπερνούσε. Δεν μπορούσε να μου πει, ότι έπρεπε επιτέλους να ξεπεράσω την αρρώστια του γιου μου, επειδή υπάρχουν τόσα άλλα παιδάκια στον κόσμο, που αγωνίζονται να το ξεπεράσουν.

Δεν μπορούσαμε να παραβλέψουμε, όσα είδαμε. Δεν ήθελα να το ξεπεράσω. Ήθελα να το θυμάμαι προς τιμήν…

…των παιδιών, που δεν κατάφεραν να γυρίσουν υγιή στα σπίτια τους.

…των παιδιών, που κάνουν χημειοθεραπείες σε γεμάτες αίθουσες αναμονής, γιατί δεν υπάρχει χώρος στα ιατρεία.

…των γονέων, που ελπίζουν, αλλά το αίσθημα της απελπισίας και του πόνου αιωρείται, όπου κι αν βρίσκονται.

…της γενναιότητας, της δύναμης και της ομορφιάς.

Μια πόρτα είχε ανοίξει και περπατήσαμε πέρα ​​από την ψεύτικη ασφάλεια ενός κόσμου, όπου τα παιδιά έχουν ανοσία στον πόνο και στη δυστυχία, που είναι πολύ αθώα, για να υποφέρουν τόσα κακά πράγματα. Είναι σαν να ρίξαμε μια κλεφτή ματιά πίσω από την απαγορευμένη κουρτίνα και μπορούσαμε πλέον να γνωρίζουμε για αυτό τον νέο, τον άδικο και σκληρό κόσμο. Για εκείνη την ασθένεια, που δεν την ένοιαζε, αν τα παιδιά πρέπει να ζουν ελεύθερα και ανέμελα την παιδική τους ηλικία, χωρίς να φοβούνται. Για εκείνον τον κόσμο, που συνεχίζει να προχωράει, παρά τον πόνο και τη δυστυχία των παιδικών ψυχών.

Το να το ξεπεράσουμε θα ήταν σαν να κοιτάμε τις ουλές μας και να αρνούμαστε την ύπαρξή τους. Ό, τι συνέβη, είχε σκοπό να μας αλλάξει, μόνο, που εξαρτιόταν από εμάς το πώς θα το διαχειριστούμε.

Έχουν περάσει πάνω από 11 χρόνια από εκείνη τη μέρα. Στα χρόνια αυτά, υπήρξαν φορές, που μείναμε χωρίς φράγκο στην τσέπη μας, που έπρεπε να κάνουμε επαναληπτικές εξετάσεις και φορές, που φοβηθήκαμε, μήπως η ασθένεια επιστρέψει. Αυτό το ερώτημα πάντα θα υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Μήπως; Και αν…; Προσπαθούμε να ζήσουμε κανονικά τη ζωή μας με ένα γιο πολύ σοφό για την ηλικία του, μια ζωή, που η χαρά και το άγχος συνυπάρχουν, αλλά θα αγωνιστούμε με χαρά ό, τι κι αν συμβεί, για να κερδίσουμε και πάλι, μια ζωή, που είναι σαν ένα ταξίδι, στο οποίο θα είμαστε πάντα μαζί και θα είναι γεμάτο από αναμνήσεις, που θα είναι δικές του.

Ποτέ δεν βρήκα τίποτα καλό σε εκείνο το σχόλιο, αλλά ανακουφίστηκα, όταν είδα, ότι είμαι ικανή να δω τα θετικά. Υπάρχουν αυτοί, που τα παρατάνε και αυτοί, που αγωνίζονται για τον εαυτό τους και για αυτούς, που τα παράτησαν. Αυτοί, που αφήνουν την αγάπη να χυθεί στις καρδιές τους. Αυτοί, που γνωρίζουν, ότι, όταν λένε την ιστορία τους, θα ενθαρρύνουν και θα δώσουν κουράγιο στους άλλους. Αυτοί, που όταν κοιτάζουν πίσω και γύρω τους, αναζητούν εκείνους, που έχουν πληγεί από το ίδιο πράγμα και λένε: «Όχι, δεν φοβάμαι. Δεν θα ξαναφοβηθώ, δεν θα τρέξω μακριά. Είμαι εδώ μαζί σου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ».

Τα μάτια μου, η καρδιά και το μυαλό μου θα παραμείνουν για πάντα ανοιχτά. Ελπίζω να μην το ξεπεράσω ποτέ.

Κατερίνα

 Πηγή: https://singleparent.gr

Να γίνω αντάξια της δύναμης που έχει το παιδί μου!

Για όλα τα παιδιά λοιπόν, αλλά κυρίως για αυτά που έτυχε να παλέψουν για κάτι λίγο πιο δύσκολο, εύχομαι ο ήλιος πάντα να νικά τα σύννεφα στο τέλος.

Έξι η ώρα. Κυριακή και για κάποιο ανεξήγητο λόγο ξυπνάω νωρίς ενώ χρειάζομαι ύπνο. Κάνω ένα εσπρέσο και τον βάζω στο παράθυρο. Φοράω βιαστικά κάτι να βγάλω το σκύλο έξω. Δεν έχει ξημερώσει τελείως αλλά ο ουρανός φαίνεται γκρίζος. Συνηθισμένα πράγματα δηλαδή για Λονδίνο. Το σκυλί έχει βρει και παίζει με ένα κόκκαλο και παρά την παγωνιά δεν έχει διάθεση να μπει μέσα. Ούτε κι εγώ. Μου αρέσει αυτή η πρωινή συνήθεια. Με κάνει να νιώθω ωραία και είναι σαν να βάζω σε μια τάξη -λέμε τώρα- το μυαλό μου. Κοιτάζω τον ουρανό και σκέφτομαι πόσο όμορφα ήταν χτες το απόγευμα όταν έπεφτε ο ήλιος. Τώρα όμως γκρίζο. Αν έχει ήλιο θα φανεί σε λίγο από την άλλη μεριά, σκέφτομαι.

Ακούω το γνωστό “μαμάααα”. Φωνάζω τον σκύλο για μέσα και προχωρώ προς την μπροστινή μεριά του σπιτιού. Αντικρίζω έναν ουρανό που το φως του ήλιου έχει δώσει ένα φλογερό πορτοκαλί χρώμα στο βάθος. Μικρές πορτοκαλί “φλόγες” ανάμεσα στα σύννεφα λες και παλεύει με όλη του δύναμη να τα διώξει για να πάρει εκείνος την θέση τους. “Δύναμη΄” σκέφτομαι. Να προσπαθείς. Να καταφέρνεις. Δύναμη ψυχής...

Αυτή την δύναμη ψυχής που είχε αυτό το μικρό αγόρι όταν άλλαξε χώρα και που παρόλα τα “θέματα” του, συνέχισε να προσπαθεί και να παλεύει. Αυτή που με μία μαθησιακή δυσκολία η οποία έκανε την επικοινωνία στα ελληνικά δύσκολη δεν τον σταμάτησε από το να προσπαθεί να μαθαίνει. Να κάνει φίλους σε μία καινούρια γλώσσα που θα ήταν κι αυτή για ένα διάστημα δυσνόητη για τους άλλους μιας και τα έλεγες με τον “δικό σου” τρόπο. ‘Είναι χαρά μας να τον έχουμε στην τάξη και είναι παιδί που θέλει να μάθει γι’ αυτό και θα τα ξεπεράσει όλα” είπε πριν μερικά χρόνια η δασκάλα του. Είχε δίκιο. Δεν τα παράτησε όσες φορές κι αν βούρκωσε γιατί δεν κατάλαβαν τι ήθελε να πει. Δεν τα παράτησε όταν δεν μπορούσε να συγχρονίσει τις κινήσεις και προσπαθούσε ξανά και ξανά να καταφέρει να σκαρφαλώσει ή να μάθει να κουνιέται μόνος του στη κούνια. Κάθε βράδυ διάβασμα. Βιβλία να ακούει τις λέξεις σωστά. Βιβλία αμέτρητα. Μέχρι που ήθελε να μάθει να διαβάζει μόνος. Κι έμαθε. Πριν μάθουν στο σχολείο.

Αυτή την δύναμη την έδειξε σε όσους γιατρούς κι αν πήγε. Δυνατός. Συνεργάσιμος. Χαρούμενος. Φρόνιμος κι υπομονετικός. Ποτέ πείσματα. Ποτέ δεν δημιούργησε πρόβλημα. Η ομιλία δεν είναι δυσνόητη πια. Ούτε δύσκολο να σκαρφαλώνει. Σκέφτεται με δικό του τρόπο. Όπως όλοι μας άλλωστε. Είναι όμως από τους καλύτερους μαθητές στην τάξη του. Έχει ιδιαίτερα μαθηματικό μυαλό και πολύ συχνά χρησιμοποιεί την καλλιτεχνική πλευρά του για να δείξει τα συναισθήματα του. Πλέον έχει νικήσει σχεδόν όλες τις ανασφάλειες και τις φοβίες. Μπορεί να παλεύει ακόμα για διάφορα -έτσι κι αλλιώς την μαθησιακή δυσκολία δεν την ξεφορτώνεσαι- αλλά σίγουρα θα νικήσει κι αυτό και όλα τα άλλα.

Μπαίνω στο σπίτι και τρέχει στη αγκαλιά μου. Ο σκύλος του κάνει χαρές όσο τον κρατάω στην αγκαλιά μου και με περηφάνια μου λέει ότι είναι η τελευταία μέρα που είναι εφτά. Αυτές oi πρωινές αγκαλιές... Βάλσαμο για όλα. “Είμαι χαρούμενος που θα γίνω οχτώ!” μου λέει με ενθουσιασμό. Αρχίζω τις κλασσικές σκέψεις. Πότε μεγάλωσε; Πότε πρόλαβε; Γιατί μεγαλώνουν τόσο γρήγορα; Πως μαζί μεγαλώνω κι εγώ. Πως τα παιδιά μου είναι το μεγαλύτερο σχολείο και ο καλύτερος λόγος να γίνω ότι καλύτερο μπορώ. Όμως αυτό ειδικά το παιδί... 

Αυτό το παιδί με τις ιδιαιτερότητες του και κάποια θέματα υγείας περαστικά κι άλλα που μένουν πιο πολύ και παλεύει ακόμα, είναι για μένα κίνητρο να είμαι η μάνα που του αξίζει. Να γίνω αντάξια της δύναμης που έχει. Είναι ένα παράδειγμα για μένα για όσα έχει καταφέρει χωρίς να παραπονεθεί. Χωρίς να τα παραπονεθεί και πάντα συνεργάσιμος πολύ παραπάνω από όσο θα περίμενε κάποιος για την ηλικία του.

Για όλα τα παιδιά λοιπόν, αλλά κυρίως για αυτά που έτυχε να παλέψουν για κάτι λίγο πιο δύσκολο, εύχομαι ο ήλιος πάντα να νικά τα σύννεφα στο τέλος. Εύχομαι λοιπόν αυτά τα παιδιά να πηγαίνουν πάντα μπροστά και να μας δείχνουν το δρόμο. Να παίρνουμε δύναμη από την δύναμη τους. Οι περιπέτειες τους αυτές να μας κάνουν πιο υπομονετικούς. Να μας κάνουν να μην κρίνουμε εύκολα. Πιο σοφούς. Να μην τα παρατάμε. Να μην χάνουμε το θάρρος μας. Να μας κάνουν πιο δυνατούς. Να τα θαυμάζουμε και να τα καμαρώνουμε. Να τα εκατοστήσεις γιε μου!  

από την Μαργαρίτα Γεροχρήστου

Πηγή: https://www.klik.gr

Άρρωστο παιδί σε νοσοκομείο πέταξε από τη χαρά του όταν 70.000 φίλαθλοι γύρισαν προς το μέρος του και το χαιρέτησαν!

Οι ασθένειες είναι πάντα τρομακτικές, ειδικά για τα μικρά παιδιά.

 Όταν ένας μικρό αγόρι με μια σπάνια ασθένεια εισήχθη στο νοσοκομείο, έπαψε να χαμογελάει, μέχρι που είδε 70.000 φιλάθλους ποδοσφαίρου να τον χαιρετάνε.

Στις 15 Σεπτεμβρίου, ο Wyatt Hemphill, ο οποίος έχει μία σπάνια ανοσολογική διαταραχή, εισήχθη στο University of Iowa Stead Family Children’s Hospital, όπου οι τελευταίοι όροφοι του νοσοκομείου έχουν θέα το στάδιο Kinnick, το σπίτι των Hawkeyes. Ο μικρούλης παρακολουθούσε τον ποδοσφαιρικό αγώνα από τα παράθυρα του νοσοκομείου.

Όμως κάποια στιγμή, οι φίλαθλοι γύρισαν προς το νοσοκομείο και χαιρέτησαν όλοι μαζί το μικρό αγόρι!

Ο Wyatt χαμογέλασε όταν είδε το πλήθος να τον χαιρετάει και η αντίδρασή του καταγράφηκε στη φωτογραφική μηχανή της μητέρας του, Hillary, η οποία την ανέβασε στη σελίδα της στο Facebook.

Έγραψε: “Πρώτη φορά χαμογέλασε από τότε που ήρθαμε εδώ. Ένιωσε τόσο ξεχωριστός! Ευχαριστούμε όλους όσους χαιρέτησαν!”

Η ιδέα ξεκίνησε όταν μια γυναίκα ανάρτησε στη σελίδα της ομάδας στο Facebook το εξής: “Νομίζω ότι θα πρέπει το Kinnick να χαιρετάει τα παιδιά του νοσοκομείου για ένα λεπτό κατά τη διάρκεια κάθε παιχνιδιού” και υιοθετήθηκε από τους οπαδούς της ομάδας.

Υπενθυμίζοντας τη στιγμή στο Inside Edition, ο μπαμπάς του αγοριού, ο Brandon, είπε: “Τραβήξαμε το κρεβάτι του και το βάλαμε δίπλα στο παράθυρο. Μόλις είδε τους ποδοσφαιριστές να τρέχουν, χαμογέλασε. Του είπαμε: “Θα σε χαιρετήσουν! Για κοίτα, τώρα θα σε χαιρετήσουν!” Και τότε οι φίλαθλοι, γύρισαν προς το νοσοκομείο και σήκωσαν τα χέρια και χαιρετούσαν για 10 με 15 λεπτά.

“Έχει γίνει τόσο σκληρός μετά από όλα όσα έχει περάσει,” είπε η Hillary. “Έβλεπα πόσο κουρασμένος ήταν και όταν είδε τους φιλάθλους να τον χαιρετάνε, έλαμψε αμέσως το πρόσωπό του!”

Υπάρχουν άνθρωποι στις κερκίδες που πρέπει να έχουν συγγενείς στο νοσοκομείο, επειδή κρατούν πινακίδες με ονόματα,” πρόσθεσε ο Brandon.

Ο Wyatt ήταν άρρωστος από τη στιγμή που γεννήθηκε και το ανοσοποιητικό του σύστημα δεν λειτουργούσε σωστά. Ο Brandon είπε ότι οι γιατροί είχαν πει στην οικογένεια ότι μια μεταμόσχευση μυελού των οστών είναι ο μόνος δρόμος για την ανάκαμψη του Wyatt.

Παρακολουθήστε το παρακάτω συγκινητικό βίντεο:

Πηγή: https://www.newsitamea.gr