«Γιατί όχι σε μένα;» Η αληθινή ιστορία της Μαμάς Ευγενίας και του Μπαμπά Τέλη

 Η κα Ευγενία Παρτσόγλου, (σύζυγος του Τέλη Κελεσίδη) αφηγείται: Με αφορμή τη μέρα κατά του παιδικού καρκίνου, το δικό μας αληθινό…παραμύθι… Θα σας το λέμε κάθε χρόνο… Και το λέμε δέκα χρόνια τώρα! 

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια Μαμά. Είχε έναν κούκλο, πανέξυπνο, γλυκύτατο γιο, και περίμενε ακόμη έναν λίαν συντόμως. Η αλήθεια είναι πως είχε καλές εγκυμοσύνες, απλά την ώρα του τοκετού είχε ένα «περίεργο» πρόβλημα: τα παιδιά δεν αποφάσιζαν να βγουν… Ο πρώτος μάλιστα… αποσπάστηκε με το ζόρι (ή μάλλον με εμβρυουλκό), στους 9,5 μήνες και μετά από τεχνητούς πόνους και αναμονή δύο ημερών. Έτσι κι ο μικρός αποφάσισε να ακολουθήσει το παράδειγμα του μεγάλου: δεν το έπαιρνε απόφαση να βγει στον έξω κόσμο… Όμως… έχουν γνώση οι… φύλακες, κι η Μαμά έκλεισε ραντεβού στο νοσοκομείο ακριβώς την ημερομηνία της συμπλήρωσης των εννέα μηνών. Και πάλι όμως περίμενε… Βέβαια ο χρόνος περιορίστηκε στη μία μόνο μέρα, αλλά ο μικρός για «σπάσιμο» βγήκε με το χέρι κολλημένο στο κεφάλι όπως ο superman την ώρα της πτήσης… Ζόρικα τα πράγματα αλλά εν τέλει πήγαν όλα καλά. 

Τα παιδάκια μεγάλωναν γερά και δυνατά. Ο μεγάλος στα πέντε του πέρασε ανεμοβλογιά. Πολύ δύσκολα. Πάρα πολύ δύσκολα. Κι η Μαμά είπε: Θεέ μου σταμάτα του τον πόνο, το τζιέρι μου να πονάει κι εγώ να μην μπορώ να κάνω τίποτα. Γιατί σε μένα; Γιατί στο παιδάκι μου; Η ανεμοβλογιά πέρασε, ο πόνος χάθηκε, κι όλα ξεχάστηκαν. Ύστερα από καιρό ο μικρός ξεκίνησε να κλαίει λέει: πονάω, πονάω, πονάω… Η Μαμά ξανατρελάθηκε. Έτρεξε σε γιατρούς, έκανε το παιδί «σουρωτήρι» στις εξετάσεις, μα όλα φαίνονταν καλά. 

-Είναι γαστρεντερίτιδα… 

-Είναι ραγάδα… 

-Δεν είναι τίποτα, το κάνει για να έχει την προσοχή στραμμένη πάνω του… 

Κι η Μαμά ηρεμούσε για λίγο… μα πάλι τρελαινόταν όταν άκουγε… πονάω… Και το παιδί άρχισε να πονάει συνέχεια όλη μέρα, κάθε μέρα, και να λέει πονάω… Κι η Μαμά δεν ήξερε τι να κάνει… Και το πήγαινε σ’ άλλους γιατρούς και για ακόμη περισσότερες εξετάσεις, μα πάλι… πονάω… Μα ο Θεός έβαλε το χέρι του κι ήρθε η ώρα που το παιδί άρχισε να λιποθυμάει ανάμεσα στους πόνους κι αναγκάστηκαν να το «ανοίξουν» να δουν τι συμβαίνει καθώς όλα έδειχναν τέλεια… Και το άνοιξαν, πιστεύοντας πως ήταν μια ύπουλη σκωληκοειδίτιδα που δεν φαινόταν πουθενά… Μα για άλλο άνοιξαν κι άλλο βρήκαν… Κι ήταν να βγουν από το χειρουργείο στις 9 το βράδυ και βγήκαν στη 1 παρά… «Κατά τη διάρκεια της επέμβασης βρήκαμε ότι το παιδί είχε εγκολεασμό, έμπαινε το ένα έντερο μέσα στο άλλο. Κάνοντας ανάταξη ψηλαφίσαμε έναν όγκο. Τον αφαιρέσαμε, καθώς κι έναν λεμφαδένα που βρισκόταν δίπλα του. Ο ώρες μετά την επέμβαση θα είναι κρίσιμες. Όσον αφορά τον όγκο, θα ξέρουμε με σιγουριά τι είναι, σε δεκαπέντε μέρες που θα βγουν τα αποτελέσματα της ιστολογικής, αν και η πρώτη εικόνα δεν παραπέμπει σε κάτι κακό».

 Κι η Μαμά είπε: Δόξα νά ‘χει ο Θεός. Και είδε το παιδί γεμάτο σωληνάκια…

 -Δεν θα φάει… -Δεν θα πιει νερό… 

-… Κι η Μαμά άντεχε γιατί έβλεπε το παιδί της χαμογελαστό, να αντέχει, να παίζει μαζί της, να γελάει…κι ας μην μπορούσε να κουνηθεί απ’ το κρεβάτι, απ’ τα σωληνάκια που το εγκλώβιζαν, κι έλεγε: τι τραβάς ψυχή μου… μα θα περάσει και θα τελειώσουν τα άσχημα… Κι όταν ερχόταν το φαγητό στον θάλαμο για τα άλλα παιδάκια, έκλεινε το παραβάν γύρω απ’ το κρεβάτι του και έβαζε κολώνια Μυρτώ στα χέρια της για να μην του μυρίζει το φαγητό… Κι όταν διψούσε του έλεγε: με τι θες να παίξουμε; Κι οι επικίνδυνες μέρες πέρασαν και τα σωληνάκια άρχισαν να βγαίνουν ένα-ένα… κι ήπιε νερό, κι έφαγε, και κατούρησε στην τουαλέτα και έκανε κακά! (μην στραβομουτσουνιάσει κανείς. Απλά ας σκεφτεί τι θεωρεί δεδομένο στη ζωή του, σε βαθμό που να το θεωρεί μέχρι και «αηδιαστικό»). Κι οι γιατροί δεν πίστευαν στην τόσο γρήγορη ανάρρωση (γι’ αυτούς!). Και βγήκαν απ’ το νοσοκομείο και πήγαν σπίτι τους! Χαρές και πανηγύρια! Μα οι ιστολογικές τριβέλιζαν το μυαλό και τις νύχτες. Κι η αναμονή φάνταζε τοοοόσο μεγάλη. Και τα αποτελέσματα βγήκαν! 

Λέμφωμα Burkitt, πολύ επιθετικό, στην τόσο δύσκολη κι επικίνδυνη κοιλιακή περιοχή… Μ’ ένα τρωτό σημείο: τις χημειοθεραπείες. Μ’ έναν μεγάλο αντίπαλο για το παιδί: τον χρόνο που πέρασε… Φύγετε… Πάτε Θεσσαλονίκη, σας περιμένουν… Θεσσαλονίκη.

Γιατρός (μα όχι άνθρωπος λέω εγώ): Αυτό που έχει το παιδί είναι πολύ επιθετικό, χάσατε πολύτιμο χρόνο, θεωρούμε ότι έχει προλάβει να «στείλει» παντού…(ιατρική ορολογία, κινέζικα, σουαχίλι…)…

Μαμά: Σας παρακαλώ, μιλήστε μου σαν να είμαι πρώτη δημοτικού. Δεν καταλαβαίνω…

Γιατρός: Τις απορίες σας στο τέλος…

Μαμά: Τι πιθανότητες έχουμε;

Γιατρός: Ας ελπίσουμε ότι θα καταφέρει να αντέξει τα φάρμακα, καθώς λόγω της επιθετικότητας της νόσου, τα φάρμακα είναι ακόμη πιο επιθετικά και ισχυρά. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην αντέξει τα φάρμακα και να σβήσει… Στην καλύτερη περίπτωση, εξ αιτίας της τοξικότητας των φαρμάκων, θα του μείνει κάποια βλάβη. Τώρα, στο συκώτι θα είναι, στην καρδιά, στον εγκέφαλο… και πιθανότητα μόνιμη… Έχουμε μπροστά μας πέντε μήνες…

Μαμά: Δεν υπάρχει περίπτωση να τα καταφέρει;

Γιατρός: Ο Θεός είναι μεγάλος…

Η Μαμά το ήξερε αυτό κι ευτυχώς που γρήγορα κατάλαβε πόσο μικρός ήταν αυτός που είχε απέναντί της, κι έτσι αναζήτησε αλλού την ελπίδα που μίκραινε επικίνδυνα…(Μπορεί να μην ανέφερα παραπάνω για τον Μπαμπά της ιστορίας, αυτό όμως δεν σημαίνει κάτι. Ίσα-ίσα, αν η Μαμά δεν είχε δίπλα της ΑΥΤΟΝ τον Μπαμπά, το παραμύθι μπορεί να τελείωνε πολύ πιο γρήγορα και με τον χειρότερο τρόπο…).

  

Μετά από … «διαβουλεύσεις», κλάματα, πνιγμένους λυγμούς… κι ένα παιδί που έπαιζε ανέμελα, μιλούσε όλη την ώρα, γελούσε, βαριόταν αφόρητα στο ξενοδοχείο, βγήκε η λυτρωτική απόφαση: ΦΕΥΓΟΥΜΕ! Το ταξίδι ήταν γαλήνιο, μέχρι χαρούμενο θα έλεγα… Σαν να το ήξεραν ότι πήγαιναν στα καλύτερα… Και όντως σ’ αυτά πήγαν… Κι οι γιατροί μιλούσαν στη μαμά σαν να ήταν πρώτη δημοτικού… Κι οι νοσηλεύτριες την αγκάλιασαν… κι αυτήν και τον Μπαμπά, και κυρίως το παιδί… Κι οι ελπίδες ζωντάνευαν… Κι ο χρόνος περνούσε… Κι ας υπήρχε πόνος… Κι ας υπήρχαν επιπλοκές… Όλα έδειχναν αλλιώς… Κι έτσι έγιναν… Και τα καλύτερα ήρθαν!

Κι εκεί που η περίπτωση να καταφέρει ο μικρός να γίνει 5, φάνταζε ανέλπιστο όνειρο… έγινε 6… και πρώτα ο Θεός θα γίνει και 16, και 26, και 36, και θα γίνει και μπαμπάς να δει τα παιδιά του να γίνονται 6 και 16, 26, 36, 46…και παππούς για να δει τα εγγόνια του να γίνονται 6 και…

Κι όλοι πήραν μάθημα Ζωής, και μάθημα ελπίδας και μάθημα αγώνα και μάθημα μετριοφροσύνης και ταπεινότητας και ανθρωπιάς, κι έμαθαν να λένε: γιατί όχι σε μένα; Κι έμαθαν να συμπονούν πραγματικά, κι έμαθαν να μετατρέπουν τον πόνο σε δύναμη (παρακαλώντας να μην χρειαστεί ούτε σ’ αυτούς, ούτε και σε κανέναν άλλον), κι έμαθαν να λένε κάθε μέρα «σ’ ευχαριστώ Θεέ μου», κι έμαθαν να ξεχωρίζουν λίγο καλύτερα τα σοβαρά από τα ασήμαντα και τους σημαντικούς ανθρώπους από τους ασήμαντους, και έμαθαν να ξεχωρίζουν τους πραγματικούς φίλους από τους… άλλους, και γενικώς έμαθαν πολλά… Μα κυρίως έμαθαν πως ήδη ζουν καλά και σίγουρα θα ζήσουν και καλύτερα….

Ο κος Τέλης Κελεσίδης αναφέρει στο σημείωμά του: Αγαπημένοι μου φίλοι, για την  Παγκόσμια Ημέρα κατά του Παιδικού Καρκίνου, δεν θέλω να ανεβάσετε καμία επετειακή αφίσα. Δεν θέλω να σκεφτείτε ότι θα μπορούσατε να χαρίσετε τα μαλάκια σας για τα παιδάκια μας, που δεν έχουν για κάποιο διάστημα της ζωής τους τα δικά τους. Δεν θέλω να αναπαράγετε φωτογραφίες με παιδάκια σε ογκολογικές μονάδες.

Θέλω μόνο να κάνετε ένα τηλεφώνημα, από ΟΤΕ ή COSΜOTE, στο 19818. Θα σας κοστίσει 2,46 ευρώ αλλά θα βοηθήσετε αμέσως τον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων Παιδιών με Νεοπλασματικές Ασθένειες «ΠΙΣΤΗ»! Θα βοηθήσετε άμεσα αυτούς που ζουν την ασθένεια. Αυτούς που την πολεμούν και τη ΝΙΚΟΥΝ!

 Μπορούμε να κάνουμε κάτι για τον αγώνα της Ζωής; Ναι! Με την αιμοδοσία, την αιμοπεταλιοδοσία και τη δωρεά μυελού οστών! Με επίχρισμα από το στόμα με μπατονέτα ή ελάχιστο αίμα, στο Κέντρο Δότη ή στην Υπηρεσία Αιμοδοσίας. Η εγγραφή του δότη στο Μητρώο δεν τον δεσμεύει να συμμετάσχει στα επόμενα βήματα της διαδικασίας εάν βρεθεί συμβατός με κάποιον ασθενή. Όσοι περάσαμε τα 50…χάσαμε. Οι υπόλοιποι, όμως από 18 έως 50 ετών, μπορούν!

Πηγή: https://inkomotini.news

Είμαι ο Σταύρος. Είμαι 17 ετών μαθητής τρίτης λυκείου και μόλις νίκησα τον Καρκίνο!

Διαβάστε ολόκληρη την συγκλονιστική κατάθεση ψυχής του Σταύρου:

ΚΑΡΚΙΝΟΣ – Ο δράκος στο παραμύθι κάθε ανθρώπου. Ο εφιάλτης, που αρνείσαι πως θα σου κληρωθεί να δεις, αλλά που ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η μοίρα. Κι αυτό το άτιμο Σύμπαν, μας παίζει παιγνίδια που ποτέ δεν περιμένουμε. Που ξέρουμε πως υπάρχουν, αλλά ποτέ, μα ποτέ, δεν τολμούμε να τα σκεφτούμε να συμβαίνουν σε μας.

Το έβλεπα στην τηλεόραση, το διάβαζα στα περιοδικά, μάθαινα και ιστορίες από φίλους και γνωστούς. Σοκαριζόμουν για λίγα λεπτά και ύστερα πάλι, παρασυρμένος από την καθημερινότητα, άφηνα τα προβλήματα του κόσμου και έπιανα τα δικά μου.

Κανείς άλλωστε δε θα μπορούσε να με κατηγορήσει. Όλοι το κάνουν. Βέβαια, ποτέ δε φανταζόμουν πως θα ξημέρωνε η μέρα που το ξένο πρόβλημα θα γινόταν οικείο. Όσο πιο δικό μου γίνεται… Πως θα ξημέρωνε εκείνη η μέρα, που ο θυρεοειδής αδένας μου δεν θα ήταν πια δικός μου, αλλά δικός του. Δύο μικροί όζοι στο δεξιό λοβό του θυρεοειδή μου, ήταν η πρώτη διάγνωση.

Να σας συστηθώ. Είμαι ο Σταύρος Θεράποντος, δεκαεπτά χρονών, μαθητής της τρίτης λυκείου και ταξίδεψα με τον καρκίνο. Τον κουβαλούσα μέσα μου σαν αποσκευή για επτά μήνες. Θυμάμαι το χτυποκάρδι σε κάθε αίθουσα αναμονής κι όλα τα στάδια.

Γιατρός, υπερηχογράφημα, παρακέντηση, βιοψία, κι άλλο υπερηχογράφημα, άλλος γιατρός, κι άλλος γιατρός, χαρτογράφηση λεμφαδένων, χειρουργείο. Κι ένα μαχαίρι, μπηγμένο βαθιά, στο κάτω μέρος του λαιμού.

Το χειρουργείο μου έγινε στις 28 Αυγούστου 2018 και κράτησε 5 ώρες. Ο καλός μου γιατρός Δρ. Βασίλης Κωνσταντινίδης, βρέθηκε στο πλευρό μου στο δωμάτιο 39 της κλινικής Ευαγγελίστριας στη Λευκωσία, ενημερώνοντας με ότι θα ξεκινήσουμε με μισή θυρεοκτομή (δηλαδή αφαίρεση του μισού θυρεοειδή). Θα ακολουθούσε ταχεία βιοψία και αναλόγως του αποτελέσματος θα προχωρούσε το χειρουργείο.

Είχε βλέπετε μπροστά του ένα παιδί 16,5 χρονών και θα έκανε τα αδύνατα δυνατά να του σώσει το μισό θυρεοειδή. Είχε μπροστά του ένα παιδί, του οποίου οι σπουδές του στην Ιατρική σχολή αποτελούν όνειρο ζωής, και σε καμία περίπτωση και μπροστά σε κανένα εμπόδιο δεν θα απαρνιόταν.

Να μου επιτρέψετε σε αυτό το σημείο, να κάνω μια μικρή αναφορά στο τι είναι ο θυρεοειδής. Είναι ο μεγαλύτερος ενδοκρινής αδένας του ανθρώπινου οργανισμού. Εντοπίζεται στην πρόσθια περιοχή του τραχήλου, μπροστά και κάτω της τραχείας.

Έχει μάζα περίπου 20 γραμμάρια και αποτελείται από 2 λοβούς (δεξιά και αριστερά) οι οποίοι συνδέονται μεταξύ τους με τον ισθμό. Ο θυρεοειδής αδένας παράγει και εκκρίνει στο αίμα τρεις ορμόνες, τη θυροξίνη T4 και T3 που ρυθμίζουν το μεταβολισμό όλων των ιστών, και την καλσιτονίνη που ελαττώνει τα επίπεδα ασβεστίου του αίματος.

Εάν η ταχεία βιοψία, που θα γινόταν κατά τη διάρκεια του χειρουργείου έδειχνε καλοήθεια, τότε θα συνέχιζα τη ζωή μου με μισό θυρεοειδή και με ορισμένο συμπλήρωμα ή σχεδόν καθόλου θυροξίνης αφού ο μισός θυροειδής που θα έμενε θα μπορούσε να παράγει ικανοποιητική ποσότητα θυροξίνης. Οι ελπίδες όσων με περίμεναν έξω από το χειρουργείο διαψεύστηκαν.

Η ταχεία βιοψία έδειξε κακοήθεια. Συνεχίστηκε το χειρουργείο με ολική θυρεοκτομή και λεμφικό καθαρισμό.

Έπρεπε να γίνει πολύ καλός λεμφικός καθαρισμός για να μην μείνουν στον οργανισμό μου υπολείμματα καρκινικού ιστού. Κατά 95% αυτό επιτεύχθηκε στο χειρουργείο.

Το υπόλοιπο 5% όπως με ενημέρωσαν οι γιατροί, θα έφευγε με τη θεραπεία του ραδιενεργού ιωδίου. Η ολική αφαίρεση του θυρεοειδή μου, έχει σαν αποτέλεσμα ο οργανισμός μου να μην παράγει τις ορμόνες που ανέφερα πιο πάνω και να είμαι πλέον εξαρτημένος από τη θυροξίνη εφόρου ζωής.

Θα μπορούσα να γράψω σελίδες ολόκληρες για το χειρουργείο μου, τα φάρμακα μου, τις ώρες στις αίθουσες αναμονής για αναλύσεις και εξετάσεις. Αντί αυτού θα σας μιλήσω για το τι επικράτησε μέσα μου. Η ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΖΩΗ, και η επιθυμία να κάνω όλα όσα δεν είχα κάνει.

Και ήταν πολλά. Δε θα τα χάριζα σε κανένα. Είχα δίπλα μου ανθρώπους να με αγαπούν. Τον πατέρα μου… Τη μητέρα μου… Τη μικρή μου αδερφή Μαρίνα… Γιαγιάδες και παππούδες… θείους και θείες… και τον αγαπημένο μου φίλο Σωτήρη…

Και ήταν αυτή η αγάπη που με έκανε να ξυπνήσω και να νιώσω δυνατός. Είχα πολύ σοβαρά πράγματα να ανησυχήσω. Το σχολείο μου, τα μαθήματα μου και τις σπουδές μου. Στην τελική ανάλυση, μια μάζα 20 γραμμαρίων είχε φύγει από πάνω μου. Κι εγώ έπρεπε να παλέψω για τη ζωή μου. Όλα τα άλλα θα γίνονταν.

Και πάλεψα. Πιο πολύ με τον ίδιο μου τον εαυτό και τα ατέλειωτα γιατί. Αποτέλεσμα αυτής της μάχης, μια ουλή στο στέρνο και άπειρες στην καρδιά. Και τις έκλεισα όλες. Μία προς μία. Αγάπη την αγάπη. Πείσμα το πείσμα. Θέληση τη θέληση.

Για τη ζωή που δεν είχα ζήσει και δεν θα την εγκατέλειπα. Και τα κατάφερα. Η ουλή μου δείχνει τι πέρασα, αλλά εκεί είναι και η δύναμη μου.

Ο καρκίνος, είναι μια ασθένεια και όπως κάθε ασθένεια είναι ένας αγώνας με πολύπλευρες απώλειες. Θύμωσα πολλές φορές που αρρώστησα νέος, που έπρεπε να παλέψω με τις ορμόνες και το σώμα μου, που έπρεπε να ξοδέψουμε τα λεφτά μας σε γιατρούς και χειρουργεία.

Δεν θα ξεχάσω πως καθ΄ όλη τη διάρκεια της περιπέτειας μου ένιωθα τους γονείς μου να ψάχνουν τον τρόπο να αντιμετωπίσουν το γεγονός της ασθένειας μου. Άκουσα πολλές φορές τη μητέρα μου να ενημερώνεται από τους καλύτερους γιατρούς και να μιλά αμέτρητες ώρες στο τηλέφωνο παίρνοντας πληροφορίες για το καρκινάκι μου όπως το έλεγε και έβλεπα τον πατέρα μου να παλεύει για να κρατήσει τις ισορροπίες.

Άτιμο πράγμα ο καρκίνος. Παλεύει να σου στερήσει την ανθρώπινη υπόσταση. Να σε μετατρέψει σε σκιά του εαυτού σου, πριν σε τραβήξει μαζί του στο σκοτάδι.

Κι όμως. Έμεινα στο φως. Μου στέρησε λίγους μήνες από τη ζωή μου και το θυρεοειδή μου, αλλά μου έμαθε να αγαπώ, να συγχωρώ, να δικαιολογώ, να μιλώ μέσα από την ψυχή μου, να είμαι αληθινός. Μου έμαθε την αξία της οικογένειας, της φιλίας, την αξία της κάθε στιγμής.

Αναμφισβήτητά, έχασα πολλά πράγματα από τον καρκίνο.

Ταλαιπωρήθηκα σωματικά και πνευματικά. Έχασα χρόνο από το διάβασμα μου. Έχασα χρόνο που θα μπορούσα να ξοδέψω σε άλλα πράγματα όπως έκαναν οι συμμαθητές μου εκείνο το διάστημα (πάρτι, βόλτες, καλοκαιρινές εκδρομές).

Έχασα την εμπιστοσύνη μου στη νεότητα (είμαι νέος, τι μπορώ να πάθω; αναρωτιόμουν) και στη φυσική τάξη των πραγμάτων (οι νέοι δεν αρρωσταίνουν από τόσο σοβαρές ασθένειες, έλεγα στον εαυτό μου). Ωστόσο είναι πολλά αυτά που κέρδισα από τον καρκίνο, ώστε ακόμη και αυτά που έχασα και μου φαίνονταν τότε σημαντικές απώλειες, πιστεύω πως δεν τα είχα τότε, αλλά ούτε και τώρα τα έχω τόσο πολύ ανάγκη.

Με τον καρκίνο έμαθα πόσοι και ποιοι με αγαπούν πραγματικά. Πολλοί ήταν αυτοί που μου έλεγαν «θα τα καταφέρεις»… Υπήρξαν κι αυτοί που μου ψιθύριζαν καθημερινά «θα τα καταφέρουμε»… Μεγάλη διαφορά!!!

Σε κάποια από τις επισκέψεις μου στο γιατρό μου, διάβασα στον πίνακα ανακοινώσεων το εξής:
«Πριν σου στείλει ο Θεός τον Σταυρό που σηκώνεις, Τον κοίταξε με τα πάνσοφα μάτια Του. Τον εξέτασε με τη Θεία λογική Του. Τον εξέλεξε με την ατέλειωτη δικαιοσύνη Του. Τον θέρμανε στην γεμάτη αγάπη καρδιά Του.

Τον ζύγισε καλά με τα στοργικά Του χέρια, μην τυχόν και πέσει βαρύτερος απ’ όσο μπορείς να σηκώσεις. Και αφού υπολόγισε το θάρρος σου, Τον ευλόγησε και τον απέθεσε στους ώμους σου. Μπορείς να Τον σηκώσεις. Κράτησε Τον και ανέβαινε, από τον Γολγοθά στην Ανάσταση.»

Βράχος στο πλάι μου ήταν και ο πνευματικός μου ο Πάτερ Ανδρέας της ενορίας μου Αγίας Ζώνης, ο οποίος μου έλεγε σε κάθε μας συνάντηση να μη λέω στο Θεό πόσο μεγάλη είναι η καταιγίδα που περνώ αλλά να λέω στην καταιγίδα πόσο μεγάλος είναι ο Θεός που πιστεύω. Η πίστη μου στο Θεό λειτουργούσε σαν ισχυρό παυσίπονο στην ψυχή μου και η προσευχή μου, έδιωχνε τον πανικό και τις αρνητικές σκέψεις.

Ο καρκίνος δε σημαίνει απαραίτητα ΤΕΛΟΣ. Μπορεί να σημαίνει και μια καινούργια ΑΡΧΗ. Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που κέρδισα από τον καρκίνο, είναι η συνειδητοποίηση της εσωτερικής μου δύναμης. Ο καρκίνος είναι μια σειρά από μικρές μάχες που όταν τις κερδίζεις μία – μία νιώθεις ακόμη πιο δυνατός.

Ο καρκίνος με βοήθησε να δω τη ζωή διαφορετικά. Να εκτιμήσω όλα όσα έχω και τα οποία θεωρούσα δεδομένα, να συνειδητοποιήσω ότι τίποτα δεν είναι τόσο σοβαρό όσο φαίνεται, να αποβάλω το άγχος μου και φυσικά να θέλω να επικοινωνήσω την εμπειρία μου για να ευαισθητοποιήσω τον κόσμο για το θέμα του καρκίνου, για να βοηθήσω άλλα παιδιά να δουν θετικά αυτή την εμπειρία και να την αντιμετωπίσουν με κουράγιο.

Ο καρκίνος δεν είναι σίγουρα εύκολη υπόθεση. Είναι μια δύσκολη υπόθεση για όλους. Και για τους ασθενείς και τους συγγενείς τους, αλλά και για το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Η έγκαιρη πρόληψη όμως, βοηθά να τον νικήσουμε, να ταξιδέψουμε μαζί του, να τον μετατρέψουμε σε κάτι δημιουργικό.

Δεν πρέπει να τον φοβόμαστε. Ο καρκίνος μπορεί να είναι μια μοναδική ευκαιρία για να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας. Η έγκαιρη διάγνωση με βοήθησε να συνεχίσω τη ζωή μου. Είμαι ένα παράδειγμα νέου που κατάφερε να νικήσει τον καρκίνο και χαίρομαι πολύ για αυτό. Πολλές φορές σκέφτομαι πόσο πιο άδεια θα ήταν η ζωή μου χωρίς την εμπειρία αυτή.

Ο καρκίνος δεν είναι ντροπή. Μπορούμε να τον προλάβουμε και να τον αντιμετωπίσουμε, αρκεί να μιλήσουμε για αυτόν ανοικτά, να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας και τις σκέψεις μας. Είμαι σίγουρος πως μόνο μιλώντας αληθινά μπορείς να κερδίσεις τη μάχη της ενημέρωσης και της πρόληψης.

Ο καρκίνος είναι πια πίσω μου. Αν φοβάμαι; Ναι, φυσικά – αλλά φοβάμαι κι όταν περνάω ένα μεγάλο δρόμο. Αν θα ξεχάσω την εμπειρία του καρκίνου; Ούτε μπορώ, καθώς η ανάμνηση του είναι χαραγμένη στο σώμα μου, αλλά ούτε και θέλω.

Θέλω η εμπειρία του να εξακολουθεί να με εφοδιάζει καθημερινά με την ευγνωμοσύνη που έμαθα να νιώθω για τα απλά πράγματα, με την ικανότητα να διακρίνω τα σημαντικά από τα ασήμαντα, με την επίγνωση ότι αξίζει να φροντίζω τον εαυτό μου.

Και όχι μόνο να τα νιώθω, αλλά να αγωνίζομαι για την εφαρμογή τους. Θέλω με άλλα λόγια να μην καθορίζει ο καρκίνος την καθημερινότητα μου, όπως έκανε μέχρι πρόσφατα, αλλά να με βοηθάει να αποθεραπεύομαι κάθε μέρα – ακόμη κι όταν θα έχουν περάσει πολλά χρόνια, μετά από εκείνη την πρώτη φορά στο γιατρό.

Να σας συστηθώ και πάλι. Είμαι ο Σταύρος Θεράποντος, δεκαεπτά χρονών, μαθητής της τρίτης λυκείου και νίκησα τον καρκίνο.

Συγκλονιστικός ο νεαρός. Μαχητής της ζωής. Αυτής της ζωής την οποία μερικοί από εμάς τη θεωρούμε δεδομένη… όμως δεν είναι…

Πηγή : https://www.fumara.gr

Τρέξε με «Το Χαμόγελο του Παιδιού» στον 8ο Ημιμαραθώνιο της Αθήνας την Κυριακή 17 Μαρτίου 2019 και στήριξε τα παιδιά που έχουν ανάγκη!

Με τη συμμετοχή σου στην ομάδα «Χαμόγελο» υποστηρίζεις το πανελλαδικό έργο του Οργανισμού «Το Χαμόγελο του Παιδιού».

Με κάθε συνδρομή συμμετοχής ενισχύεις με 20€ το πανελλαδικό έργο του Οργανισμού «Το Χαμόγελο του Παιδιού». Όλοι οι δρομείς θα λάβουν το t-shirt της ομάδας «Χαμόγελο».

Στείλε μας τα στοιχεία σου online ΕΔΩ κι έλα στην ομάδα μας! Θα επικοινωνήσουμε μαζί σου για να οριστικοποιήσουμε την εγγραφή σου.

Η καταληκτική ημερομηνία για την υποβολή της συνδρομής συμμετοχής σου είναι 20 Φεβρουαρίου 2019, ημέρα Τετάρτη.

Πακέτα Συμμετοχής

	Ημιμαραθώνιος Δρόμος (21χλμ) (γεννημένοι/ες τουλάχιστον το 2001)	Αγώνας Δρόμου 5χλμ (γεννημένοι/ες τουλάχιστον το 2007)	Αγώνας Δρόμου 3χλμ (γεννημένοι/ες τουλάχιστον το 2009)
Βασικό Πακέτο	32€	28€	25€
Ενισχυμένο Πακέτο	47€	43€	40€
Πλήρες Πακέτο	75€	50€	50€

 Το t-shirt της ομάδας «Χαμόγελο» θα το παραλάβεις από τα γραφεία του Οργανισμού κατόπιν σχετικής ενημέρωσης, ενώ τον αριθμό συμμετοχής θα τον παραλάβεις σύμφωνα με τις οδηγίες που θα λάβεις μέσω mail από τον ΣΕΓΑΣ μερικές ημέρες πριν από τον αγώνα.

Αναλυτικά οι Όροι συμμετοχής όπως ορίζονται από τον ΣΕΓΑΣ (Όροι Συμμετοχής, Εγγραφής & Παραλαβής Αριθμού Συμμετοχής) https://athinahalfmarathon.gr

Πληροφορίες για τα πακέτα συμμετοχής

Βασικό Επίπεδο Εγγραφής:
Το Βασικό Επίπεδο Εγγραφής περιλαμβάνει:
● Αριθμός Συμμετοχής με ενσωματωμένο chip ηλεκτρονικής χρονομέτρησης
● Οnline ανακοίνωση αποτελεσμάτων
● Υπηρεσίες κατά τη διάρκεια του αγώνα (σταθμοί υποστήριξης, ιατρικές υπηρεσίες, κλπ)
● Μετάλλιο Τερματισμού
● Πιστοποιητικό Συμμετοχής με χρόνους τερματισμού (μετά την ανακοίνωση των Επίσημων Αποτελεσμάτων)

Ενισχυμένο Επίπεδο Εγγραφής:
Το Ενισχυμένο Επίπεδο Εγγραφής περιλαμβάνει όλα τα παραπάνω και επιπλέον:
● Επίσημο T-shirt του Αγώνα

Πλήρες Επίπεδο Εγγραφής:
Το Πλήρες Επίπεδο Εγγραφής περιλαμβάνει όλα τα παραπάνω και επιπλέον:
● 50% έκπτωση στο εισιτήριο εισόδου στο Μουσείο Ακρόπολης

Με κάθε συνδρομή συμμετοχής ενισχύεις με 20€ το έργο του Οργανισμού «Το Χαμόγελο του Παιδιού». Όλοι οι δρομείς θα λάβουν το t-shirt της ομάδας «Χαμόγελο».

Για περισσότερες πληροφορίες επικοινώνησε μαζί μας στο info@hamogelo.gr ή στο 11040 (αστική χρέωση).

Πηγή : https://www.hamogelo.gr

Εκδήλωση Ελπίδας για τα παιδιά με καρκίνο– Στηρίζουν ο Ντάνος, η Έλενα Πιερίδου, ο Σπαλιάρας, η Φελίσια και άλλα γνωστά μας πρόσωπα;

Είναι γνωστό πως ο Παναγιώτης Μήλας και η ομάδα του ετοίμαζαν μία εκδήλωση για να στηρίξουν τον αγώνα, του μικρού μαχητή Χριστόφορου. Το παιδί αυτό κατάφερε να ενώσει πολλούς ανθρώπους και να τους δραστηριοποιήσει ώστε να στηρίξουν οικονομικά τον Χριστόφορο και την οικογένειά του, για να συνεχίσουν να διαμένουν στο Μεξικό και να συνεχίσει τις θεραπείες του.

Το θαύμα του μικρού Χριστόφορου, αφού ξεπέρασε τις προσδοκίες των γιατρών, έγινε θαύμα και για όλους εμάς, αφού ένωσε τους Έλληνες ώστε να συμβάλλουν έστω με μία μικρή οικονομική βοήθεια. Το «Όλοι μαζί για τον Χριστόφορο» έγινε σύνθημα πολλών ανθρώπων και η ελπίδα για ένα θαύμα ήταν ζωντανή.

Δυστυχώς όμως ο μικρός Χριστόφορος δεν τα κατάφερε…και έχασε τη μάχη.

Ίσως όμως να κατάφερε κάτι σημαντικότατο για όλους μας! Να μας αφυπνίσει και να κοιτάξουμε δίπλα μας. Υπάρχουν πολλά παιδιά που χρειάζονται τη βοήθειά μας. Παιδιά με καρκίνο, παιδιά με ανίατες ασθένειες και σύλλογοι, όπως ο Σύλλογος Μέριμνα, που κάνουν σημαντικότατο έργο και στηρίζουν αυτά τα παιδιά και τις οικογένειές τους. Αξίζει να επισκεφτείτε την ιστοσελίδα του «Μέριμνα» και να ενημερωθείτε για το αξιόλογο και ανεκτίμητο έργο αυτών των ανθρώπων.

Η εκδήλωση Save the Day θα γίνει την Κυριακή 17 Μαρτίου στο Κλειστό Γήπεδο Μπάσκετ Γαλατσίου, από τις 11:00 έως τις 23:00. Πολλοί είναι οι καλλιτέχνες που ανέβασαν story στο instagram και καλούν τον κόσμο στην εκδήλωση.

Στον χώρο θα υπάρχουν εθελοντικές ομάδες, όπως το WinCancer και η ομάδα Angels, οι οποίες θα μας ενημερώνουν για το έργο τους.

Επίσης, ο γνωστός youtuber Rocket Dust θα είναι παρόν με μηχανές για…απαιτητικούς…

Δείτε το τελευταίο ενημερωτικό και διασκεδαστικό βίντεο:

Πηγή: https://skglife.gr

«Μετατρέπει το δικό της λέμφωμα… σε μήνυμα ελπίδας». Κωνσταντίνα Καρακώστα!

Η Κωνσταντίνα ήρθε αντιμέτωπη με το δικό της καρκίνο στην περίοδο της νιότης της. Έπρεπε να μάθει και να προσθέσει στο λεξιλόγιό της νέες λέξεις, νέους όρους….. αξονικός, pet scan, χειρουργείο, βιοψία, χημειοθεραπεία, οροί, και ένα σωρό άλλα …..

Τρυφερή και γλυκούλα, γενναία και δυνατή ταυτόχρονα, αντιμετώπισε με πείσμα και σθένος όσα βίωσε. Περιτριγυρισμένη από την αγάπη της οικογένειάς της, πέρασε τις δικές της δύσκολες μέρες...και τον Δεκέμβριο του 2016 διαγνώστηκα με λέμφωμαž. 

Ονομάζομαι Κωνσταντίνα Καρακώστα

Hodgkin στάδιο ΙΙ. Παρόλο που έχουν περάσει σχεδόν δυο χρόνια, μου είναι ακόμη δύσκολο να
περιγράφω, αληθινά, αυτά που έχω περάσει.

Στην αλλαγή του χρόνου τον Δεκεμβρίου του ’16, την περίοδο δηλαδή που διαγνώστηκε το
λέμφωμα, δεν ήθελα να κλάψω, γιατί υπήρχαν άλλα τόσα μάτια που κλαίγανε για ‘μένα. Ξημέρωνε μια χρονιά τόσο διαφορετική απ’ τις άλλες μια χρονιά, που υστερούσα κάτι που, προσωπικά, το είχα τόσο δεδομένο.. την υγεία μου.

Ακολούθησαν τέσσερις μήνες χημειοθεραπείας στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας και τον Ιούνιο του ’17 ένα μήνα ακτινοθεραπείας στο Ογκολογικό Κέντρο της Τράπεζας Κύπρου. Κάθε θεραπεία ήταν ξεχωριστή, όχι απαραίτητα επειδή κάθε θεραπεία είχε διαφορετικές αντιδράσεις στον οργανισμό μου, αλλά γιατί σε κάθε χημειοθεραπεία είχα και ένα φίλο.

Ο κάθε φίλος στιγμάτιζε τη θεραπεία μου, έλεγα «σήμερα ήταν η θεραπεία αριθμός τέσσερα:
σήμερα κέρδισα στο τάβλι. Η θεραπεία αριθμός πέντε: σήμερα παίξαμε uno. Η θεραπεία αριθμός εφτά: σήμερα βάψαμε τα νύχια μου. Η θεραπεία αριθμό δεν θυμάμαι: σήμερα διαβάσαμε όλες τις εβδομαδιαίες προβλέψεις για τα ζώδια».

Σε όλο αυτό το διάστημα των θεραπειών, υπήρχαν εμφανείς συνέπειες στο σώμα μου και στον
οργανισμό μου : έχασα βάρος, πέσανε τα μαλλιά μου, συγκεκριμένες μυρωδιές με ενοχλούσαν, τα κοκάλα μου ήταν πιο αδύναμα, και αυτό μου προκαλούσε συνεχόμενους πόνους στα χέρια.

Ναι, πάντα είχα ανθρώπους δίπλα μου, την οικογένεια μου, τους φίλους μου, μα αυτούς τους
πόνους δεν μπορούσα να τους μοιραστώ.. και για να είμαι ειλικρινής, δεν ήθελα κιόλας. Κάποιες φορές, με παρηγορούσε το γεγονός ότι το πέρναγα εγώ και όχι κάποιος άλλος που αγαπώ. Θυμάμαι μάλιστα, που κάποιες στιγμές τους ερμήνευα τον πόνο που ένιωθα, προσπαθούσα να βρω παρόμοιους πόνους για να τους βοηθήσω να καταλάβουν.

Ωστόσο, δεν ήταν αυτές οι δύσκολες μέρες. Λένε πως την κάθε μέρα, την ζεις μόνο μια φορά. Ε
λοιπόν, υπήρχαν ημέρες που ήθελα να περάσουν και να μην ξαναρθούν όντως ποτέ. Αυτές οι μέρες ήταν και οι πιο δύσκολες. Ήταν οι μέρες όπου οι θεραπείες επηρεάζαν τη διάθεση μου. Και αυτό ήταν το χειρότερο. Τις μέρες αυτές δεν ήθελα να είμαι με κανέναν, δεν ήθελα να κάνω το οτιδήποτε. Ήταν, βλέπετε, οι μέρες όπου θυμόμουνα όλα αυτά που μου στερούσε το λέμφωμα και ανησυχούσα για όλα αυτά που θα περάσω ακόμη. Καθ’ όλη την διάρκεια, ήμουνα δυνατή.. μα αυτές τις δύσκολες μέρες, οι ενέσεις πονούσανε πολύ περισσότερο από ένα τσίμπημα. Γιατί κτυπούσαν μέσα μου.

Κανείς δεν θα σου πει πως αυτό το ταξίδι δεν θα είναι δύσκολο, είτε το περνάς από λέμφωμα είτε από καρκίνωμα. Μα δεν θα είναι κάθε μέρα δύσκολο... Θα υπάρχουν και οι καλές μέρες, που ίσως να είναι και περισσότερες από τις δύσκολες. Αυτές τις καλές σου ημέρες, θα είναι ακόμα πιο καλές και από τις μέρες που είχες την υγεία σου, (γιατί) μαθαίνεις να εκτιμάς.

Μαθαίνεις πως η φράση «Καλά Αποτελέσματα» είναι, ίσως, η καλύτερη ευχή που έχεις δώσει σε κάποιον. Ή και που έχεις πάρει από κάποιον.

Μαθαίνεις να εκτιμάς ένα δυνατό γέλιο, ακόμα κι αν αυτό σου προκαλεί αναγούλα.

Μαθαίνεις να διψάς για ζωή και όταν λες στην «Υγείας μας», να το εννοείς.

Μαθαίνεις να εκτιμάς τη βοήθεια που σου προσφέρεται, και να ανυπομονείς να την ανταποδώσεις.

Και γι’ αυτήν την ανταπόδωση θα ήθελα να σας μιλήσω και εγώ σήμερα.

Καθ΄όλην τη διάρκεια, ο Σύνδεσμος Ένα Όνειρο Μια Ευχή και ο ΠΑΣΥΚΑΦ (Παγκύπριος Σύνδεσμος Καρκινοπαθών και Φίλων), έδειχναν έμπρακτα την υποστήριξή τους και τη βοήθεια τους. Τόσο προς εμένα όσο και προς την οικογένεια μου. Ένα χρόνο αργότερα, όταν πλέον κατάφερα να έχω καθαρές τις αναλύσεις στα χέρια μου, ο Σύνδεσμος Ένα Όνειρο Μια Ευχή πραγματοποίησε μια από τις ευχές μου, ως ανταμοιβή για τα όσα κατάφερα.

Η ευχή ήταν ένα ταξίδι στη Γαλλία για εμένα και την μικρή αδελφή μου, όπου συμπεριλάμβανε
ξενάγηση στα αξιοθέατα του Παρισίου και διαμονή στο πάρκο της Disneyland.

Σε αυτό το ταξίδι, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω ανθρώπους που πέρασαν παρόμοιες δυσκολίες, να ακούσω τις εμπειρίες τους και να συνειδητοποιήσω πόσο τυχερή υπήρξα μέσα από τη δική μου περιπέτεια. Σε αυτό το ταξίδι, έμαθα πως τα αστεία για τις χημειοθεραπείες μεταξύ ομοιοπαθών, επιτρέπονται  και πως δεν είσαι τελικά το μόνο άτομο που κατέληξε μικροβιοφοβικό τον τελευταίοž χρόνο.

Βλέποντας τις ευχές όλων αυτών των ανθρώπων να πραγματοποιούνται, τη χαρά στα μάτια των
παιδιών που κάποτε υπέφεραν, είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου, πως θα προσπαθήσω κι εγώ με τη σειρά μου, να βοηθήσω αυτούς που πάλευαν για τις δικές τους ευχές.

Έτσι, το 2018 ξεκινήσαμε τη φιλανθρωπική εκστρατεία “Τρέχω Για Τις Ευχές Τους” όπου μαζί με τη μεγαλύτερη αδελφή μου Χλόη και μια φίλη, συμμετείχαμε στο Tough Mudder του Λονδίνου με σκοπό να μαζέψουμε χρήματα για τον Σύνδεσμο Ένα Όνειρο Μια Ευχή. Η εκστρατεία είχε ως στόχο να μαζέψουμε £1,000 σε ένα μήνα. Ο στόχος αυτός ολοκληρώθηκε μέσα στις τέσσερις πρώτες μέρες που ξεκινήσαμε την εκστρατεία. Στην περίοδο του ενός μηνός καταφέραμε όχι μόνο να διπλασιάσουμε τον αρχικό μας στόχο, αλλά σχεδόν να τριπλασιάσουμε το ποσό μαζεύοντας £2,860.

Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας κρατούσαμε ενήμερο τον κόσμο για τις καθημερινές μας
προπονήσεις, ώστε να αντεπεξέλθουμε στην δυσκολία του Tough Mudder, αλλά και την εξέλιξη της εκστρατείας. Σε αυτό το σημείο να σας εξηγήσω οτι το Tough Mudder είναι μια πορεία 20
χιλιομέτρων με λάσπη και 25 διαφορετικά εμπόδια συμπεριλαμβανομένου εμπόδια με
ηλεκτροσόκ, γέφυρα από σχοινιά, διάσχιση λίμνης με αιωρούμενους κρίκους, βουτιά σε λίμνη από πάγο και άλλα τόσα.

Το Τough Mudder ήταν μια προσωπικά δύσκολη πρόκληση, αφού ακόμη και κατά τη διάρκεια της πορείας, υπήρχαν στιγμές αδυναμίας που είχα ανάγκη να σταματήσω. Θυμάμαι μάλιστα, πως όταν πλέον διανύσαμε τα πρώτα 10 χιλιόμετρα, σκέφτηκα πως μας απομένουν άλλα τόσα. Ακριβώς, όπως είχα σκεφτεί και όταν ήμουν στα μισά των χημειοθεραπείων μου. Ένιωθα πως με την ολοκλήρωση των 20 χιλιομέτρων, θα ήταν σαν να ξαναζούσα την εμπειρία των θεραπειών μου. Μόνο που αυτήν τη φορά, όλη η περιπέτεια θα πρόσεφερε κάτι θετικό ... σε κάποιον άλλον. (Και αυτή) ήτανε μια από τις πολλές στιγμές που συνειδητοποίησα το πόσο αυτή η περιπέτειά μου με το λέμφωμα, με έκανε ακόμη πιο δυνατή και ανέβασε τον πήχη της αντοχής μου.

Για παράδειγμα όταν τα γόνατα μου με πονούσαν από το κρύο και το τροχάδι, είχα σκεφτεί πως πριν ένα χρόνο το πόδια μου ήταν τόσο αδύναμα, που δεν μπορούσα να τρέξω πέραν του ενός χιλιομέτρου.

Όταν ένιωθα την αναπνοή μου να εξαντλείται, είχα σκεφτεί πως την περίοδο των θεραπειών μου κουραζόμουν όταν απλά ανέβαινα τα σκαλιά στο σπίτι. Και είναι μόνο 15.

Αλλά το 2018, ήμουν εκεί, στο Tough Mudder..ήμουν εγώ που έτρεχα. Εγώ που πριν ένα χρόνο
καθόμουνα σε εκείνη την καρέκλα στο Γενικό Νοσοκομείου της Λευκωσίας. Και αυτό ακριβώς ήταν το μήνυμα, που ήθελα και θέλω να περάσω σε όλους τους ομοιοπαθείς μου. Ακριβώς όπως δόθηκε σε μένα η ευκαιρία να ζήσω την ευχή μου, και περήφανα να προσπαθήσω για τις ευχές κάποιων άλλων..έτσι και ο καθένας και η καθεμία από εσάς μπορεί να κάνει το ίδιο.

Αναπολώντας τα όσα έχω περάσει, συνειδητοποιώ πως έχω κερδίσει τόσα πολλά. Πολύ
περισσότερα από όσα έχω στερηθεί : έχω κερδίσει χιλιάδες αστείες ιστορίες με τον πατέρα μου, την ανάγκη να μιλώ με την μητέρα μου κάθε μέρα στο τηλέφωνο, την επιβεβαίωση για τον άριχτο δεσμό μεταξύ αδελφών και την απόδειξη πραγματικών φίλων.

Δυστυχώς όμως, κάποιοι από εμάς έτσι εκτιμάμε τη ζωή, από τους ανθρώπους που χάνουμε και τις αρρώστιες που ευχόμαστε να μην είχαμε. Μα αυτά θα συνεχίσουν να υπάρχουν, και το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να ανταποδώσεις πίσω αυτά που κέρδισες και να βοηθήσεις κάποιον που προσπαθεί να ολοκληρώσει την δική του ευχή.ž Όσα έχω περάσει, ίσως και χειρότερα, πιθανότατα να τα πέρασαν και αρκετοί από εσάς και άλλοι τόσοι άνθρωποι  και ευελπιστώ πως θα υπάρξουν λιγότεροι στο μέλλον.

Με ευκαιρία τη σημερινή μου ομιλία λοιπόν, θα ήθελα να ανακοινώσω τη φιλανθρωπική
εκστρατεία του 2019, όπου με μια μικρή παρέα από φίλους θα ανεβούμε το βουνό Όλυμπος, στην Ελλάδα για να μαζέψουμε χρήματα για τον φιλανθρωπικό Σύνδεσμο Ατόμων με Πολλαπλή
Σκλήρυνση Λάρνακας.

Με την προσφορά μου μέσα από τις φιλανθρωπικές εκστρατείες, νιώθω πως η περιπέτεια μου με το λέμφωμα, δεν πήγε χαμένη. Πριν από δύο χρόνια στη συγκέντρωση του Συνδέσμου, μου
ζητήθηκε να πω λίγα λόγια. Θυμάμαι, πως είχα πει πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Σήμερα
περήφανα , μπορώ να πω με σιγουριά πως έχω καταλάβει το λόγο...

Σας ευχαριστώ.

Με ελπίδα,

Κωνσταντίνα Καρακώστα

Πηγή : Ένα Όνειρο μια Ευχή (σελίδα στο fcb)