«Έδιωξαν τον γιο μου από παιδότοπο επειδή έχει σωληνάκι στη μύτη»: Καταγγελία Μάνας!

Η Βασιλική Ελευθεριάδου μέσω του λογαριασμού της στο Facebook προέβη σε μια καταγγελία για γνωστό παιδότοπο όπου αρνήθηκαν στο γιο της να παίξει με τα υπόλοιπα παιδιά που βρίσκονταν εκεί.

Σύμφωνα με την καταγγελία της μητέρας ο λόγος που δεν άφησαν το γιο της να διασκεδάσει όπως κάθε παιδί της ηλικίας του δεν είναι άλλος από το ρατσισμό και τον κοινωνικό αποκλεισμό που υφίστανται παιδιά ΑμεΑ και παιδιά που λόγω ιατρικών προβλημάτων πρέπει να φοράνε τεχνητά μέλη, σωληνάκια και άλλο αντίστοιχο εξοπλισμό.

Ο γιος της κας Ελευθεριάδου, ο 3χρονος Χρήστος-Εμμανουήλ εξαιτίας του συνδρόμου IPEX (φυλοσύνδετη ανοσοποιητική δυσλειτουργία, πολυενδοκρινοπάθεια και εντεροπάθεια) έχει διαρκώς ένα σωληνάκι στη μύτη του. Από την όγδοη μέρα της ζωής του μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία, δίνοντας μάχη για να κρατηθεί στη ζωή. Η πολυπόθητη σωτήρια μεταμόσχευση πραγματοποιήθηκε όμως το σωληνάκι πρέπει να το φορά διαρκώς.

Όπως διευκρινίζει η κα Ελευθεριάδου σκοπός της καταγγελίας της είναι να δείξει ότι τα παιδιά ΑμεΑ και τα παιδιά με προβλήματα υγείας δεν πρέπει να περιθωριοποιούνται αλλά αντιθέτως πρέπει να χαίρουν της αποδοχής, της αγάπης και της αγκαλιάς μας.

H απίστευτη καταγγελία της μητέρας

Φτάνει ο ρατσισμός σε λαούς σε ανάπηρους σε παιδιά με ειδικές ανάγκες κ σε πιο ιδιαίτερα παιδιά που φέρουν ξένα σώματα πάνω τους όπως σίδερα, σωληνάκια ή τεχνητά μέλη είμαι πολύ οργισμένη για ένα παιδότοπο που έτυχε να πάω τον μικρό μου να παίξει όπως όλα τα παιδάκια.. με τι καρδιά δε το δέχτηκαν? με τι καρδιά του είπαν δεν μπορεί να μπει,,? με τι καρδιά κοίταξαν αυτά τα μάτια του παιδιού που απλά ήθελε να παίξει κ του είπαν λυπούμαστε, αλλά δεν… , η ζωη του στέρησε για τρία χρόνια το παιχνίδι μια φυσιολογική ζωή που έχουν όλα τα παιδάκια κ τώρα που ήρθε η στιγμή να τα ζήσει μετά από τόσο αγώνα πάλης μεταξύ ζωής κ θανάτου κ βγήκε νικητής…

δε θα επιτρέψω κανέναν κ τίποτα να στερήσει το χαμόγελο κανενός παιδιού πόσο μάλλον το δικό μου που πασχίζω κάθε μέρα κάθε ώρα να το φοράει πάντα στο πρόσωπο του...

ποτέεεε ντροπή ειλικρινά ντροπή λίγη καρδιά έστω σε αυτά τα παιδιά όσο σας έχει απομείνει.

Πηγή: https://alithinesgynaikes.gr

Νοσοκομείο πρωτοπορεί και επιτρέπει σε μικρά παιδιά να «οδηγήσουν» μέχρι το χειρουργείο για να μειώσει το στρες τους!

Μια χειρουργική επέμβαση μπορεί να είναι μια ιδιαίτερα αγχωτική διαδικασία ακόμη και για εμάς τους ενήλικες που πάνω – κάτω ξέρουμε τι να περιμένουμε.

Φανταστείτε τώρα, πόσο αγχωτικό μπορεί να είναι αυτό για τα παιδιά που δεν μπορούν να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει, αποχωρίζονται τους γονείς τους και μπαίνουν σε μια αίθουσα με πολλά φώτα, ιδιαίτερη οσμή και καινούριους ανθρώπους τριγύρω.

Μπορεί να είναι κάτι πραγματικά τρομακτικό γι’ αυτά.

Σύμφωνα με τη U.S. National Library of Medicine, τα νοσοκομεία προσπαθούν κατά καιρούς να κάνουν τις συνθήκες λίγο πριν τη χειρουργική επέμβαση (ή και μετά) όσο το δυνατόν πιο χαλαρωτικές για τα παιδιά. Το παιχνίδι, οι προβολές ταινιών, οι κλόουν που ντύνονται γιατροί είναι μερικές μόνο από τις ευφάνταστες ιδέες που έχουμε δει κατά καιρούς σε διάφορα νοσοκομεία για παιδιά.

Το Doctors Medical Center στην Καλιφόρνια, δίνει την ευκαιρία στους μικρούς ασθενείς να κατευθυνθούν προς το χειρουργείο με… στυλ και με ένα μεγάλο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους.

Τα παιδιά έχουν την δυνατότητα να «οδηγήσουν» προς το χειρουργείο με τα χαριτωμένα μίνι αυτοκίνητα που έχουν σχεδιαστεί για παιδιά ηλικίας μεταξύ 2 και 7 ετών.

Στόχος είναι τα λεπτά πριν το χειρουργείο να περνούν με λιγότερο στρες και όσο πιο ανώδυνα γίνεται τόσο για τα παιδιά όσο και για τους γονείς τους.

Τα παιδιά μπορούν να επιλέξουν μεταξύ ενός ροζ VW ή μιας μαύρης Mercedes.

Τα mini αυτοκινητάκια μπορούν να ελεγχθούν πλήρως και από τον γονιό αν το παιδί δεν θέλει ή δεν μπορεί να «οδηγήσει» εντελώς μόνο του.

Ελπίζουμε αυτή η υπέροχη ιδέα να γίνει πράξη και σε άλλα νοσοκομεία.

Πηγή: https://www.newside.gr/

Μην το πετάξεις, Χάρισε το! Οργανώσεις που δέχονται Μεταχειρισμένα Είδη

Οργανώσεις που δέχονται μεταχειρισμένα είδη

Εδώ θα βρεις έναν κατάλογο από οργανώσεις οι οποίες δέχονται μεταχειρισμένα είδη. Από ρούχα και παπούτσια έως μικροέπιπλα και ηλεκτρονικές ή ηλεκτρονικές συσκευές, ακόμη και αυτές που δε λειτουργούν πια. Μπορείς να χαρίσεις επιπλέον τα CD ή τα βιβλία που θέλεις να ακούσουν ή να διαβάσουν κι άλλοι, όπως και οτιδήποτε δε σου είναι πλέον χρήσιμο.

Ενδεχομένως, αυτή να είναι και η πιο χρήσιμη από κάθε λίστα που αξίζει να αποθηκεύσουμε και να χρησιμοποιήσουμε.

Κέντρο Υποδοχής και αλληλεγγύης Δήμου Αθηναίων -Κ.Υ.Α.Δ.Α.

Δέχεται δωρεές σε ρούχα και παπούτσια, κουβέρτες, σεντόνια και παπλώματα για τους άστεγους της Αθήνας.

Στοιχεία επικοινωνίας: Πειραιώς 35

Τηλ.: 210 52 39 465, 210 52 46 516, www.kyada.gr

Ταβιθά

Φιλανθρωπικό κατάστημα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών που δέχεται δωρεές ρούχων σε καλή κατάσταση με σκοπό τη διανομή τους σε αστέγους και όσους έχουν ανάγκη,

Στοιχεία επικοινωνίας: Ακομινάτου 23, Πλατ. Καραϊσκάκη

Τηλ. 210 52 40 070 www.iaath.gr

* Θεόφιλος

ΜΚΟ που στέλνει τρόφιμα, αντικείμενα, ρούχα σε πολύτεκνες οικογένειες σε όλη την Ελλάδα.

Στοιχεία επικοινωνίας: Παπαφλέσσα 9, Γαλάτσι. Τηλ. 210 88 19 397, 210 88 28 036 www.theophilos.gr

* Κιβωτός του Κόσμου

Μη κερδοσκοπικός οργανισμός ειδικής μέριμνας και προστασίας του παιδιού.

Στοιχεία επικοινωνίας: Ζηνοδώρου 3.

Τηλ. 210 51 41 953, 210 51 41 935, www.kivotostoukosmou.org

* Παιδικά Χωριά SOS

Δέχονται δωρεές σε είδος που αφορούν τις ανάγκες ενός παιδιού για ένδυση, διατροφή, εκπαίδευση, φάρμακα αλλά και τις ανάγκες λειτουργίας ενός σπιτιού.

Στοιχεία επικοινωνίας: Καραγιώργη Σερβίας 12-14, Αθήνα

 Τηλ. 210 33 13 661-3 www.sos-villages.gr

* Χαμόγελο του Παιδιού

Δέχονται παιδικά ρούχα και άλλα αντικείμενα που αφορούν τις ανάγκες ενός παιδιού για ένδυση, διατροφή, εκπαίδευση, φάρμακα, αλλά και τις ανάγκες λειτουργίας ενός σπιτιού.

Στοιχεία επικοινωνίας: Ζήνωνος Ελεάτου 10, Μαρούσι, 15124

Τηλ. 210 33 06 140, 210 33 06 150 www.hamogelo.gr

* Παιδιά του Δρόμου

Ο σύλλογος φιλοξενεί και ενισχύει ορφανά και φτωχά παιδιά από όλο τον κόσμο. Ευπρόσδεκτα είναι παιδικά ρούχα, παπούτσια, μικροέπιπλα και καρότσια.

Στοιχεία επικοινωνίας: Αρίστωνος 6-8, Μεταξουργείο

Τηλ. 210 52 39 402, 210 52 21 149

Ένα παιδί- Ένας κόσμος

Αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία που βρίσκεται κοντά σε οικογένειες που έχουν μικρά παιδιά και που επιζητούν στήριξη. Δέχονται προσφορές σε είδη ρουχισμού, παιδικά είδη (καρότισα, παιχνίδια, πάνες κ.ά), σχολικά είδη, οικιακές συσκευές κ.ά.

Στοιχεία επικοινωνίας: Ρεθύμνου 10, Αθήνα

Τηλ.: 210 88 38 512 www.paidi-kosmos.gr

* Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες

Οι δωρέες πο δέχεται ποικίλλουν ανάλογα με τη χρονική περίοδο και μπορεί να περιλαμβάνουναπό οικιακές ηλεκτρικές συσκευές και ηλεκτρονικό εξοπλισμό έως ρούχα ή τρόφιμα.

Στοιχεία επικοινωνίας: Σολωμού 25 Αθήνα

Τηλ. 210 38 00 990-1 www.gcr.gr

* Praksis

Ανεξάρτητη, μη κυβερνητική οργάνωση με στόχο την καταπολέμηση του κοινωνικού και οικονομικού αποκλεισμού των ευπαθών κοινωνικά ομάδων. Οι ανάγκες σε είδη ποικίλλουν ανάλογα με τη χρονική περίοδο.

Στοιχεία επικοινωνίας: 210 52 05 200, 210 82 13 704 www.praksis.gr

* Κάριτας Ελλάς

Διεθνής οργάνωση της Καθολικής εκκλησίας που διατηρεί παραρτήματα σε πολλά μέρη της Ελλάδας.

Στοιχεία επικοινωνίας: Καποδιστρίου 52, Αθήνα. Τηλ.: 210 52 47 879 www.caritas.gr

* Ελληνικό Καραβάνι Αλληλεγγύης

Μη κυβερνητική, μη κερδοσκοπική ανθρωπιστική οργάνωση όπου πωλούν σε χαμηλές τιμές και σε άριστη κατάσταση είδη δώρων, βιβλία, δίσκους, CD και μικροέπιπλα που τους προσφέρονται δωρεάν από τους πολίτες.

Στοιχεία επικοινωνίας: Φειδίου 18Α, Αθήνα.

Τηλ.: 210 38 16 886

www.karavani.gr

* Ομάδα ΡΕΤΟ

Ομάδα πρώην ναρκομανών η οποία δέχεται οτιδήποτε, είτε λειτουργεί είτε όχι, και απασχολεί άτομα για επισκευές ή κατασκευές. Μάλιστα μπορούν να έρθουν οι ίδιοι να παραλάβουν από το σπίτι σας τα αντικείμενα που διαθέτετε (έπιλα, ηλεκτρικές ή ηλεκτρονικές συσκευές, ρούχα, παιχνίδια κ.ά.)

Στοιχεία επικοινωνίας: 210 66 25 096

Η λίστα είναι από το βιβλίο “Σπίτι σε τάξη. Ζωή σε τάξη” της Marie Kondo

Εκδόσεις Κλειδάριθμος

Από την Καίτη Φαρμάκη

Πηγή: anewlife.gr

Τουρκοκύπριος δότης μυελού των οστών «σώζει» Ελληνόπουλο με λευχαιμία

Ο Τουρκοκύπριος βρισκόταν στο αρχείο δοτών ιδρύματος και διαπιστώθηκε χθες ότι είναι συμβατός δότης για το παιδί στην Ελλάδα.

Συμβατός δότης μυελού των οστών για ένα παιδί στην Ελλάδα, κρίθηκε ο Τουρκοκύπριος Χασάν Γιασιακούρτ, ο οποίος βρισκόταν στο αρχείο δοτών του ευαγούς ιδρύματος (βακούφικο) “Κεμάλ Σαράτσογλου”, που ιδρύθηκε από τον πατέρα του μικρού Κεμάλ, η ιστορία του οποίου μαζί με τον μικρό – τότε – Ελληνοκύπριο Ανδρέα είχε το 2000 προσελκύσει χιλιάδες Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους που έδιναν αίμα για τα δύο παιδιά.

Σε ανακοίνωση του ιδρύματος Κεμάλ Σαράτσιογλου αναφέρεται ότι ο Γιασακούρτ έδωσε χθες μόσχευμα και σημειώνεται ότι μόλις έμαθε ότι είναι συμβατός δότης για ένα παιδί στην Ελλάδα, εθελοντικά φρόντισε να κάνει όλη τη διαδικασία που χρειάζεται και προβλέπεται σε αυτές τις περιπτώσεις. «Η μόνη μου επιθυμία είναι το παιδί στην Ελλάδα που κάνει θεραπεία για τον καρκίνο, να γίνει άμεσα καλά. Κανέναν δεν πρέπει να φοβίζει το να γίνει δότης μυελού των οστών».

Ο βοηθός συντονιστής του ιδρύματος Κεμάλ Σαράτσιογλου, Σερβέτ Οζεράλπ ευχαρίστησε τον δότη και εξέφρασε ευγνωμοσύνη προς το ιατρικό κέντρο Αμμοχώστου όπου έγινε η διαδικασία για τη λήψη του μοσχεύματος.

Στην ανακοίνωση αναφέρεται ότι το ίδρυμα, που είναι για παιδιά με λευχαιμία και άλλου είδους καρκίνου, έχει στο αρχείο του 45.000 δότες εκ των οποίων 65 μέχρι σήμερα έχουν βρεθεί συμβατοί και έχουν δώσει μόσχευμα.

Πηγή: https://www.protothema.gr

Πως είναι η ζωή ενός γονιού που έχει '' χάσει'' το παιδί του;

Η απόλυτη ψυχική καταρράκωση που προκαλεί ο θάνατος του παιδιού σου μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο από εκείνους που την έχουν υποστεί. Τέσσερα χρόνια μετά, ακόμα κοιτάζω τον τάφο της κόρης μου με δυσπιστία. Η επίσκεψη στον τάφο του παιδιού μου είναι μια κατάσταση πέρα απ την πραγματικότητα. Είναι σαν να βρίσκομαι έξω από το σώμα μου και να παρακολουθώ κάποιον που δε γνωρίζω, να στέκεται εκεί αφήνοντας στο χώμα λουλούδια.

  

Είναι αυτή η δικιά μου ζωή;

Μόνο ένας γονιός μπορεί να κατανοήσει τον ισχυρό δεσμό που αναπτύσσει κανείς με το παιδί του. Αυτή η απόλυτη αθάνατη αγάπη που έχεις και αυτή η μνημειώδης επιθυμία που βρυχάται μέσα σου σαν μια πυρκαγιά να προστατέψεις αυτό το παιδί με κάθε κόστος. Λέγεται απ’ όλους ότι ένας γονιός θα έδινε τη ζωή του για το παιδί του, αλλά η δύναμη αυτού του συναισθήματος γίνεται κατανοητή μόνο όταν κάποιος φτάνει να ζει, ενώ το παιδί του όχι. Το να είσαι γονιός σημαίνει η καρδιά σου να είναι το πανωφόρι σου. Αν έχετε ποτέ φανταστεί πως μπορεί να νιώσει κανείς χάνοντας το παιδί του, πολλαπλασιάστε το επί ένα τρισεκατομμύριο και φοβάμαι πως ούτε και τότε θα καταφέρετε να πλησιάσετε το συναίσθημα.

Σε πρώτο επίπεδο φαίνεται πως η κοινωνία αποδέχεται αυτήν την αφόρητη θλίψη και πως οι άνθρωποι είναι υποστηρικτικοί και δεκτικοί στο να μιλήσουν γι’ αυτό. Παρόλ’ αυτά, στη δική μου περίπτωση, μ’ έχει εκπλήξει από τη μια η αυθεντική καλοσύνη και συμπάθεια κάποιων ανθρώπων, κι απ’ την άλλη έχω συχνά σοκαριστεί και απογοητευθεί από την παντελή έλλειψή τους, Είναι απαραίτητο για τους πενθούντες γονείς να τους δίνεται η δυνατότητα να μιλούν και κυρίως να μπορούν να μιλούν ανοιχτά για τα συναισθήματά τους. Έχω διαπιστώσει πως η κουβέντα είναι το μοναδικό φάρμακο για την ανακούφιση του πόνου.

Σαφώς και φίλοι και συγγενείς είναι υποστηρικτικοί, αλλά έχει αποδειχθεί, τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση, πως υπάρχει ένα όριο στο πόσο η αμέριστη συμπαράστασή τους, η υπομονή, η κατανόηση, η ανησυχία και η συμπάθεια διαρκεί. Η αλήθεια είναι πως η κατάσταση είναι τόσο αφόρητα λυπηρή που προκαλεί απίστευτη συναισθηματική αποστράγγιση στους άλλους ανθρώπους.

Θέλω ν’ αναφέρω, για όλους τους άλλους γονείς εκεί έξω που αισθάνονται πως δεν έχουν από κάπου να πιαστούν, δέκα πράγματα που θα ήθελα όλοι να γνωρίζουν για την απώλεια ενός παιδιού. Ίσως ένα από αυτά ν’ αλλάξει κάτι στη ζωή ενός πενθούντα γονιού.

1. Τέσσερα χρόνια μετά σηκώνομαι κάθε πρωί με ακριβώς την ίδια θλίψη που είχα τη μέρα που πέθανε η κόρη μου Ella. Η μόνη διαφορά πια είναι πως είμαι πολύ πιο εκπαιδευμένη να την κρύβω και έχω πια εξοικιωθεί με τον πόνο μου. Το σοκ έχει κάπως πια μετριαστεί, αλλά ακόμα και τώρα πιάνω συχνά τον εαυτό μου να σκέφτεται πως “αυτό δεν μπορεί να συνέβη”, πως συνέβη σε κάποιον άλλον. Κι ενώ στην αρχή με ρωτούσαν όλοι πως νιώθω, κάποια στιγμή το ενδιαφέρον έπαψε. Πώς καταλάβατε, ποια πληροφορία είχατε για την κατάλληλη στιγμή, τη μέρα, την εβδομάδα, το μήνα που θεωρήσατε πια καλό να σταματήσετε να με ρωτάτε;

2. Σας παρακαλώ σταματήστε να μου λέτε πως απλά θέλετε να με ξαναδείτε χαρούμενη. Κανένας σας δεν το θέλει αυτό περισσότερο από εμένα, αλλά είναι κάτι που μπορεί ν’ επιτευχθεί μόνο με την πάροδο του χρόνου και το κυριότερο πρέπει να εφεύρω μια νέου τύπου “ευτυχία”. Η ευτυχία που κάποτε ένιωθα, αυτή η αίσθηση ξεγνοιασιάς, ποτέ δε θα επιστρέψει ακέραιη. Επιπλέον σ’ αυτή την κατεύθυνση θα βοηθούσε πολύ η υπομονή και κατανόηση των κοντινών μου ανθρώπων.

3. Σας παρακαλώ μη μου λέτε “Θέλω να σε ξαναδώ όπως ήσουν παλιά”. Ή ακόμα και σαν να μου φαίνεται ότι σήμερα πλησιάζεις τον παλιό σου εαυτό. Αυτό που βλέπετε είναι αυτό που είμαι τώρα. Αν μόνο μπορούσατε να καταλάβετε τη φρίκη που έχω υποφέρει θα καταλαβαίνατε πως μου είναι αδύνατο να ξαναγίνω ποτέ ο άνθρωπος που κάποτε γνωρίσατε. Μου έχουν πει ακόμα πως τα μάτια μου μοιάζουν στοιχειωμένα. Είναι περίεργο να το πεις αυτό σε μια μητέρα που έχει χάσει το παιδί της, αλλά είναι αλήθεια – είμαι στ’ αλήθεια στοιχειωμένη. Η γνώμη μου για τον κόσμο έχει πια αλλάξει, πράγματα και καταστάσεις που για μένα κάποτε ήταν σημαντικά τώρα πια δεν είναι και το αντίστροφο. Επιπλέον όταν μου λέτε την παραπάνω φράση, νιώθω πως υπονοείτε κι άλλα δυο πράγματα. Πρώτον ότι δε σας αρέσει αυτό που βλέπετε, αυτό που είμαι τώρα και δεύτερον πώς αν δεν ξαναβρώ τον παλιό μου εαυτό, θα φύγετε απ’ τη ζωή μου. Όπως και να ‘ναι να ξέρετε σε κανέναν δε λείπει περισσότερο ο παλιός μου “εαυτός” από εμένα την ίδια. Αυτή τη στιγμή πενθώ δυο θανάτους: πρώτον της κόρης μου και δεύτερον του παλιού μου εαυτού.

4. Αν επιλέξετε να θυμηθείτε τα γενέθλια της κόρης μου ή την ημέρα θανάτου της την πρώτη χρονιά, είναι απίστευτα εκνευριστικό αν δεν το ξαναθυμηθείτε τις επόμενες χρονιές. Νομίζετε ότι οποιαδήποτε επόμενα γενέθλια ή μαύρη επέτειος δεν είναι το ίδιο λυπηρή για εμένα; Επίσης μου τονίζει σαν μια τεράστια πινακίδα νέον με φωτεινά γράμματα πως εσείς έχετε προχωρήσει στη ζωή σας κι έχετε ξεχάσει την κόρη μου.

5. Σας παρακαλώ σταματήστε να μου λέτε πόσο τυχερή είμαι που έχω κι άλλα παιδιά και ιδιαίτερα μια ακόμα κόρη. Εγώ σας λέω κάτι τέτοιο; Εσείς γιατί το λέτε σε μένα; έχω θάψει μια κόρη, πώς μπορείτε να με θεωρείτε κατ’ οιονδήποτε τρόπο τυχερή;

6. Δεν είναι υγιές να κλαίει κανείς μπροστά σ’ ένα παιδί; Κάνετε λάθος. Είναι απολύτως υγιές να με βλέπουν να κλαίω, αφού είμαι θλιμμένη για το θάνατο της αδερφής τους. Όταν κάποιος πεθαίνει είναι απολύτως φυσιολογικό να κλαίμε. Αυτό που δε θα ήταν φυσιολογικό θα ήταν να μεγαλώσουν τα παιδιά μου σκεπτόμενα “δεν έχω δει ποτέ τη μαμά μου να κλαίει για το θάνατο της αδερφής μας”. Κάτι τέτοια θα περνούσε το μήνυμα πως είναι υγιές να κρύβεις τα συναισθήματά σου, ενώ προφανώς και δεν είναι.

7. Έχω ακόμα τέσσερα παιδιά, όχι τρία. Εάν εσείς θέλετε να αγνοείτε την τρίτη μου κόρη Ella που πέθανε, κάντε το, αλλά εγώ δε θα το κάνω. Έχω ακόμα τέσσερα παιδιά.

8. Υπάρχουν ακόμα κάποιες μέρες -τέσσερα χρόνια μετά- που εξακολουθώ να έχω ανάγκη να κρυφτώ από τον κόσμο και να σταματήσω για λίγο να υποκρίνομαι πως όλα γύρω μου είναι υπέροχα και πως νιώθω καλύτερα.

Σας παρακαλώ μη νομίζετε ότι παραιτήθηκα ή ακόμα χειρότερα μην είστε τόσο ανόητοι ώστε να σκέφτεστε τι στο καλό μου συμβαίνει. Φυσικά και ξέρω πως έχω έναν υπέροχο σύντροφο και πως τα παιδιά μου είναι εξαιρετικά και πως έχω ένα όμορφο σπίτι, αλλά ακόμα πενθώ.

Πιστέψτε με είναι πνευματικά εξοντωτικό να μεγαλώνεις τρία παιδιά και ταυτόχρονα να προσπαθείς να κρατήσεις έναν ισχυρό δεσμό με το σύντροφό σου. Και μάλλον εν αγνοία σας δεν έχω να διαχειριστώ μόνο τη δική μου θλίψη και πένθος, αλλά επίσης και με του συντρόφου μου και των άλλων μου παιδιών.

Θα ήταν προτιμότερο απλά να με συγχαίρατε για την οικογένειά μου, καθώς χρειάζεται αρκετή προσπάθεια δεδομένων των συνθηκών να κρατηθεί ενωμένη, σταθερή και ευτυχισμένη.

9. Νομίζετε πως δεν το πρόσεξα! Προς όλους τους γνωστούς, φίλους και συγγενείς που βρήκαν το όλο θέμα “θάνατος” καθώς και την αντιμετώπιση με τη θλίψη μου σκληρό γεγονός και κράτησαν κάποιες συγκεντρώσεις στις οποίες παλιότερα ήμασταν καλεσμένοι κρυφές ή απλά σταμάτησαν να μας καλούν σπίτι τους, πράγμα που οδήγησε στο να χάσουμε τις επαφές μας, θέλω να τους πω ότι άσχετα με τ’ ότι νομίζουν δεν διέφυγε της προσοχής μας.

Το πρόσεξα, αλλά ο λόγος που ποτέ δεν είπα κάτι είναι γιατί απλά δε θέλω να σπαταλώ τα λόγια μου με τέτοιες ανθρώπινες συμπεριφορές. Αν είμαι για κάτι ευχαριστημένη όμως, είναι για τ’ ότι δε χρειάζεται πια να σπαταλώ το χρόνο μου με ανθρώπους τόσο επιφανειακούς και σκληρούς. Δε χρειάζεται να φοβάστε. Εξακολουθώ να είμαι ο άνθρωπος που θα τρέξει δίπλα σας αν κάτι παρόμοιο σας συμβεί. Ίσως κάτι τέτοιο σας δώσει μια ένδειξη του πόσο φρικτό είναι.

10. Το πένθος για το παιδί σου διαρκεί για πάντα. Αν αναρωτιέστε πόσο καιρό ακόμα ο φίλος ή συγγενής σας θα πενθεί, η απάντηση είναι για πάντα. Μην τους βιάζετε να το ξεπεράσουν, μην ευτελίζετε τη θλίψη τους, μην τους κάνετε να αισθάνονται ενοχές για τη θλίψη τους όταν σας μιλούν, απλά ανοίξτε τ’ αυτιά σας κι ακούστε, ακούστε απλά αυτά που έχουν να πουν. Ίσως να μάθετε κάτι απ’ αυτούς. Μην γίνεστε σκληροί εγκαταλείποντάς τους, σκεφτείτε αυτούς κι όχι τον εαυτό σας.

Συχνά έχω πληγωθεί από φίλους που αγαπούσα και που πίστευα πως πάντα θα είναι στο πλάι μου με εγκατέλειψαν. Σταμάτησαν να με παίρνουν τηλέφωνο, να μου στέλνουν μηνύματα, να σχολιάζουν στη σελίδα μου στο facebook, καθώς και να μου λένε κάθε φορά που βρισκόμασταν τυχαία το ίδιο πράγμα: “συγγνώμη, γλυκιά μου, τρέχω και δε φτάνω”, “να βρεθούμε καμιά μέρα!” ή “μου έλειψες”. Η λίστα με παρόμοια σχόλια μπορεί να συνεχιστεί για πολύ ακόμα. Όμως εγώ δεν είμαι ο άνθρωπος που θα κυνηγήσει μια σχέση, που είναι ξεκάθαρο πως ο άλλος δεν θέλει. Ο καθένας από εμάς έχει μια συνείδηση κι ευτυχώς εγώ δε χρειάζεται να ζω με τη συνείδηση κάποιων ανθρώπων.

Ίσως νομίζετε πως υπάρχουν αρκετά άρθρα που στοχεύουν στην ενημέρωση κι ευαισθητοποίηση γύρω απ’ το φρικτό θέμα του πένθους για ένα παιδί, όμως ακόμα και οι μαρτυρίες γονέων είναι ένα σπάνιο γεγονός. Η θλιβερή πραγματικότητα είναι πως ελάχιστα στην πραγματικότητα λέγονται ή γράφονται. Σπανίως ακούς στα ΜΜΕ για το πένθος για ένα παιδί που πέθανε και την επίδραση του θανάτου του στους κοντινούς του ανθρώπους.

Πρόκειται για ένα γεγονός που μπορεί να διαλύσει ένα γάμο ακαριαία, ν’ αφήσει βαθιές πληγές στ’ αδέρφια ή ακόμα σύγχυση και θυμό. Συχνά τ’ άλλα αδέρφια είναι πολύ μικρά για να καταλάβουν, έχουν θυμό γιατί η οικογένειά τους δεν είναι πια όπως παλιά και ακόμα περισσότερο θυμό γιατί δεν αναγνωρίζουν πια τους γονείς τους. Το να χάσεις τον αδελφό ή την αδελφή σου είναι μεγάλη απώλεια, όμως το χειρότερο είναι όλα τ’ άλλα που χάνονται και που ποτέ δεν σου αναγνωρίζονται. Είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού οι φορές που κάποιος με ρώτησε “πως τ’ αντιμετωπίζουν τ’ άλλα παιδιά;”

Συχνά θ’ ακούσετε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες γύρω από τις συνθήκες θανάτου ενός παιδιού στα ΜΜΕ, αλλά η κουβέντα σταματά εκεί. Τόσα πολλά θα μπορούσαν να γραφτούν και να ειπωθούν ανοιχτά γύρω απ’ αυτό το ζήτημα. Είναι όμως απογοητευτικό, όχι μόνο για μένα, αλλά για όλους τους πενθούντες γονείς, ότι αυτό το θέμα αντιμετωπίζεται κυρίως με φόβο και σιωπή.

Καταλήγω πως οι άνθρωποι αισθάνονται άβολα με τέτοιες συζητήσεις και πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί. Ίσως είναι τόσο τρομακτικό γεγονός που οι άνθρωποι δε θέλουν να ξέρουν, ούτε ν’ ακούν τίποτα γι’ αυτό. Ίσως φοβούνται ότι γνωρίζοντας πιο πολλά ίσως αποκτήσουν εμμονές με το θάνατο των δικών τους παιδιών και οι γονείς ήδη φοβούνται κι ανησυχούν αρκετά για τα παιδιά τους. Τι τους χρειάζεται άραγε μια επιπρόσθετη ανησυχία για το θάνατο ενός άλλου παιδιού;

Αναμφισβήτητα, ο ξαφνικός κι απρόσμενος θάνατος της κόρης μου Ella, ήταν το χειρότερο πράγμα που μου συνέβη στα 37 χρόνια ζωής μου. Αμφιβάλλω πως κάτι άλλο στο μέλλον μπορεί να συγκριθεί μ’ αυτό. Στην πραγματικότητα, παρακαλώ και προσεύχομαι καθημερινά, τίποτε άλλο τόσο συγκλονιστικό να μη μου συμβεί, αλλά η αλήθεια είναι πως κανείς δε μπορεί να μου το εγγυηθεί ούτε αυτό.

Δεν έχω μαντικές ικανότητες κι έτσι δεν μπορώ να ξέρω πως θα κυλήσει η ζωή μου από δω και μπρος. Πρέπει να ελπίζω πως τίποτε κακό πια δε θα συμβεί, όμως ταυτόχρονα έχω και το φόβο πως μπορεί και να συμβεί, καθώς συνέβη ήδη μια φορά. Και χωρίς να κατέχω κάποιο πτυχίο ψυχολογίας καταλαβαίνω πως αυτός μου ο φόβος είναι απόλυτα φυσιολογικός.

Αυτά που ένιωσα χάνοντας τη μικρή μου πριγκίπισσα ήταν τόσο απερίγραπτα φρικιαστικά, που πιστεύω πως δε θ’ αντέξω αν χρειαστεί να τα ξαναπεράσω.

Έχω αδειάσει – δεν έχω διαλυθεί- έχω απλά αδειάσει συναισθηματικά. Ξέρω πως όλη η ενέργεια που σπατάλησα τα τελευταία τέσσερα χρόνια δεν αναλώθηκε στο πένθος για την Ella. Ήταν κυρίως στην προσπάθεια να καταφέρω τους φίλους και τους συγγενείς να μπουν στη θέση μου, να με καταλάβουν. Κι αυτό με θυμώνει. Ενώ έπρεπε να πενθώ, εγώ σπαταλούσα το χρόνο μου υπερασπίζοντας τον εαυτό μου.

Πιθανότατα το γεγονός αυτό να με θυμώνει τόσο πολύ όσο κι ο θάνατος της κόρης μου. Πολύ θα ‘θελα να μην είμαι θυμωμένη. Ένας Θεός ξέρει πως σίγουρα δε μου χρειάζεται κανένα άλλο συναίσθημα, όμως δεν ξέρω πως να νικήσω το θυμό μου, ειδικά με κάποια από τα σχόλια ή τα λεγόμενα κάποιων ανθρώπων. Προσπαθώ να μιλήσω και να εξηγήσω, αλλά σπανίως ακούγομαι.

Δεν ξέρω αν απλά είναι έλλειψη βιβλιογραφίας γύρω από το θέμα ή αν απλώς οι άνθρωποι δεν θέλουν να διαβάζουν τέτοια πράγματα γιατί είναι απαίσια και δε θέλουν να σκέφτονται καν πως κάποιος που αγαπούν και νοιάζονται γι’ αυτόν περνάει τόσο δύσκολα. Πάντως γνωρίζω, πως αν μάθαινα πως κάποιος φίλος ή συγγενής μου ή ακόμα χειρότερα το παιδί τους, είχε διαγνωστεί με μια ασθένεια, αμέσως θα ανέτρεχα στο διαδίκτυο αναζητώντας πληροφορίες γι’ αυτή και πιθανούς τρόπους με τους οποίους θα μπορούσα να βοηθήσω. Γιατί λοιπόν να μην ισχύει το ίδιο και με το θάνατο ενός παιδιού;

Ίσως γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν πως ξέρουν ήδη. Κι αυτό το βρίσκω εξοργιστικό. Ο θάνατος του δικού σου παιδιού είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σ’ έναν άνθρωπο κι όμως οι περισσότεροι νιώθουν αρκετά ικανοί να συμβουλεύουν, να κρίνουν και να σκορπίζουν από δω κι από κει τα δήθεν σοφά τους λόγια, ενώ ουσιαστικά δε γνωρίζουν τίποτα για το θέμα. Ξεπέρασε το, συχνά μας λένε. Μμμμ, να δω πώς θα το ξεπερνούσες εσύ αν ήσουν στη θέση μου!

Οι περισσότεροι άνθρωποι δε φαντάζονται καν πως τη στιγμή που γνωρίζω κάποιον νέο άνθρωπο, αυτόματα νιώθω άβολα και τρομοκρατούμαι. Ξέρω πως μια απ’ τις πρώτες ερωτήσεις πιάνοντας κουβέντα θα είναι για την οικογένειά μου και το πόσα παιδιά έχω. Πολύ θα ήθελα να μη χρειάζεται ν’ απαντήσω την ερώτηση αυτή. Η ζωή μου θα ήταν πολύ πιο εύκολη έτσι. Κι όμως έχω ένα ακόμα παιδί. Τ’ όνομά της είναι Ella. Tώρα θα ήταν τεσσάρων χρονών, αλλά πέθανε όταν ήταν μόλις 19 ημερών. Δε χάθηκε- ξέρω πολύ καλά που βρίσκεται και τι της συνέβη- πέθανε.

Η Ella είναι το άλλο μου παιδί και δικαιούται ν’ αναφερόμαστε σ’ αυτή τόσο όσο και τα άλλα μου παιδιά. Έχω πει ψέματα στο παρελθόν λέγοντας πως έχω τρία παιδιά, αλλά μετά με πνίγουν οι ενοχές και θεωρώ πως δεν αξίζει τον κόπο. Για μέρες άκουγα την Ella να μου λέει “δε με υπολογίζεις πια εμένα, μαμά;” “Γιατί ντράπηκες να μιλήσεις για μένα;”

Όσο λοιπόν κι αν μου είναι δύσκολο να πω σε κάποιον που γνωρίζω ελάχιστα πως έχω και μια νεκρή κόρη, οι ενοχές του να μην την αναφέρω είναι χειρότερες. Δεν έχω τρία παιδιά, έχω τέσσερα και η κόρη μου δεν είναι μοναχοκόρη, αφού έχω κι άλλη μια. Κι όταν το αναφέρω, νιώθω πως πρέπει να κλείσω τα μάτια μου, να προστατέψω τη ραγισμένη μου καρδιά και να ελπίσω πως δε θα μου μπήξουν το μαχαίρι πιο βαθειά στην πληγή.

Αν κάποιος μπορούσε να μου απαντήσει στο ερώτημα γιατί οι άνθρωποι δίνουν τόσο πολλές συμβουλές σ’ ένα ζήτημα στο οποίο γνωρίζουν τόσο λίγα πράγματα, θα με βοηθούσε. Αυτό που μ’ έχει συγκλονίσει τόσο πολύ μετά το θάνατο της Ella είναι η έλλειψη συναίσθησης στους ανθρώπους. Η ικανότητα του να συναισθάνεσαι δεν είναι θέμα εξυπνάδας. Απλά προσπαθείς να βάλεις τον εαυτό σου στη θέση του άλλου, απλό δεν είναι; Κι όμως όχι! Μόνο σκεφτείτε πως θα θέλατε να σας συμπεριφερθούν οι άλλοι και εάν δε σας αρέσει μια συμπεριφορά μην την υιοθετείτε ούτε κι εσείς. Δεν ξέρεις ποτέ τι σου επιφυλάσσει η ζωή – ίσως μια μέρα να είσαι εσύ στη θέση μου!

Ελπίζω το άρθρο αυτό με τις σκέψεις μου να βοηθήσει έστω κι έναν άνθρωπο να καταλάβει έστω σ’ ένα βαθμό πως είναι η ζωή για ένα πενθούντα γονιό. ❤

Πηγή: Το κείμενο γράφτηκε από μια μάνα που έχασε το παιδί της, την Samantha Hayward

72 νεκροί από καρκίνο: Το θανάσιμο μυστικό του «ελληνικού Τσέρνομπιλ» το ήξεραν ελάχιστοι

Το Ελλενίτ λειτούργησε για περίπου 29 χρόνια. Εκατοντάδες άνθρωποι που εργάστηκαν σε αυτό έχασαν τη ζωή τους και αδιευκρίνιστος είναι ο αριθμός των κατοίκων της περιοχής που πέθαναν για τους ίδιους λόγους.

Tον Ιούλιο του 1982, μια σειρά από εργατικά συνδικάτα του Καναδά, οργάνωσαν μια μεγάλη εκδήλωση με τίτλο: «Η Δίκη του Αμιάντου». Η κίνηση εκείνη υπήρξε εξαιρετικά μαζική και ενωτική και στόχος της δεν ήταν άλλος από το να αναδείξει το πόσο βλαβερή είναι η ενασχόληση με το συγκεκριμένο ορυκτό. Κάτι λιγότερο από χρόνο αργότερα, η Ένωση Ελλήνων Χημικών σε συνεργασία με τη ΓΣΕΕ οργάνωσε αντέγραψε την κίνηση που είχε γίνει στον Καναδά.

Ήταν 16 Μαρτίου 1983 όταν η «Δίκη του Αμιάντου» έλαβε χώρα και στην Ελλάδα με ξεκάθαρο στόχο να απαγορευτεί η χρήση αμιάντου. Αν και τα πορίσματα που παρουσιάστηκαν σε εκείνη την εκδήλωση υπήρξαν σοκαριστικά και η συμβολική καταδίκη του αμιάντου ήταν η πιο λογική και αναμενόμενη κατακλείδα της εκδήλωσης, το ελληνικό βιομηχανικό Κεφάλαιο δεν έλαβε υπόψιν του τα συμπεράσματα.

Αντίθετα, ο αμίαντος συνέχισε να χρησιμοποιείται και η επεξεργασία του να αντιμετωπίζεται ως μια εξαιρετικά διαδεδομένη δραστηριότητα. Λογικό: ήταν μια απίστευτα προσοδοφόρα μπίζνα. Έπρεπε να φτάσουμε στο 1999 για να παρανομοποιηθεί ο αμίαντος και σε μια σειρά από χώρες, παρά το γεγονός ότι οι πρώτες μελέτες που κατέδειξαν παγκοσμίως την καταστροφική επίδραση του αμίαντου είχαν προκύψει έναν αιώνα πριν: το 1898!. Στην Ελλάδα, ο εφιάλτης του αμιάντου συμβολοποιήθηκε στο Ελλενίτ, ένα εργοστάσιο παραγωγής αμιαντοτσιμέντου στη Χαλκίδα, που λειτουργούσε για 29 ολόκληρα χρόνια.

Το Ελλενίτ έχει χαρακτηριστεί ως το «Τσέρνομπιλ της Ελλάδας»: καθόλου παράλογο αν αναλογιστεί κανείς τη μαζική ζημιά σε επίπεδο υγείας που δημιούργησε η παρουσία του στην περιοχή όπου λειτουργούσε. Μάλιστα, όταν γκρεμίστηκε το εργοστάσιο, τα μπάζα του απομακρύνθηκαν από το σημείο καθώς συνέχιζαν να αποτελούν εστία καρκίνου!

Το συγκεκριμένο εργοστάσιο άνοιξε τις πύλες του το μακρινό 1961. Στη Νέα Λάμψακο, την περιοχή της Χαλκίδας όπου και υπήρξε, αντιμετωπίστηκε αρχικά από τους κατοίκους ως μια πολύ θετική εξέλιξη, αφού θα άνοιγαν μπόλικες δουλειές. Αρχικά, το Ελλενίτ, απασχολούσε 250 εργαζόμενους σε όλα τα στάδια παραγωγή. Ήταν μια εποχή που κανείς δεν γνώριζε τίποτα αναφορικά με τις επιπτώσεις του αμίαντου στην υγεία.

Οι επίσημες έρευνες κάνουν λόγο για 72 θανάτους εργαζομένων είτε από αμιάντωση είτε από διάφορες μορφές καρκίνου, στα χρόνια λειτουργίας του εργοστασίου. Στις δεκαετίες που ακολούθησαν ο αριθμός των -πρώην πλέον- εργαζόμενων του εργοστασίου που πέθαναν λόγω της δουλειάς τους έφτασε τους 200!

Και πρόκειται για έναν αριθμό που μπορεί να προσδιοριστεί ακριβώς επειδή έχουμε να κάνουμε με εργαζόμενους και άρα με χαρτιά προσλήψεων που συγκεκριμενοποιούν την έρευνα. Αντίθετα, κανείς δεν μπορεί να πει με ακρίβεια πόσοι από τους κατοίκους της Λάμψακου, που κατοικούσαν σε μικρή απόσταση από το εργοστάσιο, έχασαν τη ζωή τους για αντίστοιχους λόγους. «Τα φουγάρα που κάθε βράδυ κάπνιζαν με νέφος αμίαντου την ατμόσφαιρα επιβάρυναν καθοριστικά την υγεία των κατοίκων του χωριού», αναφέρει χαρακτηριστικά ένα δημοσίευμα της εποχής του κλεισίματος του εργοστασίου.

Το κλείσιμο του εργοστασίου το 1990, μόνο άσχετο με τον δικαστικό αγώνα των συγγενών των θυμάτων δεν ήταν. Το 1985 η συγκεκριμένη δικαστική διαμάχη ξεκίνησε για να ολοκληρωθεί δέκα χρόνια αργότερα με δικαίωση των οικογενειών των θυμάτων. Είναι χαρακτηριστικό πως όταν το δικαστήριο ζήτησε να εξεταστούν οι εργάτες στα νοσοκομεία, οι γιατροί διέγνωσαν ποσοστό αναπηρίας από 93% – 95%! Το «Τσέρνομπιλ της Ελλάδας» ήταν μάλλον μια λογική κατηγορία με τέτοιους αριθμούς…

Πηγή: https://menshouse.gr