Δίδαγμα ζωής από τη μάνα του «ερυθρόλευκου» Νικηφόρου, που πάλεψε τον καρκίνο!

Η συγκλονιστική μάνα του «ερυθρόλευκου», Νικηφόρου, ο οποίος πάλεψε τον καρκίνο και τον κάλεσε ο Ολυμπιακός στο «Γ. Καραϊσκάκης». Μια διήγηση - γροθιά στο στομάχι και ένα δίδαγμα ζωής, που ξετυλίγει στο ΦΩΣ...

Σε κάποιες στιγμές δεν μπορούσα να κάνω ερωτήσεις. Ντρεπόμουν να με ακούσει ότι έκλαιγα. Υπήρχε σιωπή στο τηλέφωνο. Είναι μαγκάκι, αλλά και συγκλονιστική. Είναι η μάνα του Νικηφόρου, που στα 13,5 χρόνια του χτυπήθηκε από καρκίνο και τον ξεπέρασε (μακάρι να μην έχει υποτροπή, θα δείτε στο κείμενο ότι υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο) και τον κάλεσε ο Ολυμπιακός στην προπόνηση με τους παίκτες στον Ρέντη αλλά και στο «Καραϊσκάκης». Είναι ιστορία που φαίνεται μακριά από εμάς, αλλά ανά πάσα στιγμή μπορεί να μας χτυπήσει την πόρτα. Και πρέπει να ξέρουμε.

Το όνομά σας;

Μαρία Βασιλοπούλου.

Πώς είδατε αυτό που έκανε ο Ολυμπιακός;

 Ήταν φοβερό. Ξέραμε ότι θα έπαιζε το βίντεο, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό, είχε εκπλήξεις ο Ολυμπιακός για εμάς. Η φανέλα του Ολυμπιακού με τις υπογραφές των παικτών που έδωσε στο παιδί ο κ. Μαρινάκης. Το γήπεδο να φωνάζει το όνομά του Νικηφόρου, η Θύρα 7... Είδα το πρόσωπο του παιδιού μου πώς έλαμπε, αυτό ήταν το παν. Είχα τέτοια συγκίνηση...

Κοιμήθηκε εύκολα το βράδυ;

 Κοιμήθηκε πολύ αργά, στις 3.00, από την υπερένταση και τη χαρά. Το κινητό του είχε γεμίσει με μηνύματα από φίλους του, συγχαρητήρια, δύναμη. Τον λατρεύει τον Ολυμπιακό ο γιος μου, από πολύ πριν πάθει αυτό που έπαθε.

Έμαθα ότι μένετε μόνιμα στη Δημητσάνα.

 Γεννήθηκα στο Σικάγο. Τα τελευταία 10 χρόνια μένουμε μόνιμα στη Δημητσάνα ~με εξαίρεση πέρσι και φέτος, που έπρεπε το παιδί κι εγώ να είμαστε στο νοσοκομείο «Ελπίδα» και στη «Φλόγα» για να έχουμε στέγη και θέρμανση κοντά στους γιατρούς. Οι γονείς μου ήταν από τη Δημητσάνα και ένα διπλανό χωριό και είχαν πάει στις ΗΠΑ πριν από 60 χρόνια. Κάθε καλοκαίρι ερχόμασταν στη Δημητσάνα, την αγαπάμε, μέχρι που ήρθαμε να μείνουμε μόνιμα.

Πόσους κατοίκους έχει η Δημητσάνα τον χειμώνα;

Έχει 250 άτομα. Έχω φωτογραφία που είχε μείον 11 βαθμούς, κρύο.

Κάνετε κάποια δουλειά εκεί;

Είχαμε μια πιτσαρία, αλλά την κλείσαμε λόγω των νοσοκομείων διότι έπρεπε να είμαστε στην Αθήνα. Ξέρετε, στην Αθήνα πλέον ερχόμαστε από τη Δημητσάνα για δύο λόγους: για τους γιατρούς~ακόμα και τώρα για τους ελέγχους που γίνονται τακτικά στο παιδί~ και για τον Ολυμπιακό. Έχει διαρκείας εισιτήριο. Του είχα υποσχεθεί ότι όταν ξεπεράσει αυτό που του έτυχε με την υγεία του θα του έπαιρνα εισιτήριο διαρκείας του Ολυμπιακού. Επειδή τρελαίνεται για τον Ολυμπιακό.

Πότε μπήκατε στην «Ελπίδα»;

Μπήκαμε στο νοσοκομείο στις 11 Οκτωβρίου 2018, τη μέρα των γενεθλίων μου...

Α, είναι πρόσφατο δηλαδή αυτό που πέρασε.

Ναι. Βγήκαμε τον Δεκέμβριο και πήγαμε στη «Φλόγα», πολύ κοντά στην«Ελπίδα». Εκεί βοηθάνε οικογένειες από επαρχία να έχουν στέγαση κοντά στους γιατρούς. Μεγάλη υποστήριξη και από την«Ελπίδα» και από τη «Φλόγα». Μετά ξαναμπήκαμε στην «Ελπίδα», αυτή τη φορά όχι σ το ογκολογικό, αλλά σε άλλο τμήμα, στη μεταμόσχευση. Φύγαμε στις 14 Φεβρουαρίου 2019 με πολλή πίεση από τον Νικηφόρο, διότι ήθελε να πάει στη «Φλόγα» να δει από την τηλεόραση τον Ολυμπιακό. Γυρίσαμε στη Δημητσάνα τον Ιούνιο που μας πέρασε και παραδώσαμε το σπιτάκι στη «Φλόγα».

Πώς ξεκίνησε η περιπέτεια; Τι συμπτώματα είχε;

Γύρισε από τον αγιασμό του σχολείου στις 11 Σεπτεμβρίου και είδα δύο καρούμπαλα στον λαιμό του.

Πού;

Στο πλάι.

Από την ίδια πλευρά;

Ναι.

Είχε άλλα συμπτώματα;

Όχι. Και τις επόμενες μέρες δεν είχε τίποτα, ούτε πυρετό, τίποτα απολύτως. Ένα πολύ δυνατό παιδί, υγιέστατο, αθλητής, τον θήλαζα μέχρι 3,5 χρόνων. Του λέω «τι είναι αυτό;». Μου λέει «τι;». Του λέω «χτύπησες;». Μου λέει «όχι, μια χαρά είμαι». Πήγαμε στο Κέντρο Υγείας της Δημητσάνας, κάναμε αιματολογικές εξετάσεις, τα λευκά του αιμοσφαίρια ήταν πολύ υψηλά. Ήξερα ότι αυτό μπορεί να είναι από κάποια λοίμωξη. Σκεφτήκαμε μήπως είχε κολλήσει κάποια ίωση από την κατασκήνωση που είχε πάει πριν αρχίσει το σχολείο. Ύστερα από 5 μέρες, όμως, βγαίνουν άλλα δύο καρούμπαλα στην άλλη πλευρά του λαιμού! Κάνουμε πάλι αιματολογικές εξετάσεις, δεν φάνηκε η λευχαιμία...

Λευχαιμία;

Ναι, καρκίνος στο αίμα. Δεν φαινόταν στις εξετάσεις αυτές. Πήγαμε στην Τρίπολη, στην παιδίατρο, μας έδωσε ένα σωρό αντιβιώσεις για 10 μέρες. Στην έβδομη μέρα σκάσανε άλλα τρία καρούμπαλα στην πρώτη πλευρά και ήταν πιο μεγάλα από τα προηγούμενα, ήταν σαν λεμόνια! Ενώ τα άλλα ήταν σαν μικρά τοματίνια. Φρίκαρα, πήρα την παιδίατρο τηλέφωνο στις 11.30 το βράδυ και μου λέει: «Μαρία, φεύγεις και πας στο Παίδων στην Αθήνα, έχω μιλήσει με τους γιατρούς, στέλνω το φάκελο του παιδιού». Και φύγαμε... Πήγαμε στο πανεπιστημιακό τμήμα του Παίδων και μου είπαν ότι θα έκανε μυελόγραμμα~δεν ήξερα τι είναι αυτό, δεν είχε περάσει κάτι τέτοιο η οικογένειά μου.

Θα σας ρώταγα αν υπάρχει κληρονομικότητα.

Όχι. Μόνο μια συγγενής πέθανε πέρσι από καρκίνο, η αδερφή του πατέρα μου, σε μεγάλη ηλικία. Οι γιατροί μού είπαν ότι αυτό που έτυχε στο παιδί είναι «λαχείο γκαντεμιάς» που έσκασε πάνω του. Έρχεται ένας γιατρός και μου λέει «βρήκαμε τι έχει το παιδί με τις εξετάσεις αυτές. Είναι οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία».

Ακούγεται άσχημο.

Έπαθα σοκ. Του λέω: «Γιατρέ, το δικό μου παιδί είδατε ή άλλο; Τον είδατε πώς είναι; Άμα μπορούσε να γαμήσει τώρα, θα γάμαγε». Ξέχασα το όνομά μου, είχα φρικάρει. Αυτό που σας λέω δεν είναι σχήμα λόγου. Έπρεπε να πάω να κάνω αίτηση και χρειάστηκε να βγάλω την ταυτότητά μου από το πορτοφόλι για να δω όνομα και επίθετο... Είχα πλήρη άρνηση, έλεγα «λάθος κάνετε, άλλο φάκελο θα πήρατε». Όταν ακούς ότι το παιδί σου 13,5 χρόνων έχει καρκίνο... Ούτε πυρετό δεν είχε! Πήγε στη μονάδα του Ογκολογικού στην «Ελπίδα» και με έπαιρναν τηλέφωνα με βομβαρδισμό οι συγγενείς μου από τις ΗΠΑ, με πίεζαν να πάω το παιδί στις ΗΠΑ.

Γιατί δεν το πήγατε;

Άμα ένιωθα έστω μικρή αμφιβολία για την «Ελπίδα» θα πήγαινα το παιδί και κολυμπώντας στην Αμερική. Είναι τρομεροί οι γιατροί όμως εδώ, τρομερές οι νοσοκόμες, είναι οικογένεια, γίνονται οικογένειά σου. Η πραγματική σου οικογένεια δεν μπορεί να καταλάβει πώς νιώθεις, δεν το έχει περάσει, όσο και αν σε αγαπά. Οι άνθρωποι όμως στην «Ελπίδα» και στη «Φλόγα» καταλαβαίνουν πώς νιώθεις, ζούνε με αυτό κάθε μέρα. Να ξέρατε τι είδαν τα μάτια μας εκεί... Είδαμε παιδάκια που ξέραμε ότι φεύγουν... Είδαμε παιδιά να υποτροπιάζουν έπειτα από δύο χρόνια...

Νικάνε όμως τα περισσότερα παιδιά.

Ναι, νικάνε. Ένα πολύ μεγάλο ποσοστό. Κι εμείς νικήσαμε. Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος όμως της υποτροπής, ειδικά στα 5 πρώτα χρόνια, γι’ αυτό παρακολουθούμε τακτικά την κατάσταση του Νικηφόρου.

«Εκεί μέσα όλοι οι γονείς πήραμε βραβείο κλόουν»

Πείτε μου για τις χημειοθεραπείες.

Εφιάλτης. Τα φάρμακα σκοτώνουν τον καρκίνο, αλλά μαζί σκοτώνουν και το σώμα και το μυαλό. Προσωρινά ευτυχώς. Τα είδαμε όλα όμως... Ήταν ένα φάρμακο ειδικά που για 9 μέρες το παιδί δεν ήξερε αν είναι μέρα ή αν είναι νύχτα. Δεν είναι μόνο ότι έκανε συνεχώς εμετούς και είχε διάρροια. Δεν είναι μόνο ότι δεν μπορούσε να περπατήσει. Είναι ότι είχε και παραισθήσεις. Μου είπε «δεν είσαι η μητέρα μου, είσαι ένα ρομπότ με μικροτσίπ, η μητέρα μου είναι στην ντουλάπα κρυμμένη για να γλιτώσει και πρέπει να σε σκοτώσουμε». Έπαθα φρίκη. Να μην σε αναγνωρίζει το παιδί σου (κλαίει). Να πέφτουν οι βλεφαρίδες, τα φρύδια, τα μαλλιά, να βλέπεις το παιδί σου να υποφέρει και να μην μπορείς να κάνεις κάτι. Είναι ό,τι το χειρότερο. Να βλέπεις το παιδί σου έτσι και να μην μπορείς να το βοηθήσεις...
(σ.σ. σταματάμε για λίγο) 

Πριν από τη μεταμόσχευση και πάνω στη μεταμόσχευση έπρεπε να τον αδειάσουν, δεν είχαν μείνει λευκά αιμοσφαίρια, αιμοπετάλια, σου τα αδειάζουν όλα για να μπει το νέο μόσχευμα.

Ποιος ήταν ο δότης;

Ήμασταν τυχεροί μέσα στην γκαντεμιά μας, γιατί ο πατέρας του ταίριαζε στο μόσχευμα 100%. Μας είπαν ότι ήταν σπάνιο να ταιριάζει το μόσχευμα στο 100% και ότι είχε να συμβεί αυτό χρόνια. Όσο πιο πολύ ταιριάζει τόσο περισσότερες οι πιθανότητες να μην απορρίψει το μόσχευμα ο οργανισμός και μετά φτου κι απ’ την αρχή. Με τον πατέρα του είμαστε χωρισμένοι εδώ και 11 χρόνια, αλλά στάθηκε στο παιδί κι αυτός. Εγώ έμενα συνεχώς με το παιδί, αλλά δεν έχω παράπονο.

Χάσατε την πίστη σας ποτέ;

Τις πρώτες 5 μέρες. Ήμουν ζόμπι. Δεν είχα κλείσει μάτι. Όλοι οι γονείς εκεί έτσι το περάσαμε. Είσαι σε κατάσταση άρνησης και θυμού.

Στον Θεό πιστεύατε;

Είχαμε έναν παπά στο χωριό που μιλάω μαζί του χύμα, καλός παπάς, ήρθε στο νοσοκομείο ο παπα-Μανώλης και τον ξέχεσα! Έβριζα, δεν άφησα άγιο για άγιο. Δεν ήμουν ποτέ της εκκλησίας, να εξομολογούμαι και να κοινωνάω, πίστευα μόνο ότι υπάρχει μια ανώτερη δύναμη. Βλαστημούσα λοιπόν στον παπά, «τι Θεός είναι αυτός, κοίτα γύρω τα παιδάκια εδώ τι γίνεται»... Και μου είπε «βρίσε κι άλλο, βγάλ’ τα από μέσα σου, ο Θεός είναι μεγάλος και θα σε συγχωρέσει. Πρέπει να είσαι δυνατή, βγάλε τα από μέσα σου, βρίσε όσο θες». Πραγματικά έπρεπε να ήμουν δυνατή. Το νούμερο ένα είναι η καλή ψυχολογία στα παιδιά. Αυτό έλεγαν πάντα οι γιατροί.

«Εκεί μέσα όλοι οι γονείς πήραμε βραβείο κλόουν»

Βραβείο κλόουν... Καταλαβαίνω τι λέτε.

Ο Νικηφόρος δεν με είδε ποτέ να κλαίω μπροστά του. Ήμουν πάντα ψύχραιμη μπροστά του και ας έβγαινα έξω από το δωμάτιο και ήμουν έτοιμη να τα σπάσω όλα.

Στον Θεό πιστέψατε;

Κάθε βράδυ, κάθε βράδυ λέμε το «Πάτερ Ημών» και το «Πιστεύω», κάνουμε τον σταυρό μας με λαδάκι και λέμε ευχαριστώ. Διότι έχουμε δει τα πάντα εκεί... Έχουμε δει παιδιά ~που γνωρίσαμε~ να φεύγουν...

Είστε φοβερή.

Όχι, ο Νικηφόρος είναι φοβερός. Είναι γαμάτος. Και έτσι μιλάω χύμα με τον γιο μου. Βγαίνεις πιο δυνατός από εκεί μέσα. Αναθεωρείς τη ζωή σου έπειτα από αυτό. Βάζεις σε μια σειρά τη ζωή σου. Δεν νοιάζεσαι για ασήμαντα πράγματα. Πριν είχα μια λίστα με πράγματα που έπρεπε να κάνω, τώρα η λίστα μου είναι μόνο ο γιος μου… (σ.σ. συγκινείται)
Όταν σου τύχει αυτό το πράγμα, που δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό το άδικο πράγμα, το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι τα δώσεις όλα. Να είσαι δίπλα στο παιδί δυνατή. Και βλέπεις μωρά 18μηνών, γαμώ την πουτάνα μου, εκεί μέσα. Δεκαοχτώ μηνών. Τουλάχιστον αυτά δεν θα θυμούνται τι πέρασαν. Ο Νικηφόρος και τα άλλα παιδιά στην ηλικία του θα θυμούνται... Στην «Ελπίδα» πάντως και στη «Φλόγα» είναι τρομερή η ψυχολογική υποστήριξη που δίνουν. Δεν είναι μόνο οι καλοί γιατροί. Είναι και το ψυχολογικό κομμάτι.

Τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει;

Τον πίεζα για τους βαθμούς στην Α’ Γυμνασίου, «μην τολμήσεις να φέρεις κάτω από 17» και τέτοια. Τώρα πλέον δεν με νοιάζει, ας γίνει ό,τι θέλει. Την υγεία του να έχει μόνο. Πέρσι και φέτος δεν μπορούσε να πάει σχολείο, έκανε μαθήματα κατ’ οίκον, έφερναν καθηγητές στην «Ελπίδα» και στη «Φλόγα». Τι μάθημα να κάνει όμως ~Οδύσσεια…~ ξερνώντας 30 φορές τη μέρα και μην αναγνωρίζοντας αν είναι έξω μέρα ή νύχτα;

Θα χάσει τάξη;

Όχι, δεν θα χάσει τάξη.

Πότε πήγε στην προπόνηση του Ολυμπιακού;

Την προηγούμενη Πέμπτη. Είχαν πάει οι παίκτες στο νοσοκομείο μετά τη μεταμόσχευση και δεν μπορούσε να τους δει πολύ γιατί εκεί ήταν σε αποστειρωμένο περιβάλλον ~όλοι ήμασταν με σκουφάκια και με μάσκες. Είχε κρατήσει όμως την μπάλα που του είχαν δώσει και το κασκόλ του Ολυμπιακού και το σκουφάκι. Πριν από τα γενέθλιά του λοιπόν έστειλα ένα email στον Ολυμπιακό αν μπορεί να δει τους παίκτες στην προπόνηση ~ήθελα να του κάνω έκπληξη. Με πήρε τηλέφωνο ο Νίκος Γαβαλάς και όχι μόνο είπε να έρθουμε στον Ρέντη, αλλά και ότι ετοίμαζε μια έκπληξη. Πέταξε από τη χαρά του το παιδί, και πραγματικά οι εκπλήξεις στο «Καραϊσκάκης» ήταν εξαιρετικές. Εκείνο που με έκανε να κλάψω ήταν ο κόσμος που φώναζε το όνομα του παιδιού.

 Συντάκτης: Θέμης Σινάνογλου

Πηγή: https://www.fosonline.gr

«Και τι δεν θα έδινα για μια ακόμα μέρα, κι ας ήμουν σε καραντίνα μαζί της»

Γράφει ο μπαμπάς blogger Brandon J., ο οποίος πριν από λίγο καιρό έχασε τη γυναίκα του από καρκίνο

Κάθε μέρα είναι δύσκολη. Λένε, ότι γίνεται πιο εύκολο με τον καιρό. Μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει καθόλου εύκολο. Στην πραγματικότητα, μπορεί και να είναι δυσκολότερο. Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί. Ξέρω μόνο πως κάθε μέρα που περνά μου λείπει όλο και περισσότερο.

Tις περισσότερες μέρες πάω και κάθομαι στο πάτωμα της ντουλάπας, όπως έχω κάνει και τώρα, όπου μπορώ να κρυφτώ από τα παιδιά μου για λίγη ώρα και απλά να κλάψω.

Δεν είναι ότι δεν θέλω να με δουν να κλαίω. Δεν έχει περάσει μέρα που να μην έχουμε κλάψει παρέα.

Αλλά αυτό το κλάμα είναι διαφορετικό. Δεν είναι το «μου λείπει». Αυτό συμβαίνει όλη την ώρα. Είναι το «τρέμω στην ιδέα του να ζω χωρίς εσένα» κλάμα. Το «αυτό δεν θα έπρεπε να συμβεί σε εσένα και μακάρι να ήμουν εγώ στη θέση σου» κλάμα. Το «δεν μπορώ να κοιτάξω μια φωτογραφία ή να ακούσω ένα τραγούδι χωρίς να σε σκεφτώ» κλάμα. Το «λυπάμαι που δεν προσπάθησα περισσότερο, λυπάμαι που δεν έκανα περισσότερο, λυπάμαι που κάποια στιγμές μπορεί να ένιωσες ότι εγκαταλείπουμε την προσπάθεια» κλάμα.

Όλα αυτά τα κλάματα είναι διαφορετικά.

Συνέβησαν τόσα πράγματα εκείνα τα 39 βράδια που περάσαμε στο νοσοκομείο που μου φέρνουν αυτά τα δάκρυα. Τόσα πράγματα συνέβησαν τα τελευταία 2 χρόνια, από την αρχική διάγνωση που μου φέρνουν αυτά τα κλάματα. Τόσα πράγματα συνέβησαν τα τελευταία 10 χρόνια του γάμου μας που μου φέρνουν αυτά τα δάκρυα.

Μακάρι να μπορούσα να την αγγίξω μια ακόμα φορά. Μακάρι να μπορούσα να της ζητήσω μερικές ακόμα συμβουλές για το πώς θα τα καταφέρω χωρίς εκείνη. Μακάρι να μπορούσα να έχω μία ακόμα συζήτηση μαζί της. Μακάρι να μπορούσα να δω μία ακόμα ταινία μαζί της. Να ακούσω της φωνή της για μια ακόμα φορά. Να απολαύσω ένα ακόμα γεύμα μαζί της. Να την δω να είναι ‘μαμά’ για μία ακόμα φορά.

Θα έδινα ό,τι έχω και δεν έχω απλά για να είμαι σε καραντίνα μαζί της.

Όλα αυτά τα γράφω για να σας πω: Μην παίρνετε τον χρόνο αυτό ως δεδομένο. Το πιθανότερο είναι, ότι δεν θα υπάρξει άλλη τέτοια εποχή στη ζωή μας που θα έχουμε τόσο πολύ χρόνο να περάσουμε με αυτούς που αγαπάμε. Δεν ξέρουμε πώς και πότε θα τελειώσει όλο αυτό. Αλλά ξέρουμε, ότι κάποτε θα τελειώσει. Και ελπίζω να ξέρετε, ότι όλοι έχουμε μία επιλογή για το πώς να το αντιμετωπίσουμε.

Κάθομαι εδώ, στο πάτωμα της ντουλάπας, κα σας παρακαλώ να μην επιτρέψετε στην περίοδο αυτή που ζούμε να σε κάνει να αγαπάτε λιγότερο. Ή να γκρινιάζετε περισσότερο και να τσακώνεστε. Να μην αφήσετε αυτό που ζούμε να σας χωρίσει. Να σε εκνευρίζει. Θα έδινα τα πάντα για να ήταν εδώ η γυναίκα μου και να με ενοχλεί με την γκρίνια της. Θα έδινα τα πάντα για να είναι εδώ και να με αγαπά.

Αν μη τι άλλο, δείτε τις μέρες αυτές σαν μία ευκαιρία να αγαπάτε τους γύρω σας περισσότερο. Αγαπάτε τους γείτονές σας. Αγαπάτε τις οικογένειές σας. Αγαπάτε τους ανθρώπους περισσότερο.

Πηγή: https://www.lovewhatmatters.com 

Πηγή: https://www.infokids.gr