Ιστορία Ζωής….Που Έφερε Θάνατο...

Ο Παναγιώτης Βασιλλέλης σήμερα ίσως να ήταν 22 χρόνων αν δεν τον “σκότωνε” η γραφειοκρατία. 

Ο Παναγιωτάκης, το 1999, σε ηλικία 18 μηνών, διαγνώσθηκε με Νευροβλάστωμα δεξιού επινεφριδίου. Η μόνη σωτηρία μπορούσε να δοθεί στο νοσοκομείο «Μεμόριαλ» στις ΗΠΑ. Για να συμβεί αυτό απαιτούνταν περισσότερες από 100 εκατομμύρια δραχμές.

Χιλιάδες Έλληνες πολίτες ευαισθητοποιήθηκαν και συγκέντρωσαν το ποσό των περίπου 100 εκατομμύρια δραχμών, που απαιτούνταν για την θεραπεία του μικρού Παναγιώτη. Ωστόσο, η «Εθνική Τράπεζα», πάτησε τον νόμο 5101 τού 1931, σύμφωνα με τον οποίο δεν επιτρέπεται η άμεση αποδέσμευση χρημάτων που προέρχονται από ερανικό λογαριασμό και δεν έχει δηλωθεί ο σκοπός του, δεσμεύοντας το ποσό.

Αποδεσμεύτηκαν μόλις 12 εκατομμύρια δραχμές, με αποτέλεσμα ο Παναγιώτης να κλείσει για πάντα τα μάτια του στις 5 Μαρτίου 2001.

Η τράπεζα, μετά από κρατική παρέμβαση, αποδέσμευσε το ποσό, διαθέτοντας το «σε κοινωνικά ιδρύματα για το παιδί»», δύο ημέρες μετά τον θάνατο τού Παναγιώτη Βασιλέλλη, προφανώς λόγω τής δημόσιας κατακραυγής και τής καταδίκης τής ελληνικής κοινωνίας. Η κυβέρνηση εκδήλωσε την «θλίψη» της για τον θάνατο τού παιδιού και την «συμπαράστασή της στην οικογένεια», αρνούμενη ωστόσο τις ευθύνες της. Ο τότε υπουργός Υγείας και Πρόνοιας, Αλέκος Παπαδόπουλος, στις επίμονες ερωτήσεις τών δημοσιογράφων για το τραγικό αυτό περιστατικό, περιορίστηκε στην λακωνική απάντηση: «Έκλεισε το θέμα. Άλλη ερώτηση». Στην πραγματικότητα, κυβερνητικά και τραπεζικά στελέχη, προσπαθούσαν να δικαιολογηθούν, κατά τρόπον ανήθικο, αφήνοντας ακόμη και υπονοούμενα για κατάχρηση από την οικογένεια Βασιλέλλη, ή χρυσώνοντας το χάπι, με το επιχείρημα, ότι έτσι κι αλλιώς το παιδί δεν είχε ουσιαστική ελπίδα επιβίωσης.

Τον Δεκέμβριο τού 2008, η Δικαιοσύνη αποφάνθηκε πώς ουδείς είχε ευθύνη για τον θάνατο τού παιδιού, ενώ το 2009 η αίτηση αναίρεσης τής αποφάσεως αυτής από τον αντεισαγγελέα τού Αρείου Πάγου, Δημήτριο Λεκκό, απορρίφθηκε από το Ποινικό Τμήμα τού Αρείου Πάγου. Τόσο απλά…

[Η άσχημη τροπή αυτή τής υπόθεσης, τελικά ωφέλησε ένα άλλο τετράχρονο παιδί από τον Βόλο, με παρόμοιο πρόβλημα, τον Κώστα Χάνο. Λόγω τής διάστασης που είχε λάβει η περίπτωση τού Παναγιώτη Βασιλέλλη, οι μηχανισμοί στην περίπτωσή του, κινήθηκαν πιο γρήγορα και το παιδί μετέβη στο «Μεμόριαλ» τών Η.Π.Α. όπου και σώθηκε, παρ’ ότι είχε κι αυτός, όπως κι ο μικρός Παναγιώτης, «ελάχιστες ελπίδες».]

Πηγή: https://alithinesgynaikes.gr

Στα τσακίδια, λευχαιμία…

Εκείνη ήρθε ξαφνικά ύπουλα χωρίς ιδιαίτερα εμφανή σημάδια. Σιγά σιγά το παιδί μου κουραζόταν εύκολα και για λίγες μέρες είχε κάποια δέκατα. Πήγαμε για εξετάσεις. Ήταν όλα καλά.

Ώσπου ένα αυγουστιάτικο καλοκαιρινό βράδυ, 8 Αυγούστου ήταν, αποφάσισε να εμφανιστεί.

Πυρετός 38 και αμέσως χτύπησαν καμπανάκια στο μυαλό μου. Κάτι συμβαίνει με το παιδί.

Η Οξεία Λεμφοβλαστική Λευχαιμία μπήκε στη ζωή μας εκβιαστικά. Αποφάσισε να αλλάξει την οικογενειακή μας γαλήνη. Είχε αποφασίσει να πάρει τη ζωή του παιδιού μου.

Η ζωή μου άλλαξε τόσο βίαια, τόσο απότομα…

Μέσα σε ένα βράδυ. Κατέβαινα τα σκαλιά του Παιδογκολογικού και σκεφτόμουν ότι ζω ένα όνειρο, ότι αυτό δεν γίνεται να συμβαίνει. Μέχρι χθες το παιδί μου ήταν καλά. Τι ήταν αυτό που το πυροδότησε; Τι ήταν αυτό που άλλαξε τα πάντα;

Και όσο ψάχνεις «γιατί», τα «γιατί» δεν υπάρχουν. Οι γιατροί σου λένε δεν υπάρχει «γιατί»… ΕΤΥΧΕ!

Το μόνο που θυμάμαι ήταν τα λόγια του γιατρού. Έχει καλή πρόγνωση αλλά χρειάζεται θεραπεία που θα κρατήσει αρκετό καιρό. Κατάλαβα ότι ξεκίνησε ένας αγώνας μεγάλος.

Επιστρατεύθηκαν όλα τα μέσα: γιαγιάδες, παππούδες, συγγενείς. Ο καρκίνος χρειάζεται τη συνδρομή όλης της οικογένειας. Εγώ έπρεπε να ήμουν όλη την μέρα και την νύχτα στο νοσοκομείο. Ο σύζυγός μου πηγαινοερχόταν γιατί είχαμε και τη δεύτερή μας κόρη.

Το νοσοκομείο έγινε δεύτερο σπίτι μας. Τους 2 πρώτους μήνες δεν βγήκα καθόλου από το νοσοκομείο. Είχα «ιδρυματοποιηθεί».

Παίρναμε μικρές ανάσες και πηγαίναμε σπίτι μας μερικές μέρες, όταν ο οργανισμός της Ολυμπίας το επέτρεπε. Κάθε φορά που έμπαινα στο σπίτι, το θεωρούσα μεγάλη ευτυχία.

Τελειώνοντας η θεραπεία, τελειώσανε και τα βάσανα μας, κατά μια έννοια. Πλέον η ζωή μας μπήκε στην καθημερινότητα…

Η Ολυμπία είναι 5 ετών. Είναι ένα πανέξυπνο παιδί. Ήδη μιλάει δύο γλώσσες. Η ζωή μας όμως άλλαξε και κάθε μέρα που περνάει τη μετρώ σαν νίκη. Σαν νίκη μέχρι να περάσουν τα πέντε χρόνια που θεωρητικά το παιδί μου θα έχει θεραπευτεί.

Σε όλη αυτή την πορεία είδα οικογένειες να διαλύονται, άνθρωποι που έμειναν πολλά χρόνια στα νοσοκομεία αλλά δεν είχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Όσοι ζείτε μια φυσιολογική ζωή, μπορείτε να δώσετε ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά σε όλα τα παιδιά που δίνουν τον αγώνα τους. Μπορείτε να γίνετε δοτές εθελοντές του μυελού των οστών, να πάτε στα παιδιατρικά νοσοκομεία να δώσετε αίμα γιατί ο καρκίνος διακρίσεις δεν κάνει. Χτυπάει αλύπητα αθώες παιδικές ψυχές και οφείλουμε όλοι να βοηθήσουμε.

Να είστε όλοι καλά που βοηθήσατε το παιδί μου να ζει μια φυσιολογική ζωή αλλά μην θεωρείτε τίποτα δεδομένο στη ζωή.

Η κόρη μου είναι μια ηρωίδα, είναι ένα πετυχημένο παιδί γιατί έδωσε μόλις στα δύο της χρόνια τη μεγαλύτερη μάχη, τη μάχη για τη ζωή, και την κέρδισε.

Αποτελεί πρότυπό μας και είμαστε περήφανοι για εκείνη.

Μαμά Έφη

 

Πηγή: https://karkinaki.gr/

Γονείς με παιδιά που νοσούν από καρκίνο ρωτούν

Το παιδί μου αρρώστησε σοβαρά. Ποιος θα πρέπει να του το πει;

Οι περισσότεροι γονείς ενημερώνονται για τη διάγνωση από τον γιατρό συνήθως  την ίδια στιγμή που το μαθαίνει και το παιδί. Παρ’ όλα αυτά, αν εσείς οι γονείς θέλετε να είστε αυτοί που θα το πουν στο παιδί τότε, είτε ο γιατρός είτε το υπεύθυνο νοσηλευτικό προσωπικό μπορούν να σας βοηθήσουν να αποφασίσετε τι θα πείτε και πώς να απαντήσετε σε τυχόν ερωτήσεις του παιδιού.

Πότε είναι η καλύτερη στιγμή να το μάθει το παιδί μου;

Το παιδί σας πρέπει να ενημερωθεί το συντομότερο δυνατόν. Το γεγονός αυτό θα το βοηθήσει να σας εμπιστευτεί από τώρα και στο εξής στον δύσκολο δρόμο που έχει να διανύσει. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως χρειάζεται να μάθει τα πάντα σε μία μόνο συζήτηση.

Τι πρέπει να  πω στο παιδί μου;

Οι πληροφορίες που μπορείτε να μοιραστείτε με το παιδί σας εξαρτώνται από την ηλικία του και το πόσα μπορεί να καταλάβει. Όλα τα παιδιά ανεξαρτήτως ηλικίας χρειάζονται σαφείς, απλές πληροφορίες που να τις καταλαβαίνουν και να έχουν νόημα για αυτά.

Χρησιμοποιήστε λέξεις και έννοιες που μπορεί να κατανοήσει. Εξηγήστε στο παιδί σας πώς θα το κάνει να νιώσει  η θεραπεία κι εάν πρόκειται να πονέσει σε κάποια εξέταση. Διαβεβαιώστε το πως αυτές οι δυνατές θεραπείες έχουν βοηθήσει και άλλα παιδιά να ξεπεράσουν το πρόβλημά τους.

Πόσα όμως να εξηγήσω στο παιδί μου;

Βοηθήστε το παιδί σας να καταλάβει τα βασικά για τη νόσο του, τη θεραπεία του και τι να περιμένει. Αυτό όμως προϋποθέτει τη δική σας καλή ενημέρωση από τους θεράποντες γιατρούς. Ρωτήστε πρώτα εσείς, καταλάβετε πρώτα εσείς. Καμιά ερώτηση δεν είναι περιττή ή «ανόητη» όπως πολλοί γονείς νομίζουν.

Ξεκινήστε να μοιράζεστε λίγες λίγες τις πληροφορίες με το παιδί σας, ώστε αυτό να τις καταλαβαίνει και να τις αποδέχεται. Αν δεν εξηγήσετε εσείς στα παιδιά τότε αυτά χρησιμοποιούν τη φαντασία τους για να εξηγήσουν τα αναπάντητα ερωτήματα και έτσι μπορεί να φοβηθούν περισσότερο.

Απαντώντας τις ερωτήσεις του παιδιού σας με συνεχείς διαλόγους το βοηθάτε πολύ. Λέγοντας ψέματα ή κρύβοντας την αλήθεια θα οδηγήσετε πιθανώς το παιδί σας να μην εμπιστεύεται τη θεραπευτική ομάδα που το έχει αναλάβει.

Πώς θα αντιδράσει το παιδί μου;

Κάθε παιδί είναι διαφορετικό. Κάποια ανησυχούν. Άλλα  παιδιά γίνονται ανήσυχα ή αντίθετα πολύ ήσυχα, φοβισμένα ή αποσυρμένα. Κάποια εκφράζουν τα συναισθήματά τους με λόγια ενώ άλλα με πράξεις. Κάποια παιδιά παλινδρομούν σε συμπεριφορές που είχαν σε μικρότερη ηλικία.

Όλα τα παραπάνω είναι φυσιολογικές αντιδράσεις στην ανατροπή της ζωής τους. Το πρόγραμμά τους, η εικόνα του σώματός τους, ο τρόπος που αισθάνονται, οι φιλίες τους  όλα μπορεί να αλλάζουν. Κάποιες μέρες θα είναι δύσκολες, κάποιες θα είναι πιο εύκολες. Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάτε είναι πως συνεχώς θα πρέπει να θυμίζετε στο παιδί σας ότι θα είστε δίπλα του για  να το βοηθήσετε και να το στηρίξετε.

Τι μπορώ να κάνω για να βοηθήσω το παιδί μου να τα βγάλει πέρα;

Τα παιδιά παρακολουθούν τις αντιδράσεις σας. Η δική σας ηρεμία και αισιόδοξη στάση μπορεί να βοηθήσει το παιδί σας. Δείξτε την αγάπη σας. Θυμηθείτε πώς η οικογένειά σας αντιμετώπισε πιθανόν κι άλλες δυσκολίες στο παρελθόν.

Κάποια παιδιά νιώθουν καλύτερα με τη συζήτηση, άλλα προτιμούν να ζωγραφίζουν, να γράφουν, να παίζουν παιχνίδια ή να ακούν μουσική. Σε κάποια νοσηλευτικά ιδρύματα λειτουργούν ομάδες παιγνιοθεραπείας που βοηθούν τα παιδιά να εκφραστούν δημιουργικά μέσω παιχνιδιού και να εξοικειωθούν με τις θεραπευτικές διαδικασίες.

Να θυμάστε πως τα παιδιά σας νοιάζονται πολύ και ανησυχούν και για εσάς εκτός από τον εαυτό τους. Φροντίστε τη σωματική και ψυχική σας υγεία γιατί για να είναι τα φύλλα του δέντρου πράσινα και ζωντανά θα πρέπει οι ρίζες του δέντρου να ποτίζονται. Και οι ρίζες είστε εσείς οι γονείς!

 

Γράφει η Μαρία Κάλφα

Ιατρός, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, Συστημική Yπαρξιακή Ψυχοθεραπεύτρια

 

Πηγή: https://www.womanidol.com/

Γίνε σύμμαχος της μικρής Εύας στη μάχη της με τον καρκίνο

Η Εύα είναι μόλις 8 χρονών και δυστυχώς δίνει μάχη με τον καρκίνο. Αυτό που πολλοί άνθρωποι παραβλέπουν είναι ότι σε μία τέτοια μάχη τα έξοδα είναι πάρα πολλά και οι γονείς πέρα από το ψυχολογικό βάρος έχουν να αντιμετωπίσουν και το οικονομικό.

Όλοι οι γονείς θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους και πρέπει να είμαστε δίπλα τους.

Η μητέρα της αναφέρει «Η μικρή αγαπημένη μας πριγκίπισσα Εύα, είναι 8 χρονών και τους τελευταίους 2 μήνες παλεύει με τον εφιάλτη της λευχαιμίας. Η Εύα είναι η μικρότερη από τα 4 αδέρφια της. Είναι ένα κορίτσι γεμάτο όνειρα και ταλέντα. Της αρέσει να ζωγραφίζει και είναι υπεύθυνη με ό,τι ασχολείται. Τα έξοδα για την πολύτεκνη οικογένειά μας έχουν γίνει δυσβάσταχτα κι ο καθημερινός αγώνας μας με την ασθένειά της ένας μαραθώνιος χωρίς τέλος. »

Οι γονείς της ανέφεραν επίσης για τον μήνα που πέρασε «Ο Αύγουστος πέρασε, με τις καλές και τις κακές του στιγμές. Η Εύα χρειάστηκε να νοσηλευτεί για πέντε μέρες, καθώς παρουσίασε πυρετό, διάρροια και εμετούς. Οι γιατροί ήθελαν να σιγουρευτούν πως αυτά ήταν παρενέργειες της χημειοθεραπείας και όχι συνέπειες από μικρόβιο από το περιβάλλον. Όπως έδειξαν οι εξετάσεις της, ήταν όντως παρενέργειες, οι οποίες όπως μας είπαν, θα τη “συντροφεύουν ” από εδώ και στο εξής. Όταν βγήκε από το νοσοκομείο, πήγαμε βόλτα κοντά στη θάλασσα. Δυστυχώς, άρχισε να κάνει εμετό. Παρόλο που την καθησυχάσαμε, ένιωσε πολύ άσχημα με τον εαυτό της, και επιστρέψαμε γρήγορα σπίτι. Πριν λίγες μέρες, πήγε πάλι στο νοσοκομείο για την καθημερινή χημειοθεραπεία της. Μετά όμως από τις εξετάσεις αίματος που έκανε, οι γιατροί μας ενημέρωσαν πως δυστυχώς δεν μπορεί να κάνει τη χημειοθεραπεία, γιατί ήταν πολύ χαμηλά τα αιμοπετάλια και η αιμοσφαιρίνη της. Έκανε λοιπόν μετάγγιση, και θα πάει πάλι αύριο για να συνεχίσει τη χημειοθεραπεία, εφόσον οι εξετάσεις αίματος είναι καλές. »

Μπορείτε να βρείτε τις πληροφορίες για το πώς να βοηθήσετε στο παρακάτω link:

https://gogetfunding.com/help-eva-fight-cancer/?fbclid=IwAR2dH8uGPxOn2r3PvxhxYHQKtz0CTS5GgQX4x3Vso2sIYMCK9fB_sy0DI0Y

Σαν TrueMed ζητάμε από όλους τους αναγνώστες μας να βοηθήσουν έστω και με 1€.

Κάποιες στιγμές ακόμα και το ένα ευρώ μπορεί να κάνει τη διαφορά.

Ευχόμαστε να πάνε όλα καλά με την Εύα και σύντομα να είναι δυνατή και να πετύχει όλα τα όνειρα της .

TrueMed-ForLivingMore

 

Αρθρογράφος: Παναγιώτης Δημητρίου

Πηγή: https://www.truemed.gr/