Ο Νεόφυτος στην εφηβική του ηλικία έχασε τα μαλλιά του παλεύοντας με την λευχαιμία...σήμερα ο ίδιος δίνει δύναμη σε όσους παλεύουν με τον καρκίνο!

Εγώ είμαι, ο Νεόφυτος,  το ίδιο άτομο που ήμουν και χθες και προχθές και πριν ένα μήνα.

Το γεγονός ότι σήμερα δεν έχω μαλλιά δεν με κάνει διαφορετικό. Δεν έχω κάτι διαφορετικό από εσάς ή εσείς από εμένα.

Όλοι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι από τα ίδια υλικά.

Απλά σήμερα αποφάσισα να δώσω στον εαυτό μου μια καινούργια εμφάνιση. Όχι πως έχει σημασία η εξωτερική εμφάνιση αφού η πραγματική ομορφιά ενός ανθρώπου βρίσκεται στην ψυχή.

Τι και αν κάποιοι με κοιτούν περίεργα,  τι και αν κάποιοι γελούν μαζί μου...εγώ νιώθω ωραία με τον εαυτό μου. Μην σας κρύψω το γεγονός ότι και εγώ γέλασα με το ξυρισμένο μου κεφάλι. Γέλασα όμως γιατί μου αρέσει η καινούργια μου εμφάνιση, το κάτι διαφορετικό σ'εμένα, γέλασα γιατί με αγαπάω και χωρίς μαλλιά. Γέλασα με αυτούς που γέλασαν μαζί μου, γιατί αυτοί δεν ήξεραν.

 Αλλά εγώ πάλι γέλασα γιατί έπρεπε να νιώθω δυνατός.

Κοίταξα στον καθρέφτη, τι όμορφος που είσαι είπα στον εαυτό μου. Μου χάρισα ένα χαμόγελο και είπα μου πάει πολύ η καινούργια μου εμφάνιση. Αγάπησα τον εαυτό μου έτσι όπως είμαι σήμερα χωρίς μαλλιά γιατί μέσα μου νιώθω όμορφα, γιατί μέσα μου νιώθω να είμαι το ίδιο άτομο που ήμουν και χθες και προχθές και πριν ένα μήνα.

Το χαμόγελο μου παραμένει εκεί γιατί μέσα μου ξέρω πώς έχω να δώσω μια πιο μεγάλη μάχη στην ζωή μου, μια μάχη που εμφανίστηκε από το πουθενά. Τι και αν δεν έχω μαλλιά, πάλι εγώ είμαι και με αγαπάω και νιώθω ωραία.

Αγάπησα τον εαυτό μου και σήμερα όπως και χθες και προχθές που είχα τα μαλλιά μου, γιατί πολύ απλά παραμένω ο ίδιος άνθρωπος.

Πήγα σε μια καφετέρια και όλοι με κοίταζαν, ένιωσα άβολα, ήθελα να φύγω. Δεν ήξεραν όμως,  γι'αυτό και εγώ είπα στον εαυτό μου τι ωραία να είσαι σε μια καφετέρια και να μην υπάρχει κανείς...μια καφετέρια όλη δική μου και ας ήτανε γεμάτη. Γελούσα, μιλούσα,  ένιωθα ωραία. Απόλαυσα τον καφέ μου, πέρασα ωραία και έφυγα.

Βλέπετε αυτοί που μας κοιτάνε δεν σημαίνει ότι ξέρουν την μάχη που δίνουμε. Μας κοιτάνε γιατί βλέπουν την ομορφιά μέσα μας και αυτό είναι που έχει σημασία. Γιατί βλέπουν ένα όμορφο άνθρωπο. Γιατί αυτό νιώθω και αυτό μεταδίδω. Όμορφος άνθρωπος. Αγαπώ τον εαυτό μου και το μεταδίδω. Γιατί αυτοί δεν ξέρουν....

Δεν ανησυχώ, δεν με απασχολεί ότι δεν έχω μαλλιά, είναι το λιγότερο που πρέπει να σκέφτομαι αυτήν την στιγμή μπροστά στην μάχη που έχω να δώσω.

Ξέρω πως σύντομα τα μαλλιά μου θα ξαναβγούν και μάλιστα πιο δυνατά, όπως θα βγω και εγώ πιο δυνατός και νικητής  από αυτό το μεγαθήριο που ονομάζεται καρκίνος και λευχαιμία.

"Με αυτόν τον τρόπο περίπου αντιμετώπισα το γεγονός ότι σε εφηβική ηλικία είχα χάσει τα μαλλιά μου όχι μια αλλά πολλές φορές παλεύοντας με την λευχαιμία."

Για όλα τα παιδιά και ενήλικες που δίνουν σήμερα την δική τους μάχη με τον καρκίνο και την Λευχαιμία.

Τα ίδια παιδιά είστε, οι ίδιοι ενήλικες είστε. Και χωρίς μαλλιά...Η δύναμη και η ομορφιά βρίσκεται στην ψυχή σας, και το χαμόγελο σας καμία τρίχα δεν μπορεί σας το στερήσει.!

Όλα θα πάνε καλά🙏⚘❤

(Θέλω να διευκρινίσω σε όλους πως προσωπικά σήμερα είμαι καλά και όσα περιγράφω είναι αυτά που βίωσα σε παιδική ηλικία και πως το αντιμετώπισα θέλοντας να   δώσω λίγη δύναμη  και θάρρος σε όσους δίνουν την δική τους μάχη σήμερα )

 

🎗️#bebrave

Για  όλα τα παιδιά και τους ενήλικες που δίνουν την μάχη!

Ιδιαίτερα για εκείνα τα παιδιά που ξαναχάνουν τα μαλλιά τους για δεύτερη φορά μετά από υποτροπή!

Νεόφυτε, σε ευχαριστούμε! 🌹

Via: Παγκύπριος Σύνδεσμος Γονέων και Φίλων Παιδοογκολογικής Μονάδας

Πηγή : Neophytos Neophytou (σελίδα στο fb)

Ο 7χρονος Άγγελος, που διαγνώστηκε με όγκο στον εγκέφαλο πρέπει να χειρουργηθεί άμεσα!

 
Έκκληση για βοήθεια απευθύνει ο οργανισμός “Πράξη Αγάπης” για τον 7χρονο Άγγελο καθώς  έπειτα από τρία συναπτά έτη μάχης ενάντια στη νόσο, διαπιστώθηκε 2η υποτροπή του όγκου του εγκεφάλου του, αναπλαστικού επενδυμώματος 3ου βαθμού, με σοβαρή αύξηση του μεγέθους του, κατάσταση απειλητική για τη ζωή του.

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΗΘΕΙ ΑΜΕΣΑ

Το παιδί πρέπει να υποβληθεί άμεσα σε χειρουργική επέμβαση ολικής αφαίρεσης του όγκου από τον εξειδικευμένο νευροχειρουργό Δρ. Βασίλειο Ζούντσα, με επείγουσα εισαγωγή στην κλινική «Άγιος Λουκάς» στη Θεσσαλονίκη.

 Δείτε αναλυτικά το ιατρικό ιστορικό του μικρού Άγγελου εδώ.

Το κόστος της επέμβασης και της νοσηλείας του παιδιού ανέρχεται στα 20.000€ και είναι αδύνατο να εξασφαλιστεί άμεσα χωρίς την δραστική κινητοποίηση όλων μας.

Ας σταθούμε όλοι δίπλα στο μικρό μαχητή, για να βγει νικητής μέσα από αυτήν την δύσκολη μάχη!

Ακολουθούν τρόποι με τους οποίους μπορούμε να βοηθήσουμε...

Καλέστε στον αριθμό: 19825
Χρέωση από σταθερό: 2,60 ευρώ ανά κλήση.
Χρέωση από κινητό: 2,48 ευρώ ανά κλήση.

*Ο αριθμός λειτουργεί μόνο για τηλεφωνικές κλήσεις και παρόχους ελληνικών εταιρειών κινητής και σταθερής τηλεφωνίας.

Kατάθεση χρηματικού ποσού σε τραπεζικό λογαριασμό:

 Τράπεζα Πειραιώς

Αριθμός Λογαριασμού: 5222091702771
IBAN: GR4101722220005222091702771
SWIFT-BIC: PIRBGRAA
ΔΙΚΑΙΟΥΧΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ: ΠΡΑΞΗ ΑΓΑΠΗΣ

Εθνική Τράπεζα
Αριθμός Λογαριασμού: 21000630539
IBAN: GR4401102100000021000630539
SWIFT-BIC: ETHNGRAA
ΔΙΚΑΙΟΥΧΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ: ΠΡΑΞΗ ΑΓΑΠΗΣ

Alpha Bank
Αριθμός Λογαριασμού: 701002002030506
IBAN: GR0401407010701002002030506
SWIFT-BIC: CRBAGRAA
ΔΙΚΑΙΟΥΧΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ: ΠΡΑΞΗ ΑΓΑΠΗΣ

ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ: ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΑΓΓΕΛΟ

Κατά την υλοποίηση των καταθέσεων, μπορείτε να σημειώνετε στην αιτιολογία «Για τον μικρό Άγγελο» και έπειτα να αποστείλετε σε μήνυμα επισυναπτόμενο το αποδεικτικό κατάθεσης, το ονοματεπώνυμο και την πλήρη διεύθυνσή σας, ώστε να σας αποσταλεί απόδειξη.

 

 

Πηγή: https://praxiagapis.gr

Έκκληση βοήθειας για τον μικρό Θανάση (από το Νεοχώρι Δομοκού) που δίνει σκληρή μάχη με τον καρκίνο!

Ο δεκαπεντάχρονος πλέον Θανάσης Ράρρας από το Νεοχώρι Δομοκού που δίνει την δική του μάχη με τον καρκίνο εδώ και 2,5 χρόνια και συγκεκριμένα από τις 23/4/2019 όπου διαγνωσθεί ότι πάσχει από όγκο του ήπατος μετά από 2 χειρουργικές επεμβάσεις και δεκάδες χημειοθεραπείες δεν κατάφερε να νικήσει το τέρας του καρκίνου που, δυστυχώς, επανήλθε και αυτή την φόρα η μόνη θεραπεία είναι η μεταμόσχευσή ήπατος σε νοσοκομείο της Ρώμης.

Ο μικρός Θανάσης ταξιδεύει με τους γονείς του για την Ρώμη, όπου θα εισαχθεί στο νοσοκομείο Bambino Gesù Children’s Hospital για να υποβληθεί σε απαραίτητες εξετάσεις και να μπει στην διαδικασία της μεταμόσχευσης ήπατος.

Το ποσό για την διαδικασία της μεταμόσχευσης είναι μεγάλο, καθώς απαιτούνται εξειδικευμένες προεγχειρητικές εξετάσεις οι οποίες είναι πολυδάπανες και η οικογένεια αδυνατεί να ανταπεξέλθει.

Η οικογένεια βρίσκεται πραγματικά σε δεινή οικονομική κατάσταση και ζητά τη βοήθεια όλων μας ώστε να μπορέσουν να καλυφθούν τα έξοδα στο εξωτερικό και το παιδί να μπορέσει να θεραπευθεί.

Όποιος, λοιπόν, επιθυμεί να στηρίξει τον αγώνα της οικογένειας, μπορεί να συνεισφέρει οικονομικά στον παρακάτω τραπεζικό λογαριασμό.

Η οικογένεια παραχώρησε τον τραπεζικό λογαριασμό στο όνομα του Θανάση και του πατέρα του και είναι ο κάτωθι:

Τράπεζα Πειραιώς

GR 6801712900006290145534895

Δικαιούχοι λογαριασμού

Ράρρας Αθανάσιος & Ράρρας Δημήτριος

Κάθε συνεισφορά, μικρή ή μεγάλη, είναι πολύτιμη!

Ας έχουμε στο νου πως σαν λαός στηριζόμαστε στην αλληλεγγύη και στην αλληλοβοήθεια και ας προσφέρουμε οποιοδήποτε ποσό από το υστέρημά μας.

Υπάρχει η διάγνωση διαθέσιμη από την οικογένειά του για όποιον θελήσει να επιβεβαιώσει την πραγματικότητα του προβλήματος και παρακάτω ενδεικτικά μπορείτε να δείτε την τελευταία μαγνητική του μικρού Θανάση.

Πηγή: https://www.true.gr

Οικογένεια στο Ηράκλειο υιοθέτησε παιδί με αναπηρία: «Αυτό το κοριτσάκι μας δίνει μόνο χαρά»

Οι λέξεις αγάπη, συμπόνια, ανθρωπιά, αλληλεγγύη, βρίσκουν το αληθινό νόημά τους στην πράξη και την απόφαση μιας οικογένειας από το Ηράκλειο με 3 παιδιά να γίνει ανάδοχος και να βάλει στο σπίτι της και στην καρδιά της ένα μικρό κοριτσάκι με αναπηρία.

Το κοριτσάκι αυτό αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα υγείας, εγκαταλείφθηκε από την μητέρα του η οποία κατάγεται από την Ρουμανία, και έζησε για 4,5 ολόκληρα χρόνια, τα πρώτα της ζωής του, στις αίθουσες της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας Παίδων του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ηρακλείου.

Ένα παιδί στο αναπηρικό καροτσάκι, που δεν περπατούσε, δεν μιλούσε, και σήμερα, περπατάει, μιλάει, γελάει και χαίρεται μαζί με τους καινούργιους γονείς και τα αδέλφια του σ’ ένα ζεστό σπίτι που μοιάζει με μια μεγάλη αγκαλιά.

Αυτό το κοριτσάκι μάς δίνει μόνο χαρά

“Εδώ και 2 χρόνια που την έχουμε στην οικογένειά μας και δεν την ξεχωρίζουμε από τα παιδιά μας, αυτό το κοριτσάκι, η Μαρία μας, μας δίνει μόνο χαρά”, είπαν ο Δημήτρης Βάμβουκας, ιδιοκτήτης καφενείου και η σύζυγός του Στέλλα Μαρή, νοσηλεύτρια στη ΜΕΘ Παίδων του ΠΑΓΝΗ, οι οποίοι πριν λίγες ημέρες σε μια μεγάλη γιορτή γεμάτη συγκίνηση, όπου συμμετείχαν περισσότεροι από 650 προσκεκλημένοι, βάπτισαν το Μαράκι τους, όπως τη λένε μαζί με την 4χρονη κόρη τους την Ελένη, που λατρεύει το καινούργιο αδελφάκι της όπως και τα άλλα παιδιά της οικογένειας, ο Μανόλης, μαθητής της δευτέρας Γυμνασίου και η Μαρία, μαθήτρια της έκτης τάξης του δημοτικού.

Η καλύτερη απόφαση που πήραμε στη ζωή μας

Οι ανάδοχοι γονείς μίλησαν στην “Π” για την απόφασή τους να κάνουν την Μαρία που είναι σήμερα, 8,5 ετών αλλά έχει νοημοσύνη 2χρονου παιδιού, μέλος της οικογένειάς τους.

“Είναι η καλύτερη απόφαση που έχουμε πάρει στη ζωή μας” λένε και οι δύο με μια φωνή. Ο Δημήτρης Βάμβουκας αναφέρει: “Το παιδάκι αυτό ήταν εγκαταλειμμένο στο ΠΑΓΝΗ με αμέτρητα προβλήματα υγείας. Όταν το πρωτοείδα ήταν ένα “φυτό” στο αναπηρικό καροτσάκι χωρίς δυνατότητα καμιάς επικοινωνίας. Θυμάμαι το προσωπάκι του, λίγο παραμορφωμένο, τα χεράκια του…

Η γυναίκα μου, που δουλεύει στην Εντατική Παίδων, το έβλεπε καθημερινά, το φρόντιζε μαζί με τους άλλους εργαζόμενους στη μονάδα, το έφερνε πότε – πότε σπίτι για λίγες ώρες να αλλάζει περιβάλλον, τα Χριστούγεννα, τις γιορτές και το επέστρεφε στο νοσοκομείο.

Μια μέρα, έρχεται σπίτι και μου λέει: “Η Μαρία θα πάει σε ίδρυμα, μια κυρία που επρόκειτο να την πάρει, τελικά το μετάνιωσε και το παιδί θα πάει στην Πόμπια.

“Τι λες, να την πάρουμε εμείς”;

“Να την πάρουμε, της λέω και ούτε για μια στιγμή δεν μετανιώσαμε γι’ αυτή μας την απόφαση. Ούτε εμείς ούτε και τα παιδιά μας”!

Ο κ. Βάμβουκας μιλά με μεγάλη συγκίνηση για την τεράστια αλλαγή της Μαρίας τα 2 αυτά χρόνια που ζει στο σπίτι τους.

Η μεταμόρφωση της Μαρίας

“Την κοιτάζω και δεν πιστεύω στα μάτια μου. Το παιδάκι αυτό που ήταν “φυτό”, περπατά μόνο του, έχει αρχίσει να μιλάει, μας φωνάζει μαμά και μπαμπά, τρέχει να χωθεί στην αγκαλιά μας, παίζει με την μικρή μας κόρη, με τα μεγαλύτερα αδέλφια της, τα ξαδέλφια της, που την φροντίζουν πάρα πολύ, έχει γίνει ένα κοινωνικό, ένα χαρούμενο παιδί που πάει στο ειδικό σχολείο και καθόλου δεν μας έχει κουράσει σε τίποτα. Το μόνο που θέλει είναι φιλιά και αγκαλιές”.

Ο ανάδοχος πατέρας τονίζει ότι όλη η ευρύτερη οικογένεια, συγγενείς και φίλοι, έχουν αγκαλιάσει το κοριτσάκι και την απόφασή τους να γίνουν ανάδοχοι γονείς, ενώ από τις ωραιότερες και πιο συγκινητικές στιγμές της οικογένειας ήταν η βάπτιση των δύο παιδιών από τον Αρχιεπίσκοπο Κρήτης κ.κ. Ειρηναίο.

Πώς μπορούσαμε να αδιαφορήσουμε για ένα ανυπεράσπιστο παιδί;

“Έχουμε χώρο, χρόνο, είχαμε τη δυνατότητα, το θέλαμε πολύ, θα ήταν ανήθικο να μην πάρουμε αυτό το παιδί και να το αφήσουμε να καταλήξει σ’ ένα ίδρυμα” μας είπε η μαμά της Μαρίας, Στέλλα Μαρή – Βάμβουκα η οποία κοιτάζει το κοριτσάκι χαμογελώντας και εκείνο τρέχει να χωθεί στην αγκαλιά της.

“Νιώθω ευλογημένη” λέει, “γι’ αυτή μας την απόφαση. Πώς μπορούσαμε να αδιαφορήσουμε για ένα ανυπεράσπιστο παιδί, πώς μπορούσαμε να το αφήσουμε να πάει σε ίδρυμα; Πήραμε αυθόρμητα με τον άνδρα μου αυτή την απόφαση.

Αυτό το πλάσμα έχει δείκτη νοημοσύνης παιδιού 2 χρονών. Έχει ανάμεσα στα άλλα καρδιακή ανεπάρκεια και πνευμονική υπέρταση, καθημερινά του δίνουμε φάρμακα, πώς ήταν δυνατόν να μην θέλουμε να το κάνουμε ευτυχισμένο αφού μπορούσαμε; Θέλουμε να δώσουμε σ’ αυτό το κοριτσάκι, που το εγκατέλειψε η μητέρα του, μια καλύτερη ποιότητα ζωής -όσο ζήσει- την αγάπη και την ζεστασιά μιας οικογένειας.

Δεν το ξεχωρίζουμε από τα παιδιά μας και να είστε σίγουρη εμείς νιώθουμε τη μεγαλύτερη ευτυχία για αυτά που εκείνη μας δίνει και είναι πολύ περισσότερα από αυτά που εμείς της προσφέρουμε”.

Πηγή: https://themakriti.gr

Αθηνά Παππά για τη μάχη της με τον καρκίνο: «Η ζωή είναι ωραία, μη λυπάσαι»

Για τη μάχη της με τον καρκίνο του μαστού μίλησε η ηθοποιός Αθηνά Παππά, κάνοντας μια σοκαριστική εξομολόγηση στο φέισμπουκ. 

«Είμαι μια γυναίκα όπως όλες μας που της έτυχε να περνάει τώρα μια από τις πιο χειρότερες ασθένειες και να δεχτεί απανωτά ψυχολογικά σοκ –διάγνωση- ακρωτηριασμός–χημειοθεραπείες. Δεν είναι εύκολο» αναφέρει μεταξύ άλλων στο κείμενο που δημοσίευσε. Σε αυτήν η ηθοποιός έχει ανεβάσει μια φωτογραφία της χωρίς μαλλιά, δίνοντας κουράγιο και δύναμη σε όλες τις γυναίκες που βρίσκονται στην ίδια θέση και ευχαριστώντας όλους όσους στέκονται δίπλα της.

Η συγκλονιστική ανάρτηση της ηθοποιού

«Για μια άλλη φορά διαπιστώνω καθημερινά, πόσο ωραία είναι η ζωή, παρ όλα τα βάσανα τις στεναχώριες, τα κοινωνικοοικονομικά προβλήματα που έχει ο καθένας μας. Και ναι, ζούμε στην εποχή μιας πανδημίας που μας βρήκε απροετοίμαστους, μας ισοπέδωσε οικονομικά και ψυχολογικά, μας κρατάει σε αβεβαιότητα άλλαξε τις συνήθειες μας και προσθέτει περισσότερο άγχος στην καθημερινότητα μας.

Ωστόσο ας μην ξεχνάμε ότι ο καρκίνος, προϋπήρχε του ιού και συνεχίζει να “θερίζει” την ανθρωπότητα παρά την εξέλιξη της επιστήμης στον τομέα αυτό.

Η ανάρτηση, αυτή αφορά κυρίως τις γυναίκες που διαγνώστηκαν, νοσούν, η βρίσκονται σε θεραπεία για τον καρκίνο μαστού. Μέσα από αυτή, θέλω να δώσω, όσο μπορώ, ένα θετικό και αισιόδοξο μήνυμα για την αντιμετώπιση της ασθένειας να ενδυναμώσω και να εμψυχώσω με θάρρος , πίστη και δύναμη όλες μας ,για όλο αυτό που περνάμε, καθημερινά.

Δεν είμαι ειδική, δεν είμαι ψυχολόγος, δεν είμαι ηρωίδα, δεν είμαι super girl –and super girls don’t cry- λέει το τραγούδι… δεν είμαι τίποτε άλλο παρά μια γυναίκα που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει καθημερινά την ασθένεια, που κλαίει φοβάται πανικοβάλλεται, αλλά την ίδια στιγμή αγαπάει την ζωή , πιστεύει σε αυτή, θέλει να ζήσει, να δημιουργήσει, να υπάρχει, να αγαπά και να αγαπιέται να γελάει, να κλαίει, να γράφει, να σκηνοθετεί, να παίζει.

Είμαι μια γυναίκα όπως όλες μας που της έτυχε να περνάει τώρα μια από τις πιο χειρότερες ασθένειες και να δεχτεί απανωτά ψυχολογικά σοκ –διάγνωση- ακρωτηριασμός–χημειοθεραπείες .Δεν είναι εύκολο!!!

Μετά από την διάγνωση , και αφού πέρασα από σαράντα κύματα, με όλους τους φόβους τις αμφιβολίες και τα διλλήματα που μπορεί να έχει κάποιος σε αυτές τις περιπτώσεις, έστρεψα τον εαυτό μου βαθειά εντός μου. Διαπίστωσα ότι καθημερινά πέταγα μέσα μου σκουπίδια , άχρηστα πράγματα και συναισθήματα, προερχόμενα από προσωπικές ή επαγγελματικές σχέσεις που με διέλυαν και με εξασθενούσαν ψυχικά και σωματικά με αποτέλεσμα να νοσήσω.

Συνειδητοποιώντας τα όλα αυτά είδα ότι αν θέλω να ζήσω, οφείλω να αγαπήσω πρωτίστως τον εαυτό μου.Από την αρχή! Έτσι όπως είναι τώρα και όχι όπως ήταν πριν.

Να αγαπήσω την τωρινή μου εικόνα και όχι να την αποστρέφομαι. Να την θαυμάζω και όχι να την λυπάμαι. Να μου αρέσει το άδειο μου χωρίς μαλλιά κεφάλι και να το δω σαν ευκαιρία για να δημιουργήσω εικόνες μαζί του. Να εξοικειωθώ με το τραύμα μου για να το γιατρέψω.

Είμαι ευγνώμων γι αυτό που μου συμβαίνει γιατί ήρθα πιο κοντά μου , ήρθα πιο κοντά σε αυτούς που αγαπώ.

Είμαι ευγνώμων για όλα όσα μου έχει δώσει μέχρι τώρα η ζωή!

Είμαι ευγνώμων γιατί δεν είμαι μόνη μου. Έχω ένα καλό σύντροφο που μου κρατάει το χέρι, που πιστεύει σε μένα και στην θέληση μου για την ζωή, που δεν με βλέπει και δεν με αντιμετωπίζει σαν αθενή, αλλά που κυρίως με αγαπάει, βαθιά, ουσιαστικά, συνειδητά.

Είμαι ευγνώμων γιατί έχω δύο αξιόλογα παιδιά που με στηρίζουν και με νοιάζονται που με γουστάρουν και με φροντίζουν ακόμα και από μακριά. ΄ Οπως μ αγαπούν και με νοιάζονται τα αδέλφια μου και λίγοι από τους πολλούς φίλους μου.

“Η ζωή είναι ωραία, μη λυπάσαι”

Πάνω απ όλα μετράει η αγάπη! Η αγάπη είναι φάρμακο, βάλσαμο για την ψυχή! Η αγάπη και η αποδοχή από ένα δικό σου άνθρωπο, την οικογένειά σου , τα παιδιά σου, τους φίλους σου. Δεν χρειάζεσαι πολλούς ακόμα και ένας φτάνει. Αρκεί αυτός να είναι πάντα εκεί δίπλα μας, κοντά μας.

Ακόμα και αν δεν έχεις κανέναν, είμαι εγώ δίπλα σου, είμαστε εμείς, είμαστε πολλές, που μπορείς να βρεις ανακούφιση , παρηγοριά, παρέα.

Είναι ο ήλιος, η θάλασσα, ο αέρας , το φως, η ίδια η ζωή που είναι μαζί σου και είναι εδώ ακόμα για σένα.

Μην πέφτεις!

Μην λυπάσαι!

Να χαίρεσαι κάθε στιγμή που αναπνέεις, κάθε στιγμή που βλέπεις το φως!

Η ζωή είναι ωραία! Και είναι στο χέρι μας να την ζήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε!

Με σύμμαχους και φίλους τους γιατρούς που εμπιστεύομαι και είναι άξιοι αναφοράς οι Flessas Ioannis Χειρουργός Μαστού @Παναγιώτης Δασκαλάκης, διευθυντής της Α Χειρουργικής του κέντρου Μαστού Έλενας Βενιζέλου ο Ογκολόγος Σπύρος Χαλικιάς και οι πιο παλιοί μου φίλοι γιατροί@Giorgos Kiosses ΩΡΛ και George Skarpas Ορθοπεδικός, που με συμβούλεψαν και στέκονται δίπλα μου στις δυσκολίες!

Επίσης μεγάλο στήριγμα για όλες εμάς, και το Alma Zois ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ Πανελλήνιος Σύλλογος Γυναικών με Καρκίνο Μαστού, που προσφέρει αφιλοκερδώς διάφορες υπηρεσίες. Photo by Vangelis Rassias»

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΗΣ 

 

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10221736576937181&set=a.1326477435522&type=3

 

Πηγή: https://www.tilestwra.com/

Ανακαλύφθηκε συνδυασμός φαρμάκων για καρκίνο του εγκεφάλου με τη χρήση τεχνητής νοημοσύνης

 
Η τεχνητή νοημοσύνη θα μπορεί να αξιοποιηθεί και να αναπτύξει νέες θεραπείες για όλους τους τύπους καρκίνου, λένε οι ειδικοί

Οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν με επιτυχία τη μέθοδο της τεχνητής νοημοσύνης για να δημιουργήσουν ένα νέο συνδυασμό φαρμάκων για παιδιά με θανατηφόρο μορφή καρκίνου του εγκεφάλου, του οποίου τα ποσοστά επιβίωσης δεν έχουν βελτιωθεί για περισσότερο από μισό αιώνα.

Η ανακάλυψη, που αποκαλύφθηκε στο περιοδικό Cancer Discovery, πρόκειται να εγκαινιάσει μια «συναρπαστική» νέα εποχή όπου η τεχνητή νοημοσύνη θα μπορεί να αξιοποιηθεί και να αναπτύξει νέες θεραπείες για όλους τους τύπους καρκίνου, λένε οι ειδικοί.

«Η χρήση της τεχνητής νοημοσύνης υπόσχεται να έχει μετασχηματιστική επίδραση στην ανακάλυψη φαρμάκων», δήλωσε ο καθηγητής Kristian Helin, διευθύνων σύμβουλος του The Institute of Cancer Research (ICR) στο Λονδίνο, όπου ομάδα επιστημόνων, γιατρών και αναλυτών δεδομένων έκαναν την ανακάλυψη.

«Σε αυτή τη μελέτη, η χρήση τεχνητής νοημοσύνης εντόπισε έναν συνδυασμό φαρμάκων, ο οποίος φαίνεται να υπόσχεται μία μελλοντική θεραπεία για ορισμένα παιδιά με ανίατο καρκίνο του εγκεφάλου.»

«Είναι συναρπαστικό να σκεφτόμαστε ότι θα μπορούσε να γίνει ένα από τα πρώτα παραδείγματα θεραπείας που προτείνεται από την τεχνητή νοημοσύνη και πρόκειται να ωφελήσει τους ασθενείς» συμπλήρωσε.

Επιστήμονες και ειδικοί για τον καρκίνο στο ICR και το Royal Marsden NHS Foundation Trust χρησιμοποίησαν την τεχνητή νοημοσύνη για να καταλάβουν ότι ο συνδυασμός του φαρμάκου everolimus με ένα άλλο φάρμακο, που ονομάζεται vandetanib, θα μπορούσε να θεραπεύσει το Διάχυτο Διηθητικό Γλοίωμα Γέφυρας (ΔΔΓΓ), έναν σπάνιο και ταχέως αναπτυσσόμενο τύπο όγκου στον εγκέφαλο που εμφανίζεται σε παιδιά.

Προς το παρόν, το ΔΔΓΓ και άλλοι παρόμοιοι τύποι όγκων είναι απίστευτα δύσκολο να αφαιρεθούν χειρουργικά από τα παιδιά επειδή είναι διάχυτοι, πράγμα που σημαίνει ότι δεν έχουν καλά καθορισμένα όρια κατάλληλα για επεμβάσεις.

Αλλά μετά από τραγικά δεδομένα για τα υπάρχοντα φάρμακα, η ομάδα διαπίστωσε ότι το everolimus θα μπορούσε να ενισχύσει την ικανότητα του vandetanib να «γλιστρήσει» μέσω του αιματοεγκεφαλικού φραγμού και να θεραπεύσει τον καρκίνο.

Ο συνδυασμός έχει αποδειχθεί αποτελεσματικός σε ποντίκια και τώρα δοκιμάζεται σε παιδιά. Οι ειδικοί ελπίζουν να το δοκιμάσουν σε μια πολύ μεγαλύτερη ομάδα παιδιών σε μεγάλες κλινικές δοκιμές.

Η έρευνα διαπίστωσε ότι ο συνδυασμός των δύο φαρμάκων επέκτεινε την επιβίωση σε ποντίκια κατά 14% σε σύγκριση με εκείνα, που έλαβαν μια τυπική θεραπεία.

Και τα δύο φάρμακα της έρευνας, τα οποία χρηματοδοτήθηκαν από την Brain Research UK, το DIPG Collaborative, Children with Cancer UK και το Royal Marsden Cancer Charity, μεταξύ άλλων, έχουν ήδη εγκριθεί για τη θεραπεία άλλων τύπων καρκίνου.

«Ο ΔΔΓΓ είναι ένας σπάνιος και επιθετικός καρκίνος στον παιδικό εγκέφαλο και τα ποσοστά επιβίωσης δεν έχουν αλλάξει τα τελευταία 50 χρόνια, οπότε χρειαζόμαστε απεγνωσμένα να βρούμε νέες θεραπείες για αυτήν την ασθένεια», δήλωσε ο Chris Jones, καθηγητής παιδιατρικής βιολογίας στο ICR.

«Το σύστημα τεχνητής νοημοσύνης πρότεινε τη χρήση συνδυασμού δύο υπαρχόντων φαρμάκων για τη θεραπεία ορισμένων παιδιών με ΔΔΓΓ. Το ένα να στοχεύει τη μετάλλαξη ACVR1 και το άλλο να οδηγεί στο πρώτο πέρασμα από τον αιματοεγκεφαλικό φραγμό» είπε.

Πρόσθεσε δε ότι «Χρειαζόμαστε ακόμη μια κλινική δοκιμή πλήρους κλίμακας για να εκτιμήσουμε εάν η θεραπεία μπορεί να ωφελήσει τα παιδιά, αλλά έχουμε περάσει σε αυτό το στάδιο πολύ πιο γρήγορα από ό, τι θα ήταν ποτέ δυνατό αν δεν είχαμε τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης».

Ο Δρ Fernando Carceller, σύμβουλος παιδιατρικής και νεανικής νευρο-ογκολογίας στο Royal Marsden NHS Foundation Trust και επικεφαλής της ομάδας παιδιατρικής και εφήβων νευρο-ογκολογίας και ανάπτυξης φαρμάκων στο ICR, είπε ότι η ανακάλυψη είναι «ενθαρρυντική» και τόνισε τις δυνατότητες για την «Αξιοποίηση της τεχνητής νοημοσύνης» ώστε να βρεθούν «θεραπείες» για τον καρκίνο.

Η αρχική ιδέα για την έρευνα προήλθε από την BenevolentAI - μια εταιρεία που έχει δημιουργήσει μια πλατφόρμα ανακάλυψης φαρμάκων με τη χρήση τεχνητής νοημοσύνης. Οι ερευνητές στο ICR συνεργάστηκαν με συναδέλφους τους από το BenevolentAI για να χρησιμοποιήσουν την πλατφόρμα του, ώστε να εντοπίσουν φάρμακα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τη θεραπεία του ΔΔΓΓ.

Ο καθηγητής Peter Richardson, αντιπρόεδρος στον τομέα της φαρμακολογίας στο BenevolentAI, είπε ότι τα πρώτα αποτελέσματα ήταν «πολλά υποσχόμενα».

«Οι προσεγγίσεις ενισχυμένες από την μέθοδο της τεχνητής νοημοσύνης αποδεικνύουν ήδη την αξία τους στη διεύρυνση των δυνατοτήτων των ερευνητών για την εύρεση καινοτόμων νέων θεραπευτικών προσεγγίσεων, είτε μέσω της αποκάλυψης νέων θεραπευτικών όρων είτε επαναπροσδιορίζοντας τις υπάρχουσες θεραπείες, όχι μόνο για το  ΔΔΓΓ αλλά και για άλλες ασθένειες στο μέλλον».

 

Με πληροφορίες του Guardian

Πηγή: https://www.lifo.gr/

 

Η Ελένη νίκησε τον παιδικό καρκίνο...

 Ξετυλίγει τη διαδρομή από τα δάκρυα στα χαμόγελα

Θυμάμαι, ήταν μια συνηθισμένη μέρα του χειμώνα όπου εγώ και η οικογένεια μου ετοιμαζόμασταν για εκδρομή στα χιόνια. Εγώ μόλις 9 χρονών τότε, ήμουν ένα παιδί γεμάτο χαρά, ανεμελιά με όρεξη και όνειρα για τη ζωή και προπάντων πάντα ακούραστη από το παιχνίδι.

Δεν προλάβαμε καλά- καλά να τελειώσουμε το παιχνίδι μας στα χιόνια με τους γονείς μου, απροσδόκητα ένιωσα μια αδιαθεσία, η οποία δεν μπορούσε να εξηγηθεί για εμένα. Ήταν περίεργο γιατί ποτέ μου δεν έχανα την όρεξη για παιχνίδι.

Θυμάμαι ήταν 28 Μαρτίου του 2011.

Ένας έντονος βήχας που με έπνιγε ολόκληρο το Σαββατοκύριακο μας οδήγησε μαζί με την μητέρα μου, Δευτέρα πρωί πρωί να επισκεφτούμε τον παιδίατρο μου.

Αφού ο γιατρός έγραψε όλα τα σχετικά φάρμακα για τον βήχα και αφού με είδε λίγο χλωμή, εισηγήθηκε να κάνω αναλύσεις μήπως χρειαζόταν να πάρω κάποιες βιταμίνες.

Τα αποτελέσματα βγήκαν πολύ σύντομα και με ένα τηλεφώνημα του παιδίατρου μου προς την μητέρα μου, έπρεπε να πάω επείγοντος στο νοσοκομείο της Λεμεσού για μετάγγιση αίματος, όπως ο ίδιος της είχε πει, γιατί ήταν πολύ χαμηλή η αιμοσφαιρίνη μου.

Ακούγοντας από το τηλέφωνο την μητέρα μου να το λέει ξέσπασα σε κλάματα.

Η υπεύθυνη εκεί του νοσοκομείου λέει στους γονείς μου τις υποψίες της για λευχαιμία. Δεν το πίστευαν ότι μιλούσε για μένα. Εγώ μόνη στο κρεβάτι να περιμένω. Αναμονή και πλάι αναμονή. Πολλές σκέψεις τριγύριζαν στο μυαλό μου χωρίς να φανταστώ ποτέ τι με περιμένει. Τι να πρωτουποψιαστώ και τι να πρωτοσκεφτώ.

Ένα παιδί μόλις 9 χρονών πριν καλά καλά γνωρίσω τη ζωή, πριν προλάβω να κάνω όνειρα και φίλους και πριν καλά καλά γνωρίσω τους κίνδυνους της ζωής, είχα την ατυχία να μου κτυπήσει την πόρτα και να μπει στην ζωή μου με το έτσι θέλω, η λευχαιμία.

Αναρωτιόμουν για πιο σκοπό άραγε γίνονται όλες αυτές οι εξετάσεις. Το ίδιο κιόλας απόγευμα μεταφέρθηκα επείγοντος με ασθενοφόρο στο Μακάριο νοσοκομείο της Λευκωσίας στον παιδοογκολογικό θάλαμο. Αφού βράδιασε, θυμάμαι καθισμένη σταυροπόδι στο κρεβάτι μου, να ρωτώ την μητέρα μου απορημένη, πώς από ένα βήχα καταλήξαμε εδώ μέσα χωρίς να ξέρω τι έχω και ποτέ θα φύγω. Τελικά, ο βήχας επιβεβαιώθηκε… ήταν λευχαιμία.

Μόλυνση στο αίμα ήταν η πρώτη απλή εξήγηση που μου έδωσε η μητέρα μου καθώς ήξερε ότι το λυτρωτικό χαμόγελο θα αργήσει να φανεί στο πρόσωπο μου. 2,5 χρόνια…. 2,5 χρόνια χημειοθεραπείες…

Θυμάμαι, τις πρώτες μέρες, εικόνες μικρών παιδιών ακόμη και βρεφών, να τριγυρνάν με ένα όρο στο χέρι μέσα τον θάλαμο. Θυμάμαι στο διπλανό κρεβάτι, τον φίλο μου Χριστόδουλο μόλις δυο χρονών τότε, να προσπαθεί να παίξει με τα παιχνίδια του με τον όρο στο χέρι. Στο απέναντι κρεβάτι, να βλέπω τον φίλο μου Νικόλα με πολύ φουσκωμένη την κοιλιά του και να διερωτώμαι τι είχε…

Γιατί μαμά όλα τα παιδάκια είναι χωρίς μαλλιά…» ρώτησα… Τελικά, αυτό ήταν το λιγότερο μπροστά στα υπόλοιπα που με περίμεναν.

Θυμάμαι πρωτόγνωρες εικόνες και λέξεις που άκουγα χωρίς να γνωρίζω το νόημα τους… μυελός, παρακέντηση, χημειοθεράπειες, χικ μαν… δυστυχώς όμως, όλα αυτά δεν άργησαν να γίνονται πράξη. Ο πόνος και για μένα ξεκίνησε και ήταν πάντα αφόρητος.

Εγώ σε ηλικία 9 χρονών μαζί με τον πατέρα μου Λούη Θωμά

Ο πρώτος καιρός φυσιολογικά ήταν για όλους μας δύσκολος. Η αλλαγή περιβάλλοντος, της ρουτίνας…της ζωής μας ολόκληρης, δεν άργησε να φέρει τα πάνω κάτω.

Θυμάμαι όλες οι εξετάσεις γίνονταν, σε κάτι παράξενα και πρωτόγνωρα δωμάτια γεμάτα από μηχανήματα…συνέχεια ήμουν περιτριγυρισμένη από πολλούς γιατρούς..!! Οι πιο οδυνηρές στιγμές ήταν αυτές της παρακέντησης και του μυελού…..έχοντας με στην αγκαλιά τους οι γονείς μου μέχρι να τελειώσει η επίπονη διαδικασία.

Τον πρώτο καιρό δεν ήμουν καθόλου καλά από τα φάρμακα και λόγο της εξασθένησης που προκαλούσαν η χημειοθεράπειες. Θυμάμαι επίσης, πόσο έντονες και αγχώδεις ήταν οι στιγμές που έπρεπε να μπω στο χειρουργείο.

Για μένα ήταν ότι χειρότερο. Αξέχαστη θα μου μείνει η μέρα όπου με την μητέρα του φίλου Βαγγέλη, Έλενα, περπατήσαμε αμέτρητες φορές πάνω κάτω τον διάδρομο του θαλάμου κάνοντας με να ξεχαστώ.

Οι παρενέργειες των χημειοθεραπειών με έκαναν να αδυνατίσω και κυρίως να μην μπορώ να σταθώ στα πόδια μου.

Σχεδόν δεν μπορούσα να περπατήσω. Θυμάμαι, ήταν μια μέρα από τις δύσκολες των εντατικών χημιοθεραπειών που χρειαζόμουν την βοήθεια της μητέρας μου για να μπορέσω να σηκωθώ από το κρεβάτι μου και να περπατήσω.

Τα πόδια μου είχαν παραλύσει. Εκείνη την συγκεκριμένη μέρα πείσμωσα τόσο πολύ και θυμάμαι κοίταξα την μητέρα μου στα μάτια και της είπα… «σήμερα δεν θέλω να με βοηθήσεις, θα μαζέψω την κάθε μου δύναμη και θα σηκωθώ μόνη μου… γιατί Θέλω να γίνω καλά..

Μέχρι τα 9 μου χρόνια δεν είχα κατάλαβει το νόημα της πίστης στον Θεό… βιώνοντας την δίκη μου μάχη με την λευχαιμία, αντιλήφθηκα ότι οι καλύτεροι γιατροί με την δύναμη της πίστης είναι οι άγιοι.

Θυμάμαι, μια μέρα κρατώντας με ο πατέρας μου στα χέρια του, αφού δεν μπορούσα να περπατήσω, με ανέβασε τα σκαλιά του μοναστηριού της Παναγίας της Αμιρούς, όπου η μοναχή, μου έδωσε να προσκυνήσω τα οστά του Αγίου Παντελεήμωνα, εξηγώντας μου ότι ο Άγιος αυτός ήταν γιατρός και ότι από τώρα και στο εξής θα είναι ο δικός μου γιατρός, που θα είναι πάντα δίπλα μου.

Την άλλη μέρα, κατάφερα να σηκωθώ από το κρεβάτι και να περπατήσω πολύ καλύτερα, χωρίς βοήθεια…έτρεξα πάνω στην μητέρα μου λέγοντας της «μάμα, ο Άγιος Παντελεήμονας με έκανε καλά» …… από τότε η πίστη μου δυνάμωσε και με την βοήθεια του Αγίου Παντελεήμονα κατάφερα να γίνω καλά.

Ο καιρός περνούσε, οι εξετάσεις συνεχίζονταν. Συχνά με επισκέπτονταν φίλοι, συγγενείς για να μάθουν για την εξέλιξη της υγείας μου. Όλες οι μέρες περνούσαν μέσα σε ένα δωμάτιο του παιδογκολογικού θαλάμου……. Στο βάθος, ο παιχνιδότοπος, ένα δωμάτιο γεμάτο χρώματα και παιδικές φωνούλες… Εκεί μαζευόμαστε όλα τα παιδιά του θαλάμου για να παίξουμε και να γνωριστούμε……

Οι νοσοκόμοι και οι γιατροί ήταν όλοι πολύ καλοί μαζί μας. Μας μιλούσαν και προσπαθούσαν να μας κάνουν να ξεχαστούμε όσο γινόταν από αυτά που περνούσαμε.

Μέρα με την μέρα πολλές φιλίες κτίζονταν μεταξύ μικρών και μεγάλων. Γίναμε όλοι μια οικογένεια σιγά σιγά. Δημιουργήθηκαν φιλίες που ακόμη κρατούν. Περνούσαμε όλες τις μέρες μαζί συμπαραστέκοντας ο ένας στον άλλο, παρηγορώντας ο ένας τον άλλο, αλλά κυρίως τα αντιμετωπίζαμε όλοι μαζί, όλα με θάρρος και γενναιότητα.

Καθημερινά τρώγαμε όλοι μαζί κουβεντιάζοντας στην μικρή κουζινούλα του θαλάμου. Φιλίες διαφορετικές… μας ένωνε όλους ο ίδιος πόνος και η ίδια έγνοια.

Οι πιο δύσκολες στιγμές, αυτές που κάποια από τα παιδιά δεν κατάφερναν να νικήσουν τον καρκίνο και έφευγαν πολύ γρήγορα και άδικα από την ζωή. Δεν πίστευα ότι εκείνη την μέρα που αποχαιρετούσαμε την μικρή μας Μαρία να φύγει για την Γερμανία, γεμάτη χαρά ότι θα γινόταν καλά και θα επέστρεφε πίσω περπατώντας πια… ότι δεν θα την ξαναβλέπαμε… δεν ήθελα να το πιστέψω, μου στοίχισε πολύ ο χαμός της.

Ο Θεός την έβαλε μαζί με όλους τους αγγέλους.

Πόσα και πόσα παιδάκια, δικοί μου φίλοι πλέον, είδα να πεθαίνουν. Και ένα τεράστιο γιατί να φεύγουν τόσο γρήγορα και άδικα, παιδιά που δεν έχουν προλάβει να ζήσουν την δίκη τους ζωή όπως την ήθελαν……

Αν με ρωτήσει κάποιος τι θέλω να ξεχάσω, θα ήθελα να ξεχάσω όλες τις στιγμές που με έκαναν να πονώ σωματικά και ψυχικά και όλες τις άσχημες στιγμές που υπήρξαν με την οικογένεια μου κατά την περίοδο της περιπέτειας μου.

Μέσα σε όλο αυτό το μαρτύριο των 2,5 χρόνων της θεραπείας μου, ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου ότι δεν θα τα κατάφερνα… πάντα σκεφτόμουν ότι ο καιρός θα περνούσε γρήγορα και όλα θα φτιάξουν όπως ήταν πριν.

Έτσι έμαθα πάντα να σκέφτομαι θετικά και να μην αφήνω καμία αρνητική σκέψη να περνά από το μυαλό μου και να αντιμετωπίζω με αισιοδοξία τις δυσκολίες που μου τυγχάνουν στον δύσκολο αγώνα της ζωής.

Η δική μου περιπέτεια με την λευχαιμία με έκανε να συνειδητοποιήσω την πραγματική αξία της ζωής και να αναθεωρήσω τις προτεραιότητες στη ζωή μου. Αντιλήφτηκα για ποιά πράγματα αξίζει πραγματικά να κλάψει κάποιος, να στεναχωρηθεί και να αγχωθεί.

Όλα τα παιδιά τότε είχαμε κοινό στόχο….. να βγούμε νικητές από τον δύσκολο αγώνα που διανύαμε. Ο χρόνος πέρασε σχετικά γρήγορα και στα 11 1/2 μου χρόνια τέλειωσε η θεραπεία και έγινα καλά.

Σίγουρα όλα αυτά είναι ένα κομμάτι της ζωής μου που με έκανε να αντικρίζω το μέλλον θετικά και αισιόδοξα.

Σήμερα, μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια, φοιτώ στο Τεχνολογικό πανεπιστήμιο Κύπρου στο Τμήμα επιστημών αποκατάστασης σπουδάζοντας λογοθεραπεία και βρίσκομαι είδη στο δεύτερο έτος. Μέσα από την δική μου περιπέτεια, ένιωσα την ανάγκη να ακολουθήσω αυτή την σπουδή για να μπορώ και εγώ με την σειρά μου να βοηθώ παιδιά και ενήλικες που έχουν ανάγκη. Κατά την διάρκεια της δικής μου περιπέτειας, βίωσα έμπρακτη βοήθεια από εθελοντές και συνδέσμους και γνωρίζω πραγματικά την αναγκαιότητα της ψυχολογικής στήριξης κυρίως, αλλά και γενικότερης βοήθειας.

Δική μου ευχή, προς όλο τον κόσμο, να είστε πάντα χαρούμενοι, αλλά πάνω από όλα στην ζωή σας να έχετε υγεία, δύναμη για εσάς για όσους παλεύουν και για όσους έφυγαν. Ποτέ στην ζωή σας μην πείτε δεν μπορώ, αλλά μπορώ και θα τα καταφέρω.

Να θυμάστε ότι το ωραιότερο πράγμα στην ζωή είναι να αγαπάτε και να προσφέρετε. Κυρίως στους συνανθρώπους μας που αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Μας έχουν ανάγκη… τους έχουμε ανάγκη. Τα συναισθήματα και η χαρά που λαμβάνει ο καθένας ξεχωριστά είναι απερίγραπτα.

Να μην ξεχνάτε πάντα να ευχαριστείτε τον Θεό για όλα αυτά που καθημερινά έχουμε. Να ξέρετε ότι, ότι γίνετε στην ζωή μας υπάρχει πάντα ένας λόγος.

Η μεγαλύτερη ευλογία είναι να έχουμε την υγεία μας, τόσο τη δίκη μας, αλλά και των ανθρώπων που αγαπάμε. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι στα νοσοκομεία που παλεύουν για αυτήν, ακόμα και για άλλη μια μέρα ή ώρα ζωής.

Μην φοβάστε τον καρκίνο δεν είναι ανίκητος.

Τελειώνοντας, θέλω να πω ότι ο παιδικός καρκίνος δεν θέλει παγκόσμιες μέρες. Νοσοκομεία θέλει, φάρμακα θέλει, αγάπη θέλει, αισιοδοξία, δύναμη, υπομονή, επιμονή, πίστη και έτσι ένα παιδί μπορεί να κερδίσει την μάχη που δίνει για την ζωή του.

Το πιο σημαντικό από όλα, ο παιδικός καρκίνος θέλει εθελοντές! Πολλούς εθελοντές!

Και να μην ξεχνάτε πως η κάθε μέρα μας προσφέρετε για να γίνουμε καλύτεροι και καλύτεροι σημαίνει να αγαπάμε, να συγχωρούμε, να βοηθούμε και να δίνουμε χωρίς να παίρνουμε .

Και να σκέφτεσαι πάντα ότι μετά την καταιγίδα όσο δυνατή και αν είναι , πάντα βγαίνει το ουράνιο τόξο.

Συντάκτης: Ελένη Θωμά

Πηγή: https://www.propago.gr/

Αγοράκι 8 μηνών βγήκε ΝΙΚΗΤΗΣ από την πρώτη του μεγάλη μάχη με τον καρκίνο!

Η μαμά ενός αγοριού 8 μηνών ευχαρίστησε δημοσίως τους ανθρώπους στο Νοσοκομείο Παίδων Alder Hey, αποκαλώντας τους «άγγελους επί γης» για όλα όσα έκαναν κατά την περίοδο που το μωρό της έδινε την πρώτη μεγάλη μάχη της ζωής του, απέναντι στον παιδικό καρκίνο.

Ο μικρούλης George διαγνώστηκε με ηπατοβλάστωμα μόλις 4 μηνών, ύστερα από εξετάσεις που του έγιναν λόγω υψηλού πυρετού και σπασμών. 

Η μαμά του, Michelle Nicol, θυμάται εκείνη τη μέρα ως μια σκοτεινή στιγμή για όλη την οικογένεια: «Οι πρώτες εξετάσεις ήταν καθαρές, αλλά ένας γιατρός πρότεινε να κάνουμε κι έναν υπέρηχο στα νεφρά και εκεί ήταν που είδαμε ότι ο George είχε όγκο στο συκώτι. Πρόκειται για κάτι που συμβαίνει 1 στο εκατομμύριο (το ηπατοβλάστωμα) κι έτσι, εκτός από φόβο και άγχος, νιώσαμε και μια αγανάκτηση που έτυχε σε μας».

Παρ’ όλ’ αυτά, ο γιος της δεν έχασε το χαμόγελό του καθ’ όλη τη διάρκεια της θεραπείας του και αυτό τους έδωσε κουράγιο.

Ο George ολοκλήρωσε 6 γύρους χημειοθεραπειών και έκανε και αφαίρεση του όγκου από το συκώτι του. Τώρα οι γονείς περιμένουν να δουν τι παρενέργειες θα έχει αυτή η πρώτη του νίκη στη μάχη με τον καρκίνο και κατά πόσο οι θεραπείες έχουν επηρεάσει τα νεφρά του ή κάποιο άλλο όργανο.

«Όλη η οικογένεια έχει επηρεαστεί από την περιπέτειά του» λέει η μαμά, «αλλά ο George παραμένει χαρούμενος και δεν έχει χάσει κανένα αναπτυξιακό ορόσημο. Χρωστάμε πάρα πολλά στο προσωπικό του νοσοκομείου που δε σταμάτησαν να μας στηρίζουν και να μας δίνουν ελπίδα, είναι αληθινοί “άγγελοι επί γης”».

 

Πηγή: https://www.liverpoolecho.co.uk/

 

Στηρίζουμε όλοι μαζί την μικρή Αθανασία

 
Η Αθανασία ανεβαίνει την δικό της Γολγοθά.

Το 14χρονο κορίτσι διαγνώσθηκε με μελανοκυτταρικό όγκο στο πίσω μέρος του ματιού της. Χρειάζεται άμεση θεραπεία – επέμβαση στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του ESSEN της Γερμανίας.

Κατάγεται από την Ελάτεια και η δήμαρχος Αμφίκλειας  – Ελάτειας Σούλα Στιβακτή κάνει έκκληση σε όποιον μπορεί, να βοηθήσει προκειμένου να συγκεντρωθεί το ποσό που απαιτείται.

Όλοι όμως, μπορούμε να τα καταφέρουμε, όπως έχουμε αποδείξει τόσες και τόσες φορές, προσφέροντας την βοήθεια μας σε συνανθρώπους μας που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα.

 

Διαβάστε την ανάρτηση της κυρίας Στιβακτή:

“Στηρίζουμε όλοι μαζί την μικρή Αθανασία”

Η μικρή Αθανασία, μαθήτρια Γυμνασίου με καταγωγή από την Ελάτεια, διαγνώσθηκε με μελανοκυτταρικό όγκο στο πίσω μέρος του ματιού της. Χρειάζεται άμεση θεραπεία - επέμβαση στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του ESSEN της Γερμανίας.

Το ποσό για την επέμβαση είναι μεγάλο, καθώς απαιτούνται προεγχειρητικά εξειδικευμένες γενετικές αναλύσεις και βιοψίες οι οποίες είναι πολυδάπανες και η οικογένεια αδυνατεί να ανταπεξέλθει.

Λόγω της σοβαρότητας της κατάστασης του 14χρονου κοριτσιού, υπάρχει ανάγκη οικονομικής ενίσχυσης, ώστε να μπορέσουν να καλυφθούν τα έξοδα μετάβασης και νοσηλείας στο εξωτερικό, και το παιδί να μπορέσει να θεραπευθεί.

Όποιος μπορεί να συνεισφέρει στηρίζοντας τον αγώνα της οικογένειας, μπορεί να συμβάλει οικονομικά στους παρακάτω τραπεζικούς λογαριασμού στους οποίους δικαιούχοι είναι η μητέρα: κ. Κατερίνα Κ.....,καθώς επίσης ο πατέρας και η μικρή Αθανασία

 

Λογαριασμός τράπεζα Πειραιώς:

GR 44.0171.1130.0061.1401.0054.149

Λογαριασμός Εθνικής τράπεζα:

GR 49.0110.8720.0000.8720.0275.532

 Δικαιούχος: Κατερίνα Καραγεώργη (μητέρα Αθανασίας)

Συντάκτης: ΑΡΓΥΡΗΣ ΜΠΛΟΝΤΖΟΣ

Πηγή: https://tvstar.gr/

Tεστ αίματος για ανίχνευση 50 ειδών καρκίνου, η μεγαλύτερη δοκιμή παγκοσμίως!!!

 Η Εθνική Υπηρεσία Υγείας (NHS) της Βρετανίας αρχίζει σήμερα την μεγαλύτερη δοκιμή παγκοσμίως της αιματολογικής εξέτασης Galleri της Grail Inc, η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τον εντοπισμό περισσότερων από 50 ειδών καρκίνου πριν από την εμφάνιση συμπτωμάτων.

Το τεστ Galleri εξετάζει το DNA στο αίμα ενός ασθενούς για να εξακριβώσει αν στοιχεία του προέρχονται από καρκινικά κύτταρα. Η έγκαιρη διάγνωση των καρκίνων οδηγεί σε σημαντικά αυξημένα ποσοστά επιβίωσης.

Η NHS ανακοίνωσε ότι θέλει να στρατολογήσει 140.000 εθελοντές στην Αγγλία για να εξετάσει πόσο καλά λειτουργεί το τεστ στο πλαίσιο μιας τυχαιοποιημένης δοκιμής ελέγχου. Στους μισούς από τους μετέχοντες θα ελέγχεται αμέσως το δείγμα αίματός τους με το τεστ Galleri.

«Χρειάζεται να μελετήσουμε το τεστ Galleri προσεκτικά για να δούμε αν μπορεί να μειώσει σημαντικά τον αριθμό των καρκίνων των οποίων η διάγνωση γίνεται σε προχωρημένο στάδιο», δήλωσε ο Πίτερ Σασιένι, καθηγητής πρόληψης του καρκίνου στο King’s College του Λονδίνου.

«Το τεστ θα μπορούσε να αλλάξει τους κανόνες του παιγνιδιού στην έγκαιρη ανίχνευση του καρκίνου και είμαστε ενθουσιασμένοι που ηγούμαστε αυτής της σημαντικής έρευνας», πρόσθεσε.

Ο καρκίνος του πνεύμονα είναι μακράν η πιο συνηθισμένη αιτία θανάτου από καρκίνο στη Βρετανία, καθώς αναλογεί στο ένα πέμπτο όλων των θανάτων από την επάρατη νόσο.

Οι καρκίνοι του πνεύμονα, των εντέρων, του προστάτη και του μαστού αναλογούν στο 45% των θανάτων από την νόσο αυτή στο Ηνωμένο Βασίλειο, σύμφωνα με την NHS.

Η αμερικανική εταιρεία βιοεπιστημών Illumina Inc ανακοίνωσε τον περασμένο μήνα ότι ολοκλήρωσε την εξαγορά της Grail ύψους 7,1 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Η Illumina πρόσθεσε ότι θα λειτουργεί την Grail ξεχωριστά από την τρέχουσα επιχείρησή της.

Πηγή: https://www.cnn.gr

Το αγοράκι αυτής της viral φωτογραφίας, που έδινε μάχη επί 3 χρόνια με τη λευχαιμία, βγήκε ΝΙΚΗΤΗΣ!

Πριν από δύο χρόνια, μια φωτογραφία είχε γίνει viral σοκάροντας με την αλήθεια που έκρυβε. Ένα μικρό κορίτσι παρηγορεί τον αδελφό της που κάνει εμετό εξαιτίας της χημειοθεραπείας του. Το αγόρι κέρδισε στη μάχη με την ασθένεια και μια νέα ζωή ξεκινά!

Η ιστορία της viral φωτογραφίας

Τον Σεπτέμβριο του 2019, η Κέιτλιν Μπουργκ από το Πρίνστον του Τέξας δημοσίευσε φωτογραφίες του γιου της, Μπέκετ, τότε τριών ετών, να τον παρηγορεί η μεγαλύτερη αδελφή του, Όμπρεϊ, τότε πέντε ετών, καθώς έκανε εμετό πάνω από μία τουαλέτα, μια αντίδραση στην εξαντλητική χημειοθεραπεία του. Η μητέρα είχε γράψει επίσης πως η Όμπρεϊ κρατούσε τον μικρότερο αδελφό της στην αγκαλιά της και τον έβαζε η ίδια στον καναπέ, καθώς ήταν πολύ αδύναμος να περπατήσει.

Ο Μπέκετ, ο οποίος διαγνώστηκε με οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία σε ηλικία δύο ετών, τον Απρίλιο του 2018, είχε περάσει μήνες στο νοσοκομείο κάνοντας χημειοθεραπεία.

O μικρός Μπέκετ είναι νικητής!

Ωστόσο, η μητέρα του αποκάλυψε τώρα πως ο γιος της πήρε το «πράσινο φως», θεραπεύτηκε πλήρως από τη λευχαιμία και επέστρεψε στο σχολείο.

Ήταν η προστάτις του, αλλά τώρα θέλει να είναι ανεξάρτητος

Η μητέρα του μικρού Μπέκετ, η οποία έχει δύο παιδιά ακόμη, αποφάσισε να δημοσιεύσει τις φωτογραφίες αυτές το 2019, για να δείξει τη σημασία της οικογένειας σε περιόδους κρίσης, όπως η ίδια λέει.

Η Κέιτλιν λέει ότι η Όμπρεϊ εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο του προστάτη για τον αδελφό της, αποκαλύπτοντας πως τα αδέλφια έχουν δημιουργήσει έναν «αναντικατάστατο δεσμό» λόγω της ασθένειάς του.

H σπαρακτική εικόνα που δείχνει τι βιώνει μια οικογένεια αλλά και το δέσιμο των δύο αδελφών

Ο Μπέκετ πλέον προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του και έχει επιστρέψει και στο σχολείο, ενώ η Όμπρεϊ επέστρεψε στα δικά της χόμπι, τα οποία είχε σταματήσει λόγω της οικονομικής πίεσης που βίωνε η οικογένεια κατά τη διάρκεια της θεραπείας του αδελφού της.«Η Όμπρεϊ βοήθησε σημαντικά τον αδελφό της να ξεπεράσει το πρόβλημα. Την περίοδο της χημειοθεραπείας, η Ομπρεϊ ήταν για τον Μπέκετ μια μητρική φιγούρα, αλλά τώρα άρχισε να παρατηρεί ότι ο αδελφός της δεν τη χρειάζεται πια τόσο και ότι θέλει να γίνει ανεξάρτητος».

Σύμφωνα με τη μητέρα τους, τα δύο αδέλφια ανέπτυξαν έναν πολύ ισχυρό δεσμό μέσα από όλο αυτό που πέρασαν

Όπως λέει η μητέρα τους: «Τα τελευταία δύο χρόνια ο Μπέκετ έκανε καθημερινά χημειοθεραπεία. Έπαιρνε το βραδινό του χάπι και πήγαινε για θεραπεία. Στις 8 Αυγούστου σταμάτησαν οι θεραπείες. Είχε τελειώσει. Θα πηγαίνει μόνο μία φορά το μήνα για εξετάσεις, είναι ένας διαφορετικός κόσμος πλέον.»

«Καθ’ όλη τη διάρκεια της θεραπείας του είχε θέματα με την εκπαίδευσή του. Τα πάντα μπερδεύονταν στο μυαλό του. Δεν καταλάβαινε πολλά. Αλλά τις προάλλες καθόμασταν στο τραπέζι και άρχισε να διαβάζει. Θεέ μου, πώς νιώσαμε. Βλέπουμε πλέον ένα φυσιολογικό παιδί -πράγματα που πιστεύαμε ότι δεν θα έκανε ποτέ».

Προσθέτει, βέβαια, πως εξακολουθεί να υφίσταται κάποιες παρενέργειες από τη χημειοθεραπεία, όπως τον πόνο στα πόδια, αλλά το παλεύει. «Μπορούν πλέον να παίξουν σαν κανονικά αδέλφια».

Όσο για τις φωτογραφίες του που είχαν γίνει viral, η Κέιτλιν είπε ότι αποφάσισε να πάρει την κάμερα και να τις τραβήξει, για να δείξει τι περνά μια οικογένεια όταν αντιμετωπίζει μια σοβαρή ασθένεια.

Ο μικρός Μπέκετ κάνει εμετό ως αντίδραση της χημειοθεραπείας

«Η Όμπρεϊ μόλις του είχε τρίψει την πλάτη και του έλεγε ότι όλα θα πάνε καλά, του καθάρισε το πρόσωπο και του έπλυνε τα χέρια. Αμέσως μετά, τον πήγε στο σαλόνι και τον έβαλε στον καναπέ. Με είχε ρωτήσει, μάλιστα, εάν θα μπορούσε να πάει να καθαρίσει και το μπάνιο, αλλά της είχα πει να πάει να καθίσει, γιατί δεν ήταν δουλειά της».

Όσο για τον Μπέκετ, είχε διαγνωστεί με λευχαιμία το 2018, σε ηλικία μόλις δύο ετών, μετά από μια μόλυνση στο αυτί. Όπως είπε η μητέρα του: «Η κατάστασή του ξεκίνησε μέσα σε μία νύχτα με λοίμωξη στο αυτί. Δεν υπήρχε κάποιο στοιχείο που να υποδήλωνε ή να μας έδειχνε ότι ήταν καρκίνος».

Πηγή: https://www.iefimerida.gr/