Πώς «έκλεισαν το μάτι» στον καρκίνο, δύο δυνατές ιστορίες νικητών!

 
Δύο διαφορετικές περιπτώσεις. Ένα κοριτσάκι που ξαναγεννήθηκε μετά από διπλή μεταμόσχευση μυελού και ένας 41χρονος ποδοσφαιριστής που κέρδισε το ντέρμπι της ζωής του. Ο καρκίνος δεν είναι ανίκητος, αρκεί να τον κοιτάξεις στα μάτια.

Η Άννα - Αποστολία, ένα κοριτσάκι μόλις τεσσάρων μηνών ήρθε αντιμέτωπη με τη λευχαιμία. Σήμερα έχοντας κάνει δύο μεταμοσχεύσεις, είναι η μικρότερη πρέσβειρα της διάδοσης του μηνύματος ζωής που είναι η δωρεά μυελού των οστών.

Την περιπέτεια της μικρής Άννας - Αποστολίας μας την περιγράφει η θεία της στο pelop.gr, η δημοσιογράφος του Juniorsclub.gr και πρόεδρος του Safety Project, Ελένη Βασιλοπούλου.

– Ποια τα συναισθήματα όταν σας ανακοινώθηκε η διάγνωση;

Κεραυνός εν αιθρία! Διανύαμε μια ευτυχισμένη περίοδο, με τον ερχομό του μωρού της αδελφής μου, και ξαφνικά, μόλις 4 μηνών μωράκι, μας ανακοινώνουν τη διάγνωση, «Βρεφική Λευχαιμία». Χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας…

Προσωπικά, είχα επισκεφθεί αρκετές φορές, την Ογκολογική Μονάδα Παίδων ΕΛΠΙΔΑ, για να κάνω συνεντεύξεις με γονείς και παιδιά για το juniorsclub.gr. Μάλιστα με την άλλη Ομάδα που διαθέτω, την Juniorsevents είχαμε κληθεί να πραγματοποιήσουμε ευχές παιδιών για το Make a wish. Σε μία από αυτές τις ευχές, για ένα κοριτσάκι, τη μικρή Αναστασία, είχε έρθει και η αδελφή μου.

Δεν μου ήταν άγνωστος ο καρκίνος στα παιδιά και τα έντονα συναισθήματα που προκύπτουν από την επαφή με τα παιδιά και τους γονείς τους.

Ωστόσο, δε σου κρύβω, ό,τι εκεί λύγισα… Αμέσως όμως, η δύναμη της αγάπης, η σχέση που έχουμε ως οικογένεια, η αδυναμία μου στα παιδιά, πόσο μάλλον τα δικά μου, η πίστη στον Χριστό και η θετική σκέψη, με οδήγησαν στο να σκέφτομαι μόνο αισιόδοξα, να προκαλώ και να παρακαλώ για το καλό της μικρής μας Άννας - Αποστολίας και όλων των παιδιών.

Εμείς, λειτουργήσαμε ενωτικά ως οικογένεια. Όλοι μαζί, ενωμένοι, για να διαχειριστούμε την κατάσταση και να κάνουμε τα πάντα για το μωρό μας. Τα πάντα… τελικά, αυτό το για πάντα, είναι που σε κάνει να νιώθεις ανήμπορος… Μπορείς όμως, να είσαι ένας καλός συνοδοιπόρος στο παιδί που έχει καρκίνο. Να το βοηθάς με θετική ενέργεια, να χαμογελάς καθημερινά, να κάνεις τη χημειοθεραπεία να φαίνεται μια απλή διαδικασία. Μέσα στο ογκολογικό νοσοκομείο παίδων, καταλαβαίνεις, ότι κάθε μέρα, είναι μια ημέρα νίκης, μια ημέρα γιορτής για τη ζωή.

– Ποιες ήταν οι πιο δυνατές στιγμές στην πορεία αυτής της περιπέτειας;

Για εμένα, μια συγκλονιστική στιγμή που θα μείνει ανεξίτηλη μέσα μου, είναι η ημέρα Ο (και τις δυο φορές). Είναι η ημέρα που το μωράκι μας, η μικρή μας Άννα - Αποστολία πήρε το μόσχευμα μυελού των οστών, από ξένη συμβατή δότρια, η οποία είναι Ελληνίδα.

Στη δική μας περίπτωση, επειδή μετά την πρώτη μεταμόσχευση μυελού των οστών, επανεμφάνισε λευχαιμία, μπήκαμε σε νέο κύκλο θεραπειών και αφού μηδενίσαμε, 21 Φεβρουαρίου 2022, κάναμε τη δεύτερη μεταμόσχευση μυελού των οστών, από δεύτερο ξένο συμβατό δότη ο οποίος είναι από το Ισραήλ. Το παιδί ξαναγεννήθηκε!!!

Δυνατή στιγμή και χαρά, οι πρόσφατες εξετάσεις του μωρού, όπου βγήκαν καθαρές και αυτό σημαίνει ότι σκοτώσαμε τον καρκίνο. Εξαλείψαμε το γονίδιο.

Υπήρξαν κι άλλες φορές, εκείνες που θέλω να κρατήσω στο πίσω μέρος των αναμνήσεων μου, ιδίως οι περίοδοι της Εντατικής όπου μας προετοίμαζαν για τα χειρότερα. Εμείς και τότε, λειτουργήσαμε για ακόμη μια φορά ενωτικά και πηγαίναμε έξω από την Εντατική Θεραπεία, τραγουδούσαμε και προσευχόμασταν. Στέλναμε την αγάπη μας, τη δύναμη και τη θετική ενέργεια στο μωρό. Είναι Άννα - Αποστολία είναι το θαύμα Του.

– Είχατε συνοδοιπόρους σε αυτή τη δύσκολη διαδρομή σας;

Πρώτα η οικογένεια, οι δικοί μας άνθρωποι, οι φίλοι μας! Έπειτα, οι ιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό, οι κοινωνικοί λειτουργοί, οι σύλλογοι όπως η Φλόγα, η Πίστη κ.ά.

Στη δική μας περίπτωση επειδή είχαμε μωρό, το διαχειριστήκαμε μόνοι μας, εννοώ το μωρό λάμβανε μόνο τα δικά μας συναισθήματα, την αγάπη μας και φροντίδα μας!

Εγώ ήμουν εκεί, για το μωρό, για την αδελφή μου, το γαμπρό μου, τη μικρή Μαριλένα όπου έστελνε τη δική της αγάπη στην αδελφή της.

– Πώς ήταν η περίοδος που αναμένατε να βρεθεί συμβατός δότης;

Εξ αρχής είχε τεθεί η Μεταμόσχευση Μυελού των Οστών, ως απαραίτητη θεραπεία, για να γίνει καλά το μωρό. Επειδή, έφερε το γονίδιο, σε μια βρεφική λευχαιμία, μια σπάνια νόσο, όπου εμφανίζεται σπάνια. Εμείς, στην οικογένεια μου, έχουμε Εθελοντές Δότες Μυελού των Οστών. Κι εγώ είμαι. Αλλά κανείς μας δεν ήταν συμβατός, πόσο μάλλον η αδελφή της όπου συνηθίζεται τα αδέλφια να είναι συμβατά.

Στην αρχή, είχαμε αγωνία. Όμως αμέσως ενεργοποιήθηκε ο παγκόσμιος οργανισμός τράπεζας, εθελοντών δοτών μυελού των οστών και μας ενημέρωσαν ότι ήμασταν τυχεροί.

Και ήμασταν όντως τυχεροί! Μια Έλσα έσωσε την Άννα πρώτη φορά, όπου μπορεί να επανεμφάνισε, τη βοήθησε όμως να αντέξει νέο κύκλο χημειοθεραπειών και μονοκλωνικά αντισώματα, τα οποία εφαρμόστηκαν πρώτη φορά σε μωρό, στην Άννα μας. Τη δεύτερη φορά, το μόσχευμα μας ήρθε από τους Αγίους Τόπους.

Η μικρή μας πρέσβειρα Άννα - Αποστολία, είχε ως μόνη επιλογή για να ζήσει, τη Μεταμόσχευση Μυελού των Οστών. Το μωράκι μας, είναι σήμερα καλά, επειδή κάποιοι άνθρωποι έκαναν την εγγραφή τους δίνοντας λίγο σάλιο με μια μπατονέτα κι όταν κλήθηκαν να δώσουν μόσχευμα, έδωσαν αίμα! Με τη διαδικασία της αιμοληψίας, διαχωρίζουν και παίρνουν τα αιμοποιητικά κύτταρα για να γίνει μετά η μετάγγιση στο μωρό ή σε όποιον χρειάζεται μόσχευμα.

– Ποιο είναι το μήνυμα που στέλνετε σε όσους δεν έχουν γίνει ακόμα εθελοντές;

Είναι σκοπός μας, να ενημερωθούν περισσότεροι μέσω της δικής μας περιπέτειας, να καταλάβουν ότι είναι ανέξοδη, ανώδυνη διαδικασία κι αν τύχει να είναι συμβατοί δότες μυελού των οστών, τότε, θα είναι οι ήρωες κάποιων παιδιών, θα δώσουν ζωή σ’ ένα συνάνθρωπο μας. Είναι μεγάλη μου χαρά, όπου προσωπικά ο αντιπεριφερειάρχης Χαράλαμπος Μπονάνος και η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, αγκάλιασαν αμέσως τον σκοπό του Οργανισμού μας, Safety Project.

Γι αυτό, Ελάτε, Ενημερωθείτε, η μικρή μας πρέσβειρα Άννα - Αποστολία, προσκαλεί όλη την Πάτρα: Γίνε Δότης Μυελού των Οστών!

Μιχάλης  Μπενέτος: «Στην αρχή ήταν ένα σοκ»

Συγκλονίζει, συγκινεί, αλλά και εμπνέει τους συνανθρώπους του να συνεχίσουν να παλεύουν και να βγουν νικητές. Ο Μιχάλης Μπενέτος αποτελεί παράδειγμα. Με δύναμη ψυχής δεν το έβαλε κάτω όταν πριν από έναν χρόνο περίπου διαγνώστηκε με καρκίνο στο πάγκρεας στα 41 του. Παρότι έχει αγωνιστεί σε πολλές ομάδες στο παρελθόν, αφήνοντας κυρίως το στίγμα του στον Αρη Πατρών, είχε την επιθυμία να συνεχίσει να παίζει ποδόσφαιρο και αποφάσισε να αγωνιστεί σε μια ομάδα Β’ Κατηγορίας, την Περιβόλα, προκειμένου να γυμνάζεται και να διατηρείται σε καλή κατάσταση.

Η ΜΟΙΡΑ ΕΙΧΕ ΑΛΛΑ ΣΧΕΔΙΑ

Η μοίρα όμως είχε άλλα σχέδια. Τον περασμένο Αύγουστο αισθάνθηκε να φεύγει η γη κάτω από τα πόδια του, όμως δεν το έβαλε κάτω. «Όλα ξεκίνησαν τον Αύγουστο του 2021 όταν μετά από εξετάσεις που υποβλήθηκα, διαπιστώθηκε ότι υπάρχει πρόβλημα. Στην αρχή ήταν ένα σοκ για μένα. Έπρεπε να υποβληθώ σε επέμβαση, η οποία κράτησε 11 ώρες. Το καλό ήταν ότι δεν χρειάστηκα ούτε μισή φιάλη αίμα, ούτε είχα παρενέργειες. Η βιοψία δεν ήταν καλή, αλλά ήταν κάτι που περίμενα. Συνέχισα με 12 θεραπείες τις οποίες ολοκλήρωσα στις 17 Μαΐου», λέει ο Μπενέτος, ο οποίος υποβλήθηκε σε αξονική, η οποία έδειξε ότι ο καρκίνος δεν είχε προχωρήσει πουθενά αλλού.

«Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΝ…»

«Για να πω την αλήθεια, περίμενα ότι η βιοψία δεν θα είναι καλή. Πλέον, οι γιατροί σου λένε ευθέως την αλήθεια και προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Ναι, ήταν ένα σοκ για μένα και την οικογένειά μου, όμως ήμουν ψύχραιμος, ήμουν δυνατός και αποφασισμένος ότι θα τα καταφέρω. Ο,τι και να είναι, έχω μάθει να το βλέπω θετικά και να το αντιμετωπίζω. Θέλω να σημειώσω ότι είχα και έχω πολύ καλή ψυχολογία. Η ψυχολογία είναι το 80% και πρέπει να το γνωρίζουν όσοι αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα υγείας».

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

Σημαντικό ρόλο έπαιξε η οικογένειά του Μιχάλη, η γυναίκα του Μαρία, η μόλις 2 ετών κορούλα του Μαριέττα, οι δικοί του άνθρωποι που τον στήριξαν και στάθηκαν δίπλα του από την πρώτη στιγμή. «Φυσικά, η οικογένεια παίζει σημαντικό ρόλο. Όλοι ήταν εκεί. Με στήριξαν και με στηρίζουν και τους ευχαριστώ γι’ αυτό». Ο Μπενέτος, όχι μόνο κατάφερε να σταθεί ξανά όρθιος και να τα βάλει στα ίσια με το «θεριό», αλλά επέστρεψε στα γήπεδα και αγωνίστηκε!

ΞΑΝΑΜΠΗΚΕ ΣΤΑ ΓΗΠΕΔΑ!

Με την άδεια του γιατρού του, ξεκίνησε προπονήσεις πριν από 1,5 μήνα και έπαιξε σε έξι παιχνίδια με την Περιβόλα, η οποία πανηγύρισε την παραμονή της την τελευταία αγωνιστική. Και ετοιμάζεται να παίξει και τη νέα περίοδο! Κλείνοντας, ζητήσαμε από τον Μιχάλη να στείλει ένα μήνυμα στους ανθρώπους που δοκιμάζονται από το καρκίνο, προκειμένου να τους εμπνεύσει και να τους δείξει τον δρόμο.

«Ο,ΤΙ ΔΕΝ ΣΕ ΣΚΟΤΩΝΕΙ»

«Πάνω απ’ όλα να είναι ψύχραιμοι και δυνατοί. Να μην το βάζουν κάτω. Δυσκολίες θα υπάρχουν πάντα και είμαστε εδώ για να παλεύουμε και τις ξεπερνάμε. Πρέπει να έχουμε καλή ψυχολογία και να μην τα παρατάμε ποτέ. Ο,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό». Εκτός από τον Άρη Πατρών, ο Μιχάλης Μπενέτος, έχει αγωνιστεί ακόμα σε Αχαϊκή, Πανμοβριακό, Δάφνη, Λέοντα Αλισσού, Απόλλωνα Συνοικισμού, στον Φοίνικα, Προοδευτική Μανωλάδας, Τέλο Αγρα, Κεραυνό Αγίου Βασιλείου και σε άλλες ομάδες.

 

 

Πηγή: https://www.dikaiologitika.gr

Μαμά κατέγραψε τη μάχη της κόρης της με τον παιδικό καρκίνο

                                         

Η ιστορία  μίας μικρής νικήτριας και

οι φωτογραφίες που έγιναν viral

 Η Lula Beth είναι ένα κορίτσι πέντε ετών σήμερα που έδωσε τη δική της μάχη με τον παιδικό καρκίνο και βγήκε νικήτρια. Η μητέρα της, Kristen Bowden, τραβούσε φωτογραφίες της όλο το διάστημα της δύσκολης αυτής μάχης και τις δημοσίευσε στο Instagram για να δώσει κουράγιο και ελπίδα σε άλλους γονείς.

Σε συνέντευξή τους, η Kristen και ο σύζυγός της αναφέρουν ότι όταν έμαθαν δύο χρόνια πριν ότι η κόρη τους είχε καρκίνο, έπαθαν σοκ.

«Ποτέ δεν περιμέναμε ότι αυτό θα συνέβαινε σε εμάς. Πάντα βλέπαμε και ακούγαμε τις στενάχωρες και σπαραχτικές ιστορίες των άλλων, μέχρι που συνέβη και σε εμάς» αναφέρει η νεαρή μητέρα στο Good Morning America.

H Lula διαγνώστηκε με παιδικό καρκίνο του νεφρού και έναν όγκο του Wilms. Το κοριτσάκι έκανε εγχείρηση στην οποία της αφαίρεσαν τον όγκο και το ένα νεφρό. Μετά την επέμβαση υποβλήθηκε σε 18 γύρους χημειοθεραπειών σε διάστημα 22 εβδομάδων, ωστόσο, όπως αναφέρει η Kristen, καθ’ όλη τη διάρκεια της μάχης αυτής παρέμεινε αισιόδοξο.

Δύο χρόνια μετά, η Lula είναι εντελώς καλά και οι φωτογραφίες της έγιναν viral δίνοντας κουράγιο και ελπίδα και σε άλλες οικογένειες που βιώνουν κάτι παρόμοιο.

«Ήθελα να μοιραστώ την ιστορία μας για περάσω το μήνυμα ότι ακόμα και μέσα από τις πιο δύσκολες μάχες, κάτι καλό βρίσκεται στην γωνία. Ποτέ μην χάνετε την ελπίδα και πάντα να κοιτάτε τη θετική πλευρά των πραγμάτων» είπε η Kristen στο TODAY Parents.

Από τις αναρτήσεις που ξεχωρίζουν είναι αυτή με το κολλάζ δύο φωτογραφιών, μία με το κοριτσάκι τρεις μήνες μετά την πρώτη χημειοθεραπεία και μία δεύτερη, εφτά μήνες από όταν έγινε τελείως καλά.

«Αυτό είναι μία υπενθύμιση να μην χάνεις ποτέ την ελπίδα σου.
7 μήνες χωρίς καρκίνο Vs 3 μήνες χημειοθεραπεία»

Πηγή: https://www.mothersblog.gr/

Επέστρεψε στους τηλεοπτικούς δέκτες η παρουσιάστρια, που δίνει μάχη με τον καρκίνο!

H Αντιγόνη Ανδρεάκη, η παρουσιάστρια και δημοσιογράφος από την Κρήτη, η οποία δίνει τη δική της μάχη με τον καρκίνο επέστρεψε στους τηλεοπτικούς δέκτες.

Ειδικότερα, έκανε πρεμιέρα σε νέα ώρα με την εκπομπή Live με την Αντιγόνη της Τηλεόρασης CRETA. Με χαμόγελο, αισιοδοξία, πείσμα και δύναμη ψυχής, η Αντιγόνη Ανδρεάκη καλησπέρισε το κοινό της Κρήτης στις 20.45, ενώ σύντομα ετοιμάζει και δεύτερη εκπομπή.

Η Αντιγόνη Ανδρεάκη είχε μιλήσει στο T-live και στην Τατιάνα Στεφανίδου για τη μάχη της με τον καρκίνο.

«Θέλω να πω στις γυναίκες που αντιμετωπίζουν κάτι τέτοιο να έχουν δύναμη, να μη φοβούνται, πονάει και πονάει και η απώλεια ενός τμήματος του σώματός σου και γνωρίζοντας πως θα ακολουθήσει μια σειρά επεμβάσεων μέχρι την αποκατάσταση, είναι ένα κομμάτι που συμβολίζει την θηλυκότητά σου, αναφέρομαι στον καρκίνο του μαστού.

Βλέπεις τον εαυτό σου να μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο, όλα αυτά σε μια πρόχειρη μεταμόρφωση», εξομολογήθηκε.

Τέλος η 47χρονη δημοσιογράφος ξέσπασε σε δάκρυα μιλώντας για την κόρη της η οποία βρίσκεται δίπλα της διαρκώς σε όλο αυτόν τον αγώνα: «Μεγαλώνοντας αν θέλω να θυμάται κάτι απ΄όλο αυτό είναι πως η μαμά της έδωσε μια μάχη, αλλά έμεινε εδώ , δεν έφυγε.

Όπως είχα χάσει εγώ τον δικό μου πατέρα. Όλο αυτό που κάνω τώρα να θυμάται ότι το πέρασα μαζί της, δεν ξαπλώσαμε. Είπα στον εαυτό μου ότι έχουμε πολλά ακόμα», εξομολογήθηκε στην κάμερα της εκπομπής T-live.

Πηγή: https://www.newsitamea.gr

Το να γίνεις δότης μυελού των οστών είναι πιο απλό απ’ όσο φαντάζεσαι!

O Κωνσταντίνος Δήμος είναι 39 ετών. Είναι αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού. Αλλά εκείνο για το οποίο αξίζει περισσότερο από όλα να τον γνωρίσουμε είναι ότι έγινε δότης μυελού των οστών. Ο Κωνσταντίνος έδωσε μόσχευμα στις αρχές του 2021 και βρέθηκε συμβατός. Του ζητήσαμε να μας περιγράψει την εμπειρία του.

Ο μυελός των οστών είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από τον νωτιαίο μυελό. Ο μυελός των οστών είναι αιμοποιητικός ιστός που δίνει γένεση σε όλα τα κύτταρα του αίματος, σε αντίθεση με τον νωτιαίο μυελό που θεωρείται νευρικός ιστός και δεν έχει καμία αιμοποιητική δράση.

Έτσι, ένα συμβατό μόσχευμα μυελού των οστών μπορεί να θεραπεύσει έναν αιματολογικό καρκίνο, όπως η λευχαιμία, αλλά και ορισμένα αιματολογικά νοσήματα, όπως η μεσογειακή αναιμία ή μία ανοσοανεπάρκεια.

Τα ιατρικά κριτήρια για τη δωρεά αίματος είναι πολύ διαφορετικά από αυτά για τη δωρεά αιμοποιητικών κυττάρων/μυελού των οστών. Για παράδειγμα, άτομα με αναιμία ή άτομα με χαμηλή αρτηριακή πίεση, μπορούν να γίνουν άφοβα εθελοντές δότες.

Αν και υπάρχουν πολλά εκατομμύρια εγγεγραμμένοι εθελοντές δότες σε όλο τον κόσμο, πολλοί ασθενείς δεν βρίσκουν συμβατό δότη. Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία, μόνο 1 στους 2.000 βρίσκεται τελικά συμβατός με κάποιον ασθενή που χρειάζεται μεταμόσχευση. Πράγμα που σημαίνει ότι όσο περισσότερο εμπλουτίζουμε τις υπάρχουσες τράπεζες με νέους δότες, τόσο περισσότερες πιθανότητες ίασης δίνουμε σε ασθενείς.

Τις πληροφορίες πήραμε από τον Σύλλογο Όραμα Ελπίδας, που μέχρι στιγμής αριθμεί 130 χιλιάδες εγγεγραμμένους εθελοντές δότες μυελού των οστών. Οι 230 από αυτούς έχουν προσφέρει μόσχευμα σε ασθενείς, μεταξύ των οποίων και 53 παιδιά-έφηβοι. Ο σύλλογος μας έφερε σε επικοινωνία με τον Κωνσταντίνο Δήμο για να μας διηγηθεί την εμπειρία του δότη.

Πώς αποφάσισα να γίνω δότης

Όπως μας είπε, ο Κωνσταντίνος Δήμος είχε στον προσωπικό του κύκλο έναν φίλο που εργαζόταν σε παιδιατρικό ογκολογικό νοσοκομείο και πάντα υπήρχε στο μυαλό του η ιδέα να γίνει δότης μυελού των οστών. Η αφορμή δόθηκε το 2016, όταν σε μία τρίμηνη εκπαίδευση που έκανε με τη δουλειά του, ενημερώθηκε από τον Σύλλογο Όραμα Ελπίδας για τις διαδικασίες που απαιτούνται ώστε κάποιος να γίνει εθελοντής δότης.

«Καταλυτική ήταν η στιγμή που μας μίλησε για τη διαδικασία μία κοπέλα η οποία είχε θεραπευτεί από το πρόβλημα υγείας της, έπειτα από μεταμόσχευση, που είχε κάνει. Έγινα αμέσως εθελοντής κι εγώ και αρκετοί συνάδελφοί μου», λέει.

Ποια είναι η διαδικασία

«Η διαδικασία της εγγραφής είναι πάρα πολύ εύκολη και διήρκεσε λιγότερο από 30 δευτερόλεπτα. Με μία μπατονέτα μας πήραν στοματικό επίχρισμα και μας έβαλαν στη βάση εθελοντών. Από τότε δεν χρειάστηκε να κάνω ξανά κάτι. Από τη στιγμή που ενημερώθηκα για την πιθανή συμβατότητα, έως τη στιγμή που έδωσα τελικά μόσχευμα πέρασαν περίπου 2 μήνες.

»Η πρώτη επαφή έγινε τηλεφωνικά από την Πηνελόπη Σαμαρά, τη Βιολόγο του Συλλόγου, και μέσα σε λίγες μέρες πήγα για να συζητήσουμε από κοντά τη διαδικασία. Εκεί για πρώτη φορά έκανα εξέταση αίματος για να επαληθευτεί η συμβατότητα, η οποία ήταν υψηλή. Ύστερα από περίπου 1 μήνα, πήγα στο νοσοκομείο και έκανα κάποιες επιπλέον εξετάσεις αίματος, οι οποίες επιβεβαίωσαν την καλή κατάσταση της υγείας μου, ώστε να γίνει η διαδικασία με ασφάλεια τόσο για εμένα, όσο και για το λήπτη. Το μόνο που έμενε τώρα ήταν να γίνει η συλλογή των αιμοποιητικών κυττάρων.

»Η διαδικασία που ακολούθησα για να δώσω τα κύτταρα είναι μέσω του αίματος, με τη βοήθεια ενός μηχανήματος, και διήρκεσε περίπου 4 ώρες. Ο τρόπος λήψης των κυττάρων επιλέγεται από τον δότη. Είχα δηλώσει ότι μπορώ να ακολουθήσω και τον δεύτερο τρόπος λήψης, μέσω παρακέντησης των οστών της λεκάνης, όμως δεν χρειάστηκε. Η διαδικασία δεν πόνεσε καθόλου. Για την ακρίβεια, πονάει όσο όταν μας παίρνουν αίμα. Δεν νομίζω ότι αυτός ο ασήμαντος πόνος μπορεί να μας αποθαρρύνει από την πιθανότητα να σώσουμε έναν άνθρωπο».

Ο Κωνσταντίνος Δήμος είχε μαζί του σε όλη τη διαδικασία ανθρώπους από τον Σύλλογο Όραμα Ελπίδας και τους γιατρούς του νοσοκομείου, καθώς λόγω Covid-19 δεν επιτρεπόταν να πάρει μαζί του κάποιο συγγενικό πρόσωπο για παρέα. «Τους ένιωθα τόσο κοντά μου, όπως την οικογένεια και τους φίλους μου. Ακόμη και μετά από 2 χρόνια εξακολουθώ να έχω επαφές με ανθρώπους από το Όραμα Ελπίδας», λέει.

Ποιος είναι ο λήπτης

Επαφή με την ασθενή δεν είχε. Έτσι ορίζει η νόμιμη διαδικασία. «Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι ζει στην Αμερική και είναι κοντά στην ηλικία μου. Μετά την πάροδο 2 ετών από τη μεταμόσχευση, εάν το επιθυμούμε και οι δύο, θα μας κοινοποιηθούν τα στοιχεία και από εκεί και πέρα θα μπορούμε να επικοινωνήσουμε. Εγώ έχω δηλώσει από τώρα ότι θέλω να επικοινωνήσω. Ελπίζω να θέλει κι εκείνη. Τότε, τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν δεν θα είναι μεγάλο εμπόδιο».

Ανάμεικτα συναισθήματα

Πώς αισθανόταν κατά τη διάρκεια όλης αυτής της διαδικασίας; «Τα συναισθήματα, τόσο κατά τα διάφορα στάδια της διαδικασίας, όσο και στη συνέχεια, είναι ανάμεικτα και δεν είναι τα ίδια κάθε φορά. Την πρώτη φορά που με πήρε τηλέφωνο η Πηνελόπη, ένιωσα περίεργα γιατί δεν ήξερα τι θα συναντήσω. Μόλις πήγα στο Όραμα Ελπίδας, άρχισα να νιώθω πιο έντονα ένα αίσθημα ευθύνης, καθώς πλέον γνώριζα ότι η ζωή κάποιου στηριζόταν σε μένα. Ήθελα λοιπόν να κάνω όλα όσα έπρεπε μέχρι το τέλος της διαδικασίας και της συλλογής του μοσχεύματος.

»Ειδικά τις τελευταίες μέρες, κατά τις οποίες θα καταστρεφόταν πλήρως ο άρρωστος μυελός του ασθενή, αν κάτι δεν πήγαινε καλά με μένα, ο λήπτης θα έχανε τη ζωή του! Πήρα άδεια από τη δουλειά μου και δεν κυκλοφορούσα έξω, παρά μόνο για τα απαραίτητα. Δεν ήθελα να κολλήσω Covid-19 ή κάτι άλλο το οποίο μπορεί να έθετε τη λήπτρια σε κίνδυνο. Αφού έδωσα μόσχευμα, τα κύρια συναισθήματά που επικρατούσαν ήταν χαρά και περηφάνια. Στη συνέχεια αναπτύχθηκε και ένα αίσθημα αγωνίας για το αν η ασθενής θα γινόταν καλά».

Έναν χρόνο μετά

Με τη σκέψη λοιπόν στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού, ο Κωνσταντίνος πέρασε έναν ακόμη χρόνο, μέχρις ότου έμαθε ότι η ασθενής πηγαίνει καλά, αλλά θα έπρεπε να δώσει ξανά μερικά κύτταρα προς ενίσχυση. Εδώ να σημειώσουμε ότι σπάνια χρειάζεται να γίνει αυτό. Όμως, «η χαρά μου ήταν μεγάλη γιατί πλέον η υγεία της λήπτριας είχε αρχίσει να βελτιώνεται και υπήρχαν πάρα πολλές πιθανότητες να γίνει τελείως καλά».

Τώρα που περιμένει να ακούσει τα καλά νέα, μας υπενθυμίζει ότι η ζωή και η υγεία είναι τα ύψιστα αγαθά που έχουμε. «Κανείς δεν θα έπρεπε να κάνει πίσω στην ευκαιρία του να σώσει έναν άνθρωπο, κάνοντας τόσο μικρό κόπο. Είναι σαν να βοηθάμε τον συνάνθρωπό μας στον δρόμο, απλά με άλλο τρόπο. Είναι μια πολύ εύκολη διαδικασία και τα συναισθήματα μετά θα υπάρχουν για μια ζωή». Να θυμίζουν κυρίως σε σένα ότι μπορεί και να έσωσες μια ζωή. Δεν είναι μικρό πράγμα.

Δείτε στο βίντεο μερικές ακόμα αληθινές ιστορίες:

Γιατί όμως ο κόσμος δεν γίνεται εύκολα δότης μυελού των οστών; «Νομίζω ότι η απροθυμία του κόσμου οφείλεται στην έλλειψη ενημέρωσης που υπάρχει σχετικά με τη διαδικασία. Όλοι νομίζουν ότι χρειάζεται πολυήμερη νοσηλεία και μεγάλη σωματική ταλαιπωρία. Δεν γνωρίζουν ότι η διαδικασία διαρκεί περίπου 4 ώρες και γίνεται και μέσω του αίματος. Ίσως κάποιοι να λένε “σιγά, μην τύχει σε μένα να γίνω σωτήρας κάποιου”.

»Να όμως που τυχαίνει. Έτυχε σε μένα. Βάλτε μόνο τον εαυτό σας στη θέση ενός ασθενή, νιώστε τον πόνο του, σκεφτείτε την αγωνία που έχει να βρεθεί μόνο ένας άνθρωπος στον κόσμο ο οποίος θα μπορούσε να τον κάνει καλά, και θα το αποφασίσετε!»

Πηγή: https://www.ow.gr

Πάνε πέντε ολόκληρα χρόνια από το φευγιό σου Μανώλη μου!

 Κύριε Διευθυντά,

«Για δυο–τρεις μέρες ο Μανωλάκης δεν θα έρχεται στο Γυμνάσιο, γιατί θα πάμε στην Αθήνα για επείγουσες εξετάσεις».

Μόνο που οι δυο-τρεις μέρες έγιναν δύο ολόκληρα χρόνια απέραντων ταλαιπωριών, δυσβάσταχτων πόνων και μιας καθημερινής οδύνης που κάποιες φορές κατάληγε σε πνιγηρή απελπισία και βασανιστικό θυμό. Και κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά τα συναισθήματα βρισκόταν και λίγος χώρος για μία φλογίτσα ελπίδας που τρεμόπαιζε, καθώς ένα νέο θεραπευτικό σχήμα δοκιμαζόταν στον γιο μου, αφού αυτός ο καρκίνος που τον κατέτρωγε ήταν τόσο σπάνιος και επιθετικός. Οι άξιοι επιστήμονες του Ελπίδα - Ογκολογικής Μονάδας Παίδων Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη και όλο το προσωπικό έκαναν ό,τι μπορούσαν, όμως, δεν στάθηκε δυνατό να κρατήσουν τον γιο μου στην ζωή.

Ο Μανωλάκης μου έφυγε από την ζωή, δραπέτευσε θα έλεγα εγώ, με την είσοδό του στο 15ο του χρόνο. Μόνο που μαζί του έφυγα κι εγώ…

Εδώ και πέντε χρόνια από την μέρα εκείνη που βίωσα εκείνον τον φρικαλέο πόνο –πώς μπορεί κάποιος να περιγράψει αυτό το ξερίζωμα- κάθε ώρα, κάθε λεπτό, η ψυχή μου είναι κοντά Του και κάθε χτύπος της καρδιάς μου είναι αφιερωμένος σε εκείνον.

Ζω για εκείνον!

Παρόλο που είμαι γενναίος άνθρωπος – μα πώς θα μπορούσα να είμαι αλλιώς- αφού η ζωή μου υπήρξε ένας σκληρός καθημερινός αγώνας που ποτέ δεν δείλιασα να τον κάνω. Μόνο που αυτός ο αγώνας, μια μάνα να βλέπει το βλαστάρι της να διαλύεται καθημερινά και αυτή απλώς να παρακολουθεί την τραγωδία του, που είναι και δική της/τους γίνεται με άνισους όρους. Ο αντίπαλος αυτός δεν παίζεται. Και όταν ήλθε και εκείνη η μέρα του τελειωτικού αποχαιρετισμού… αχ, μόνο οι συμπάσχουσες μανάδες, οι δύστυχες, οι στιγματισμένες για όλη τους την ζωή, μόνοΜαυτές μπορούν να με καταλάβουν. Τότε, όλα έπαψαν να έχουν νόημα. Όλα σκοτείνιασαν στην ζωή μου.

Κι εγώ η γενναία και ατρόμητη για όλα τα ατέλειωτα άλλα, εδώ κατέρρευσα, βυθίστηκα στο εσωτερικό μου χάος… και σε αυτήν την κατάρρευση, την τρικυμία ατελείωτων πόνων, παρέσυρα και όλους τους δικούς μου ανθρώπους -οι οποίοι όλα αυτά τα χρόνια στάθηκαν σαν άγγελοι φύλακες δίπλα μου- βιώνοντας όλοι τους την καθημερινή μου οδύνη. Ας με συγχωρήσουν…

Σήμερα, όμως, καθώς κλείνουν πέντε ολόκληρα χρόνια από το φευγιό του, πήρα μία απόφαση. Ό,τι είχα να προσφέρω ως μάνα το έκανα, ενώ ζούσε. Το έκανα και για όλα αυτά τα χρόνια των θρήνων και με το παραπάνω. Από σήμερα πλέον θα ριχθώ και πάλι στην ζωή. Θα ρίξω φως στην ψυχή μου.

Αυτό το Φως του Θεού, του Χριστού μου, που όλα αυτά τα χρόνια, που δεν ήθελα να το βλέπω, γιατί επέβαλα μία σκληρή τιμωρία στον εαυτό μου, υπήρξε πάντα δίπλα μου και μέσα μου, πνοή ζεστασιάς να μου συμπαραστέκεται. Το ένιωθα και ασυνείδητα το άφηνα να με θεραπεύει. Τώρα οφείλω πάλι με γενναιότητα και ευγνωμοσύνη απέναντι στο δώρο της ζωής να της αφιερωθώ και να αφήσω την χαρά και πάλι να γεμίσει την ύπαρξή μου και τους γύρω μου.

Μανώλη μου, ψυχή μου, τώρα η μανούλα σου σε αφήνει στην αγκαλιά του Χριστού, στον κόσμο αυτόν, τον πνευματικό που πλέον ανήκεις. Θα κουβεντιάζω καθημερινά με την ψυχή σου, αλλά θα το ξέρουμε μόνο οι δυο μας. Και θα αφεθούμε στην παρέα μας που θα έχει χαρά και γαλήνη, όπως τότε παλιά στην επίγεια ζωή σου. Εσύ, τώρα το νιώθω, έχεις απλωθεί στα πέρατα του σύμπαντος και μάλλον σε κάποιο φωτεινό αστεράκι θα έχεις στήσει την φωλιά σου και θα μας κοιτάζεις από ψηλά!

Ζωή, αποχαιρετώ την θλίψη και σου δίνομαι με όλη μου την καρδιά, όπως και σε όλους τους αγαπημένους μου. Θέλω πολύ άνθρωποι, σύντροφοί μου αγαπημένοι, να είμαι δίπλα σας όποτε με χρειάζεστε, στις χαρές και στις λύπες μαζί σας! Έτσι, πια, θα τιμώ την μνήμη του αγοριού μου, δοτικά, με συνειδητή χαρά και διάθεση για προσφορά!

 

Η μητέρα

Τατιάνα-Μαρία Κύρη

Είχε καρκίνο στα 14 και της είπαν ότι δεν αποκτήσει ποτέ παιδιά. 14 χρόνια μετά γέννησε το μωρό της!

Αξίζει να διαβάσετε την ιστορία της Nicole Shulz που κατάφερε όχι μόνο να νικήσει τον καρκίνο αλλά να γίνει και μαμά, όταν οι γιατροί της είχαν εξαλείψει κάθε ελπίδα. 

Η Nicole Shulz διαγνώστηκε με καρκίνο σε ηλικία 14 ετών. Υποβλήθηκε σε μεταμοσχεύσεις μυελού των οστών, χημειοθεραπεία και ακτινοβολία. Αυτές οι θεραπείες της έσωσαν τη ζωή, αλλά όπως την ενημέρωσαν οι γιατροί ήταν σχεδόν αδύνατο να μείνει έγκυος.

Η ίδια κατάφερε όχι μόνο να νικήσει τον καρκίνο αλλά και να μείνει έγκυος φυσιολογικά εν μέσω της πανδημίας

Αυτή είναι η ιστορία της...

Η Nicole ήταν ένα δραστήριο παιδί με πολλά ενδιαφέροντα. Όταν τα Χριστούγεννα του 2005 άρχισε να μη νιώθει καλά, αρχικά η οικογένειά της υπέθεσε ότι ήταν γρίπη.

Όμως μετά τις γιορτές και καθώς η υγεία της επιδεινώθηκε, η Nicole διαγνώστηκε με οξεία μυελογενή λευχαιμία (AML). Ξεκίνησε άμεσα θεραπεία και ακτινοβολίες σε όλο της το σώμα συμπεριλαμβανομένων των ωοθηκών και της μήτρας.

Και τότε ήταν που οι γιατροί της εξήγησαν ότι λόγω των ακτινοβολιών δεν θα μπορούσε να κάνει ποτέ παιδιά. Μάλιστα είχε υπογράψει ένα έντυπο συγκατάθεσης που αναγνώριζε ότι η θεραπεία οδηγεί σε στειρότητα. Συγκλονιστικό και σουρεαλιστικό για ένα κορίτσι που ήταν στην εφηβεία.

H Nicole πέρασε τα επόμενα χρόνια αναρρώνοντας ενώ υπέστη και μια υποτροπή που οδήγησε σε δεύτερη μεταμόσχευση μυελού των οστών μεταξύ άλλων θεραπειών και χειρουργικών επεμβάσεων.

Κατάφερε τελικά να νικήσει τον καρκίνο σε ηλικία 20 ετών.

 

Η μητρότητα

Το νεαρό κορίτσι πάντα ήθελε να αποκτήσει παιδιά, είχε όμως αποδεχτεί το γεγονός ότι αυτό δεν θα ήταν δυνατό «χωρίς ιατρική παρέμβαση και ένα ιατρικό θαύμα».

Και το θαύμα έγινε…

Η Nicole βίωσε το μεγαλύτερο σοκ της ζωής της όταν διαπίστωσε ότι έμεινε έγκυος. Και μάλιστα το ανακάλυψε τελείως τυχαία όταν χρειάστηκε να νοσηλευτεί λόγω κορονοϊού!

Όταν μάλιστα της είπαν ότι διανύει την 14η εβδομάδα κύησης, δεν μπορούσε να το πιστέψει. Είχε περάσει το πρώτο τρίμηνο χωρίς να γνωρίζει ή περνά καν από το μυαλό της το ενδεχόμενο ότι μπορεί να είναι έγκυος.

Η χαρά της όπως και του συντρόφου της ήταν απερίγραπτη, ωστόσο ο φόβος τους για την υγεία του μωρού ήταν μεγάλος, γι΄αυτό έκαναν πολλές εξετάσεις προκειμένου να βεβαιωθούν ότι είναι υγιές.

Στην 34η εβδομάδα η Nicole γέννησε εσπευσμένα με καισαρική τομή και το μωρό μπήκε σε θερμοκοιτίδα. Αρχικά οι γιατροί είπαν ότι θα χρειαζόταν τουλάχιστον ένας μήνας, όμως για ακόμα μια φορά διαψεύστηκαν καθώς το αγοράκι βγήκε μετά από 6 ημέρες.

Η ζωή για την Nicole με τον σύντροφό της έχει αποκτήσει πλέον άλλο νόημα. Θέλουν να απολαμβάνουν κάθε στιγμή με τον γιο τους και να είναι δίπλα του σε κάθε νέο βήμα.

Δείτε στη gallery που ακολουθεί φωτογραφίες της Nicole με την οικογένειά της.

 

Πηγή: https://www.mothersblog.gr/

6 χειρουργεία σε ένα χρόνο: Η 8χρονη Ηλιάνα κέρδισε τη δύσκολη μάχη κι έκανε πραγματικότητα το όνειρό της

 

Η ιστορία της μικρής Ηλιάνας που κατάφερε να νικήσει τον καρκίνο και να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα.

Για την περιπέτεια της 8χρονης κόρης της Ηλιάνας αλλά και την υποστήριξη που έλαβε η οικογένεια από το «Make-A-Wish» μίλησε η μητέρα της, Κατερίνα.

Κάτι δεν πάει καλά

Η Ηλιάνα, ήταν πάντα ένα ήσυχο παιδί, όχι και πολύ δραστήριο. Μα όπως κάθε παιδί έπαιζε, έτρεχε, κολυμπούσε… ώσπου ξαφνικά στα 8 της σταμάτησε να θέλει να κάνει οποιαδήποτε δραστηριότητα, εκφράζοντας φόβο ότι θα χτυπήσει ή θα πέσει. Υποπτευθήκαμε ότι ίσως να ήθελε να τραβήξει τη προσοχή που έχασε με τον ερχομό του νέου μέλους της οικογένειάς μας.

Όμως, μετά τον φόβο, ήρθαν οι έντονοι πονοκέφαλοι, η σωματική αστάθεια και, τέλος, ο τρόμος στα χέρια. Οι πονοκέφαλοι εξηγήθηκαν από τους γιατρούς ως «πίεση» από το σχολείο, αλλά εμάς κάτι μας έτρωγε. Με πείσμα, μέρα τη μέρα, γιατρό το γιατρό, καταλήξαμε να παραλάβουμε τα αποτελέσματα της πρώτης μας μαγνητικής: όγκος εγκεφάλου και υδροκεφαλία.

Περιμένοντας τη μαγνητική

Παρατηρούσα τον κόσμο στο θάλαμο αναμονής, χαμένη στις σκέψεις μου. Κάθε μισή ώρα, κάποιος σηκωνόταν με μηχανικές κινήσεις, έπαιρνε τα αποτελέσματα από τη γραμματεία και έφευγε. Έγινε κάμποσες φορές μέχρι να έρθει η δική μας μισή ώρα.

Σε αντίθεση με όσους προηγήθηκαν, ακούσαμε τον ακτινολόγο να λέει «μόνο η μητέρα να περάσει». Δεν θα ξεχάσω ποτέ το συναίσθημα που βίωσα. Σκοτείνιασαν όλα, και έμειναν ο διάδρομος, η πόρτα του ακτινολόγου κι εγώ. Και η απορία του τι συμβαίνει, αφού σαφή απάντηση δεν πήρα την ίδια ημέρα.

Φέρνω στο μυαλό μου εκείνο το βράδυ. Είχα πάρει αγκαλιά την Ηλιάνα για να κοιμηθούμε και τη χάζευα. Έκανα σενάρια στο μυαλό μου για το τι θα ακούσουμε στα αποτελέσματα. Την κοιτούσα και έκλαιγα. Ο λίγο πιο ψύχραιμος μπαμπάς μας, προσπαθούσε να με «κρατήσει» για να μην καταρρεύσω.

Η επόμενη ημέρα έφτασε, και μαζί και η απάντηση: ΟΓΚΟΣ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ και ΥΔΡΟΚΕΦΑΛΙΑ, με έναν γιατρό απέναντί μας, να μας κοιτά και να μας «μαλώνει» που δεν το ψάξαμε νωρίτερα. Που να ξέραμε…

Η ανάσα του ουρλιαχτού

Πριν φτάσουμε στο κατώφλι του νευροχειρουργού, θυμάμαι να κάνω παράκαμψη σαν ναρκωμένη, να βγαίνω από την πόρτα του νοσοκομείου του Αγία Σοφία, και να αρχίζω να ουρλιάζω. Σε εκείνο το ουρλιαχτό, άφησα όλα τα γιατί μου. ‘Όλα όσα έπρεπε για να συνεχίσω για το παιδί μου.

Η πρώτη ματιά στη μαγνητική, έδινε ενδείξεις καλοήθειας, κάτι το οποίο μας καθησύχασε σε πρώτη φάση. Μέχρι το άκουσμα των χειρουργείων. Ήταν η σειρά του μπαμπά μας να καταρρεύσει και η σειρά μου να τον «κρατήσω». Εξαφανιστήκαμε σχεδόν όλη την ημέρα από το σπίτι. Έπρεπε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας για να μπορέσουμε να το αντιμετωπίσουμε και να το ανακοινώσουμε στην υπόλοιπη οικογένεια και κυρίως στο παιδί. Μα πως το λες… και κυρίως τι ΤΟΥ λες;;;;

«Θα πρέπει οι γιατροί να σου ξυρίσουν το κεφάλι και να κάνουν ένα χειρουργείο αγάπη μου, για να δουν τι συμβαίνει πιο καλά» της είπαμε μέσα σε όλα με σύμμαχο και στήριγμά μας την αγαπημένη της νονά. Σάστισε όταν άκουσε για τα μαλλιά της. «Να κοίτα σαν την Άννα Βίσση στο βίντεοκλιπ» σκεφτήκαμε και της δείχναμε με χαμόγελο.

Ατελείωτη μου φάνηκε η ώρα της αναμονής για το χειρουργείο. Αιώνες ολόκληροι. Αφού μπήκε στο χειρουργείο, σκεφτόμουν μόνο ότι το δυνατό μου το κορίτσι μπήκε με χαμόγελο. Αυτό με έκανε να αντέξω. Το χαμόγελό της. Όλα πήγαν καλά μέχρι που βγήκε η βιοψία: ΚΑΛΟΣ ΚΑΚΟΗΘΗΣ ΟΓΚΟΣ σε σημείο …. Δεν άκουσα τα υπόλοιπα. Πως συνδυάζονται αυτές οι τρεις λέξεις; Τι σημαίνει αυτό;

Πραγματικό δίλημμα ΖΩΗΣ!

Ενστάσεις, ιατρικά συμβούλια, συζητήσεις, πιθανότητα να τη χάσουμε σε νέο χειρουργείο και εμείς να πρέπει να πάρουμε την πιο σοβαρή απόφαση: νέο χειρουργείο βιοψίας διακινδυνεύοντας τη ζωή της σε μεγάλο βαθμό όπως μας ενημέρωσαν ή μαγνητική και μη στοχευμένη θεραπεία με αυξημένο το ποσοστό αποτυχίας;

Με βαριά καρδιά αποφασίσαμε την ειδική μαγνητική και μη στοχευμένη, η απόφαση. Ξεκινήσαμε ακτινοβολία, με την Ηλιάνα να είναι πιο δυνατή από ποτέ και εμείς παίρνουμε δύναμη από την ίδια.

Η βαλβίδα και η παραίτηση

Από τον Σεπτέμβρη του 2018 μέχρι τον Νοέμβρη του 2020, δεν μας έλειψαν τα χειρουργεία. Η βαλβίδα που τοποθέτησαν στο κεφαλάκι της στο πρώτο χειρουργείο, δεν μας έκανε τη χάρη, όπως οι ακτινοβολίες που πήγαν πολύ καλά.

Άρχισε ξανά να πέφτει, σωματικά και ψυχικά. Συχνές βόλτες στο νοσοκομείο, αξονικές, μαγνητικές, διόρθωση θέσης βαλβίδας, αλλαγή βαλβίδας. ΕΞΙ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΑ σε ένα χρόνο στο ΚΕΦΑΛΙ της 8χρονης κόρης μας.

Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, η Ηλιάνα ήταν πια σε άσχημη ψυχική και σωματική κατάσταση, και εγώ ανήμπορη να παρακολουθώ μέρα – μέρα την επιδείνωση της. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα απόγευμα, που φεύγοντας για το σπίτι να δω τα αδέρφια της για λίγο και να επιστρέψω, την άκουσα να λέει στον πατέρα της «Ευτυχώς που είναι κλειστή η μπαλκονόπορτα».

«Γιατί αγάπη μου θες να δεις έξω» απαντά ο μπαμπάς μας. «Όχι. Ήθελα να βγω για να πέσω. Έχω κουραστεί. Διαλύθηκα» του απαντά και εκείνος πάγωσε… Συνέβη αυτό που δεν έπρεπε να γίνει. Τα είχε παρατήσει…

Προετοιμασία για την… τελική ευθεία

Οι γιατροί διαπίστωσαν ταχεία πρόοδο της νόσου, και έτσι όπως όφειλαν, άρχισαν να μας προετοιμάζουν με τον δικό τους τρόπο… για την τελική ευθεία.

Τη χάνουμε. Δεν ήξερα τι να κάνω, τι να πω, εμείς στο νοσοκομείο, η υπόλοιπη οικογένεια στο σπίτι… έπρεπε να τους το ανακοινώσουμε… δεν ξέραμε πόσος καιρός μας έμενε… Από το νοσοκομείο, μας πρότειναν να φέρουμε τα αδέλφια της να την δουν. Κατά τη μεταφορά μας σε μονόκλινο, τα μηχανήματα πίεσης και οξυγόνου, κυριολεκτικά τρελάθηκαν. Νοσηλευτές και γιατροί, έτρεχαν να δουν τι συμβαίνει.

Μέσα σε μία κρίση πανικού και πιστεύοντας ότι δεν θα ξημερώσουμε, μαζεύεται όλη η οικογένεια άρον – άρον στο πλευρό της. Κι εκεί ζήσαμε ένα πρώτο μικρό θαύμα: ηρέμησε, χαμογέλασε, πίεση και οξυγόνο σταθεροποιήθηκαν. Στην επιστροφή για το σπίτι και μέχρι να γυρίσω στο νοσοκομείο ξανά, έλαβα φωτογραφία από τον μπαμπά μας, με την Ηλιάνα να είναι καθιστή στο κρεβάτι και να ζωγραφίζει.

Χριστούγεννα στο Παιδο-ογκολογικό

Η οικογένεια έπρεπε να είναι μαζί λόγω της ημέρας και της …τελικής ευθείας που λέγαμε παραπάνω. Φόρεσε το πιο φανταχτερό της φόρεμα και όλοι ντυμένοι με τα καλά μας, υποδεχτήκαμε τους γιατρούς να μας πουν τα κάλαντα. Αντί να μας εκπλήξουν εκείνοι όμως, τους σοκάραμε εμείς: η Ηλιάνα τους περίμενε όρθια, έτοιμη να τραγουδήσει. Δεν το πίστευε κανείς!

Όσο και αν αναζήτησα ιατρική εξήγηση, δεν βρήκα. Έτσι, κατέληξα ότι η επιδείνωση της κατάστασής της, είχε προκληθεί από την κακή ψυχολογική της κατάσταση και την παραίτησή της. Από την κούρασή της και την εξάντληση της υπομονής της.

Η σοβαρότητα μίας… νεράιδας!

Το δεύτερο μικρό μας θαύμα ήταν ότι εκείνη την περίοδο που η Ηλιάνα αναθάρρευε ψυχικά σιγά – σιγά, μπήκαν στη ζωή μας οι καλές νεράιδες του Make-A-Wish! Πόσο πιο κατάλληλη η στιγμή; Ήταν αυτό που χρειαζόταν για να συνεχίσει να παλεύει με τη ψυχή της. Η Ηλιάνα άκουσε προσεκτικά τις νεράιδες και πήρε πολύ σοβαρά τη διαδικασία.

Έπρεπε να πει την πιο δυνατή ευχή της… Μέσα σε πολλά που δήλωσε ότι της αρέσουν, πήρε την απόφαση να τους πει το πιο μεγάλο της όνειρο: να ζήσει την εμπειρία του Master Chef, να νιώσει λίγη από τη μαγεία της κουζίνας, του να είναι σεφ!

Οι αγαπημένοι μας έκαναν τα αδύνατα – δυνατά, και τον Ιούνιο του 2021 βρεθήκαμε στο πλατό του τελικού. Το όνειρο της Hλιάνας έγινε πραγματικότητα! Έζησε την εμπειρία του Master Chef, γνώρισε από κοντά τους κριτές, τους μαγείρεψε, την βαθμολόγησαν με το απόλυτο 10αρι και πήρε το βραβείο της.

Αλλά το μεγαλύτερο βραβείο απ’ όλα, ήταν η χαρά στο πρόσωπο της! Η πραγματοποίηση της ευχής της έδωσε δύναμη… δύναμη να συνεχίσει… ότι όλα μπορούν να περάσουν και όλα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα! Από τα πιο μικρά μέχρι και τα άπιαστα όνειρα!

Το μεγάλο θαύμα

Φέτος κλείνουμε 3 χρόνια… χωρίς θεραπεία πλέον, με επανέλεγχο κάθε τρεις μήνες, αλλά είμαστε εδώ, είμαστε όλοι μαζί και ζούμε την κάθε μας στιγμή σαν να μην υπάρχει το αύριο!

Είμαι η Κατερίνα, μητέρα της Ηλιάνας, της Ελευθερίας και του Ορφέα. Με την προτροπή του Make-A-Wish Ελλάδος και με αφορμή τον Σεπτέμβρη, που είναι σημαντικός μήνας για την οικογένειά μας και αφιερωμένος στην ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση για τον ΚΑΡΚΙΝΟ της παιδικής και εφηβικής ηλικίας, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας τη δική μας ιστορία.

Να θυμάστε πάντα ότι μόνο η θεϊκή παρέμβαση ξεπερνάει την ανθρώπινη θέληση και ότι το ένστικτο του γονιού δεν κάνει ποτέ λάθος.

 

Efi Nika

Πηγή: https://www.newsitamea.gr/