«Ξαφνικά μου λέει ένας γιατρός ότι έχω καρκίνο»: Συγκόνιζει ο πολίστας Άγγελος Φώσκολος για τη μάχη του με τον καρκίνο.

 
Σε μια κατάθεση ψυχής προχώρησε μέσα από την εκπομπή «Πρωινό μας» o Άγγελος Φώσκολος.

Ο 28χρονος πολίστας μίλησε στη Φαίη Σκορδά για τη μάχη που έδωσε με τον καρκίνο πριν από λίγους μήνες, περιέγραψε τα συναισθήματά του όταν του ανακοινώθηκε το πρόβλημα υγείας του, αλλά και την ενόχλησή του όταν διέρρευσε στον κύκλο του από τρίτους, και όχι από τον ίδιο.

«Αρχές του περασμένου Σεπτέμβρη είχα κάποιες ενοχλήσεις. Επειδή σε εμάς είναι σύνηθες να έχουμε πόνους και ενοχλήσεις λόγω διαφόρων τραυματισμών που μπορεί να τύχουν σε έναν αγώνα, δεν έδωσα βάση. Άρχισαν όμως να γίνονται πιο έντονοι και επειδή ήταν και λίγο διαφορετικό, δεν είχα ξανανιώσει έτσι, μίλησα με τον γιατρό της ομάδας, μου έκανε τρίπλεξ και εκεί διαγνώστηκε το πρόβλημα….

Tην πρώτη φορά που πήγα στο νοσοκομείο και μου ανακοίνωσε ο γιατρός τι έχω… έπαθα σοκ. Δε μπορώ να εξηγήσω πως ένιωσα. Ζαλίστηκα. Εγώ εκείνο το διάστημα έκανα κανονικά προπονήσεις, ήμουν λειτουργικός… Και ξαφνικά μου λέει ένας γιατρός ότι έχω καρκίνο και πρέπει να χειρουργηθώ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να μου λέει, “αν θες μπορείς να κάνεις εισαγωγή σήμερα, έχεις 2-3 ώρες να το σκεφτείς και να χειρουργηθείς την επόμενη”… Ναι μεν ο καρκίνος ήταν σε πρώιμο στάδιο αλλά το ότι έπρεπε να χειρουργηθεί είναι ένα δεδομένο. Το ότι είναι πρώιμο δείχνει ότι δεν είναι τόσο επιθετικός…» είπε ο Άγγελος Φώσκολος και συνέχισε:

«Όταν μου είπε ότι πρέπει να χειρουργηθώ τόσο άμεσα, έπαθα σοκ. Του είπα ότι έχω την οικογένειά μου, τους φίλους μου, να πάω να πάρω μια δεύτερη γνώμη… Έφυγα από το νοσοκομείο και πήγα στο σπίτι όπου έπρεπε να ανακοινώσω στους γονείς μου αυτό που μου είπε ο γιατρός… Στη διαδρομή πέρασαν πολλά από το μυαλό μου… Το ανακοίνωσα στους γονείς μου. Πάθανε σοκ και οι δυο αλλά ευτυχώς λόγω ενός προηγούμενου χειρουργείου που είχα κάνει στο χέρι μου, έχω δυο πολύ καλούς γιατρούς τους οποίους πήρα αμέσως τηλέφωνο. Δεν έχουν σχέση με το αντικείμενο αλλά τους εμπιστεύομαι πάρα πολύ…

Το χειρουργείο έγινε 29 Σεπτεμβρίου, η διάγνωση είχε γίνει στις 6 Σεπτεμβρίου. Όλα ευτυχώς πήγαν καλά, μετά την αφαίρεση του όγκου το έστειλαν για βιοψία. Εκείνο το διάστημα εγώ ξεκίνησα κανονικά τις προπονήσεις μου, το είχα ξεχάσει μέχρι που με πήρε ο γιατρός μου τηλέφωνο και μου είπε ότι τελικά είναι κάτι πιο επιθετικό από αυτό που περιμέναμε και μου έδωσε την επιλογή είτε να κάνω χημειοθεραπείες είτε όχι. Η καλύτερη επιλογή ήταν να κάνω έναν κύκλο χημειοθεραπειών ο οποίος διήρκησε τρεις εβδομάδες ώστε να εξαλείψω κάθε πιθανότητα επανεμφάνισης».

Σε άλλο σημείο της συνέντευξή του, ο Άγγελος Φώσκολος αναφέρθηκε στο πώς το πρόβλημα υγείας του διέρρευσε προς τα έξω.

«Όταν έκανα το χειρουργείο δεν ήξερα ακόμα αν είναι μια κακοήθεια, ένας καρκίνος, δεν ήταν σίγουρο ακόμα, έπρεπε να γίνει βιοψία. Όταν βγήκε η βιοψία και μου είπαν ότι θα έπρεπε να απέχω για ένα διάστημα και να εισαχθώ στο νοσοκομείο, όλο αυτό κάπως έπρεπε να το διαχειριστώ. Στην αρχή ήθελα να το πω εγώ όπως το είπα στην οικογένεια και τους φίλους μου, να το πω στους συμπαίκτες μου, την ομάδα μου, τον κύκλο μου…

Μετά λύπης μου, κουτσομπολίστικα θεωρώ, μαθεύτηκε πριν καν εισαχθώ στο νοσοκομείο και πριν το ανακοινώσω με τον τρόπο που ήθελα. Όταν ακούς τη λέξη καρκίνος το μυαλό σου πάει… παθαίνεις σοκ. Δεν μπόρεσα να το ανακοινώσω λοιπόν όπως ήθελα, μαθεύτηκε από στόμα σε στόμα από ανθρώπους του χώρου. Επειδή ήταν κάτι πάρα πολύ λεπτό και ήταν δύσκολο να το ανακοινώσω σε όλους μου τους φίλους και επειδή μέχρι να βγει η βιοψία, εγώ συνέχιζα κανονικά τη ζωή και την καθημερινότητά μου…. Όταν άρχισε να γίνεται γνωστό αυτό σε φίλους μου, με δυσκόλεψε και εμένα στο να το διαχειριστώ όλο αυτό.

Κάθε τύπος και κάθε κατάσταση είναι διαφορετική. Ο άλλος δεν γνωρίζει, ο άλλος απλά ακούει “ο Άγγελος έχει καρκίνο”. Η αλήθεια είναι ότι θεωρώ πως μέχρι τώρα όλα έχουν πάει καλά γιατί δεν πανικοβλήθηκα και γιατί από τους δικούς μου ανθρώπους δέχτηκε πολλή αγάπη… συνέχισα την καθημερινότητά μου και παράλληλα οι δικοί μου άνθρωποι με έκαναν να ξεχνιέμαι» εξομολογήθηκε ο νεαρός πολίστας.

Τέλος, ο Άγγελος Φώσκολος έστειλε και το δικό του μήνυμα για το πόσο σημαντική είναι η πρόληψη.

«Μετά τη βιοψία, έκανα κάποιες χημειοθεραπείες, αυτό ήταν ένα δύσκολο κομμάτι στο οποίο ο οργανισμός δέχεται κάτι πάρα πολύ τοξικό και αυτό σε καταβάλλει σημαντικά. Ήταν μια δύσκολη περίοδος κατά την οποία έμεινα στο νοσοκομείο, δεν έτρωγα, δε μπορούσα να πιω νερό, είχα ζαλάδες, ναυτίες… Μέχρι και σήμερα δε νιώθω, όπως ένιωθα και το δείχνουν και οι εξετάσεις μου. Το μήνυμα που θέλω να περάσω είναι να μη φοβόμαστε να πάμε στον γιατρό και το κάθε πρόβλημα να το κοιτάμε στα μάτια» είπε.

Πηγή: https://filoitexnisfilosofias.com/

«Το κορίτσι μας άνοιξε τα φτερά του και πέταξε»

 

Ανείπωτη θλίψη για τη μικρή Ντάρια που έφυγε μετά από γενναία μάχη που έδωσε με τον καρκίνο

Ειδικότερα, το μικρό κορίτσι πάλευε γενναία με τον καρκίνο, στην Παιδοογκολογική Μονάδα του Μακάρειου Νοσοκομείου. 

Όπως αναφέρεται στην ανάρτηση από τον Παγκύπριο Σύνδεσμο Γονέων και Φίλων Παιδοογκολογικής Μονάδας «το κορίτσι μας άνοιξε τα φτερά του και πέταξε… Το χαμογελαστό μας παιδί, το γεμάτο ευγνωμοσύνη για κάθε στιγμή που περνούσε, για κάθε πλάσμα που βρισκόταν κοντά της… Το κορίτσι του “Λεξικού”, του “Χρυσού Σεπτέμβρη”, της “κορδέλας”, της δοτικότητας…».

Και συνεχίζει η ανάρτηση «με τη μεγάλη καρδιά που πολέμησε τόσο πολύ, τόσο αθόρυβα, τόσο στωικά, τόσο γενναία… Η Ντάρια, που μας δίδαξε ακόμα περισσότερα, που μας έκανε καλύτερους… Σε αγαπάμε, κορίτσι μου! Θα ζεις πάντα στις καρδιές μας! Καλό σου ταξίδι στο φως».

Πηγή: https://olagiatingunaika.gr/

Όταν διαγνώστηκα με καρκίνο κατάλαβα και τις “Αληθινές” μου Φίλες. Δεν σήκωναν ούτε τα τηλέφωνα!

Μία γυναίκα συνειδητοποίησε ποιες είναι οι αληθινές φίλες της, όταν έμαθε ότι έχει καρκίνο του μαστού και χρειαζόταν ανθρώπους στο πλευρό της.

Όταν μία γυναίκα μαθαίνει ξαφνικά ότι έχεις καρκίνο του μαστού, έρχονται τα πάνω κάτω στη ζωή της, είναι επώδυνο και χρειάζεται την οικογένεια και τους φίλους δίπλα της για να τη στηρίξουν και να τη βοηθήσουν ουσιαστικά.

Ωστόσο, δεν είναι λίγες οι φορές που επιστήθιες φίλες, όχι μόνο δεν στήριξαν την κολλητή τους σε μια δύσκολη περίοδο, αλλά εξαφανίστηκαν και από τη ζωή της.

«Από μικρή, ήμουν αισιόδοξη και ονειροπόλα. Ζούσα στο ροζ συννεφάκι μου και έβλεπα πάντα το καλό στους ανθρώπους. Θεωρούσα ότι αν βλέπεις τα πράγματα θετικά, τότε καμιά δυσκολία δεν πρόκειται να σε νικήσει.

Ειλικρινά αυτό πίστευα για πολλά χρόνια, μέχρι που διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού. Το σοκ ήταν τεράστιο, γιατί το μόνο σύμπτωμα που είχα ήταν ένα ανεπαίσθητο εξόγκωμα στο στήθος. Νόμιζα ότι ήταν απλά μια κύστη, αλλά τελικά ήταν κάτι πολύ χειρότερο.

Στην αρχή προσπάθησα να αντιμετωπίσω την κατάσταση με ψυχραιμία. Έλεγα καθημερινά στον εαυτό μου ότι τα πράγματα θα πάνε μια χαρά. Ακόμα κι όταν τα μαλλιά μου άρχισαν να πέφτουν, έσφιγγα τα δόντια και χαμογελούσα.

Έπρεπε να φανώ δυνατή. Όχι μόνο για μένα, αλλά και για την οικογένεια και τους φίλους μου που με αγαπάνε και με στηρίζουν.

Η γυναίκα “έφαγε” το μεγαλύτερο χαστούκι όταν της γύρισαν την πλάτη οι παιδικές της φίλες

Σ’ αυτή τη δύσκολη περίοδο της ζωής μου το μεγαλύτερο χαστούκι το έφαγα, όταν συνειδητοποίησα πόσοι λίγοι άνθρωποι ήταν πραγματικά δίπλα μου. Φίλες που αποκαλούσα αδερφές μου, μού γύρισαν την πλάτη και εξαφανίστηκαν από τη ζωή μου. Όχι μόνο δεν ενδιαφέρονταν να μάθουν πώς πάνε οι θεραπείες μου, αλλά δεν σήκωναν ούτε τα τηλέφωνα πια.

Θυμάμαι ένα βράδυ να καταρρέω και να μονολογώ ”έχω ένα σωρό φίλους, αλλά στην ουσία δεν έχω κανέναν. Είμαι μόνη μου.” Εκείνη τη στιγμή κάτι μέσα μου έσπασε.

Κλείστηκα στο σπίτι μου. Δεν ήθελα ούτε να δω, ούτε να ακούσω κανέναν.

Ένα μεσημέρι το κουδούνι της εξώπορτας χτυπούσε συνεχόμενα. Όταν άνοιξα την πόρτα, είδα απέναντι μου δυο κοπέλες με τις οποίες κάναμε παρέα τον τελευταίο χρόνο. Με πήραν μια σφιχτή αγκαλιά και μου είπαν ”εμείς είμαστε εδώ. Θα το περάσουμε μαζί!”

Δυο γυναίκες που ήξερα με το ζόρι ένα χρόνο μου είπαν όσα δεν μου είπαν ποτέ οι παιδικές μου φίλες. Στα λόγια τους με έπιασαν τα κλάματα.

Μ’ είχε συγκινήσει η υποστήριξή τους και δεν μπορώ να περιγράψω πώς είναι να ξέρεις ότι υπάρχουν αληθινές φίλες που θέλουν να σε δουν πιο υγιή, πιο δυνατή και πιο ευτυχισμένη απ’ ότι πριν.

Σε όλο αυτό το ταξίδι, ήρθα αντιμέτωπη με την ωμή πραγματικότητα του να σε παρατάνε άνθρωποι που θεωρούσες οικογένειά σου. Βγήκα όμως κερδισμένη, καθώς μέσα απ’ όλο αυτό κατάλαβα ποιος πραγματικά αξίζει να είναι δίπλα μου».

Πηγή: https://www.simeteho.gr/

Πηγή: https://www.newsitamea.gr/

 

 

Ο 5χρονος Γρηγόρης έφυγε από καρκίνο. Το συγκινητικό "μήνυμα" που έστειλε στη μαμά του (video)

Έφερε ένα μήνυμα ελπίδας για τη ζωή που πάντα βρίσκει τον τρόπο να μας θυμίζει τα Έφερε ένα μήνυμα ελπίδας για τη ζωή που πάντα βρίσκει τον τρόπο να μας θυμίζει τα θαύματα που είναι εφικτά.

Μέσα από τις ιστορίες παιδιών που βγήκαν νικητές και γονιών που στάθηκαν στο πλευρό τους, αποκαλύπτεται το τεράστιο έργο που προσφέρει στα παιδιά ο σύλλογος "ΕΛΠΙΔΑ"

Μια από αυτές και η ιστορία του 5χρονου Γρηγόρη, ο οποίος πέρυσι στις 30 Δεκεμβρίου μετά από τιτάνια και γενναία μάχη με τον καρκίνο ταξίδεψε για τους ουρανούς, αφήνοντας άδεια την αγκαλιά της μαμάς του.

Η Μαρίνα, έναν χρόνο μετά τον θάνατο του παιδιού της επέστρεψε στον Ξενώνα της ΕΛΠΙΔΑΣ, που θεωρεί δεύτερο σπίτι της. Όπως είπε μαζί με τον σύζυγό της θα κάνουν μια δωρεά στον ξενώνα στη μνήμη του μικρού Γρηγόρη, ως το ελάχιστο "ευχαριστώ" για τη στήριξη, την αγάπη, το κουράγιο και την αλληλεγγύη που έζησαν από τους ανθρώπους του συλλόγου.

"Εδώ είχα στήριξη από όλους. Θα τους έχω πάντα στην ψυχή και την καρδιά μου", είπε η μητέρα του Γρηγόρη και αποκάλυψε το μήνυμα που της έστειλε το αγοράκι της μέσα από ένα όνειρο.

"Είχα δει ένα όνειρο με τον Γρηγόρη. Μου έλεγε "μαμά μη στεναχωριέσαι, όλα θα πάνε καλά”. Του έλεγα "Γρηγόρη μου είμαι πολύ στεναχωρημένη γιατί μου λείπεις” κι εκείνος μου απάντησε "θα δεις σύντομα όλα θα πάνε καλά και θα έχεις άλλο μωράκι στην αγκαλιά σου”", είπε η μητέρα του Γρηγόρη.

Όταν ξύπνησε ήταν πολύ στεναχωρημένη και κακόκεφη. Ένιωθε τύψεις ακόμα και στη σκέψη να κάνει ένα άλλο μωράκι.

"Ένιωθα ότι θα έδινα σε ένα άλλο μωρό τη θέση του Γρηγόρη. Αλλά μετά σκέφτηκα ότι αφού το μωρό μου είναι χαρούμενο ίσως θα μπορούσα να προσπαθήσω για ένα παιδάκι", συνέχισε.

Κι έτσι ο μικρός της άγγελος, της έφερε ένα άλλο μωράκι που σε λίγους μήνες θα γεμίσει και πάλι την άδεια αγκαλιά της. Και παράλληλα έφερε ένα μήνυμα ελπίδας για τη ζωή που πάντα βρίσκει τον τρόπο να μας θυμίζει τα θαύματα που είναι εφικτά.

Όπως είπε η Μαρίνα, ο Γρηγόρης θα είναι πάντα ζωντανός στο μυαλό και την καρδιά της, όμως το μωράκι που θα έρθει στον κόσμο είναι το δικό του μήνυμα προς εκείνη για να συνεχίσει με δύναμη και αισιοδοξία τη ζωή της.

Πηγή: https://medlabgr.blogspot.com/2022/12/o-mikros-grigoris-efyge-apo-karkino.html#ixzz7qVPJf253

«Κατάφερα να μαζέψω τις δυνάμεις μου και να πάω να προσκυνήσω τον Ταξιάρχη μας»

Όλοι βρίσκονται στο πλευρό του γνωστού τραγουδιστή Γιώργου Δασκαλάκη, ο οποίος δίνει την δική του μάχη με τον καρκίνο και υποβάλλεται διαρκώς σε χημειοθεραπείες προκειμένου να γίνει καλά.

Η συγκλονιστική φωτογραφία του Γιώργου Δασκαλάκη

 Το πρωί της Τετάρτης ο τραγουδιστής ανέβασε μια συγκλονιστική φωτογραφία στην οποία τον βλέπουμε στο νοσοκομείο την ώρα της χημειοθεραπείας.

«Καλημέρα Αγάπες μου!!! Πολύχρωμα και Έντονα…Τουλάχιστον όταν κοιμάσαι λιγάκι από τη χημεία που παίρνει το σωματάκι μας δεν πονάς… Οι συναγωνιστές της μάχης με το Θηρίο γνωρίζουν πολύ καλά τι εννοώ!!! Και να έχεις και ένα χεράκι πάνω στο κορμί σου να σε αγγίζει και να σε χαϊδεύει όπως κάνει το κοριτσάκι μου ο ΑΓΓΕΛΟΣ μου!!! Εύχομαι Υγεία σε όλο το Κόσμο και η Παναγία μαζί μας!!! ΑΜΗΝ» έγραψε ο Γιώργος Δασκαλάκης.

 

“Είναι στιγμές που λυγίζεις”, εξομολογείται ο Γιώργος Δασκαλάκης

Θυμίζουμε πως μιλώντας για τη μάχη του με τον καρκίνο, ο Γιώργος Δασκαλάκης είχε εξομολογηθεί: «Δεν είμαι τόσο δυνατός, είναι δύσκολο αυτό το πράγμα. Έρχονται στιγμές που λυγίζεις, άλλες στιγμές όμως λες θα σε κερδίσω, του χρόνου θα τραγουδάω, θα κάνω πράγματα. Πολλές φορές σκέφτομαι γιατί σε εμένα όλα. Μιλούσα με τον κουμπάρο μου τον Νάσο (Γουμενίδη), από τον Απρίλιο του έλεγα δεν νιώθω καλά, νιώθω ατονίες, είχα βγάλει κάτω από τη μασχάλη μου ένα πράγμα σαν σπυράκι.

Έλεγα στην σύντροφό μου τότε, “έβγαλα ένα σαν σπυράκι” και πολλές φορές σε τέτοια πράγματα δεν δίνουμε σημασία. Ένιωθα ότι με πονούσε το σπυράκι, ότι ήταν βαθύ. Εάν μήνα πριν τα γενέθλιά μου, τον Ιούνιο, έφτασα να βγάζω φλέγμα, να μην έχω όρεξη να φάω, να χάνω κιλά και να νιώθω πως δεν είμαι καλά. Την ώρα που τραγουδούσα πλέον καθόμουν σε σκαμπό και κάποια στιγμή έπεσα κάτω. Και να μου λένε όλοι “πάμε στο νοσοκομείο” και εγώ να λέω “όχι”».

Εμείς να του ευχηθούμε περαστικά γρήγορα και σύντομα να επιστρέψει σπίτι του και στις πίστες που τόσο αγαπάει.

 

 

Από Μαρίνα Νικολάκη

https://www.ipliroforia.gr/author/marinanikolaki/

 

 Πηγή: https://www.ipliroforia.gr/

Κάτι δεν μου πήγαινε καλά με τον Μάνο μου, κάτι με έτρωγε. Μου λέει ο γιατρός “Κάνε κουράγιο θα φύγει”

 Παιδικός καρκίνος… κι όμως εάν ο Μάνος μου είχε διαγνωστεί έως 16 χρόνων θα ήταν πολύ καλύτερα γι’ αυτόν μας είπαν…

Κάτι δεν μου πήγαινε καλά… κάτι με έτρωγε… κοιμόταν, κουρασμένος ειμαι μανούλα μου έλεγε…

Κάναμε εξετάσεις τίποτα όλα καλά μου λένε… λίγο ο λαιμός του μου λέει ο γιατρός μας… να είδες μου λέει ο μπαμπάς του..τίποτα δεν είναι.
Μα κάτι με έτρωγε…
Κάθε βράδυ του έβαζα θερμόμετρο δέκατα… επί 5 μέρες…
Πάω στη δουλειά… όμως δεν μπορώ ..
Παίρνω τηλ τον άντρα μου Πέμπτη ήταν… τελειώνω την δουλειά στις 9 σε παρακαλώ πήγαινε τον στο νοσοκομείο θα έρθω εκεί..

Τον πάει… περιμένουμε… περιμένουμε… έρχεται νοσοκόμα πάμε για ένα υπέρηχο μας λέει… στον ωρλ. οκ… πάμε…
Ο μπαμπάς μέσα μαζί του εγώ έξω… περιμένω μα γιατί αργούν?
Έρχεται ο πατέρας του έξω… κάτι κοιτάζουν μου λέει σε λίγο θα φύγουμε μωρέ κρύωσε… με τα κοντομάνικα Νοέμβρη μήνα…
Ανοίγει η πόρτα ένας γλυκός γιατρός κούναγε το κεφάλι που είδε ότι έχει πρησμένο λαιμό ο γιατρός λέει…(κάτι δεν μου πάει καλά στο ύφος του)
Πάμε μας λέει πάλι πίσω…
Πήγαμε κ περιμέναμε… κ περνούσαν οι νοσοκόμες κ τον κοίταζαν..του λέω είσαι κούκλος αγόρι μου κ σε κοιτάζουν… κ γελούσαμε

Ήρθε ο μεγάλος γιατρός…. να τώρα θα μας πει να φύγουμε…
Ο κύριος… ναι εμείς… να σας μιλήσω λίγο Ναι βεβαίως… τι θέλει μωρέ λέω μέσα μου…
Λοιπόν ακούστε μας λέει… δυστυχώς στο πλακάκι που κάναμε είδαμε κάτι που δεν μας άρεσε…
Τι εννοεί, τι λέει? τι άσχημο τι λέτε? πρέπει ν Τον κρατήσουμε αύριο θα ξέρουμε….
Κενό… ένα απόλυτο κενό… αγκαλιά με τον άντρα μου τι λέτε? πείτε μου θα γίνει καλά? θα φτιαχτεί?(ακόμα θυμάμαι ότι μπέρδεψα τις λέξεις)

Όλα φτιάχνονται μου λέει….
Πάμε…… στο αιματολογικό….
Ακόμα θυμάμαι το βλέμμα των νοσοκόμων… ήταν ο μικρότερος. Ανήμερα Αγίας Αικατερίνης μου είπαν…..
Οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία……
Λάθος κάνετε είναι αθλητής, αιμοδότης…… δεν μπορεί…
Πέρασαν μέρες… με χημειοθεραπείες ….με…με…εγινε ένας παππούς…. αδυνάτισε πέσανε τα μαλλιά…

Μαμά φώναξε τον Γιώργο να με ξυρίσει δεν θέλω να πέσουν τ μαλλιά μου…
Κ τον ξύρισαν κ την επόμενη κ ο πατέρας του κ ο κολλητός που από το νηπιαγωγείο..Ο Στελάκος μου, ο αδερφός του.

Πέρασαν 2 Χρόνια έγινε καλααα
Όπως μου είχε πει… μαμά μου εγώ θα γίνω καλύτερος από πριν, θα δεις….
Πέρασε πολλά μα έγινε καλά..κούκλος…
Έκανε κάθε 3 μήνες εξετάσεις, μετά κάθε 6….Κ ήρθε το 2014 πήγε διακοπές…. πέρασε υπέροχα…
7 Σεπτέμβρη έκανε πυρετό λιποθύμησε…
Πάλι πίσω….

Εξετάσεις …..χάνει τον σπλήνα του….
Έρχονται γιατροί…. λυπούμαστε……. Ξαναγύρισε ….θα κάνουμε μεταμόσχευση.
Ναι η αδερφή του είναι συμβατή ……..το ξέρουμε.
Θεέ μου σώσε τον…. μα….
Πριν φύγει από πολυοργανική ανεπάρκεια όταν τον ρίξαμε σε κώμα, για να μην πονάει, την ώρα Που του έφτιαχναν την φλέβα με κάλεσε ο γιατρός… αυτός που μου είπε ότι όλα φτιάχνονται….

Μου λέει κάνε κουράγιο θα φύγει….
Τι ? λέει? τι?
Γυρνάω πίσω με κοιτάει… βγαίνω στο μπαλκόνι τον κοιτάω ….δεν μπορεί ρε όχι ….λέω μέσα μου….
Κ μου λέει…. Μη φοβάσαι μανούλα σε αγαπάω…..
……

23 Σεπτέμβρη 2014….τον βάλαμε στο σπίτι του…..
Εύχομαι κανένα παιδί να μην ξαναπονέσει…. καμία μανούλα να μην ξανακλάψει….

 

Από ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΓΑΛΑΝΗ

https://www.diaforetiko.gr/author/aggeliki

 

Πηγή: Tzina Tzavella

 Πηγή: https://www.diaforetiko.gr/

Δωρεά οργάνων: 24χρονη που έκανε μεταμόσχευση πνευμόνων περιγράφει τους μύθους και την πραγματικότητα

 

Η Αναστασία Τασούλα, η πρώτη ασθενής με κυστική ίνωση που έκανε με επιτυχία  μεταμόσχευση πνευμόνων στην Ελλάδα, στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο, το 2022, έχει μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. 

Η ίδια, κάνει μια «προσωπική κατάθεση ψυχής» για τη δωρεά οργάνων, με αφορμή κάποια ανεύθυνα δημοσιεύματα, όπως λέει χαρακτηριστικά, για εγκεφαλικά νεκρό ασθενή, που «ξύπνησε από το κώμα πριν του κάνουν αφαίρεση οργάνων».

«Είναι κρίσιμο να ευαισθητοποιήσουμε και να ενημερώσουμε σωστά τον κόσμο για την σωτηρία αυτή πράξη και δώρο ζωής για όλους εμάς που το έχουμε βιώσει από την πλευρά του λήπτη», τονίζει η 24χρονη Αναστασία.

Όπως αναφέρει, μάλιστα, η ίδια ξεχειλίζει συναισθήματα ευτυχίας και ευγνωμοσύνης προς τη δότρια, και παροτρύνει όλους τους πολίτες να γίνουν δωρητές οργάνων.

Προτείνω ήδη να εγγραφείτε ως δωρητές οργάνων εδώ τώρα, εννοώ όντως τώρα, αλλά αν έχετε αμφιβολίες δοκιμάστε να διαβάσετε παρακάτω και τα ξαναλέμε», σημειώνει.

Πρόσφατα τραγικά περιστατικά με νέους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους και οι δικοί τους έλαβαν τη γενναία απόφαση μέσα στον πόνο τους, να δωρίσουν τα όργανά τους, έχουν ευαισθητοποιήσει ιδιαίτερα την κοινή γνώμη στην Ελλάδα.

Μέσα στο 2022, 70 άτυχοι συνάνθρωποί μας έγιναν δότες οργάνων, ενώ τον Δεκέμβριο, μόλις μέσα σε έναν μήνα, περισσότεροι από 3.000 άνθρωποι έγιναν δωρητές.

Ολόκληρη η επιστολή της Αναστασίας Τσούλα

Σήμερα λοιπόν, ξύπνησα με το πιο έντονο νέο.

Ένας φίλος μου, ο οποίος ζούσε αγκαλιά με ένα βαλιτσάκι που εμπεριείχε την τεχνητή του καρδιά, έκανε μεταμόσχευση.

Τα συναισθήματα της ευτυχίας και της ευγνωμοσύνης στον δότη ξεχειλίζουν και απλά ανυπομονώ να ανέβουμε τον Όλυμπο μαζί, γιατί αυτό είχαμε υποσχεθεί. Ανυπομονώ να τον δω να παίζει με τα παιδιά του, να χαίρεται τον έρωτα του και να ζει τα όνειρα του. Και να γίνει πολύ χοντρός από τη κορτιζόνη! Ανυπομονώ να τον δω να γελάει επειδή είναι ζωντανός. Να σβήνει τα κεράκια κάθε 11/01, γιατί αυτή είναι η ημερομηνία αναγέννησης του.

Δεν θα μπορούσα να τα ξέρω όλα αυτά τα συναισθήματα αν και εγώ η ίδια δεν ζούσα χάρις στην δότρια μου, που μου έδωσε απλόχερα τους πνεύμονες της. Χάρις σε έναν άνθρωπο που δεν ξέρω, που ποτέ δεν θα γνωρίσω, αλλά ένα κομμάτι της ζει μέσα μου και το νιώθω πιο δικό μου και από τα δικά μου κομμάτια. Χάρις σε έναν άνθρωπο που μου έδωσε την δυνατότητα και μου έμαθε να αναπνέω, φυσιολογικά και χωρίς εμπόδια, πρώτη φορά στην ζωή μου. Χάρις σε αυτήν την άγνωστη, θα μπορέσω να δω την ανατολή στην άλλη άκρη του κόσμου χορεύοντας, να ερωτευτώ χωρίς να φοβάμαι ότι θα πεθάνω πριν προλάβω να ζήσω και να γεράσω. Να γεράσω. Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν το είδα αυτό να έρχεται.

Και σήμερα, είναι σαν να ζω όσα έζησαν οι άνθρωποι μου το καλοκαίρι, όταν μπήκα εγώ για μεταμόσχευση. Τις σκέψεις, την ελπίδα, την ανυπομονησία να ξυπνήσει ο φίλος μου, το άγχος, την ζωή. Και είναι τόσο μαγικό.

Όμως τι πρακτικά σημαίνει το ότι κάποιος έκανε μεταμόσχευση καρδιάς ή πνευμόνων;

Θα χαρώ να σας εξηγήσω αναλυτικά και απλοϊκά πως λειτουργεί όλο αυτό το σύστημα, που για πολλούς μας είναι άγνωστο. Γιατί έτυχε να είμαστε αρκετά τυχεροί και κοντά μας να μην έχει χρειαστεί κάποιο μεταμόσχευση και ούτε να βιώσουμε τον εγκεφαλικό – αρχικά – θάνατο ενός δικού μας ανθρώπου.

Ας τα πάρουμε από την αρχή.

Fact no1: Για να κάνει κάποια μεταμόσχευση καρδιάς, πνευμόνων και κάποιων άλλων συμπαγών οργάνων, σημαίνει ότι από την άλλη πλευρά, ένας άνθρωπος είναι εγκεφαλικά νεκρός. Μια οικογένεια γιορτάζει, ενώ μια άλλη θρηνεί. Ζωή και θάνατος συνδέονται περισσότερο από ποτέ.

Και τι σημαίνει ότι κάποιο έχει υποστεί εγκεφαλικό θάνατο;

Εγκεφαλικός θάνατος είναι η κατάσταση της μη αναστρέψιμης καταστροφικής βλάβης του

εγκεφάλου, με απώλεια όλων των λειτουργιών του εγκεφαλικού στελέχους. Ο άνθρωπος αυτός λοιπόν, δεν μπορεί να στηρίξει τις λειτουργίες του σώματος του και έτσι μένει στην ζωή σωματικά – και μόνο – με τεχνητά μέσα για κάποιες ημέρες.

Και πως διαπιστώνεται ο εγκεφαλικός θάνατος;

Τρεις γιατροί -ο θεράπων, ένας νευροχειρουργός και ένας αναισθησιολόγος- κάνουν το σύνολο των εξετάσεων για να διαπιστώσουν αν υπάρχει εγκεφαλική λειτουργία στον υποψήφιο δότη.

Η διαδικασία επαναλαμβάνεται ακριβώς ίδια οκτώ ώρες μετά. Και μόνο τότε δίνεται το σήμα ότι μπορεί να ξεκινήσει η συζήτηση της δωρεάς των οργάνων. Οι γιατροί δεν γνωρίζουν αν ο άνθρωπος είναι δωρητής οργάνων (δηλαδή έχει εγγραφεί στο μητρώο του ΕΟΜ ως δωρητής σε περίπτωση εγκεφαλικού θανάτου) μέχρι εκείνη την στιγμή.

Άρα το συνωμοσιολογικό σενάριο για τους γιατρούς που θα σας αφήσουν να πεθάνετε αν είστε δωρητές οργάνων καταρρέει κάπου εδώ. Και στην πιθανή περίπτωση που δεν είναι κάποιος εγγεγραμμένος, τότε αρχίζουν οι συζητήσεις περί δωρεάς με τους συγγενείς. Το οποίο, κατ’ εμέ, έχει ενδιαφέρον, διότι λόγω των υποστελεχωμένων μας Μονάδων Εντατικής Θεραπείας, συμβαίνει να ανακοινωθεί ο εγκεφαλικός θάνατος και να μην συζητηθεί η δωρεά, με αποτέλεσμα κάποιες μέρες μετά ο άνθρωπος να σταματήσει να υποστηρίζεται μηχανικά και έτσι να πεθάνει, αγκαλιά με τα όργανα του. Το οποίο είναι απόλυτα σεβαστό, αρκεί να γνωρίζουμε ότι έτσι θα πεθάνουν και άλλοι άνθρωποι που περιμένουν την δεύτερη ευκαιρία στην ζωή.

Εκεί ξεκινάει η ανάγκη να είμαστε όλοι εγγεγραμμένοι ως δωρητές, ώστε να μην υπάρχει το περιθώριο να αγνοήσουν την επιθυμία του εγκεφαλικά νεκρού στις ΜΕΘ. Αλλά αυτό, θα το αναλύσω παρακάτω.

Fact no2: Όχι, ο εγκεφαλικός θάνατος δεν είναι το ίδιο με την φυτική κατάσταση (έμεινε φυτό που λέμε) και το κώμα. Είναι τρεις διαφορετικές καταστάσεις και κυριολεκτικά θα αρχίζω να ουρλιάζω την επόμενη φορά που θα ακούσω κάποιο να λέει «ξύπνησε από το κώμα πριν του πάρουν τα όργανα».

Στην φυτική κατάσταση, η εγκεφαλική βλάβη εντοπίζεται στον φλοιό, ενώ η λειτουργία του εγκεφαλικού στελέχους παραμένει ικανοποιητική και ο εγκέφαλος αιματώνεται κανονικά. Το περιτύλιγμα, σαν να λέμε κάηκε, αλλά εσωτερικά λειτουργεί μια χαρά. Στην περίπτωση αυτή, ο ασθενής διατηρεί μεν αυτόματη αναπνοή και καρδιαγγειακή λειτουργία, στερείται όμως συνείδησης.

Στον εγκεφαλικό θάνατο υπάρχει ανεπανόρθωτη βλάβη στο εγκεφαλικό στέλεχος και με την παύση λειτουργίας του σταματά να αιματώνεται και ο υπόλοιπος εγκέφαλος. Κλινικά, η φυτική κατάσταση (κώμα) και ο εγκεφαλικός θάνατος είναι απόλυτα διακριτές καταστάσεις που διαπιστώνονται με βάση συγκεκριμένα κριτήρια. Συνεπώς, σε καμία περίπτωση άνθρωποι σε φυτική κατάσταση δεν θεωρούνται νεκροί, άρα ούτε και δυνητικοί δότες οργάνων. Με λίγα λόγια, μόνο αν πεθάνετε μπορούν να σας σκοτώσουν.

Στο κώμα, το οποίο χωρίζεται σε 4 στάδια, βλέπουμε διάφορες περιπτώσεις τις οποίες δεν θα αναλύσω, διότι θα σας προκαλέσω να κάνετε την έρευνα σας και να διαπιστώσετε ότι ΌΧΙ δεν θα σας πάρουν τα όργανα αν είστε σε κώμα καθώς έχετε τις εγκεφαλικές σας λειτουργίες εν δράση. Πολύ απλά, πολύ λαϊκά.

Fact no3: Σε περίπτωση που δεν το έχουμε όλοι καταλάβει, δεν γίνεται όλοι πρακτικά να δώσουμε τα όργανα μας στην περίπτωση εγκεφαλικού θανάτου. Όσο και να θέλει ένας καπνιστής να σώσει ζωές, πνεύμονες δεν θα δώσει ρε παιδιά, πώς να το κάνουμε; Είναι δύσκολο ένα όργανο να θεωρηθεί αρκετά υγιές ώστε να μπορέσει να μεταμοσχευτεί σε έναν άλλον άνθρωπο.

Και έτσι, υπάρχει η ανάγκη να εγγραφούν όσοι περισσότεροι άνθρωποι γίνεται ως δωρητές, ώστε να σωθούν περισσότερες ζωές. Σας το ξαναείπα μήπως; Θα το ξαναπώ.

Fact no4: Αν έχεις εγγραφεί ως δωρητής οργάνων, δεν σημαίνει ότι σε περίπτωση εγκεφαλικού θανάτου θα σου πάρουν τα όργανα κατευθείαν. Πάλι θα γίνει συζήτηση με την οικογένειά σου και το σημαντικότερο είναι ότι οι δικοί σου δεν τα επιβαρυνθούν με την ευθύνη μιας τόσο κρίσιμης απόφασης τη δύσκολη στιγμή της απώλειάς σου, εφόσον αυτή είναι δική σου απόφαση και ίσως εκπλήρωση της τελευταίας επιθυμίας σου. Άντε, έγινες δότης ή όχι ακόμα;

Fact no5 ή ίσως και προσωπική άποψη: Η δωρεά οργάνων δεν είναι μεγαλοψυχία ρε κεφτεδάκια μου. Είναι η λογική συνέχεια των πραγμάτων. Είναι δώρο ζωής; ΝΑΙ! Απαιτεί μεγάλη δύναμη από την οικογένεια να πάρει οποιαδήποτε απόφαση σε εκείνη την φάση του θανάτου του αγαπημένου τους, αλλά ταυτόχρονα σε κάθε στιγμή, αποφασίζουμε και επιλέγουμε τι κάνουμε με όσα μας δίνονται. Μπορούμε από λεμόνια να κάνουμε λεμονόπιτες, γλυκό λεμόνι και λεμονάδες ή μπορούμε να αφήσουμε τα λεμόνια να σαπίσουν στην σακούλα τους χωρίς να τα χρησιμοποιήσουμε. Κάθε στιγμή έχουμε την επιλογή. Τι κάνουμε λοιπόν;

Έχουμε την δύναμη, χάρις στην επιστήμη της ιατρικής, να δίνουμε ζωή μέσα από τον θάνατο μας. Οπότε, ας κάνουμε την δωρεά οργάνων νόρμα και την αναγέννηση μέσω της μεταμόσχευσης μια διαδικασία ένα κλικ πιο προσβάσιμη. Γιατί όλοι αξίζουμε μια δεύτερη ευκαιρία. Και πίστεψέ με, η μεταμόσχευση μας φαίνεται κάτι πολύ μακρινό και εκτός των δικών μας εμπειριών, αλλά μπορεί να γίνει μια προσωπική εμπειρία πολύ εύκολα. Ένας απλός ιός όπως κοξάκι ή covid, μπορούν να σε καταλήξουν σε καρδιακή ή αναπνευστική ανεπάρκεια τελικού σταδίου. Μπορεί μια μέρα στα 44 σου να ξυπνήσει ο κολλητός σου με πνευμονική υπέρταση. Όλα αυτά γίνονται, δυστυχώς, και δεν μπορούμε να τα προβλέψουμε. Είναι πολλές φορές πιο πιθανό να χρειαστείς μόσχευμα παρά να δώσεις.

Ο θάνατος είναι κάτι πολύ προκλητικό σαν έννοια να την συλλάβουμε και περιέχει πολύ φόβο, γιατί έτσι μας μεγαλώνουν στην δυτική κοινωνία. Αλλά σκέψου κάτι: Οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να πέσει επάνω σου ένα αμάξι ή ένας μετεωρίτης και να καταλήξεις σε μια ΜΕΘ εγκεφαλικά νεκρός.

Και που ξέρεις; Ίσως στην απαίσια αυτή στιγμή που θα γίνει το κακό, ένα παιδί 15 χρονών θα πάρει την καρδιά σου και θα την αγαπήσει όσο τίποτα, όπως και θα πραγματοποιήσει κάθε όνειρο του αγκαλιά με αυτήν. Μια κοπέλα 24 χρονών θα πάρει τους πνεύμονες σου και θα καταφέρει επιτέλους να περπατάει χωρίς να λαχανιάζει, θα γελάει χωρίς να βήχει και θα ανέβει κάθε βουνό, αφιερώνοντας σου κάθε κορυφή. Ένας πατέρας θα πάρει τα νεφρά σου και θα μείνει ζωντανός για να φροντίζει και να χαίρεται τα μωρά του, την γυναίκα του και κάθε στιγμή της ζωής τους. Και τέλος, μια γυναίκα θα δει πρώτη φορά το φως του ήλιου, τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος από κάθε σημείο του πλανήτη, και αυτό, εξαιτίας σου. Γιατί της έδωσες τα μάτια σου.

Γιατί αυτό κάνει η δωρεά οργάνων. 

Δίνει ελπίδα. 

Σώζει ζωές.

Make your part με το να εγγραφείς ως δωρητής οργάνων στο Εθνικό Μητρώο Δωρητών Οργάνων, που τηρείται στον ΕΟΜ, και την έκδοση της Κάρτας Δωρητή

Οργάνων εδώ: https://www.eom.gr/ethniko-mitroo-doreas-organon-kai-iston/ 

Και αν έχεις κι άλλες απορίες, σε προκαλώ να κάνεις την έρευνα σου, να μου στείλεις μήνυμα στο Instagram (@anastasia__tasoula) ώστε να κάνουμε το debate μας ή και να διαβάσεις αυτόν τον πολύ κουλ οδηγό περί δωρεάς οργάνων και μεταμοσχεύσεων:

 

Της Γιάννας Σουλάκη/iatropedia

Πηγή: https://www.newsit.gr/

Πώς αισθάνεται ένα παιδί με καρκίνο – Πώς πρέπει να το αντιμετωπίζουν οι γονείς

 
Μέσα στο μυαλό ενός παιδιού που βρίσκεται αντιμέτωπο με τον παιδικό καρκίνο - Πώς πρέπει να το διαχειρίζονται οι γονείς

 Χιλιάδες παιδιά κάθε χρόνο νοσούν από διάφορες μορφές καρκίνου. Το αισιόδοξο είναι ότι ποσοστό μεγαλύτερο του 80% των παιδιών αυτών βγαίνουν νικητές από την μάχη με τον καρκίνο. Τι πρέπει να κάνει κανείς για «να κλείσει την πόρτα» στον καρκίνο; Πώς αισθάνεται ένα παιδί που βρίσκεται αντιμέτωπο με τον παιδικό καρκίνο; Πώς πρέπει να το αντιμετωπίζουν οι γονείς και οι συμμαθητές του;

Απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά δόθηκαν στη διάρκεια διαδικτυακής εκδήλωσης, με θέμα τον παιδικό καρκίνο, που διοργάνωσε ο δήμος Κιλκίς, σε συνεργασία με τον Σύλλογο Καρκινοπαθών «Άγιος Ευγένιος ο Τραπεζούντιος», με κύριες ομιλήτριες την ψυχολόγο του δήμου Κιλκίς Έλλη Φρεγγίδου και την ογκολόγο του Νοσοκομείου της πόλης Ολγα Ζαραλή.

Όπως επισήμανε ο κ. Ζαραλής, μπορούμε «να κλείσουμε την πόρτα» στον καρκίνο με την πρόληψη, η οποία «ξεκινάει από το πιάτο» μας, με έναν υγιεινό τρόπο διατροφής χωρίς λιπαρά, φαστ φουντ και αλκοόλ. Υπογράμμισε τη σημασία της διατήρησης φυσιολογικού σωματικού βάρους και της άσκησης, της διακοπής του καπνίσματος και της αποφυγής της αλόγιστης έκθεσης στον ήλιο. Επισήμανε ακόμη τη σημασία του εμβολιασμού κατά του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας και κατά της ηπατίτιδας Β’. Παράλληλα υπογράμμισε τη σημασία των προληπτικών εξετάσεων και τόνισε ότι σε περίπτωση οικογενειακού ιστορικού καρκίνου, αυτές πρέπει να αρχίζουν από μικρή ηλικία ώστε να μπορεί να γίνει έγκαιρη διάγνωση. Επισήμανε ακόμη ότι η καλή ψυχολογική κατάσταση παίζει σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση του καρκίνου.

Στο μυαλό του παιδιού

Το παιδί που έρχεται αντιμέτωπο με τον καρκίνο αναρωτιέται γιατί νοσεί, αισθάνεται φόβο, αγωνία για την επόμενη ημέρα, για το αν θα πεθάνει, αισθάνεται θυμό, ντροπή για τα μαλλιά του που έχουν πέσει, αισθάνεται άσχημα όταν το ρωτούν πράγματα που δεν μπορεί ή δεν θέλει να απαντήσει, σημείωσε, από την πλευρά της, η κ. Φρεγγίδου.

Τα παιδιά μπορεί να νομίζουν ότι ο καρκίνος είναι τιμωρία για κάποιο λάθος που έκαναν και να νιώθουν ενοχές όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική, σημείωσε η κ. Φρεγγίδου, τονίζοντας ότι οι ενήλικες έχουν μεγάλη ευθύνη να μιλήσουν στα παιδιά γι’ αυτό το θέμα. Ανέφερε ακόμη ότι οι γονείς μπορούν εξηγήσουν στα καρκινοπαθή παιδιά τους ότι δεν είναι τα μοναδικά διαφορετικά παιδιά στο σχολείο τους και να τους μιλήσουν για τις θεραπείες, τα φάρμακα και τις εγχειρήσεις που θα τα βοηθήσουν να θεραπευτούν. Τόνισε ακόμη ότι τα παιδιά με καρκίνο που νοσηλεύονται σε εξειδικευμένα νοσοκομεία μπορεί να περνούν δύσκολα, αλλά στο νοσοκομείο αναπτύσσουν δυνατές φιλίες με άλλα παιδιά που νοσούν. 

Επίσης ανέφερε ότι η Πολιτεία έχει προνοήσει να μην χάνουν τα μαθήματά τους καθώς υπάρχει η δυνατότητα της διδασκαλίας στο νοσοκομείο ή κατ’ οίκον, σημειώνοντας παράλληλα ότι αυτή η διαδικασία δεν είναι πάντα εύκολη και γι’ αυτό απηύθυνε έκκληση για απλοποίησή της.

Πώς το διαχειριζόμαστε;

Απαντώντας στο ερώτημα «πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα παιδιά με καρκίνο και πώς μπορούμε να τα διαχειριστούμε;», επισήμανε ότι τα παιδιά αυτά πρέπει να αντιμετωπίζονται με σεβασμό και όχι με οίκτο, με διακριτικότητα αλλά και με ενσυναίσθηση. Προέτρεψε τους γονείς να αφιερώσουν στα παιδιά αυτά περισσότερο ποιοτικό χρόνο, να μιλούν μαζί τους για την πάθησή τους, όταν αυτά ρωτούν, και να μην διστάζουν να πουν «δεν ξέρω», ότι δεν γνωρίζουν την απάντηση στο ερώτημα που θέτει το παιδί.

Η κ. Φρεγγίδου τόνισε ότι οι γονείς πρέπει να εξηγήσουν στα παιδιά τους ότι ο καρκίνος δεν είναι μεταδοτικός και ότι δεν πρέπει να αποφεύγουν τους φίλους του που νοσούν, αλλά αντιθέτως να τα ενθαρρύνουν να έχουν επικοινωνία και αλληλεπίδραση με τους φίλους τους που πάσχουν από καρκίνο.

 Συνέστησε δε στους μαθητές να πλησιάζουν τους φίλους τους που πάσχουν από καρκίνο, όσο αυτοί τους επιτρέπουν, και να τους καλούν σε δραστηριότητες, χωρίς όμως να επιμένουν γιατί μπορεί να μην το επιτρέπει η υγεία τους. Επίσης ανέφερε ότι οι μαθητές μπορούν να βοηθήσουν μέσα από τον εθελοντισμό, αλλά και προτρέποντας τους γονείς τους να γίνουν αιμοδότες, δωρητές μυελού και οργάνων.

 

Πηγή: ΑΜΠΕ