Κάθε μέρα παλεύουμε με το θεριό και αυτό μας φέρνει πιο κοντά στην «πραγματική ζωή».

Τα πάντα άλλαξαν! Μια διάγνωση και τα πάντα άλλαξαν.

Ξεχνάς ποιος είσαι, ποιος ήσουν, βρίσκεσαι στο κενό. Ο φόβος εγκαταστάθηκε για πάντα μέσα σου. Το αύριο δεν υπάρχει. Υπάρχει το ΤΩΡΑ. Τι κάνω ΤΩΡΑ;

Στην αρχή έχεις ανθρώπους δίπλα σου, επειδή όμως ο παιδικός καρκίνος είναι μαραθώνιος, μετά από λίγο οι συνοδοιπόροι σου σε εγκαταλείπουν και κλείνονται στην ζώνη άνεσης τους και στη δική τους ζωή. Ένα είναι ξεκάθαρο: δικό σου το παιδί, δικό σου και το πρόβλημα.

Παλεύεις και αγωνιάς κάθε μέρα, εμπνέεσαι από το παιδί, ανακαλύπτεις ότι είσαι δυνατή, μέσα στα δάκρυα σου, την απόγνωση σου, την αγωνία σου, ανακαλύπτεις ότι είσαι ΔΥΝΑΤΗ, ότι για το παιδί σου θα θυσιαστείς, θα κάνεις πέρα τις προσωπικές σου επιθυμίες, τις εγωιστικές σου διαθέσεις. Ανακαλύπτεις τα τεράστια αποθέματα ενέργειας, ψυχικής αντοχής που έχεις…

Εκεί που λυγίζεις, σηκώνεσαι. Εκεί που δεν μπορείς να αναπνεύσεις από το κλάμα, συνέρχεσαι και συνεχίζεις. Ανακαλύπτεις τον γυμνό σου εαυτό που τόσο καιρό του έβαζες τόσα στολίδια και ψεύτικα ρούχα…

Τα πάντα αλλάζουν μετά τον παιδικό καρκίνο για εκείνους που θέλουν την αλλαγή και για εκείνους που «ψάχνονται», που «αναρωτιούνται», που «σωπαίνουν και παρατηρούν»…

Προσωπικά, άλλαξε η κοσμοθεωρία μου και ο τρόπος που αντιμετωπίζω τους άλλους ανθρώπους και τις καταστάσεις της ζωής. Δεν αγχώνομαι για χαζά θέματα, δεν δίνω σημασία σε ανθρώπους που δεν έχουν «κάτι» να μου πουν, δεν ασχολούμαι με πράγματα και ανθρώπους που υποβιβάζουν εμένα και την νοημοσύνη μου.

Έδιωξα ανθρώπους, έκλεισα θέματα εκκρεμή που δεν μπορούσα να πάρω αποφάσεις, αντλώ ευτυχία και χαρά από πάρα πολύ απλά και μικρά πράγματα και μικρές στιγμές. Προσπαθώ να ζω κάθε στιγμή με τα παιδιά μου, με τους ανθρώπους που αγαπώ. Έμαθα τι σημαίνει «αγαπώ»: σημαίνει «πράττω», κάνω πράγματα για τους άλλους, είμαι εκεί για τους άλλους. Έμαθα να βοηθώ, να συμμετέχω ενεργά στον πόνο του άλλου, έμαθα να προσφέρω…,

Μαθαίνω να μην παίρνω τίποτα τοις μετρητοίς, μαθαίνω να «είμαι εκεί» για ανθρώπους που με χρειάζονται ή που χρειάζονται μια έμπρακτη βοήθεια και όχι μια τηλεφωνική, εικονική συμπαράσταση. Μαθαίνω τους ανθρώπους, τους αναλύω, ΑΛΛΑ… δεν τους κακολογώ, δεν τους κάνω κριτική, απλά αν δεν μου αρέσουν φεύγω ήρεμα.

Μαθαίνω και εκπαιδεύομαι κάθε μέρα στην πραγματική «αγάπη», στο να είμαι ΠΑΡΟΥΣΑ στο εδώ και τώρα, στο να ξοδεύομαι για τους ανθρώπους που λατρεύω και αγαπώ.

Έγινε μια κάθαρση μέσα μου: καθάρισα από τοξίνες, τοξικούς ανθρώπους, τοξικές καταστάσεις.

Κάθε μέρα, κάθε λεπτό φοβάμαι, παλεύω με την λέξη ΚΑΡΚΙΝΟΣ και τα δραματικά συναισθήματα που μου προκαλεί, όμως μαθαίνω να προχωρώ μπροστά, σιγά-σιγά, χωρίς τυμπανοκρουσίες και χωρίς να καταλάβει κανείς τίποτα. Γιατί όλα είναι μια προσωπική μάχη που δεν αφορά κανέναν.

Ναι, το πιστεύω, είμαστε ευλογημένοι… Και εμείς οι γονείς, και τα παιδιά μας… Κάθε μέρα παλεύουμε με το θεριό και αυτό μας φέρνει πιο κοντά στην «πραγματική ζωή».

Πηγή: Κ.Λ.