Όταν συνάντησα στον δρόμο μου τον…καρκίνο!

Ονομάζομαι Εύα Μυλωνά.

Αποφάσισα να μοιραστώ κι εγώ την ιστορία μου μαζί σας, μετά από πολλές εσωτερικές διεργασίες, από γεγονότα και καταστάσεις που με επηρέασαν βαθιά και έδιωξαν τον φόβο που φώλιαζε κάποτε μέσα μου. Τον φόβο εκείνο που με έκανε να κρύβω από ανθρώπους κοντινούς μου τη δική μου εμπειρία με τον καρκίνο. Τον φόβο εκείνο που με έκανε να φοβάμαι να προφέρω τ’όνομά του. Ίσως φοβόμουν ότι μιλώντας γι’ αυτόν θα τον προσκαλούσα ξανά, ότι μπορεί να ξανανοσούσα και ξεχνώντας το ή κάνοντας πως δε συνέβη ποτέ…το ξόρκιζα. Ίσως πιο απλά να ήταν μια άμυνα για να προστατεύσω τον εαυτό μου από τον οίκτο, την άκομψη, άκριτη περιέργεια ή/και την απόρριψη που νόμιζα ότι θα αντιμετωπίσω από ανθρώπους του ευρύτερου περιβάλλοντός μου. Έτσι το σκεφτόμουν, κυρίως σε μικρότερη ηλικία.

Τώρα  πια, φτάνοντας αισίως στον 31ο χρόνο της ζωής μου, έχω αναθεωρήσει. Γιατί να το κρύψω;

Τώρα πια πιστεύω ότι ο φόβος δεν έχει θέση στη ζωή μας. Κανένας φόβος. Είναι κακός σύμβουλος. Μας πηγαίνει πίσω. Δεν μπορείς να εξελιχθείς σε κανένα επίπεδο όταν φοβάσαι.

Πρέπει να μη φοβόμαστε να μιλάμε, να προφέρουμε λέξεις, ακόμα κι αν δημιουργούν στο άκουσμά τους ένα μούδιασμα σε εμάς τους ίδιους ή στους άλλους, να μη φοβόμαστε πρόσωπα και καταστάσεις. Ο πραγματικός θάνατος είναι ο φόβος.

Αν θα φοβόμουν κάτι σήμερα θα ήταν μήπως…ξαναφοβηθώ! Μα δεν τ’αφήνω…δεν τ’αφήνω να ριζώσει στην καρδιά μου.

Κάποτε ένιωθα περίεργα, μειονεκτικά για αυτά τα βιώματά μου, για αυτή την περίοδο της ζωής μου.

Δεν ήταν ο κανόνας το να μοιράζομαι την ιστορία αυτής της εμπειρίας, αλλά η εξαίρεση. Τα βιώματα αυτά εξιστορούνταν σε λίγους, ελάχιστους, “εκλεκτούς” ανθρώπους. 

Σήμερα, δε νιώθω πια καμία μειονεξία.

Αντιθέτως, νιώθω περήφανη γι’ αυτή την εμπειρία και μια απέραντη ευγνωμοσύνη προς τον θεό, για το μάθημα αυτό και για την ευκαιρία που μου χάρισε, την ευκαιρία στη ζωή. 

Καθετί, κάθε σημάδι στο σώμα και την ψυχή μας που θυμίζει τέτοιου είδους περιπέτειες, δεν είναι αδυναμία, είναι κάτι άγιο, ιερό, είναι παράσημο, είναι μια διαρκής επιβράβευση για τον αγώνα που δώσαμε, που δίνουμε, είναι μια διαρκής υπενθύμιση που θα μας κρατάει σε εγρήγορση, ψυχή τε και σώματι, όταν κάτι θα μας αγχώνει, θα μας πληγώνει, θα μας καταβάλλει, θα μας οδηγεί στην απελπισία ή όταν η πολλή καλοπέραση θα μας κάνει να ξεχάσουμε πώς είναι να εκτιμούμε τα θεωρούμενα ως αυτονόητα, γιατί εμείς ξέρουμε πολύ καλά ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο. 

Θα μεταφερθούμε στο έτος 2003. Τότε ήμουν, που λέτε, δεκαεπτά χρονών. Μόλις δεκαεπτά. Μόνο δεκαεπτά! Κι είχα όνειρα πολλά, είχα σχέδια πολλά...

Ήμουν μια έφηβη, μια νεαρή γεμάτη ζωή, γεμάτη ζωντάνια και αισιοδοξία, πάντα. Είχα μια ζωή στρωμένη και όλα τα θεωρούσα αυτονόητα, την οικογένειά μου, τους φίλους μου, τις παρέες, τον φίλο μου με τις μυστικές τότε και τόσο ρομαντικές συναντήσεις μας, το σχολείο μου, το πρόγραμμά μου, τα μαθήματα στο φροντιστήριο μετά το σχολείο, τις πανελλαδικές εξετάσεις που θα ακολουθούσαν στο τέλος της σχολικής χρονιάς...

Ήθελα να περάσω στη σχολή Ικάρων. Ήθελα να γίνω αεροπόρος, πιλότος σε πολεμικό αεροσκάφος ή ελικόπτερο. Ήθελα να πετάω υπηρετώντας ταυτόχρονα την πατρίδα μου. Ήθελα, επίσης, να γίνω…ηθοποιός. Σας φαίνονται εντελώς ασύνδετα, ασυνδύαστα; Κι όμως, αν το καλοσκεφθείτε, δεν είναι και τόσο.

Έτσι δεν κάνουν οι νέοι; Ονειρεύονται!!! Ονειρεύονται ακόμα και όταν δεν τους αφήνουν οι μεγάλοι ή πάει να τους κόψει τα φτερά η ζωή. Γιατί να αποτελούσα εξαίρεση εγώ; Ήθελα...ήθελα...ήθελα...

Ώσπου…ξαφνικά, όλα ανατράπηκαν, ζωή, σχέδια, όνειρα...

Ήταν τότε που μου ψιθύρισε στο αυτί ο καρκίνος. 

-Καρκίνος.

-Καρκίνος;

-Καρκίνος! 

Όχι, δεν είναι διάλογος μετάξύ δύο ή περισσοτέρων ανθρώπων. 

Είναι μονόλογος ή…μπορούμε να τον πούμε και διάλογο, διάλογο με τον εαυτό...τον εαυτό μου, ΜΟΥ.

 Καρκίνος, λοιπόν!  Γνωστή σαν λέξη, σίγουρα. Την είχα ακούσει πολλές φορές. 

Καρκίνος είναι ένας αστερισμός. Γνωστό. Καρκίνος είναι και ο κάβουρας στα αρχαία ελληνικά.

Καρκίνος, όμως, είναι και μια ασθένεια.

Κάποτε, κάπου είχα ακούσει για αυτή την ασθένεια, αλλά μου φαινόταν τόσο μακρινή και ξένη. Λες και το σπίτι μου, η οικογένειά μου, προστατεύονταν από έναν διάφανο μανδύα με υπερφυσικές ιδιότητες. Έναν μανδύα που δε θα άφηνε ποτέ καμιά ασθένεια να εισχωρήσει και να μας χτυπήσει την πόρτα. Εμείς ήμασταν απρόσβλητοι!!! Μα αυτά είναι για τους άλλους, τους άτυχους, που τους συμπονάς όταν ακούς τις περιπέτειές τους, χωρίς όμως να αντιλαμβάνεσαι στο ελάχιστο τι εστί αυτή η περιπέτεια, τα στάδια, ο πόνος, η ψυχική και σωματική ταλαιπωρία και του ίδιου του ασθενούς, αρχικά και κατά βάση, αλλά και της οικογένειάς του, που τα ζει όλα αυτά σε απόσταση αναπνοής.

Καρκίνος, λοιπόν!  Ήξερα ότι είναι μια ασθένεια που μπορεί να σε οδηγήσει στο θάνατο, γνωστή και ως επάρατη νόσος.

Λεπτομέρειες δε γώριζα, τι ακριβώς είναι, πώς αντιμετωπίζεται, τι είναι οι χημειοθεραπείες, πώς αλλάζει ο ασθενής όταν υποβάλλεται σε αυτές, πώς μπορεί να νιώθει, μετά από πόσο καιρό μπορεί να νιώσει “ασφαλής” και υγιής.

Μετά από σειρά εξετάσεων άκουσα τον πατέρα μου να απευθύνεται σε εμένα και να μου λέει ότι έπρεπε να υποβληθώ σε μια επέμβαση. Θα κάνουμε την επέμβαση για να περάσει, είπε. Μάλλον θα είναι κάτι απλό, επέμβαση ρουτίνας, σκέφτηκα ευθύς εγώ.  

Και έγινε η επέμβαση, μα δε περίμενα, δεν μπορούσα επουδενί να φανταστώ, ό,τι κι αν μου έλεγαν, τι θα την ακολουθούσε. 

Από εκείνη την ημέρα η ζωή μου θα άλλαζε ριζικά...για πάντα. Δε θα ήμουν ποτέ ξανά η ίδια! Από καμία άποψη. 

Εμπειρίες ζωής, όπως συνηθίζουμε να λέμε, που σε κάνουν να αλλάξεις μέσα σου και έξω σου. 

Αναπροσδιορίζεις την ύπαρξή σου, την ανανοηματοδοτείς, αναπροσδιορίζεις τη σχέση με τον εαυτό σου και με τους άλλους.

Προσωπικά, ένιωσα να γίνομαι μια άμορφη μάζα, εσωτερικά και εξωτερικά, της οποίας τη νέα μορφή και εμφάνιση, αλλά και τον μέσα κόσμο, έπρεπε να σμιλέψω εγώ, η ίδια, ανάλογα με το τι θα “έπαιρνα” από αυτή την εμπειρία ή, αν θέλετε, τη συνάντηση με τον καρκίνο.

Πολύ περίεργη, αν μη τι άλλο, διαδικασία, πολύ περίεργη αίσθηση.

Πότε νιώθεις σίγουρος για το ποια είναι η νέα μορφή που θέλεις να δώσεις και πότε χάνεσαι μέσα στην αμφιβολία, μπερδεύεσαι. 

Η ανάρρωση από την επέμβαση διήρκησε αρκετές ημέρες.  

Να πονάς μέσα σου με/για τις δυσκολίες που έχεις να αντιμετωπίσεις, να σε πιάνει το παράπονο...να πονάς και με τον πόνο των δικών σου ανθρώπων που είναι θλιμμένοι και φοβισμένοι. Προσπαθούν να σου το κρύψουν, μα είναι αδύνατο και αφελές συνάμα.

Αναρωτιέται ο Διονύσης Σαββόπουλος στο τραγούδι του με τίτλο “Τι έπαιξα στο Λαύριο”: Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά;

Έτσι είναι, δεν μπορείς να κρυφτείς. Το βλέμμα φωνάζει, τα φανερώνει όλα. Κι έτσι γίνεται κάτι κοινό μυστικό. Όλοι γνωρίζουμε, όλοι νιώθουμε, μα κανένας δεν τολμάει να μιλήσει. Ίσως φοβάται μη λυγίσει. Ίσως…

Είσαι γονέας του ασθενή; Είσαι σύζυγος; Είσαι σύντροφος; Είσαι παιδί;

Ό,τι κι αν είσαι, όποιος κι αν είσαι, πώς να ανταποκριθείς στη νέα πραγματικότητα; Πώς να τη διαχειριστείς; Πώς να συνδυαστεί αυτή με  τη δουλειά, με τις τόσες άλλες υποχρεώσεις που έχουμε οι περισσότεροι σήμερα; Αυτό, το τελευταίο, είναι ίσως το ελάχιστο που έχεις να αντιμετωπίσεις, αλλά συμβαίνει.  

Προβάλλονται πια άλλες προτεραιότητες, άλλες απαιτήσεις. 

Κι όταν...όταν μπαίνεις στο χορό των χημειοθεραπειών, των επώδυνων και πολυήμερων, λες...”Παναγιά μου, βόηθα! Βοήθησε κι εμένα και τους δικούς μου ανθρώπους, για να αντέξουμε αυτό τον Γολγοθά.”. Ναι, το λες.  Είναι αναπόφευκτο. 

Ήμουν μαθήτρια λυκείου. Νοσηλεύτηκα για τις θεραπείες μου σε παιδοογκολογικό τμήμα. 

Την πρώτη φορά που ήταν να το επισκεφθούμε, για να ξεκινήσω τον πρώτο κύκλο χημειοθεραπειών, προσπάθησε να με προετοιμάσει ψυχολογικά ο πατέρας μου. 

Θα έκανα μια θεραπεία ενδοφλέβια. Έπρεπε να νοσηλευτώ για να γίνει. Δεν μπορούσα να την κάνω από το σπίτι. Μου το ξεκαθάρισε αυτό και με "προειδοποίησε" για όλα όσα θα έβλεπα περνώντας το κατώφλι του παιδοογκολογικού τμήματος, για να ταραχτώ όσο το δυνατόν λιγότερο. Θα έβλεπα παιδάκια με γυμνά κεφαλάκια από τις χημειοθεραπείες, με τα στατό με τους ορούς πλάι τους, γονείς με σκυθρωπά πρόσωπα, ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό στους διαδρόμους...

Όντως, όφειλε να με προετοιμάσει. Ήμουν μικρή, αλλά αρκετά μεγάλη για να αντιλαμβάνομαι πράγματα, να επεξεργάζομαι πληροφορίες, να επηρεάζομαι.

Παιδοογκολογικό τμήμα.

Πόση δύναμη πρέπει να βρει και να δείξει ένας γονιός σε μια τέτοια περίπτωση, όταν νοσήσει το παιδί του; Είναι ήρωας! Αλήθεια, είναι ήρωας!

Πρέπει να σφίξει την καρδία του, να αντλήσει δύναμη από όπου μπορεί, να φαίνεται ψύχραιμος κι ας μην είναι, να πονάει και να πρέπει να το κρύβει, για να μην επιβαρύνει συναισθηματικά το παιδί του, που δοκιμάζεται. Να φοβάται μην χάσει τον έλεγχο των συναισθημάτων του και να παριστάνει τον αφελή, συχνά και τον γελωτοποιό προκειμένου να διασκεδάσει τα κακώς κείμενα και τις εντυπώσεις.

Δύσκολη η προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα και για τον ασθενή και για τον συνοδό του. Πολύ δύσκολη. Γιατί συνήθως ο ένας γονιός στέκεται στο πλάι του παιδιού του, ως συνοδός, 24 ώρες το 24ωρο, εκεί, στο θάλαμο που δέχεται τις χημειοθεραπείες.

Αρχικά, έχεις την αίσθηση ότι ήρθες για λίγο και θα φύγεις. Είναι ένα κακό όνειρο, θα διαρκέσει λίγη ώρα, θα ξυπνήσεις και θα έχει χαθεί.

Να, θα περάσουν δυο-τρεις ημέρες και θα επιστρέψουμε στο σπίτι. Εντάξει, χάνουμε τη βολή μας, αλλά θα είναι για λίγο...για λίγο, έτσι δεν είναι; Μόνο για λίγο…

Πόσο σχετικός γίνεται ο χρόνος όταν μπαίνει στη ζωή σου ο καρκίνος! Πόσο σχετικά γίνονται το λίγο και το πολύ... 

Με τι θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε αυτή την περίοδο των χημειοθεραπειών στη ζωή ενός καρκινοπαθή;

Στα δικά μου εφηβικά μάτια έμοιαζε με ένα σκοτεινό υπόγειο τούνελ με ανυπόφορη υγρασία και ψύχρα, με άσχημη, απαίσια μυρωδιά...Παρομοίαζα τα φάρμακα, τις θεραπείες, με αρουραίους και κατσαρίδες που επιτίθεντο στο σώμα μου. Αυτές, τις επώδυνες θεραπείες, που κατατρώγουν όχι μόνο τα καρκινικά κύτταρα, κατατρώγουν τη σάρκα και την παραμορφώνουν τελικά με την σκληρή τους επίθεση. Έτσι το έβλεπα. Έτσι το ένιωθα.

Μα αυτό το τούνελ είναι ξαφνικά ο μόνος δρόμος που έχεις πια για να διαβείς. Παράξενο και άδικο θεωρείς ότι είναι που βρέθηκες σε αυτό. Προσπαθείς να το εξηγήσεις, να το κατανοήσεις, μα είναι νωρίς ακόμα. Αυτό το τούνελ είναι το μόνο πέρασμα για να βρεθείς ξανά έξω, στο φως, εκεί που είχες μάθει να ζεις.  Και το φως εκείνο αρχίζεις να το λαχταράς. Κι όσο το λαχταράς, το περιμένεις ακόμα πιο έντονο, εκτυφλωτικό! Θα είναι, άραγε, έτσι; Θα καταφέρεις να βγεις από το τούνελ, να λουστείς με αυτό το φως;  

Σκληρή μάχη.

Χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες... Πόση ταλαιπωρία! Βομβαρδίζεται το σώμα, αρχίζει να υπολειτουργεί το μυαλό...

Θυμάμαι ότι κάποτε είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου. Δεν αντιλαμβανόμουν αν ήταν μέρα ή νύχτα, αν ήταν άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας. Δεν αντιλαμβανόμουν καν τι γινόταν γύρω μου. Στα δύσκολα, έχανες επαφή με το περιβάλλον.

Τα μαλλιά άρχισαν σιγά σιγά να πέφτουν. 

Νιώθεις τσιμπήματα στην καρδιά όταν ξυπνάς και βλέπεις το μαξιλάρι σου γεμάτο με τρίχες από τα μαλλιά σου. Σήμερα λίγες, αύριο λίγες ακόμα, μεθαύριο λίγες παραπάνω...ώσπου αδειάζει το κεφάλι. Θαρρείς και το έχεις ξυρίσει. Δε βλεπεις καν πια εκείνες τις μαύρες τελίτσες από τις ρίζες. 

Είναι ένα ισχυρό πλήγμα στην αυτοεικόνα και την αυτοεκτίμησή σου. Θέλεις συχνά να ξεσπάσεις σε κλάματα, να ουρλιάξεις ακόμα.

Και το σώμα...το σώμα γίνεται τόσο αδύναμο. Πονάει, κουράζεται με το παραμικρό, γίνεται ισχνό με τον καιρό.

Και να θέλεις να φας, αυτά τα φάρμακα σου κόβουν την όρεξη! Σου ταράζουν το στομάχι, σου το διαλύουν. Ναυτίες και έμετοι η καθημερινότητά σου τις μέρες των θεραπειών. Προσπαθείς να κοιμάσαι όλη την ημέρα για να καταλαβαίνεις όσο το δυνατόν λιγότερα και ξαγρυπνάς όλη τη νύχτα χορτάτος από ύπνο και με το σώμα μουδιασμένο από τις αμέτρητες, όπως σου φαίνονται, ώρες που είσαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι ενός θαλάμου. Και είναι δύσκολη η νύχτα. Αυτή η ησυχία, αυτή η σιγή, είναι φορές που σε πνίγει και θέλεις να φωνάξεις για να την σπάσεις. 

Στ’αλήθεια, είναι δύσκολο να το αποδεχτείς, έστω εξαρχής. Συσσωρεύεται θυμός μέσα σου. Ναι, θυμώνεις και σου φαίνεται ενίοτε παράλογο που θέλεις να αντιδράσεις, να ξεσπάσεις μόνο εσύ(;)!

Οι άλλοι; Οι άλλοι πώς αντέχουν; Μήπως γιατί εδώ είναι παιδοογκολογικό κι όλα τα άλλα είναι μικρά παιδιά; Μα κι αυτά ξεσπούν με τον τρόπο τους, νομίζω. Απλά, δεν μπορούν να εκφραστούν όπως οι μεγάλοι.

Μα εγώ, άσχετα με το τι έκαναν οι άλλοι, άσχετα αν μου έφερναν οι γιατροί παραδείγματα άλλων ασθενών, που υπέμειναν και νίκησαν, πνιγόμουν!!!

Ήθελα να φύγω από εκεί, να δραπετεύσω!

Ήθελα να γυρίσω στο σπίτι μου, στην καθημερινότητά μου, στους φίλους μου, στο σχολείο μου!

Αφήστε με, επιτέλους! Γιατί με βασανίζετε, ήθελα να τους φωνάξω! Γιατί μου στερείτε την ευτυχία, στιγμές πραγματικής ζωής; 

Ξεσπάς. Και τότε είσαι τυχερός αν έχεις τους σωστούς ανθρώπους δίπλα σου.

Όλοι θα σου πουν ότι είναι για το καλό σου, ότι κανείς δε θέλει να σε βλάψει υποβάλλοντάς σε σε αυτή τη διαδικασία κι ότι ο σκοπός είναι να ωφεληθείς, να γιατρευτείς. 

Όμως είναι ελάχιστοι εκείνοι που θα μιλήσουν στην καρδιά σου, που θα σε κάνουν να πιστέψεις ότι δεν πρεπει να λυγίσεις, να παραιτηθείς, ότι αντ’ αυτού πρέπει να αγωνιστείς, να επιστρέψεις νικητής πίσω στη ζωή που άφησες.

Αν και..όποιος έχει δώσει αυτή τη μάχη, όποια και αν είναι η τελική της έκβαση, πρέπει να θεωρείται, ούτως ή άλλως, νικητής. Μεγάλος.

 

Πάντως, πολλές φορές είναι στο χέρι σου. Πόση μαχητικότητα είσαι διατεθειμένος να δείξεις; Πόσο πολύ πιστεύεις στη νίκη σου; Πόσο πολύ αγαπάς τη ζωή;

Λίγο-πολύ επηρεάζεσαι θετικά από τις παρακινήσεις των άλλων, αλλά κάποτε “ξυπνάς” και μόνος σου (ένστικτο και ανάγκη για επιβίωση;) και αντιλαμβάνεσαι τι θα λειτουργήσει προς το συμφέρον σου, το καλό σου και λες τότε στον εαυτό σου: ΘΑ ΝΙΚΗΣΩ. Και είσαι κατηγορηματικός. Δεν το διαπραγματεύεσαι πια. Και σφίγγεις τα δόντια και σφίγγεις τη γροθιά και είσαι έτοιμος να δώσεις την πιο σκληρή μάχη της μέχρι τότε ζωής σου. Πιστεύεις πια στον εαυτό σου, πιστεύεις σε μια αόρατη δύναμη που σε ενισχύει στον αγώνα σου αυτό, είτε την ονομάζεις θεό είτε σύμπαν είτε δεν ξέρω κι εγώ πώς. Όχι, δε θα παραιτηθείς από τα όνειρά σου! Δεν θα παραιτηθείς από τη ζωή! 

Είχα-έζησα την ευλογία να δώσω τη δική μου μάχη και να κρατηθώ στη ζωή. Δεν ξέρω πώς και γιατί. Ξέρω ότι έζησα. Ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι που χάνουν τη μάχη, ακόμα κι αν έχουν παλέψει. Προσπαθείς να το εξηγήσεις με τη λογική, μα δεν μπορείς.

Ίσως κρίνει ο Κύριος ότι ορισμένοι άνθρωποι χρειαζόμαστε αυτή τη δεύτερη ευκαιρία στη ζωή για κάποιον λόγο. Ίσως δεν είμαστε έτοιμοι να φύγουμε, παρά μόνο να διδαχθούμε. Όπως και να ‘χει, τίποτα δε γίνεται τυχαία. Έτσι δε λένε; Το ξερω πια πολύ καλά! 

Εμπειρία ζωής. Εμπειρία ζωής!

Νιώθεις έπειτα επιφορτισμένος με την ευθύνη να τη μοιράζεσαι με άλλους ανθρώπους, όπως μοιράστηκαν τη δική τους κάποιοι άλλοι μαζί σου. Άλλοι συμπάσχουμε, άλλοι μαθαίνουμε, άλλοι παίρνουμε κουράγιο, άλλοι προετοιμαζόμαστε, άλλοι εκτιμούμε.

Τελικά, δεν πήγα στη σχολή Ικάρων ούτε έγινα ηθοποιός. Έγινα δασκάλα. Κάτι που δεν ήταν ποτέ στα σχέδια και στα όνειρά μου, μα που κατάλαβα, με τον καιρό, ότι είναι αυτό που μου ταιριάζει περισσότερο από ό,τι θα μου ταίριαζε οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα. 

Ευχαριστώ τον θεό, που μετά από τόσα χρόνια, με οδήγησε σε έναν χώρο όπου μπορώ να εργάζομαι ή καλύτερα να αλληλεπιδρώ με παιδιά που νοσούν από καρκίνο.

Πόσα μαθήματα μπορείς να πάρεις από αυτά τα παιδιά, αλλά και τους γονείς τους, ακόμη κι αν έχεις βρεθεί στη θέση τους. Σπουδαία μαθήματα, που άλλως θα χρειαζόσουν σειρά ετών για να τα διδαχθείς.

Αχ, να μπορούσαμε να εκτιμάμε πιο εύκολα, χωρίς δοκιμασίες, το πολύτιμο δώρο της ζωής! Να μην αναλωνόμαστε σε πράγματα ανούσια, που μας στερούν πολύτιμες στιγμές.

Η ζωή είναι τόσο απρόβλεπτη! Κοινότοπο; Αλήθεια! Ζήσε, αγάπα, εκφράσου, αγωνίσου.

Μόνο κράτα, όπως είπαμε στην αρχή, το φόβο μακριά σου. Ο φόβος είναι εχθρός. Πρόσεξε μη σε ξεγελάσει. Κι αν τα κατάφερε, απομάκρυνέ τον από τη ζωή σου. Ποτέ δεν είναι αργά για να τον διώξεις. Ο φόβος σε κρατά δέσμιο. Όσο του επιτρέπεις να κατοικεί μέσα σου, γίνεσαι σκλάβος (του). Σπάσε τα δεσμά και προχώρα. Η ζωή είναι μια πρόκληση και σου απευθύνει πρόσκληση για να την ταξιδέψεις. Πάρε το εισιτήριο και κοίτα μπροστά. Γύρνα πίσω νοερά μόνο για να θυμηθείς τα διδάγματά της.

Λοιπόν…βίρα τις άγκυρες!!!

Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κι άλλα πολλά, λόγια, σκέψεις, στιγμές, συναισθήματα, μα τότε δε θα προέκυπτε ένα κείμενο προς δημοσίευση σε ιστοσελίδα, αλλά ένα βιβλίο κανονικό! (Σκέψη-πρόκληση! ;-) )

Εύχομαι να εκλείψει από τη ζωή μας και ο καρκίνος και όλες οι ασθένειες. Μα όσο υπάρχει, θα διδάσκει πάντα κι εμάς και τους γύρω μας, αρκεί να κρατάμε ανοιχτό το μυαλό και την καρδιά μας.

Και να θυμάσαι: δεν είναι αήττητος. Μην τον φοβάσαι! Κοίταξέ τον κατάματα, με θάρρος! Δεν είναι πιο δυνατός από εσένα! Ποτέ μην πάψεις να παλεύεις! Ποτέ μην παραιτηθείς! Να λες πάντα: ΘΑ ΝΙΚΗΣΩ!

Με την ευκαιρία αυτή θέλω να ευχαριστήσω όσους ανθρώπους βρέθηκαν δίπλα μου και στάθηκαν στο πλευρό μου εκείνη τη δύσκολη περίοδο. Πιστεύω ότι η παρουσία, είτε άμεση είτε έμμεση, αγαπημένων ανθρώπων είναι ανεκτίμητης αξίας. Ευχαριστώ, λοιπόν, τους γονείς μου, τη μητέρα μου και τον πατέρα μου, που ήταν δίπλα μου κάθε στιγμή, άγρυπνοι φρουροί, που έκαναν τα πάντα για το παιδί τους, ίσως όπως θα έκανε κάθε γονιός σε αυτή την περίπτωση, τον αδερφό μου, που ακόμα κι αν μας χώριζαν χιλιόμετρα  λόγω των σπουδών του, ήταν πάντα δίπλα μου, την ευρύτερη οικογένειά μου, τη λατρεμένη μου γιαγιά, αγαπημένους φίλους και συμμαθητές, που δε με ξεχνούσαν, τους αγαπημένους μου καθηγητές από το φροντιστήριο, αλλά  και το σχολείο, όλους τους γιατρούς μου, που προσπάθησαν για το καλύτερο από την πρώτη μέρα, το νοσηλευτικό προσωπικό, που αποτελούσε για μεγάλο χρονικό διάστημα δεύτερη οικογένειά μου και φυσικά όλους εκείνους τους ειδικούς, που βοήθησαν αργότερα στη διαδικασία της αποκατάστασης.

Δεν αναφέρω κανένα όνομα. Δεν ξέρω αν θα το επιθυμούσαν τα πρόσωπα αυτά.

Αυτό που ξέρω είναι ότι, όσα χρόνια κι αν περάσουν, αυτοί οι άνθρωποι δε βγαίνουν μέσα στην καρδιά μου. Με σημάδεψαν, νιώθω για αυτούς μια απέραντη ευγνωμοσύνη!

Εύχομαι καλή ανάσταση σε όλους, όχι μόνο τη θρησκευτική, αλλά και την εσωτερική, νοητική, ψυχική. Εύχομαι ίαση ψυχής και σώματος σε όποιον ταλαιπωρείται στη ζωή του.

Η ζωή στέκεται δίπλα μας, μας κοιτά, μας χαμογελά και μας κλείνει το μάτι, περιμένοντας να την ακολουθήσουμε.

Μήπως να της χαμογελάσουμε και να της κλείσουμε κι εμείς το μάτι;

Τι είπαμε; Βίρα τις άγκυρες!!!



Πηγή: https://cancergr.blogspot.gr