Δεν έχω στήθος, εμένα δεν με πειράζει … ΕΣΕΝΑ;;;

Δεν ξέρω από πού να αρχίσω για το σημερινό… Δεν ξέρω αν καλά καλά πρέπει να γράψω κάτι , αλλά αυτό θεωρώ πως με ξεπερνά. Το μεσημέρι λοιπόν όταν γύρισε το μικρό μου από το σχολείο με ρώτησε όλο περιέργεια τι είναι το στήθος. Δεν ήταν μια συνηθισμένη ερώτηση- από τις πολλές που μας βομβαρδίζουν τα πιτσιρίκια καθημερινά-αφού στα μάτια του φαινόταν ξεκάθαρα πως κάτι περισσότερο από αυτό τον απασχολούσε.

Του εξήγησα λοιπόν με απλά λόγια τι είναι το στήθος, ποια η διαφορά(ανατομικά) του άντρα και της γυναίκας και ακολούθησε η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου «Μαμά εσύ δεν έχεις στήθος;» Αφού του απάντησα πως δεν έχω, του ζήτησα να μου πει τι ακριβώς έγινε στο σχολείο και μετά θα του απαντούσα σε ότι τον απασχολούσε.

Έμαθα λοιπόν πως τον έπιασαν τα κοριτσάκια της τάξης του (γ’ δημοτικού) και του είπαν πως η μαμά του δεν έχει στήθος. Εδώ θέλω να κάνω μια παρένθεση και να τονίσω ότι τον καρκίνο και ολόκληρη την περιπέτεια της υγείας μου και τα επακόλουθά της δεν τα έκρυψα από κανέναν, πόσο μάλλον από την οικογένειά μου.

Όμως το να βλέπουν τη μαμά τους τα παιδιά μου- έτσι ακριβώς όπως είμαι- στο σπίτι μας είναι κάτι φυσιολογικό και δεν προκαλεί καμιά αίσθηση ή απορία. Φυσικά δεν ζούμε κάτω από τη σκιά του καρκίνου ή από τον φόβο του και λογικό είναι – ειδικά ο μικρός μου- να ξεχνά πολλά πράγματα ή άλλα να μη τα θυμάται καθόλου.

Το να χρειάζεται λοιπόν να τον βάζω στη διαδικασία του άγχους για την αρρώστια της μαμάς, είναι κάτι που με εξοργίζει, ειδικά όταν είναι προϊόν κουτσομπολιού. Το ότι η μαμά δεν είναι αρτιμελής είναι κάτι μου τα δικά μας μάτια δεν το βλέπουν, όμως φαίνεται πως η κοινωνία, ακόμα και μετά από τρία χρόνια, δεν λέει να το «αποδεχθεί».

Το σημερινό μου θύμισε μια ομιλία ενός μεγαλό- πλαστικού χειρούργου που τόνισε πριν λίγο καιρό, πως το σημαντικότερο στον καρκίνο του μαστού είναι να εντάξουμε γρήγορα τις γυναίκες αυτές ξανά στην κοινωνία.(;;;;)

Για να μη σας κουράζω, αφού εξήγησα- πάλι- με απλά λόγια στον μικρό μου γιατί η μαμά δεν έχει το στήθος της, του είπα να θυμάται πάντα πως η μαμά του είναι ηρωίδα! Πως υπάρχουν πολλοί τέτοιοι ήρωες ανάμεσα μας που με θάρρος και δύναμη πολεμάνε για να ζήσουν!

Πως η μαμά είναι παράδειγμα δύναμης για πολλές γυναίκες και πως τους ξεχωριστούς ανθρώπους- τους ήρωες της ζωής- οι υπόλοιποι δεν τους καταλαβαίνουν και συνηθίζουν να τους δείχνουν με το δάχτυλο! Και τέλος πως δεν πρέπει ποτέ να κάνουμε κάτι στον εαυτό μας επειδή το επιβάλει κάποιος ή κάποιοι γύρω μας!

Λυπάμαι και ντρέπομαι που στις μέρες μας η διαφορετικότητα είναι κάτι ξένο, κατακριτέο, κακό… άξιο λόγου και δακτυλοδεικτούμενο ακόμα και στα μικρά παιδιά.

Αγγελική Δαφτσίδου

Πηγή: http://www.newsitamea.gr