Η ιστορία της Άννας: ένας άγγελος στη γη

Η Άννα και η οικογένειά της ζουν στο Ντίσελντορφ της Γερμανίας. Η περιπέτειά τους διαδραματίζεται αυτή τη στιγμή και μαζί τους περιμένουμε και εμείς το πολυπόθητο εξιτήριο. Στη μονάδα που νοσηλεύεται ο γιος της το επισκεπτήριο είναι ανοιχτό, η φροντίδα του μωρού είναι υπόθεση των γονιών και η αγκαλιά καγκουρό γίνεται ακόμη και με διασωληνωμένο το παιδί. Η Άννα εύχεται να αλλάξουν τα πράγματα και στην πατρίδα της και οι μέθοδοι αυτές να εφαρμόζονται ευρέως. Εμείς της ευχόμαστε να της ζήσει ο μικρός της ήρωας και να τον δει να μεγαλώνει γερός. Θα περιμένουμε το αίσιο τέλος της ιστορίας του. 

Είμαι η Αννα, 34 ετών, μητέρα έξι παιδιών, της Μαρίας-Τσαμπίκας 18 χρόνων, του Παναγιώτη 13,5, της Ελένης 11,5, της Νεφέλης 6, της Αναστασίας 4,5 και του μαχητή μας Χρήστου Βασίλειου που γεννήθηκε πρόωρα στις 26+3 εβδομάδες, με κίνδυνο να χάσουμε και οι δύο τη ζωή μας.

Εγώ με ακατάσχετη αιμορραγία, αιματοκρίτη 12 και κίνδυνο δεύτερου χειρουργείου για αφαίρεση μήτρας, το μόνο που σκεφτόμουν και έλεγα από μέσα μου, εκτός από την προσευχή μου, ήταν «θα γίνω καλά να πάω στο μωρό μου». Τα κατάφερα και στάθηκα όρθια μετά από ένα 24ωρο, έτρεμα ολόκληρη, οι πόνοι αφόρητοι, το αίμα έπεφτε στο πάτωμα, αλλά έλεγα θα σηκωθώ. Βγήκα από την εντατική μετά από δύο μέρες. Όταν πήγα να δω το μωρό μου, με υποδέχθηκαν με υπέροχα χαμόγελα, αλλά εγώ ήμουν παγωμένη, σαν να σταμάτησε ο χρόνος, σαν να έπαιζα σε έργο ή σαν θεατής σε μια ταινία τρόμου που κάποιος με έβαλε με το ζόρι να δω. Όπως λέει και ο γιατρός του μωρού μου, σαν να έτρεχα στην εθνική και έπεσα σε έναν τοίχο με 200 χλμ/ώρα και χωρίς ζώνη.

Η πρώτη στιγμή που τον αντίκρισα ήταν σοκαριστική: ένα τοσοδούλι πλασματάκι με καλώδια στον αφαλό, πεταλούδες στα χεράκια του, το προσωπάκι του ούτε που φαινόταν από τα ειδικά γυαλιά και τον αναπνευστήρα. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι σκίστηκε η καρδιά μου. Ψέλλιζα με πολύ κλάμα και αναφιλητά «συγνώμη, συγνώμη που δεν κατάφερα να σε φυλάξω στα σπλάχνα μου». Η επόμενή μου σκέψη αν θα ζούσε. Οι γιατροί να μας λένε είναι κρίσιμες ώρες και κρίσιμες μέρες, θα δείξει.

Αρχίσαμε να μετράμε σαν τους φαντάρους τις πρώτες μέρες. Φτάνουμε τρεις μέρες ζωής, το πρώτο μικρό σοκ μετάγγιση αίματος. Τέσσερις μέρες ζωής, η πρώτη φορά που τον πήρα αγκαλιά δέρμα με δέρμα, η πιο όμορφη, υπέροχη, αξέχαστη στιγμή της ζωής μου. Πρώτη βδομάδα ζωής, περάσαμε το πρώτο βουνό μας είπαν οι γιατροί. Έμεναν αλλά δύο μεγάλα βουνά: οι τρεις εβδομάδες και μετά οι τρεις μήνες.

Τρεις μέρες πριν κλείσουμε τις 3 εβδομάδες κι ενώ τα πηγαίναμε τέλεια, κάνουμε πάλι αγκαλιά δέρμα με δέρμα, όμως δυσφορεί, δεν θέλει, κάτι τον ενοχλεί. Το ίδιο βράδυ, δίπλα στην θερμοκοιτίδα με το θήλαστρο αγκαλιά, παρατηρώ ότι η κοιλιά του είναι λίγο φουσκωμένη. Η νοσοκόμα μου λέει ότι σε λίγο θα έρθουν από το ακτινολογικό για ακτινογραφία. Ανατρίχιασα. Ενώ σχεδόν κάθε μέρα μου έλεγαν ότι θα του κάνουν διάφορες εξετάσεις, πότε δεν αντέδρασα έτσι. Εκείνη τη φορά λειτούργησε το μητρικό ένστικτο, πήρα τον άντρα μου και του είπα «σε 15 λεπτά θα βγουν τα αποτελέσματα από την ακτινογραφία στην κοιλιά. Να προσευχηθούμε να είναι όλα καθαρά». Με το που το κλείνω βλέπω τον καθηγητή να έρχεται στις 10 το βράδυ με κανονικά ρούχα. Τρέμουν τα πόδια μου. Διακρίνω ότι κάτι δεν πάει καλά, το μωρό κλαίει όλο και περισσότερο. Σε δευτερόλεπτα, μου ανακοινώνει ο γιατρός ότι μπαίνουμε επειγόντως χειρουργείο, δεν προλαβαίνουν τα αποτελέσματα της ακτινογραφίας, χάνουν πολύτιμο χρόνο. Προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου και με τρεμάμενη φωνή παίρνω τον άντρα μου τηλέφωνο.

Στο δωμάτιο των γονιών κλαίω απαρηγόρητη, μόνη. Νόμιζα ότι θα πεθάνει στο χειρουργείο. Είχε ήδη χάσει πολύ βάρος, από τα 1040 γρ. που γεννήθηκε, 855 γρ. Πώς θα άντεχε; Ήρθε όλη η χειρουργική ομάδα στις 23:30 στο δωμάτιό του. Δεν υπήρχε χρόνος μεταφοράς σε κανονικό χειρουργείο.

Υπογράψαμε με πολύ κλάμα τα απαραίτητα χαρτιά, μας άφησαν να τον δούμε δύο λεπτά και τον αεροβαφτίσαμε. Το χειρουργείο τελείωσε στις 3-4 το πρωί. Ο γιατρός μας ανακοίνωσε ότι έπαθε νεκρωτική εντεροκολίτιδα και ότι θα παρέμενε σε κώμα. Σε τρεις μέρες θα τον άνοιγαν ξανά για να δουν πώς αντέδρασε το έντερο στις αντιβιώσεις. Τρεις μέρες σαν αιώνας.

Δεύτερο χειρουργείο, τέσσερις ώρες αναμονή. Ανακοίνωση: Δύσκολη διάγνωση! Αφαίρεση παχέος εντέρου όλου, αφαίρεση λεπτού εντέρου, του μεσαίου, όλου. 25 εκατοστά λεπτού εντέρου από τα οποία τα 10 εκ. άρρωστα. Επόμενο χαστούκι: αναμονή, σε τρεις μέρες ξανά χειρουργείο με μηδαμινές ελπίδες ζωής, με υποστήριξη από ψυχίατρους για να μας προετοιμάσουν ότι υπάρχει περίπτωση στο επόμενο χειρουργείο να αφαιρέσουν αλλά δέκα εκατοστά πράγμα που σημαίνει καμιά ποιότητα ζωής και λέγοντάς μας επίσης ότι ίσως θα έπρεπε να σκεφτούμε το ενδεχόμενο να αφήσουμε το μωρό να «φύγει».

Πολλές ώρες. Δεν θυμάμαι πόσες προσευχές. Παρακαλούσα τον Θεό να μου χαρίσει αυτόν τον άγγελο, αλλά αν είχε άλλα σχέδια γι’ αυτόν να μην τον ταλαιπωρεί άλλο. Είχαμε προετοιμάσει τα παιδιά. Αυτή η αναμονή σε σκοτώνει.

Καθόμασταν με άλλους γονείς στην αίθουσα αναμονής, περιμένοντας κάποιο νέο. Έρχεται ένας γιατρός, βλέποντας τον από την τζαμαρία ο άντρας μου πήδηξε από την αγωνία του προς το μέρος του. Καταλαβαίνω ότι δεν μπορείς να μου μιλήσεις γιατί δεν είσαι ο χειρουργός, αλλά μία μόνο λέξη: ναι ή όχι; υπάρχουν ελπίδες; Η απάντηση καταφατική. Έκλαιγαν όλοι οι γονείς μαζί μας και όλοι έλεγαν δόξα τω Θεώ. Ο ήρωας μου τα κατάφερε, αλλά είχε και έχει πολύ δρόμο.

Επόμενο χαστούκι. Μετά από μία εβδομάδα ακριβώς, ενώ μας είχε ανακοινωθεί ότι θα τον άφηναν σε ησυχία να μεγαλώσει, ένα ακόμη χειρουργείο. Αν τον έβαζαν Παρασκευή αντί για Πέμπτη δεν θα ζούσε, μας είπαν. Μετά λοιπόν από τέσσερα χειρουργεία, μία λοίμωξη και αποχή από το γάλα 21 μέρες, σήμερα (01/11/16) ζυγίζουμε 2.580 γρ. πίνουμε 10 ml γάλα, μία φορά την ημέρα προσπαθούμε και με το στήθος και παραμένουμε στην εντατική.

Μέσα Νοεμβρίου θα κάνουμε το πέμπτο χειρουργείο αποκατάστασης. Έχουμε άλλα τρία και αν όλα πάνε καλά – πρώτα ο Θεός – θα τον έχουμε σπίτι μας αρχές Ιανουαρίου με νοσηλευτικό προσωπικό στο σπίτι. Σε αυτόν χρωστάω τη ζωή μου, αφού με έσωσε από βέβαιο θάνατο όπως είπε ο χειρουργός. 

Το μήνυμα που θέλω να στείλω στους γονείς είναι να έχουν ψυχραιμία ό,τι κι αν συμβεί. Υπομονή και πίστη στον Θεό και στο παιδί τους. Να παίρνουν θάρρος από τη μάχη που δίνει το δικό μου μωρό, όπως και όλα τα μωρά. Να ευχαριστήσω την ομάδα ΜΕΝΝ – Μόνο για γονείς που με στήριξαν και κατάλαβα πόσο τυχερή είμαι που ζω εδώ στη Γερμανία, γιατί μπορώ 22 ώρες το 24ωρο να είμαι συνέχεια στο μωρό μου και να το φροντίζω εγώ όταν είμαι εκεί. Ο γιος μου είναι ένας άγγελος σταλμένος με αποστολή. ‘Ήρθε και έφερε πολλή αγάπη μαζί του, ένωσε ανθρώπους που είχαν προβλήματα και έφερε την ελπίδα στο σπίτι μας μετά από τέσσερα χρόνιας μεγάλης στενοχώριας, αφού το 2013 διαγνώστηκα με καρκίνο στον θυρεοειδή.

ΑΝΝΑ ΜΠΟΥΓΙΟΥΚΛΗ

Πηγή: https://31ebdomades.gr