Κάποτε τον καρκίνο τον γνώριζα μόνο ως ζώδιο μιας σχέσης μου, ήταν
ένα γκρινιάρικο ζώδιο, κλαψιάρικο και απαιτητικό και συνάμα σπαστικό, δεν
ταιριάζαμε καθόλου από τότε, και ας έκατσα και πέντε χρόνια, και ας χτυπήθηκα
κάτω μέχρι να ξεπεράσω και την πιο μικρή πληγή που μου είχε αφήσει και να
προχωρήσω μπροστά. Τότε μια γνωστή σε ένα club που ήταν στην παρέα μας που με
είχαν βγάλει οι φίλοι μου για να ξεχαστώ και την είχα γνωρίσει για πρώτη φορά
μου είπε, για τις σχέσεις κάθεσαι και σκας;
Έχεις πάει ποτέ σε νοσοκομείο να δεις πως παλεύουν οι άνθρωποι
για την ζωή τους και εσύ είσαι αχάριστος, έχεις την υγεία σου και θα βρεις άλλη
σχέση. Δεν έδωσα και πολύ σημασία, ίσως λόγω μικρής ηλικίας, ίσως γιατί είχα
τον πόνο μου και ήμουν τυφλωμένος από τον χωρισμό, ο χρόνος όμως ήθελε να μου
θυμίσει τα λόγια της Μαίρης, της γνωριμίας της μια βραδιάς και να δω τελικά τα
νοσοκομεία από κοντά και να ζήσω τον πόνο του φροντιστή συγγενή και τον πόνο
του ασθενή-ασθενών γιατί εκεί έκανα πολλές συζητήσεις και με τον εαυτό μου αλλά
και με αγνώστους.
Πριν ένα χρόνο ακριβώς σε πολύ κοντινό συγγενικό μου πρόσωπο,
που δεν είχε άλλο άτομο εκτός από εμένα. Ξεκίνησε ένας επίμονος βήχας , όλοι οι
γιατροί επέμεναν ότι ήταν η ένα κρύωμα η μια αλλεργία. Και να οι αντιβιώσεις με
τις χούφτες και τα αερολίν και οι κορτιζόνες, ο βήχας όμως δεν έφευγε και μια
καλή γιατρός σκέφτηκε μετά από τόσους μήνες ταλαιπωρίας να προτείνει μια ακτινογραφία.
Η εξέταση καθόλου καλή, όγκος στον πνεύμονα μη μικροκυταρικός και σε πολύ
δύσκολο σημείο. Το σοκ τεράστιο και από τις δυο πλευρές. Η μια πλευρά να
φοβάται μην πεθάνει και η δική μου πλευρά να κάνω τα αδύνατα δυνατά να ζήσει
και να το εξοντώσω.
Ξεκινήσαμε φυσικά με όλες της απαραίτητες εξετάσεις και φτάσαμε
στο σημείο της χημειοθεραπείας . «Θα κάνουμε κάποιους κύκλους και βλέπουμε πως
θα πάει» ήταν τα λόγια της ογκολόγου. Τα μαλλιά θα πέσουν σύντομα, και να τα
κλάματα και ο φόβος για τον άγνωστο αυτό δρόμο που δεν ξέραμε αν θα έχει
τελειωμό. Συνήθως την ώρα της χημειοθεραπείας καθόμουν στο σαλόνι με τους
υπόλοιπους ασθενείς. Εκεί ερχόντουσαν και μου μίλαγαν γιατί με λυπόντουσαν λόγω
ηλικίας που με έβλεπαν μικρό. Με ρωτούσαν σε ποιο σημείο του σώματος μου νοσώ, αν
είναι η πρώτη μου θεραπεία, αν κάπνιζα και μετά μου έλεγαν την δική τους ιστορία
Πάντα ήθελαν να μου την πουν ακόμα και αν με είχαν ξεχάσει μέσα σε τόσο κόσμο
κάθε 21 μέρες που πηγαίναμε και καθόμουν και άκουγα υπομονετικά την ίδια
ιστορία. Ήθελα να μάθω, να δω πως είναι η ψυχολογία τους. Τι νιώθουν και να
γίνω ένα σφουγγάρι πληροφοριών για κάτι που δεν είχα ιδέα και να προσαρμοστώ
στην νέα αυτή κατάσταση.
Ξεκίνησα να ψάξω για περούκες χωρίς να έχω ιδέα από αυτά, έμαθα
ότι υπάρχει τατουάζ φρυδιών, έμαθα να πλένω την περούκα, έμαθα τι διατροφή
πρέπει να ακολουθεί ένας καρκινοπαθής και να ελέγχω τα σκαμπανεβάσματα της
διάθεσης του. Πολλές φορές να γίνομαι γλυκός και καλός, άλλες να γίνομαι και
εγώ ένας αυστηρός και φωνακλάς φροντιστής. Προσπαθούσα να προσαρμόζω την
ψυχολογία μου συνέχεια γιατί έπρεπε, να καταφέρνω να παραμένω ψύχραιμος και να
μην με πιάνουν κρίσεις πανικού όταν το μάτι μου έπεφτε στο πάτωμα του νοσοκομείου
και έβλεπα παντού τρίχες και αυτό το έπρεπε με βασάνιζε και με έκανε να
ξενυχτάω μπροστά στον υπολογιστή και να διαβάζω συνέχεια ιατρικά άρθρα, να
μαθαίνω για φάρμακα και θεραπείες των επιπλοκών. Οι μήνες έτσι πέρασαν αργά και
βασανιστικά. Από τους υπόλοιπους ασθενείς έμαθα ότι ο καρκίνος δεν είναι πια
πάντα θανατηφόρος αλλά με τα σύγχρονα φάρμακα μπορεί να γίνει μια χρόνια
ασθένεια, για το συγγενικό μου πρόσωπο κατάλαβα τι δύναμη ψυχής κατέβαλε για να
καταφέρει να ζήσει και για εμένα ότι ενηλικιώθηκα απότομα και σε μεγάλη ηλικία
απέκτησα ψυχικές δυνάμεις που ούτε φανταζόμουν ότι θα έχω ποτέ.
Σε όλη αυτήν την ιστορία είχα ευτυχώς καλούς φίλους κοντά μου
που ο κάθε ένας τους με βοήθησε με όποιον τρόπο μπορούσε. Αυτή την στιγμή είναι
μια στάσιμη κατάσταση και εμένα μου αρέσουν οι στάσιμες καταστάσεις γιατί δεν
κρύβουν εκπλήξεις. Παραμένω πάντως αισιόδοξος. Θα κλείσω με μια ανάμνηση που έχω από το
νοσοκομείο. Εκεί ήταν μια αρκετά γνωστή ηθοποιός όπου πέθανε πρόσφατα. Κάθε
φορά που με έβλεπε μου έκανε κομπλιμέντα για την εμφάνιση μου για το πόσο καλός
φαίνομαι. Εγώ νομίζω ότι απλά ένιωθε την φρίκη της αναμονής μέχρι την θεραπεία
της και ήθελε παρέα. Μέσα σε όλα που συζητήσαμε μου είπε ένα πρωί ότι κάποτε
την ζητούσε να την παντρευτεί ένας πολύ πλούσιος κύριος και αν τελικά τον είχε
πάρει δεν θα ήταν αυτή την στιγμή άρρωστη ή στην καλύτερη περίπτωση θα ήταν σε
ένα ιδιωτικό θεραπευτήριο, που θα την είχαν βασίλισσα.
Όμως ο καρκίνος δεν κοιτάει ούτε χρήματα ούτε ιδιωτικά η δημόσια
νοσοκομεία. Αυτή η γυναίκα για τους συγκεκριμένους ασθενείς ήταν μια μικρή
ελπίδα. Έλεγαν μεταξύ τους ότι πηγαίνει χρόνια εκεί, άρα θα πηγαίνουν και
εκείνοι για πολλά χρόνια, την παρατηρούσαν στον αν πάχυνε αν ομόρφυνε και τους
ενθάρρυνε εν αγνοιά της. Όταν χάθηκε πρόσφατα, μαζί της πήρε και την αισιοδοξία
τους. Ελπίζω όχι για πολύ. Πάλι κάποιος θα εμφανιστεί και χωρίς να το καταλάβει
θα τους ξανά κάνει αισιόδοξους.
Του Δημοσιογράφου Δημήτρη Μπέμπελου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου