Συμπατριώτης μας εθελοντής δότης Μυελού των Οστών βρέθηκε συμβατός!

Οι κοινές δράσεις των αδελφοποιημένων Συλλόγων Εθελοντών Αιμοδοτών, Δωρεάς Οργάνων Σώματος & Αιμοποιητικών Κυττάρων, από το νησί της Λέρου ''Η ΖΩΗ'' και από το νησί της Ρόδου ‘’ΑΓΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ’’ οι οποίες αφορούν την ενημέρωση και τη δειγματοληψία για την πραγματοποίηση εγγραφών στο παγκόσμιο αρχείο εθελοντών δοτών αιμοποιητικών κυττάρων και Μυελού των Οστών, απέδωσαν καρπούς και μια πολύ σημαντική εξέλιξη για την κοινωνία του νησιού και κατ’ επέκταση του νομού μας, αφού όπως μας ανακοινώθηκε από την τράπεζα εθελοντών δοτών Μυελού των Οστών ‘’ΟΡΑΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ’’ βρέθηκε συμβατός δότης με καταγωγή από το νησί της Λέρου ο οποίος και θα δωρίσει ποσότητα αιμοποιητικών κυττάρων σε ασθενή συνάνθρωπο μας που χρήζει άμεσα μεταμόσχευσης Μυελού των Οστών.

Η λήψη δείγματος (στοματικού επιχρίσματος) από τον συγκεκριμένο δότη πραγματοποιήθηκε τον Μάρτιο του 2016 όταν, μετά από πρωτοβουλία του συλλόγου μας, είχε επισκεφθεί το νησί της Λέρου για πρώτη φορά κλιμάκιο του συλλόγου Εθελοντών Αιμοδοτών Ρόδου ''ΑΓΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ'' με σκοπό την στενή συνεργασία και την τεχνογνωσία στον τομέα ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης σχετικά με την εγγραφή συμπατριωτών μας Λεριών στο παγκόσμιο αρχείο εθελοντών δοτών Δωρεάς Μυελού των Οστών.

Η ημερομηνία κατά την οποία θα πραγματοποιηθεί η δωρεά των αιμοποιητικών κυττάρων από τον συμπατριώτη μας προς τον πάσχοντα συνάνθρωπο μας θα ανακοινωθεί από τους αρμόδιους φορείς στον ίδιο τον δότη προσωπικά και θα τηρηθεί η πρέπουσα εχεμύθεια για ευνόητους λόγους.

Κατόπιν εξασφάλισης της απαραίτητης συναίνεσης τόσο από τον ίδιο τον δότη όσο και από τους αρμόδιους φορείς υγείας, και με απόλυτο σεβασμό στις ιδιαιτερότητες αλλά και την ευαισθησία που εμπεριέχει το συγκεκριμένο γεγονός, συμφωνήθηκε ύστερα από αίτημα που κατέθεσε ο σύλλογος των Εθελοντών Αιμοδοτών της Λέρου, η διαδικασία συλλογής αιμοποιητικών κυττάρων από τον συμπατριώτη μας -από ειδικό μηχάνημα με τη μέθοδο της κυτταραφαίρεσης- να βιντεοσκοπηθεί και να φιλτραριστεί από τους αρμόδιους επιστημονικά υπεύθυνους ούτως ώστε να μπορούν οι δύο σύλλογοι να την προβάλουν στις ενημερωτικές δράσεις που διενεργούν σχετικά με τη δωρεά Μυελού των Οστών και για να μπορούν μέσω της εικόνας να αναδείξουν με τον πλέον κατανοητό τρόπο, το πόσο απλή και ανώδυνη είναι η συγκεκριμένη διαδικασία η οποία σώζει ζωές.

Πηγή: http://www.e-leros.com

«Νίκησα τον καρκίνο» - Η ιστορία ενός μικρού παιδιού

Ο μικρός Γιαννάκης κατάφερε να σταθεί απέναντι του, να μην κλείσει τα μάτια στο φως και να το καρφώσει εκεί που πονάει.

Ένα παιδί από μια αξιοπρεπή οικογένεια έμενε στα Νότια Προάστια μαζί με τους γονείς του και την μικρή του αδελφή. Πολλές φορές μάλωνε μαζί τους γιατί δεν διάβαζε και πήγαινε να παίξει μπάλα με τους φίλους του. Όνειρο του ήταν να γίνει μεγάλος ποδοσφαιριστής και να μοιράζει πολλά αυτόγραφα.

Μια μέρα, ο Γιαννάκης γύρισε νωρίτερα στο σπίτι από ότι συνήθιζε. Η μαμά του τον είδε κουκουλωμένο στον καναπέ και τον πλησίασε για να δει τι έχει συμβεί. Ο ίδιος της είπε ότι δεν ένιωθε καλά και ότι πιθανόν να είναι άρρωστος. Εκείνη τον καθησύχασε λέγοντας του ότι πιθανό να είναι μία ίωση, αλλά τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα περίμεναν.

Ο πυρετός δεν έπεφτε και αυτό το παιδί που πριν λίγες μέρες ήταν γεμάτο με ενέργεια, πλέον δεν μπορούσε να σηκωθεί από το κρεβάτι. Οι γονείς του ανήσυχοι έσπευσαν στο νοσοκομείο. Ο ίδιος καθισμένος στο πίσω κάθισμα, με την μαμά του να του κρατά το χέρι, του έλεγε πράγματα που τον έκαναν να ξεχαστεί. Ήταν δύσκολο, όμως, καθώς ο πόνος τύλιγε το κορμί του και ο πυρετός δεν έλεγε να πέσει.

Όταν έφτασαν στο νοσοκομείο οι γιατροί ξαφνιάστηκαν με το χρώμα του παιδιού. Αμέσως ο μικρός υποβλήθηκε σε γενική αίματος. Τα αποτελέσματα βγήκαν, μόνο που ο γιατρός δεν είπε με ακρίβεια στους γονείς τι είχε ο μικρός, κάτι που τους έκανε να καταλάβουν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.

Ο Γιαννάκης κλήθηκε να κάνει περαιτέρω εξετάσεις και τότε ο γιατρός ζήτησε από τους γονείς του να μιλήσουν ιδιαιτέρως. Ο μικρός μέσα από τα στόρια, θυμάται ακόμα την εικόνα της μαμάς του να καταρρέει στην αγκαλιά του μπαμπά του κλαίγοντας. Ο γιατρός βγήκε από το γραφείο και για λίγη ώρα οι γονείς έμειναν μόνοι τους μέσα. Στη συνέχεια κάλεσαν τον Γιαννάκη. Ήταν μόλις εννέα ετών αλλά οι γονείς του ήθελαν τον ενημερώσουν για την κατάσταση, πίστευαν ότι θα ήταν καλύτερο να ξέρει.

Είχε διαγνωστεί με μια μορφή καρκίνου, λευχαιμία. «Δηλαδή μαμά θα πεθάνω;» ρώτησε μόλις άκουσε την λέξη «καρκίνο». Ο γιατρός τον πλησίασε και τον ενημέρωσε ότι με τα σημερινά δεδομένα οι πιθανότητες είναι υπέρ του. Από κείνη τη μέρα θα άρχιζε ένας αγώνας. Ο μικρός μπαινόβγαινε στο νοσοκομείο κάνοντας ενέσεις, ακτινοβολίες και χημειοθεραπείες.

Ο Γιάννης δεν άντεχε... ήθελε να γυρίσει σπίτι! Φώναξε την μαμά του στο κρεβάτι, και της είπε να τον πάρει μια μεγάλη αγκαλιά. «Μαμά δεν αντέχω άλλο, πονάω. Σε παρακαλώ δεν το αντέχω άλλο θέλω να ξεκουραστώ», της ψιθύρισε. «Εντάξει καρδιά μου», του είπε μη  μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυα της και βγήκε από το δωμάτιο.

Ο Γιαννάκης στο νοσοκομείο γνώρισε έναν κύριο που είχε καρκίνο στον προστάτη. «Αυτό που έχετε εσείς το κόλλησα και εγώ», του είπε. «Μα τώρα δεν ησυχάσω, η μαμά μου είπε ότι θα σταματήσουν όλα και θα ησυχάσω»

Ο κύριος έσκυψε και ρώτησε το Γιαννάκη τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει, εκείνος του αποκρίθηκε ότι ονειρεύεται να γίνει ποδοσφαιριστής.

«Μμμ σκέψου λοιπόν ένα γήπεδο βουβό, χωρίς οπαδούς, να έχουν φύγει όλοι. Και εσύ καθισμένος στην σέντρα, σκυμμένος γιατί ενώ σου έδωσε ασίστ ο φίλος σου άφησες την μπάλα να κυλίσει από μπροστά σου, δεν σούταρες καν και χάσατε. Σκέψου, από την άλλη, τον κόσμο να φωνάζει το όνομα σου, τη μαμά σου να σε καμαρώνει και εσύ να πανηγυρίζεις που διεκδίκησες την μπάλα και σούταρες»

«Και εάν δεν το έβαζα;»

«Σούταρες, όμως, δεν έμεινες ακίνητος. Προσπάθησες. Τι προτιμάς, λοιπόν, να πονέσεις, να βγεις νικητής και όλοι να σε δείχνουν με θαυμασμό, ή να μείνεις μόνος στο σκοτάδι»

«Φοβάμαι το σκοτάδι κύριε. Θέλω να βάλω το γκολ»

Και έτσι έγινε. Μετά από καιρό ο Γιαννάκης κατάφερε, αν και εκτός έδρας, να πάρει το διπλό στο παιχνίδι με τον καρκίνο.

Γράφει η Μαριάννα Γεωργαντή

Πηγή: https://www.mothersblog.gr

Γονείς Δώρισαν τα Όργανα του 19χρονου Παιδιού τους και έδωσαν τη Ζωή σε Συνανθρώπους

Το άρθρο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά πριν τέσσερις μήνες. Ο λόγος της επαναδημοσίευσης είναι ότι δεν πρέπει να ξεχνιούνται ποτέ αυτές οι πράξεις  ,δεν πρέπει να ξεχνιούνται ποτέ οι άνθρωποι που έχουν τη δύναμη να κάνουν «την λύπη τους δύναμη» ,να δίνουν ζωή όταν φεύγει η ζωή του δικού τους ανθρώπου.

Τη δύναμη να δωρίσουν όργανα του 19χρονου παιδιού τους, που ήταν κλινικά νεκρό από τις 18 Οκτωβρίου, βρήκαν δύο Κερκυραίοι γονείς, χαρίζοντας ζωή σε συνανθρώπους μας, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.

Πρόκειται για τους γονείς του 19χρονου Χρήστου Κούρκουλου, που νοσηλευόταν στη ΜΕΘ του Γενικού Νοσοκομείου Κέρκυρας, ύστερα από τροχαίο δυστύχημα, στις 18 Οκτωβρίου, όταν η δίκυκλη μηχανή που οδηγούσε προσέκρουσε σε ΙΧ αυτοκίνητο. Από τη σφοδρή σύγκρουση τραυματίστηκε τότε θανάσιμα ο 18χρονος φίλος του και συνεπιβάτης της μηχανής, ενώ ο ίδιος είχε μεταφερθεί σοβαρά τραυματισμένος στο νοσοκομείο.

Όλο αυτό το διάστημα οι γονείς του άτυχου 19χρονου ήλπιζαν σε ένα θαύμα. Όμως, ο 19χρονος ήταν πλέον κλινικά νεκρός. Με όλο το κουράγιο που τους απέμεινε, οι γονείς αποφάσισαν να δωρίσουν τα όργανα του παιδιού τους, προκειμένου να δώσουν ζωή σε άλλους ανθρώπους.

Η διαδικασία της αεροδιακομιδής και ταυτοποίησης των ληπτών, που συντονίστηκε από τον Εθνικό Οργανισμό μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ), ξεκίνησε σήμερα στις 2 τα ξημερώματα, με την άφιξη στο νοσοκομείο Κέρκυρας ειδικών ομάδων από την Αυστρία, τη Γερμανία και τη Θεσσαλονίκη και ολοκληρώθηκε με επιτυχία στις 6.30 το πρωί. Η ομάδα της Αυστρίας έλαβε την καρδιά, η ομάδα της Γερμανίας τους πνεύμονες και η ομάδα ιατρών της Θεσσαλονίκης έλαβε το ήπαρ, το πάγκρεας, τους νεφρούς και τα επινεφρίδια του 19χρονου.

«Πρόκειται για τη μεγαλύτερη πράξη ζωής και στο Νοσοκομείο Κέρκυρας συμβαίνει για πρώτη φορά» δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο διοικητής του Νοσοκομείου Φοίβος Κακαβίτσας, ενώ την ίδια ώρα συλλυπήθηκε τους γονείς του άτυχου 19χρονου.

«Η Διοίκηση του Γ.Ν Κέρκυρας συλλυπείται την οικογένεια του 19χρονου, αλλά συνάμα θέλει να την ευχαριστήσει γι’ αυτό το σημαντικό δώρο ζωής που έκανε στους συμπολίτες μας, οι οποίοι σήμερα λαμβάνουν αυτά τα δώρα “ζωής” για τους ίδιους» είπε ο κ. Κακαβίτσας.

«Η πράξη ζωής των γονιών αυτών, στέλνει το μεγάλο μήνυμα και την ανάγκη της ευαισθητοποίησης των Ελλήνων για το θέμα της δωρεάς οργάνων. Δυστυχώς η χώρα μας κατατάσσεται στην τελευταία θέση στην Ευρώπη όσον άφορα τη δωρεά οργάνων, που αποτελεί ένα μείζον θέμα ζωής» πρόσθεσε ο κ. Κακαβίτσας.

Πηγή: http://www.topontiki.gr

Μια πολεμίστρια – πριγκίπισσα στη μάχη κατά του παιδικού καρκίνου

Η Πέτρα Κοτρώτσου δεν είναι μία συνηθισμένη γυναίκα της ηλικίας της. Στα 21 της χρόνια, η επίδοξη κινηματογραφίστρια από το Γουέλινγκτον της Νέας Ζηλανδίας είναι παλαίμαχος ενός μεγάλου και σοβαρού πολέμου, ενάντια στον καρκίνο, τον οποίο αντιμετωπίζει από την ηλικία των έξι ετών.

Αυτή η εμπειρία είναι το υλικό για τη δημιουργία ενός παιδικού βιβλίου, με εικονογράφηση μιας άλλης νεαρής Ελληνο-Νεοζηλανδής, της Χριστίνας-Ειρήνης Αραθύμου. Όπως μπορεί κανείς να φανταστεί, το βιβλίο “I’d Rather Be a Fairy Princess” (“Θα προτιμούσα να είμαι μία Νεραϊδοπριγκίπισσα”) είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλό παιδικό βιβλίο: είναι ένα εγχειρίδιο επιβίωσης, ένας πνευματικός οδηγός και μία πηγή έμπνευσης για οποιονδήποτε έχει βρεθεί ποτέ απέναντι στον καρκίνο, σε οποιαδήποτε ηλικία και οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Μιλώντας στον “Νέο Κόσμο”, η συγγραφέας μοιράστηκε την ιστορία πίσω από το βιβλίο και μίλησε για την ελπίδα της, να βοηθήσει τα παιδιά να τα βγάλουν πέρα στη μεγαλύτερη περιπέτεια της ζωής τους. 

Πώς γεννήθηκε το “Θα προτιμούσα να είμαι μία Νεραϊδοπριγκίπισσα”;

Μου άρεσαν πάντοτε οι νεράιδες όταν ήμουν μικρή και μου άρεσε να φτιάχνω ιστορίες και να τις ζωντανεύω. Ήμουν έξι ετών όταν έκανα την πρώτη θεραπεία για τον καρκίνο και ήταν απόλυτα φυσικό να χρησιμοποιήσω τη φαντασία μου και την αγάπη μου για τις νεράιδες, για να αντεπεξέλθω. 

Διάβαζα παραμύθια για να περάσω την ώρα μου και να αποδράσω από την πραγματικότητα και φαντασιωνόμουν ότι ήμουν μία πολεμίστρια νεράιδα που πολεμούσε τον καρκίνο. Δεν χρησιμοποίησα δηλαδή την παιδική μου φαντασία μόνο σαν τρόπο για να αποσπάσω την προσοχή μου από την θεραπεία, αλλά και ως τρόπο να πάρω δύναμη και να πιστέψω ότι μπορώ να πολεμήσω τον καρκίνο και να βγάλω εις πέρας τη θεραπεία με επιτυχία. 

Με τη βοήθεια μιας οικογενειακής φίλης, κατάφερα να γράψω την ιστορία όταν ήμουν 7 ετών. Αργότερα, στα 19 μου, παρακολούθησα ένα εργαστήριο δημιουργικής γραφής που διοργάνωσε η ειδική νοσοκόμα που με παρακολουθούσε, η Liz Sommer, μαζί με τη Mary McCallum, από τις εκδόσεις Mākaro Press, που είναι πλέον η εκδότριά μου. Εκείνη μου σύστησε την πρωτοεμφανιζόμενη εικονογράφο Χριστίνα – Ειρήνη Αραθύμου, που είναι κι αυτή Ελληνίδα από το Γουέλινγκτον, όπως εγώ και τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία. 

Πώς ήταν η συνεργασία με τη Χριστίνα – Ειρήνη Αραθύμου; Ποια ήταν η συμβολή της;

Όταν πρωτοσυνάντησα τη Χριστίνα – Ειρήνη, δεθήκαμε αμέσως. Ήταν πολύ ανοιχτή στις ιδέες μου αλλά ήθελε να προσθέσει και τη δική της πινελιά. Ευτυχώς, κινούμασταν και οι δύο στο ίδιο μήκος κύματος, καθώς είχαμε την ίδια αγάπη για τις νεράιδες και είχαμε χρησιμοποιήσει και οι δύο τη φαντασία και τη δημιουργικότητά μας με τον ίδιο τρόπο, όταν ήμασταν μικρές. 

Η συνεργασία μας ήταν άνετη και διασκεδαστική. Είχαμε μια πολύ θετική συναδελφική σχέση. Δεν καταλαβαίναμε μόνο η μία την άλλη, αλλά ανταλλάσσαμε ιδέες, παίρναμε η μία τις ιδέες της άλλης και χτίζαμε πάνω σ’ αυτές. Για παράδειγμα, η αγάπη της για τα ζώα την οδήγησε να δημιουργήσει τον χαρακτήρα του Μάιλς στο βιβλίο που είναι βασισμένος στον γάτο μου και να τον μετατρέψει σε πάνθηρα που βρίσκεται στο πλευρό της πολεμίστριας. Πρόσθεσε επίσης πολλές μικρές λεπτομέρειες στην εικονογράφηση που προσθέτουν ένα άλλο επίπεδο στο βιβλίο και το κάνουν ακόμη πιο ξεχωριστό. 

Ποια είναι η μεγαλύτερη φιλοδοξία σου σχετικά με την πορεία του βιβλίου;

Θέλω αυτό το βιβλίο να είναι ένας τρόπος για τα παιδιά να τα βγάλουν πέρα με τον καρκίνο χωρίς να νιώθουν ότι είναι μόνα τους, να γίνει η εμπειρία τους πιο διαχειρίσιμη και λιγότερο τρομακτική. Θα ήθελα να τα βοηθήσω να καταλάβουν καλύτερα τον καρκίνο, μέσα από τα λόγια και την οπτική γωνία κάποιου άλλου, πέρα από τους γιατρούς και τις νοσοκόμες.

Θα μου άρεσε να δω το βιβλίο σε παιδικά νοσοκομεία, ώστε να το διαβάζουν τα παιδιά που κάνουν θεραπεία για τον καρκίνο, αλλά και στα βιβλιοπωλεία και τις βιβλιοθήκες, για να το βρουν τα παιδιά που μπορεί να έχουν έναν φίλο ή συγγενή, ανεξαρτήτως ηλικίας, με καρκίνο και θέλουν να καταλάβουν καλύτερα τι περνάει. 

Γιατί θέλησες να μοιραστείς τη δική σου ιστορία με τον κόσμο;

Στην αρχή, η συγγραφή του βιβλίου ήταν ένας τρόπος να ξεχαστώ, αλλά και μία δημιουργική διέξοδος που μου επέτρεψε να εκφράσω αυτό που περνούσα εκείνη την εποχή, με τον δικό μου τρόπο. Αρχικά, αυτό που ήθελα ήταν να καταγράψω την εμπειρία μου στο χαρτί, για να την θυμάμαι όταν θα ήμουν μεγαλύτερη. Δεν είχα σκεφτεί αν είχε κάποια αξία ως βιβλίο και γι’ αυτό το είχα κρατήσει στο συρτάρι μου μέχρι πρόσφατα. Αλλά τώρα που είδα την ανταπόκριση του κόσμου στο βιβλίο μου, βλέπω ότι λέγοντας την ιστορία μου, μπορώ να βοηθήσω και άλλους – και ιδιαίτερα παιδιά – που η ζωή τους έχει επηρεαστεί από τον καρκίνο. 

Τι έμαθες για τον εαυτό σου στην πορεία;

Ότι μπορώ να μετατρέψω τις δημιουργικές ιδέες του κεφαλιού μου σε κάτι χρήσιμο!

Αν υπήρχε ένα τέτοιο βιβλίο όταν ξεκινούσες εσύ τη θεραπεία, πώς θα είχε επιδράσει πάνω σου;

Όταν πήρα την διάγνωση, υπήρχαν πολλοί ενήλικες γύρω μου – γιατροί και νοσοκόμες – που μου εξήγησαν τι συμβαίνει. Μου έδωσαν επίσης πολλά φυλλάδια, αλλά δεν καταλάβαινα και πολλά γιατί όλη η πληροφορία ήταν γραμμένη από ενήλικες και από τη δική τους οπτική γωνία. Θα μου άρεσε να έχω στα χέρια μου ένα βιβλίο με εικόνες, από την οπτική γωνία ενός παιδιού. Θα μου έδινε τη δυνατότητα να καταλάβω πολύ καλύτερα και θα ταίριαζε περισσότερο στη δική μου κατάσταση. Το πιθανότερο είναι ότι θα με ενθάρρυνε ώστε να χρησιμοποιήσω ακόμη περισσότερο τη φαντασία μου για να τα καταφέρω. 

Πώς είναι να είσαι μια Πολεμίστρια Πριγκίπισα; 

Νιώθω πιο δυνατή και ότι έχω τον έλεγχο της κατάστασης. Δεν έχω και πολλές επιλογές, όταν μιλάμε για τη θεραπεία, αλλά μπορώ να επιλέξω να αντιμετωπίσω τη θεραπεία και να συνεχίσω να μάχομαι τον καρκίνο σαν πολεμίστρια.

Ποιο είναι το σημαντικότερο πράγμα που σου έχει πει ποτέ κανείς; 

Να παίρνω τα πράγματα ένα βήμα τη φορά – λεπτό το λεπτό, ώρα την ώρα, μέρα τη μέρα. Η μαμά μου πάντοτε μου θυμίζει να συγκεντρώνομαι στο να ξεπεράσω οτιδήποτε αντιμετωπίζω κάθε στιγμή και να μην σκέφτομαι τι μπορεί να συμβεί – ή να μη συμβεί – στο μέλλον. 

Τι σε έχει βοηθήσει περισσότερο να αντιμετωπίσεις τις αντιξοότητες;

Η αγάπη και η υποστήριξη της μεγάλης, ελληνικής οικογένειάς μου. 

Τι σημαίνει για σένα το ότι είσαι Ελληνίδα;

Σημαίνει να ξέρω πως όλες μου οι ανάγκες, οι σωματικές, οι συναισθηματικές και οι πνευματικές είναι καλυμμένες, ιδιαίτερα σε κρίσιμες στιγμές. Όταν ήμουν στο νοσοκομείο δεν έλειψε τίποτε, ούτε από μένα, ούτε από τη μητέρα μου, ούτε από τον πατέρα και τα αδέλφια μου στο σπίτι. Είχαμε πάντοτε πολύ καλή στήριξη και παρηγοριά από έναν μεγάλο κύκλο συγγενών, φίλων και από την ευρύτερη ελληνική κοινότητα. Έρχονταν να μας δουν, να μας βοηθήσουν και να φέρουν ατελείωτες ποσότητες φαγητού! Σιχαινόμουν το φαγητό του νοσοκομείου αλλά είχα πάντοτε την αγαπημένη μου σούπα αυγολέμονο της γιαγιάς μου. Ακόμη και ο ιερέας μας, όταν ερχόταν να με δει δεν έφερνε μόνο την ευλογία του, προσευχές και εικόνες – έφερνε και μακαρόνια με κιμά!

Το σημαντικότερο κομμάτι της ελληνικής μου ταυτότητας είναι να νιώθω τη ζεστασιά, τη στήριξη και την αγάπη μιας οικογένειας που εκτείνεται πέρα από τους άμεσους συγγενείς και φίλους μας και να ξέρω ότι το σπίτι μας είναι πάντοτε ανοιχτό και ότι όποιος έρθει είναι πάντοτε καλοδεχούμενος και καλοταϊσμένος!

*Το βιβλίο “I’d Rather Be a Fairy Princess” της Πέτρας Κοτρώτσου, με την εικονογράφηση της Χριστίνας – Ειρήνης Αραθύμου, είναι διαθέσιμο από την ιστοσελίδα των εκδόσεων Makaro Press (www.makaropress.co.nz).

Πηγή: https://neoskosmos.com

Αληθινή Ιστορία: «Διαγνώστηκα με καρκίνο στα 25… ορίστε τι κέρδισα»

Πώς θα νιώθατε αν στα 25 σας χρόνια, όταν οι περισσότεροι νέοι και νέες νιώθουν άτρωτοι, εσείς ερχόσασταν αντιμέτωπες με τον καρκίνο; Ο Οκτώβριος, ο μήνας ενημέρωσης κατά του καρκίνου του μαστού, μπορεί να φτάνει στο τέλος του, αλλά η μάχη για μερικές γυναίκες συνεχίζεται και είναι δύσκολη. Αυτή της τη μάχη θέλησε να μοιραστεί μαζί μας η Emma Gorrick, η οποία διαγνώστηκε με καρκίνο στο στήθος μόλις στα 25 της χρόνια!

“Η ζωή μου πριν τον καρκίνο: Ήμουν 25, δούλευα ως κομμώτρια και σχεδίαζα το γάμο μου. Όταν πέντε μήνες μετά την παραμυθένια πρόταση γάμου από το σύντροφό μου στη Χαβάη ανάκαλυψα ένα εξόγκωμα!

Δεν πονούσα καθόλου. Έκανα μπάνιο και καθώς σήκωσα το χέρι μου ένιωσα τον όζο. Σκέφτηκα ότι δεν είχα καθόλου συμπτώματα. Θυμάμαι μόνο ότι ήμουν πολύ κουρασμένη. Δεν έκανα τίποτα επειδή ένιωθα εξαντλημένη. Δεν έβγαινα, δεν πήγαινα βόλτες, λόγω κούρασης…

Το απέδιδα στην πολλή δουλειά και στο πρωινό ξύπνημα. Δεν σκέφτηκα ποτέ την κούρασή μου ως σύμπτωμα, μέχρι τη διάγνωση. Έπειτα όλα απέκτησαν κάποιο νόημα.

Αφού ανακάλυψα το εξόγκωμα το άφησα για αρκετές μέρες, μέχρι που ο αρραβωνιαστικός μου με πίεσε να πάω στο γιατρό για να το τσεκάρω. Όταν επισκέφθηκα τη γιατρό μου με καθησύχασε λέγοντας ότι πιθανότατα να επρόκειτο για κάποιον πρησμένο αδένα, επειδή γυμναζόμουν έντονα στο γυμναστήριο. Έκανα τις εξετάσεις Παρασκευή και περίμενα τα αποτελέσματα μέχρι τη Δευτέρα. Δεν είχα καθόλου άγχος, επειδή δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θα ήταν καρκίνος. Ήμουν πολύ νέα και στις γυναίκες της οικογένειάς μου ήταν συνηθισμένα αυτά εξογκώματα στο στήθος.

Όταν άκουσα ότι είναι καρκίνος τα πάντα σκοτείνιασαν γύρω μου. Δεν θυμάμαι τίποτα από εκείνη την ώρα. Δεν άντεχα ούτε να με αγγίζουν. Το μόνο που θυμάμαι είναι η γιατρός να μου δίνει ένα κουτάκι Βάλιουμ και να μου λέει “θα το χρειαστείς”.

Δεν κατάφερα ούτε τους γονείς μου να καλέσω, όλα ήταν θολά!

Λίγες μέρες μετά όταν πήγα στον ογκολόγο μου η μητέρα, η αδερφή μου και ο αρραβωνιαστικός μου ήταν μαζί μου. Εκείνη ήταν η μέρα που ρώτησα αν επρόκειτο να πεθάνω, αλλά οι γιατροί δεν ήταν σίγουροι για τη διάγνωσή μου.

Τελικά, διαγνώστηκα με καρκίνο σε 2ο στάδιο. Ήταν επιθετικός. Έπρεπε να κάνω αφαίρεση όγκου, χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες! Η ηλικία και το γεγονός ότι δεν είχα παιδιά έπαιξαν ρόλο στο να μην γίνει διπλή μαστεκτομή σε αυτό το στάδιο. Μου έδωσαν μάλιστα επιλογές για το θέμα του παιδιού: Την κατάψυξη ωαρίων και την εξωσωματική γονιμοποιήση. Επιλέξαμε το δεύτερο, λόγω περισσότερων πιθανοτήτων επιτυχίας.

Η επέμβασή μου καθυστέρησε 6 εβδομάδες μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία γονιμοποίησης και όλον αυτόν τον καιρό σκεφτόμουν ότι δεν θα τα καταφέρω. Πίστευα ότι είμαι καταδικασμένη, επειδή είχα ακούσει τόσα πολλά για τον καρκίνο του μαστού.

Μετά την επέμβαση οι γιατροί ήταν πιο ξεκάθαροι. Αφαίρεσαν όλο τον όγκο και θεωρούσαν ότι δεν είχε μείνει τίποτα, Όταν ένιωσα πιο δυνατή ξεκίνησα τις χημειοθεραπείες. Λίγες μέρες μετά την πρώτη μου θεραπεία αρρώστησα και χρειάστηκε να μείνω στο νοσοκομείο για 2 εβδομάδες.

Όλον αυτόν τον καιρό έλεγα στον αρραβωνιαστικό μου να με αφήσει. Ήμουν πολύ άσχημα!

Οι χημειοθεραπείες σήμαιναν ότι δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Δεν μπορούσα να μιλήσω με άνθρωπο, όσοι με πλησίαζαν φορούσαν μάσκα και γάντια. Όταν τελείωσα με τις χημειοθεραπείες σειρά είχαν οι ακτινοβολίες. Κάθε μέρα για έξι εβδομάδες! Αφού τελείωσα και με αυτές, η γιατρός μου πρότεινε να ακολουθήσω μια θεραπεία 3 χρόνων για να επανέλθει το γυναικολογικό μου σύστημα στα φυσιολογικά.

Όλον αυτόν τον καιρό δεν είχα περίοδο, δεν είχα ωορρηξία. Μόνο εξάψεις είχα. Δεκαοχτώ μήνες μετά την έναρξη της θεραπείας έκανα την μαστεκτομή και την επανόρθωση του στήθους μου. Πήραν ιστό και δέρμα από την πλάτη μου και τώρα είμαι απίστευτα αδύναμη, αλλά δεν θα σκαρφαλώσω κιόλας!

Η επέμβαση πήγε πολύ καλά, αν εξαιρέσεις μια μόλυνση στην πλάτη και το γεγονός ότι αν προχωρούσε θα έχανα και τα δυο μου στήθη, τα πράγματα εξελίχθηκαν θετικά. 3,5 χρόνια μετά την θεραπεία γονιμότητας μου είπαν ότι ήμουν εντάξει, αλλά οι πιθανότητες να μείνω έγκυος ήταν πολύ χαμηλές λόγω της ταλαιπωρίας που είχε περάσει το σώμα μου. Μου είπαν να περιμένω τουλάχιστον 2 μήνες πριν αρχίσω να προσπαθώ και 18 μήνες μετά έμεινα έγκυος με φυσικό τρόπο!

Όλοι ήταν πολύ χαρούμενοι με το γεγονός της εγκυμοσύνης! Οι πιθανότητες ήταν ελάχιστες και τα είχα καταφέρει.

Η ζωή μου τώρα πια είναι απίστευτη! Μετά τον καρκίνο παντρεύτηκα, άνοιξα το δικό μου κομμωτήριο και απέκτησα την 9 μηνών, τώρα, κόρη μου! Εκτιμώ πια τη ζωή μου. Το να νοσήσεις με καρκίνο είναι ό,τι χειρότερο. Με έκανε, όμως, να καταλάβω πόσο όμορφη και καλή είναι η ζωή.

Είμαι πολύ υγιής τώρα! Περπατώ καθημερινά και προσπαθώ να μην περνάω ούτε μια άσχημη μέρα. Αν ξυπνήσω το επόμενο πρωί είμαι, απλώς, ευγνώμων!

Ευγνώμων που το ταξίδι μου με τον καρκίνο μου έδωσε αυτή την άποψη και τη ματιά για τη ζωή. Ευγνώμων που πλέον δεν αφήνω τα μικρά να με παρασύρουν στη δυστυχία. Είμαι πολύ καλά τώρα…”

Πηγή: https://www.infowoman.gr

«Μας νιώθετε; Αλήθεια; Κάντε στον εαυτό σας αυτές τις 3 ερωτήσεις»: Μια μαμά που έχασε το παιδί της από καρκίνο σε ένα συγκλονιστικό μήνυμα

Τη Ματίνα δεν την γνωρίζω προσωπικά, όμως από τότε που έμαθα για τον αγώνα της οικογένειάς της να κρατήσουν στη ζωή τον μοναχογιό της, τον Αλέξανδρο, λύγισα, σα να την ήξερα. Όταν είσαι γονιός, με παιδί συνομήλικο, αρκεί μια φωτογραφία για να σκεφτείς, να νιώσεις, κάπως να καταλάβεις…

Ο Αλέξανδρος δυστυχώς δεν τα κατάφερε και τον περασμένο Δεκέμβριο ο καρκίνος τον νίκησε. Ο λόγος για ένα απίστευτο παιδί που, ενώ έδινε τον μεγαλύτερο αγώνα του, παράλληλα έφτιαχνε κονκάρδες, μπρελόκ και μαγνητάκια για παιδιά με θέματα υγείας, με το μήνυμα: «Να θυμάσαι πάντα θα ξαναβγεί ο ήλιος»…

Μια μέρα μετά την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Παιδικού Καρκίνου, η μαμά του, η Ματίνα, δημοσίευσε στη σελίδα της στο Facebook το παρακάτω κείμενο, το οποίο εμένα προσωπικά με έκανε να ντραπώ για τον εαυτό μου. Δεν είμαι δότρια μυελού των οστών (όλο λέω ότι θα το κάνω και όλο το αμελώ), δεν προσφέρω καμία εθελοντική εργασία σε ίδρυμα ή νοσοκομείο –και ναι, τις αναρτήσεις τις διαβάζω όλες μέχρι το τέλος, αλλά αυτό δεν με κάνει καλύτερο άνθρωπο.

Αξίζει όλοι να το διαβάσουμε, αλλά ακόμα περισσότερο αξίζει να κάνουμε πράξη αυτά που λέει:

Μια χαρά τα μηνύματα συμπαράστασης και αλληλεγγύης για όλα τα παιδιά που νόσησαν ή νοσούν από τον καρκίνο...

Μας νοιώθετε;

Αλήθεια;

3 ερωτήσεις μόνο αλλά μην τις απαντήσετε σε μένα.

Στον εαυτό σας κάντε τες, κοιτάζοντας τον καθρέφτη σας.

1. ΕΙΣΤΕ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ΔΟΤΕΣ ΜΥΕΛΟΥ ΤΩΝ ΟΣΤΩΝ;

2. ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΕ ΚΑΠΟΙΑ ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΙΔΡΥΜΑ Ή ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ;

3. ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ ΤΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ Ή ΚΑΠΟΥ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ... ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΤΕ ΑΛΛΟ;

Το κάνατε;

Ωραία.

Αν δεν έχετε απαντήσει «ναι» σε καμία από τις ερωτήσεις, κάντε μια χάρη στον εαυτό σας πρώτα και μετά στα παιδιά αυτά: Το Πάσχα γεμίστε μια σακούλα με όμορφα παραμύθια, παιχνίδια, μπάλες, κούκλες, πηγαίνετέ τα σε ένα νοσοκομείο με παιδιά, και μην νηστέψετε φέτος...

Πηγή: http://www.infokids.gr

Η 17χρονη που έχασε τα μαλλιά της και ζωγράφισε το κεφάλι της με λουλούδια!

Δεκαεπτάχρονη κοπέλα από την Αμερική ζωγράφισε το φαλακρό κεφάλι της με λουλούδια και οι φωτογραφίες της έγιναν viral.

Η Madisyn Babcock, διαγνώστηκε πριν από λίγους μήνες με αλωπεκία. Τα μαλλιά της άρχισαν να πέφτουν σε διάφορα σημεία του κεφαλιού της. Στην αρχή κάλυπτε τα κενά που είχαν δημιουργηθεί με καπέλα και σκουφάκια, ώσπου αποφάσισε να ξυρίσει τα υπόλοιπα.
Η αλωπεκία είναι μια ασθένεια κατά την οποία το ανοσοποιητικό σύστημα για διάφορους λόγους επιτίθεται στους θύλακες των τριχών, προκαλώντας την πτώση τους.

Μέσα από τις φωτογραφίες σχολιάζει τα πρότυπα ομορφιάς και προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο.

Παρ’ όλα αυτά, η Babcock δεν το έβαλε κάτω, παρά την τεράστια αλλαγή που έπρεπε να διαχειριστεί από το πουθενά. «Συνειδητοποίησα ότι παρόλο που τα μαλλιά είναι όμορφα, δεν είναι αυτά που σε κάνουν όμορφο. Αυτό με έκανε αυτό που είμαι, αλλά δεν θα το άλλαζα με τίποτα».

Αντί να κρύβει αυτό που είναι, το ανέδειξε. Ζήτησε από την μητέρα της να της ζωγραφίσει λουλούδια για τις ετήσιες φωτογραφίες του σχολείου της. Η Babcock προσπάθησε να αλλάξει τον τρόπο που αντιμετωπίζει η κοινωνία τους ανθρώπους που είναι φαλακροί και πάσχουν από κάποια πάθηση, όπως η αλωπεκία. Μέσα από τις φωτογραφίες σχολιάζει τα πρότυπα ομορφιάς και προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο.

«Προσπάθησα να αναδείξω και να διακοσμήσω αυτό που πολλοί άνθρωποι βλέπουν ως ελάττωμα ή κάτι για το οποίο πρέπει να ντρέπονται».

Για την Babcock, τα λουλούδια δείχνουν πώς κατάφερε να «ανθίσει», να εξελιχθεί σε κάτι τελείως διαφορετικό από τότε που έχασε τα μαλλιά της.

«Δεν έβαλα τη μητέρα μου να με ζωγραφίσει για να γεμίζω το κενό ή για να τονίσω ότι κάτι λείπει. Θέλω όλοι όσοι έχουν χάσει τα μαλλιά τους να ξέρουν ότι τους βλέπω, τους αγαπώ και ότι μου δίνουν έμπνευση».

Για την Babcock, τα λουλούδια δείχνουν πώς κατάφερε να «ανθίσει», να εξελιχθεί σε κάτι τελείως διαφορετικό από τότε που έχασε τα μαλλιά της.

«Οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να κοιτάνε και να δείχνουν με το δάχτυλο. Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Αλλά το σημαντικό είναι να περιτριγυρίζεσαι από ανθρώπους που σε βοηθάνε να νιώθεις όμορφη. Από τη στιγμή που έχασα τα μαλλιά μου, η αυτοπεποίθησή μου ανέβηκε».

Η 17χρονη κοπέλα πριν να αρχίσει να χάνει τα μαλλιά της από αλωπεκία και μετά

Περίπου 147 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν ή θα εμφανίσουν κάποια στιγμή στη ζωή τους αλωπεκία, σύμφωνα με το Αμερικανικό Ίδρυμα Αλωπεκίας.

Η αλωπεκία είναι μια παθολογική νόσος που μπορεί να προκαλείται από διάφορους παράγοντες όπως η κληρονομικότητα, το άγχος, αυτοάνοσα νοσήματα, πολύ ισχυρά φάρμακα, οι διατροφικές αλλαγές, λοιμώξεις, η έλλειψη σιδήρου, παθήσεις του θυρεοειδούς, χρόνιες φλεγμονές και το σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών.

Πηγή: http://www.valueforlife.gr

Μητέρα δημοσίευσε φωτογραφία από το τελευταίο μπάνιο με το γιο της πριν τον χάσει από καρκίνο!!!

Η Gemma Lowery δημοσίευσε στο διαδίκτυο μια σπαρακτική φωτογραφία της, επειδή θα περάσει την πρώτη Ημέρα της Μητέρας χωρίς τον γιο της Bradley, ο οποίος πέθανε από καρκίνο.

Ο 6χρονος οπαδός της Sunderland πέθανε τον περασμένο Ιούλιο, αφού έχασε τη μάχη με το νευροβλάστωμα.

Χθες το πρωί η μητέρα του από το Hartlepool, ενθάρρυνε τους οπαδούς της αγαπημένης ομάδας του γιου της να στηρίξουν μία εκστρατεία που έχει ως στόχο να συγκεντρώσει χρήματα για την αγορά ιατρικού εξοπλισμού για τα άρρωστα παιδιά.

“Δεν μπορώ να βάλω το γενναίο μου πρόσωπο σήμερα, δεν μπορώ να είμαι δυνατή σήμερα, η καρδιά μου έχει σπάσει και η θλίψη μου με πληγώνει,” έγραψε.

“Αυτή είναι η πρώτη Ημέρα της Μητέρας μακριά από το μωρό μου και είναι επώδυνη. Μου λείπει τόσο πολύ.”

“Αυτός ο πόνος που αισθάνομαι τώρα και τα δάκρυα που τρέχουν στα μάγουλά μου είναι ο λόγος που δουλεύω τόσο πολύ για να δώσω στα άλλα παιδιά την απαραίτητη θεραπεία.”

Δημοσιεύοντας μια φωτογραφία από το τελευταίο τους μπάνιο μαζί, είπε ότι θα θυμάται για πάντα τον «μικρό σούπερ-ήρωα» για το «μεγάλο χαμόγελο» του.

“Ο Bradley ζήτησε να κάνει μαζί μου μπάνιο, ήξερα ότι θα ήταν το τελευταίο μπάνιο μας. Δεν θέλω κανένας γονέας να το περάσει αυτό.”

Στον Bradley δόθηκε ένα χειροκρότημα ενός λεπτού από τις ποδοσφαιρικές ομάδες Bury και Sunderland.

Οι φωτογραφίες που μοιράστηκε σήμερα η Gemma χαρακτηρίστηκαν ως “εμπνευσμένες” και “όμορφες” από υποστηρικτές της στα social meria.

Η Beverly Boler-Shepherd είπε: “Οι φωτογραφίες σου είναι όμορφες, Gemma. Δεν μπορώ να φανταστώ το πώς αισθάνεσαι σήμερα.”

Πηγή: https://www.newsitamea.gr

Ψήνεστε....να διοργανώσετε ένα Bake-A-Wish για να συμβάλλετε στην υλοποίηση παιδικών ευχών;

Διοργανώνοντας ένα Bake-A-Wish, συμβάλλετε στην εξεύρεση σημαντικών πόρων που χρειαζόμαστε άμεσα για την εκπλήρωση ευχών παιδιών 3-18 ετών με πολύ σοβαρές ασθένειες.

Με το Bake–A–Wish… κάνετε τη διαφορά στη ζωή των παιδιών που εμπιστεύονται τα όνειρα και τις επιθυμίες τους στο Make A Wish (Κάνε Μια Ευχή Ελλάδας) και τους δίνουν  ελπίδα και δύναμη να δώσουν τη μάχη τους και να ανταπεξέλθουν με τον καλύτερο τρόπο στη θεραπεία τους.

Όσα λαχταριστά muffins και να ψήσετε, θα δώσουν ατελείωτη χαρά στα παιδιά και τις οικογένειές τους σε μια πολύ δύσκολη στιγμή της ζωής τους.

Η συνταγή είναι απλή είναι αλλά το βασικότερο; ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ!

Εσείς επιλέγετε την κατάλληλη παρέα (από το σχολείο, το γραφείο ή φίλους), εμείς σας στέλνουμε τα υλικά για να δημιουργήσετε νόστιμα muffins και να τα διαθέσετε όπου εσείς νομίζετε.

Αν.. «ψηθήκατε», συμπληρώστε την παρακάτω φόρμα! 

Φόρμαεπικοινωνίας - Bake A Wish

Πηγή: https://makeawish.gr

Εργάτες σε εργοστάσιο χάρισαν 3.300 υπερωρίες σε συνάδελφό τους για να μείνει με τον 3 ετών γιο του που παλεύει με τη λευχαιμία!!!

Ο γιος του Andreas Graf, Julius, ήταν τριών ετών όταν διαγνώστηκε με τον θανατηφόρο καρκίνο του αίματος και παρέμεινε στο νοσοκομείο για εννέα εβδομάδες.

Την ώρα που το μικρό αγόρι επρόκειτο να επιστρέψει σπίτι του, στο Fronhausen, η μητέρα του πέθανε ξαφνικά από καρδιά.

Ο 36χρονος έλαβε όλες τις άδειες που δικαιούταν από την εργασία του ως εργάτης σε εργοστάσιο στην κοντινή πόλη Marburg για να είναι μαζί με το γιο του.

Όμως, λίγες εβδομάδες άδειας δεν ήταν αρκετές και, εκτός του ότι έπρεπε να αντιμετωπίσει την ασθένεια του γιου του και το θάνατο της συζύγου του, φοβόταν ότι θα έχανε και τη δουλειά του. 

Η διευθύντρια προσωπικού Pia Meier, απευθύνθηκε στους εργάτες του εργοστασίου για να δωρίσουν τις υπερωρίες τους και όλοι οι 650 εργαζόμενοι δήλωσαν αμέσως συμμετοχή- ακόμη και εκείνοι που δεν τον είχαν συναντήσει ποτέ.

Μέσα σε δύο εβδομάδες, είχαν συγκεντρώσει 3.264 ώρες, τις οποίες η εταιρεία χάρισε στον κ. Graf για να λάβει άδεια μετ’ αποδοχών.

Στο σύνολό τους, έβγαιναν περισσότεροι από 18 μήνες και κατά μέσο όρο περίπου πέντε ώρες ανά εργαζόμενο.

“Χωρίς αυτήν την τεράστια βοήθεια, θα είχα χάσει τη δουλειά μου,” είπε συγκινημένος ο κ. Graf.

Η κ. Meier είπε ότι είχε επίσης συγκλονιστεί από την ανταπόκριση των συναδέλφων του, επισημαίνοντας ότι δεν υπήρχε ούτε ένα άτομο που να μην έχει δωρίσει τις υπερωρίες του.

Χάρη στη γενναιοδωρία των συναδέλφων του, ο κ. Graf κατάφερε να πάρει άδεια περισσότερο από ένα χρόνο για να φροντίσει το γιο του.

Μετά τη χημειοθεραπεία, ο Julius, ο οποίος γύρισε στο σπίτι του στο τέλος Φεβρουαρίου, νιώθει αρκετά καλά και ελπίζει να επιστρέψει σύντομα στο νηπιαγωγείο.

Ο κ. Graf είπε ότι θα είναι αιώνια ευγνώμων στους συναδέλφους του και την εταιρεία που εργάζεται.

Πηγή: https://www.newsitamea.gr

Μητέρα δώρισε τα όργανά της για να μπορέσει να ζήσει ο γιος της

Συγκίνηση προκαλεί η ιστορία για την αυτοθυσία μιας μητέρας που διακινδύνευσε τη ζωή της προκειμένου να μπορέσει να κάνει διπλή δωρεά οργάνων για τον ίδιο της το γιο.  

Η Σάρα Λαμόντ, από την πόλη Ballymena της Βόρειας Ιρλανδίας, προσέφερε ένα από τα νεφρά της στον τεσσάρων ετών Τζο και λίγους μήνες αργότερα οι χειρουργοί αφαίρεσαν επίσης ένα τμήμα του ήπατος.  

Το μικρό αγόρι διαγνώστηκε με δύο επιθετικές ασθένειες πριν από τα πρώτα του γενέθλια: πολυκυστική νεφρική διαταραχή και μια ακόμη σοβαρή μορφή ηπατικής νόσου.

  

Οι γιατροί ανησυχούσαν ότι ο Τζο δεν θα μπορούσε να επιβιώσει καθώς τα διογκωμένα του νεφρά απειλούσαν ζωτικά όργανα.  

 Ως εκ τούτου, τα νεφρά του αγοριού απομακρύνθηκαν όταν ήταν μόλις λίγων ημερών και από τότε ζούσε υποβαλλόμενος σε αιμοκάθαρση.  

Εκφράζοντας την ανησυχία της για το γεγονός ότι ο γιος της έχανε ένα τεράστιο μέρος της ζωής του, η μητέρα πήρε την κατάσταση στα χέρια της και κίνησε τις διαδικασίες για δωρεά οργάνων. Αλλά οι μέρες περνούσαν και δεν υπήρχε καμία ανταπόκριση  

 «Τότε σκέφτηκα πως μπορώ να δώσω ένα τμήμα του ήπατος μου, και πως ο Τζο μπορεί να πάρει και το ένα μου νεφρό», λέει η νεαρή μητέρα.  

«Είμαι τόσο χαρούμενη που μπόρεσα να βοηθήσω το μικρό αγόρι μου. Είναι ένα εκπληκτικό συναίσθημα». 

 

Τώρα, μερικούς μήνες μετά την ανάκαμψη, ο Τζο είναι πιο υγιής απ' όσο είχε υπάρξει ποτέ στη ζωή του και κατάφερε ακόμη και να πάει για κολύμπι για πρώτη φορά.  

Η Σάρα είναι η μητέρα που δώρισε τα όργανά της για να μπορέσει να ζήσει καλύτερα ο γιος της 

Και ενώ μπορεί να βρίσκεται σε φαρμακευτική αγωγή για το υπόλοιπο της ζωής του, η μητέρα του αναφέρει ότι η ποιότητα ζωής του έχει βελτιωθεί κατά 100%.

Πηγή: www.lifo.gr