«Ειδοποίησε Τους Δικούς Σας, Το Μωρό Φεύγει» – Η Συγκλονιστική Ιστορία Του Μικρού Παναγιώτη

Διηγείται η μαμά Κυριακή:

«10 χρόνια πριν … σαν σήμερα με κάλεσε η γιατρός μας Κυρία Μαρία Μοσχοβή στο γραφείο της … είχε να μου ανακοινώσει ότι δυστυχώς μετά από 7 ολόκληρους μήνες συνεχόμενων χημειοθεραπειών η ασθένεια κάλπαζε ανεξέλεγκτη στο αδύναμο σωματάκι του μηνών τότε Παναή μου .

"Ελπίδα σωτηρίας καμιά"

Αμίλητη την κοιτούσα και μόνο δάκρυζα.

Με έτρωγε κι εκείνο το γαμώτο .

Τόσος αγώνας 7 μήνες βασανιστήρια σε ένα τοσοδούλικο κορμάκι … και ελπίδα καμιά ;;;

Πήρα βαθιά ανάσα και της λέω "δεν θα κάτσω με σταυρωμένα χεριά να τον βλέπω να πεθαίνει "

… Σιωπή...

-υπάρχει το ενδεχόμενο να δοκιμάσουμε ένα κοκτέιλ χημειοθεραπείας πειραματικό. Ενός Ιάπωνα γιατρού …. οι παρενέργειες θα είναι φρικτές … πολύ πιθανό θανατηφόρες . » «Θα το ρισκάρω , ναι !!!! Χίλιες φορές ναι…. φέρε το χαρτί να υπογράψω » της λέω …..

Το επόμενο πρωί κιόλας βάλαμε το σταυρό μας και άρχισαν να ρέουν τα πειραματικά φάρμακα στις φλεβίτσες του ….

Ακολούθησε ένα δραματικό διάστημα … ισοπεδώθηκε ο οργανισμός του κυριολεκτικά … οι άμυνες του έπιασαν «μηδέν» και παρέμεναν έτσι για μέρες …. Αρχίζει πυρετός … ασταμάτητος . Εξετάσεις …. μικρόβια .. μύκητες …σηψαιμικό σοκ μου λένε … έχει χάσει επαφή με το περιβάλλον. 

Έχασε όλο το χρώμα του … άσπρος σαν το σεντόνι του νοσοκομείου.. καμιά αντίδραση … και περνούσαν τόσο αργά και βάναυσα εκείνες οι μαύρες μέρες…

Ένα πρωί έρχεται να πάρει αίμα η νοσηλεύτρια . Τα πετάει όλα κάτω κι αρχίζει να τρέχει στη γιατρό … τρελαίνομαι φρικάρω . Κοιτάω τη σύριγγα, είχε ένα μαύρο πηχτό πράγμα …. ήταν το αίμα του…. Θεέ μου !!!! Με φωνάζει πάλι η γιατρός .. «Μαμά έκανες ότι καλύτερο μπορούσες. Το ίδιο κι εμείς … ειδοποίησε τους δικούς σας … το μωρό φεύγει … Να μιλήσεις και με τον ιερέα σας …. να ετοιμαστεί …»

Άρχισα να σέρνομαι να βγω απ το γραφείο της ….. όλα τα έκανα όπως μου ζήτησε . Σαν ρομποτάκι. 30 Ιουνίου τι ειρωνεία !!! Την μέρα των πρώτων γενεθλίων του πέθαινε μπροστά στα μάτια μου και κανείς δεν έκανε τίποτα …. Ο πατέρας μου… πήγε και έφερε μια τούρτα …. » το μωρό μας ζει … έχει γενέθλια » αναφώνησε η μάνα μου κοιτώντας με συμπόνια . » Να τους κεράσετε όλους… όλους … γιατρούς και νοσοκόμες … τους γονείς μην ξεχάσετε » απάντησα ….. και απ εκείνη τη στιγμή βυθίστηκα σε μια προσευχή γονατισμένη διπλά στο κρεβάτι του .. η μάνα μου μαζί …άγρυπνος φρουρός … για μένα … για το παιδί … για τους δυο μας …

Ξημέρωνε 1η Ιουλίου … των Αγίων Ανάργυρων …. και ξαφνικά πάγωσε το δωμάτιο ανταλλάξαμε ματιές με τη μάνα μου …. συνεχίσαμε τη προσευχή … και ξαναπάγωσε το δωμάτιο … και τρίτη φορά μετά….Έβλεπα τα μαγουλάκια του να παίρνουν χρώμα και νόμιζα ότι τρελάθηκα . Σάλεψες … σκεφτόμουνα … Άρχισε να χαμογελά … σε λίγα λεπτά άνοιξε τα μάτια του !!!!!!!μετά από 15 μέρες … την στιγμή που είχανε παραιτηθεί όλοι !!!!!! 

Λίγες ώρες αργότερα αφού ξημέρωσε ήρθε τρέχοντας η γιατρός μας «Λάζαρε !!!!!! » φώναξε κοιτώντας τον μικρό καθιστό στο κρεβάτι να την κοιτάζει . Αγκαλιαστήκαμε…… κλάψαμε … μαζί … πολύ ….. η γιατρός του …. εγώ και η μάνα μου . » Από τότε που σας γνώρισα άρχισα να πιστεύω στα θαύματα » μου είπε η γιατρός …. της φίλησα τα χέρια … και ανάσανα βαθιά …. τίποτα άλλο ……..20 μέρες μετά άκουσα τα πιο όμορφα νέα ….. » 

"Υφεσηηηηηη ύφεση!!! Η ασθένεια είναι υπό έλεγχο !!!! Τα καταφέραμε μαμά"

Ευχαριστούμε μαμά Κυριακή που μοιράστηκες μαζί μας την συγκλονιστική σας ιστορία με τα δικά σου λόγια, που είναι γεμάτα με πόνο αλλά και με αγάπη. 

Δεν μπορούμε παρά να υποκλιθούμε στο μεγαλείο της ψυχής και της δύναμή σας.

Ευχόμαστε από το βάθος της ψυχής μας η ύφεση να κρατήσει για πάντα.

Πηγή : http://mommycool.com.cy