 |
Η Δώρα Κονταξή με το γιο της Χριστόφορο...
|
Για κάποιους ο Σεπτέμβριος είναι χρυσός, για κάποιους άλλους η κάθε μέρα είναι χρυσή κι όχι γιατί είναι το τελευταίο «χαμόγελο» του χρόνου κι ούτε γιατί αποτελεί τη βουβή και σιωπηλή αποσύνθεση του έτους… αλλά γιατί είναι ο μήνας, ευαισθητοποίησης κατά, του παιδικού καρκίνου… Κι αν το βίωσες ή κι αν το βιώνεις, ο καρκίνος δεν είναι τίποτα άλλο παρά η προσωπική σου αποσύνθεση…
Είναι η ασθένεια, που δεν ξεχωρίζει και δεν κάνει διακρίσεις. Χτυπάει απρόσκλητα κι αλύπητα. Έρχεται και σου υπενθυμίζει ότι είσαι άνθρωπος… Και δε, αν περιμένεις στην ουρά, μήπως και φιλοτιμηθεί κάποιος και αφιερώσει πέντε λεπτά από το χρόνο του, για να δώσει λίγο σάλιο, σε μία μπατονέτα, μήπως και βρεθεί δότης για το παιδί σου, είναι η στιγμή που μέσα σου σπας, κάθε ρατσιστικό συναίσθημα. Έχεις ξεχάσει ποιος είσαι και ποιος είναι. Δε σε ενδιαφέρει αν ο άλλος, που προσφέρεται να δώσει έστω και λίγη ζωή ακόμη στο παιδί σου, είναι ετερόφυλος, ομοφυλόφιλος, τρανσέξουαλ, μαύρος, άσπρος, κίτρινος, χοντρός, λιγνός, κωφός, ανάπηρος, πλούσιος, φτωχός, κι ό,τι άλλο κατά το «μικρόψυχο» μυαλό μας, μπορεί να καθιστά έναν άνθρωπο διαφορετικό και όχι ίδιο…
Στην διαδρομή του, ψυχικού και αφόρητου πόνου… έρχεσαι αντιμέτωπος με την ανθρώπινη πλευρά, που μέσα στη τρελή βουή της δήθεν και ψεύτικης καθημερινότητας σου, την είχες ξεχάσει.. Την είχες θάψει, μέσα σε ένα παλιό κουτί, από αναμνήσεις, εκεί που έκρυψες και το παιδί που έθρεφες και κουβαλούσες μέσα σου… Εκεί που έστρεψες αντίθετα το βλέμμα σου, όταν σε αντίκρισε και σε «κάρφωσε» με τα μαχητικά μάτια του, εκείνο το φαλακρό παιδάκι που είχες που είδε δει πριν από λίγο καιρό στο δρόμο…
Τότε, σαφώς και δεν μπορούσες να φανταστείς πως σήμερα, θα βρισκόσουν, εσύ στη θέση του πατέρα ή της μητέρας που κρατάει, σφικτά στην αγκαλιά του, το παιδί του, εκλιπαρώντας να ζήσει, φλεγόμενος από δάκρυα… Κι εκεί είναι η στιγμή, που έρχεσαι αντιμέτωπος/η με την προσωπική σου ανικανότητα να προσφέρεις την προστασία σου, στο ίδιο σου το παιδί, την προστασία που ορκίστηκες ότι θα του προσέφερες την πρώτη στιγμή που το κράτησες στην αγκαλιά του, τότε του άκουσες το κλάμα του για πρώτη φορά, τη στιγμή εκείνη που ο γιατρός σας είπε « συγχαρητήρια γεννήσατε ένα υγιέστατο κοριτσάκι/αγοράκι», τη στιγμή εκείνη που όταν το κοίταξες, είπες πως το παιδί μου, είναι το ομορφότερο παιδί στον κόσμο… εκείνη τη μέρα που η ψυχή σου πλημμύρισε από φως κι εκείνη τη στιγμή, ορκίστηκες να το προστατεύεις από κάθε κίνδυνο κι από κάθε κακό… Και να που τελικά, «απέτυχες» αφού βρίσκεσαι αντιμέτωπος με το χαμένο χρόνο, τις ματαιώσεις και τον πόνο…
«Ο γιός μου ο Χριστόφορος γεννήθηκε στις 03 Σεπτεμβρίου 1984, ένα υγιέστατο αγοράκι βάρους 3.350 γραμ. Είχα ήδη μια κόρη 4 ετών. Τίποτα δεν προμήνυε τον σταυρό που θα κουβαλούσαμε μαζί του για 3 χρόνια», εξομολογείται η Δώρα Κονταξή…
Και συνεχίζει… «Ήταν χειμώνας του 1986 όταν τυχαία ψηλαφίσαμε μια περίεργη μάζα στο ποδαράκι του, κάτι που δεν μπορούσαμε να το εξηγήσουμε με τον πατέρα του. Το παιδί δεν είχε πέσει, δεν είχε χτυπήσει στο σημείο εκείνο για να δικαιολογηθεί αυτό που νοιώθαμε. Η επίσκεψη στον παιδίατρο και η γνωμάτευσή του, μας οδήγησε επειγόντως στο Νοσοκομείο Παίδων.Η ακτινογραφία που έγινε στο παιδί άρχισε να «μιλά» αλλά ο ορθοπεδικός που ήταν σε εφημερία ήταν αυτό που λέμε «κουμπωμένος». Αποφασίστηκε χειρουργική αφαίρεση αυτού που φαινόταν στην ακτινογραφία και φυσικά βιοψία (η πρώτη που έγινε ήταν ταχεία).
Θυμάμαι, ήμασταν στον 5ο όροφο του «Αγλαία Κυριακού», εκεί που τον καιρό εκείνο βρίσκονταν τα χειρουργεία και όσες ώρες περιμέναμε περιεργαζόμουν τον χώρο. Στην αντίθετη κατεύθυνση, αμέσως μετά τα ασανσέρ υπήρχε μια επιγραφή «ΜΕΘ – Αιματολογικό Θεραπευτικό Ιατρείο». Αναρωτιόμουν, μέσα μου τι να σημαίνει το δεύτερο.
Τελείωσε η επέμβαση και οι δύο ορθοπεδικοί, βγαίνουν να μας ενημερώσουν, με πρόσωπα σφιγμένα και λόγια μετρημένα. Γενικά επικρατούσε ένας μυστικισμός περίεργος.
Αρχικά μας μετέφεραν πίσω στην ορθοπεδική κλινική του νοσοκομείου, όπου περιμέναμε την άφιξη της κυρίας ς Κ…, που στην πορεία μάθαμε ότι ήταν η Παιδίατρος Αιματολόγος- Ογκολόγος του Νοσοκομείου. Ένας υπέροχος άνθρωπος και επιστήμονας.
Πριν την γνωριμία μας με την ογκολόγο, ένα μεσημέρι και ενώ το παιδί ήταν στο κρεβάτι του με τον ορό στο χέρι κι εγώ μόνη μου μαζί του, με ενημερώνουν ότι θέλουν να μου μιλήσουν οι γιατροί της Ορθοπεδικής Κλινικής στο γραφείο του Διευθυντή.
Εκεί λοιπόν είχα την «τιμή» να ενημερωθώ απ’ τον ίδιο τον Δ/ντή με λόγια ψυχρά πως το παιδί μου είχε καρκίνο. Έπεσε ο ουρανός με όλο του το περιεχόμενο στο κεφάλι μου.
Στην ερώτησή μου αν υπάρχει περίπτωση να έχει γίνει λάθος, η απάντηση ήταν κατηγορηματικά αρνητική.
Στο άκουσμα της λέξης «καρκίνος» ένοιωσα πως βρέθηκα σε μια δίνη συναισθημάτων που με ρουφούσε και με άδειαζε: Απόγνωση, φόβος για την κάθε επόμενη μέρα, άγχος, αγωνία, αβεβαιότητα και πόνος αβάσταχτος για ένα μωρό 27 μηνών.
Από αυτό το σημείο ξεκινάει ο Γολγοθάς όλων μας. Μεταφερθήκαμε στον 5ο όροφο, σε εκείνη την μονάδα, που είχα αναρωτηθεί τι να σημαίνει… και κάπως έτσι, μου «λύθηκε» και η απορία.
Η ταχεία βιοψία ήταν καταπέλτης: «ραβδομυωσάρκωμα» ένας όγκος μαλακών μορίων στο 4ο (τελευταίο) στάδιο. Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι ο καρκίνος είχε ήδη κάνει μετάσταση. Σημειωτέον ότι μέχρι εκείνη την στιγμή δεν γνώριζα καν ότι υπάρχει παιδικός καρκίνος. Πίστευα πως νοσούν μόνο οι ενήλικες.
Άρχισε άμεσα ένα επιθετικό σχήμα χημειοθεραπείας που σαν αποτέλεσμα είχε την ύφεση της ασθένειας.
Επιστρέψαμε σπίτι με ένα παιδί χωρίς μαλλιά, εξασθενημένο και με εμάς τους γονείς καταρρακωμένους. Τι να εξηγήσεις και με τι λόγια στην αδελφή του που βίωνε εικόνες και καταστάσεις (που δεν θέλω να περιγράψω) του αδελφού της και δύο γονείς άφαντους, επειδή η χημειοθεραπεία έχει μεγάλη τοξικότητα, μαζί με τα καρκινικά κύτταρα καταστρέφει και τα υγιή, έτσι είχαμε συχνές νοσηλείες λόγω έλλειψης λευκών αιμοσφαιρίων. Η ζωή μας μοιραζόταν στο νοσοκομείο για θεραπεία, πίσω στο σπίτι, «απλασία» και πάλι πίσω στο νοσοκομείο για ενδοφλέβια αντιβίωση… Μέχρι την επόμενη θεραπεία και την επανάληψη όσων μόλις ανέφερα…
Ως εργαζόμενη, εξάντλησα όλα τα περιθώρια αδείας που είχα, μέχρι που έφτασε η στιγμή να πρέπει να εργάζομαι και να πηγαίνω μετά στο Νοσοκομείο να αντικαθιστώ την μητέρα μου, η οποία πρόσεχε το παιδί όσο εγώ έλειπα. Ύπνος στο νοσοκομείο και την επόμενη μέρα πάλι αλλαγή.
Μέσα στην ατυχία μας, σταθήκαμε τυχεροί γιατί γνωρίσαμε καταπληκτικούς ανθρώπους πρώτα και μετά γιατρούς, που αντιμετώπισαν με σεβασμό και αγάπη όλα τα παιδιά. Δεν υπάρχουν λόγια.
Στο σπίτι, η μεγαλύτερη αδελφή 6 ετών όταν νόσησε ο Χριστόφορος, στην 1η τάξη του δημοτικού σχολείου, περνούσε τις δικές της δύσκολες στιγμές βλέποντας έναν αδελφό να τυραννιέται με όλη αυτή τη κατάσταση. Δυστυχώς μετά από περίπου δύο χρόνια η αρρώστια επανήλθε, έγινε δεύτερο χειρουργείο, νέα σχήματα θεραπειών αλλά το παιδάκι μου δεν κατόρθωσε να νικήσει το «τέρας» και «πέταξε» από κοντά μας τον Μάρτιο του 1990…..
Το πρώτο διάστημα, τα πρώτα χρόνια, ζούσα σαν ζόμπι… Ενέργειες χωρίς σκέψη, μηχανικές… Να ξυπνήσω, να πάω στην δουλειά, να επιστρέψω στο σπίτι, στην φροντίδα της κόρης μου, στις δουλειές του σπιτιού, να μην σκέφτεται το μυαλό… Και πάλι τα ίδια την επόμενη ημέρα. Απέκτησα μια ιδιαίτερη ευαισθησία απέναντι στα παιδιά και δεν αντέχω πλέον να βλέπω γονείς να μαλώνουν ή να χτυπούν τα παιδιά τους για οποιοδήποτε λόγο. Γιατί αυτοί είναι τυχεροί που τα έχουν κι ας μην το γνωρίζουν… Είχα φτάσει σε σημείο να ζηλεύω τις άλλες μητέρες που είχαν τα δικά τους παιδιά και το λέω χωρίς τύψεις… «Γιατί Θεέ μου το δικό μου παιδί;;; Σε τι έφταιξε;;;;»
Φαίνεται πως υπάρχει μια συγκεκριμένη διαδικασία μέσα απ’ την οποία πρέπει να περάσει ένας γονιός που χάνει το παιδί του…. Και δεν υπάρχει χειρότερος πόνος στον κόσμο, πιστέψτε με…. Θυμάμαι ότι όταν πλέον η ασθένεια είχε μπει στην τελική ευθεία και δεν υπήρχε κάτι άλλο που μπορούσαν να κάνουν οι γιατροί, μας άφησαν να πάμε στο σπίτι, περιμένοντας το τέλος… Τότε παρακαλούσα τον Θεό να μην μου τον πάρει, να τον είχα κι ας ήταν έτσι όπως ήταν….
Η αυτοάμυνα του οργανισμού μου όμως, έβαλε σε κάποιο κρυφό ντουλαπάκι του μυαλού όλες τις εικόνες του παιδιού που υπέφερε, για να με προστατέψει…. Ο χρόνος μπορεί να λένε πως γιατρεύει, αλλά αφήνει τις πληγές του και τα σημάδια μένουν ανεξίτηλα και χαραγμένα στη ψυχή…
Προσωπικά με την βοήθεια καλών φίλων, ψυχολογικής βοήθειας αλλά κυρίως για την κόρη μου, μπόρεσα να σταθώ σιγά σιγά πάλι στα πόδια μου, να βοηθήσω το παιδί μου να γιατρέψει τις δικές της πληγές, να «ξεχαστώ» με την δουλειά και να συνεχίσω την ζωή μου, παρά το ότι η ζωή δε συνεχίζεται κι ας λένε όλοι, πως η ζωή συνεχίζεται, ποτέ δε συνεχίζεται ακόμη κι αν νομίζεις πως ζεις…
Δεν έχει νόημα να αναφερθώ σε περισσότερες λεπτομέρειες, θέλω μόνο μέσα από αυτήν την επιστολή, προς την ιστοσελίδα σας, να στείλω την θετική μου σκέψη, την αγάπη μου σε όλα τα παιδάκια που παλεύουν με το θηρίο, καθώς και στους γονείς τους… Και την ευχή μου να βγουν νικητές σε αυτόν τον άνισο αγώνα….
Εμείς οι γονείς δεν πρέπει να τα παρατάμε γιατί πλέον η επιστήμη έχει προχωρήσει τόσο πολύ, που στις μέρες μας γίνονται θαύματα!!!
Πρέπει να νικήσουμε το τέρας που λέγεται «καρκίνος» !!! Πρέπει τα παιδιά που είναι η ελπίδα μας, να μπορέσουν να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους.
Τα παιδιά που νοσούν με τέτοιου είδους ασθένειες είναι χαρισματικά, πολύ πιο ώριμα απ’ την ηλικία τους. Η περιπέτειά τους μας κάνει να δούμε την ζωή κάτω από ένα άλλο πρίσμα, τα ίδια μας δίνουν δυνατά μαθήματα ζωής και στο τέλος μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους….
Προσωπικά, πλέον έχω συμφιλιωθεί με την απώλεια του δικού μου του παιδιού, έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε αλλά η ανάμνησή του δεν έχει ξεχαστεί… Κάθε χρόνο τιμώ την ημερομηνία γέννησής του, την γιορτή του, την ημερομηνία που «πέταξε» για άλλους ουρανούς και οι φωτογραφίες του, υπάρχουν σε έναν ιδιαίτερο χώρο στην κρεβατοκάμαρά μου…
Σαν ένα μικρό μνημόσυνο τα περασμένα Χριστούγεννα επισκέφθηκα την Ογκολογική Κλινική Παιδιών και Εφήβων του Νοσοκομείου Παίδων ΜΗΤΕΡΑ και δώρισα στα παιδάκια που νοσηλεύονταν από ένα σκουφάκι που είχα πλέξει, προκειμένου να προστατέψουν τα κεφαλάκια τους από το κρύο και την έλλειψη μαλλιών.
Ήταν μια δική μου εσωτερική ανάγκη, στη μνήμη του παιδιού μου. Η μεγαλύτερη ικανοποίηση ήταν όταν με ενημέρωσαν ότι όλοι (μητέρες και παιδιά) χάρηκαν πολύ!!
Όμως, δεν ξεχνώ….. Γιατί οι άνθρωποι πεθαίνουν πραγματικά όταν τους ξεχάσουμε…Περιμένω να τον συναντήσω…. Σε μια άλλη διάσταση;;; Σε μια άλλη ζωή μετά θάνατο ;;;; Ίσως….
Τελειώνοντας την ιστορία μου και θέλοντας να δώσω μια θετική και αισιόδοξη νότα σε όλους όσους παλεύουν με το «τέρας» (παιδιά, γονείς, αδέλφια) θα δανειστώ τα λόγια της αγαπημένης μου φίλης Στέλλας:
«Είθε ο Θεός να σας δώσει…για κάθε καταιγίδα ένα ουράνιο τόξο, για κάθε δάκρυ ένα χαμόγελο, για κάθε ανάσα μια υπόσχεση και μια ευλογία σε κάθε δοκιμασία..
Για κάθε πρόβλημα της ζωής… έναν πιστό φίλο. Για κάθε αναστεναγμό, ένα γλυκό τραγούδι. Και μια απάντηση για κάθε προσευχή».
