«Όταν μαθαίνεις ότι το παιδί σου πάσχει από καρκίνο...»

 Η ζωή και η καθημερινότητα της πενταμελούς οικογένειας της Νέλλυς Θεοδωρίδου και του Χρήστου Αντωνά κυλούσε χαρούμενα και φυσιολογικά, μέχρι τη στιγμή που ο «Βενιαμίν» της οικογένειας, ο 3χρονος Αλέξανδρος παρουσίασε συμπτώματα ενός ιού που κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει.

Σύμφωνα με δημοσίευμα του Νέου Κόσμου, «γεννημένος τον Σεπτέμβριο του 2011 ανήμερα της Γιορτής του Πατέρα, ο Αλέξανδρος ήταν ένα χαρούμενο, πολύ γλυκό και γεμάτο ενέργεια και χιούμορ παιδί, που είχε την ιδιαίτερη ικανότητα να κάνει τους πάντες γύρω του να χαμογελούν.

Ο γενναίος Αλέξανδρος με την λεμονιά του που είναι εκεί για να θυμίζει σε όλους το σύντομο ταξίδι του στην ζωή.

Η περιπέτεια για τον άτυχο μικρούλη ξεκίνησε όταν μια μέρα τον Σεπτέμβριο του 2014, χωρίς καμία προειδοποίηση ή ιστορικό ασθένειας, παρουσίασε συμπτώματα ιού, όπως ζαλάδες, εμετούς, λήθαργο και αστάθεια.

Παρά τις διαβεβαιώσεις των παθολόγων πως το παιδί έπασχε μάλλον από κάποια ίωση, ο Αλέξανδρος τελικά εισήχθη εσπευσμένα στο Νοσοκομείο Παίδων (Women’s and Children’s Hospital) όπου μετά από εκτενή σειρά εξετάσεων διαπιστώθηκε παρουσία υγρού στο κρανίο.

Ο Αλέξανδρος υποβλήθηκε σε εγχείρηση για την αφαίρεση του κρανιακού υγρού κάτι που, ναι μεν, του έσωσε τη ζωή, αλλά η περιπέτεια της οικογένειας δεν τελείωσε εκεί.

«Κάθε γονιός διαισθάνεται ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει όταν υπάρχει πραγματικά κάτι ανησυχητικό που τον ταλανίζει αλλά δεν θέλει να βγει αληθινός και ακόμα περισσότερο να το αντιμετωπίσει.

Είναι όπως μυρίζεις τη βροχή πριν ακόμα αρχίσει και βλέπεις τα γκρίζα σύννεφα πριν ξεσπάσει η μπόρα. Αυτό, όμως, δεν ήταν μια απλή μπόρα, ήταν τσουνάμι» λέει στον «Νέο Κόσμο» η μητέρα του Αλέξανδρου, κ. Νέλλυ Θεοδωρίδου.

Η διάγνωση

Μετά από δέκα βασανιστικές ημέρες αναμονής των αποτελεσμάτων, ο εφιάλτης βγήκε αληθινός.

Τα αποτελέσματα της βιοψίας έδειξαν πως ο 3χρονος ασθενής έπασχε από καρκίνο στον εγκέφαλο (Medulloblastoma), έναν από τους πιο επιθετικούς παιδικούς καρκίνους.

Η διάγνωση του Αλέξανδρου άλλαξε τη ζωή της οικογένειας για πάντα.

Από την ημέρα της διάγνωσης μέχρι την ημέρα που χάθηκε ο πάντα χαρούμενος μικρούλης με το μεταδοτικό χαμόγελο, χρειάστηκε πολλαπλές επεμβάσεις που με τη σειρά τους επέφεραν συνεχείς και επίπονες επιπλοκές και παρενέργειες.

Αυτή η περίοδος ήταν πολύ δύσκολη για την οικογένεια, αλλά και για τα δυο μεγαλύτερα αδέλφια του που αγαπούσαν, φρόντιζαν και αγωνιούσαν τόσο για τον μικρό τους αδελφό.

«Όταν ήταν άρρωστο το αγοράκι μας, αλλά και μετά που έφυγε, πάντα σκεφτόμουν να κοιτάω γύρω μου και να λέω ότι δεν είμαι μόνο εγώ που πονάω για το παιδί μου. Υπενθύμιζα στον εαυτό μου πως έπρεπε να σταθώ ψύχραιμη και δυνατή ως το τέλος έτσι ώστε να δώσω δύναμη και στα αλλά δυο υπέροχα παιδιά μας και στον άντρα μου» εξομολογείται η μητέρα του Αλέξανδρου.

«Σκεφτόμουν ότι εμείς είμαστε το πρότυπό τους για το πώς πρέπει να αντιμετωπίσουν κι εκείνα τις δυσκολίες που φέρνει η ζωή χωρίς να το βάζουν κάτω και προσπαθούσα να τους δείξω πως ακόμα και όταν πέσουμε και πονέσουμε, ξανά σηκωνόμαστε και συνεχίζουμε, αν και σε αυτή την περίπτωση όταν έχεις να κάνεις με παιδικές σοβαρές αρρώστιες είναι πολύ δύσκολο γιατί βλέπεις παντού το παράλογο» λέει η κ. Θεοδωρίδου.

Και πώς μπορεί πραγματικά κανείς να εξηγήσει στο παιδί του που υποφέρει αλλά και στον ίδιο του τον εαυτό, και στα άλλα του παιδιά το παράλογο;

«Ξέρουμε ότι τα παιδιά είναι η προσωποποίηση της χαράς της ζωής, γεμάτα ενέργεια, όρεξη για παιχνίδι, γέλια και σκανταλιές και ξαφνικά αντί για αυτό, στην αίθουσα του παιδοογκολογικού, βλέπεις παντού χλομά, πονεμένα παιδιά με ένα σορό καλώδια. Μια τελείως αντιφατική εικόνα.

Πώς να εξηγήσεις σε ένα τρίχρονο μωρό ότι όλο αυτό δεν θα έπρεπε να συμβαίνει, ότι υποφέρεις δυο φορές για αυτό που συμβαίνει και ότι δεν είσαι συνεργός με τους νοσοκόμους και με τους γιατρούς που θεωρεί ότι θέλουν το κακό του» λέει η 43χρονη εκπαιδευτικός, η οποία περιγράφει την εμπειρία της ως ένα πολύ κακό όνειρο, έναν εφιάλτη από τον οποίο δεν μπορούσε να ξυπνήσει.

Με την αγάπη και την υποστήριξη των δικών του, ο Αλέξανδρος ξεπέρασε τις επιπλοκές και τις σκληρές εξαντλητικές χημειοθεραπείες, περνώντας αμέτρητες εβδομάδες στο νοσοκομείο, έχοντας στο πλευρό τους γονείς, τα αδέλφια του Αντωνία και Γιάννη, και τους αγαπημένους συγγενείς του.

Χριστούγεννα της οικογένειας λίγο πριν το τέλος…

«Υπάρχουν πραγματικά δυο κόσμοι. Ο «έξω κόσμος» και ο « μέσα κόσμος» του νοσοκομείου. Δυο παράλληλοι κόσμοι που ενώ επικοινωνούν δεν γνωρίζονται.

Για έναν χρόνο ξεχάσαμε τον έξω κόσμο ήταν σαν να μην τον ξέραμε, επειδή είμασταν απόλυτα επικεντρωμένοι και αφοσιωμένοι στη θεραπεία του Αλεξάνδρου. Από την αρχή ευτυχώς είχαμε τη διακριτική αλλά πάντα ουσιαστική βοήθεια της οργάνωσης CCA (Childhood Cancer Association) και άλλων οργανώσεων» λέει η 43χρονη μητέρα.

Αμέσως μετά τα Χριστούγεννα και αφού γιόρτασε τα τέταρτα γενέθλιά του η κατάσταση της υγείας του Αλέξανδρου επιδεινώθηκε.

Ο γενναίος μικρούλης έχασε την άνιση μάχη με τον καρκίνο, στις 24 Οκτωβρίου 2015, ένα περίπου χρόνο μετά την διάγνωση του.

 

Ο άγγελος που μας προσέχει

«Ο πνευματικός μας πάτερ Κωνσταντίνος μετά το θάνατο του παιδιού μας, είπε κάτι που περιγράφει πολύ καλά μια τόσο οδυνηρή κατάσταση, ότι δηλαδή όταν ένας σύντροφος χάσει τον άλλον υπάρχει η λέξη χήρος, όταν ένα παιδί χάσει τους γονείς του υπάρχει η λέξη ορφανό, όταν όμως ένας γονιός χάσει το παιδί του δεν υπάρχει καμία λέξη να το περιγράψει αυτό το γεγονός γιατί απλά δεν θα έπρεπε να συμβαίνει» λέει η κ. Θεοδωρίδου.

«Ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις πρέπει να διατηρείς την ψυχραιμία σου γιατί δεν πρέπει να σε καταλάβουν τα παιδιά, ούτε το άρρωστο παιδί ούτε τα αλλά δυο, κι αυτό ήταν πολύ δύσκολο.

Ο μόνος τρόπος να βοηθηθείς είναι από τον σύντροφό σου. Έχει πολύ μεγάλη σημασία να έχει καλή σχέση το ζευγάρι και γερά θεμέλια σε τέτοιες δύσκολες στιγμές.

Εμείς ήμασταν σαν μια γροθιά με τον Χρήστο σε όλη αυτήν την περιπέτεια. Όταν λύγιζε ο ένας έβαζε τα δυνατά του ο άλλος σε όλη την εξέλιξη της αρρώστιας. Μέσα στην ατυχία μας είχαμε αυτή την τύχη» λέει η κ. Θεοδωρίδου, η οποία ομολογεί πως πέραν των αυτονόητων ιδιαίτερα δύσκολο ήταν να εξηγήσουν αλλά και να βρίσκονται πρακτικά και ποιοτικά κοντά στα δύο τους παιδιά κάτι που τους δημιουργούσε αβάσταχτες τύψεις.

 

Όταν νοσεί ένας νοσεί όλη η οικογένεια 

«Ως γονείς και δυο άλλων μεγαλύτερων παιδιών, 12 ετών τότε η Αντωνία και 8 ετών ο Γιάννης, είχαμε να αντιμετωπίσουμε και ακόμα ένα μεγάλο και σοβαρό πρόβλημα, ότι δεν μπορούσαμε να βρισκόμαστε κοντά τους.

Υπήρχαν πολλές επιπλοκές σε όλη τη διάρκεια της θεραπείας του Αλεξάνδρου, και γι’ αυτό περνούσαμε πολλές μέρες και εβδομάδες μέσα στο νοσοκομείο. Αυτό συμβαίνει σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις των ασθενών με καρκίνο.

Όταν νοσεί ένας από καρκίνο νοσεί και όλη η οικογένειά του. Ευτυχώς και εδώ είμασταν τυχεροί και είχαμε τη βοήθεια της γιαγιάς και του παππού που ουσιαστικά είχαν μετακομίσει στο δικό μας σπίτι για να φροντίζουν τα εγγόνια τους σε καθημερινή βάση. Δεν είχαμε ούτε χρόνο ούτε κουράγιο για σωστή διατροφή ούτε για σωστό ύπνο.

Επίσης, συμβαίνει αυτό σχεδόν με όλες τις οικογένειες μέσα στο Παιδοογκολογικό Τμήμα.

«Όταν τελείωσε η περιπέτεια του Αλεξάνδρου έπρεπε να προσπαθήσουμε να ξανασταθούμε στα πόδια μας και να κοιτάξουμε τα άλλα δυο μας φοβισμένα παιδιά. Ένιωθα ότι μας χτύπησε ένα τσουνάμι ως οικογένεια και μας διέλυσε τα πάντα. Αυτό ήταν τρομερά δύσκολο αλλά πάντα είχαμε την ψυχολογική υποστήριξη της οργάνωσης CCA. Αυτοί μας βοήθησαν να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και να ενταχθούμε ξανά στον «έξω κόσμο του νοσοκομείου».

Η μαμά του Αλέξανδρου κ. Νέλλυ Θεοδωρίδου με την κόρη της Αντωνία, πέρασαν μαζί αυτή την περιπέτεια και στηρίζουν σήμερα η μια την άλλη

Το μάθημα 

«Σίγουρα περάσαμε τον χειρότερο εφιάλτη του κάθε γονιού που δεν το εύχεσαι να το περάσει ούτε ο χειρότερος εχθρός σου.

Για πάντα θα με πονάει ο χαμός του Αλέξανδρου και ο πόνος που πέρασε το παιδί μου αλλά έμαθα και πολύ σπουδαία πράγματα από όλη αυτήν την τραγωδία, όπως το ότι η ζωή αλλάζει σε μια μόνο στιγμή.

Έμαθα ότι δεν θέλω να στεναχωριέμαι ούτε εγώ ούτε οι γύρω μου με μίζερα και ανούσια πράγματα και πως η υγεία, η ευτυχία, η οικονομική κατάσταση, τα πάντα πρέπει να τα χαίρεσαι και να τα εκτιμάς όταν τα έχεις γιατί την επόμενη στιγμή μπορεί να μην τα έχεις, αλλά ακόμα κι αν αυτό συμβεί θα ξαναβρείς το κουράγιο κάποια στιγμή να ξανά προσπαθήσεις.

«Έμαθα, επίσης, ότι υπάρχουν δυο κόσμοι και είναι καλό οι «έξω» να σκέφτονται τους «μέσα». Το χρειάζονται πολύ αυτό αυτοί που είναι «μέσα». Να μάθουμε να ενδιαφερόμαστε για τον πλησίον, για τον συνάνθρωπο, για τον διπλανό μας.

«Ότι όσο μαύρα κι αν είναι τα πράγματα κάποια στιγμή θα έρθει σιγά-σιγά το φως και θα ξανά λάμψει η μέρα, αρκεί να προσπαθείς και να κάνεις πράγματα, περπάτημα, διάβασμα, χόμπι. Εγώ προσωπικά μετά που όλοι ξαναμπήκαν σε μια κανονική ρουτίνα έψαξα για μερική απασχόληση δουλειά μόνο και μόνο για να μην τρελαθώ, και περπατούσα πολύ γιατί αυτό με συμβούλευαν να κάνω και είχαν απόλυτο δίκιο».

Η λεμονιά 

«Θυμάμαι ένα βράδυ ο Αλέξανδρος καθόταν στο γραφείο μου στο σπίτι και έπαιζε. Τότε πια ξέραμε από τους γιατρούς ότι δεν μπορούσαμε πια να τον κάνουμε καλά, τον κοιτούσα και συγχρόνως κοιτούσα μία δική του φωτογραφία που κρατούσα στα χέρια μου και σκεφτόμουν ότι μία μέρα μόνο αυτή η φωτογραφία θα μείνει από τον Αλέξανδρο» λέει ο 46χρονος πατέρας του Αλέξανδρου, δικηγόρος κ. Χρήστος Αντωνάς.

«Αυτό μου φαίνονταν πολύ άδικο, να χάνεται μια ζωή έτσι απλά, και έτσι ξεκίνησα να σκέφτομαι με ποιον τρόπο ως γονείς θα μπορούσαμε να κρατήσουμε τη μνήμη του ζωντανή και με ποιον καλό σκοπό θα συνεχίσει ο κόσμος να γνωρίζει τον Αλέξανδρο. Έτσι φτάσαμε στην διοργάνωση μιας εκδήλωσης την οποία ονομάσαμε Lemon Tree» λέει ο κ. Αντωνάς.

Το όνομα της εκδήλωσης επιλέχθηκε μετά από τη σκέψη που είχε η οικογένεια να φυτέψει ο Αλέξανδρος μια λεμονιά στο σπίτι τους έτσι ώστε να μεγαλώνει και να καρποφορεί ένα δέντρο στη θέση του μικρούλη.

Η εκδήλωση The Lemon Tree Dinner Dance πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή, 13 Ιουλίου, υπό την αιγίδα της ελληνικής κοινότητας του Port Adelaide.
«Είμαστε πολύ χαρούμενοι με το αποτέλεσμα γιατί καταφέραμε να μαζέψουμε περίπου $35,000 τα οποία θα δοθούν στο Childhood Cancer Association.

«Φυσικά, τίποτα δεν θα είχε επιτευχθεί αν δεν είχαμε την υποστήριξη, τη βοήθεια και την αγάπη της οικογένειας του Λάμπρου και της Χριστίνας Μούτου, της Ειρήνης Ζήνωνος και ολόκληρης της Κοινότητας του Port Adelaide.

«Είμαι ευγνώμων πραγματικά που καταφέραμε με την βοήθεια του CCA και των υπέροχων φίλων μας να σταθούμε ξανά στα πόδια μας. Πιστεύω ότι μέσα από αυτήν την τρομερή περιπέτεια μάθαμε την δύναμη της αγάπης, της θέλησης για το καλό, την δύναμη και την αξία της φιλίας» καταλήγει η κ. Θεοδωρίδου».

 

Πηγή: Νέος Κόσμος

Πηγή: https://ccasn.grassrootz.com/childhood-cancer-association-heroes/lemon-tree-dinner-dance