Η συγκινητική ιστορία μιας 28χρονης που νίκησε το «τέρας»

Η διάγνωση, η μάχη, οι αφόρητοι πόνοι και η νίκη μιας καρκινοπαθούς

«Να έχουμε την υγεία μας και όλα τα άλλα θα γίνουν», «καλά είμαι μωρέ», «σιγά μην πάω να με δει γιατρός». Φράσεις τόσο ρεαλιστικές και συνηθισμένες που στην πραγματικότητα, με απροκάλυπτο θράσος συνηθίζουμε να ξεχνάμε  την σημασία τους.

Κάπως έτσι ξεκινάει και η ιστορία της Πετρούλας, μιας γυναίκας που έδωσε την δική της μάχη και βγήκε νικήτρια στον μεγαλύτερο αγώνα. Τον αγώνα της ζωής.

«Ήμουν μόλις 28 ετών, όταν διαγνώστηκα με καρκίνο στον τράχηλο της μήτρας. Είχα πάει για την καθιερωμένη επίσκεψη στο γυναικολόγο μου, την οποία λανθασμένα είχα αμελήσει για πολύ καιρό. Κάτι «ύποπτο» όμως έμελλε να με βασανίσει για τα επόμενα 5 χρόνια. Φεύγοντας από το ιατρείο, ένιωθα σχεδόν παράλυτη, χαμένη στις σκέψεις μου για το τι πραγματικά μου συμβαίνει, το μόνο πράγμα που σκεφτόμουν ήταν πώς και τι θα πω στους γονείς μου. Ενοχές και ένα κοκτέιλ συναισθημάτων κατέκλυζαν το είναι μου,  σκεπτόμενη  μόνο το βάρος που θα επωμιζόταν η οικογένεια μου.»

Τον Δεκέμβρη του 2009, υποβλήθηκε στην πρώτη χειρουργική της επέμβαση, αυτή της ολικής υστερεκτομής. Όλα κυλούσαν ομαλά με τα αποτελέσματα της βιοψίας να είναι με το μέρος της και την ελπίδα ότι όλα είχαν τελειώσει… μάταια όμως.

«Ένα χρόνο μετά, ήταν Παρασκευή πρωί θυμάμαι, ξύπνησα με ακατάσχετη αιμορραγία. Εσπευσμένα οδηγήθηκα στο νοσοκομείο και εκεί μετά από μια σειρά εξαντλητικών εξετάσεων επιβεβαιώθηκαν οι φόβοι μου για την επιστροφή του χειρότερου εχθρού μου.

Εκεί συνειδητοποίησα ότι τώρα ξεκινάει ο πραγματικός αγώνας και ότι τα δυσκολότερα ήταν όντως μπροστά μου, αφού έπρεπε να αντιμετωπιστεί  ένας όγκος 8 εκατοστών στο μεσοθωράκιο, τη στιγμή που χειρουργείο επιδέχεται όγκος 4 εκατοστών!. Ακολούθησε ένας βάναυσος κύκλος χημειοθεραπειών και  ακτινοβολιών. Είχα ακούσει τους γιατρούς μου μάλιστα πολλές φορές να τις χαρακτηρίζουν και σαν «βόμβες», εξαιτίας της έντασης τους. Ένα διάστημα μάλιστα, ο συνδυασμός των θεραπειών, είχε αλλοιώσει πλήρως την γεύση και την όσφρηση μου.

Είχα διαρκώς την αίσθηση της αλκαλικότητας στο στόμα μου. Ως εκ τούτου επινόησα την μέθοδο του μήλου και του λεμονιού. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Οσο κοιμόμουν υπήρχε ένα μήλο στα δεξιά μου και ένα λεμόνι στα αριστερά μου, έτσι ώστε η μυρωδιά και των δύο να με αποσυμφορίζουν».

Ατονία, εξάντληση, τούφες με μαλλιά και απώλεια κιλών ο απολογισμός.

«Όταν η ασθένεια με επισκέφτηκε ξανά με ταλαιπώρησε πραγματικά πολύ. Προκάλεσε βαθιά σημάδια μέσα μου και συντέλεσε πλήρως  στην ανάδυση πτυχών του εαυτού μου, που ως τότε δεν είχα ανακαλύψει. Η δεύτερη περιπέτεια που έζησα με τον καρκίνο ήταν πολύ τραυματική, τόσο για μένα όσο και για την οικογένεια μου. Όμως έκτοτε  δεν με τρομάζει και δεν με φοβίζει τίποτα, πιστεύω στον Θεό, προσεύχομαι διαρκώς και αφήνομαι πλήρως στα χέρια του.»

Άραγε ξέρουμε πράγματι τι θα πει πόνος; Είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε το δώρο της ζωής μέχρι όντως να απειληθεί η υγεία μας;

«Το 2013 έφτασα στα όρια μου. Όπως έμαθα εκ των υστέρων, 2 μήνες και κάτι ήταν το μέγιστο προσδόκιμο ζωής που μου έδιναν οι γιατροί, αφού εκτός από τον καρκίνο, πλέον είχα να αντιμετωπίσω και ένα λεμφοοίδημα στο αριστερό μου πόδι. Το συγκεκριμένο πιθανότατα να εμφανίστηκε λόγω της αφαίρεσης των λεμφαδένων κοντά στον τράχηλο, για προληπτικούς λόγους, με αποτέλεσμα το αίμα  να μην κυκλοφορεί σωστά και εγώ να έχω αφόρητους πόνους και πρήξιμο. Ξέρεις άραγε τι πάει να πει πόνος; Και δεν εννοώ αυτόν με τις κραυγές, τα δάκρυα ή τους λυγμούς. Μιλάω για τον άλλον, που τα μάτια βουρκώνουν, που ο κόμπος φτάνει στο λαιμό σου και αναγκάζεσαι να δαγκώσεις τα χείλη σου τόσο σφιχτά για να μην κυλήσει ούτε δάκρυ, που η καρδιά σου κοντεύει να σπάσει και εσύ προσπαθείς να μην κάνεις θόρυβο. Γι’ αυτόν τον πόνο μιλάω.»

Η ζωή σε πολεμάει πολλές φορές, προσπαθεί να σε λυγίσει και κάποιες τα καταφέρνει. Προσπαθεί να κλέψει ανθρώπους που αγαπάς, να σε κάνει να ματώνεις. Εκεί είναι που χρειαζόμαστε ανθρώπους που θα μας βοηθήσουν, θα μας στηρίξουν και θα κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να μην  εκλείψει η ελπίδα και το χαμόγελο μας.

«Εμένα ευτυχώς το περιβάλλον μου υπήρξε απόλυτα υποστηρικτικό. Χωρίς την αδερφή μου, τους γονείς μου, τα ανίψια μου, τους μαθητές μου δεν θα είχα καταφέρει τίποτα. Διώχνω συνειδητά ανθρώπους από κοντά μου. Κάποιοι έφυγαν εύκολα, κάποιοι δύσκολα. Είναι και άλλοι που μένουν δίπλα σου πιστά και το άκουσμα της λέξης «καρκίνος» είναι αφορμή να γίνουν βράχοι, στήριγμα και ώμος να πλαγιάσεις. Να σε ενθαρρύνουν και να σου υπενθυμίσουν  ότι όλα θα πάνε καλά.»

Η ελπίδα, η δύναμη, η αγωνιστικότητα είναι πολύτιμα στοιχεία της πορείας και της έκβασης του προσωπικού αγώνα του καθενός, ενάντια σε κάθε νόσο. Είναι μια νίκη ζωής και μια καινούργια σελίδα στην ύπαρξη μας.

«Δεν σκέφτηκα ποτέ τον θάνατο, είχα όνειρα, άλλωστε ανέτρεψα και τις δυσοίωνες σκέψεις των γιατρών. Νιώθω γενναία πια και ατενίζω το μέλλον με αισιοδοξία και πίστη. Άλλωστε γενναιότητα δεν σημαίνει να μην φοβάσαι να προχωρήσεις, ενώ έχεις να αντιμετωπίσεις έναν δράκο αλλά το να τολμάς να το κάνεις παρόλο που νιώθεις ότι παραλύεις από τον φόβο σου».

 

Πηγή: https://www.in.gr