Ο Ανδρόνικος έφυγε γιατί δε βρήκε συμβατό Δότη Μυελού των Οστών

 

“Έχεις νιώσει η έχεις δει ποτέ εφιάλτη στον ύπνο σου ότι είσαι μέσα σε μια θάλασσα στην μέση του πουθενά με τρικυμία και τεράστια κύματα να σε χτυπάνε και εσύ να παλεύεις να σωθείς και να μην μπορείς Να βλέπεις και άλλους ανθρώπους να παλεύουν και αυτοί να σωθούν..Έτσι είναι ένας γονιός που μάθαινε ότι το παιδί του έχει καρκίνο

Έτσι ακριβώς ήμουν και εγώ .Έπρεπε να παλέψω με τεράστια κύματα για να μπορέσω να κρατηθώ δίπλα στον αγώνα ζωής που έδινε το παιδί μου Τα σωσίβια που σου ρίχνουν αυτοί που σε βλέπουν δεν σου φτάνουν να κρατηθείς στην επιφάνεια της θάλασσας Είναι για λίγο ίσα ίσα να παίρνεις ανάσες και να συνεχίζεις να αγωνίζεσαι …….

Περάσαμε δυόμισι χρόνια στα νοσοκομεία και όλες τις εποχές Όλες όμως οι εποχές για μένα ήταν χειμώνας Ήταν Ιούνιος και ένιωθα παγωμένη η μόνη μου ζεστασιά η αγκαλιά και το χαμόγελο σου ψυχή μου

Τα νέα δεν ήταν καλά Εγώ γεμάτη αγωνία γιατί δεν βρίσκεται ο δότης ……γιατί αργεί……τον χρειάζεται το παιδί μου …για να ζήσει …..για μας χαρίσει ελπίδα και ζωή ………Έχω σπαταλήσει χρόνο με σκέψεις για τον άνθρωπο που θα σώσει το παιδί μου .. χρόνο που στέρησα από το παιδί μου και ας ήταν χρόνος λίγος λεπτών για μένα και τα δευτερόλεπτα είχαν τεράστια σημασία …….

Και τότε μου ανακοινώνουν ότι έχουμε λιγότερο από ένα μήνα ….Μόνο ένας μήνας. Όχι δεν μπορεί δεν είναι αλήθεια …..γιατρέ μου θέλω να πάμε σπίτι ..στο σπιτάκι μας να είμαστε όλοι μαζί ….πρέπει να γίνει μια ακόμα προσπάθεια μια τελευταία θεραπεία μια τελευταία ελπίδα … .ναι να το παλέψουμε όμως σας παρακαλώ αφήστε μας να πάμε έστω για μια μέρα…..να προλάβουμε ……θέλω να πάμε στην θάλασσα να την δει …λατρεύει τη θάλασσα ….

Ότι θέλετε θα γίνει ……Φύγαμε για το σπίτι για δύο μέρες μόνο ….στην μέση της διαδρομής ανέβασε πυρετό ….μαμά σε παρακαλώ πάμε στο σπίτι μην γυρίσουμε στο νοσοκομείο…… Όχι αγόρι μου σπίτι θα πάμε …..άλλωστε είχα τα πάντα ότι χρειαζόταν είχα εκπαιδευτή ….Σου είπα η μαμά θα σε πάει στο σπίτι και ξέρεις ότι πάντα κρατάω τις υποσχέσεις μου …..Μόλις φτάσαμε αμέσως φόρεσε τα αγαπημένα λευκά του ρούχα και βγήκε βόλτα…..πόσο πολύ λάτρευες το λευκό χρώμα Αστεροσκονε μου …πόσο πανέμορφος είσαι μέσα σε αυτά …..αλλά δυστυχώς ο χρόνος δεν ήταν σύμμαχος μας ……..πρέπει να γυρίσουμε στο άλλο μας σπίτι ..εκεί στο δωμάτιο μας ….το δωμάτιο 7….. Να προλάβουμε να πάμε βόλτα και στην θάλασσα ……το καταφέραμε και αυτό ……..

Αυτό που δεν κατάφερε η μαμά είναι να σε σώσει ψυχή μου ……να βρω τον δότη ………Και συνεχίζω ακόμα να παλεύω με κύματα για να έχουν την ευκαιρία όλα τα παιδάκια να δώσουν την μάχη ….το δικαίωμα στην ζωή που έπρεπε να έχεις και εσύ ψυχή μου ……

Στη θάλασσα που λάτρεψες προσπαθώ να κολυμπώ μωρό μου κάποιες φορές τα καταφέρνω και άλλες πάλι βουλιάζω…..Η ζωή είναι μια θάλασσα με φουρτούνες τρικυμίες και ηρεμία ….και όσοι παλεύουν μέσα σε αυτή σας χρειάζονται όλους για να τα καταφέρουν

Δώσε το σωσίβιο της ζωής .. Γίνε Δότης Μυελού των Οστών Σήμερα 

"Πόπη Παρασκευά Κυριακίδου: μητέρα Ανδρόνικου"

 

Σήμερα ο Ανδρόνικος θα γινόταν 20 χρονών! Έφυγε νωρίς γιατί δε βρέθηκε συμβατός Δότης για μεταμόσχευση Μυελού των Οστών.

Η Πόπη, η μητέρα του, από τότε έκανε τη θλίψη της δύναμη, τον πόνο της προσφορά  και έθεσε ως στόχο της την αύξηση του αριθμού  Δοτών Μυελού των Οστών ενημερώνοντας πως ΜΠΟΡΕΙΣ να σώσεις ένα παιδί, έναν συνάνθρωπο σου.

Τελικά ο κόσμος γίνεται καλύτερος από τους ανθρώπους που έχουν πονέσει πολύ!

Συνήθως είναι άνθρωποι, που πρέπει να διαχειριστούν μια μεγάλη απώλεια ή την πιο δύσκολη απώλεια … αυτήν του παιδιού τους!

Η Πόπη από την Πτολεμαΐδα, έβαλε σκοπό της ζωής της, να μην φύγει κανένα άλλο παιδί από λευχαιμία. Δύσκολο έργο, ακατόρθωτο θα πει κάποιος.

Εκείνη όμως συνεχίζει , με όπλα της μια μπατονέτα και τα πολύχρωμα βραχιολάκια από το ΟΡΑΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ, να προσπαθεί να μας δείξει πόσο σπουδαίο αλλά και απλό, είναι να γίνουμε όλοι Δότες Μυελού των οστών και να κάνουμε τακτικά αιμοδοσίες!

Πρόσφατα ξεκίνησε με την ομάδα της, δράση ενημέρωσης στα σχολεία του δήμου Εορδαίας

«Όταν γίνω 18 θα γίνω δότης μυελού των οστών και αιμοδότης».

Δεν υπάρχει καλύτερη αφετηρία από τα σχολεία για να μάθουν τα παιδιά, την σπουδαιότητα της προσφοράς ζωής.

Η Πόπη λοιπόν, έχει καταφέρει να κάνει το όνομα του παιδιού της, «Ανδρόνικος» συνώνυμο με τη λέξη εθελοντισμός στην Πτολεμαΐδα, διοργανώνοντας ετήσια δράση, την έκτη φέτος, που αναδεικνύει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του εθελοντισμού .

Δεν σταματάει όμως εκεί, κάθε Χριστούγεννα ενεργοποιεί μια ολόκληρη τοπική κοινωνία , για την πραγματοποίηση ευχών παιδιών του Make-A-Wish Greece (Κάνε-Μια-Ευχή Ελλάδος)

Η Πόπη μέσα από τον μεγάλο πόνο της έχει καταφέρει να κάνει μια ολόκληρη πόλη καλύτερη!

Ευχαριστούμε Popi Paraskeua ευχαριστούμε Εθελοντισμός Ανδρόνικος

Πηγή: https://alithinesgynaikes.gr/

Το μετατραυματικό στρες ύστερα από έναν παιδικό καρκίνο

 

Όταν ένα παιδί διαγνωστεί με καρκίνο, όλη η οικογένεια υποφέρει. Οι περισσότερες έρευνες έχουν εξετάσει τις συναισθηματικές αντιδράσεις ενός παιδιού με καρκίνο και της μητέρας του, αλλά μια πιο πρόσφατη εργασία διερεύνησε και τις εμπειρίες των πατέρων και των αδελφών.

Η έρευνα αυτή είχε ως στόχο να διερευνήσει τα επίπεδα των συμπτωμάτων μετατραυματικού στρες σε παιδιά με καρκίνο και στα αδέρφια τους σε ένα βρετανικό δείγμα. Διαπιστώθηκε ότι περίπου το ένα τρίτο των παιδιών με καρκίνο και των αδερφών τους (στο δείγμα 60 παιδιά) είχαν σημάδια μετατραυματικού στρες και το εκπληκτικό ήταν ότι τα επίπεδα μετατραυματικού στρες ήταν τα ίδια για τα αδέρφια και τον ασθενή.

Η διάγνωση και η θεραπεία του καρκίνου φέρνει πολύ άγχος στο παιδί με καρκίνο και στην οικογένειά του. Λόγω του σοκ που βιώνεται συχνά κατά τη διάγνωση, των τρομακτικών συναισθημάτων που προκαλεί ο καρκίνος και της έντονης αντιμετώπισής του, τα συμπτώματα μετατραυματικού στρες δεν είναι μια ασυνήθιστη συναισθηματική απόκριση στην ασθένεια.

Η διαταραχή μετατραυματικού στρες περιλαμβάνει τρία κύρια συμπτώματα. Το ένα, οι εφιάλτες για το τρομακτικό γεγονός, όπως εφιάλτες για το πότε ενημερώθηκε για πρώτη φορά η οικογένεια ότι το παιδί είχε καρκίνο. Δεύτερον, η αποφυγή πραγμάτων που συνδέονται με το τρομακτικό γεγονός (π.χ. αποφυγή ιατρικών θεμάτων που σχετίζονται με τον καρκίνο στην τηλεόραση). Και τρίτον, εγρήγορση για πράγματα που σχετίζονται με τον καρκίνο. Για παράδειγμα, το παιδί είναι πολύ συγκεντρωμένο σε πράγματα που μπορεί να σημαίνουν ότι ο καρκίνος έχει επιστρέψει ακόμη και όταν δεν έχει πλέον την ασθένεια, όπως το να αισθάνεται άγχος όταν έχει μια συνήθη λοίμωξη.

Οι ερευνητές εξέτασαν επίσης πράγματα που μπορεί να επηρεάσουν τα επίπεδα μετατραυματικού στρες που βιώνουν τα παιδιά. Βρήκαν ότι το πώς σκέφτονταν τα παιδιά για τον καρκίνο είχε τη μεγαλύτερη επίδραση στα επίπεδα μετατραυματικού στρες που βίωσαν. Αυτό ήταν ανεξάρτητο από τον τύπο του καρκίνου που είχαν, τη διάρκεια ή την έντονη θεραπεία τους ή την κοινωνική υποστήριξη που είχαν. Και υποδηλώνει ότι η γνωσιακή συμπεριφορική θεραπεία, μια θεραπεία που είναι γνωστό ότι είναι χρήσιμη στη θεραπεία του μετατραυματικού στρες σε παιδιά που έχουν βιώσει άλλα τρομακτικά γεγονότα, μπορεί επίσης να είναι χρήσιμη για παιδιά με καρκίνο και τα αδέρφια τους. Εκτός από την παροχή ιατρικής περίθαλψης, σε όλες τις οικογένειες θα πρέπει να προσφέρεται ψυχολογική υποστήριξη όταν ένα παιδί διαγνωστεί με καρκίνο. Είναι σημαντικό να ενθαρρύνονται τα παιδιά και τα αδέρφια να κάνουν ερωτήσεις σχετικά με τη διάγνωση και τη θεραπεία του καρκίνου.

To μετα-τραυματικό στρες για τους γονείς

Εκτός από τα παιδιά με καρκίνο και τα αδέλφια τους, οι γονείς παιδιών βιώνουν στρες για πολλά χρόνια, και μάλιστα ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της θεραπείας, σύμφωνα με τα αποτελέσματα μιας διαχρονικής σουηδικής μελέτης. Μεταξύ των γονέων των παιδιών που επέζησαν από καρκίνο, περίπου το 19% των μητέρων και το 8% των πατέρων εμφάνισαν μερική διαταραχή μετατραυματικού στρες (PTSD) πέντε χρόνια μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας. Μεταξύ των γονέων των οποίων τα παιδιά πέθαναν από καρκίνο, το 20% των μητέρων και το 35% των πατέρων είχαν τη διαταραχή πέντε χρόνια μετά το θάνατο του παιδιού τους.

Για τους πενθούντες γονείς, το τραύμα είναι πιο σοβαρό και εντυπωσιακό. Ωστόσο, οι γονείς των παιδιών που θεωρήθηκαν επιτυχώς θεραπευμένα βιώνουν επίσης τραύματα. Στη σουηδική μελέτη, οι ερευνητές παρατήρησαν μια σταθερή μείωση των συμπτωμάτων μετατραυματικού στρες μέσα στους πρώτους μήνες μετά τη διάγνωση. Ωστόσο, τα επίπεδα μετατραυματικού στρες σταθεροποιήθηκαν μετά από αυτό. Μετά τη χρονική περίοδο των τριών μηνών θεραπείας, οι ερευνητές παρατήρησαν «ελάχιστη μείωση» στα συμπτώματα μετατραυματικού στρες. Οι μητέρες ανέφεραν υψηλότερο αρχικό επίπεδο συμπτωμάτων μετατραυματικού στρες από τους πατέρες. Η ηλικία των γονέων, η ηλικία του παιδιού και ο τύπος του όγκου δεν φάνηκαν να σχετίζονται με τα αρχικά επίπεδα συμπτωμάτων μετατραυματικού στρες.

Οι γονείς, καθ’ όλη τη διάρκεια της θεραπείας για τον καρκίνο του παιδιού, είναι στενοχωρημένοι. Κάποιοι περισσότερο από άλλους συνεχίζουν να βρίσκονται σε αυτό το αυξημένο επίπεδο αγωνίας κατά τη διάρκεια της θεραπευτικής διαδικασίας και υπάρχουν πολλές μεταβλητές που εμπλέκονται. Δεν πρόκειται μόνο για τη θεραπεία του παιδιού, αλλά και για την αντιμετώπιση υπαρξιακών ζητημάτων ενός παιδιού με μια απειλητική για τη ζωή ασθένεια. Τα περισσότερα μικρά παιδιά που θεραπεύονται δεν θυμούνται ότι πέρασαν από τη διαδικασία, αλλά οι γονείς θυμούνται τα πάντα.

Τα υψηλά ποσοστά μετατραυματικού στρες υπογραμμίζουν πόσο σημαντικό είναι να εξετάζεται η οικογένεια στο σύνολό της όταν θεραπεύεται ένα παιδί με καρκίνο. Έρευνες έχουν δείξει ότι το πόσο καλά μια οικογένεια προσαρμόζεται στη διάγνωση και τη θεραπεία του καρκίνου μπορεί να έχει αντίκτυπο στην ποιότητα ζωής του παιδιού με καρκίνο.

 

Πηγή: https://www.healthyliving.gr/

Όταν ο παιδικός καρκίνος σε έχει διαλύσει… πώς στέκεσαι ξανά στα πόδια σου; Τρεις μαμάδες σας μιλούν

 

Όσοι έχουμε αντιμετωπίσει κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας στην οικογένεια, όσοι έχουμε περάσει μέρες και νύχτες σε νοσοκομεία, όσοι έχουμε ακούσει αποκαρδιωτικές διαγνώσεις από στόματα γιατρών, όσοι έχουμε υπάρξει το στήριγμα των ανθρώπων μας σε τέτοιες δύσκολες στιγμές και η ελπίδα τους για ζωή, αδυνατούμε να συνειδητοποιήσουμε την υπεράνθρωπη δύναμη που αναδύεται από μέσα μας τις στιγμές εκείνες. Είναι την επόμενη μέρα, όταν πλέον έχεις επιστρέψει στο σπίτι και έχει κλείσει η πόρτα πίσω σου, που θα καταρρεύσεις. Και τότε έχεις κάθε δικαίωμα να το κάνεις. Το ερώτημα είναι… πώς ξανασηκώνεσαι;

Πώς ξανασηκώνεσαι, όταν από το νοσοκομείο επιστρέφεις χωρίς το παιδί σου; Πώς ξανασηκώνεσαι, όταν έζησες εκεί τον απόλυτο εφιάλτη κάθε γονιού, όταν είδες το παιδί σου να υποφέρει, να βασανίζεται, να “σβήνει” μέσα στα χέρια σου; Ακόμα και στη σκέψη λιγοψυχεί κανείς. Ακόμα και στο άκουσμα καταρρέει. Πώς να ξανασταθείς στα πόδια σου έπειτα από κάτι τέτοιο;

Η επόμενη μέρα, μετά τον χαμό του παιδιού τους από καρκίνο, αυτονόητα βρίσκει τους γονείς διαλυμένους. Συνήθως δεν επανέρχονται από αυτό ποτέ. Σπάνια, όμως, σαν μια δέσμη φωτός να πέφτει πάνω τους από τα ουράνια, βρίσκονται κάποιοι γονείς, μαμάδες τις περισσότερες φορές, που καταφέρνουν, μέσα στον αδιανόητο πόνο, να σηκώσουν το βλέμμα ψηλά και, σαν να αποδέχονται ένα θεϊκό κάλεσμα, να στυλώσουν τα πόδια, να σκουπίσουν τα μάτια, και να ανοίξουν με τα χέρια μια τεράστια αγκαλιά προς όσους την έχουν ανάγκη καλώντας τους να μην το βάλουν κάτω ποτέ. Λέγοντας “είμαι εδώ για εσένα. Ξέρω πώς νιώθεις. Πάμε να το περάσουμε μαζί. Πάμε να συνεχίσουμε το έργο των παιδιών μας -να αγωνιστούμε τώρα εμείς γι’αυτά.”

Πού τη βρίσκουν αυτή την δύναμη; Πώς καταφέρνουν να κρατούν τον πυρσό αναμμένο και να οδηγούν τους άλλους; Να τους εμπνέουν; Να τους παρακινούν να κάνουν την δική τους προσπάθεια;

Η ύπαρξη ενός ακόμα παιδιού (ή περισσότερων) στην οικογένεια, συνήθως παίζει καταλυτικό ρόλο. Ξέρεις, ότι δεν είσαι μόνος στον κόσμο. Πρέπει να συνεχίσεις και για εκείνο. Δεν είναι, όμως, το μόνο κίνητρο. Υπάρχουν και άλλα, τα οποία ζητήσαμε από τρεις ηρωικές μαμάδες να μας αποκαλύψουν. Και οι τρεις έχασαν τα παιδιά τους από κάποια μορφή καρκίνου. Και οι τρεις έχουν καταφέρει σήμερα, όχι μόνο να πατήσουν ξανά στα πόδια τους, αλλά και να μετατρέψουν τον πόνο σε αγώνα προσφοράς και ελπίδας. Και οι τρεις μας μεταφέρουν ένα κοινό μήνυμα: Αν μπόρεσαν εκείνες, μπορούμε όλοι.

Ματίνα Κυριάκου: “Δύο πράγματα με κρατάνε όρθια: Τα σημάδια του Αλέξανδρου και αυτό που εισπράττω από παιδιά που νοσούν και τους γονείς τους”

Τη Ματίνα την γνωρίσαμε τον Δεκέμβριο του 2017, τις ημέρες που ο 13χρονος γιος της έδινε την τελευταία αδυσώπητη μάχη με τον καρκίνο, έχοντας ήδη περάσει 7 χρόνια κατά τα οποία αγωνίστηκε σαν λιοντάρι, με αλλεπάλληλα χειρουργεία και αφόρητους πόνους, χωρίς όμως να δειλιάσει ούτε λεπτό. Αντίθετα, ο Αλέξανδρος θέλοντας να μεταδώσει την γενναιότητά του αυτή και στα υπόλοιπα παιδιά του παιδογκολογικού, είχε την ιδέα να τους φτιάχνει κονκάρδες με το μήνυμα “Θα ξαναβγεί ο ήλιος”, τις οποίες καρφίτσωνε ο ίδιος σε αυτά.

“Πώς θα μπορούσα εγώ να κάνω πίσω;” μου λέει η μαμά του, η οποία μερικούς μήνες μετά τον θάνατό του, έβαλε σκοπό της ζωής της να διατηρήσει τα χαμόγελα των παιδιών αυτών “αναμμένα”. Δημιούργησε, λοιπόν, την ομάδα “Θα ξαναβγεί ο ήλιος. Αλέξανδρος”, ξεκίνησε συγκεντρώνοντας δώρα και παιχνίδια, τα οποία μοίραζε κάθε Χριστούγεννα στους μικρούς ασθενείς των παιδογκολογικών νοσοκομείων όλης της χώρας, ενώ πολύ γρήγορα οι δράσεις της διευρύνθηκαν, πάντα με σκοπό την στήριξη των παιδιών αυτών με κάθε τρόπο και πάντα στη μνήμη του παιδιού της. Η Ματίνα διοργανώνει αγώνες μπάσκετ, το αγαπημένο άθλημα του μικρού της μαχητή, στήνει στην Χαλκίδα τον Κήπο του Αλέξανδρου, φτιάχνει παιδικές χαρές, έγραψε βιβλία με τα έσοδα από τα οποία αγόρασε συσκευές απεικόνισης φλεβών και ψυγεία για τα δωμάτια των μικρών ασθενών, διοργανώνει συνέδρια, ενημερωτικές ομιλίες… Θα μπορούσαμε να γράψουμε σελίδες για την δράση της Ματίνας. Όμως καλύτερα να μας τα πει η ίδια, όταν την ρωτάμε πού βρίσκει αυτή τη δύναμη:

“Είναι δύσκολο να το καταλάβουν οι περισσότεροι και ακόμα πιο δύσκολο να δεχτούν το γιατί είμαι όρθια. Γιατί εμένα μου δείχνει ο Αλέξανδρος τον δρόμο και τα σημάδια, τα οποία στην αρχή δεν ήμουν ούτε έτοιμη ούτε ικανή να διαβάσω και να δω. Και πολλοί άνθρωποι θα πουν ‘έλα τώρα, είναι αυτό που ποθείς, οπότε βλέπεις σημάδια’. Όμως δεν τα βλέπω… υπάρχουν.

Δεν είναι δυνατόν να ξυπνάω μέσα στον ύπνο μου, γιατί ήρθε και μου είπε πώς θέλει να είναι η τούρτα των γενεθλίων του και έτσι έκανα τον Ήλιο του Αλέξανδρου με τα κεριά…

Δύο πράγματα είναι που με κρατάνε όρθια: Τα σημάδια του Αλέξανδρου και αυτό που εισπράττω. Είναι απίστευτο αυτό που εισπράττω…

Την τελευταία φορά που πήγα να δώσω το παραμύθι στο Νοσοκομείο μου λέει ένα παιδάκι: “Εσείς μου φέρατε το ψυγείο; Σας ευχαριστώ που έχω δικό μου ψυγείο στο δωμάτιό μου!” και με κάνει μια μεγάλη αγκαλιά που δεν θα ξεχάσω. Δεν μπορείς να μην στέκεσαι στα πόδια σου με όλα αυτά που σου δίνουν τα παιδιά και οι γονείς γενικότερα”.

Συζητάμε με τη Ματίνα, ότι είναι λίγοι οι γονείς που έχουν καταφέρει να σταθούν στα πόδια τους όσο εκείνη. “9 στους 10 δεν τα καταφέρνουν. Οι περισσότεροι που έχουν περάσει κάτι τέτοιο δεν θέλουν να ακούν γι’αυτό ξανά. Δεν θέλουν να μπαίνουν στους ίδιους χώρους… Εμένα είναι η δύναμή μου αυτό. Ακόμα και ο άντρας μου με ρωτάει ‘δεν καταλαβαίνω πως αντέχεις να μπαίνεις ξανά εκεί που έζησες όλα αυτά, που έκλαψες, που ξενύχτησες… πώς αντέχεις να βλέπεις ξανά τα γυμνά κεφαλάκια, τα παιδιά που πονάνε’. Του λέω ‘όταν μπαίνω και με αγκαλιάζουν αυτά τα παιδιά παίρνω απίστευτη δύναμη και όταν βλέπω πόση χαρά τους δίνω, το θεωρώ εγωιστικό να μην το κάνω.’

Στο πρώτο όνειρο που είχα δει, στο 6μηνο περίπου, ο Αλέξανδρος καθόταν μέσα στο αυτοκίνητο και εγώ από την πίσω μεριά άνοιξα το πορτ μπαγκάζ να βάλω κάτι μέσα και του χάιδεψα τα μαλλάκια και του λέω: “Αλέξανδρέ μου είσαι καλά;” και μου λέει θυμωμένος: “Ναι ρε μαμά! Είμαι καλά σου λέω!”, σα να μου έλεγε “ξεκόλλα, είμαι καλά!”. Όταν ξύπνησα, έπειτα από αυτό, είδα τα πράγματα διαφορετικά.

Εξάλλου, ο ίδιος ο Αλέξανδρος ήταν αυτός που, όταν πέρναγε όσα πέρναγε, και ενώ έτρεμαν τα χέρια του από τον πόνο, πήγαινε από δωμάτιο σε δωμάτιο για να μοιράσει τις κονκάρδες του και σε άλλα παιδιά. Εγώ θα κάνω πίσω;

Πρόσφατα συνάντησα στην Κρήτη μια μανούλα. Την προηγούμενη φορά που την είχα συναντήσει ήταν μαζί με την κόρη της. Αυτή τη φορά όχι. Τότε με είχε ευχαριστήσει που έκανα την κόρη της να χαμογελάσει, γιατί είχε κλειστεί πολύ. Αυτό συνέβη και με την ίδια τώρα που την έχασε. Κλείστηκε τελείως. Μου λέει “Για εμένα έχουν τελειώσει όλα”. Της λέω “βρες έναν τρόπο τον πόνο σου να τον κάνεις προσφορά και δημιουργία, έτσι η κόρη σου θα χαμογελάει”. Μου λέει
‘δεν μπορώ’. Είναι λογική αυτή η άρνηση -ο πόνος είναι αφόρητος Είναι πολύ δύσκολο να το διαχειριστείς και να το μοιράσεις.

Κάποτε με είχε ρωτήσει ο κ. Χαρδαβέλας σε συνέντευξη “πώς γίνεται και δεν σπας;”. Του είχα πει “τον οίκτο τον μισώ. Δεν θα σπάσω εδώ. Έχω μαξιλάρι να κλάψω το βράδυ.” Ορισμένοι άνθρωποι δεν είναι ότι επιζητούν τον οίκτο, αλίμονο, απλά δεν τους νοιάζει πια. Δεν τους ενδιαφέρει. Και έχουν δίκιο. Είναι ανθρώπινο και σεβαστό. Πάντως, ακούν περισσότερο τους ανθρώπους που το έχουν βιώσει γιατί από αυτούς δέχονται και μια κουβέντα παραπάνω.

Και το σημαντικότερο για εμένα είναι τα μηνύματα που παίρνω από τις μαμάδες που μου λένε ‘σε ευχαριστώ που με κρατάς όρθια. Γιατί αν εσύ, που έπαθες αυτό, στέκεσαι, εγώ που το έχω δίπλα μου δεν έχω δικαίωμα να πέσω’ ”.

Κατερίνα Σταματελάτου: “Δεν θα μπορούσα να φανταστώ να μην αγωνίζομαι για τους υπόλοιπους - θα ήταν σα να είχα πεθάνει”

Την Κατερίνα την γνωρίσαμε πριν από μερικά χρόνια από την ομάδα στο Facebook “Εθελοντές Δότες Μυελού των Οστών Σητείας”, μέσα από τα συγκλονιστικά κείμενά της και από τον τεράστιο αγώνα της να γίνουν όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας εθελοντές δότες μυελού τον οστών, αυξάνοντας έτσι τις πιθανότητες να σωθούν περισσότερες παιδικές ζωές. “Το φάρμακο κατά του καρκίνου βρίσκεται μέσα μας” γράφει σε πολλές από τις αναρτήσεις της, ενώ δεν χάνει ευκαιρία να δίνει λεπτομερείς πληροφορίες για την διαδικασία της δωρεάς και να διοργανώνει δράσεις, στον τόπο της (και όχι μόνο).

Η Κατερίνα έχασε τον Κωνσταντίνο της από καρκίνο, όταν αυτός ήταν ένα μωράκι μόλις 6,5 μηνών. Ποιος μπορεί να το διανοηθεί; Ο μεγαλύτερος γιος της σίγουρα τη βοήθησε να αντέξει. Δεν ήταν, όμως, μόνο αυτό. Πηγαία ανέβλυσε η ανάγκη της να αγωνιστεί και για άλλα παιδιά. Έτσι δημιούργησε την διαδικτυακή ομάδα. “Αυτή η ομάδα είναι ο αέρας που αναπνέω, είναι η μνήμη του παιδιού μου, είναι η συνέχεια. Δεν θα μπορούσα να μην την έχω κάνει”, μου εξομολογείται. Την ίδια ώρα μου τονίζει δύο μεγάλες ανάγκες: “Και το να βουτήξεις στο σκοτάδι και το να βγεις στο φως είναι ανθρώπινο. Ωστόσο, στο κράτος που ζούμε θα έπρεπε να υπάρχει περισσότερη βοήθεια στους ανθρώπους που πενθούν -και στους δύο γονείς. Νομίζουν όλοι ότι χάνεις το παιδί σου και πας παρακάτω, δεν είναι έτσι όμως… Το θέμα είναι τι γίνεται, όταν πας σπίτι σου και κλείνει η πόρτα.” Ας ακούσουμε όμως, την ίδια:

“Έχω δύο παιδιά ένα στην γη και ένα στον ουρανό. Ο μικρότερος μου γιος, ο Κωνσταντίνος Εφραίμ, πάλεψε σθεναρά από την 3η μέρα της ζωής του με τον Καρκίνο. Στο βλέμμα του έβλεπα μέχρι τέλους, μέχρι που πέταξε μέσα από την αγκαλιά μου, την δύναμη ενός τεράστιου μαχητή. Μετά την κοίμησή του έγινα συνεργάτης – εθελόντρια δράσης του συλλόγου Όραμα Ελπίδας και δημιούργησα την ομάδα Εθελοντές Δότες Μυελού των Οστών Σητείας στο Facebook, γιατί ήθελα όλοι οι άνθρωποι γύρω μου να ενημερωθούν και να καταλάβουν πόσο σπουδαίο είναι να γίνουν εθελοντές δότες μυελού των οστών. Να καταλάβουν ότι ο καρκίνος δεν είναι ταμπού, ότι δεν είναι μόνοι όσοι το περνούν και να κρατήσω την μνήμη του παιδιού μου ζωντανή. Μπορεί ο Καζαντζάκης να είχε γράψει την λέξη ΜΑΧΟΥ πριν χρόνια αλλά εγώ την ένιωσα στο πετσί μου βλέποντας το βλέμμα του παιδιού μου και των άλλων παιδιών μέσα στην παιδοογκολογική. Για αυτά τα βλέμματα ξεκίνησα να μάχομαι και θα συνεχίσω μέχρι ο καρκίνος να εξαφανιστεί για πάντα.

Κατερίνα Σταματελάτου, υπερήφανη μάνα του Γιάννη και του Κωνσταντίνου Εφραίμ.”

 

Αναστασία Βασκούδη: “Ο δικός μου τρόπος είναι η προσπάθειά μου να νοηματοδοτήσω την απώλεια μου και να την μετουσιώσω σε κάτι φωτεινό”

To 2017 ήταν η χρονιά που γνωρίσαμε και την Αναστασία Βασκούδη. Ο 5χρονος Χριστόφορος είχε διαγνωστεί με γλοίωμα εγκεφαλικού στελέχους και οι γονείς του έκαναν έκκληση για βοήθεια. Αμέτρητα δημοσιεύματα από τότε, καθώς παρακολουθούσαμε την πορεία του παιδιού και τον αγώνα του να αντιμετωπίσει τον καρκίνο. Η νοσηλεία του σε εξειδικευμένο κέντρο στο Μεξικό έδωσε ελπίδες. Μια ολόκληρη χώρα προσευχόταν στο πλευρό των γονιών του, αμέτρητες οι δωρεές για να μπορέσει να συνεχιστεί η θεραπεία της φρικτής ασθένειας. Τον Μάρτιο του 2019 του έδωσε τη χαριστική βολή. “Προσπαθώ να αντέξω τον απόλυτο πόνο που δεν χωράει πουθενά”, είχε γράψει τότε η μαμά του.

Σήμερα η Αναστασία έχει καταφέρει το αδύνατο. Έχει κάνει μια τεράστια στροφή στην ζωή της, στην καριέρα της και βαδίζει σε δρόμους με φως, δίνοντας ελπίδα σε συνανθρώπους μας μέσα από τη ΜΚΟ που έχει δημιουργήσει για την διαχείριση του πένθους. Η ίδια μας περιγράφει:

“Αντέχω κάθε μα κάθε μέρα από την αρχή. Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει, αποφασίζω ξανά από την αρχή να σταθώ στην ζωή αυτή με θάρρος και επίγνωση. Αποφασίζω να περνάω μέσα από το πένθος μου και να μην το αποφεύγω γιατί εκεί, στα πιο σκοτεινά μονοπάτια μου, κρύβεται μεγάλη δύναμη. Αντέχω, γιατί η ύπαρξη της αδερφούλας του Χριστόφορου, της Ανδριάνας, και η ατελείωτη αγάπη μου προς αυτή, με τραβάει από τα σκοτάδια μου στο φως. Αντέχω γιατί κάθε μέρα σκέφτομαι ότι πριν από την απώλεια αυτή και τον τεράστιο πόνο μου, υπήρξε μία μεγάλη αγάπη. Αυτή που δημιουργήσαμε μαζί με τον Χριστόφορο που συνεχίζει να υπάρχει, γιατί η αγάπη πάντα νικάει τον θάνατο. Αντέχω γιατί υπάρχουν λίγοι αλλά σπάνιοι άνθρωποι στην ζωή μου που, όταν το χρειάζομαι πιο πολύ, είναι εκεί για να μου θυμίζουν τους λόγους για να συνεχίσω.

Ο δικός μου τρόπος όχι μόνο να αντέξω στην ζωή αυτή αλλά να προχωρώ αποφασιστικά, είναι η προσπάθειά μου να νοηματοδοτήσω την απώλεια μου και να την μετουσιώσω σε κάτι φωτεινό. Βιώνοντας την απερίγραπτη μοναξιά του πένθους, έχοντας χάσει φίλους και συγγενείς από δίπλα μου και ζώντας σε μία κοινωνία που το πένθος κρύβεται, νιώθω ότι δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια και επιλέγω να σταθώ δίπλα στους πενθούντες και να αλλάξω, όσο μπορώ, στην κοινωνία μας τον τρόπο που διαχειριζόμαστε τις απώλειες μας. Να μιλάμε, να μοιραζόμαστε, να νιώθουμε, να αποχαιρετάμε, να εσωτερικεύουμε, να δίνουμε νόημα. Μιλάω μέσα από το blog μου, από ομάδες και ιδρύω έναν οργανισμό με σκοπό την ολιστική διαχείριση του πένθους. Και ονειρεύομαι φως στις ζωές ανθρώπων που πενθούν. Βαθιά, μέσα στην ψυχή μου ακούω το υπέροχο γέλιο του Χριστόφορου μου και την σκανδαλιάρικη φωνούλα του, που τόσο οδυνηρά μου λείπει , να μου ψιθυρίζει: Μανούλα, είμαι περήφανος που δεν διαλύθηκες, που συνεχίζεις ενσωματώνοντας τον πόνο σου στην ζωή σου. Σε ευχαριστώ που τιμάς την σύντομη ζωή μου και τον αγώνα που έκανα. Συνέχισε, θα είμαι πάντα δίπλα σου να σου θυμίζω ότι το θαύμα της ζωής είναι κάτι μοναδικό» Για αυτή τη φωνούλα, αντέχω και συνεχίζω με θέληση ψυχής…”

 

 

Πηγή: https://www.infokids.gr/