Ο άθλος του Ηρακλή: πάλεψε τρία χρόνια με τον καρκίνο και τελικά τον νίκησε

Ο Ηρακλής είχε αρχικά διαγνωστεί με όγκο του όρχεως και χρειάστηκε να προχωρήσει σε ορχεκτομή. Όμως εξαιτίας υποτροπίασης χρειάστηκε να υποβληθεί σε χημειοθεραπείες και εν τέλει να μεταφερθεί στην Γερμανία, σε εξειδικευμένη κλινική. Η υποτροπή αυτή αναστάτωσε πολύ την οικογένειά του, καθώς εκεί που περίμεναν πως η περιπέτειά τους είχε τελειώσει, ένας νέος κύκλος αγωνίας ξεκίνησε. 

Ο μικρός και γενναίος Ηρακλής επέστρεψε στην Κύπρο όπου έχει αρχίσει πάλι να σκέφτεται με αισιοδοξία το μέλλον του και να ονειρεύεται. Κοντά του πάντα οι γονείς του Νικόλας και Ελένη. 

Η μητέρα του έγραψε πρόσφατα στον προσωπικό της λογαριασμό, την παρακάτω ανάρτηση.

«Επιτέλους το χτυπήσαμε… Οκτώβριος 2021 μόλις ήμασταν έτοιμοι να χτυπήσουμε το καμπανάκι της νίκης αφού όλα έδειχναν ότι κερδίσαμε τον καρκινο-δρακο έρχεται η ενημέρωση για 2η φορά υποτροπή… Αμέσως η χαρά μετατράπηκε σε λύπη και πόνο. Μετά από 2,5 χρόνια, ένας μεγάλος και δύσκολος αγώνας φτάνει στο τέλος του. Ο μικρός αλλά στα μάτια μας μεγάλος δικός μας ήρωας, ολοκλήρωσε τους δικούς του άθλους και βγαίνει νικητής.

Το ταξίδι μας θα συνεχίσει για τα επόμενα χρόνια εφόσον θα είναι σημαντικά, με συχνές εξετάσεις. Eμείς όμως κρατάμε τα θετικά και ευχόμαστε να μην έρθει ποτέ ξανά πίσω.

Ευχαριστούμε πάρα πολύ την αγαπημένη μας ομάδα την Ομόνοια για όλη τη στήριξη της σε αυτό το δύσκολο αγώνα μας και για όλες τις χαρές που έδωσε στον Ηρακλή μας και φυσικά όλους εσάς για τη βοήθεια και τις προσευχές σας.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ, στους γιατρούς και νοσηλευτές στο παιδοογκολογικό μας για όλα αυτά τα χρόνια που ήταν συνεχώς δίπλα μας, θα συνεχίσουν να είναι και κάνουν ότι καλύτερο για τα παιδιά μας.

Ακόμη ένα μεγάλο ευχαριστώ στην οικογένεια του κ. Δημήτρη και της κ. Μαρίας που ήταν συνεχώς δίπλα μας όσο βρισκόμασταν στη Γερμανία, δεν ξέρω πως θα τα κατάφερνα χωρίς εσάς. Είστε πλέον οικογένεια για εμάς.

Το τελευταίο ευχαριστώ το οφείλω στις οικογένειες μας και στους φίλους μας που ήταν συνεχώς δίπλα μας και μας στήριζαν. Αυτά τα χρόνια γνωρίσαμε οικογένειες που θα κρατήσουμε για πάντα στη ζωή μας. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ όλα αυτά που περάσαμε μαζί στους θαλάμους μας, πόνο, θλίψη, χαρά, γέλιο, αγωνία. Γιατί κανένα παιδί και καμία οικογένεια δεν είναι ποτέ μόνη. Είμαστε όλοι μαζί. Ευχόμαστε ο Θεός να είναι δίπλα από κάθε παιδάκι και σύντομα τα φιλαράκια μας να επιστρέψουν πίσω στο σπίτι τους υγιείς και δυνατοί».

Μπράβο στο κουράγιο και το θάρρος της οικογένειας! 

 

Πηγή: medlabgr.blogspot.com

Η μικρή Άννα Αποστολία νίκησε τη λευχαιμία μετά από ενάμιση χρόνο σκληρής μάχης στο νοσοκομείο!

 

H Άννα Αποστολία, 20 μηνών πλέον, είναι καλά, και συνεχίζει να χαμογελά στη ζωή μετά τη μεταμόσχευση που υποβλήθηκε, με δότη έναν άνδρα από το Ισραήλ.

To κοριτσάκι διαγνώστηκε με λευχαιμία όταν ήταν μόλις τεσσάρων μηνών, και από τότε ξεκίνησε ένας Γολγοθάς τόσο για την ίδια, όσο και για την οικογένειά της, που κράτησε 1,5 χρόνο. Όλο αυτό το διάστημα η θεία της, Ελένη Βασιλοπούλου, ήταν δίπλα της και της κρατούσε το χεράκι.

Σε συνέντευξη που έδωσε η κα. Βασιλοπούλου, διηγήθηκε τη σκληρή μάχη που έδωσε η ανιψιά της στο ογκολογικό νοσοκομείο «Ελπίδα» για να κρατηθεί στη ζωή.

Πώς ξεκίνησε η περιπέτεια της ‘Αννας Αποστολίας
Όλα ξεκίνησαν στις 8 Δεκεμβρίου του 2020, όταν το μωράκι ήταν μόλις 4 μηνών. «Επισκέφθηκε όπως ήταν προγραμματισμένο τον παιδίατρο για κάνει εμβόλιο. Καθώς την εξέταζε, διαπίστωσε ότι ήταν διογκωμένος ο σπλήνας», λέει η κα. Βασιλοπούλου και συνεχίζει:

«Αμέσως ενημέρωσε την αδελφή μου ότι πρέπει να πάει σε ένα νοσοκομείο, όχι ιδιωτικό κέντρο, για να γίνουν εξετάσεις. Μέχρι εκείνη την ημέρα εμείς βλέπαμε ένα υγιέστατο μωρό χωρίς να υπάρχει κάτι να μα προβληματίσει. Πήγε στο νοσοκομείο Πεντέλης και με τις πρώτες εξετάσεις κατάλαβαν τι συμβαίνει. Το μωρό και η μαμά του, μπήκαν σε ένα ασθενοφόρο και πήγαν στο “Ελπίδα”».

Εκεί, οι γιατροί ενημέρωσαν την μητέρα της μικρής πως πάσχει από βρεφική λευχαιμία και η κατάστασή της είναι σοβαρή. Ακολούθησε 1,5 χρόνος νοσηλείας, με το μωράκι να δίνει καθημερινό αγώνα για τη ζωή του. Έκανε μια σειρά χημειοθεραπειών, εξαιτίας των οποίων βρέθηκε δυο φορές στην εντατική, και ήταν το πρώτο μωρό που δέχθηκε μονοκλωνικά αντισώματα και άνοιξε το δρόμο και για άλλα μωράκια.

Η μεταμόσχευση που της έσωσε τη ζωή

Το καλοκαίρι του 2021 ξεκίνησε η διαδικασία της πρώτης μεταμόσχευσης και βρέθηκε δότης 100% συμβατός. Μετά τη μεταμόσχευση, κι ενώ το παιδί πήγαινε καλά, έκανε μία επιπλοκή και εμφανίστηκε ξανά η ασθένεια.

Ακολούθησε δεύτερη μεταμόσχευση, πάλι από 100% συμβατό δότη από το Ισραήλ, και από τότε η μικρή Άννα Αποστολία είναι καλά.

Όλο αυτό το διάστημα, η μικρή μαζί με τους στενούς συγγενείς της δεν έχασαν το κουράγιο και την αισιοδοξία τους. «Από την πρώτη μέρα μέσα στο νοσοκομείο, ντυνόταν με διαφορετικά φορέματα, κάναμε χημειοθεραπείες με τα καλύτερα ρούχα μας, όταν ήταν κάπως καλύτερα και μπορούσε, κάναμε πάρτι. Ακούγαμε τραγούδια, χορεύαμε. Τραγουδούσαμε και έξω από την εντατική για να της στείλουμε θετική ενέργεια», λέει συγκινημένη η θεία του μικρού κοριτσιού.

Έκτοτε, η κα. Βασιλοπούλου ξεκίνησε τον δικό της αγώνα για την ενημέρωση των πολιτών έτσι ώστε να υπάρξουν όσο το δυνατόν περισσότεροι δότες.

«Έχω ένα στόχο, έναν ιερό σκοπό που λέγεται εκπαίδευση, ενημέρωση και όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για να μπορεί ο κόσμος να καταλάβει τη διαδικασία και τη μεταμόσχευση μυελού των οστών. Το θέμα είναι «γίνε δότης μυελού των οστών». Ευχαριστώ προσωπικά τον κ. Μπονάνο που συνδράμει και αντιλαμβάνεται το μέγεθος και την ανάγκη αυτή».

 

Πηγή: https://www.thebest.gr/

Ένας μεγάλος νικητής της ζωή. Κατατρόπωσε δύο φορές την λευχαιμία «Ήξερα ότι μπορεί να πέθαινα αλλά χαμογελούσα»

Ο μεγάλος μαχητής της ζωής που κέρδισε δύο φορές τη λευχαιμία, Νεόφυτος Νεοφύτου, μίλησε στο OMEGAlive για τη δύσκολη περιπέτεια υγείας του στην εφηβική ηλικία, το θαύμα που βίωσε, στέλνοντας ηχηρά μηνύματα, καθώς αποτελεί ένα ζωντανό παράδειγμα ότι ο καρκίνος μπορεί να νικηθεί.

Ο 42χρονος πλέον σήμερα, Νεόφυτος Νεοφύτου, διαγνώστηκε με λευχαιμία δύο φορές, το 1993 σε ηλικία 11χρονών στο πόδι και αργότερα ξανά το 1996 στην εφηβική ηλικία των 14 στα γεννητικά όργανα, όμως πάλεψε με το θηρίο και στέλνει μηνύματα ελπίδας και αισιοδοξίας σε όσους δίνουν τη δική τους μάχη με τον καρκίνο.

Τριάντα χρόνια μετά την δύσκολη περιπέτεια υγείας του δίνει κουράγιο σε όσους σήμερα υποφέρουν και εξιστορεί πως άρχισε ο δικός του Γολγοθάς. Όλα άρχισαν όταν παρουσίασε πρόβλημα στα πόδια του. Ο κ. Νεοφύτου ανέφερε ότι «όταν διαγνώστηκα για πρώτη φορά ήταν διακοπές του Πάσχα και ξαφνικά όπως καθόμουνα στον καναπέ του σπιτιού και έβλεπα τηλεόραση, σηκώθηκα και κούτσαινε το αριστερό μου πόδι, οι γονείς μου νόμιζαν ότι είχα χτυπήσει στο σχολείο και ήταν κάτι περαστικό. Ωστόσο, στις δεκαπέντε μέρες άρχισε να κουτσαίνει και το δεξί μου, τότε άρχισε η περιπέτεια με τους γιατρούς. Θυμάμαι ενδεικτικά είχαμε πάει σε έντεκα διαφορετικούς γιατρούς και ο καθένας έβγαζε διαφορετικές διαγνώσεις. Μετά από αναλύσεις αίματος, διαπιστώθηκε ότι είχα χαμηλή αιμοσφαιρίνη και χαμηλά αιμοσφαίρια και από εκεί άρχισα να ανεβαίνω το δικό μου Γολγοθά».

«Οι γονείς μου, δεν μου είπαν ποτέ ότι είχα λευχαιμία, για να με προστατέψουν. Το είχα μάθει εντελώς τυχαία. Όταν το έμαθα ήμουν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, αλλά καθημερινά οι ψυχολόγοι του Μακάρειου Νοσοκομείου, ο γιατρός, οι νοσοκόμες μας έκαναν να νιώθουμε σαν μια οικογένεια. Ενδεικτικό είναι, ότι όταν πήγαινα στον θάλαμο να κάνω τις χημειοθεραπείες μου, ήξερα ότι μπορούσε να χάσω τη ζωή μου ώστόσο, πήγαινα εκεί χαμογελώντας. Μου έδωσαν πολλή δύναμη και κατάφερα να μετατρέψω την κατάθλιψη και τον πόνο σε δύναμη. Είχα χτυπήσει το χέρι μου κάτω στο κρεβάτι και είχα πει θα τα καταφέρω, θα νικήσω», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Ερωτηθείς για το ποιες ήταν οι αντιδράσεις των συμμαθητών του στο σχολείο, υπογράμμισε ότι αρχικά, είχαν απομακρυνθεί σχεδόν όλοι από εκείνον και διερωτόταν το γιατί, στην πορεία όμως, δέχτηκε σημαντική βοήθεια από τους φίλους του. «Την πρώτη μέρα που πήγα Λύκειο, πήγα με το καπελάκι, διότι ήταν νέο το περιβάλλον και ένιωθα ντροπή, ωστόσο, τις επόμενες μέρες έβγαλα το καπελάκι, ήταν ξυρισμένο το κεφάλι μου και έκανα τα αστεία μου», δήλωσε.

Το θαύμα και η πίστη προς τον Θεό

Ο μεγάλος μαχητής και νικητής της ζωής αναφέρθηκε σε ένα περιστατικό που τον έφερε πιο κοντά στον Θεό. «Θυμάμαι ένα καλοκαίρι είχα πάθει σοβαρής μορφής πνευμονία και μεταφέρθηκα εσπευσμένα στο Μακάρειο με 42 πυρετό, εκείνο το διάστημα κινδύνευα να χάσω τη ζωή μου. Μου είχαν βάλει μάσκα οξυγόνου και μηχανήματα ενωμένα με την καρδία μου και επί δεκαπέντε μέρες έπρεπε να κοιμάμαι καθιστός, τότε γνώρισα και την πίστη μου από τον πάτερ Παΐσιο, ο οποίος ερχόταν στο παιδογκολογικό και προσευχόταν για μένα», υπογράμμισε.

Ο κ. Νεοφύτου μίλησε συγκινημένος για το θαύμα που βίωσε νοσηλευόμενος στο Νοσοκομείο. «Τη δεύτερη φορά που διαγνώστηκα με λευχαιμία», όπως δήλωσε «μου είχαν βάλει καθετήρα Hickman, σε μια απλή ρουτίνα συνκαθαρισμού, καθώς μου έβαλε ένα φάρμακο μέσα η νοσοκόμα, ένιωσα ένα ρίγος σε εκείνο το σημείο και την ρωτάω τι μου έχεις κάνει διαφορετικό και μου απαντάει «Νεόφυτε μου, δεν έκανα κάτι διαφορετικό». Εκείνη τη στιγμή έχασα τις αισθήσεις μου, το μόνο που θυμάμαι είναι τον πανικό της νοσοκόμας και των γιατρών να έρθουν κοντά μου». «Όταν έχασα τις αισθήσεις μου», όπως περιέγραψε, «έβλεπα τον εαυτό μου να πέφτει σε ένα τεράστιο πηγάδι, θυμάμαι ότι κούναγα τα χέρια μου τα πόδια μου ένιωθα μια γαλήνη και αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι ότι έπεφτα για ώρες ολόκληρες. Ξαφνικά, εμφανίστηκε ένα φωτεινό πρόσωπο στο στόμιο του πηγαδιού και με τράβηξε επάνω σε κλάσματα δευτερολέπτου, ενώ έβλεπα ότι έπεφτα για ώρες. Όταν ήρθα πίσω το μόνο πράγμα που θυμάμαι να λένε είναι ότι «ευτυχώς ήρθε πίσω». Η πρώτη ερώτηση που έκανα στη νοσοκόμα ήταν πόσες ώρες έχει που λείπω, και μου λέει κράτησε για 1-2 δευτερόλεπτα. Πάντα πίστευα και θα πιστεύω ότι ήταν ο ίδιος ο Θεός που με τράβηξε επάνω», δήλωσε.

Η στήριξη στον συνάνθρωπο

Από τα 15 μου, όπως ανέφερε, μιλάω σε άλλα άτομα που δίνουν τη δική τους μάχη, για να τους δώσω δύναμη και θάρρος. «Είναι διαφορετικό το πώς ζουν τα παιδιά τον καρκίνο ή τη λευχαιμία και διαφορετικό το πώς το βιώνουν οι γονείς», τόνισε.

Ο κ. Νεοφύτου δήλωσε επίσης, ότι όταν μια φίλη του είχε διαγνωστεί με καρκίνο και είχε χάσει τα μαλλιά της, την επόμενη μέρα είχε ξυρίσει και ο ίδιος το κεφάλι του ως ένδειξη συμπαράστασης. «Η ομορφιά ενός ανθρώπου είναι στην ψυχή και όχι στα μαλλιά. Αν καταφέρω, να ζωγραφίσω ένα χαμόγελο στο πρόσωπο ενός ανθρώπου για μένα είναι επιτυχία», πρόσθεσε.

Το να βοηθάμε ένα συνάνθρωπο μας, τόνισε, δεν σημαίνει πάντα οικονομική βοήθεια, ακόμα και μια αγκαλιά στην δύσκολη στιγμή, ένα φιλί στο μέτωπο, ένας καλός λόγος, αυτό δίνει πολλή δύναμη.
«Εξάλλου, τα ποσοστά ίασης για τη λευχαιμία, το 1993 ήταν στο 70% οι πιθανότητες να νικήσεις τον καρκίνο, ενώ σήμερα είναι περισσότερα από 82%», συμπλήρωσε.

Ερωτηθείς για το ποια είναι τα μηνύματα που θέλει να στείλει στα παιδιά, ο κ. Νεοφύτου απάντησε ότι πρέπει να μην φοβούνται και να πιστεύουν ότι όλα θα πάνε καλά. «Σήμερα είμαι καλά, σήμερα παλεύω με την λευχαιμία, είμαι ζωντανός, είμαι εδώ παλεύω, δεν έχω χάσει τη μάχη! Όταν πεις θα τα καταφέρω και αλλάξει και η ψυχολογία σου, τότε μπορείς να νικήσεις πολλά πράγματα. Να μην φοβούνται τα παιδία και οι γονείς, διότι ο καρκίνος μπορεί να νικηθεί, έχουν αλλάξει τα δεδομένα. Καμία φορά ακούμε δυστυχώς παιδιά να μην τα καταφέρνουν, ωστόσο τα ποσοστά ίασης έχουν αυξηθεί, να υπενθυμίσουμε, μάλιστα, ότι μιλάμε για καρκίνο και για λευχαιμία και όχι για μια απλή ασθένεια».

«Ο καρκίνος μπορεί να νικηθεί! Θα βγείτε νικητές! Θα τα καταφέρετε!», είπε καταλήγοντας σε όσους δίνουν την δική τους μάχη και παλεύουν με τον καρκίνο.

 

 

Πηγή: https://omegalive.com.cy/

 

Η 4χρονη Ναυσικά νίκησε τον καρκίνο και χτυπά δυνατά το καμπανάκι της ζωής (video)

Τα πιο ωραία νέα της σημερινής ημέρας δεν είναι άλλα από αυτά του εξιτηρίου της μικρής Ναυσικάς από το παιδογκολογικό!

Η ανάρτηση της μητέρας της, με το βίντεο που δείχνει τη μικρούλα να χτυπά δυνατά το καμπανάκι του νοσοκομείου, δείχνοντας έτσι, ότι νίκησε, μας έκανε να δακρύσουμε!

Το 4 ετών κοριτσάκι έδινε εδώ και δύο χρόνια την πιο σκληρή μάχη της ζωής του. Στο πλευρό του βρίσκονταν οι γονείς και η αδερφούλα του, να το στηρίζουν και να προσεύχονται. Η δε μαμά της δεν σταματά να στηρίζει και κάθε άλλο παιδί της Κύπρου που μάχεται με το τέρας.

«Θα ήθελα να πω πολλά, αλλά θα κρατήσω μόνο αυτό Δύναμη, Πίστη και Υπομονή», αναφέρει η κ. Χρυσώ Ττομά. Η ίδια μας έδωσε την άδεια να κοινοποιήσουμε το συγκινητικό βίντεο που δίνει ελπίδα σε κάθε γονιό που βρίσκεται σε αυτή την εφιαλτική θέση:

«Δε θα πω πολλά γιατί δεν θα τελειώσω. Μετά από πολλές χημειοθεραπείες και φάρμακα. Μετά από πολύ πόνο και κλάμα. Μετά από παλιάτσος για να με βλέπεις χαρούμενη και να σε κάνω χαρούμενη γιατί σε αυτή την αρρώστια πρέπει να δίνουμε θετική ενέργεια. Μετά από τόσα που έμαθα για σένα πόση δύναμη έχεις μέσα σου. Τα καταφέραμε ψυχή μου εύχομαι πόνο να μην ξανανιώσεις πότε θα είμαι πάντα δίπλα σου να σου κρατώ το χέρι. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο παιδοογκολογικο τμήμα στους γιατρούς μας που ήταν πάντα δίπλα μας και σε όλους εσάς για της προσευχές σας», γράφει η κ. Χρυσώ Ττομά.

Πηγή: https://www.diaforetiko.gr

Η συγκινητική ιστορία μιας 28χρονης που νίκησε το «τέρας»

Η διάγνωση, η μάχη, οι αφόρητοι πόνοι και η νίκη μιας καρκινοπαθούς

«Να έχουμε την υγεία μας και όλα τα άλλα θα γίνουν», «καλά είμαι μωρέ», «σιγά μην πάω να με δει γιατρός». Φράσεις τόσο ρεαλιστικές και συνηθισμένες που στην πραγματικότητα, με απροκάλυπτο θράσος συνηθίζουμε να ξεχνάμε  την σημασία τους.

Κάπως έτσι ξεκινάει και η ιστορία της Πετρούλας, μιας γυναίκας που έδωσε την δική της μάχη και βγήκε νικήτρια στον μεγαλύτερο αγώνα. Τον αγώνα της ζωής.

«Ήμουν μόλις 28 ετών, όταν διαγνώστηκα με καρκίνο στον τράχηλο της μήτρας. Είχα πάει για την καθιερωμένη επίσκεψη στο γυναικολόγο μου, την οποία λανθασμένα είχα αμελήσει για πολύ καιρό. Κάτι «ύποπτο» όμως έμελλε να με βασανίσει για τα επόμενα 5 χρόνια. Φεύγοντας από το ιατρείο, ένιωθα σχεδόν παράλυτη, χαμένη στις σκέψεις μου για το τι πραγματικά μου συμβαίνει, το μόνο πράγμα που σκεφτόμουν ήταν πώς και τι θα πω στους γονείς μου. Ενοχές και ένα κοκτέιλ συναισθημάτων κατέκλυζαν το είναι μου,  σκεπτόμενη  μόνο το βάρος που θα επωμιζόταν η οικογένεια μου.»

Τον Δεκέμβρη του 2009, υποβλήθηκε στην πρώτη χειρουργική της επέμβαση, αυτή της ολικής υστερεκτομής. Όλα κυλούσαν ομαλά με τα αποτελέσματα της βιοψίας να είναι με το μέρος της και την ελπίδα ότι όλα είχαν τελειώσει… μάταια όμως.

«Ένα χρόνο μετά, ήταν Παρασκευή πρωί θυμάμαι, ξύπνησα με ακατάσχετη αιμορραγία. Εσπευσμένα οδηγήθηκα στο νοσοκομείο και εκεί μετά από μια σειρά εξαντλητικών εξετάσεων επιβεβαιώθηκαν οι φόβοι μου για την επιστροφή του χειρότερου εχθρού μου.

Εκεί συνειδητοποίησα ότι τώρα ξεκινάει ο πραγματικός αγώνας και ότι τα δυσκολότερα ήταν όντως μπροστά μου, αφού έπρεπε να αντιμετωπιστεί  ένας όγκος 8 εκατοστών στο μεσοθωράκιο, τη στιγμή που χειρουργείο επιδέχεται όγκος 4 εκατοστών!. Ακολούθησε ένας βάναυσος κύκλος χημειοθεραπειών και  ακτινοβολιών. Είχα ακούσει τους γιατρούς μου μάλιστα πολλές φορές να τις χαρακτηρίζουν και σαν «βόμβες», εξαιτίας της έντασης τους. Ένα διάστημα μάλιστα, ο συνδυασμός των θεραπειών, είχε αλλοιώσει πλήρως την γεύση και την όσφρηση μου.

Είχα διαρκώς την αίσθηση της αλκαλικότητας στο στόμα μου. Ως εκ τούτου επινόησα την μέθοδο του μήλου και του λεμονιού. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Οσο κοιμόμουν υπήρχε ένα μήλο στα δεξιά μου και ένα λεμόνι στα αριστερά μου, έτσι ώστε η μυρωδιά και των δύο να με αποσυμφορίζουν».

Ατονία, εξάντληση, τούφες με μαλλιά και απώλεια κιλών ο απολογισμός.

«Όταν η ασθένεια με επισκέφτηκε ξανά με ταλαιπώρησε πραγματικά πολύ. Προκάλεσε βαθιά σημάδια μέσα μου και συντέλεσε πλήρως  στην ανάδυση πτυχών του εαυτού μου, που ως τότε δεν είχα ανακαλύψει. Η δεύτερη περιπέτεια που έζησα με τον καρκίνο ήταν πολύ τραυματική, τόσο για μένα όσο και για την οικογένεια μου. Όμως έκτοτε  δεν με τρομάζει και δεν με φοβίζει τίποτα, πιστεύω στον Θεό, προσεύχομαι διαρκώς και αφήνομαι πλήρως στα χέρια του.»

Άραγε ξέρουμε πράγματι τι θα πει πόνος; Είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε το δώρο της ζωής μέχρι όντως να απειληθεί η υγεία μας;

«Το 2013 έφτασα στα όρια μου. Όπως έμαθα εκ των υστέρων, 2 μήνες και κάτι ήταν το μέγιστο προσδόκιμο ζωής που μου έδιναν οι γιατροί, αφού εκτός από τον καρκίνο, πλέον είχα να αντιμετωπίσω και ένα λεμφοοίδημα στο αριστερό μου πόδι. Το συγκεκριμένο πιθανότατα να εμφανίστηκε λόγω της αφαίρεσης των λεμφαδένων κοντά στον τράχηλο, για προληπτικούς λόγους, με αποτέλεσμα το αίμα  να μην κυκλοφορεί σωστά και εγώ να έχω αφόρητους πόνους και πρήξιμο. Ξέρεις άραγε τι πάει να πει πόνος; Και δεν εννοώ αυτόν με τις κραυγές, τα δάκρυα ή τους λυγμούς. Μιλάω για τον άλλον, που τα μάτια βουρκώνουν, που ο κόμπος φτάνει στο λαιμό σου και αναγκάζεσαι να δαγκώσεις τα χείλη σου τόσο σφιχτά για να μην κυλήσει ούτε δάκρυ, που η καρδιά σου κοντεύει να σπάσει και εσύ προσπαθείς να μην κάνεις θόρυβο. Γι’ αυτόν τον πόνο μιλάω.»

Η ζωή σε πολεμάει πολλές φορές, προσπαθεί να σε λυγίσει και κάποιες τα καταφέρνει. Προσπαθεί να κλέψει ανθρώπους που αγαπάς, να σε κάνει να ματώνεις. Εκεί είναι που χρειαζόμαστε ανθρώπους που θα μας βοηθήσουν, θα μας στηρίξουν και θα κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να μην  εκλείψει η ελπίδα και το χαμόγελο μας.

«Εμένα ευτυχώς το περιβάλλον μου υπήρξε απόλυτα υποστηρικτικό. Χωρίς την αδερφή μου, τους γονείς μου, τα ανίψια μου, τους μαθητές μου δεν θα είχα καταφέρει τίποτα. Διώχνω συνειδητά ανθρώπους από κοντά μου. Κάποιοι έφυγαν εύκολα, κάποιοι δύσκολα. Είναι και άλλοι που μένουν δίπλα σου πιστά και το άκουσμα της λέξης «καρκίνος» είναι αφορμή να γίνουν βράχοι, στήριγμα και ώμος να πλαγιάσεις. Να σε ενθαρρύνουν και να σου υπενθυμίσουν  ότι όλα θα πάνε καλά.»

Η ελπίδα, η δύναμη, η αγωνιστικότητα είναι πολύτιμα στοιχεία της πορείας και της έκβασης του προσωπικού αγώνα του καθενός, ενάντια σε κάθε νόσο. Είναι μια νίκη ζωής και μια καινούργια σελίδα στην ύπαρξη μας.

«Δεν σκέφτηκα ποτέ τον θάνατο, είχα όνειρα, άλλωστε ανέτρεψα και τις δυσοίωνες σκέψεις των γιατρών. Νιώθω γενναία πια και ατενίζω το μέλλον με αισιοδοξία και πίστη. Άλλωστε γενναιότητα δεν σημαίνει να μην φοβάσαι να προχωρήσεις, ενώ έχεις να αντιμετωπίσεις έναν δράκο αλλά το να τολμάς να το κάνεις παρόλο που νιώθεις ότι παραλύεις από τον φόβο σου».

 

Πηγή: https://www.in.gr

Πώς αναπτύσσεται ο καρκίνος: Λεπτομερής εξήγηση

 

Ο καρκίνος είναι γνωστός για τον πολυπαραγοντικό χαρακτήρα του. Με άλλα λόγια, υπάρχουν πολλά συστατικά που παίζουν σημαντικό ρόλο σε ένα άτομο που αναπτύσσει αυτόν τον τύπο ασθένειας.

Ο καρκίνος είναι ένας όρος που αναφέρεται σε μια ομάδα ασθενειών που χαρακτηρίζονται από τον γρήγορο και ανεξέλεγκτο πολλαπλασιασμό των κυττάρων στο σώμα. Αλλά έχετε αναρωτηθεί ποτέ για τη διαδικασία με την οποία αναπτύσσεται ο καρκίνος;

Για να αναπτυχθεί αυτή η ασθένεια, τα κύτταρα που απαρτίζουν ένα όργανο πρέπει να υποστούν αλλαγές στο γενετικό τους υλικό ή στις πρωτεΐνες που προέρχονται από αυτά τα γονίδια. Ταυτόχρονα, η προέλευση αυτών των αλλαγών μπορεί να είναι κληρονομική ή σποραδική (αυθόρμητη εμφάνιση).

Υπάρχουν ουσίες που έχουν την ικανότητα να επιταχύνουν ή να πυροδοτήσουν τις διαδικασίες που στη συνέχεια οδηγούν σε έναν συγκεκριμένο τύπο καρκίνου. Αυτές οι ουσίες είναι γνωστές ως καρκινογόνοι παράγοντες και αποτελούν μέρος των παραγόντων κινδύνου για να αναπτύξετε κάποιο είδος καρκίνου.

 

Πώς αναπτύσσεται ο καρκίνος

Ο καρκίνος ξεκινά σε ένα κύτταρο. Αυτό το κύτταρο, δεδομένης της αλλαγής των λειτουργιών του, δραπετεύει από τους βιολογικά επιβαλλόμενους ελέγχους, χωρίζεται στα δύο και αναπτύσσεται ανεξέλεγκτα σε οποιοδήποτε μέρος του σώματος. Αυτή η διαδικασία συνδέεται πλήρως με τα γονίδια, καθώς ο καρκίνος εμπίπτει στην κατηγορία των γενετικών ασθενειών.

Τα γονίδια φέρουν τις απαραίτητες οδηγίες για την παραγωγή των πρωτεϊνών που καθορίζουν τη συμπεριφορά κάθε κυττάρου στο σώμα μας. Υπάρχουν γονίδια πρωτο-ογκογονίδια και γονίδια που καταστέλλουν τον καρκίνο.

• Τα πρωτο-ογκογόνα είναι τα γονίδια που είναι υπεύθυνα για τη διέγερση της κυτταρικής διαίρεσης ως θεμελιώδους λειτουργίας για τη ζωή. Η ανάπτυξη των μωρών κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και η επούλωση των τραυμάτων εξαρτώνται και από τα πρωτο-ογκογόνα.
• Τα κατασταλτικά γονίδια, από την άλλη πλευρά, είναι υπεύθυνα για την αντιμετώπιση των παραπάνω διαδικασιών.

Οποιαδήποτε μεταβολή στην ισορροπία μεταξύ των λειτουργιών των πρωτο-ογκογονιδίων και των γονιδιακών κατασταλτικών καρκίνου προκαλεί ανωμαλίες στο κυτταρικό σύστημα ελέγχου.

Αυτή η ανισορροπία μπορεί να οδηγήσει σε αύξηση της παραγωγής μιας πρωτεΐνης που προορίζεται για την ανάπτυξη των κυττάρων. Αυτό, ταυτόχρονα, παράγει τον πολλαπλασιασμό ενός τύπου ανώμαλου κυττάρου.

Μια άλλη περίπτωση μπορεί να οδηγήσει στην παραγωγή μιας πρωτεΐνης με ανώμαλα χαρακτηριστικά που δεν μπορεί να αποκαταστήσει τη βλάβη που προκαλείται σε ένα κύτταρο. Αυτό επηρεάζει ένα συγκεκριμένο όργανο.

Πώς αναπτύσσεται ο καρκίνος: Παράγοντες κινδύνου

Ο καρκίνος είναι πολυπαραγοντικός στη φύση. Με άλλα λόγια, υπάρχουν πολλά συστατικά που παίζουν σημαντικό ρόλο στα άτομα που αναπτύσσουν αυτόν τον τύπο ασθένειας. Έτσι, η επιστήμη μπόρεσε να εντοπίσει παράγοντες που αυξάνουν την πιθανότητα (κίνδυνο) να υποφέρουν οι άνθρωποι από τουλάχιστον ένα είδος καρκίνου. Αυτοί οι παράγοντες είναι γνωστοί ως παράγοντες κινδύνου.

Μπορούμε να κατανοήσουμε περισσότερα για την έννοια των παραγόντων κινδύνου κοιτάζοντας τον ορισμό που παρέχεται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας:

«Οποιοδήποτε χαρακτηριστικό ή έκθεση ενός ατόμου που αυξάνει την πιθανότητα να υποφέρει από ασθένεια ή τραυματισμό».

Από αυτή την προοπτική, οι παράγοντες κινδύνου μπορεί να περιλαμβάνουν την έκθεση σε χημικά προϊόντα, προσωπικές συνήθειες ή την εργασία που εκτελεί ένα άτομο. Οι ειδικοί συχνά θεωρούν το οικογενειακό ιστορικό (ένα άμεσο μέλος της οικογένειας που είχε καρκίνο) ως έναν από τους σημαντικότερους παράγοντες κινδύνου για τον κληρονομικό καρκίνο.

 

Πώς αναπτύσσεται ο καρκίνος: Οι μηχανισμοί

Για να πραγματοποιηθούν οι αλλαγές που επηρεάζουν τα γονίδια που είναι υπεύθυνα για τον καρκίνο, πρέπει να πραγματοποιηθούν διάφορες διαδικασίες. Μεταξύ αυτών των διαδικασιών, μπορούμε να επισημάνουμε:

• Έκθεση σε καρκινογόνες ουσίες
• Αυθόρμητα γενετικά σφάλματα που συμβαίνουν κατά την ανάπτυξη των κυττάρων
• Κληρονομικές γενετικές μεταλλάξεις

Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε στις δύο πρώτες διαδικασίες που αναφέρονται παραπάνω ως σποραδικοί καρκίνοι, οι οποίοι όλοι έχουν την ίδια ιδιαιτερότητα. Οι γενετικές αυτές αλλοιώσεις εξαρτώνται από το 80% από την έκθεση σε περιβαλλοντικούς παράγοντες κινδύνου (λοιμώξεις, ακτινοβολία, χημικές ουσίες).

Σύνδρομο οικογενειακού καρκίνου

Την περίπτωση των κληρονομικών γενετικών μεταλλάξεων, μπορούμε να την ονομάσουμε ως σύνδρομο οικογενειακού καρκίνου. Το σύνδρομο οικογενειακού καρκίνου είναι ένας τύπος κληρονομικής διαταραχής. Αυτό σημαίνει ότι τα μέλη μιας οικογένειας διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο ανάπτυξης ορισμένων τύπων καρκίνου.

Ο καρκίνος είναι σχετικά κοινός. Στην πραγματικότητα, στις Ηνωμένες Πολιτείες, εκτιμάται ότι 1 στα 3 άτομα θα υποφέρουν από κάποιο είδος καρκίνου. Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι ασυνήθιστο για περισσότερα από ένα άτομα στην ίδια οικογένεια να έχουν καρκίνο.

Ωστόσο, είναι σημαντικό να επισημάνουμε ότι το γεγονός ότι υπάρχουν περισσότερες από μία περιπτώσεις καρκίνου στην ίδια οικογένεια, δεν σημαίνει απαραίτητα σύνδρομο οικογενειακού καρκίνου.

Όταν πολλές περιπτώσεις καρκίνου εμφανίζονται στην ίδια οικογένεια, συχνά σχετίζεται με την έκθεση. Με άλλα λόγια, τα μέλη της οικογένειας έχουν εκτεθεί στον ίδιο κοινό παράγοντα κινδύνου, για παράδειγμα, τον καπνό.

Έτσι, έχοντας όλα αυτά κατά νου, μπορούμε να πούμε ότι εξετάζουμε το σύνδρομο οικογενειακού καρκίνου όταν:

• Ο ίδιος τύπος καρκίνου εμφανίζεται σε περισσότερα από ένα μέλη μιας οικογένειας
• Ο καρκίνος εμφανίζεται σε μικρότερη ηλικία από το συνηθισμένο (για παράδειγμα, καρκίνος του μαστού σε μια γυναίκα 20 ετών)
• Περισσότεροι από ένας τύποι καρκίνου αναπτύσσονται στο ίδιο άτομο (μια γυναίκα με καρκίνο του μαστού και καρκίνο των ωοθηκών)
• Ο καρκίνος εμφανίζεται και στα δύο όργανα σε ένα ζευγάρι (και τα δύο στήθη, και οι δύο ωοθήκες, και τα δύο νεφρά)
• Ο καρκίνος εμφανίζεται σε πολλές γενιές της ίδιας οικογένειας

Περίληψη

Ο όρος καρκίνος συγκεντρώνει μια σειρά ασθενειών με ένα κοινό χαρακτηριστικό. Αυτό το κοινό χαρακτηριστικό είναι ο γρήγορος και ανεξέλεγκτος πολλαπλασιασμός των κυττάρων στο σώμα. Ταυτόχρονα, αυτό μπορεί να σχετίζεται με περιβαλλοντικούς παράγοντες, τον τρόπο ζωής και το οικογενειακό ιστορικό αυτής της ασθένειας.

 

Πηγή: https://meygeia.gr

Ο γιός μου στέλνει ένα μήνυμα αφιερωμένο στους μαχητές του καρκίνου!

 

«Με λένε Λεωνίδα και είμαι 12 χρόνων.

Σήμερα 4 Φεβρουαρίου είναι παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου.

Για τον καρκίνο άκουσα πρώτη φορά όταν πήγαινα στην Τετάρτη δημοτικού. Μου μίλησε ο μπαμπάς μου γιατί πριν λίγο καιρό είχε γίνει δότης μυελού των οστών. Μου είπε ότι ο καρκίνος είναι μια αρρώστια που μοιάζει με γίγαντα και έρχεται να τα βάλει με τους ανθρώπους. Μπορεί να πάει σε οποιανδήποτε άνθρωπο χωρίς διακρίσεις από μόνος του έτσι ξαφνικά. Ακόμα και στα παιδιά. Αν ενωθούμε όλοι μαζί, μου είπε, μπορούμε να τον πολεμήσουμε καλύτερα αυτόν τον γίγαντα. Θα πρέπει να γίνουμε όλοι δότες μυελού των οστών γιατί ένας δότης μπορεί να σώσει έναν άνθρωπο. Και δεν ξέρουμε ποιανού πόρτα θα χτυπήσει ο γίγαντας. Τον ρώτησα αν μπορώ να γίνω δότης και μου είπε ότι θα πρέπει να γίνω ενήλικας για να πάρω μια τέτοια απόφαση άλλα αν θέλω να βοηθήσω από την ηλικία που βρίσκομαι θα μπορούσα να αφήσω τα μαλλιά μου μακριά και όταν φτάσουν στο απαραίτητο μήκος να τα δωρίσω για να φτιάξουν περούκες για άτομα που νοσούν από καρκίνο. Αμέσως του είπα ότι θέλω να το κάνω και να τα μακρύνω για αυτό τον σκοπό. Νόμιζε ότι έκανα πλάκα, αλλά το ήθελα πολύ. Από εκείνη την μέρα και για σχεδόν 2 χρόνια τα μαλλιά μου δεν τα κούρεψα, τα χτένιζα, τα έλουζα και τα περιποιούμουνα μόνο για αυτούς, για αυτούς που έδιναν την μάχη με τον γίγαντα.

Μέσα σ αυτά τα χρόνια ο γίγαντας χτύπησε και την πόρτα της δικής μου οικογένειας. Αλλά δεν ήξερε με ποιον πήγε να τα βάλει. Αυτή την στιγμή που γράφω αυτό το γράμμα ο γίγαντας χάνει και στο τέλος είμαι σίγουρος ότι θα το μετανιώσει πολύ πικρά για τον αντίπαλο που διάλεξε να τα βάλει.

Πριν λίγο καιρό τα μαλλιά μου είχαν φτάσει στο απαραίτητο μήκος τα έκοψα και τα πήγα με τους γονείς μου και τα παραδώσαμε στο άλμα ζωής. Εκεί θα τα χρησιμοποιήσουν για να κάνουν περούκες.

Εύχομαι σε όλους που δίνουν την μάχη τους να έχουν δύναμη να μην τα παρατήσουν ποτέ, με όσες δυνάμεις έχουν να πολεμούν και στο τέλος θα τα καταφέρουν. Θα ήθελα όλοι οι άνθρωποι να ενωθούν για να νικήσουμε τον καρκίνο. Να γίνουν όλοι δότες μυελού των οστών και μπορούν να γίνουν πολύ εύκολα με δείγμα από το σάλιο. Τους ανθρώπους αυτούς θα πρέπει να τους σκεφτόμαστε κάθε μέρα και όχι μόνο στις 4 Φεβρουαρίου. Είναι μαχητές της ζωής!!!»

 

Πηγή: https://cancergr.blogspot.com

 

«Στα τσακίδια, λευχαιμία!»

 

Η ιστορία της μαμάς Έφης και της 5χρονης Ολυμπίας που νίκησε τον καρκίνο

 Εκείνη ήρθε ξαφνικά ύπουλα χωρίς ιδιαίτερα εμφανή σημάδια.

Σιγά σιγά το παιδί μου κουραζόταν εύκολα και για λίγες μέρες είχε κάποια δέκατα. Πήγαμε για εξετάσεις. Ήταν όλα καλά. Ώσπου ένα αυγουστιάτικο καλοκαιρινό βραδύ, οκτώ Αυγούστου ήταν, αποφάσισε να εμφανιστεί.

Πυρετός 38 και αμέσως χτύπησαν καμπανάκια στο μυαλό μου. Κάτι συμβαίνει με το παιδί.

Η Οξεία Λεμφοβλαστική Λευχαιμία μπήκε στην ζωή μας εκβιαστικά. Αποφάσισε να αλλάξει την οικογενειακή μας γαλήνη. Είχε αποφασίσει να πάρει την ζωή του παιδιού μου. Η ζωή μου άλλαξε τόσο βίαια τόσο απότομα…

Μέσα σε ένα βράδυ. Κατέβαινα τα σκαλιά του Παιδογκολογικου και σκεφτόμουν ότι ζω ένα όνειρο ότι αυτό δεν γίνεται να συμβαίνει. Μέχρι χθες το παιδί μου ήταν καλά. Τι ήταν αυτό που το πυροδότησε; Τι ήταν αυτό που άλλαξε τα πάντα; Και όσο ψάχνεις «γιατί» , τα «γιατί» δεν υπάρχουν. Οι γιατροί σου λένε δεν υπάρχει «γιατί»… ΕΤΥΧΕ!

Το μόνο που θυμάμαι ήταν τα λόγια του γιατρού. Έχει καλή πρόγνωση αλλά χρειάζεται θεραπεία που θα κρατήσει αρκετό καιρό. Κατάλαβα ότι ξεκίνησε ένας αγώνας μεγάλος. Επιστρατεύθηκαν όλα τα μέσα: γιαγιάδες παππούδες, συγγενείς. Ο καρκίνος χρειάζεται την συνδρομή όλης της οικογένειας. Εγώ έπρεπε να ήμουν όλη την μέρα και την νύχτα στο νοσοκομείο. Ο σύζυγος μου πηγαινοερχόταν γιατί είχαμε και την δεύτερη μας κόρη. Το νοσοκομείο έγινε δεύτερο σπίτι μας. Τους 2 πρώτους μήνες δεν βγήκα καθόλου από το νοσοκομείο.

Είχα «ιδρυματοποιηθεί».

Παίρναμε μικρές ανάσες και πηγαίναμε σπίτι μας μερικές μέρες, όταν ο οργανισμός της Ολυμπίας το επέτρεπε. Κάθε φόρα που έμπαινα στο σπίτι το θεωρούσα μεγάλη ευτυχία.

Τελειώνοντας η θεραπεία, τελειώσανε και τα βάσανα μας , κατά μια έννοια.

Πλέον η ζωή μας μπήκε στην καθημερινότητα…
Η Ολυμπία είναι πέντε ετών. Είναι ένα πανέξυπνο παιδί. Ήδη μιλάει δύο γλώσσες. Η ζωή μας όμως άλλαξε και κάθε μέρα που περνάει την μετρώ σαν νίκη. Σαν νίκη μέχρι να περάσουν τα πέντε χρόνια που θεωρητικά το παιδί μου θα έχει θεραπευτεί. Σε όλη αυτή την πορεία είδα οικογένειες να διαλύονται, άνθρωποι που έμειναν πολλά χρόνια στα νοσοκομεία αλλά δεν είχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Όσοι ζείτε μια φυσιολογική ζωή μπορείτε να δώσετε ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά σε όλα τα παιδιά που δίνουν τον αγώνα τους.

Μπορείτε να γίνετε δοτές εθελοντές του μυελού των οστών, να πάτε στα παιδιατρικά νοσοκομεία να δώσετε αίμα γιατί ο καρκίνος διακρίσεις δεν κάνει.

Χτυπάει αλύπητα αθώες παιδικές ψυχές και οφείλουμε όλοι να βοηθήσουμε.

Να είστε όλοι καλά που βοηθήσατε το παιδί μου να ζει μια φυσιολογική ζωή αλλά μην θεωρείτε τίποτα δεδομένο στην ζωής.
Η κόρη μου είναι μια ηρωίδα, είναι ένα πετυχημένο παιδί γιατί έδωσε μόλις στα δύο της χρόνια την μεγαλύτερη μάχη, την μάχη για την ζωή και την κέρδισε.
Αποτελεί πρότυπο μας και είμαστε περήφανοι για εκείνη.

Μαμά Έφη.

Πηγή: https://karkinaki.gr