Όταν η Δέσποινα συνάντησε τον δότη μυελού των οστών που της έσωσε τη ζωή!

 

Η πιθανότητα να βρει ένας ασθενής με αιματολογικό νόσημα συμβατό δότη κυμαίνεται από μία στις 200.000 έως μία στο εκατομμύριο. Η Δέσποινα βρήκε τον «δότη νούμερο 198». Η συνάντησή τους δύο χρόνια μετά, την ημέρα των γενεθλίων της, ήταν μια μεγάλη, συγκινητική γιορτή

Ήταν ένα συνηθισμένο σαββατιάτικο απόγευμα για τον Σάκη Βαλαβάνη. Βρισκόταν στο γήπεδο της ομάδας χάντμπολ που προπονεί στη Δράμα και περίμενε να ξεκινήσει ο αγώνας του. Όσο οι αθλητές του έκαναν την προθέρμανσή τους, πετάχτηκε για λίγα λεπτά στο κυλικείο. Εκεί όπου σίγουρα θα περνούσε κόσμος για μια στάση, είχε στηθεί περίπτερο ενημέρωσης από τον Ερυθρό Σταυρό και το Όραμα Ελπίδας. Στόχος τους να κινητοποιήσουν αθλητές και κοινό να γίνουν εθελοντές δότες μυελού των οστών. 

Η πιθανότητα να βρει ένας ασθενής με αιματολογικό νόσημα συμβατό δότη κυμαίνεται από μία στις 200.000 έως μία στο εκατομμύριο. 

Ο προπονητής δεν χρειάστηκε να το σκεφτεί πολύ. Ήταν ήδη εδώ και χρόνια αιμοδότης και αυτή η δωρεά ήταν κάτι που έτσι και αλλιώς ήθελε να κάνει. Με αυτή την ευκαιρία έγιναν όλα πολύ πιο εύκολα. Η διαδικασία ήταν απλή. Με μια μπατονέτα έδωσε σάλιο, υπέγραψε κάποια έγγραφα και μέσα σε πέντε λεπτά είχε επιστρέψει στον πάγκο του. Με δύο σκέψεις πάλευε συνεχώς μέσα του. «Προφανώς και θέλεις να βρεθείς συμβατός, από την άλλη όμως σκέφτεσαι μακάρι να μη το χρειαστεί ποτέ κανένας». 

«Μπορείς να σώσεις μια ζωή. Θες να συνεχίσεις;»

Δύο χρόνια μετά τη δωρεά του δείγματος, δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από το Οραμα Ελπίδας. Πάγωσε στο άκουσμά του. «Είσαι συμβατός με δέκα στους δέκα δείκτες. Μπορείς να σώσεις μια ζωή. Θες να συνεχίσεις;» ακούει από την άλλη άκρη της γραμμής. Εκείνη τη στιγμή έτυχε να βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη. Πήρε δυο ανάσες και απάντησε: «Εννοείται, πού μπορώ να έρθω;». 
«Συνεχίζουμε με τα χίλια, σκεφτόμουν. Δεν υπήρχε περίπτωση να πάω πίσω ή να το φρενάρω. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να σώσεις μια ζωή, και αυτός που μου δινόταν ήταν ο πιο εύκολος. Ένιωθα ο πιο ευλογημένος άνθρωπος στον κόσμο», εξομολογείται στην «Κ».

Τρεις στους δέκα θα βρουν συμβατό δότη από τα αδέλφια τους. Η ζωή των άλλων επτά εξαρτάται από εθελοντές. 

Το δείγμα του Σάκη είχε πλήρη συμβατότητα με τον ασθενή που χρειαζόταν μεταμόσχευση. Και αυτό είναι εξαιρετικά σπάνιο, αν σκεφτεί κανείς πως η πιθανότητα να βρει ένας ασθενής με αιματολογικό νόσημα συμβατό δότη κυμαίνεται από μία στις 200.000 έως μία στο εκατομμύριο. Οι πιθανότητες συμβατότητας αυξάνονται αν δότης και ασθενής είναι μέλη της ίδιας οικογένειας. Τρεις στους δέκα θα βρουν συμβατό δότη από τα αδέλφια τους. Η ζωή των άλλων επτά εξαρτάται από εθελοντές. Σήμερα στο Οραμα Ελπίδας 160.000 έχουν δώσει επίχρισμα και 357 από αυτούς έχουν βρεθεί συμβατοί. Ο Σάκης ήταν ο νούμερο 198 δότης μυελού.

Αποφασισμένος να προχωρήσει, χρειάστηκε να ακολουθήσει μια τυπική διαδικασία επανελέγχου. Πρώτο βήμα ήταν να του πάρουν αίμα, για να επιβεβαιώσουν τη συμβατότητα, ενώ μετά ακολούθησε και ένα ολοκληρωμένο τσεκ απ. Μια ενδεχόμενη δωρεά γίνεται συνήθως στο διάστημα των επόμενων 2-3 μηνών. Τα αποτελέσματα βγήκαν και ο Σάκης πήρε το «πράσινο φως». Το ραντεβού για τη λήψη του μοσχεύματος ορίστηκε στο Νοσοκομείο «Παπανικολάου» στη Θεσσαλονίκη. Πέντε μέρες πριν γίνει η διαδικασία έκανε καθημερινά μία ένεση με στόχο την κινητοποίηση των αρχέγονων αιμοποιητικών κυττάρων από τον μυελό στο αίμα. Ηταν πια έτοιμος. 

Είναι ουσιαστικά μια μεγαλύτερης διάρκειας αιμοδοσία. Τίποτα παραπάνω.

Ξεκίνησε το ταξίδι μαζί με τον αδελφό του. Θα τον μετέφερε πρώτα στο αεροδρόμιο και μετά θα κατευθυνόταν στο νοσοκομείο. Το μόνο που σκεφτόταν ήταν να μη συμβεί τίποτα στη διαδρομή. Και όμως συνέβη. «Έμεινα με το αμάξι στο “Μακεδονία”. Ηταν ασύλληπτο, έφτασα όμως με ταξί και ήταν όλα έτοιμα. Έκανα ό,τι πιο απλό μπορούσα να κάνω. Κάθεσαι στην αιμοδοσία και, αντί για δέκα λεπτά, αναμένεις πέντε ώρες. Είναι ουσιαστικά μια μεγαλύτερης διάρκειας αιμοδοσία. Τίποτα παραπάνω», εξηγεί. 

Η λήψη του μοσχεύματος με τη δωρεά βλαστοκυττάρων του περιφερικού αίματος είναι η πιο διαδεδομένη μέθοδος, επιλέγεται μάλιστα στο 80% των περιπτώσεων. Η διαδικασία που ακολουθείται είναι παρόμοια με αυτήν που εφαρμόζεται κατά τη δωρεά αιμοπεταλίων. Ο Σάκης, εξοικειωμένος με την αιμοδοσία, δεν φοβόταν καθόλου. Τον ένοιαζε απλώς να πάνε όλα καλά. Η ζωή του συνεχίστηκε κανονικά. Δεν άλλαξε τίποτα. Αλλαξε σίγουρα όμως μια άλλη ζωή. Για τον λήπτη η μόνη πληροφορία που είχε ήταν ότι επρόκειτο για γυναίκα. Στις 12 Απριλίου του ’22 έκανε τη δωρεά. Μία μέρα μετά ο ασκός με το αίμα του ταξίδεψε στην Αθήνα και μεταμοσχεύθηκε με ενδοφλέβια έγχυση –σαν μετάγγιση αίματος– στη γυναίκα που το είχε ανάγκη, που το περίμενε. Ζούσε για αυτό.

Μία ζωή που κρεμόταν από μία κλωστή

Η Δέσποινα με τον γιο της, πριν διαγνωστεί με λευχαιμία.

Η Δέσποινα Βουχούρη νοσηλευόταν στο «Αττικόν». Ένα χρόνο πάλευε με τη λευχαιμία. Η διάγνωσή της έγινε μετά τον καθιερωμένο αιματολογικό της έλεγχο. Οι δείκτες ήταν τόσο υψηλοί, που στην αρχή νόμιζε πως είχε γίνει κάποιο λάθος. «Ευτυχώς που κάνω τις εξετάσεις μου, αλλιώς δεν θα ζούσα», λέει. Από το νησί της, τη Χίο, ταξίδεψε στην Αθήνα για να ακολουθήσει θεραπείες. «Ήμουν 4,5 μήνες στο “Μεταξά”, με πολύ κόπο και αγώνα. Είχα 80% κακά κύτταρα στον μυελό. Οι χημειοθεραπείες μου δεν απέδιδαν. Κάνεις ό,τι μπορείς για να ζήσεις. Βέβαια τραβάς έναν Γολγοθά». Είδε τον εαυτό της να μεταμορφώνεται. Έχασε τα μαλλιά της. Δεν ντράπηκε, ούτε στεναχωρήθηκε, όπως λέει. Και στους διαδρόμους του νοσοκομείου περπατούσε χωρίς μαντίλια. «Ήθελα να αναπνέει το κεφάλι μου και όλο έλεγα στον εαυτό μου “προχωράμε δυναμικά”».

Είχα την πιο σπάνια ομάδα ΑΒ+, κι όμως βρέθηκαν δύο Έλληνες 100% ιστοσυμβατοί. Όποιος προχωρούσε πιο γρήγορα θα με έσωζε.

Ο δρόμος μπροστά της ήταν μακρύς και δύσβατος. Η μεταμόσχευση πια ήταν η μόνη λύση για να ζήσει. «Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, όταν μου το ανακοίνωσαν. Δεν μπορούσα να το χωνέψω. Ρωτούσα ξανά και ξανά τον γιατρό μου. “Θες να πεθάνεις;” μου έλεγε. Όχι. Ποιος θέλει να πεθάνει; Αλλά δεν μπορούσα και αλλιώς». Μία ζωή που κρεμόταν από μία κλωστή. Μία ακόμη ζωή που κρινόταν από την προσφορά και τη θέληση. Όχι τη δική της, όλων των άλλων.

«Ζούσα με μια ανασφάλεια. Λαχταρούσα να βρεθεί δότης. Είχα την πιο σπάνια ομάδα ΑΒ+, κι όμως βρέθηκαν δύο Έλληνες 100% ιστοσυμβατοί. Όποιος προχωρούσε πιο γρήγορα θα με έσωζε». Η Δέσποινα υποβλήθηκε σε νέο κύκλο χημειοθεραπειών. Έπρεπε ο δικός της παθογόνος μυελός να καταστραφεί για να δεχτεί το μόσχευμα του δότη. Τη μέρα της «επανεκκίνησης» την περιγράφει γλαφυρά και φωτεινά. «Θυμάμαι τον γιατρό να μπαίνει στο δωμάτιο με τόσο θετική ενέργεια. Μέσα ήταν και η νοσηλεύτρια. Μου έδωσαν τέτοια δύναμη που δεν αισθανόμουνα ότι έκανα τη μεταμόσχευση. Δεν μπορούσα να το πιστέψω». 

Τώρα πια ψάχνει τα πατήματά της, τους βηματισμούς σε μια νέα ζωή. Νιώθει καλά, ακολουθεί κατά γράμμα τις οδηγίες των γιατρών και συνεχίζει τις θεραπείες της με πίστη και υπομονή. Μια έγνοια είχε μόνο. Να γνωρίσει τον δότη της. 

Η συνάντηση

Ήταν η μέρα γενεθλίων της Δέσποινας  και ο γιο της, ετοίμασε ένα μεγάλο πάρτυ.

Με βάση το πρωτόκολλο η άρση της ανωνυμίας γίνεται μετά από δύο χρόνια και με τη σύμφωνη γνώμη και των δύο πλευρών. Αυτή η ώρα πια είχε φτάσει. Έτσι, ο γιος της αποφάσισε να οργανώσει μια μεγάλη έκπληξη. Ένα γλέντι με μουσική, κεράσματα και περίπου διακόσια άτομα που θα γίνονταν μάρτυρες της πιο συγκινητικής συνάντησης. 

Εκεί η Δέσποινα έμαθε για τον «δότη νούμερο 198»

Η Δέσποινα έλαμπε μέσα στο κόκκινο σύνολό της. Απέναντί της, σε ένα από τα πρώτα τραπέζια βρισκόταν, χωρίς η ίδια να το γνωρίζει, ο δότης της. Στον καταπράσινο κήπο, ανάμεσα σε φωνές και σκόρπια χαμόγελα ο Σάκης λύγιζε. Περίμενε την αποκάλυψη. «Μου λένε ότι είμαι ήρωας. Δεν τον δέχομαι αυτό τον χαρακτηρισμό. Έκανα ό,τι μπορεί να κάνει ο καθένας μας». Η συγκίνησή του δεν τον άφησε να πει πολλά. Απλώς ότι έβαλε τη μέρα της δωρεάς δίπλα από τη γέννηση των παιδιών του. «Σε ευχαριστώ που με έκανες τον πιο όμορφο άνθρωπο του κόσμου», της είπε. «Σε ευχαριστώ που υπάρχεις», του απάντησε.

Συντάκτης: Μαριάννα Χιονά

Πηγή: https://www.kathimerini.gr/

 

 

Πηγή: https://www.kathimerini.gr/

Η νέα θεραπεία για τον καρκίνο αυξάνει την αποτελεσματικότητα χτυπώντας απευθείας τους όγκους

 

Οι χημειοθεραπείες έχουν αποδειχθεί αρκετά επιτυχημένες θεραπείες για τον καρκίνο, όμως έχει ένα σοβαρό πρόβλημα. Το φάρμακο επιτίθεται σε ότι αγγίζει, δημιουργώντας άλλα προβλήματα στο σώμα. Τι θα γινόταν όμως αν μπορούσαμε να την βάλουμε μόνο στα σημεία που χρειάζεται;  Αυτή είναι η ιδέα πίσω από έναν νέο τύπο αντισώματος για την καταπολέμηση του καρκίνου, το οποίο οι επιστήμονες λένε ότι μπορεί να βοηθήσει στην παροχή φαρμάκων χημειοθεραπείας απευθείας στους όγκους που πρέπει να στοχεύσουν αντί να στοχεύουν ολόκληρο το σώμα. Αυτά ονομάζονται συζυγή αντισώματος-φαρμάκου.

Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε μια τέτοια προσέγγιση, Το 2000 ο FDA ενέκρινε την χρήση του πρώτου σύζευξη αντισώματος-φαρμάκου, για την θεραπεία της οξείας μυελογενούς λευχαιμίας. Από τότε έχουν ακολουθήσει τα ίδια βήματα και θεραπείες για άλλα είδη καρκίνου και τα φάρμακα έχουν γίνει πολύ καλύτερα.

Σύμφωνα με μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στο Cancers, περισσότερα από 100 από αυτά τα αντισώματα, που καταπολεμούν τον καρκίνο, βρίσκονται σε κλινική ανάπτυξη. Ωστόσο, δύο προϊόντα σύζευξης αντισώματος-φαρμάκου που παρουσιάστηκαν πρόσφατα θα μπορούσαν να βοηθήσουν στη θεραπεία του καρκίνου του μαστού και του πολλαπλού μυελώματος. Ήδη τα δύο φάρμακα έχουν δείξει στις κλινικές δοκιμές πως βοηθούν τους ασθενείς να ζήσουν περισσότερο, χωρίς να εξελιχθεί ο καρκίνος, ενώ ταυτόχρονα μπορούν να τον μειώσουν ή να τον εξαφανίσουν. Σύμφωνα με τους ερευνητές, οι συζεύξεις αντισώματος-φαρμάκου γίνονται καλύτερες μέρες με τη μέρα και ήρθαν για να μείνουν.

Η στοχευμένη θεραπεία για τη καταπολέμηση του καρκίνου, εκτός από το ότι μας επιτρέπει να αποφύγουμε τις παράπλευρές βλάβες σε υγιή κύτταρα, αυξάνει και την αποτελεσματικότητα της θεραπείας δραματικά, αφού διασφαλίζει περισσότερο φάρμακο στο καρκινικά κύτταρα. Αυτό σημαίνει πως θα χρειάζονται λιγότερες θεραπείες στο σύνολο.

Τα αντισώματα για την καταπολέμηση του καρκίνου, επιτρέπουν στους γιατρούς να χρησιμοποιούν ακόμα πιο ισχυρά φάρμακα, επειδή δεν θα ανησυχούν πως οι ισχυρότερες δόσεις θα επιτεθούν σε άλλα κύτταρα του σώματος.

 

 

Πηγή: https://techmaniacs.gr/

Συγκινεί ο Γιάννης Αϊβάζης: Θυμάμαι τα παιδιά που «έφευγαν» από καρκίνο

 

Ο Γιάννης Αϊβάζης μιλά ξανά για την περιπέτεια που είχε όταν σε ηλικία 6 ετών διαγνώστηκε με καρκίνο.

«Στα 6 μου χρόνια οι γιατροί διέγνωσαν μια μορφή καρκίνου και οι πιθανότητες να ζήσω ήταν ελάχιστες. Το ξεπέρασα και προχώρησα αλλά αυτό έγραψε μέσα μου» δηλώνει αρχικά στα ΝΕΑ.

Στην ερώτηση, δε, για το τι θυμάται από εκείνη την περίοδο ο Γιάννης Αϊβάζης απαντά «τα πάντα».

«Θυμάμαι την πρώτη ημέρα που πήγα στο νοσοκομείο, παιδιά που «έφευγαν» από τα διπλανά δωμάτια, παρακεντήσεις επί παρακεντήσεων με πολύ επώδυνους τρόπους, κλάματα κραυγές» συνεχίζει.

Ο Γιάννης Αϊβάζης κάνει, μάλιστα, ειδική αναφορά και σε ένα αγόρι με το όνομα Γιαννάκης. «Μια ημέρα ρώτησα τη μητέρα μου «πού πήγε ο Γιαννάκης;», ένα παιδάκι που είχα γνωρίσει τότε. Με βγάζει έξω και μου λέει να αφήσω από το χέρι μου ένα μπαλόνι. Όπως ανέβαινε στον ουρανό μου λέει «εκεί». Ακόμη και σήμερα όταν περνάω έξω από το «Αγλαΐα Κυριακού» γυρίζω το κεφάλι μου από την άλλη μεριά. Δεν θέλω να κοιτάζω».

Όπως δήλωσε πριν από μερικές ημέρες στο περιοδικό Hello «έχω αντιμετωπίσει κατάματα τον θάνατο και, δόξα τω Θεώ, βγήκα νικητής όταν, σε ηλικία 6 χρονών, διαγνώστηκα με καρκίνο.  Ήταν πρωτόγνωρο το συναίσθημα. Οι δικοί μου, οι οποίοι ήταν βιοπαλαιστές, ανήκαν σε μικρομεσαία οικογένεια, κατάφεραν με το υστέρημά τους να ταξιδέψουμε στο εξωτερικό, όπου και έλαβα την κατάλληλη θεραπεία. Έτσι είμαι σήμερα στη ζωή. Νοσηλεύτηκα για έξι μήνες στο Νοσοκομείο Παίδων και έπειτα πήγαμε στην Αγγλία».

Όπως είπε, μάλιστα, η σοβαρή αυτή περιπέτεια με την υγεία του άφησε και ένα «κουσούρι», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει: «Δεν το έχω ξεχάσει. Μου έχει αφήσει άλλωστε ένα κουσούρι, μια στάμπα για να το θυμάμαι για πάντα. Έχω 60% κώφωση στο ένα αφτί -κάτι που εξομολογούμαι για πρώτη φορά. Κάθε πρωί που ξυπνάω λέω «δόξα τω Θεώ» και η ζωή προχωρά. Η οικογένεια και το παιδί μου με κάνουν χαρούμενο και ευτυχισμένο».

Μάριος Καλογερόπουλος

 

Πηγή: https://www.newsbomb.gr/