Γίνονται θαύματα στη θεραπεία παιδιών με λευχαιμία - Να γίνουμε όλοι δότες μυελού - Ηρωΐδες οι μάνες

 

«Είναι επιτακτικό να γίνουμε όλοι δότες μυελού των οστών, αρκεί να διαθέσουμε λίγο από το χρόνο μας. Μπορούμε να γίνουμε όλοι δότες, αρκεί να είμαστε από 18 έως 45 ετών. Είναι πολύ εύκολη η διαδικασία», τόνισε η Παιδίατρος – Αιματολόγος, Βασιλική Κίτρα, ειδική στη μεταμόσχευση μυελού των οστών στα παιδιά μιλώντας στο Πρώτο Πρόγραμμα 91,6 και 105,8 και στην εκπομπή «Η σωστή ώρα» με τον Μάκη Προβατά και τη Νατάσα Μπαστέα.

«Να μην έχουμε ερωτήματα για το εάν τηρούνται τα προσωπικά μας δεδομένα, ή για το εάν θα μας σκοτώσουν για να πάρουν τον μυελό μου. Δεν ισχύουν αυτά. Όταν δώσουμε λίγο από το μυελό μας δίνουμε το ερέθισμα στον οργανισμό μας να παράγει περισσότερο», διαβεβαίωσε.

«Δυστυχώς ο καρκίνος στις παιδικές ηλικίες είναι υπαρκτός, είναι σπάνια αυτά τα νοσήματα, αλλά είναι μερικές φορές θανατηφόρος. Και όταν ένα νόσημα είναι θανατηφόρο, καταλαβαίνετε πόσο οδυνηρό είναι, γιατί το παιδί σημαίνει ζωή», υπογράμμισε. Όσον αφορά τη συχνότητα, φαίνεται ότι τις τελευταίες 2 δεκαετίες έχουμε 13% αύξηση κρουσμάτων, αλλά όπως είπε η ίδια, δεν  γνωρίζει εάν είναι πραγματική αύξηση, ή «εάν οφείλεται κυρίως στην δυνατότητα που έχουμε να διαγιγνώσκουμε αυτούς τους όγκους περισσότερο σε σχέση με το παρελθόν».

Η κυρία Κίτρα είπε ότι έχουν γίνει άλματα στη θεραπευτική αντιμετώπιση, καθώς σήμερα 3 στα 4 παιδιά γίνονται καλά και μάλιστα ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα είναι η θεραπεία της οξείας λεμφοβλαστικής λευχαιμίας. «Το 85% των παιδιών θεραπεύεται. Αυτό είναι θαύμα. Όμως, υπάρχει και ένα ποσοστό, το οποίο δυστυχώς ή θα έχει μια ανθεκτική λευχαιμία, ή θα είναι πολύ υψηλού κινδύνου από την αρχή, ή θα υποτροπιάσει στην πορεία. Έχουμε τη χημειοθεραπεία, την ακτινοθεραπεία, έχουμε τις χειρουργικές παρεμβάσεις με τις οποίες αντιμετωπίζουμε σήμερα τον καρκίνο. Όμως, σε περιπτώσεις ανθεκτικές ή υποτροπιάζουν, εκεί έχει θέση και η μεταμόσχευση των αιμοποιητικών κυττάρων», εξήγησε η Παιδίατρος – Αιματολόγος.

Αναφορικά με τη διαδικασία της μεταμόσχευσης, δήλωσε ότι «παίρνουμε αιμοποιητικά κύτταρα από έναν υγιή δότη και τα δίνουμε σε έναν ασθενή που πάσχει ο μυελός του που φτιάχνει το αιμοποιητικό σύστημα, αλλά πρέπει να είναι συμβατοί. Δεν είναι εύκολο. Υπάρχει 30% πιθανότητα να βρούμε τον δότη μέσα στην οικογένεια, κυρίως στα αδέρφια. Επομένως ένα 70% δεν έχει δότη, θα πρέπει να τον ψάξει κάπου αλλού. Τότε απευθυνόμαστε στους εθελοντές δότες. Όσο αυξάνουμε αυτή τη δεξαμενή, τόσο μεγαλύτερη πιθανότητα έχει ένα παιδί που πάσχει από λευχαιμία και χρειάζεται μεταμόσχευση για να σωθεί η ζωή του, να βρει ένα συμβατό δότη».

Η καταγραφή των εθελοντών δοτών είχε ξεκινήσει από το 1974. Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν πάνω από 40 εκατομμύρια δότες.

«Πρέπει να διαχειριστούμε την οικογένεια και κυρίως τους γονείς, τους οποίους ξαφνικά τους “χτυπά μια κεραμίδα”, τους τυχαίνει το “πρώτο λαχείο”. Ό,τι χειρότερο να ακούσουν ότι το παιδί τους έχει καρκίνο. Τους πλησιάζουμε με αγάπη, με τις γνώσεις που διαθέτουμε  για να δώσουμε λύσεις στο μεγάλο πρόβλημα. Τους ενημερώνουμε  για το σοβαρό θέμα και συγχρόνως τους δείχνουμε το φως που υπάρχει στην άκρη του τούνελ», υπογράμμισε. Σύμφωνα με την ίδια, σήμερα υπάρχουν θεραπείες και τα παιδιά γίνονται καλά σε μεγάλο ποσοστό και αυτό δίνει δύναμη στους γονείς για να το πολεμήσουν. «Είναι άλλο να ξέρεις ότι θα χάσεις το παιδί σου, και άλλο να ξέρεις ότι θα δώσεις μια μάχη και έχεις 80%-90% πιθανότητες να την κερδίσεις και να έχεις πάλι υγιές το παιδί σου στην αγκαλιά σου¨, είπε χαρακτηριστικά.

«Σιγά- σιγά προσαρμόζονται οι γονείς. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι αντοχές και τι δύναμη έχει μια μάνα. Υποκλίνομαι σε αυτές τις μανάδες, είναι ηρωΐδες», ανέφερε.

Ειδικά για τα παιδιά, η κυρία Κίτρα είπε ότι είναι πολύ ώριμοι ασθενείς, πολύ καλύτεροι από τους μεγάλους, υπομένουν, δέχονται τις θεραπείες που πολλές φορές είναι επώδυνες και μακροχρόνιες. «Είναι αξιοθαύμαστα τα παιδιά, έχουν πολύ μεγάλη υπομονή. Οι έφηβοι είναι πιο δύσκολοι, δεν τα βγάζεις εύκολα πέρα. Έχουν θυμό και οργή, κλείνονται στον εαυτό τους», πρόσθεσε η Παιδίατρος.

 

Πηγή: https://www.ertnews.gr

«Φέτος τα Χριστούγεννα, εύχομαι τα παιδιά που νοσούν με καρκίνο να τον ΠΑΤΗΣΟΥΝ κάτω!»

 

Η Φρόσω Φωτεινάκη, συμβουλευτική ψυχολόγος και ψυχοδυναμική ψυχοθεραπεύτρια, έγραψε ένα κείμενο για τα παιδιά που περνούν τις γιορτές στο νοσοκομείο, μαχόμενα το τέρας που λέγεται καρκίνος. Τόσο αυτά τα παιδιά όσο και οι οικογένειές τους χρειάζονται τη συμπαράσταση όλων μας, και ειδικά αυτές τις μέρες, ενώ η ευχή μας για αυτά τα Χριστούγεννα είναι να εξαφανιστεί ο παιδικός καρκίνος μια για πάντα...

Ολόκληρη η ανάρτηση

«Η αγαπημένη γιορτή όλων μας, μικρών και μεγάλων πλησιάζει. Όλοι μας έχουμε βρεθεί στην θέση κάθε παιδιού, που περιμένει πως και πως το δώρο από τον Άγιο Βασίλη, που του έχει γράψει στο γράμμα. Ακόμη και οι πιο μεγάλοι σε ηλικία, ανυπομονούν να βρεθούν με τα μικρά εγγονάκια τους, δίνοντας χαρά και νόημα στις γιορτές.

Ας μην ξεχνάμε και τις οικογένειες που μικρά παιδιά που νοσούν, όμως τα φώτα των γιορτών είναι μια στιγμή αισιοδοξίας μπροστά στον φόβο, στην αγωνία, στο άγχος και στην απόγνωση. 

Χριστούγεννα, μια γιορτή γεμάτη αισιοδοξία

Οι γιορτές, όπως και η κάθε ημέρα άλλωστε, βιώνονται διαφορετικά μιας και τα ίδια τα παιδιά που νοσούν είναι διαφορετικά από τα παιδιά της ηλικίας τους, διαφορετικά από τους ξένοιαστους συνομήλικους που δεν έχουν αντιμετωπίσει μια σοβαρή ασθένεια.

Πράγματι, τα παιδιά που νοσούν, που αντιμετωπίζουν μια σοβαρή νόσο όπως ο καρκίνος της παιδικής ηλικίας, που νοσηλεύονται και που ωριμάζουν συναισθηματικά με ταχύτατο ρυθμό, χάνοντας μεγάλο κομμάτι της παιδικότητάς τους προκειμένου να ανταπεξέλθουν στην απαιτητική – για το σώμα και την ψυχή τους- καθημερινότητα, οι ημέρες των Χριστουγέννων πιθανότατα θα περάσουν απαρατήρητες.

Άλλωστε, θα είναι, και αυτές, ημέρες με φάρμακα, με πόνο, με ψυχική και σωματική κούραση.

Οι γονείς πάλι, αφοσιωμένοι στη θεραπεία του παιδιού τους και στην καθημερινή μάχη με το χρόνο, αισθάνονται συχνά πως οι ημέρες αυτές αφορούν τις ξένοιαστες οικογένειες: εκείνες που έχουν το ψυχικό απόθεμα και τη διάθεση να στολίσουν, να στρώσουν το γιορτινό τραπέζι, να περιμένουν μια ακόμη καλύτερη χρονιά.

Ή μήπως όχι;

Οι ειδικοί ψυχικής υγείας γνωρίζουμε καλά πως τα παιδιά που αντιμετωπίζουν τον καρκίνο, όπως ακριβώς και οι γονείς τους, έχουν ανάγκη και είναι απαραίτητο να βρίσκουν διεξόδους έκφρασης και εκτόνωσης των συναισθημάτων τους: του φόβου, του άγχους αλλά και της αβοηθησίας που βιώνουν. Ένα γράμμα στον Άγιο Βασίλη, η ευχή να "γίνω καλά", στιγμές συναισθηματικής έντασης και φόρτισης για το παιδί και τους γονείς που όμως λειτουργούν λυτρωτικά, μιας και είναι οι στιγμές που "επιτρέπουν" στους εαυτούς τους να είναι αληθινοί και διάφανοι, έστω για λίγο, για όσο μπορέσουν.

Επιπλέον, είναι σπουδαίο τα παιδιά να μπορούν να βιώνουν μια "κανονικότητα" μέσα σε μια καθημερινότητα που όλα είναι αλλαγμένα, διαφορετικά, δύσκολα.

Τα Χριστούγεννα είναι μια ευκαιρία κανονικότητας, μια ευκαιρία να υπενθυμίσουμε στο παιδί μας που νοσεί, αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό, πως εξακολουθούν να υπάρχουν οι γιορτές, ο χειμώνας, τα δώρα, ένα καινούριο παιχνίδι που θα παίξουμε μαζί, η ελπίδα πως πλησιάζουμε στο στόχο, πως κοντεύουμε στην ίαση.

Ένα μήνυμα προς τους γονείς είναι να προσπαθήσουν να βάλουν το γιορτινό κλίμα στην καθημερινότητα τους, να το μεταφέρουν στο δωμάτιο του νοσοκομείου, όχι υποκριτικά αλλά πραγματικά, με διάθεση να γιορτάσουν την κάθε ημέρα που περνάει και βγαίνουν νικητές. Άλλωστε, η αντιμετώπιση της κάθε ημέρας που έρχεται ξεχωριστά, είναι μια βασική κατεύθυνση στη συναισθηματική διαχείριση του παιδικού καρκίνου.

Η επαφή μας με την κανονικότητα δημιουργεί μια σύνδεση με την ίδια τη ζωή και συμβολίζει την αντίσταση στην παραίτηση. Παράλληλα, προσδίδει μια αίσθηση ελέγχου σε στιγμές που αισθανόμαστε πως δεν έχουμε κανέναν απολύτως έλεγχο σε ότι μας συμβαίνει.

Και βέβαια, δεν ξεχνάμε πως σε πολλές από τις οικογένειες παιδιών που νοσούν, υπάρχουν αδέρφια που έχουν ανάγκη αυτή την κανονικότητα, παιδιά που με τη σειρά τους συμπαρασύρονται στους καθημερινούς ρυθμούς μιας τρομακτικής ασθένειας που απειλεί το αδερφάκι τους και καταβάλλει ψυχικά ακόμη και τους "παντοδύναμους" γονείς τους.

Η επιμονή στην κανονικότητα είναι επιμονή στη ζωή για το παιδί που νοσεί, για τα αδέρφια του αλλά και για τους ίδιους τους γονείς.

Άλλωστε, μέσα στην ασθένεια οφείλουμε –περισσότερο από ποτέ- στον εαυτό μας να επιμένουμε στη ζωή και να βιώνουμε, έστω και σε στιγμές, την υπέρβαση του τραύματος!

Η ευχή μας για αυτά τα Χριστούγεννα είναι να εξαφανιστεί ο παιδικός καρκίνος».

 

 

Πηγή: https://www.mama365.gr

 

 

Μαθητές υποδέχονται με χειροκροτήματα στο σχολείο μικρό ήρωα που ξεπέρασε τον καρκίνο

Συγκίνηση προκαλεί ένα βίντεο που δείχνει ένα ολόκληρο σχολείο να χειροκροτεί το μικρό ήρωα, που μετά τη σκληρή μάχη με τον καρκίνο, επιστρέφει στο σχολείο του και ο γυρισμός του έγινε … γιορτή! Οι συμμαθητές και οι δάσκαλοι τον περιμένουν με  χειροκρότημα και χαμόγελα.

Τον γύρο του διαδικτύου έχει κάνει το συγκινητικό βίντεο με μαθητές να υποδέχονται πίσω στο σχολείο με χειροκροτήματα το φίλο τους, που νίκησε τον καρκίνο.

Μια στιγμή γεμάτη  Ελπίδα, δύναμη και αγάπη που μας θυμίζει πως η αλληλεγγύη μπορεί να κάνει τα πιο δύσκολα ταξίδια λίγο πιο φωτεινά.

 

Πηγή: https://www.newsbomb.gr

Η ιστορία του εννιάχρονου Κωνσταντίνου που διεγνώσθη με σπάνιας μορφής καρκίνο - O μακρύς και επίπονος αγώνας

Ο 9χρονος Κωνσταντίνος, ένας από τους μικρούς ασθενείς του ξενώνα της ΕΛΠΙΔΑΣ, πριν μερικούς μήνες διαγνώστηκε με ραβδομυοσάρκωμα, ένα σπάνιο και επιθετικό καρκίνο των μαλακών ιστών.

Μετά από μια μεγάλη "μάχη", η κατάσταση της υγείας του έχει παρουσιάσει σημαντική βελτίωση και αναμένεται να βγει από το νοσοκομείο τη νέα χρονιά. Έχοντας νικήσει την ασθένειά του, με χαμόγελο και αισιοδοξία, μίλησε στην εκπομπή "Αλήθειες με τη Ζήνα" στο Star για τον μακρύ και επίπονο αγώνα του.

"Ήρθα εδώ στις 8 Μαΐου, ημέρα Πέμπτη. Εκείνη την ημέρα ξύπνησα με έναν πολύ βαρύ πόνο στην κοιλιά", είπε, εξηγώντας πώς ένας αρχικά "απλός" πόνος εξελίχθηκε σε κάτι πολύ σοβαρό. Μετά από εξετάσεις, οι γιατροί εντόπισαν έναν όγκο 10 εκατοστών και η οικογένεια πήρε άμεσα τον δρόμο για την "ΕΛΠΙΔΑ".

Ο ίδιος παραδέχθηκε ότι πριν βρεθεί στο νοσοκομείο, είχε μια περίεργη επιθυμία: "Πριν από αυτό ήθελα μία μέρα να πάω σε ένα νοσοκομείο. Δεν ξέρω γιατί ήθελα να το ζήσω. Και μόλις πήγα, είπα "Παναγία μου, να μην μου ξανατύχει ποτέ αυτό”".

Αρχικά πίστευε πως η νοσηλεία θα κρατούσε μόνο λίγες ημέρες. "Ο σκοπός μου ήταν να κάτσω μία-δύο μερούλες. Και αυτές οι μία-δύο μερούλες έγιναν ξαφνικά εννιά μήνες. Εννιά μήνες δύναμης", είπε χαρακτηριστικά.

"Αναρωτήθηκα πολλές φορές "γιατί σε μένα". Μετά κατάλαβα ότι δεν ήταν σωστό"

Ο Κωνσταντίνος μίλησε με ενσυναίσθηση και ωριμότητα που σπάνια συναντά κανείς σε ένα παιδί. Παραδέχθηκε ότι αναρωτήθηκε πολλές φορές "γιατί σε μένα", όμως με τον καιρό κατάλαβε πως αυτή η σκέψη δεν τον βοηθούσε. "Μετά από ένα χρονικό διάστημα το κατάλαβα ότι δεν ήταν σωστό. Επειδή από αυτό παίρνω δύναμη και κερδίζω πράγματα".

Ιδιαίτερη αναφορά έκανε στον πατέρα του, λέγοντας πως παίζει καθοριστικό ρόλο στην ψυχολογία του, ενώ μίλησε με πολλή αγάπη και κατανόηση για τον μεγαλύτερο αδερφό του, που είναι 14 ετών.

"Καμιά φορά σκέφτομαι ότι μπορεί να περνάει και κάτι πιο δύσκολο από μένα. Είναι μόνος του, χωρίς την οικογένειά του και με τον αδερφό του άρρωστο".

Ο Κωνσταντίνος μίλησε και για τον φόβο που ένιωθε πριν από τις χημειοθεραπείες. "Φοβόμουν πολύ να μπω. Και έλεγα το "Πάτερ Ημών” και κατευθείαν ο φόβος μου έφευγε. Έλεγα: εγώ θα τα καταφέρω, επειδή είμαι δυνατός".

Η πίστη του, όπως εξήγησε, υπήρχε και πριν από την ασθένεια, όμως δυνάμωσε ακόμη περισσότερο. "Ήταν σαν να προετοιμαζόμουν, σαν για έναν αγώνα ποδοσφαίρου".

Η ζωή στον Ξενώνα της "ΕΛΠΙΔΑΣ"

Ο μικρός ασθενής περιέγραψε με ζεστά λόγια την καθημερινότητα στον Ξενώνα.

"Νιώθω ότι έχω εκατομμύρια ανθρώπους που με υποστηρίζουν και με βοηθάνε. Ο Ξενώνας, επειδή είναι ένα σπίτι, μια πολυκατοικία που βοηθάει πολλά παιδιά, τουλάχιστον εμένα με βοηθάει πολύ. Έχει πολλά πράγματα να κάνεις, έχει εκδρομές, έχει δραστηριότητες. Δεν είναι σαν το σχολείο που δεν έχει. Και όλο αυτό με βοηθάει πάρα πολύ", περιέγραψε.

Αναφερόμενος στην αείμνηστη Μαριάννα Β.Βαρδινογιάννη, ο μικρός Κωνσταντίνος δήλωσε: "Αυτή τη γυναίκα δεν την ήξερα. Είχα ακούσει λίγα πραγματάκια: ότι έχει ένα νοσοκομείο, ότι είναι ένα μεγάλο νοσοκομείο που βοηθάει τα παιδιά και ότι έχει βραβευτεί".

Όσο για την πορεία της υγείας του, τα νέα είναι ενθαρρυντικά: "Δόξα τω Θεώ, πηγαίνω μια χαρά. Μου έχουν ανακοινώσει ότι τέλη Ιανουαρίου με μέσα Φεβρουαρίου φεύγω. Τώρα δεν πονάω καθόλου. Μόνο όταν μπαίνω για χημειοθεραπεία έχω έντονες τάσεις για εμετό. Και αυτό είναι λογικό, γιατί είναι πολύ βαριές".

Το μήνυμα του Κωνσταντίνου στα άλλα παιδιά

Στο τέλος της συνέντευξης, ο Κωνσταντίνος έστειλε ένα δυνατό μήνυμα στα άλλα παιδιά:

"Θέλω να πω στα παιδιά να διαβάσουν, να ρωτήσουν τους γονείς τους τι περνάνε κάποια άλλα παιδιά. Να καταλάβουν ότι υπάρχουν πιο σοβαρά προβλήματα. Και μακάρι να μην τους τύχει ποτέ. Αν όμως τους τύχει, θα καταλάβουν ότι θα πάρουν δύναμη μέσα από αυτό".

Ακόμα, δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει όλους όσοι στάθηκαν δίπλα του: "Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους στον Ξενώνα, στους ανθρώπους που μας βοηθούν, στους φίλους μου και σε όσους με υποστηρίζουν".

Η μαρτυρία της μητέρας του

Η μητέρα του Κωνσταντίνου μίλησε συγκινημένη για τη δύσκολη διαδρομή, αποκαλύπτοντας ότι η διάγνωση ήταν ραβδομυοσάρκωμα 10 εκατοστών.

"Ο Ξενώνας της ΕΛΠΙΔΑΣ είναι σπίτι μας. Μας έκαναν να το αισθανθούμε σαν σπίτι μας μέσα στη δυσκολία που κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε. Είμαστε σε πολύ καλό δρόμο. Είναι δυνατός ο Κωνσταντίνος. Έχει ανταπεξέλθει πάρα πολύ καλά σε όλες του τις θεραπείες, το χειρουργείο του. Μας έχουν μείνει πολύ λίγα πράγματα να κάνει και σιγά σιγά να επιστρέψουμε σπίτι μας".

Περιέγραψε το ταξίδι στο Παρίσι για το χειρουργείο, τις χημειοθεραπείες και τις ακτινοβολίες, τονίζοντας πως "ο κυρίαρχος σε όλο αυτό είναι ο Κωνσταντίνος. Αυτός μας δίνει τη δύναμη".

"Ευχαριστώ πάρα πολύ τον Θεό που έστειλε εσένα να σ’ έχω γιο μου. Σου υπόσχομαι ότι μαζί με τον μπαμπά θα κάνουμε τα πάντα για να είστε γεροί και δυνατοί".

 

 

Πηγή: https://www.thetoc.gr/