Τι κι αν έχασα απ´ το κεφάλι τα μαλλιά...
πλούσια έγινε η παιδική μου η καρδιά...Τι κι αν δεν παίζω στους δρόμους όπως παλιά
ξαπλώνω κι ονειρεύομαι πως παίζω με παιδιά...
Τι κι αν απ´τα φάρμακα καίει το κορμί μου
ακόμα πιο ζεστή την κάνει την ψυχή μου...
Και αν τα φρυδάκια μου τα έχω χάσει
ουράνιο τόξο θα βγει στην πλάση...
Όλα αυτά δεν με λυγίζουν
είναι τα άλλα που με τσακίζουν...
Αυτούς που θέλω να έχω πλάι
μα έχουν φύγει και με πονάει...
Κι αν έχω αλλάξει μορφή και όψη
δες με από μέσα έχω προκόψει...
Δε νιώθω πια μικρό παιδί
έχω ωριμάσει... το έχω δει..
Μείνε μαζί μου στον δρόμο αυτό
δεν θα λυγίσω ούτε λεπτό...
Κι όταν φυτρώσουν ξανά τα μαλλιά
εγώ θα γελάω όπως παλιά...
Μείνε μαζί μου και μην με αφήνεις...το χέρι σου δίνω κοντά μου να μείνεις...
Και το παράπονό μου κόκκος μιας σκόνης
στον άνεμο χάνεται και συ με σηκώνεις...
Πηγή:
Ποιητικό και Μουσικό Απάνθισμα από Αργυρούλα Τίκκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου