Για όλα τα παιδιά λοιπόν, αλλά κυρίως για αυτά που έτυχε να παλέψουν για κάτι λίγο πιο δύσκολο, εύχομαι ο ήλιος πάντα να νικά τα σύννεφα στο τέλος.
Έξι η ώρα. Κυριακή και για
κάποιο ανεξήγητο λόγο ξυπνάω νωρίς ενώ χρειάζομαι ύπνο. Κάνω ένα εσπρέσο και
τον βάζω στο παράθυρο. Φοράω βιαστικά κάτι να βγάλω το σκύλο έξω. Δεν έχει
ξημερώσει τελείως αλλά ο ουρανός φαίνεται γκρίζος. Συνηθισμένα πράγματα δηλαδή
για Λονδίνο. Το σκυλί έχει βρει και παίζει με ένα κόκκαλο και παρά την παγωνιά
δεν έχει διάθεση να μπει μέσα. Ούτε κι εγώ. Μου αρέσει αυτή η πρωινή συνήθεια.
Με κάνει να νιώθω ωραία και είναι σαν να βάζω σε μια τάξη -λέμε τώρα- το μυαλό
μου. Κοιτάζω τον ουρανό και σκέφτομαι πόσο όμορφα ήταν χτες το απόγευμα όταν
έπεφτε ο ήλιος. Τώρα όμως γκρίζο. Αν έχει ήλιο θα φανεί σε λίγο από την άλλη
μεριά, σκέφτομαι.
Ακούω το γνωστό “μαμάααα”. Φωνάζω τον σκύλο για μέσα και
προχωρώ προς την μπροστινή μεριά του σπιτιού. Αντικρίζω έναν ουρανό που το φως
του ήλιου έχει δώσει ένα φλογερό πορτοκαλί χρώμα στο βάθος. Μικρές πορτοκαλί
“φλόγες” ανάμεσα στα σύννεφα λες και παλεύει με όλη του δύναμη να τα διώξει για
να πάρει εκείνος την θέση τους. “Δύναμη΄”
σκέφτομαι. Να προσπαθείς. Να καταφέρνεις. Δύναμη ψυχής...
Αυτή την δύναμη ψυχής που
είχε αυτό το μικρό αγόρι όταν άλλαξε χώρα και που παρόλα τα “θέματα” του,
συνέχισε να προσπαθεί και να παλεύει. Αυτή που με μία μαθησιακή δυσκολία η
οποία έκανε την επικοινωνία στα ελληνικά δύσκολη δεν τον σταμάτησε από το να
προσπαθεί να μαθαίνει. Να κάνει φίλους σε μία καινούρια γλώσσα που θα ήταν κι
αυτή για ένα διάστημα δυσνόητη για τους άλλους μιας και τα έλεγες με τον “δικό
σου” τρόπο. ‘Είναι χαρά μας να τον έχουμε στην τάξη και είναι παιδί που θέλει
να μάθει γι’ αυτό και θα τα ξεπεράσει όλα” είπε πριν μερικά χρόνια η δασκάλα
του. Είχε δίκιο. Δεν τα παράτησε όσες φορές κι αν βούρκωσε γιατί δεν κατάλαβαν
τι ήθελε να πει. Δεν τα παράτησε όταν δεν μπορούσε να συγχρονίσει τις κινήσεις
και προσπαθούσε ξανά και ξανά να καταφέρει να σκαρφαλώσει ή να μάθει να
κουνιέται μόνος του στη κούνια. Κάθε βράδυ διάβασμα. Βιβλία να ακούει τις
λέξεις σωστά. Βιβλία αμέτρητα. Μέχρι που ήθελε να μάθει να διαβάζει μόνος. Κι
έμαθε. Πριν μάθουν στο σχολείο.
Αυτή την δύναμη την έδειξε
σε όσους γιατρούς κι αν πήγε. Δυνατός. Συνεργάσιμος. Χαρούμενος. Φρόνιμος κι
υπομονετικός. Ποτέ πείσματα. Ποτέ δεν δημιούργησε πρόβλημα. Η ομιλία δεν είναι
δυσνόητη πια. Ούτε δύσκολο να σκαρφαλώνει. Σκέφτεται με δικό του τρόπο. Όπως
όλοι μας άλλωστε. Είναι όμως από τους καλύτερους μαθητές στην τάξη του. Έχει
ιδιαίτερα μαθηματικό μυαλό και πολύ συχνά χρησιμοποιεί την καλλιτεχνική πλευρά
του για να δείξει τα συναισθήματα του. Πλέον έχει νικήσει σχεδόν όλες τις
ανασφάλειες και τις φοβίες. Μπορεί να παλεύει ακόμα για διάφορα -έτσι κι αλλιώς
την μαθησιακή δυσκολία δεν την ξεφορτώνεσαι- αλλά σίγουρα θα νικήσει κι αυτό
και όλα τα άλλα.
Μπαίνω στο σπίτι και
τρέχει στη αγκαλιά μου. Ο σκύλος του κάνει χαρές όσο τον κρατάω στην αγκαλιά
μου και με περηφάνια μου λέει ότι είναι η τελευταία μέρα που είναι εφτά. Αυτές
oi πρωινές αγκαλιές... Βάλσαμο για όλα. “Είμαι χαρούμενος που θα γίνω οχτώ!”
μου λέει με ενθουσιασμό. Αρχίζω τις κλασσικές σκέψεις. Πότε μεγάλωσε; Πότε
πρόλαβε; Γιατί μεγαλώνουν τόσο γρήγορα; Πως μαζί μεγαλώνω κι εγώ. Πως τα παιδιά μου είναι το μεγαλύτερο
σχολείο και ο καλύτερος λόγος να γίνω ότι καλύτερο μπορώ. Όμως αυτό ειδικά
το παιδί...
Αυτό το παιδί με τις ιδιαιτερότητες
του και κάποια θέματα υγείας περαστικά κι άλλα που μένουν πιο πολύ και παλεύει
ακόμα, είναι για μένα κίνητρο να είμαι η μάνα που του αξίζει. Να γίνω αντάξια
της δύναμης που έχει. Είναι ένα παράδειγμα για μένα για όσα έχει καταφέρει
χωρίς να παραπονεθεί. Χωρίς να τα παραπονεθεί και πάντα συνεργάσιμος πολύ
παραπάνω από όσο θα περίμενε κάποιος για την ηλικία του.
Για όλα τα παιδιά λοιπόν,
αλλά κυρίως για αυτά που έτυχε να παλέψουν για κάτι λίγο πιο δύσκολο, εύχομαι ο
ήλιος πάντα να νικά τα σύννεφα στο τέλος. Εύχομαι λοιπόν αυτά τα παιδιά να
πηγαίνουν πάντα μπροστά και να μας δείχνουν το δρόμο. Να παίρνουμε δύναμη από
την δύναμη τους. Οι περιπέτειες τους αυτές να μας κάνουν πιο υπομονετικούς. Να
μας κάνουν να μην κρίνουμε εύκολα. Πιο σοφούς. Να μην τα παρατάμε. Να μην
χάνουμε το θάρρος μας. Να μας κάνουν πιο δυνατούς. Να τα θαυμάζουμε και να τα
καμαρώνουμε. Να τα εκατοστήσεις γιε μου!
από την Μαργαρίτα
Γεροχρήστου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου