Πάνε πέντε ολόκληρα χρόνια από το φευγιό σου Μανώλη μου!

 Κύριε Διευθυντά,

«Για δυο–τρεις μέρες ο Μανωλάκης δεν θα έρχεται στο Γυμνάσιο, γιατί θα πάμε στην Αθήνα για επείγουσες εξετάσεις».

Μόνο που οι δυο-τρεις μέρες έγιναν δύο ολόκληρα χρόνια απέραντων ταλαιπωριών, δυσβάσταχτων πόνων και μιας καθημερινής οδύνης που κάποιες φορές κατάληγε σε πνιγηρή απελπισία και βασανιστικό θυμό. Και κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά τα συναισθήματα βρισκόταν και λίγος χώρος για μία φλογίτσα ελπίδας που τρεμόπαιζε, καθώς ένα νέο θεραπευτικό σχήμα δοκιμαζόταν στον γιο μου, αφού αυτός ο καρκίνος που τον κατέτρωγε ήταν τόσο σπάνιος και επιθετικός. Οι άξιοι επιστήμονες του Ελπίδα - Ογκολογικής Μονάδας Παίδων Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη και όλο το προσωπικό έκαναν ό,τι μπορούσαν, όμως, δεν στάθηκε δυνατό να κρατήσουν τον γιο μου στην ζωή.

Ο Μανωλάκης μου έφυγε από την ζωή, δραπέτευσε θα έλεγα εγώ, με την είσοδό του στο 15ο του χρόνο. Μόνο που μαζί του έφυγα κι εγώ…

Εδώ και πέντε χρόνια από την μέρα εκείνη που βίωσα εκείνον τον φρικαλέο πόνο –πώς μπορεί κάποιος να περιγράψει αυτό το ξερίζωμα- κάθε ώρα, κάθε λεπτό, η ψυχή μου είναι κοντά Του και κάθε χτύπος της καρδιάς μου είναι αφιερωμένος σε εκείνον.

Ζω για εκείνον!

Παρόλο που είμαι γενναίος άνθρωπος – μα πώς θα μπορούσα να είμαι αλλιώς- αφού η ζωή μου υπήρξε ένας σκληρός καθημερινός αγώνας που ποτέ δεν δείλιασα να τον κάνω. Μόνο που αυτός ο αγώνας, μια μάνα να βλέπει το βλαστάρι της να διαλύεται καθημερινά και αυτή απλώς να παρακολουθεί την τραγωδία του, που είναι και δική της/τους γίνεται με άνισους όρους. Ο αντίπαλος αυτός δεν παίζεται. Και όταν ήλθε και εκείνη η μέρα του τελειωτικού αποχαιρετισμού… αχ, μόνο οι συμπάσχουσες μανάδες, οι δύστυχες, οι στιγματισμένες για όλη τους την ζωή, μόνοΜαυτές μπορούν να με καταλάβουν. Τότε, όλα έπαψαν να έχουν νόημα. Όλα σκοτείνιασαν στην ζωή μου.

Κι εγώ η γενναία και ατρόμητη για όλα τα ατέλειωτα άλλα, εδώ κατέρρευσα, βυθίστηκα στο εσωτερικό μου χάος… και σε αυτήν την κατάρρευση, την τρικυμία ατελείωτων πόνων, παρέσυρα και όλους τους δικούς μου ανθρώπους -οι οποίοι όλα αυτά τα χρόνια στάθηκαν σαν άγγελοι φύλακες δίπλα μου- βιώνοντας όλοι τους την καθημερινή μου οδύνη. Ας με συγχωρήσουν…

Σήμερα, όμως, καθώς κλείνουν πέντε ολόκληρα χρόνια από το φευγιό του, πήρα μία απόφαση. Ό,τι είχα να προσφέρω ως μάνα το έκανα, ενώ ζούσε. Το έκανα και για όλα αυτά τα χρόνια των θρήνων και με το παραπάνω. Από σήμερα πλέον θα ριχθώ και πάλι στην ζωή. Θα ρίξω φως στην ψυχή μου.

Αυτό το Φως του Θεού, του Χριστού μου, που όλα αυτά τα χρόνια, που δεν ήθελα να το βλέπω, γιατί επέβαλα μία σκληρή τιμωρία στον εαυτό μου, υπήρξε πάντα δίπλα μου και μέσα μου, πνοή ζεστασιάς να μου συμπαραστέκεται. Το ένιωθα και ασυνείδητα το άφηνα να με θεραπεύει. Τώρα οφείλω πάλι με γενναιότητα και ευγνωμοσύνη απέναντι στο δώρο της ζωής να της αφιερωθώ και να αφήσω την χαρά και πάλι να γεμίσει την ύπαρξή μου και τους γύρω μου.

Μανώλη μου, ψυχή μου, τώρα η μανούλα σου σε αφήνει στην αγκαλιά του Χριστού, στον κόσμο αυτόν, τον πνευματικό που πλέον ανήκεις. Θα κουβεντιάζω καθημερινά με την ψυχή σου, αλλά θα το ξέρουμε μόνο οι δυο μας. Και θα αφεθούμε στην παρέα μας που θα έχει χαρά και γαλήνη, όπως τότε παλιά στην επίγεια ζωή σου. Εσύ, τώρα το νιώθω, έχεις απλωθεί στα πέρατα του σύμπαντος και μάλλον σε κάποιο φωτεινό αστεράκι θα έχεις στήσει την φωλιά σου και θα μας κοιτάζεις από ψηλά!

Ζωή, αποχαιρετώ την θλίψη και σου δίνομαι με όλη μου την καρδιά, όπως και σε όλους τους αγαπημένους μου. Θέλω πολύ άνθρωποι, σύντροφοί μου αγαπημένοι, να είμαι δίπλα σας όποτε με χρειάζεστε, στις χαρές και στις λύπες μαζί σας! Έτσι, πια, θα τιμώ την μνήμη του αγοριού μου, δοτικά, με συνειδητή χαρά και διάθεση για προσφορά!

 

Η μητέρα

Τατιάνα-Μαρία Κύρη