Η ώρα είναι 18:30 φτάνω στον ξενώνα της Φλόγας στο Γουδί... Πλησιάζοντας στην πυλωτή είναι κάποιοι γονείς που συζητούν μεταξύ τους τα συμβάντα της ημέρας.Βλέπεις οι ιστορίες του ενός από τον άλλον δεν απέχουν και πολύ οπότε εύκολα βρίσκουν ο ένας λύση στο πρόβλημα του άλλου.
Δεν θα σταθώ πολύ στο σημείο αυτό άλλωστε ήδη ακούω παιδικές φωνούλες οι οποίες είναι σαν "κάλεσμα" στα αυτιά μου λέω μια καλησπέρα και περνάω μέσα... Στο γκισέ θα βρω τον φύλακα,σίγουρα θα συζητήσουμε λίγο πριν πάρω το κλειδί για να κατέβω στον παιδότοπο! Κάπου εκεί ανοίγει η πόρτα και μπαίνει και άλλος εθελοντής, μαζί πλέον θα πρέπει να ψυχαγωγήσουμε και να κάνουμε τα παιδιά με τα παιχνίδια μας να ξεχαστούν. Ίσως να μας κάνουν και εκείνα να ξεχνιόμαστε....
Κατεβαίνουμε στον παιδότοπο και αρχίζουμε να προετοιμάζουμε το χώρο, από τα σκαλιά ακούγονται οι φωνές από τα παιδιά που έρχονται γεμάτα χαρά να μας βρουν... Συνήθως μόλις θα μας δουν θα τρέξουν πάνω μας να μας αγκαλιάσουν και να μας φιλήσουν. Δυστυχώς οι αντιδράσεις μας πρέπει να είναι συγκρατημένες,η στενή "επαφή" δεν είναι πάντα επιτρεπτή λόγω χαμηλής άμυνας του ανοσοποιητικού τους. Ένας Θεός ξέρει πως κρατιόμαστε... αλλά το κάνουμε!
Σιγά σιγά ξεκινάμε το παιχνίδι,το μεγάλο τραπέζι έχει ξεκινήσει να γεμίζει με διάφορους μαρκαδόρους, μπλοκ ζωγραφικής, ξυλομπογιές και άλλα! Τα πειρατικά καράβια, τα φορτηγά ,τα αμάξια κατεβαίνουν από τα ντουλάπια και δίνονται συνήθως στα αγόρια τα οποία και τους δίνουν να καταλάβουν! Το ποδοσφαιράκι έχει ήδη αρχίσει να παίρνει φωτιά και σε συνδυασμό με το Αγαλματάκια Ακίνητα ξεσηκώνουν τα παιδιά των οποίων οι χαρούμενες φωνές πλέον ακούγονται σε όλο τον ξενώνα...!
Κοιτάμε με τον άλλον εθελοντή το ρολόι η ώρα δείχνει ήδη 21:00. Πως περνάει έτσι γρήγορα ο χρόνος??Ο παιδότοπος σιγά σιγά κλείνει,πρέπει τα παιδιά να πάνε στα δωμάτια και να ξεκουραστούν...Τα περιμένει μια δύσκολη ημέρα αύριο,με θεραπείες και εξετάσεις,πρέπει να γυρίσουν στην δύσκολη καθημερινότητα!!!Τα αποχαιρετούμε εγκάρδια και τα παραδίδουμε στους γονείς τους οι οποίοι είχαν ένα ελεύθερο τρίωρο την ώρα που τα απασχολούσαμε ώστε να κάνουν καθαριότητες,να βάλουν πλυντήριο ,να πιουν έναν καφέ ίσως και να κάνουν ένα τσιγάρο...
Ανεβαίνουμε και εμείς πάνω όπου θα σταθούμε για κανα 10λεπτο... Συζητούμε την πορεία ορισμένων παιδιών, αγωνιούμε για το αν θα γίνουν καλά και το πότε θα γίνουν καλά. Δυστυχώς τα νέα δεν είναι πάντα χαρμόσυνα. Τα άσχημα νέα μπορεί να σε κάνουν να στεναχωριέσαι αλλά σου θυμίζουν τον χώρο στον οποίο βρίσκεσαι...
21:30 πλέον η ώρα να καληνυχτίσουμε όποιον είναι στον διάδρομο και περάσουμε την πόρτα της εξόδου. Άλλη μία μέρα σε αυτόν τον χώρο τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα..
Νιώθεις μεγάλη χαρά που έχεις προσφέρει, έχεις βοηθήσει και έχεις βοηθήσει έστω και με αυτόν τον τρόπο στον αγώνα τους. Νιώθεις και λύπη για τα άσχημα νέα αλλά αυτό που σου μένει είναι η χαρά γιατί για αυτό είσαι εκεί για να δίνεις χαρά στα παιδιά!
Τελικά δεν είμαι σίγουρος αν με τον εθελοντισμό δίνεις ή παίρνεις...
Νομίζω πως παίρνεις ... δίνοντας!!!
Δεν θα σταθώ πολύ στο σημείο αυτό άλλωστε ήδη ακούω παιδικές φωνούλες οι οποίες είναι σαν "κάλεσμα" στα αυτιά μου λέω μια καλησπέρα και περνάω μέσα... Στο γκισέ θα βρω τον φύλακα,σίγουρα θα συζητήσουμε λίγο πριν πάρω το κλειδί για να κατέβω στον παιδότοπο! Κάπου εκεί ανοίγει η πόρτα και μπαίνει και άλλος εθελοντής, μαζί πλέον θα πρέπει να ψυχαγωγήσουμε και να κάνουμε τα παιδιά με τα παιχνίδια μας να ξεχαστούν. Ίσως να μας κάνουν και εκείνα να ξεχνιόμαστε....
Κατεβαίνουμε στον παιδότοπο και αρχίζουμε να προετοιμάζουμε το χώρο, από τα σκαλιά ακούγονται οι φωνές από τα παιδιά που έρχονται γεμάτα χαρά να μας βρουν... Συνήθως μόλις θα μας δουν θα τρέξουν πάνω μας να μας αγκαλιάσουν και να μας φιλήσουν. Δυστυχώς οι αντιδράσεις μας πρέπει να είναι συγκρατημένες,η στενή "επαφή" δεν είναι πάντα επιτρεπτή λόγω χαμηλής άμυνας του ανοσοποιητικού τους. Ένας Θεός ξέρει πως κρατιόμαστε... αλλά το κάνουμε!
Σιγά σιγά ξεκινάμε το παιχνίδι,το μεγάλο τραπέζι έχει ξεκινήσει να γεμίζει με διάφορους μαρκαδόρους, μπλοκ ζωγραφικής, ξυλομπογιές και άλλα! Τα πειρατικά καράβια, τα φορτηγά ,τα αμάξια κατεβαίνουν από τα ντουλάπια και δίνονται συνήθως στα αγόρια τα οποία και τους δίνουν να καταλάβουν! Το ποδοσφαιράκι έχει ήδη αρχίσει να παίρνει φωτιά και σε συνδυασμό με το Αγαλματάκια Ακίνητα ξεσηκώνουν τα παιδιά των οποίων οι χαρούμενες φωνές πλέον ακούγονται σε όλο τον ξενώνα...!
Κοιτάμε με τον άλλον εθελοντή το ρολόι η ώρα δείχνει ήδη 21:00. Πως περνάει έτσι γρήγορα ο χρόνος??Ο παιδότοπος σιγά σιγά κλείνει,πρέπει τα παιδιά να πάνε στα δωμάτια και να ξεκουραστούν...Τα περιμένει μια δύσκολη ημέρα αύριο,με θεραπείες και εξετάσεις,πρέπει να γυρίσουν στην δύσκολη καθημερινότητα!!!Τα αποχαιρετούμε εγκάρδια και τα παραδίδουμε στους γονείς τους οι οποίοι είχαν ένα ελεύθερο τρίωρο την ώρα που τα απασχολούσαμε ώστε να κάνουν καθαριότητες,να βάλουν πλυντήριο ,να πιουν έναν καφέ ίσως και να κάνουν ένα τσιγάρο...
Ανεβαίνουμε και εμείς πάνω όπου θα σταθούμε για κανα 10λεπτο... Συζητούμε την πορεία ορισμένων παιδιών, αγωνιούμε για το αν θα γίνουν καλά και το πότε θα γίνουν καλά. Δυστυχώς τα νέα δεν είναι πάντα χαρμόσυνα. Τα άσχημα νέα μπορεί να σε κάνουν να στεναχωριέσαι αλλά σου θυμίζουν τον χώρο στον οποίο βρίσκεσαι...
21:30 πλέον η ώρα να καληνυχτίσουμε όποιον είναι στον διάδρομο και περάσουμε την πόρτα της εξόδου. Άλλη μία μέρα σε αυτόν τον χώρο τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα..
Νιώθεις μεγάλη χαρά που έχεις προσφέρει, έχεις βοηθήσει και έχεις βοηθήσει έστω και με αυτόν τον τρόπο στον αγώνα τους. Νιώθεις και λύπη για τα άσχημα νέα αλλά αυτό που σου μένει είναι η χαρά γιατί για αυτό είσαι εκεί για να δίνεις χαρά στα παιδιά!
Τελικά δεν είμαι σίγουρος αν με τον εθελοντισμό δίνεις ή παίρνεις...
Νομίζω πως παίρνεις ... δίνοντας!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου