Ακόμη στο Παίδων…

Ακόμη Παίδων… Τόσες μέρες εδώ παρατηρώ συμπεριφορές. Γονέων, παιδιών, προσωπικού νοσοκομείου, επισκεπτών. Μια σημαντική στιγμή στην διάρκεια νοσηλείας των παιδιών είναι οι αιματολογικές εξετάσεις. Όταν είναι να κάνουν εξέταση και αρνούνται, οι γονείς αναλαμβάνουν να σώσουν την κατάσταση. Τους τάζουν, προσπαθούν να τους αποσπάσουν την προσοχή. Όταν μια εξέταση πρέπει να γίνει σίγουρα ο σκοπός αγιάζει τα μέσα!

Όμως αυτό που θεωρώ ασυγχώρητο και κλονίζει την σχέση γονέα παιδιού είναι τα ψέματα που λένε και η θέση που παίρνουν απέναντι στην ασθένεια του παιδιού τους. Την υποβιβάζουν μπροστά τους λέγοντας….

-Έλα μωρέ τι έχεις, δεν έχεις τίποτα!

-Σιγά που πόνεσες ένα τσίμπημα ήταν!

-Κάνε αυτό και φεύγουμε, πάμε σπίτι μας, τι να κάνουμε εδώ;

Κατανοώ την αγωνία των γονέων σαν άνθρωπος και σαν γονέας που έχει το παιδί του με σοβαρή ασθένεια στο νοσοκομείο. Όμως την ασθένεια δεν την βιώνουμε εμείς! Την βιώνουν και την αντιμετωπίζουν τα παιδιά μας. Με ενοχλεί πολύ το έχουμε πυρετό, πονάμε, μας τρύπησαν. Όχι, δεν ψηνόμαστε εμείς στον πυρετό, δεν πονά το δικό μας σώμα, δεν έχουν χιλιοτρυπήσει εμάς! Εμείς έχουμε την αγωνία του γονέα μην πάθει κάτι το παιδί του, εμείς είμαστε το στήριγμα για τα παιδιά μας, μα όχι δεν είμαστε οι ασθενείς!

Έχετε σκεφτεί πώς αισθάνονται τα παιδάκια όταν ζουν τους γονείς τους λες και έχουν την ίδια ασθένεια με εκείνα; Τις ενοχές που μπορεί να αισθάνονται γι’ αυτή τους την κατάσταση; Τα βοηθάμε έτσι; Ο ρόλος του γονέα χρειάζεται τεράστια υπευθυνότητα! Η ψυχραιμία και η δύναμη είναι απαραίτητα εργαλεία ειδικά τις δύσκολες στιγμές. Η κούραση και η καθημερινότητα μας αποσυντονίζουν, μας εξαντλούν. Είναι λογικό να πέφτεις, να απελπίζεσαι, να στεναχωριέσαι. Αυτό όμως που δεν πρέπει να κάνουμε είναι να ταυτιζόμαστε!

Οι ρόλοι γονέα παιδιού είναι διαφορετικοί. Εμείς θυμώνουμε όταν τα παιδιά παίρνουν τον ρόλο μας, τα μαλώνουμε πως δεν ξέρουν τίποτα ακόμη για την ζωή και πως έχουν πολλά να μάθουν. Όταν εμείς παίρνουμε τον ρόλο τους απέναντι σε καταστάσεις που αφορούν τη δική τους ζωή γιατί εμάς να μας επιτρέπεται να έχουμε το δικαίωμα αυτό; Γιατί αυτά να μην μας μαλώσουν; Τα όρια σε κάθε μορφή σχέσης είναι για όλους και για να υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός χρειάζεται να τηρούνται κ από τις δύο πλευρές!

Μία ακόμη σημαντική στιγμή στη νοσηλεία των παιδιών στο νοσοκομείο είναι το ψέμα της τελευταίας φοράς! «Καν’ το τώρα και δεν θα στο ξανακάνουν ποτέ, έλα είναι η τελευταία φορά, υπόσχομαι! Ποτέ, υπόσχομαι! Γιατί τόσο δεσμευτικές λέξεις; Αφού το παιδί σου έχει σοβαρή ασθένεια και το γνωρίζεις γιατί του δίνεις ψεύτικες ελπίδες γιατί του λες ψέμματα; Η εμπιστοσύνη χτίζεται, δεν κερδίζεται με υποσχέσεις που δεν γίνεται να τηρηθούν απλά επειδή πιστεύουμε πως τα παιδιά ξεχνούν!

Τα παιδιά έρχονται στη ζωή με κάποιες κυτταρικές μνήμες από παρελθοντικούς χρόνους. Με τους γονείς τους κ τους κοντινούς τους ανθρώπους δημιουργούν νέες αναμνήσεις οι οποίες τοποθετούνται όμορφα σε έναν άδειο εγκέφαλο καθαρό και έτοιμο να υποδεχθεί πληροφορίες. Πιστεύετε πως αυτές είναι προδιαγραφές για να ξεχάσεις ή για να θυμάσαι σε όλη σου τη ζωή!

Κι αν το παιδί έχει χρόνιο νόσημα δεν πρέπει να ενημερωθεί; Το ποτέ και το υπόσχομαι χωρούν μόνο στο… δεν θα φύγω από κοντά σου ποτέ και υπόσχομαι να είμαι πλάι σου! Παρόλο που δυστυχώς ούτε σε αυτά γνωρίζουμε αν θα ανταποκριθούμε, γνωρίζουν μόνο οι ουρανοί!

Μιλήστε με ειλικρίνεια στα παιδιά σας, κοιτάξτε τα στα μάτια και εξηγήστε τους όπως θα θέλατε εσάς να σας εξηγήσουν αν ήσασταν στη θέση τους. Πείτε μέχρι εκεί που αισθάνεστε πως θα αισθανθούν την κατάστασή τους. Θα καταλάβουν όσα μπορούν ανάλογα με την ηλικία τους, το να αισθανθούν όμως είναι πολύ σημαντικό για την συνεργασία τους με τους γιατρούς και για την ψυχική τους ισορροπία. Τα παιδιά αντιλαμβάνονται με την καρδιά και την ψυχή τους και λιγότερο με την εγκεφαλική νοημοσύνη.

Θυμηθείτε πώς μιλούν την γλώσσα τους, υπήρξατε κ εσείς παιδιά…Αφαιρέστε ενοχές, πρέπει, φόβο! Μιλήστε με την καρδιά σας, μιλήστε όσο πιο αγνά και φωτεινά μπορείτε! Αγγίξτε με την παλάμη σας το στήθος του παιδιού σας στην θέση της καρδιάς και συντονιστείτε με τους χτύπους του! Κλείστε τα μάτια, αφεθείτε στη σιωπή και οι λέξεις θα βγουν μόνες τους. Τι πειράζει κι αν κλάψεις, τι πειράζει να σε δει να κλαις; Θυμήσου, το κλάμα ήταν ο πρώτος τρόπος επικοινωνίας σου όταν ήρθες σε αυτόν τον κόσμο! Ήταν ο πρώτος ήχος που άκουσε από εσένα η μητέρα σου, ήταν ο πρώτος σου μονόλογος!

Ας γίνει τώρα ο δικός σου απέναντι στο παιδί σου! Να είσαι σίγουρος πως η αγκαλιά που θα πάρεις θα είναι ίδια με αυτή που του έδωσες εσύ εκείνη την πρώτη φορά… Κατανόηση, στοργή, δύναμη, αγάπη! Όλα θα είναι βαθιά γνώση πλέον, θα πορευτείτε ενωμένοι και δυνατοί στον δύσκολο δρόμο που επέλεξαν οι ουρανοί να διανύσετε! Καλή δύναμη!

Της Ρίνας Σερέτη

Πηγή: http://enallaktikidrasi.com