«Ξαναγεννήθηκα τη μέρα που έκανα μεταμόσχευση»

Τρεις άνθρωποι που έκαναν μεταμόσχευση μυελού των οστών για να αντιμετωπίσουν τη λευχαιμία, μιλούν για την ημέρα που τους έδωσε και πάλι δικαίωμα στη ζωή.

«Γιορτάζω δύο φορές γενέθλια, μέσα στον χρόνο, μία για την ημέρα που γεννήθηκα και μία γι αυτή που ξαναγεννήθηκα, κάνοντας μεταμόσχευση του μυελού των οστών». Με αυτά τα λόγια, η Χριστίνα Μαντή, δώδεκα χρόνια μετά την επιτυχημένη μεταμόσχευση μυελού που έκανε στη μονάδα του Ευαγγελισμού, μιλά για την απόφαση που τη έδωσε το δικαίωμα να συνεχίσει να ζει, απαλλαγμένη από τον εφιάλτη της λευχαιμίας.

Χριστίνα Μαντή

Στο theTOC.gr μίλησαν τρεις άνθρωποι που έκαναν την επέμβαση και σήμερα ζουν, ο καθένας με το δικό του τρόπο και οι δύο από τους τρεις με αρκετά προβλήματα που άφησε πίσω της η επέμβαση, κυρίως εξαιτίας των μοσχευμάτων, που για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα επιτίθενται στον οργανισμό του ασθενή, καθώς θεωρούν ότι βρίσκονται σε ξένο σώμα.

Πολλά, φυσικά, από αυτά που πέρασαν η Χριστίνα Μαντή, ο Νίκος Ρήγας και ο Χρήστος Πορφυρόπουλος μέχρι να φτάσουν στο σημείο να βρουν συμβατό μόσχευμα και να κάνουν την επέμβαση, αλλά και στη συνέχεια για να μπορούν να συνεχίσουν να ζουν και  να ονειρεύονται, δεν θα είχαν συμβεί αν υπήρχε στην Ελλάδα τράπεζα μυελού των οστών και μία διαφορετική νοοτροπία και αντίληψη, τόσο από τους πολίτες όσο και από την Πολιτεία.

Η αναζήτηση συμβατού δότη δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση καθώς, ακόμη και από την ίδια την οικογένεια του ασθενή οι πιθανότητες συμβατότητας είναι 30% και για τον λόγο αυτό , οι ασθενείς μπορεί να περιμένουν ακόμη και μήνες για να βρεθεί μόσχευμα από τράπεζα του εξωτερικού, εφόσον, φυσικά, ο ασθενής έχει τα χρονικά περιθώρια.

Η Χριστίνα στάθηκε τυχερή και ο αδερφός της ήταν 100% συμβατός δότης. Το ίδιο συνέβη και με τον αδερφό του Νίκου. Οι δύο τους, ωστόσο, ακολούθησαν μια εντελώς διαφορετική εξέλιξη στα χρόνια που ακολούθησαν, μετά την επέμβαση. Η Χριστίνα παρουσίασε επιπλοκές λόγω του μοσχεύματος και των φαρμάκων, αλλά το ξεπέρασε και σήμερα, 12 χρόνια μετά, αισθάνεται δυνατή, υγιής και χαρούμενη που έκανε αυτή την επιλογή. 

Νίκος Ρήγας 

Ο Νίκος, δυστυχώς, χρειάστηκε να ξανακάνει την επέμβαση, καθώς ο οργανισμός του επανεμφάνισε την ασθένεια.

Στα χρόνια, μετά το 2004 που έκανε την πρώτη μεταμόσχευση, πέρασε πολλές και σοβαρές περιπέτειες με την υγεία του εξαιτίας του μοσχεύματος και της φαρμακευτικής αγωγής που ήταν διαρκής και επιβαρυντική για τον οργανισμό του.

Ο Χρήστος δεν ήταν το ίδιο τυχερός και χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει ομφαλοπλακουντιακό μόσχευμα, το οποίο αναζήτησε στο εξωτερικό και το βρήκε, τελικά, στην Αμερική. Για εκείνον, που έκανε την μεταμόσχευση μέσα στην κρίση, το οικονομικό κόστος ήταν τεράστιο και χρειάστηκε να προκαταβάλει το ποσό για το μόσχευμα και να πάρει πίσω ένα μέρος των χρημάτων του από το ασφαλιστικό του ταμείο.

Χρήστος Πορφυρόπουλος

Και οι τρεις μιλούν για την εμπειρία τους, με διαφορετική ψυχολογία ο καθένας, και υπενθυμίζουν πόσο σημαντικό θα ήταν γι αυτούς αν υπήρχε τράπεζα μυελού από Έλληνες δότες στη χώρα μας και αποκαλύπτουν ότι, παρά το γεγονός ότι οι μεταμοσχευθέντες ποτέ δεν επανέρχονται, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, στην προηγούμενη κατάστασή τους, η πάθησή τους δεν είναι μέσα στη λίστα με τις χρόνιες και μη αναστρέψιμες. Μάλιστα πολλά από τα φάρμακα που παίρνουν για συμπτώματα και νόσους που δημιουργούν τα μοσχεύματα τα πληρώνουν εξ ολοκλήρου από τη τσέπη τους και για όλα αυτά εισπράττουν ένα επίδομα 367 ευρώ τον μήνα.

του Προκόπη Αγγελόπουλου

Πηγή: http://www.thetoc.gr