Η Άννα μας μιλάει για τη μάχη του γιου της

Κυριακή 14 Αυγούστου 2016
Λίγες μέρες πριν, στον λαιμό του γιού μου εμφανίστηκε ένα «μπαλάκι».
Χωρίς πόνο. Κάποιος ερεθισμένος αδένας θα είναι, θα περάσει.
Όμως σήμερα, ήρθε ένα δεύτερο μπαλάκι να κάνει παρέα στο πρώτο.
Νέο παιδί, 25 χρονών, δεν το αξιολογεί και πολύ σοβαρά. Αλλά εγώ τρώγομαι. Ας ησυχάσω έστω.
Κι έτσι καταλήγει στα επείγοντα του πλησιέστερου εφημερεύοντος νοσοκομείου.
Ο κόσμος πολύς. Το νοσοκομείο τεράστιο με πολύ πιεσμένες εφημερίες. Οι γιατροί όμως έμπειροι. Σε λίγες ώρες  κι αφού πέρασε από πολλές ειδικότητες κι εξετάσεις, ήρθε η διάγνωση.
Ισοπεδωτική κι αμείλικτη.
Λέμφωμα τραχήλου-μεσοθωρακίου.
«Μην ανησυχείτε, ιάσιμο κατά 90%»
Δεν αναφέρεται η λέξη-σοκ, Καρκίνος. Σε μια εφημερία με τόσα περιστατικά πως ν’ αναφερθεί άλλωστε; Με τόσο πανικό ,μόνο κλάματα και ουρλιαχτά μιας μητέρας κι ενός ασθενούς τους λείπουν… Δεν τους αδικώ.
Δεν ρωτώ τίποτα. Δεν βγάζω κιχ.

Άμεση νοσηλεία-λένε-άμεση εκκίνηση θεραπείας-λένε-…
Μόνο στον όροφο εισαγωγής συνειδητοποίησα τι συμβαίνει.
Καθώς περπατούσα πίσω από το γιo μου, με βήματα μηχανικά και καρδιά δαγκωμένη από το φόβο, ύψωσα το βλέμμα και διάβασα:
ΑΙΜΑΤΟΛΟΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ – ΜΟΝΑΔΑ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΗΣ ΜΥΕΛΟΥ – ΛΕΥΧΑΙΜΙΕΣ
Τα πάντα μέσα μου ούρλιαζαν κι εγώ μουγκή.
Θεέ μου! Βεβαιώθηκα πια! Καρκίνος!
Κι όλα μπαίνουν σ’ ένα παράξενο pause… Σταματά ο χρόνος, η καθημερινότητα, το σπίτι που πρέπει να βαφτεί, το χρώμα των μαλλιών που δεν πέτυχε, ο πονόδοντος που είναι βασανιστικός όσο τίποτα, ο ΕΝΦΙΑ, η ΔΕΗ,ο καφές, ο ύπνος, το παρμπρίζ που μου έσπασαν για να με κλέψουν..όλα όσα ονομάζουμε προβλήματα στη ρουτίνα μας.
Σε σπρώχνουν αιφνίδια σε φουρτουνιασμένο ωκεανό, χωρίς βάρκα, χωρίς κουπί..
Σε κλείνουν στο θάλαμο με το όμορφο πουκαμισάκι σου, το ριγέ και αρχίζουν τα τρυπήματα και τα πετσοκόμματα..
Κι ο πόνος.
Και το χειρότερο απ’ όλα, ο φόβος.

Αυτό που πρέπει να φοβηθείς και να πολεμήσεις περισσότερο, είναι ο φόβος.

Κι όμως, εκείνος δεν φοβήθηκε. Δεν γκρίνιαξε. Δεν παραπονέθηκε. Δεν διαμαρτυρήθηκε για την τόσο αιφνίδια διακοπή της ροής της ζωής του.
Χημειοθεραπείες επιθετικές, κάθε 21 μέρες νοσηλεία για 5ήμερο κύκλο, καμένες φλέβες, εμετοί, πείνα, πόνος, εξάκλινος θάλαμος με ετοιμοθάνατους ηλικιωμένους, με μπάνιο πέρα από κάθε φαντασία, με οροστάτη που δεν τσουλά από την παλαιότητα, με κρεβάτι που δεν χωράνε τα 1.98 εκατοστά του ύψους του, με στρώμα που σουβλίζει το σώμα..
Με αυξητικά ενεσάκια, για ν’ ανεβαίνουν τα λευκά αιμοσφαίρια, που οι πόνοι τους είναι μια αξέχαστη εμπειρία.
Έξη χημειοθεραπείες, για να μας αποκαλύψει το pet scan, πως το λέμφωμα δεν υποχώρησε.
Συνεχίζουμε σφίγγοντας τα δόντια, με άλλο σχήμα χημειοθεραπειών.
Και τέλος, αυτόλογη μεταμόσχευση μυελού των οστών.
Πέντε εβδομάδες στην απομόνωση.
Μάννα και γιός στο θάλαμο, μόνοι μας πια. Δεν υπάρχουν επισκέψεις. Δεν επιτρέπεται η έξοδος από το θάλαμο. Στο κρεβάτι του εκείνος, στο ραντζάκι μου εγώ.
Γελάσαμε, κλάψαμε, μιλήσαμε, αναλύσαμε, μοιραστήκαμε, πονέσαμε και φοβηθήκαμε.
Εκείνος ψύχραιμος, χαλαρός… Εγώ, μ’ εκείνη τη μόνιμη πια δαγκωνιά στα σωθικά.
Για να μας πει και πάλι το pet scan, πως δεν καθαρίσαμε.
Έχουμε να κάνουμε μ’ ένα λέμφωμα πολύ επίμονο.
Συνεχίζουμε με ακτινοβολίες.
Και φτάνουμε στο σήμερα. Που βρισκόμαστε πια στην 12η ακτινοβολία μας κι απομένουν άλλες 8.Το pet scan θα ξαναμιλήσει τον επόμενο Ιανουάριο, του 2018.
Τι θα πει, δεν γνωρίζει κανείς. Ελπίδα μόνο. Πίστη. Πείσμα.
Θα τον νικήσουμε! Το ξέρω! Το θέλω! Το θέλει κι ο ίδιος!
Δεν φοβάται. Δεν δέχεται τη λέξη «ασθενής», γιατί είχε πολύ σθένος!
Γελάει όταν τα μαλλιά πέφτουν, ζωγραφίζει τα φρύδια με μολύβι για να γελάσουμε εμείς.
Φωνάζει ο κουρέας στο διάδρομο του νοσοκομείου «κούρεμα! ποιός θέλει κούρεμα?» Κι αποκρίνεται από το κρεβάτι του «εγώ! εγώ» μόνο για να δει τον άναυδο κουρέα που κοιτάζει αμήχανος το υπέροχο γυαλιστερό κεφαλάκι.

Δεν δέχεται ούτε τη λέξη «ατυχία»… Γιατί νιώθει ευγνώμων που συνάντησε τον καρκίνο του. Τον είδε σαν μέγα δάσκαλο, έμαθε, μαθαίνει και θα μαθαίνει.

Έκλαψε πολύ τη βραδιά που ο συναγωνιστής του, ο αγαπημένος σε όλους μας Δημήτρης Σιάχος, έφυγε για να ξεκουραστεί. Στη διάρκεια της μεταμόσχευσης, έμπαινε κάθε τόσο στο διαδίκτυο να δει πως πάει… Ήταν παρεάκι μας..
Σήμερα, ακόμα κι αν η μάχη μας συνεχίζεται, μπορώ και πάλι να γελάω. Μπορώ να παίζω με το κουτάβι μου. Μπορώ να ελπίζω και να χαίρομαι. Γιατί εκείνος, ο γιός μου, μου έμαθε πως αυτό ήταν για να το ζήσουμε και θα μας συντροφεύει.
Έμαθα όταν πονάω να μην διαμαρτύρομαι. Πως να τολμήσω άλλωστε, μετά τους πόνους που πέρασε εκείνος αδιαμαρτύρητα;
Έμαθα να ξεχωρίζω τους ανθρώπους καλύτερα.
Έμαθα πως μια νοσηλεύτρια, μπορεί να ρισκάρει τη δουλειά της για να βοηθήσει.
Έμαθα πως ένας βαρύς κι αμίλητος γιατρός μπορεί παρασκηνιακά να κάνει τα πάντα για τον ασθενή του… απλά δεν χρειάζεται τα εύσημα…
Έμαθα πως οι φίλοι φοβούνται και χάνονται, έρχονται όμως καινούργιοι..
Έμαθα πως υπάρχουν άνθρωποι, που τα γρανάζια τους δουλεύουν χωρίς λάδι…
Γιατί ο γιός μου είναι άνεργος και επομένως ανασφάλιστος.
Κανείς, ποτέ και πουθενά, δεν ζήτησε χρήματα για οτιδήποτε.
Έλαβε την καλύτερη περίθαλψη που θα μπορούσε να λάβει ποτέ ασθενής, σε μια χώρα που κυλιέται μέσα στα ερείπιά της.
Δεν θα μπορούσα να βάλω στο λογαριασμό αυτό της ζωής, κάποιες άτυχες στιγμές, ούτε ακόμα και κάποιες άθλιες συνθήκες νοσηλείας, γιατί ο στόχος μας είναι η ίαση κι όχι η άνεση.
Και τέλος έμαθα, πως όσα ευχαριστώ και να πω σε όλους εκείνους που ήταν δίπλα μας, ποτέ δεν θα είναι αρκετά!

Μιλήστε για τον καρκίνο! Πολεμείστε το φόβο! Μοιραστείτε την εμπειρία σας. Είναι τόσο ανακουφιστικό!

Θερμή παράκληση: Μην αμελείτε εξετάσεις και πρόληψη. Μην αγνοείτε τα σημάδια του σώματος.

Γίνετε δότες! Δεν δωρίζεις αίμα και μυελό. Δωρίζεις ζωή!

Και ναι, νικιέται!

Όποιος πέρασε από αυτό το κακοτράχαλο μονοπάτι, είτε έφυγε για να ξεκουραστεί, είτε έμεινε ως επιβιώσας, Νίκησε!

Άννα Παρίση