Η Πέτρα Κοτρώτσου δεν είναι μία συνηθισμένη γυναίκα της ηλικίας της. Στα 21 της χρόνια, η επίδοξη κινηματογραφίστρια από το Γουέλινγκτον της Νέας Ζηλανδίας είναι παλαίμαχος ενός μεγάλου και σοβαρού πολέμου, ενάντια στον καρκίνο, τον οποίο αντιμετωπίζει από την ηλικία των έξι ετών.
Αυτή η εμπειρία είναι το υλικό για τη δημιουργία ενός παιδικού βιβλίου, με εικονογράφηση μιας άλλης νεαρής Ελληνο-Νεοζηλανδής, της Χριστίνας-Ειρήνης Αραθύμου. Όπως μπορεί κανείς να φανταστεί, το βιβλίο “I’d Rather Be a Fairy Princess” (“Θα προτιμούσα να είμαι μία Νεραϊδοπριγκίπισσα”) είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλό παιδικό βιβλίο: είναι ένα εγχειρίδιο επιβίωσης, ένας πνευματικός οδηγός και μία πηγή έμπνευσης για οποιονδήποτε έχει βρεθεί ποτέ απέναντι στον καρκίνο, σε οποιαδήποτε ηλικία και οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Μιλώντας στον “Νέο Κόσμο”, η συγγραφέας μοιράστηκε την ιστορία πίσω από το βιβλίο και μίλησε για την ελπίδα της, να βοηθήσει τα παιδιά να τα βγάλουν πέρα στη μεγαλύτερη περιπέτεια της ζωής τους.
Πώς γεννήθηκε το “Θα προτιμούσα να είμαι μία Νεραϊδοπριγκίπισσα”;
Μου άρεσαν πάντοτε οι νεράιδες όταν ήμουν μικρή και μου άρεσε να φτιάχνω ιστορίες και να τις ζωντανεύω. Ήμουν έξι ετών όταν έκανα την πρώτη θεραπεία για τον καρκίνο και ήταν απόλυτα φυσικό να χρησιμοποιήσω τη φαντασία μου και την αγάπη μου για τις νεράιδες, για να αντεπεξέλθω.
Διάβαζα παραμύθια για να περάσω την ώρα μου και να αποδράσω από την πραγματικότητα και φαντασιωνόμουν ότι ήμουν μία πολεμίστρια νεράιδα που πολεμούσε τον καρκίνο. Δεν χρησιμοποίησα δηλαδή την παιδική μου φαντασία μόνο σαν τρόπο για να αποσπάσω την προσοχή μου από την θεραπεία, αλλά και ως τρόπο να πάρω δύναμη και να πιστέψω ότι μπορώ να πολεμήσω τον καρκίνο και να βγάλω εις πέρας τη θεραπεία με επιτυχία.
Με τη βοήθεια μιας οικογενειακής φίλης, κατάφερα να γράψω την ιστορία όταν ήμουν 7 ετών. Αργότερα, στα 19 μου, παρακολούθησα ένα εργαστήριο δημιουργικής γραφής που διοργάνωσε η ειδική νοσοκόμα που με παρακολουθούσε, η Liz Sommer, μαζί με τη Mary McCallum, από τις εκδόσεις Mākaro Press, που είναι πλέον η εκδότριά μου. Εκείνη μου σύστησε την πρωτοεμφανιζόμενη εικονογράφο Χριστίνα – Ειρήνη Αραθύμου, που είναι κι αυτή Ελληνίδα από το Γουέλινγκτον, όπως εγώ και τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία.
Πώς ήταν η συνεργασία με τη Χριστίνα – Ειρήνη Αραθύμου; Ποια ήταν η συμβολή της;
Όταν πρωτοσυνάντησα τη Χριστίνα – Ειρήνη, δεθήκαμε αμέσως. Ήταν πολύ ανοιχτή στις ιδέες μου αλλά ήθελε να προσθέσει και τη δική της πινελιά. Ευτυχώς, κινούμασταν και οι δύο στο ίδιο μήκος κύματος, καθώς είχαμε την ίδια αγάπη για τις νεράιδες και είχαμε χρησιμοποιήσει και οι δύο τη φαντασία και τη δημιουργικότητά μας με τον ίδιο τρόπο, όταν ήμασταν μικρές.
Η συνεργασία μας ήταν άνετη και διασκεδαστική. Είχαμε μια πολύ θετική συναδελφική σχέση. Δεν καταλαβαίναμε μόνο η μία την άλλη, αλλά ανταλλάσσαμε ιδέες, παίρναμε η μία τις ιδέες της άλλης και χτίζαμε πάνω σ’ αυτές. Για παράδειγμα, η αγάπη της για τα ζώα την οδήγησε να δημιουργήσει τον χαρακτήρα του Μάιλς στο βιβλίο που είναι βασισμένος στον γάτο μου και να τον μετατρέψει σε πάνθηρα που βρίσκεται στο πλευρό της πολεμίστριας. Πρόσθεσε επίσης πολλές μικρές λεπτομέρειες στην εικονογράφηση που προσθέτουν ένα άλλο επίπεδο στο βιβλίο και το κάνουν ακόμη πιο ξεχωριστό.
Ποια είναι η μεγαλύτερη φιλοδοξία σου σχετικά με την πορεία του βιβλίου;
Θέλω αυτό το βιβλίο να είναι ένας τρόπος για τα παιδιά να τα βγάλουν πέρα με τον καρκίνο χωρίς να νιώθουν ότι είναι μόνα τους, να γίνει η εμπειρία τους πιο διαχειρίσιμη και λιγότερο τρομακτική. Θα ήθελα να τα βοηθήσω να καταλάβουν καλύτερα τον καρκίνο, μέσα από τα λόγια και την οπτική γωνία κάποιου άλλου, πέρα από τους γιατρούς και τις νοσοκόμες.
Θα μου άρεσε να δω το βιβλίο σε παιδικά νοσοκομεία, ώστε να το διαβάζουν τα παιδιά που κάνουν θεραπεία για τον καρκίνο, αλλά και στα βιβλιοπωλεία και τις βιβλιοθήκες, για να το βρουν τα παιδιά που μπορεί να έχουν έναν φίλο ή συγγενή, ανεξαρτήτως ηλικίας, με καρκίνο και θέλουν να καταλάβουν καλύτερα τι περνάει.
Γιατί θέλησες να μοιραστείς τη δική σου ιστορία με τον κόσμο;
Στην αρχή, η συγγραφή του βιβλίου ήταν ένας τρόπος να ξεχαστώ, αλλά και μία δημιουργική διέξοδος που μου επέτρεψε να εκφράσω αυτό που περνούσα εκείνη την εποχή, με τον δικό μου τρόπο. Αρχικά, αυτό που ήθελα ήταν να καταγράψω την εμπειρία μου στο χαρτί, για να την θυμάμαι όταν θα ήμουν μεγαλύτερη. Δεν είχα σκεφτεί αν είχε κάποια αξία ως βιβλίο και γι’ αυτό το είχα κρατήσει στο συρτάρι μου μέχρι πρόσφατα. Αλλά τώρα που είδα την ανταπόκριση του κόσμου στο βιβλίο μου, βλέπω ότι λέγοντας την ιστορία μου, μπορώ να βοηθήσω και άλλους – και ιδιαίτερα παιδιά – που η ζωή τους έχει επηρεαστεί από τον καρκίνο.
Τι έμαθες για τον εαυτό σου στην πορεία;
Ότι μπορώ να μετατρέψω τις δημιουργικές ιδέες του κεφαλιού μου σε κάτι χρήσιμο!
Αν υπήρχε ένα τέτοιο βιβλίο όταν ξεκινούσες εσύ τη θεραπεία, πώς θα είχε επιδράσει πάνω σου;
Όταν πήρα την διάγνωση, υπήρχαν πολλοί ενήλικες γύρω μου – γιατροί και νοσοκόμες – που μου εξήγησαν τι συμβαίνει. Μου έδωσαν επίσης πολλά φυλλάδια, αλλά δεν καταλάβαινα και πολλά γιατί όλη η πληροφορία ήταν γραμμένη από ενήλικες και από τη δική τους οπτική γωνία. Θα μου άρεσε να έχω στα χέρια μου ένα βιβλίο με εικόνες, από την οπτική γωνία ενός παιδιού. Θα μου έδινε τη δυνατότητα να καταλάβω πολύ καλύτερα και θα ταίριαζε περισσότερο στη δική μου κατάσταση. Το πιθανότερο είναι ότι θα με ενθάρρυνε ώστε να χρησιμοποιήσω ακόμη περισσότερο τη φαντασία μου για να τα καταφέρω.
Πώς είναι να είσαι μια Πολεμίστρια Πριγκίπισα;
Νιώθω πιο δυνατή και ότι έχω τον έλεγχο της κατάστασης. Δεν έχω και πολλές επιλογές, όταν μιλάμε για τη θεραπεία, αλλά μπορώ να επιλέξω να αντιμετωπίσω τη θεραπεία και να συνεχίσω να μάχομαι τον καρκίνο σαν πολεμίστρια.
Ποιο είναι το σημαντικότερο πράγμα που σου έχει πει ποτέ κανείς;
Να παίρνω τα πράγματα ένα βήμα τη φορά – λεπτό το λεπτό, ώρα την ώρα, μέρα τη μέρα. Η μαμά μου πάντοτε μου θυμίζει να συγκεντρώνομαι στο να ξεπεράσω οτιδήποτε αντιμετωπίζω κάθε στιγμή και να μην σκέφτομαι τι μπορεί να συμβεί – ή να μη συμβεί – στο μέλλον.
Τι σε έχει βοηθήσει περισσότερο να αντιμετωπίσεις τις αντιξοότητες;
Η αγάπη και η υποστήριξη της μεγάλης, ελληνικής οικογένειάς μου.
Τι σημαίνει για σένα το ότι είσαι Ελληνίδα;
Σημαίνει να ξέρω πως όλες μου οι ανάγκες, οι σωματικές, οι συναισθηματικές και οι πνευματικές είναι καλυμμένες, ιδιαίτερα σε κρίσιμες στιγμές. Όταν ήμουν στο νοσοκομείο δεν έλειψε τίποτε, ούτε από μένα, ούτε από τη μητέρα μου, ούτε από τον πατέρα και τα αδέλφια μου στο σπίτι. Είχαμε πάντοτε πολύ καλή στήριξη και παρηγοριά από έναν μεγάλο κύκλο συγγενών, φίλων και από την ευρύτερη ελληνική κοινότητα. Έρχονταν να μας δουν, να μας βοηθήσουν και να φέρουν ατελείωτες ποσότητες φαγητού! Σιχαινόμουν το φαγητό του νοσοκομείου αλλά είχα πάντοτε την αγαπημένη μου σούπα αυγολέμονο της γιαγιάς μου. Ακόμη και ο ιερέας μας, όταν ερχόταν να με δει δεν έφερνε μόνο την ευλογία του, προσευχές και εικόνες – έφερνε και μακαρόνια με κιμά!
Το σημαντικότερο κομμάτι της ελληνικής μου ταυτότητας είναι να νιώθω τη ζεστασιά, τη στήριξη και την αγάπη μιας οικογένειας που εκτείνεται πέρα από τους άμεσους συγγενείς και φίλους μας και να ξέρω ότι το σπίτι μας είναι πάντοτε ανοιχτό και ότι όποιος έρθει είναι πάντοτε καλοδεχούμενος και καλοταϊσμένος!
*Το βιβλίο “I’d Rather Be a Fairy Princess” της Πέτρας Κοτρώτσου, με την εικονογράφηση της Χριστίνας – Ειρήνης Αραθύμου, είναι διαθέσιμο από την ιστοσελίδα των εκδόσεων Makaro Press (www.makaropress.co.nz).
Πηγή: https://neoskosmos.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου