«Γιατί όχι σε μένα;» Η αληθινή ιστορία της Μαμάς Ευγενίας και του Μπαμπά Τέλη

 Η κα Ευγενία Παρτσόγλου, (σύζυγος του Τέλη Κελεσίδη) αφηγείται: Με αφορμή τη μέρα κατά του παιδικού καρκίνου, το δικό μας αληθινό…παραμύθι… Θα σας το λέμε κάθε χρόνο… Και το λέμε δέκα χρόνια τώρα! 

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια Μαμά. Είχε έναν κούκλο, πανέξυπνο, γλυκύτατο γιο, και περίμενε ακόμη έναν λίαν συντόμως. Η αλήθεια είναι πως είχε καλές εγκυμοσύνες, απλά την ώρα του τοκετού είχε ένα «περίεργο» πρόβλημα: τα παιδιά δεν αποφάσιζαν να βγουν… Ο πρώτος μάλιστα… αποσπάστηκε με το ζόρι (ή μάλλον με εμβρυουλκό), στους 9,5 μήνες και μετά από τεχνητούς πόνους και αναμονή δύο ημερών. Έτσι κι ο μικρός αποφάσισε να ακολουθήσει το παράδειγμα του μεγάλου: δεν το έπαιρνε απόφαση να βγει στον έξω κόσμο… Όμως… έχουν γνώση οι… φύλακες, κι η Μαμά έκλεισε ραντεβού στο νοσοκομείο ακριβώς την ημερομηνία της συμπλήρωσης των εννέα μηνών. Και πάλι όμως περίμενε… Βέβαια ο χρόνος περιορίστηκε στη μία μόνο μέρα, αλλά ο μικρός για «σπάσιμο» βγήκε με το χέρι κολλημένο στο κεφάλι όπως ο superman την ώρα της πτήσης… Ζόρικα τα πράγματα αλλά εν τέλει πήγαν όλα καλά. 

Τα παιδάκια μεγάλωναν γερά και δυνατά. Ο μεγάλος στα πέντε του πέρασε ανεμοβλογιά. Πολύ δύσκολα. Πάρα πολύ δύσκολα. Κι η Μαμά είπε: Θεέ μου σταμάτα του τον πόνο, το τζιέρι μου να πονάει κι εγώ να μην μπορώ να κάνω τίποτα. Γιατί σε μένα; Γιατί στο παιδάκι μου; Η ανεμοβλογιά πέρασε, ο πόνος χάθηκε, κι όλα ξεχάστηκαν. Ύστερα από καιρό ο μικρός ξεκίνησε να κλαίει λέει: πονάω, πονάω, πονάω… Η Μαμά ξανατρελάθηκε. Έτρεξε σε γιατρούς, έκανε το παιδί «σουρωτήρι» στις εξετάσεις, μα όλα φαίνονταν καλά. 

-Είναι γαστρεντερίτιδα… 

-Είναι ραγάδα… 

-Δεν είναι τίποτα, το κάνει για να έχει την προσοχή στραμμένη πάνω του… 

Κι η Μαμά ηρεμούσε για λίγο… μα πάλι τρελαινόταν όταν άκουγε… πονάω… Και το παιδί άρχισε να πονάει συνέχεια όλη μέρα, κάθε μέρα, και να λέει πονάω… Κι η Μαμά δεν ήξερε τι να κάνει… Και το πήγαινε σ’ άλλους γιατρούς και για ακόμη περισσότερες εξετάσεις, μα πάλι… πονάω… Μα ο Θεός έβαλε το χέρι του κι ήρθε η ώρα που το παιδί άρχισε να λιποθυμάει ανάμεσα στους πόνους κι αναγκάστηκαν να το «ανοίξουν» να δουν τι συμβαίνει καθώς όλα έδειχναν τέλεια… Και το άνοιξαν, πιστεύοντας πως ήταν μια ύπουλη σκωληκοειδίτιδα που δεν φαινόταν πουθενά… Μα για άλλο άνοιξαν κι άλλο βρήκαν… Κι ήταν να βγουν από το χειρουργείο στις 9 το βράδυ και βγήκαν στη 1 παρά… «Κατά τη διάρκεια της επέμβασης βρήκαμε ότι το παιδί είχε εγκολεασμό, έμπαινε το ένα έντερο μέσα στο άλλο. Κάνοντας ανάταξη ψηλαφίσαμε έναν όγκο. Τον αφαιρέσαμε, καθώς κι έναν λεμφαδένα που βρισκόταν δίπλα του. Ο ώρες μετά την επέμβαση θα είναι κρίσιμες. Όσον αφορά τον όγκο, θα ξέρουμε με σιγουριά τι είναι, σε δεκαπέντε μέρες που θα βγουν τα αποτελέσματα της ιστολογικής, αν και η πρώτη εικόνα δεν παραπέμπει σε κάτι κακό».

 Κι η Μαμά είπε: Δόξα νά ‘χει ο Θεός. Και είδε το παιδί γεμάτο σωληνάκια…

 -Δεν θα φάει… -Δεν θα πιει νερό… 

-… Κι η Μαμά άντεχε γιατί έβλεπε το παιδί της χαμογελαστό, να αντέχει, να παίζει μαζί της, να γελάει…κι ας μην μπορούσε να κουνηθεί απ’ το κρεβάτι, απ’ τα σωληνάκια που το εγκλώβιζαν, κι έλεγε: τι τραβάς ψυχή μου… μα θα περάσει και θα τελειώσουν τα άσχημα… Κι όταν ερχόταν το φαγητό στον θάλαμο για τα άλλα παιδάκια, έκλεινε το παραβάν γύρω απ’ το κρεβάτι του και έβαζε κολώνια Μυρτώ στα χέρια της για να μην του μυρίζει το φαγητό… Κι όταν διψούσε του έλεγε: με τι θες να παίξουμε; Κι οι επικίνδυνες μέρες πέρασαν και τα σωληνάκια άρχισαν να βγαίνουν ένα-ένα… κι ήπιε νερό, κι έφαγε, και κατούρησε στην τουαλέτα και έκανε κακά! (μην στραβομουτσουνιάσει κανείς. Απλά ας σκεφτεί τι θεωρεί δεδομένο στη ζωή του, σε βαθμό που να το θεωρεί μέχρι και «αηδιαστικό»). Κι οι γιατροί δεν πίστευαν στην τόσο γρήγορη ανάρρωση (γι’ αυτούς!). Και βγήκαν απ’ το νοσοκομείο και πήγαν σπίτι τους! Χαρές και πανηγύρια! Μα οι ιστολογικές τριβέλιζαν το μυαλό και τις νύχτες. Κι η αναμονή φάνταζε τοοοόσο μεγάλη. Και τα αποτελέσματα βγήκαν! 

Λέμφωμα Burkitt, πολύ επιθετικό, στην τόσο δύσκολη κι επικίνδυνη κοιλιακή περιοχή… Μ’ ένα τρωτό σημείο: τις χημειοθεραπείες. Μ’ έναν μεγάλο αντίπαλο για το παιδί: τον χρόνο που πέρασε… Φύγετε… Πάτε Θεσσαλονίκη, σας περιμένουν… Θεσσαλονίκη.

Γιατρός (μα όχι άνθρωπος λέω εγώ): Αυτό που έχει το παιδί είναι πολύ επιθετικό, χάσατε πολύτιμο χρόνο, θεωρούμε ότι έχει προλάβει να «στείλει» παντού…(ιατρική ορολογία, κινέζικα, σουαχίλι…)…

Μαμά: Σας παρακαλώ, μιλήστε μου σαν να είμαι πρώτη δημοτικού. Δεν καταλαβαίνω…

Γιατρός: Τις απορίες σας στο τέλος…

Μαμά: Τι πιθανότητες έχουμε;

Γιατρός: Ας ελπίσουμε ότι θα καταφέρει να αντέξει τα φάρμακα, καθώς λόγω της επιθετικότητας της νόσου, τα φάρμακα είναι ακόμη πιο επιθετικά και ισχυρά. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην αντέξει τα φάρμακα και να σβήσει… Στην καλύτερη περίπτωση, εξ αιτίας της τοξικότητας των φαρμάκων, θα του μείνει κάποια βλάβη. Τώρα, στο συκώτι θα είναι, στην καρδιά, στον εγκέφαλο… και πιθανότητα μόνιμη… Έχουμε μπροστά μας πέντε μήνες…

Μαμά: Δεν υπάρχει περίπτωση να τα καταφέρει;

Γιατρός: Ο Θεός είναι μεγάλος…

Η Μαμά το ήξερε αυτό κι ευτυχώς που γρήγορα κατάλαβε πόσο μικρός ήταν αυτός που είχε απέναντί της, κι έτσι αναζήτησε αλλού την ελπίδα που μίκραινε επικίνδυνα…(Μπορεί να μην ανέφερα παραπάνω για τον Μπαμπά της ιστορίας, αυτό όμως δεν σημαίνει κάτι. Ίσα-ίσα, αν η Μαμά δεν είχε δίπλα της ΑΥΤΟΝ τον Μπαμπά, το παραμύθι μπορεί να τελείωνε πολύ πιο γρήγορα και με τον χειρότερο τρόπο…).

  

Μετά από … «διαβουλεύσεις», κλάματα, πνιγμένους λυγμούς… κι ένα παιδί που έπαιζε ανέμελα, μιλούσε όλη την ώρα, γελούσε, βαριόταν αφόρητα στο ξενοδοχείο, βγήκε η λυτρωτική απόφαση: ΦΕΥΓΟΥΜΕ! Το ταξίδι ήταν γαλήνιο, μέχρι χαρούμενο θα έλεγα… Σαν να το ήξεραν ότι πήγαιναν στα καλύτερα… Και όντως σ’ αυτά πήγαν… Κι οι γιατροί μιλούσαν στη μαμά σαν να ήταν πρώτη δημοτικού… Κι οι νοσηλεύτριες την αγκάλιασαν… κι αυτήν και τον Μπαμπά, και κυρίως το παιδί… Κι οι ελπίδες ζωντάνευαν… Κι ο χρόνος περνούσε… Κι ας υπήρχε πόνος… Κι ας υπήρχαν επιπλοκές… Όλα έδειχναν αλλιώς… Κι έτσι έγιναν… Και τα καλύτερα ήρθαν!

Κι εκεί που η περίπτωση να καταφέρει ο μικρός να γίνει 5, φάνταζε ανέλπιστο όνειρο… έγινε 6… και πρώτα ο Θεός θα γίνει και 16, και 26, και 36, και θα γίνει και μπαμπάς να δει τα παιδιά του να γίνονται 6 και 16, 26, 36, 46…και παππούς για να δει τα εγγόνια του να γίνονται 6 και…

Κι όλοι πήραν μάθημα Ζωής, και μάθημα ελπίδας και μάθημα αγώνα και μάθημα μετριοφροσύνης και ταπεινότητας και ανθρωπιάς, κι έμαθαν να λένε: γιατί όχι σε μένα; Κι έμαθαν να συμπονούν πραγματικά, κι έμαθαν να μετατρέπουν τον πόνο σε δύναμη (παρακαλώντας να μην χρειαστεί ούτε σ’ αυτούς, ούτε και σε κανέναν άλλον), κι έμαθαν να λένε κάθε μέρα «σ’ ευχαριστώ Θεέ μου», κι έμαθαν να ξεχωρίζουν λίγο καλύτερα τα σοβαρά από τα ασήμαντα και τους σημαντικούς ανθρώπους από τους ασήμαντους, και έμαθαν να ξεχωρίζουν τους πραγματικούς φίλους από τους… άλλους, και γενικώς έμαθαν πολλά… Μα κυρίως έμαθαν πως ήδη ζουν καλά και σίγουρα θα ζήσουν και καλύτερα….

Ο κος Τέλης Κελεσίδης αναφέρει στο σημείωμά του: Αγαπημένοι μου φίλοι, για την  Παγκόσμια Ημέρα κατά του Παιδικού Καρκίνου, δεν θέλω να ανεβάσετε καμία επετειακή αφίσα. Δεν θέλω να σκεφτείτε ότι θα μπορούσατε να χαρίσετε τα μαλάκια σας για τα παιδάκια μας, που δεν έχουν για κάποιο διάστημα της ζωής τους τα δικά τους. Δεν θέλω να αναπαράγετε φωτογραφίες με παιδάκια σε ογκολογικές μονάδες.

Θέλω μόνο να κάνετε ένα τηλεφώνημα, από ΟΤΕ ή COSΜOTE, στο 19818. Θα σας κοστίσει 2,46 ευρώ αλλά θα βοηθήσετε αμέσως τον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων Παιδιών με Νεοπλασματικές Ασθένειες «ΠΙΣΤΗ»! Θα βοηθήσετε άμεσα αυτούς που ζουν την ασθένεια. Αυτούς που την πολεμούν και τη ΝΙΚΟΥΝ!

 Μπορούμε να κάνουμε κάτι για τον αγώνα της Ζωής; Ναι! Με την αιμοδοσία, την αιμοπεταλιοδοσία και τη δωρεά μυελού οστών! Με επίχρισμα από το στόμα με μπατονέτα ή ελάχιστο αίμα, στο Κέντρο Δότη ή στην Υπηρεσία Αιμοδοσίας. Η εγγραφή του δότη στο Μητρώο δεν τον δεσμεύει να συμμετάσχει στα επόμενα βήματα της διαδικασίας εάν βρεθεί συμβατός με κάποιον ασθενή. Όσοι περάσαμε τα 50…χάσαμε. Οι υπόλοιποι, όμως από 18 έως 50 ετών, μπορούν!

Πηγή: https://inkomotini.news