Πρόκειται για αυτοδίδακτους παλαιστές που ξεκινούν από τη γραμμή αφετηρίας, χωρίς να χαίρονται τις ξέγνοιαστες και ανέμελες στιγμές, όπως συμβαίνει με την πλειονότητα των συνομηλίκων τους. Αντίθετα, έρχονται αντιμέτωποι με εξαντλητικές πανάκριβες χημειοθεραπείες, και υποβάλλονται σε πολλαπλές ακτινοθεραπείες προκειμένου να εκφράσουν με σθένος και αξιοπρέπεια ότι η δύναμη της ψυχής υπερέχει από τη φθαρτή ύλη του σώματος.
Ωστόσο, η εξουθενωτική μάχη που δίνουν αποτυπώνεται στα μελαγχολικά τους μάτια, που αν τα αντικρίσεις συνειδητοποιείς ότι το δικαίωμα της ζωής που για ορισμένους είναι δεδομένο, για άλλους φαντάζει θησαυρός. Όπως και να προσεγγίσουμε το θέμα, συμφωνούμε όλοι ότι τα παιδιά αντιπροσωπεύουν το μέλλον πάνω στη γη και τα μάτια με τα οποία αντικρίζουν τον κόσμο καθορίζει το σήμερα που ζούμε σαν ενήλικες.
Ένα παιδί με καρκίνο, όσο συναισθηματικά καταβεβλημένο κι αν είναι, κρύβει μια αστείρευτη πηγή συμπόνιας και πάντοτε θα βλέπει φως πίσω από τη χαραμάδα. Τα σπουδαιότερα μαθήματα επομένως δεν παραδίδονται σε σχολικές αίθουσες ή σε συγκυρίες ανάδειξης οικονομικού πλούτου, αλλά σε δωμάτια νοσοκομείων υπό πιεστικές συνθήκες.
Ποιο ρόλο διαδραματίζει η οικογένεια;
Αν ρωτήσει κανείς τι επιθυμούν αυτοί οι μικροί ήρωες ίσως να σου απαντήσουν ότι δεν έχουν ανάγκη τη διαφήμιση, την προβολή ή πόσο μάλλον οποιαδήποτε μορφή λύπησης. Σαν παιδιά που έχουμε υπάρξει όλοι μας, η πρώτη αυθόρμητη σκέψη ακούει στο όνομα ‘’παιχνίδι’’, μια έννοια που την ανακαλύπτεις μόνο όταν είσαι μικρός και αποτελεί έμφυτη ανάγκη για όλα τα παιδιά. Παρόλα αυτά, τα παιδιά με καρκίνο, για να συνεχίσουν τον αγώνα τους, χρειάζονται δίπλα τους τις οικογένειες τους για να τους θυμίσουν το λόγο που ξεκίνησαν τις τιτάνιες προσπάθειες τους, και ότι η παραίτηση από τις ελπίδες τους είναι επιλογή μόνο για τους αδύναμους.
Δυστυχώς δε θα μπορούσε να μη συμπεριληφθεί ο παράγοντας ‘’χρήμα’’ όπως αναφέρθηκε παραπάνω, πόσο μάλλον στην εποχή της φαρμακοβιομηχανίας που διανύουμε σήμερα και κατέχει εξέχουσα θέση. Οικογένειες λοιπόν των παιδιών με καρκίνο που αδυνατούν να καλύψουν οικονομικά τις θεραπείες, νιώθουν ανήμποροι, και εκεί ακριβώς εντοπίζεται η πρόκληση που καλούνται να φέρουν εις πέρας.
Η ανιδιοτελής αγάπη που προσφέρουν συνάδει απόλυτα με το γεγονός ότι αφουγκράζονται όσο κανείς άλλος τον πόνο του παιδιού και προσπαθούν να ελαφρύνουν τις ανησυχίες τους. Σε καμία περίπτωση δε θα πρέπει να κατακλύζονται από πνεύμα ηττοπάθειας αλλά αντίθετα να παραδειγματίζονται από τη δυνατότητα των παιδιών τους που εκτιμούν τα απλά πράγματα στη ζωή.
Καταλήγοντας σε ένα συμπέρασμα, οι γονείς οφείλουν να αλλάξουν στάση ζωής, διότι τα παιδιά μπορεί να έχουν ζωηρή φαντασία, δεν παύουν όμως να αναζητούν το στήριγμα τους, μιμούμενα τις κινήσεις των πιο κοντινών τους προσώπων. Σε δεύτερο στάδιο, πρέπει εμπιστευτούν το δεσμό αγάπης που έχουν αναπτύξει με το παιδί τους, και να υπολογίζουν ότι η βοήθεια έρχεται από εκεί που δεν το περιμένει κανείς.
Καλή δύναμη στους μικρούς πρωταθλητές, που όλες τις μέρες που δίνουν τη μάχη τους.
Γράφει η Άντζελα Αγκαλίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου