Όταν ο παιδικός καρκίνος σε έχει διαλύσει… πώς στέκεσαι ξανά στα πόδια σου; Τρεις μαμάδες σας μιλούν

 

Όσοι έχουμε αντιμετωπίσει κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας στην οικογένεια, όσοι έχουμε περάσει μέρες και νύχτες σε νοσοκομεία, όσοι έχουμε ακούσει αποκαρδιωτικές διαγνώσεις από στόματα γιατρών, όσοι έχουμε υπάρξει το στήριγμα των ανθρώπων μας σε τέτοιες δύσκολες στιγμές και η ελπίδα τους για ζωή, αδυνατούμε να συνειδητοποιήσουμε την υπεράνθρωπη δύναμη που αναδύεται από μέσα μας τις στιγμές εκείνες. Είναι την επόμενη μέρα, όταν πλέον έχεις επιστρέψει στο σπίτι και έχει κλείσει η πόρτα πίσω σου, που θα καταρρεύσεις. Και τότε έχεις κάθε δικαίωμα να το κάνεις. Το ερώτημα είναι… πώς ξανασηκώνεσαι;

Πώς ξανασηκώνεσαι, όταν από το νοσοκομείο επιστρέφεις χωρίς το παιδί σου; Πώς ξανασηκώνεσαι, όταν έζησες εκεί τον απόλυτο εφιάλτη κάθε γονιού, όταν είδες το παιδί σου να υποφέρει, να βασανίζεται, να “σβήνει” μέσα στα χέρια σου; Ακόμα και στη σκέψη λιγοψυχεί κανείς. Ακόμα και στο άκουσμα καταρρέει. Πώς να ξανασταθείς στα πόδια σου έπειτα από κάτι τέτοιο;

Η επόμενη μέρα, μετά τον χαμό του παιδιού τους από καρκίνο, αυτονόητα βρίσκει τους γονείς διαλυμένους. Συνήθως δεν επανέρχονται από αυτό ποτέ. Σπάνια, όμως, σαν μια δέσμη φωτός να πέφτει πάνω τους από τα ουράνια, βρίσκονται κάποιοι γονείς, μαμάδες τις περισσότερες φορές, που καταφέρνουν, μέσα στον αδιανόητο πόνο, να σηκώσουν το βλέμμα ψηλά και, σαν να αποδέχονται ένα θεϊκό κάλεσμα, να στυλώσουν τα πόδια, να σκουπίσουν τα μάτια, και να ανοίξουν με τα χέρια μια τεράστια αγκαλιά προς όσους την έχουν ανάγκη καλώντας τους να μην το βάλουν κάτω ποτέ. Λέγοντας “είμαι εδώ για εσένα. Ξέρω πώς νιώθεις. Πάμε να το περάσουμε μαζί. Πάμε να συνεχίσουμε το έργο των παιδιών μας -να αγωνιστούμε τώρα εμείς γι’αυτά.”

Πού τη βρίσκουν αυτή την δύναμη; Πώς καταφέρνουν να κρατούν τον πυρσό αναμμένο και να οδηγούν τους άλλους; Να τους εμπνέουν; Να τους παρακινούν να κάνουν την δική τους προσπάθεια;

Η ύπαρξη ενός ακόμα παιδιού (ή περισσότερων) στην οικογένεια, συνήθως παίζει καταλυτικό ρόλο. Ξέρεις, ότι δεν είσαι μόνος στον κόσμο. Πρέπει να συνεχίσεις και για εκείνο. Δεν είναι, όμως, το μόνο κίνητρο. Υπάρχουν και άλλα, τα οποία ζητήσαμε από τρεις ηρωικές μαμάδες να μας αποκαλύψουν. Και οι τρεις έχασαν τα παιδιά τους από κάποια μορφή καρκίνου. Και οι τρεις έχουν καταφέρει σήμερα, όχι μόνο να πατήσουν ξανά στα πόδια τους, αλλά και να μετατρέψουν τον πόνο σε αγώνα προσφοράς και ελπίδας. Και οι τρεις μας μεταφέρουν ένα κοινό μήνυμα: Αν μπόρεσαν εκείνες, μπορούμε όλοι.

Ματίνα Κυριάκου: “Δύο πράγματα με κρατάνε όρθια: Τα σημάδια του Αλέξανδρου και αυτό που εισπράττω από παιδιά που νοσούν και τους γονείς τους”

Τη Ματίνα την γνωρίσαμε τον Δεκέμβριο του 2017, τις ημέρες που ο 13χρονος γιος της έδινε την τελευταία αδυσώπητη μάχη με τον καρκίνο, έχοντας ήδη περάσει 7 χρόνια κατά τα οποία αγωνίστηκε σαν λιοντάρι, με αλλεπάλληλα χειρουργεία και αφόρητους πόνους, χωρίς όμως να δειλιάσει ούτε λεπτό. Αντίθετα, ο Αλέξανδρος θέλοντας να μεταδώσει την γενναιότητά του αυτή και στα υπόλοιπα παιδιά του παιδογκολογικού, είχε την ιδέα να τους φτιάχνει κονκάρδες με το μήνυμα “Θα ξαναβγεί ο ήλιος”, τις οποίες καρφίτσωνε ο ίδιος σε αυτά.

“Πώς θα μπορούσα εγώ να κάνω πίσω;” μου λέει η μαμά του, η οποία μερικούς μήνες μετά τον θάνατό του, έβαλε σκοπό της ζωής της να διατηρήσει τα χαμόγελα των παιδιών αυτών “αναμμένα”. Δημιούργησε, λοιπόν, την ομάδα “Θα ξαναβγεί ο ήλιος. Αλέξανδρος”, ξεκίνησε συγκεντρώνοντας δώρα και παιχνίδια, τα οποία μοίραζε κάθε Χριστούγεννα στους μικρούς ασθενείς των παιδογκολογικών νοσοκομείων όλης της χώρας, ενώ πολύ γρήγορα οι δράσεις της διευρύνθηκαν, πάντα με σκοπό την στήριξη των παιδιών αυτών με κάθε τρόπο και πάντα στη μνήμη του παιδιού της. Η Ματίνα διοργανώνει αγώνες μπάσκετ, το αγαπημένο άθλημα του μικρού της μαχητή, στήνει στην Χαλκίδα τον Κήπο του Αλέξανδρου, φτιάχνει παιδικές χαρές, έγραψε βιβλία με τα έσοδα από τα οποία αγόρασε συσκευές απεικόνισης φλεβών και ψυγεία για τα δωμάτια των μικρών ασθενών, διοργανώνει συνέδρια, ενημερωτικές ομιλίες… Θα μπορούσαμε να γράψουμε σελίδες για την δράση της Ματίνας. Όμως καλύτερα να μας τα πει η ίδια, όταν την ρωτάμε πού βρίσκει αυτή τη δύναμη:

“Είναι δύσκολο να το καταλάβουν οι περισσότεροι και ακόμα πιο δύσκολο να δεχτούν το γιατί είμαι όρθια. Γιατί εμένα μου δείχνει ο Αλέξανδρος τον δρόμο και τα σημάδια, τα οποία στην αρχή δεν ήμουν ούτε έτοιμη ούτε ικανή να διαβάσω και να δω. Και πολλοί άνθρωποι θα πουν ‘έλα τώρα, είναι αυτό που ποθείς, οπότε βλέπεις σημάδια’. Όμως δεν τα βλέπω… υπάρχουν.

Δεν είναι δυνατόν να ξυπνάω μέσα στον ύπνο μου, γιατί ήρθε και μου είπε πώς θέλει να είναι η τούρτα των γενεθλίων του και έτσι έκανα τον Ήλιο του Αλέξανδρου με τα κεριά…

Δύο πράγματα είναι που με κρατάνε όρθια: Τα σημάδια του Αλέξανδρου και αυτό που εισπράττω. Είναι απίστευτο αυτό που εισπράττω…

Την τελευταία φορά που πήγα να δώσω το παραμύθι στο Νοσοκομείο μου λέει ένα παιδάκι: “Εσείς μου φέρατε το ψυγείο; Σας ευχαριστώ που έχω δικό μου ψυγείο στο δωμάτιό μου!” και με κάνει μια μεγάλη αγκαλιά που δεν θα ξεχάσω. Δεν μπορείς να μην στέκεσαι στα πόδια σου με όλα αυτά που σου δίνουν τα παιδιά και οι γονείς γενικότερα”.

Συζητάμε με τη Ματίνα, ότι είναι λίγοι οι γονείς που έχουν καταφέρει να σταθούν στα πόδια τους όσο εκείνη. “9 στους 10 δεν τα καταφέρνουν. Οι περισσότεροι που έχουν περάσει κάτι τέτοιο δεν θέλουν να ακούν γι’αυτό ξανά. Δεν θέλουν να μπαίνουν στους ίδιους χώρους… Εμένα είναι η δύναμή μου αυτό. Ακόμα και ο άντρας μου με ρωτάει ‘δεν καταλαβαίνω πως αντέχεις να μπαίνεις ξανά εκεί που έζησες όλα αυτά, που έκλαψες, που ξενύχτησες… πώς αντέχεις να βλέπεις ξανά τα γυμνά κεφαλάκια, τα παιδιά που πονάνε’. Του λέω ‘όταν μπαίνω και με αγκαλιάζουν αυτά τα παιδιά παίρνω απίστευτη δύναμη και όταν βλέπω πόση χαρά τους δίνω, το θεωρώ εγωιστικό να μην το κάνω.’

Στο πρώτο όνειρο που είχα δει, στο 6μηνο περίπου, ο Αλέξανδρος καθόταν μέσα στο αυτοκίνητο και εγώ από την πίσω μεριά άνοιξα το πορτ μπαγκάζ να βάλω κάτι μέσα και του χάιδεψα τα μαλλάκια και του λέω: “Αλέξανδρέ μου είσαι καλά;” και μου λέει θυμωμένος: “Ναι ρε μαμά! Είμαι καλά σου λέω!”, σα να μου έλεγε “ξεκόλλα, είμαι καλά!”. Όταν ξύπνησα, έπειτα από αυτό, είδα τα πράγματα διαφορετικά.

Εξάλλου, ο ίδιος ο Αλέξανδρος ήταν αυτός που, όταν πέρναγε όσα πέρναγε, και ενώ έτρεμαν τα χέρια του από τον πόνο, πήγαινε από δωμάτιο σε δωμάτιο για να μοιράσει τις κονκάρδες του και σε άλλα παιδιά. Εγώ θα κάνω πίσω;

Πρόσφατα συνάντησα στην Κρήτη μια μανούλα. Την προηγούμενη φορά που την είχα συναντήσει ήταν μαζί με την κόρη της. Αυτή τη φορά όχι. Τότε με είχε ευχαριστήσει που έκανα την κόρη της να χαμογελάσει, γιατί είχε κλειστεί πολύ. Αυτό συνέβη και με την ίδια τώρα που την έχασε. Κλείστηκε τελείως. Μου λέει “Για εμένα έχουν τελειώσει όλα”. Της λέω “βρες έναν τρόπο τον πόνο σου να τον κάνεις προσφορά και δημιουργία, έτσι η κόρη σου θα χαμογελάει”. Μου λέει
‘δεν μπορώ’. Είναι λογική αυτή η άρνηση -ο πόνος είναι αφόρητος Είναι πολύ δύσκολο να το διαχειριστείς και να το μοιράσεις.

Κάποτε με είχε ρωτήσει ο κ. Χαρδαβέλας σε συνέντευξη “πώς γίνεται και δεν σπας;”. Του είχα πει “τον οίκτο τον μισώ. Δεν θα σπάσω εδώ. Έχω μαξιλάρι να κλάψω το βράδυ.” Ορισμένοι άνθρωποι δεν είναι ότι επιζητούν τον οίκτο, αλίμονο, απλά δεν τους νοιάζει πια. Δεν τους ενδιαφέρει. Και έχουν δίκιο. Είναι ανθρώπινο και σεβαστό. Πάντως, ακούν περισσότερο τους ανθρώπους που το έχουν βιώσει γιατί από αυτούς δέχονται και μια κουβέντα παραπάνω.

Και το σημαντικότερο για εμένα είναι τα μηνύματα που παίρνω από τις μαμάδες που μου λένε ‘σε ευχαριστώ που με κρατάς όρθια. Γιατί αν εσύ, που έπαθες αυτό, στέκεσαι, εγώ που το έχω δίπλα μου δεν έχω δικαίωμα να πέσω’ ”.

Κατερίνα Σταματελάτου: “Δεν θα μπορούσα να φανταστώ να μην αγωνίζομαι για τους υπόλοιπους - θα ήταν σα να είχα πεθάνει”

Την Κατερίνα την γνωρίσαμε πριν από μερικά χρόνια από την ομάδα στο Facebook “Εθελοντές Δότες Μυελού των Οστών Σητείας”, μέσα από τα συγκλονιστικά κείμενά της και από τον τεράστιο αγώνα της να γίνουν όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας εθελοντές δότες μυελού τον οστών, αυξάνοντας έτσι τις πιθανότητες να σωθούν περισσότερες παιδικές ζωές. “Το φάρμακο κατά του καρκίνου βρίσκεται μέσα μας” γράφει σε πολλές από τις αναρτήσεις της, ενώ δεν χάνει ευκαιρία να δίνει λεπτομερείς πληροφορίες για την διαδικασία της δωρεάς και να διοργανώνει δράσεις, στον τόπο της (και όχι μόνο).

Η Κατερίνα έχασε τον Κωνσταντίνο της από καρκίνο, όταν αυτός ήταν ένα μωράκι μόλις 6,5 μηνών. Ποιος μπορεί να το διανοηθεί; Ο μεγαλύτερος γιος της σίγουρα τη βοήθησε να αντέξει. Δεν ήταν, όμως, μόνο αυτό. Πηγαία ανέβλυσε η ανάγκη της να αγωνιστεί και για άλλα παιδιά. Έτσι δημιούργησε την διαδικτυακή ομάδα. “Αυτή η ομάδα είναι ο αέρας που αναπνέω, είναι η μνήμη του παιδιού μου, είναι η συνέχεια. Δεν θα μπορούσα να μην την έχω κάνει”, μου εξομολογείται. Την ίδια ώρα μου τονίζει δύο μεγάλες ανάγκες: “Και το να βουτήξεις στο σκοτάδι και το να βγεις στο φως είναι ανθρώπινο. Ωστόσο, στο κράτος που ζούμε θα έπρεπε να υπάρχει περισσότερη βοήθεια στους ανθρώπους που πενθούν -και στους δύο γονείς. Νομίζουν όλοι ότι χάνεις το παιδί σου και πας παρακάτω, δεν είναι έτσι όμως… Το θέμα είναι τι γίνεται, όταν πας σπίτι σου και κλείνει η πόρτα.” Ας ακούσουμε όμως, την ίδια:

“Έχω δύο παιδιά ένα στην γη και ένα στον ουρανό. Ο μικρότερος μου γιος, ο Κωνσταντίνος Εφραίμ, πάλεψε σθεναρά από την 3η μέρα της ζωής του με τον Καρκίνο. Στο βλέμμα του έβλεπα μέχρι τέλους, μέχρι που πέταξε μέσα από την αγκαλιά μου, την δύναμη ενός τεράστιου μαχητή. Μετά την κοίμησή του έγινα συνεργάτης – εθελόντρια δράσης του συλλόγου Όραμα Ελπίδας και δημιούργησα την ομάδα Εθελοντές Δότες Μυελού των Οστών Σητείας στο Facebook, γιατί ήθελα όλοι οι άνθρωποι γύρω μου να ενημερωθούν και να καταλάβουν πόσο σπουδαίο είναι να γίνουν εθελοντές δότες μυελού των οστών. Να καταλάβουν ότι ο καρκίνος δεν είναι ταμπού, ότι δεν είναι μόνοι όσοι το περνούν και να κρατήσω την μνήμη του παιδιού μου ζωντανή. Μπορεί ο Καζαντζάκης να είχε γράψει την λέξη ΜΑΧΟΥ πριν χρόνια αλλά εγώ την ένιωσα στο πετσί μου βλέποντας το βλέμμα του παιδιού μου και των άλλων παιδιών μέσα στην παιδοογκολογική. Για αυτά τα βλέμματα ξεκίνησα να μάχομαι και θα συνεχίσω μέχρι ο καρκίνος να εξαφανιστεί για πάντα.

Κατερίνα Σταματελάτου, υπερήφανη μάνα του Γιάννη και του Κωνσταντίνου Εφραίμ.”

 

Αναστασία Βασκούδη: “Ο δικός μου τρόπος είναι η προσπάθειά μου να νοηματοδοτήσω την απώλεια μου και να την μετουσιώσω σε κάτι φωτεινό”

To 2017 ήταν η χρονιά που γνωρίσαμε και την Αναστασία Βασκούδη. Ο 5χρονος Χριστόφορος είχε διαγνωστεί με γλοίωμα εγκεφαλικού στελέχους και οι γονείς του έκαναν έκκληση για βοήθεια. Αμέτρητα δημοσιεύματα από τότε, καθώς παρακολουθούσαμε την πορεία του παιδιού και τον αγώνα του να αντιμετωπίσει τον καρκίνο. Η νοσηλεία του σε εξειδικευμένο κέντρο στο Μεξικό έδωσε ελπίδες. Μια ολόκληρη χώρα προσευχόταν στο πλευρό των γονιών του, αμέτρητες οι δωρεές για να μπορέσει να συνεχιστεί η θεραπεία της φρικτής ασθένειας. Τον Μάρτιο του 2019 του έδωσε τη χαριστική βολή. “Προσπαθώ να αντέξω τον απόλυτο πόνο που δεν χωράει πουθενά”, είχε γράψει τότε η μαμά του.

Σήμερα η Αναστασία έχει καταφέρει το αδύνατο. Έχει κάνει μια τεράστια στροφή στην ζωή της, στην καριέρα της και βαδίζει σε δρόμους με φως, δίνοντας ελπίδα σε συνανθρώπους μας μέσα από τη ΜΚΟ που έχει δημιουργήσει για την διαχείριση του πένθους. Η ίδια μας περιγράφει:

“Αντέχω κάθε μα κάθε μέρα από την αρχή. Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει, αποφασίζω ξανά από την αρχή να σταθώ στην ζωή αυτή με θάρρος και επίγνωση. Αποφασίζω να περνάω μέσα από το πένθος μου και να μην το αποφεύγω γιατί εκεί, στα πιο σκοτεινά μονοπάτια μου, κρύβεται μεγάλη δύναμη. Αντέχω, γιατί η ύπαρξη της αδερφούλας του Χριστόφορου, της Ανδριάνας, και η ατελείωτη αγάπη μου προς αυτή, με τραβάει από τα σκοτάδια μου στο φως. Αντέχω γιατί κάθε μέρα σκέφτομαι ότι πριν από την απώλεια αυτή και τον τεράστιο πόνο μου, υπήρξε μία μεγάλη αγάπη. Αυτή που δημιουργήσαμε μαζί με τον Χριστόφορο που συνεχίζει να υπάρχει, γιατί η αγάπη πάντα νικάει τον θάνατο. Αντέχω γιατί υπάρχουν λίγοι αλλά σπάνιοι άνθρωποι στην ζωή μου που, όταν το χρειάζομαι πιο πολύ, είναι εκεί για να μου θυμίζουν τους λόγους για να συνεχίσω.

Ο δικός μου τρόπος όχι μόνο να αντέξω στην ζωή αυτή αλλά να προχωρώ αποφασιστικά, είναι η προσπάθειά μου να νοηματοδοτήσω την απώλεια μου και να την μετουσιώσω σε κάτι φωτεινό. Βιώνοντας την απερίγραπτη μοναξιά του πένθους, έχοντας χάσει φίλους και συγγενείς από δίπλα μου και ζώντας σε μία κοινωνία που το πένθος κρύβεται, νιώθω ότι δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια και επιλέγω να σταθώ δίπλα στους πενθούντες και να αλλάξω, όσο μπορώ, στην κοινωνία μας τον τρόπο που διαχειριζόμαστε τις απώλειες μας. Να μιλάμε, να μοιραζόμαστε, να νιώθουμε, να αποχαιρετάμε, να εσωτερικεύουμε, να δίνουμε νόημα. Μιλάω μέσα από το blog μου, από ομάδες και ιδρύω έναν οργανισμό με σκοπό την ολιστική διαχείριση του πένθους. Και ονειρεύομαι φως στις ζωές ανθρώπων που πενθούν. Βαθιά, μέσα στην ψυχή μου ακούω το υπέροχο γέλιο του Χριστόφορου μου και την σκανδαλιάρικη φωνούλα του, που τόσο οδυνηρά μου λείπει , να μου ψιθυρίζει: Μανούλα, είμαι περήφανος που δεν διαλύθηκες, που συνεχίζεις ενσωματώνοντας τον πόνο σου στην ζωή σου. Σε ευχαριστώ που τιμάς την σύντομη ζωή μου και τον αγώνα που έκανα. Συνέχισε, θα είμαι πάντα δίπλα σου να σου θυμίζω ότι το θαύμα της ζωής είναι κάτι μοναδικό» Για αυτή τη φωνούλα, αντέχω και συνεχίζω με θέληση ψυχής…”

 

 

Πηγή: https://www.infokids.gr/