Ο Ανδρόνικος έφυγε γιατί δε βρήκε συμβατό Δότη Μυελού των Οστών

 

“Έχεις νιώσει η έχεις δει ποτέ εφιάλτη στον ύπνο σου ότι είσαι μέσα σε μια θάλασσα στην μέση του πουθενά με τρικυμία και τεράστια κύματα να σε χτυπάνε και εσύ να παλεύεις να σωθείς και να μην μπορείς Να βλέπεις και άλλους ανθρώπους να παλεύουν και αυτοί να σωθούν..Έτσι είναι ένας γονιός που μάθαινε ότι το παιδί του έχει καρκίνο

Έτσι ακριβώς ήμουν και εγώ .Έπρεπε να παλέψω με τεράστια κύματα για να μπορέσω να κρατηθώ δίπλα στον αγώνα ζωής που έδινε το παιδί μου Τα σωσίβια που σου ρίχνουν αυτοί που σε βλέπουν δεν σου φτάνουν να κρατηθείς στην επιφάνεια της θάλασσας Είναι για λίγο ίσα ίσα να παίρνεις ανάσες και να συνεχίζεις να αγωνίζεσαι …….

Περάσαμε δυόμισι χρόνια στα νοσοκομεία και όλες τις εποχές Όλες όμως οι εποχές για μένα ήταν χειμώνας Ήταν Ιούνιος και ένιωθα παγωμένη η μόνη μου ζεστασιά η αγκαλιά και το χαμόγελο σου ψυχή μου

Τα νέα δεν ήταν καλά Εγώ γεμάτη αγωνία γιατί δεν βρίσκεται ο δότης ……γιατί αργεί……τον χρειάζεται το παιδί μου …για να ζήσει …..για μας χαρίσει ελπίδα και ζωή ………Έχω σπαταλήσει χρόνο με σκέψεις για τον άνθρωπο που θα σώσει το παιδί μου .. χρόνο που στέρησα από το παιδί μου και ας ήταν χρόνος λίγος λεπτών για μένα και τα δευτερόλεπτα είχαν τεράστια σημασία …….

Και τότε μου ανακοινώνουν ότι έχουμε λιγότερο από ένα μήνα ….Μόνο ένας μήνας. Όχι δεν μπορεί δεν είναι αλήθεια …..γιατρέ μου θέλω να πάμε σπίτι ..στο σπιτάκι μας να είμαστε όλοι μαζί ….πρέπει να γίνει μια ακόμα προσπάθεια μια τελευταία θεραπεία μια τελευταία ελπίδα … .ναι να το παλέψουμε όμως σας παρακαλώ αφήστε μας να πάμε έστω για μια μέρα…..να προλάβουμε ……θέλω να πάμε στην θάλασσα να την δει …λατρεύει τη θάλασσα ….

Ότι θέλετε θα γίνει ……Φύγαμε για το σπίτι για δύο μέρες μόνο ….στην μέση της διαδρομής ανέβασε πυρετό ….μαμά σε παρακαλώ πάμε στο σπίτι μην γυρίσουμε στο νοσοκομείο…… Όχι αγόρι μου σπίτι θα πάμε …..άλλωστε είχα τα πάντα ότι χρειαζόταν είχα εκπαιδευτή ….Σου είπα η μαμά θα σε πάει στο σπίτι και ξέρεις ότι πάντα κρατάω τις υποσχέσεις μου …..Μόλις φτάσαμε αμέσως φόρεσε τα αγαπημένα λευκά του ρούχα και βγήκε βόλτα…..πόσο πολύ λάτρευες το λευκό χρώμα Αστεροσκονε μου …πόσο πανέμορφος είσαι μέσα σε αυτά …..αλλά δυστυχώς ο χρόνος δεν ήταν σύμμαχος μας ……..πρέπει να γυρίσουμε στο άλλο μας σπίτι ..εκεί στο δωμάτιο μας ….το δωμάτιο 7….. Να προλάβουμε να πάμε βόλτα και στην θάλασσα ……το καταφέραμε και αυτό ……..

Αυτό που δεν κατάφερε η μαμά είναι να σε σώσει ψυχή μου ……να βρω τον δότη ………Και συνεχίζω ακόμα να παλεύω με κύματα για να έχουν την ευκαιρία όλα τα παιδάκια να δώσουν την μάχη ….το δικαίωμα στην ζωή που έπρεπε να έχεις και εσύ ψυχή μου ……

Στη θάλασσα που λάτρεψες προσπαθώ να κολυμπώ μωρό μου κάποιες φορές τα καταφέρνω και άλλες πάλι βουλιάζω…..Η ζωή είναι μια θάλασσα με φουρτούνες τρικυμίες και ηρεμία ….και όσοι παλεύουν μέσα σε αυτή σας χρειάζονται όλους για να τα καταφέρουν

Δώσε το σωσίβιο της ζωής .. Γίνε Δότης Μυελού των Οστών Σήμερα 

"Πόπη Παρασκευά Κυριακίδου: μητέρα Ανδρόνικου"

 

Σήμερα ο Ανδρόνικος θα γινόταν 20 χρονών! Έφυγε νωρίς γιατί δε βρέθηκε συμβατός Δότης για μεταμόσχευση Μυελού των Οστών.

Η Πόπη, η μητέρα του, από τότε έκανε τη θλίψη της δύναμη, τον πόνο της προσφορά  και έθεσε ως στόχο της την αύξηση του αριθμού  Δοτών Μυελού των Οστών ενημερώνοντας πως ΜΠΟΡΕΙΣ να σώσεις ένα παιδί, έναν συνάνθρωπο σου.

Τελικά ο κόσμος γίνεται καλύτερος από τους ανθρώπους που έχουν πονέσει πολύ!

Συνήθως είναι άνθρωποι, που πρέπει να διαχειριστούν μια μεγάλη απώλεια ή την πιο δύσκολη απώλεια … αυτήν του παιδιού τους!

Η Πόπη από την Πτολεμαΐδα, έβαλε σκοπό της ζωής της, να μην φύγει κανένα άλλο παιδί από λευχαιμία. Δύσκολο έργο, ακατόρθωτο θα πει κάποιος.

Εκείνη όμως συνεχίζει , με όπλα της μια μπατονέτα και τα πολύχρωμα βραχιολάκια από το ΟΡΑΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ, να προσπαθεί να μας δείξει πόσο σπουδαίο αλλά και απλό, είναι να γίνουμε όλοι Δότες Μυελού των οστών και να κάνουμε τακτικά αιμοδοσίες!

Πρόσφατα ξεκίνησε με την ομάδα της, δράση ενημέρωσης στα σχολεία του δήμου Εορδαίας

«Όταν γίνω 18 θα γίνω δότης μυελού των οστών και αιμοδότης».

Δεν υπάρχει καλύτερη αφετηρία από τα σχολεία για να μάθουν τα παιδιά, την σπουδαιότητα της προσφοράς ζωής.

Η Πόπη λοιπόν, έχει καταφέρει να κάνει το όνομα του παιδιού της, «Ανδρόνικος» συνώνυμο με τη λέξη εθελοντισμός στην Πτολεμαΐδα, διοργανώνοντας ετήσια δράση, την έκτη φέτος, που αναδεικνύει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του εθελοντισμού .

Δεν σταματάει όμως εκεί, κάθε Χριστούγεννα ενεργοποιεί μια ολόκληρη τοπική κοινωνία , για την πραγματοποίηση ευχών παιδιών του Make-A-Wish Greece (Κάνε-Μια-Ευχή Ελλάδος)

Η Πόπη μέσα από τον μεγάλο πόνο της έχει καταφέρει να κάνει μια ολόκληρη πόλη καλύτερη!

Ευχαριστούμε Popi Paraskeua ευχαριστούμε Εθελοντισμός Ανδρόνικος

Πηγή: https://alithinesgynaikes.gr/