Μπορεί η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Υγείας να τα βλέπει
όλα… καλώς καμωμένα στα νοσοκομεία και γενικότερα στο δημόσιο σύστημα υγείας,
όμως η πραγματικότητα δυστυχώς είναι αμείλικτη και διαψεύδει πανηγυρικά κάθε
απόπειρα ωραιοποίησης της κατάστασης.
Μεγάλος χαμένος και στην περίπτωση αυτή είναι φυσικά ο
πολίτης που στερείται υπηρεσίες τις οποίες οφείλει να του παρέχει το κράτος.
Η τραγική κατάσταση στο ΕΣΥ επιβεβαιώνεται κι από ένα ακόμη
περιστατικό που μεταφέρει Γιαννιώτης, ο οποίος για ευνόητους λόγους
προτιμά να διατηρήσει την ανωνυμία του. Με επιστολή του περιγράφει τον Γολγοθά
που ανεβαίνουν συμπολίτες μας καρκινοπαθείς, οι οποίοι δεν έκαναν την Τρίτη, 10 Ιανουαρίου την
προγραμματισμένη θεραπεία τους στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων εξαιτίας
της έλλειψης φαρμάκων.
Η επιστολή
Ιδού τι αναφέρει στην επιστολή του για την χθεσινή
περιπέτεια των καρκινοπαθών στο Π.Π.Γ. Ν.Ι.:
Κύριε Διευθυντά, καλημέρα,
Γράφω τα παρακάτω για ενημέρωση και διαμαρτυρία. Σήμερα, 10-1-17, συγγενικό μου πρόσωπο παρουσιάστηκε στο αντίστοιχο τμήμα του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ιωαννίνων προκειμένου να υποβληθεί σε προγραμματισμένη από καιρό θεραπεία αφού πάσχει από καρκίνο. Μαζί του και εκατό περίπου άλλα άτομα με τα ίδια προβλήματα.
Δυστυχώς όμως η θεραπεία δεν έγινε, όχι εξ αιτίας του
παλεύοντος ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, αλλά επειδή δεν υπήρχαν τα
κατάλληλα φάρμακα! Αυτό είχε ως αποτέλεσμα αρκετοί ασθενείς να φύγουν
κατααπογοητευμένοι επειδή δεν έγινε η θεραπεία τους… με τη βεβαίωση ότι θα
ειδοποιηθούν τηλεφωνικώς για το πότε θα βρεθούν τα φάρμακα ώστε να επανέλθουν.
Κανείς δεν σκέφτηκε ότι κάποιοι απ’ αυτούς βρίσκονται σε
κρίσιμο σημείο της πορείας της ασθενείας τους προκειμένου να αποφύγουν τη
μετάσταση, ούτε τι σημαίνει αυτό για την ψυχολογία του ασθενούς…
Αν αυτά δίνουν το δικαίωμα στον κύριο Πολάκη να δηλώνει
ικανοποιημένος από τη λειτουργία του ΕΣΥ ας το κρίνουν οι αναγνώστες σας.
Πάντως, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα πεθαίνουν άνθρωποι επειδή δεν υπάρχουν
φάρμακα, για τα οποία πλήρωναν ασφαλιστικές εισφορές επί σαράντα χρόνια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου