Όταν στα 12 της διαγνώστηκε με λευχαιμία, η Τζωρτζίνα
Ξένου απέδειξε ότι είναι γεννημένη νικήτρια
Η Τζωρτζίνα Ξένου γεννήθηκε πρωταθλήτρια. Πρώτα στη
ζωή, μετά στο καράτε. Τα όνειρά της δεν σταματούν ποτέ. Κάθε μέρα αγωνίζεται
για τον καλύτερο εαυτό της και όχι για να κερδίσει τον αντίπαλο. Πέρασε και
ξεπέρασε πολλά, βγαίνοντας κάθε φορά νικήτρια, κάθε φορά και πιο δυνατή. Χρυσή
Βαλκανιονίκης, παγκόσμια πρωταθλήτρια, μόλις στα 18 της σήμερα, η πιο σημαντική
μάχη που κέρδισε είναι εκείνη με τον καρκίνο. «Νους υγιής εν σώματι υγιεί»
είναι το μότο των γονιών της που είναι και οι προπονητές της, δύο άνθρωποι που
τους ένωσε το άθλημα, για να δημιουργήσουν μια όμορφη και δεμένη οικογένεια.
Η Τζωρτζίνα από
πολύ μικρή ηλικία έχει ασχοληθεί με το καράτε, αλλά και με την κολύμβηση, το
στίβο, την ενόργανη γυμναστική, τους παραδοσιακούς χορούς. «Από μικρή θαύμαζα
τη μαμά μου και ήθελα να της μοιάσω. Κάθε παιδί αγαπάει τη μαμά του, έτσι σε
εμένα η αγάπη μου για το καράτε ξεκίνησε από την αγάπη μου για τη μαμά μου.
Ήταν το πρότυπό μου» παραδέχεται η ίδια. Όταν λέει σε κάποιον πως είναι
καρατερίστα, η πρώτη του αντίδραση είναι η έκπληξη. Άλλωστε είναι ένα πολύ
γλυκό πλάσμα που μάλλον θα περίμενες πως ασχολείται με το… μπαλέτο, όπως
«προστάζουν» τα στερεότυπα της κοινωνίας. Θηλυκή και ευχάριστη, γλυκομίλητη και
αστεία. «Όταν είμαστε σε μία παρέα, ακόμη κι αν είμαστε με αγόρια, μου κάνουν
πλάκα και μου λένε ότι με έχουν για να τους προστατεύω» λέει και γελάει από την
καρδιά της.
“ΣΚΟΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΜΕΝΗ ΠΡΩΤΑ, ΝΑ ΜΠΩ
ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΕΚΤΕΛΕΣΩ ΟΠΩΣ ΕΓΩ ΜΠΟΡΩ ΚΑΛΥΤΕΡΑ, ΟΧΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΛΟ
ΑΘΛΗΤΗ”
Το καράτε μπορεί να φαίνεται αντρικό άθλημα, όμως δεν
είναι. Αν κάποιος μπει στη φιλοσοφία του θα καταλάβει πως είναι για όλους, λέει
η 18χρονη πρωταθλήτρια. «Ο καθένας μπορεί να πάρει δύναμη στην ψυχή και στο
σώμα του. Με το καράτε, έχω μάθει να αγωνίζομαι. Έτσι, όταν ήρθε η ασθένεια,
εγώ την είδα σαν έναν αντίπαλο που έπρεπε να νικήσω για να πάω στον επόμενο
γύρο». Η ίδια, έχοντας ξεπεράσει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας, πλέον δεν
σκέφτεται πώς θα κερδίσει, αλλά να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για εκείνη, για
τον εαυτό της. «Σκοπός είναι να είμαι εγώ ευχαριστημένη πρώτα, να μπω και να το
εκτελέσω όπως εγώ μπορώ καλύτερα, όχι να είμαι καλύτερη από τον άλλο αθλητή».
Μέσα στο καράτε ένα κορίτσι και ένα αγόρι είναι το ίδιο γιατί ο καθένας μας
παίζει σε διαφορετικές κατηγορίες, ισχυρίζεται η Τζωρτζίνα.
“Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΕ ΚΟΚΚΙΝΑ ΜΑΤΙΑ, ΔΕΝ ΕΤΡΩΓΕ
ΤΙΠΟΤΑ, ΗΤΑΝ Η ΣΚΙΑ ΤΗΣ. ΟΜΩΣ ΕΓΩ ΗΜΟΥΝ ΣΙΓΟΥΡΗ ΟΤΙ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ, ΤΗΣ ΤΟ
ΕΛΕΓΑ. ΟΤΑΝ ΤΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΑ ΗΜΟΥΝ ΔΥΝΑΤΗ. ΥΠΗΡΧΑΝ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΛΥΓΙΣΑ, ΟΜΩΣ
ΠΑΡΕΜΕΙΝΑ ΔΥΝΑΤΗ”
Η περιπέτεια που βίωσε με την υγεία της, θα έκανε και
την πιο δυνατή βέργα να λυγίσει. Κατακτά ένα χρυσό μετάλλιο σε Βαλκανικούς
Αγώνες και έπειτα αρχίζουν οι πόνοι στην κοιλιά. Χάνει μέσα σε δύο εβδομάδες
έξι κιλά και η οικογένειά της κοντεύει να τρελαθεί. Η διάγνωση δεν αργεί να
έρθει. Καρκίνος. Και ήταν μόλις 12 ετών… «Εκείνη την περίοδο ήμουν στα καλύτερά
μου, είχα ακούσει τον Εθνικό Ύμνο σε Βαλκανικούς Αγώνες και μόλις έμαθα για την
ασθένεια, μου κοπήκαν τα φτερά». Για έξι μήνες, όσο διήρκησε η αγωνία της για
να αποδειχθεί πως είχε βγει νικήτρια και από αυτή τη μάχη, προσπαθούσε να
πείσει την οικογένειά της πως θα τα καταφέρει να βγει δυνατή από αυτή τη
δοκιμασία. «Η μαμά μου ήταν συνέχεια με κόκκινα μάτια, δεν έτρωγε τίποτα, ήταν
η σκιά της. Όμως εγώ ήμουν σίγουρη ότι θα τα καταφέρω, της το έλεγα. Όταν το
αντιμετώπιζα ήμουν δυνατή. Υπήρχαν στιγμές που λύγισα, όμως παρέμεινα δυνατή»,
δίνοντας τη δική της «μάχη» . «Το δύσκολο είναι πως θυμάμαι τα πάντα, την κάθε
στιγμή. Υπάρχουν στιγμές που θέλω να το συζητήσω, γιατί είναι κομμάτι μου, με
έχει κάνει να δω διαφορετικά τη ζωή.
«Κάθε φορά που με στεναχωρεί κάτι, σκέφτομαι ότι έχω
ξεπεράσει αυτή την ασθένεια και δεν πρέπει να ασχολούμαι με ανοησίες». Όσο ήταν
άρρωστη πήγε μία φορά να παρακολουθήσει αγώνες καράτε και τότε συνειδητοποίησε
ότι σημασία δεν έχει η νίκη αλλά η συμμετοχή. «Θυμάμαι πως πήγα, με μαντήλι στο
κεφάλι και μάσκα και έβλεπα συναθλητές μου να κλαίνε επειδή έχασαν ή να
χαίρονται επειδή κέρδισαν και εγώ απλά είπα: Μακάρι να μπορούσα απλώς να παίξω»
εξομολογείται. Αυτό που θέλει να πει σε όλους όσοι πάσχουν από καρκίνο, σε όλα
εκείνα τα κορίτσια που αγωνιούν για το αύριο είναι «να μην τους νοιάζουν τα
μαλλιά. Πέφτουν, είναι όμως τρίχες και θα ξαναβγούν. Παρόλο που αυτή η περίοδος
είναι δύσκολη, θα περάσει και θα επανέλθουν σύντομα στην καθημερινότητά τους.
Θα αλλάξει η ζωή τους, θα εκτιμούν τα πράγματα και τις καταστάσεις εντελώς
διαφορετικά. Να μην ξεχνούν πως κάθε εμπόδιο είναι για καλό».
Η ίδια έγραψε ένα βιβλίο για την περιπέτεια που βίωσε
με την υγεία της, μαζεύοντας τις σκόρπιες σημειώσεις και όλες τις έντονες
θύμησές της, για να βοηθήσει παιδιά που βιώνουν αντίστοιχες καταστάσεις με την
επάρατη νόσο. Η Τζωρτζίνα είναι μόλις 18 ετών και από μέρα σε μέρα περιμένει να
δει ακόμη ένα όνειρό της να πραγματοποιείται. Τα αποτελέσματα για την εισαγωγή
της στα ΤΕΦΑΑ, με ειδική κατηγορία, αργούν και είναι ανυπόμονη. Όμως, δεν
φαίνεται να τη σταματά τίποτα:
Τέσσερις φορές χρυσή Βαλκανιονίκης, χάλκινη σε
ευρωπαϊκούς και μεσογειακούς αγώνες, δέκα φορές πανελλήνια πρωταθλήτρια, ενώ η
φήμη της ξεπερνά τα σύνορα της Γηραιάς Ηπείρου, αφού έχει κατακτήσει και το
τρίτο βάθρο σε παγκόσμιο πρωτάθλημα. Σήμερα, μαζί με τα δύο αδέλφια της, τα
αγόρια, 20 και 15 ετών, αγωνίζονται για την Εθνική Ελλάδος, ενώ σιγά σιγά
έρχεται και η σειρά της μικρή τους αδερφής, που είναι μόλις 10 ετών. Μάλιστα,
ονειρεύονται πως κάποια στιγμή θα έχουν τα δικά τους προπονητικά κέντρα. Μέχρι
τότε, «θα ήθελα να ασχοληθώ με την Ειδική Αγωγή για να βοηθάω ανθρώπους που
έχουν προβλήματα υγείας».
Η Τζωρτζίνα είναι και θα παραμείνει ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΗ #ΣΑΝ
ΚΟΡΙΤΣΙ!
Αποτελεί λαμπρό παράδειγμα θάρρους και δύναμης ψυχής,
για όλους τους νέους και ειδικά για τις νέες της ηλικίας της, οι οποίες δίνουν
τη δική τους «μάχη» με στερεότυπα και περιορισμούς της κοινωνίας!
Συνέντευξη: Σοφία Μαυραντζά
Φωτογραφίες: Σπύρος Κανατάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου