H ζωή είναι ωραία» ακόμα κι όταν παλεύεις με τον
καρκίνο!!!
Η βιοψία δεν άφηνε κανένα περιθώριο παρερμηνείας. Η Πέτρα Καλαμπόκα στα 29 της είχε οστεοσάρκωμα, κακοήθη όγκο, που οδήγησε στον ακρωτηριασμό του δεξιού κάτω άκρου της. Έναν χρόνο μετά, είναι σίγουρη για ένα πράγμα: ότι είναι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος. Αυτή είναι η συγκλονιστική ιστορία της.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα μικρό χωριό στη Βόρεια Εύβοια, την Καστανιώτισσα, που βρίσκεται στους πρόποδες του όρους Τελέθριο. Είναι ένα πολύ όμορφο και ήσυχο χωριό και έχω υπέροχες παιδικές αναμνήσεις. Ένα μόνιμο αίσθημα ελευθερίας.
Η βιοψία δεν άφηνε κανένα περιθώριο παρερμηνείας. Η Πέτρα Καλαμπόκα στα 29 της είχε οστεοσάρκωμα, κακοήθη όγκο, που οδήγησε στον ακρωτηριασμό του δεξιού κάτω άκρου της. Έναν χρόνο μετά, είναι σίγουρη για ένα πράγμα: ότι είναι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος. Αυτή είναι η συγκλονιστική ιστορία της.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα μικρό χωριό στη Βόρεια Εύβοια, την Καστανιώτισσα, που βρίσκεται στους πρόποδες του όρους Τελέθριο. Είναι ένα πολύ όμορφο και ήσυχο χωριό και έχω υπέροχες παιδικές αναμνήσεις. Ένα μόνιμο αίσθημα ελευθερίας.
Στην εφηβεία
άλλαξαν κάπως τα πράγματα. Ζούσα σε μια κοινωνία αρκετά κλειστή, με πολλούς
περιορισμούς. Ζορίστηκα. Ήμουν, όμως, ένα ήρεμο παιδί, χωρίς ξεσπάσματα, που
διάβαζε πολύ. Η Αθήνα και οι σπουδές εκεί έγιναν η προοπτική μου.
Σπούδασα στο Καποδιστριακό, Φιλολογία, στο τμήμα Γλωσσολογίας. Είχε ενδιαφέρον η κατεύθυνση. Ειδικά η κοινωνιογλωσσολογία που εξερευνά πώς μια κοινότητα μπορεί να επηρεάζει τον λεκτικό μας πλούτο. Όταν τελείωσα, αναρωτήθηκα αν αυτό ήταν που ήθελα να ακολουθήσω στη ζωή μου. Μεγάλη κουβέντα αυτό, το «σε όλη μου τη ζωή». Στην Αθήνα γνώρισα και πάλι την ελευθερία. Πέρασα πολύ όμορφα. Βγήκα, γνώρισα, συνάντησα πολλούς ανθρώπους.
Στα 18 και στα 20 και στα 22, όμως, είσαι πολύ νέος για να αποφασίσεις. Πρέπει πρώτα να ψηθείς εργασιακά. Έτσι, πειραματίστηκα με διάφορες δουλειές. Ήταν κάτι που μου είχε μάθει η μητέρα μου το να είμαι αυτόνομη. Διαπίστωσα πως πιο πολύ απ’ όλα μου άρεσε το ψηφιακό μάρκετινγκ, το οποίο ξεκίνησα να παρακολουθώ σε ένα μεταπτυχιακό της ΑΣΟΕΕ. Ήθελα πολύ να το ολοκληρώσω, όμως, πέρσι, περίπου τέτοια εποχή, τον Μάιο, ξεκίνησε η περιπέτεια της υγείας μου.
Σπούδασα στο Καποδιστριακό, Φιλολογία, στο τμήμα Γλωσσολογίας. Είχε ενδιαφέρον η κατεύθυνση. Ειδικά η κοινωνιογλωσσολογία που εξερευνά πώς μια κοινότητα μπορεί να επηρεάζει τον λεκτικό μας πλούτο. Όταν τελείωσα, αναρωτήθηκα αν αυτό ήταν που ήθελα να ακολουθήσω στη ζωή μου. Μεγάλη κουβέντα αυτό, το «σε όλη μου τη ζωή». Στην Αθήνα γνώρισα και πάλι την ελευθερία. Πέρασα πολύ όμορφα. Βγήκα, γνώρισα, συνάντησα πολλούς ανθρώπους.
Στα 18 και στα 20 και στα 22, όμως, είσαι πολύ νέος για να αποφασίσεις. Πρέπει πρώτα να ψηθείς εργασιακά. Έτσι, πειραματίστηκα με διάφορες δουλειές. Ήταν κάτι που μου είχε μάθει η μητέρα μου το να είμαι αυτόνομη. Διαπίστωσα πως πιο πολύ απ’ όλα μου άρεσε το ψηφιακό μάρκετινγκ, το οποίο ξεκίνησα να παρακολουθώ σε ένα μεταπτυχιακό της ΑΣΟΕΕ. Ήθελα πολύ να το ολοκληρώσω, όμως, πέρσι, περίπου τέτοια εποχή, τον Μάιο, ξεκίνησε η περιπέτεια της υγείας μου.
«Τη στιγμή
που το μαθαίνεις, νιώθεις πως καταρρέει ο κόσμος, σπάνε όλα μέσα σου. Με
έπιασαν, φυσικά, τα κλάματα»
Είχα έναν όγκο στον μηρό που με πονούσε. Πήγα σε έναν ορθοπεδικό –πολύ γνωστό, στο Κολωνάκι- που μου πρότεινε να κάνω μια μαγνητική. Ωστόσο, με καθησύχασε πως, μάλλον, πρόκειται για κάποιο αιμάτωμα και πως χρειαζόμουν φυσικοθεραπείες. Δεν έκανα τη μαγνητική. Φοβήθηκα. Ήταν κλειστοφοβικά και έφυγα. Προτίμησα να κάνω τις φυσικοθεραπείες. Φυσικά και έχω ευθύνη που δεν έκανα τη μαγνητική αμέσως -δεν το συζητώ-, αλλά έχει και εκείνος πολύ μεγάλη ευθύνη, επειδή η προτροπή του ήταν παραπλανητική. Τους δύο μήνες που έκανα φυσικοθεραπείες, αυτό το πράγμα γινόταν χειρότερο. Μεγάλωσε, πρήστηκε. Εγώ πονούσα και κούτσαινα. Ένιωθα το πόδι μου άρρωστο. Κατάλαβα πως κάτι δεν πάει καλά. Τότε έκανα τη μαγνητική. Ο γιατρός φοβήθηκε πως μπορεί να προβώ σε μηνύσεις ή σε αναρτήσεις στα social media και με έστειλε με τη μαγνητική στον κ. Θεόδωρο Κορμά, χειρουργό ορθοπεδικό στον Άγιο Σάββα.
Είπα, «θα το παλέψω, θα το παλέψω με όλες μου τις δυνάμεις». Όμως, ακολούθησαν στιγμές που έλεγα «δεν έχω, τελικά, άλλες δυνάμεις»
Έφτασα στο γραφείο του με τη μαγνητική ανά χείρας. Εκείνος, αμέσως, μου τόνισε την κρισιμότητα της κατάστασης και επέμενε πως έπρεπε άμεσα να νοσηλευτώ. Εγώ του απαντούσα πως αυτήν την περίοδο έτρεχα ένα πολύ δυνατό project στη δουλειά και δεν μπορούσα να απουσιάζω. Ενώ εγώ τάιζα τη φιλοδοξία μου, εκείνος έπρεπε να με πείσει να ασχοληθώ με την υγεία μου. Με έβαλε σε ένα γραφείο με άλλους πέντε γιατρούς που μου εξήγησαν τη σοβαρότητα της κατάστασης.
Ακόμη δεν καταλάβαινα.
Είχα έναν όγκο στον μηρό που με πονούσε. Πήγα σε έναν ορθοπεδικό –πολύ γνωστό, στο Κολωνάκι- που μου πρότεινε να κάνω μια μαγνητική. Ωστόσο, με καθησύχασε πως, μάλλον, πρόκειται για κάποιο αιμάτωμα και πως χρειαζόμουν φυσικοθεραπείες. Δεν έκανα τη μαγνητική. Φοβήθηκα. Ήταν κλειστοφοβικά και έφυγα. Προτίμησα να κάνω τις φυσικοθεραπείες. Φυσικά και έχω ευθύνη που δεν έκανα τη μαγνητική αμέσως -δεν το συζητώ-, αλλά έχει και εκείνος πολύ μεγάλη ευθύνη, επειδή η προτροπή του ήταν παραπλανητική. Τους δύο μήνες που έκανα φυσικοθεραπείες, αυτό το πράγμα γινόταν χειρότερο. Μεγάλωσε, πρήστηκε. Εγώ πονούσα και κούτσαινα. Ένιωθα το πόδι μου άρρωστο. Κατάλαβα πως κάτι δεν πάει καλά. Τότε έκανα τη μαγνητική. Ο γιατρός φοβήθηκε πως μπορεί να προβώ σε μηνύσεις ή σε αναρτήσεις στα social media και με έστειλε με τη μαγνητική στον κ. Θεόδωρο Κορμά, χειρουργό ορθοπεδικό στον Άγιο Σάββα.
Είπα, «θα το παλέψω, θα το παλέψω με όλες μου τις δυνάμεις». Όμως, ακολούθησαν στιγμές που έλεγα «δεν έχω, τελικά, άλλες δυνάμεις»
Έφτασα στο γραφείο του με τη μαγνητική ανά χείρας. Εκείνος, αμέσως, μου τόνισε την κρισιμότητα της κατάστασης και επέμενε πως έπρεπε άμεσα να νοσηλευτώ. Εγώ του απαντούσα πως αυτήν την περίοδο έτρεχα ένα πολύ δυνατό project στη δουλειά και δεν μπορούσα να απουσιάζω. Ενώ εγώ τάιζα τη φιλοδοξία μου, εκείνος έπρεπε να με πείσει να ασχοληθώ με την υγεία μου. Με έβαλε σε ένα γραφείο με άλλους πέντε γιατρούς που μου εξήγησαν τη σοβαρότητα της κατάστασης.
Ακόμη δεν καταλάβαινα.
Η ζωή στον Άγιο Σάββα
Μόνο όταν άκουσα τη λέξη «βιοψία», συνειδητοποίησα πως δεν βρισκόμουν σε ένα απλό νοσοκομείο, αλλά σε ένα ογκολογικό και πως τα πράγματα ήταν σοβαρά. Παρέμεινα στο νοσοκομείο και κάναμε τη βιοψία που βγήκε πολύ γρήγορα. Πλέον, μιλούσαμε -χωρίς αμφιβολία- για οστεοσάρκωμα. Όγκο, δηλαδή, κακοήθη. Έπρεπε να ξεκινήσουν αμέσως οι χημειοθεραπείες.
Η στιγμή των αποτελεσμάτων, μου είναι βαθιά καρφωμένη στην ψυχή, στην καρδιά και στο μυαλό. Είναι η ζωή πριν από την ανακοίνωση και η ζωή μετά από την ανακοίνωση. Εκείνη τη στιγμή νιώθεις πως καταρρέει ο κόσμος, σπάνε όλα μέσα σου. Με έπιασαν, φυσικά, τα κλάματα. Νομίζω ότι εκείνη την ημέρα στέρεψαν οι δακρυϊκοί μου αδένες. Αλλά από εκείνη τη στιγμή, αφού καταλάγιασε το συναίσθημα και ήρθε η λογική να πάρει τον χώρο που της αναλογούσε, είπα «θα το παλέψω, θα το παλέψω με όλες μου τις δυνάμεις». Όμως, ακολούθησαν στιγμές που έλεγα «δεν έχω, τελικά, άλλες δυνάμεις».
Φυσικά, ξεκίνησα τις ερωτήσεις. «Θα πονέσεις, θα ταλαιπωρηθείς πολύ, αλλά θα γίνεις εντελώς καλά», απάντησε αποφασιστικά ο κ. Κορμάς. Δεν φανταζόμουν, όμως, το μέγεθος αυτού του «πολύ». Δεν ήταν απλά πολύ – ήταν πάρα πολύ.
Θυμάμαι το σοκ όταν μπήκα σε θάλαμο. Εκεί βρίσκονταν τρεις ακόμη ασθενείς. Ντρεπόμουν να τις κοιτάξω. Σκεφτόμουν, «θα γίνω και εγώ έτσι;». Όλοι αυτοί με βοήθησαν αμέσως. Η διπλανή μου, η Στέλλα, την οποία αγάπησα και έχει πλέον «φύγει». Ήταν γύρω στα 45 και το πάλευε δέκα χρόνια. Απέναντί μου η Ελένη, που πλέον είναι πολύ αγαπημένο μου άτομο. Πιο δίπλα, μια άλλη κυρία, που έχει και αυτή «φύγει» και είχε μια πολύ ωραία παρέα από τα παιδιά της.
Στην πορεία γνωρίζεις πολλούς ανθρώπους που «φεύγουν». Είναι πολύ βάρβαρο πράγμα αυτό – να χάνεις άτομα που ξεκινάς μαζί τους. Είναι άδικο να «φεύγει» κάποιος, ενώ παλεύει με δύναμη, ενώ κάνει όνειρα. Όλοι -ακόμη και όσοι έχουν «φύγει»- στο μυαλό μου έχουν μείνει σαν μαχητές.
Ταυτόχρονα, αυτήν την απώλεια πρέπει να τη βάλεις κάτω από το χαλάκι και να εστιάσεις στον δικό σου αγώνα – και αυτό είναι πολύ σκληρό. Ναι, να προσέξω τον εαυτό μου, αλλά με αυτό που συμβαίνει ακριβώς δίπλα μου τι να κάνω; Να το αγνοήσω; Πώς να το αγνοήσω; Πρέπει, όμως, να το κάνεις για να δώσεις αφοσιωμένα τη δική σου μάχη και να αποκτήσεις αισιοδοξία και δύναμη, να πιστέψεις πως, «ναι, εγώ θα νικήσω».
«Εμένα ο ακρωτηριασμός, είναι ο αγώνας μου. Και ξέρεις κάτι; Τυχερή αισθάνομαι. Είμαι εδώ και σου μιλάω, συνεχίζω τη ζωή μου, σε λίγο θα γυρίσω στη δουλειά μου. Είμαι ζωντανή»
Και λες, «με τι πράγματα ανησυχούμε οι άνθρωποι, σε τι δίνουμε σημασίας;». Τι είναι τα μαλλιά; Βγαίνουν ξανά τα μαλλιά. Τι είναι μια τομή; Είναι ο αγώνας σου, η τομή.
Εμένα ο ακρωτηριασμός, είναι ο αγώνας μου. Και ξέρεις κάτι; Τυχερή αισθάνομαι. Είμαι εδώ και σου μιλάω, συνεχίζω τη ζωή μου, σε λίγο θα γυρίσω στη δουλειά μου. Είμαι ζωντανή.
Ευχαριστώ την αγαπημένη μου Βούλα που ξέκλεψε πέντε λεπτά από τα καθήκοντα της, ώστε να με διευκολύνει – ακόμη και αυτό το κάνει με χαμόγελο, υπομονή και αγάπη .
Όσον αφορά το κόψιμο των μαλλιών σας, κορίτσια μου, μην φοβάστε !
ΞΑΝΑΒΓΑΙΝΟΥΝ κ καλύτερα από πριν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου