Καράτε με αντίπαλο τον καρκίνο

" Έτσι νίκησα τον καρκίνο "

 «Είδα την ασθένεια σαν αντίπαλο. Ήξερα ότι, αν βάλω όλες μου τις δυνάμεις, όπως στους αγώνες, θα νικήσω»

«Αν με ρωτήσετε αν θα ήθελα να το αλλάξω όλο αυτό, θα σας πω όχι. Γιατί όλη αυτή η περιπέτεια με έκανε καλύτερο άνθρωπο» - Τζωρτζίνα

«Πολλές φορές φοβήθηκα ότι δεν θα μπορούσα να αντέξω όλα αυτά. Όμως, κανείς δεν ξέρει πόση δύναμη έχει μέσα του» - Μαρίζα

Τις γνώρισα μέσα από το βιβλίο τους με τίτλο «Γεννημένη νικήτρια» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Κέδρος. Η συνάντηση μαζί τους έγινε στον χώρο διδασκαλίας καράτε «Οδυσσέας». Μια ολόκληρη οικογένεια, πατέρας, μητέρα και τέσσερα παιδιά, ζουν τη χαρά μιας τέχνης που δεν μεταδίδεται στα θρανία αλλά ιδρώνοντας και επαναλαμβάνοντας χιλιάδες φορές τις ίδιες κινήσεις, μέχρι που γίνονται δεύτερη φύση.
Η Μαρίζα Σουμπασάκη-Ξένου, μια νέα και όμορφη μαμά, με υποδέχθηκε χαμογελαστή μόλις τελείωσε το μάθημα.

- Μέχρι τώρα πίστευα ότι μαμά σημαίνει μια μεγάλη αγκαλιά. Εσείς μου μάθατε μέσα από τις σελίδες του βιβλίου σας ότι σημαίνει και στήριγμα και δύναμη και πείσμα για τη ζωή… Νομίζω ότι κανείς δεν ξέρει πόση δύναμη έχει μέσα του. Αλλά όταν έρχεται μια τέτοια στιγμή που πρέπει να στηρίξουμε ό,τι πολυτιμότερο έχουμε και στην προκειμένη περίπτωση το παιδί μας, είμαστε υποχρεωμένοι να βρούμε τη δύναμη. Να κάνουμε ό,τι είναι καλύτερο. Αν με ρωτούσατε πριν αν θα μπορούσα σε μια τέτοια κατάσταση να αντεπεξέλθω, θα σας έλεγα όχι. Πολλές φορές φοβήθηκα ότι δεν θα μπορούσα να αντέξω όλα αυτά. Ομως, η θέληση που έχουμε να τα καταφέρουμε με βοήθησε να ξεπεράσω τους φόβους μου και να στηρίξω το παιδί μου σε αυτήν την άνιση μάχη με τον καρκίνο

ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ ΜΑΜΑ 

Η Ρεθεμνιώτισσα Μαρίζα Σουμπασάκη από μικρό παιδί αγαπούσε τον αθλητισμό. Ήθελε όμως να αποκτήσει οικογένεια, γιατί λάτρευε τα παιδιά. Διάλεξε το καράτε γιατί ήθελε να νιώθει δυνατή να προχωράει στον δρόμο και να μη φοβάται. Της άρεσε η φιλοσοφία του, η πειθαρχία, η αυτοσυγκράτηση, η δυνατότητα που δίνει αυτή η πολεμική τέχνη να αντεπεξέρχεται κανείς σε δύσκολες συνθήκες.

Έγινε πρώτη φορά μαμά το 1995, όταν ακόμα έκανε πρωταθλητισμό και είχε διακριθεί σε πανελλήνιες και διεθνείς διοργανώσεις. Κατέχει μαύρη ζώνη και τέσσερα Dan. Ο γιος της Διονύσης της έμαθε, όπως λέει, «πόση κρυμμένη αγάπη είχα να δώσω σε αυτό το πλάσμα. Όταν ήρθε στη ζωή μου η Τζωρτζίνα το 1997, αγαπούσα τόσο πολύ τον Διονύση και ήμουν τόσο δεμένη μαζί του, που νόμιζα ότι δεν θα μπορούσα να αγαπήσω το ίδιο και το δεύτερο παιδί μου. Έλεγα, θα το αδικήσω αυτό το παιδί».

Κι όμως, η Μαρίζα δεν σταμάτησε στην Τζωρτζίνα: «Μετά, ήρθε ο Στέφανος που είναι σήμερα δώδεκα ετών και έπειτα η Λυδία που σήμερα είναι μόλις έξι ετών. Και τα τέσσερα είναι αθλητές καράτε με διακρίσεις και μεγάλη αγάπη για το άθλημα!» λέει γεμάτη περηφάνια.

Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ

Μόλις η μικρή Τζωρτζίνα γίνεται περίπου δώδεκα χρόνων, η Μαρίζα έρχεται αντιμέτωπη με έναν μεγάλο εχθρό που απειλούσε τη ζωή του παιδιού της. Ενα λέμφωμα που ανιχνεύτηκε στο λεπτό έντερο της Τζωρτζίνας, το οποίο είναι ευρέως γνωστό ως «σιωπηλός καρκίνος», καθώς συχνά τα συμπτώματά του συγχέονται με απλές καθημερινές ασθένειες, όπως ένα κρυολόγημα ή γρίπη, αναστάτωσε τη ζωή της και την έφερε αντιμέτωπη με έναν τιτάνιο αγώνα.

Οι ιστορίες που περιγράφουν μητέρα και κόρη είναι παράλληλες. Τα «άδεια χέρια» της πολεμικής τέχνης του καράτε έχουν κάνει ατσαλένια την ψυχή τους. Αντλούν δύναμη η μία από την άλλη. Καμιά τους δεν πέφτει. Ολα θα πάνε καλά! Αυτό λένε, αυτό ελπίζουν. Οι φρικτές ημέρες και οι ώρες εκείνα τα Χριστούγεννα του 2008 και τους πρώτους μήνες του 2009, που έτρεχαν από νοσοκομείο σε νοσοκομείο και απεγνωσμένα έψαχναν να μάθουν την αλήθεια για τους πόνους στην κοιλιά της Τζωρτζίνας, μπορεί να είναι σήμερα παρελθόν, όμως δεν παύουν να μπαινοβγαίνουν στη ζωή τους.

ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΜΗ ΦΟΒΑΤΑΙ 

«Αν με ρωτήσετε αν θα ήθελα να το αλλάξω όλο αυτό, θα σας πω όχι. Γιατί όλη αυτή η περιπέτεια με έκανε καλύτερο άνθρωπο» λέει η Τζωρτζίνα κοιτάζοντάς με με εκείνα τα υπέροχα, ολόμαυρα, σπινθηροβόλα μάτια της και με αφοπλίζει.

«Κατεβαίνω από πολύ μικρή σε αγώνες. Πάντα συνήθιζα να έχω έναν αντίπαλο. Ετσι αντιμετώπισα και τον καρκίνο. Ήξερα ότι, αν βάλω όλες μου τις δυνάμεις, θα τον νικήσω. Δεν πίστεψα ούτε στιγμή ότι θα χάσω κάτι τόσο σημαντικό όπως είναι η ζωή. Υπήρξαν φορές που ένιωσα να χάνομαι, αλλά δεν φοβήθηκα. Εκείνο που ήθελα ήταν να βοηθήσω άλλα παιδιά που έπασχαν από καρκίνο. Ήθελα να τα βλέπω να χαμογελάνε και προσπαθούσα να τα κάνω να νιώθουν όμορφα, να τους δίνω δύναμη» λέει η Τζωρτζίνα Ξένου.

Σκέφτομαι ότι τα παιδιά που έχουν πάρει αγάπη μπορούν να τη μοιράζονται ευκολότερα. Καταλαβαίνω το πόσο σημαντική ήταν και είναι αυτή η ενωμένη γροθιά των έξι αυτών ανθρώπων για τη μάχη που έδωσαν.

ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΜΕ ΚΡΑΤΗΣΕ

 Η Τζωρτζίνα Ξένου δεν είναι μόνο μια νικήτρια στη μάχη με τον καρκίνο, είναι και μια μαχήτρια ενάντια στον ρατσισμό που αντιμετωπίζουν οι καρκινοπαθείς. «Υπήρξαν άνθρωποι που δεν με πλησίαζαν φοβούμενοι μήπως τους κολλήσω» λέει με παράπονο.

«Προσπαθούσα να τους κρατήσω σε απόσταση και να βρω ζεστασιά σε ανθρώπους που μου χάριζαν απλόχερα ένα χαμόγελό τους. Αυτό με κράτησε ζωντανή και με έβγαλε έξω από την αρρώστια, και βεβαίως, η συμπαράσταση που είχα και από τους δύο μου γονείς, τα αδέλφια και τους φίλους μου. Στο μυαλό μου κυριάρχησε το σύμβολο του καλού και του κακού. Ήξερα ότι πάντα μετά από καθετί κακό θα έρθει κάτι καλό και το αντίστροφο. Ήξερα ότι η ζωή θα μου δώσει μετά από αυτήν την περιπέτεια τη δυνατότητα να ξαναμπώ στην καθημερινότητά μου. Να γυρίσω στο σχολείο, να συμμετέχω σε αγώνες, να προπονούμαι, να έχω τις φίλες μου, να πηγαίνω όπως πρώτα σινεμά, να έχω πίσω τα μαλλιά μου που είχαν πέσει από τις χημειοθεραπείες. Να χαίρομαι με τα πιο απλά πράγματα».

Η οικογένεια Ξένου είναι πολύ ενωμένη. Η αγάπη που υπάρχει γύρω τους έχει έντονη μυρωδιά. Όλοι τους έχουν διδαχθεί ότι πάντα πρέπει να χαλαρώνεις το μυαλό σου. Μη σκέφτεσαι πως πρέπει να νικήσεις. Σκέψου πως δεν πρέπει να χάσεις. Η νίκη εξαρτάται από την ικανότητά σου να ξεχωρίζεις τα τρωτά από τα άτρωτα σημεία. Φαντάσου τα πόδια και τα χέρια του άλλου σαν κοφτερά σπαθιά.

Η ιστορία της Τζωρτζίνας πρόκειται σύντομα να γίνει ταινία από τον οργανισμό «Make A Wish» και θα εμπνεύσει περισσότερη δύναμη και κουράγιο.

ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ 15α ΓΕΝΕΘΛΙΑ 

Η Τζωρτζίνα στις 10 Ιουνίου 2012, γιόρτασε μαζί με τις φίλες και τους φίλους της τα 15α γενέθλιά της και της ευχόμαστε να τα εκατοστίσει. Είναι μια έφηβη που είδε πολλά λυπημένα παιδικά πρόσωπα, που έκλαψε όχι μόνο με τον δικό της πόνο αλλά και με τον πόνο άλλων παιδιών:
«Κάθε φορά που βρισκόμαστε σε κάποιο τουρνουά θέλει να επισκεπτόμαστε παιδιά που πάσχουν από καρκίνο και να τους χαρίζουμε δώρα. Πιστεύουμε ότι κάποια στιγμή θα ευαισθητοποιηθούν λίγο περισσότερο και οι γιατροί που αντιμετωπίζουν περιστατικά όπως αυτό της Τζωρτζίνας. Ότι θα μάθουν να μην ειρωνεύονται τις μητέρες, όταν ανησυχούν για τα παιδιά τους. Να μην τις περνάνε για τρελές, όταν επιμένουν ότι κάτι έχει το παιδί τους. Να κάνουν πιο γρήγορα τις εξετάσεις που πρέπει, γιατί κάθε καθυστέρηση μπορεί να σημαίνει ακόμα και θάνατο ενός παιδιού. Εύχομαι η ιστορία μας να διδάξει και να αλλάξει το πώς σκεφτόμαστε και αντιδρούμε στην αποκάλυψη ενός καρκίνου» λέει η Μαρίζα Ξένου.

«Αν δεν εμπιστευόμουν το μητρικό ένστικτο της συζύγου μου, δεν θα μπορούσε να σωθεί το παιδί μας. Γιατί εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω ότι κάτι κακό συνέβαινε, ούτε να το διανοηθώ, και έλεγα ότι ήταν ιδέα της και πρέπει να δείξουμε εμπιστοσύνη στους γιατρούς» παραδέχεται ο κ. Νεκτάριος Ξένος. 

Πηγή:http://www.espressonews.gr