Σήμερα είμαι εδώ, γιατί κάποιος άνθρωπος έγινε δότης μυελού των οστών...

Η δική μου ιστορία ξεκίνησε τον Ιούνιο του 2008. Τότε ήμουν 19 χρονών, ενώ περίμενα με ανυπομονησία να τελειώσουν οι εξετάσεις στην σχολή μου και να χαρώ το καλοκαίρι που ερχόταν.

Δυστυχώς τα πράγματα όμως δεν ήρθαν όπως θα ήθελα. Ήταν μια καταραμένη Τετάρτη του Ιουνίου όπου διαπίστωσα ότι μες στα καλά καθούμενα είχα 40 πυρετό.

Απόρησα και δεν έδωσα σημασία, πιστεύοντας ότι είναι απλά μια ίωση ή φταίει η πολύ ζεστή. Ο Πυρετός όμως συνεχίστηκε για 5 ημέρες.

Δεν υπήρχε άλλη επιλογή ενώ έπρεπε να επισκεφτώ άμεσα έναν παθολόγο ιατρό. Έτσι εκείνη την Δευτέρα ύστερα από μια μεγάλη γκρίνια και με τα χίλια ζόρια επισκέφτηκα τον ιατρό μου.

Εκείνος διαπίστωσε ότι μάλλον έπασχα από λοιμώδης μονοπυρήνωση ή αλλιώς η ασθένεια του φιλιού.

Το θέμα εδώ όμως είναι ότι ήμουν ελεύθερος εκείνη την περίοδο επομένως δεν υπήρχε περίπτωση να έχω λοιμώδη μονοπυρήνωση.

Έτσι ο ιατρός αφού παρατήρησε και μια ωχρότητα που είχα, μου πρότεινε να κάνω μια γενική εξέταση αίματος.

Ήρθε η σειρά της αιματολόγου. Μόλις με αντίκρισε θυμάμαι το πρώτο που μου είπε: "Άκη τι χάλια είναι αυτά !!!" Ω Χριστέ μου λέω από μέσα μου τόσο χάλια είμαι;

Αφού μου πήρε ένα δείγμα αίματος πήγα ξανά στο σπίτι περιμένοντας τα αποτελέσματα των εξετάσεων.

Ήταν μεσημέρι όταν χτύπησε το τηλέφωνο και ενημερώνει τη μητέρα μου, ότι με δική της πρωτοβουλία (η μικροβιολόγος) έστειλε τις αναλύσεις στο νοσοκομείο της Κέρκυρας. Έτσι τώρα είχα διπλό άγχος.

Από την μία τα αποτελέσματα της μικροβιολόγου και από την άλλη να σκέφτομαι και να απορώ τη δουλειά έχει το Νοσοκομείο Κέρκυρας.

Σε καμία περίπτωση εγώ δεν θα έμπαινα στο Νοσοκομείο της Κέρκυρας ούτε για αφαίρεση δοντιού. Έτσι κατά το απόγευμα της Δευτέρας επικοινωνεί με την μητέρα μου ο ιατρός από το Νοσοκομείο ενώ την περίμενε να περάσει από εκεί. Εγώ εν τω μεταξύ ήμουν τάβλα στο κρεβάτι και ψηνόμουν.

Κατά τις 9 μπαίνει στο δωμάτιο μου η μητέρα μου και ο πατέρας μου. Το πρώτο πράγμα που ρώτησα την μητέρα μου ήταν τι της είπε ο ιατρός. Ήρθε κοντά μου θυμάμαι και μου είπε το εξής: "Ξέρεις … Μας πρότεινε ο ιατρός να πάμε στην Αθήνα στον Ευαγγελισμό για μια εξέταση που δεν γίνεται εδώ.

Μην φοβάσαι δεν είναι τίποτα." Εκείνη την στιγμή έχασα το στρώμα από τα πόδια μου. Το μόνο που της είπα ήταν το εξής: ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΓΙΝΩ ΚΑΛΑ!

Την επόμενη ημέρα Τρίτη 11 Ιουνίου βρέθηκα στον Ευαγγελισμό και κατ'  ακρίβεια στο γραφείο κινήσεως. Θυμάμαι ο πρώτος που μας επισκέφτηκε ήταν ο διευθυντής της ψυχιατρικής κλινικής στον Ευαγγελισμό που τυχαίνει να είναι και φίλος μας. Ύστερα από μια ώρα ορθοστασίας και ζαλάδων επιτέλους παίρνουμε ένα χαρτί που ούτε ήξερα τι ακριβώς ήταν.

Θα το μάθαινα όμως πολύ σύντομα. Μόλις είχα κάνει μια υπέροχη εισαγωγή στον Ευαγγελισμό, που θα διαρκούσε 6 ολόκληρους μήνες. Στην συνέχεια οι ιατροί με έβαλαν να ξαπλώσω σε ένα θάλαμο όπου ήταν μόνο γυναίκες. Στην αρχή δεν μπορούσα να διακρίνω αν ήταν γυναίκες ή άντρες αφού όλοι σε αυτό τον θάλαμο είχαν  ξυρισμένα τα κεφάλια τους και εγώ απορούσα.

Η πρώτη ιατρός που με επισκέφτηκε ήταν η Άρτε.... Πρέπει να ομολογήσω ότι την συμπάθησα από την πρώτη στιγμή. Βέβαια ξεκινήσαμε αμέσως από τα «βαθιά» και εννοώ με μυελόγραμμα. Από όσο θυμάμαι δεν κατάλαβα και πολλά από το πρώτο μου μυελόγραμμα. Ύστερα από καμία ώρα με επισκέπτονται δύο ιατροί. Δυστυχώς όμως δεν μπορώ να θυμηθώ με τίποτα ποιοι ήταν. Θυμάμαι έκλεισαν τις κουρτίνες γύρω από το κρεβάτι και μου είπαν  τα εξής: "Ξέρεις… …

Υπάρχει ένα μικρόβιο στο αίμα σου, και θα χρειαστεί να κάνεις κάποια θεραπεία. Η θεραπεία αυτή θα έχει ως αποτέλεσμα να χάσεις τα μαλλιά σου ενώ μπορεί να υπάρχουν και κάποιες παρενέργειες. Καλό θα ήταν να συμβουλευτείς και κάποιον ψυχολόγο αν χρειαστείς. Αυτό θα διαρκέσει…"

Στην συνέχεια αποχώρησαν και μάλλον ενημέρωσαν την μητέρα μου επειδή άργησε να έρθει κοντά μου. Ύστερα από κανένα 25λεπτο με πλησιάζει η μητέρα μου. Εγώ την αγκαλιάζω σφιχτά. Μου λέει... "ότι και αν είναι θα το παλέψουμε μαζί. Μην φοβάσαι!"

Σιγά σιγά πλησίαζε και το πρώτο βράδυ στον Ευαγγελισμό. Πρέπει να ομολογήσω ότι δεν έκλεισα 24ώρες και μου έλειπε κιόλας το σπίτι μου. Που να ήξερα ότι θα μου έλειπε για τους υπόλοιπους 6 μήνες. Εκείνο το βράδυ μου πήραν αρκετές φορές αίμα, ίσως επειδή είχα πυρετό. Η μητέρα μου ήταν καθισμένη όλο το βράδυ σε μια καρέκλα και το κεφάλι της το είχε ακουμπισμένο πάνω στο κρεβάτι μου, κοντά μου...

Το πρώτο βράδυ πέρασε  και άρχισε να ξημερώνει. Μάλλον αυτήν την ημέρα ξεκίνησε και πρώτη μου χημειοθεραπεία. Το πρωί ξαφνικά μπαίνουν στο δωμάτιο τουλάχιστον 7 ιατροί, αλλά μην με ρωτήσετε τι μου είπαν. Το μόνο που θυμάμαι ήταν έναν κύριο με άσπρα μαλλιά ο οποίος μου έδειξε την ιατρό μου που θα με παρακολουθεί από εδώ και εμπρός.

Ήταν πολύ μικροκαμωμένη αλλά πολύ συμπαθητική. Από εκεί και πέρα κάθε πρωί είχα την επίσκεψη της μαζί με άλλον ένα ιατρό τον Φωτ...… Αυτή η πρωινή αιμοληψία ήταν πολύ άγχος κάθε πρωί. Τελικά μετά από 2 ημέρες μεταφέρθηκα σε μονόκλινο δωμάτιο. Εκεί παρέμεινα ενάμιση μήνα, μέχρι τα τέλη Ιουλίου.

Γνώρισα αρκετούς ανθρώπους, νοσηλευτικό προσωπικό, ιατρούς και πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν άψογοι άνθρωποι! Ανά τακτά διαστήματα ρωτούσα συνέχεια την ιατρό μου τι ασθένεια έχω, ενώ εκείνη που έλεγε ότι έχω ένα μικρόβιο στο αίμα. Εγώ πάντοτε απορούσα όμως...

Η πρώτη θεραπεία είχε ξεκινήσει για τα καλά. Κράτησε 10 ημέρες από όσο θυμάμαι. Σε αυτές τις δέκα ημέρες υπήρξαν πολλές φορές που είπα απλά: "ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΩ!" Κάτι μέσα μου όμως μου έλεγε να συνεχίσω.

Η αλήθεια είναι η εξής. Αν μας ρωτήσουν όλους, πως θα νιώθαμε αν είχαμε καρκίνο και ήμασταν στο νοσοκομείο, το πρώτο πράγμα που κάνουμε είναι τον σταυρό μας ενώ παράλληλα μας πιάνει και μια ταχυπαλμία. Στην πραγματικότητα όμως, όταν κάποιος βρεθεί αντιμέτωπος με οποιαδήποτε ασθένεια, παράλληλα βρίσκει από το πουθενά μια ισχυρή δύναμη για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα!

Πλέον είχα φτάσει στα μέσα Ιουνίου ενώ είχαν περάσει οι δέκα ημέρες της θεραπείας. Σιγά σιγά ξεκίνησαν και οι παρενέργειες της θεραπείας. Διάρροιες, εμετοί, πυρετός, απώλεια μαλλιών... Η απώλεια των μαλλιών ήταν και πρώτο για εμένα ψυχολογικό τραύμα που ακόμα μέχρι τώρα δεν το έχω ξεπεράσει. Ήταν μια συνηθισμένη ημέρα όπου ήμουν μόνος στο δωμάτιο στον Ευαγγελισμό.

Απορούσα που μέχρι τώρα δεν έχασα τα μαλλιά μου και ήμουν πολύ ευτυχισμένος γι’ αυτό. Έτσι είπα να δοκιμάσω να τραβήξω δύο τρεις τούφες. Τι ήθελα και το έκανα αυτό; Το αποτέλεσμα ήταν να κάτσω για κανένα 10λέπτο να βγάζω τα μαλλιά μου από το κεφάλι. Ξαφνικά μπαίνει η μητέρα μου στο δωμάτιο και βλέπει δίπλα μου ένα  «βουναλάκι» από μαλλιά.

Το πρώτο πράγμα που μου λέει είναι : "Έλα Άκη... τώρα θα πρέπει να τα κουρέψουμε τα μαλλιά, γιατί έτσι και αλλιώς θα φύγουν. Η αλήθεια είναι ότι απλά τα κούρεψα πιο κοντά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα τα ξύριζα. Σε όλο το πρώτο ενάμιση μήνα δεν είχα καμία απολύτως επαφή με τους φίλους μου. Δεν είχα καν τον υπολογιστή μου μαζί, ούτε το κινητό μου τηλέφωνο. Από την μία ήταν και καλό αυτό αφού για τους επόμενους έξι μήνες έκανα «αποτοξίνωση» από τους υπολογιστές.

Ήρθε και μια όμορφη ημέρα! Ήταν Πέμπτη... η Πέμπτη είναι η ημέρα του διευθυντή. Αυτό σημαίνει ότι ο διευθυντής της αιματολογικής κλινικής μαζί με όλους τους αιματολόγους επισκέπτονται ξεχωριστά όλους τους ασθενείς. Έφτασε και η στιγμή να έρθουν και σε εμένα.

Κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ποιος ήταν ο Διευθυντής. Δεν ήταν μεγάλος σε ηλικία, αλλά μπορώ να τον χαρακτηρίσω ως «μπαρμπαστρουμφ»... Το μόνο που δεν μου άρεσε ήταν η απόλυτη σοβαρότητα του. Βέβαια μου είπε ευχάριστα νέα.… Είμαστε στην ευχάριστη θέση να σου πούμε ότι η πρώτη θεραπεία σου πέτυχε, αυτό σημαίνει για εμάς ότι μπορούμε να συνεχίσουμε στην επομένη θεραπεία.

Τέλος μου ανέφερε ότι είμαι σε πλήρη ύφεση. Φυσικά δεν ήξερα τι σημαίνει πλήρη ύφεση αλλά μου εξήγησε μετά η μητέρα μου.

Έτσι αφού πλέον δεν νοσούσα ρωτούσα καθημερινά τους ιατρούς μου πότε θα γυρίσω στο σπίτι μου στην Κέρκυρα. Οι μέρες ήταν πολύ δύσκολες από εκεί και πέρα. Φαγητό επιτρεπόταν  μόνο από το νοσοκομείο. Πότε μου όμως δεν το δοκίμασα. Η αλήθεια είναι ότι δεν με ένοιαζε καθόλου το φαγητό, αφού δεν μπορούσα να φάω καθόλου. Ότι και αν έτρωγα αμέσως το έκανα εμετό.

Κάθε φορά που πήγαινα στο μπάνιο κοιταζόμουν στο καθρέφτη και θυμάμαι ότι το πρόσωπο μου είχε αλλάξει χρώμα. Είχε ένα μουσταρδί χρώμα μαζί άσπρο. Σκέτη νέκρα... Κάθε φορά που με έβλεπα στον καθρέφτη σκεφτόμουν… "Πάει αυτό ήταν ρε γαμώτο..." Έπαιρνα μια βαθιά ανάσα και επέστρεφα που αλλού; στο κρεβάτι μου...

Επί ενάμιση μήνα ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι χωρίς να έχω κουνηθεί καθόλου. Πλησίαζε και η ημέρα που έπρεπε να βγω από το νοσοκομείο αλλά να μείνω στο σπίτι στην Αθήνα. Βασική προϋπόθεση όμως ήταν να περπατήσω. Έτσι την πρώτη ημέρα περπάτησα ( Ο Θεός να το πει περπάτημα ) μέχρι την πόρτα, όπου ήταν μια απόσταση  ενός μέτρου και νόμιζα ότι είχα περπατήσει όλη την Λ.Αλεξάνδρας.

Πραγματικά πίστευα ότι δεν θα ξαναπερπατούσα ποτέ ξανά. Κάθε βράδυ πλέον το περπάτημα αποτελούσε τον χειρότερο εχθρό μου... Ειδικά όταν έβλεπα το σωληνάκι από τον όρο και γέμιζε με αίμα τρελαινόμουν. Φοβόμουν πάρα πολύ μήπως βουλώσει η φλέβα και χρειαστεί να μου αλλάξουν το καθετηράκι. Βέβαια ανάλογα και ποια νοσηλεύτρια θα μου άλλαζε το καθετηράκι.

Εμπιστευόμουν μόνο μία την Μαριλ...… Εκτός από θεά ήταν και έξπερτ στην αλλαγή φλεβών. Η αλήθεια είναι ότι ήμουν πολύ καλός ασθενής. Πάντως γι’ αυτό έχουν να λένε οι ιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό. Ποτέ μου δεν γκρίνιαξα, δεν μίλησα άσχημα.

Φτάσαμε στα τέλη Ιουλίου. Μετρούσα μέρα με την μέρα πότε θα έρθει η στιγμή να βγω από εκεί μέσα. Έτσι ένα πρωί, με επισκέπτεται όπως συνήθως η ιατρός μου η Κ.Δελημ... και ο κ.Φωτ... Ναι καλά το σκέφτηκα... ήταν η τυχερή μου ημέρα! Μόνο που θα έπρεπε να περιμένω μέχρι το μεσημέρι αφού θα έπρεπε να μεταγγιστώ μία φιάλη αίμα.

Έτσι αφού το μεσημέρι «ρούφηξα» όλο το αίμα ήμουν έτοιμος να φύγω. Δεν το πίστευα ότι μετά από ενάμιση μήνα στον Ευαγγελισμό, μου δίνετε η δυνατότητα να ξαναβγώ έξω και δω ανθρώπους, να αναπνεύσω καθαρό οξυγόνο, να δω την γιαγιά μου, να δω τον μικρότερο μου αδερφό. Και έτσι έγινε. Ναι ήμουν ελεύθερος !!!

Έβαλα το καπελάκι στο κεφάλι μου, αντηλιακό, φόρεσα την μασκούλα μου (ήμουν μέσα στην μόδα της λευχαιμίας) και περπατούσα το μακρύ διάδρομο του Ευαγγελισμού μέχρι τα ασανσέρ. Ακόμα δεν μπορούσα να το πιστέψω! Τα πόδια μου είχαν βγάλει πραγματικά «φτερά».

Όλο έλεγα και ξαναέλεγα…: Τώρα θα βγω έξω; Μπα δεν νομίζω... Το είχα πάρει απόφαση από όσο καταλάβατε ότι δεν θα επιζούσα και για πολύ ακόμα. Τελικά έφτασα στο Ισόγειο του Ευαγγελισμού. Η πόρτα ήταν ακριβώς ευθεία μου...  Και πάλι δεν  το πίστευα! Και ναι, σε κλάσματα του δευτερολέπτου βρισκόμουν έξω από το Κτίριο Αχέπα του Ευαγγελισμού. Το μόνο που ήθελα ήταν να φύγω όσο πιο γρήγορα γινόταν έξω από τον Ευαγγελισμό.

Τελικά μεταφέρθηκα με ταξί στο σπίτι της γιαγιάς μου στην λεωφόρο Αλεξάνδρας. Εκεί θα έμενα για τις υπόλοιπες δύο εβδομάδες, ενώ μετά θα έφευγα για την Κέρκυρα για τέσσερις ημέρες. Κάθε πρωί στις 7:30 ένα ταξί μας περίμενε για να μας πηγαίνει στον Ευαγγελισμό. Κάθε πρωί έπρεπε να πηγαίνω στο νοσοκομείο να κάνω εξετάσεις αίματος μέχρι να μου δώσει το οκ η ιατρός μου.

Οι μέρες έξω στον πραγματικό κόσμο, περνούσαν πολύ πιο γρήγορα. Από την μια ήταν ωραίο που ασχολούταν όλοι μαζί μου, από την άλλη όμως δεν ήθελα να βλέπω και κανέναν! Εκείνες της ημέρες έκανα και την μεγάλη έξοδο. Ναι αμέ …πήγα θερινό σινεμά! Το πρώτο πράγμα που μου έλειπε τρελά το οποίο δεν επιτρεπόταν να φάω ήταν το ποπ-κορν έτσι  «τσάκισα» δύο κουτιά.

Ήταν η ομορφότερη στιγμή του καλοκαιριού.  Έφτασε και η ημέρα του κουρέματος... Δεν έχω κρατήσει ημερομηνία πάντως. Τέλη Ιουλίου ήταν. Επισκέφτηκα το κομμωτήριο της γειτονιάς και η μεγάλη στιγμή είχε φτάσει. Σε πολύ λίγα λεπτά είχα πλέον ξυρισμένο το κεφάλι μου. Αμέσως φόρεσα το καπέλο μου το οποίο και δεν αποχωρίστηκα για αρκετούς μήνες.

Έτσι έφτασε και η περίοδος που έπρεπε να πάω στην Κέρκυρα. Προτού όμως έπρεπε να περάσω από το γραφείο της ιατρού μου. Δειλά χτύπησα την πόρτα και πέρασα μέσα. Μου είπε να καθίσω, ενώ μου ξαναπήρε πάλι αίμα. Το πρώτο πράγμα που με ρώτησε ήταν: "Αν σε ρωτήσει κάποιος τι ασθένεια έχεις εσύ τι θα του πεις;" Εγώ έμεινα λίγο σκεπτικός και τις απάντησα με απορία:

"Ένα μικρόβιο στο αίμα!" Εν το μεταξύ όταν μου είπε ότι είσαι ελεύθερος να φύγεις, εγώ απλά τα σούρωσα... Συγκινήθηκα πάρα πολύ και την αγκάλιασα σφιχτά. Ένα ευχαριστώ ήταν λίγο για εκείνη την στιγμή !!!

Την ίδια μέρα το απόγευμα βρισκόμουν στο αεροδρόμιο του Ελευθέριου Βενιζέλου. Δεν ξέρω γιατί αλλά μας έδωσαν προτεραιότητα να κάνουμε check-in. Για ακούστε τώρα τι άκουσε η υπάλληλος της Aegean. Ρωτάει την μητέρα μου: "To παιδί από εδώ έχει κάποιο πρόβλημα υγείας; Έχει κάνει κάποια εγχείρηση;"

Από όσο καταλάβατε την έφερε σε δύσκολη θέση γιατί εγώ δεν γνώριζα ακόμα την ασθένεια μου. Θέλετε μήπως να φωνάξουμε τους ιατρούς μας να τον κοιτάξουν. Αμάν... λέω από μέσα μου, σκέψου να μην με αφήσουν να πάω στην Κέρκυρα. Έτσι παίρνω την απόφαση και πετάγομαι και της λέω ότι έχω απλά ένα μικρόβιο στο αίμα. Δεν ξέρω αν την έπεισα πάντως σημασία έχει ότι τελικά μπήκα στο αεροπλάνο. Μετά από 40λεπτά πτήσης αντίκρισα από ψηλά την Κέρκυρα!

"Χριστέ μου. Σε ευχαριστώ γλυκιά μου Παναγίτσα που ξαναέρχομαι στην Κέρκυρα! Άσε μόνο να μπω στο σπίτι μου έστω για λίγο και μετά ας φύγω…" Η μητέρα μου με είδε κάπως, με αγκάλιασε σφιχτά και μου είπε: "Είσαι καλά τώρα, μην στεναχωριέσαι. Αυτό ήταν...!" Εκείνο το βράδυ αντίκρισα ξανά το δωμάτιο μου, όπως το είχα αφήσει τον Ιούνιο. Το κρεβάτι αυτή την φορά με περίμενε «υγιή».

Βασικά η αλήθεια ότι είχα ένα φόβο, και δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Ήμουν συνηθισμένος από το νοσοκομείο, που με ξυπνούσαν μέσα στην άγρια νύχτα, μια για θερμότερο, μια για ορό, μια για αίμα. Είχα πλέον τέσσερις ημέρες ελευθερίας στην Κέρκυρα. Όμως ήρθε και η στιγμή να ψάξω λίγο στο ιντερνέτ τι είδους ασθένεια είναι το Μικρόβιο στο αίμα. Όπως καταλαβαίνετε δεν βρήκα τίποτα.

Έτσι στις  26/7/08  πήρα την απόφαση να ψάξω κρυφά την τσάντα του πατέρα μου . Βρίσκω ένα χαρτί του Ευαγγελισμού το οποίο έγγραφε: " Ο Κολλάς Παναγιώτης πάσχει από ΟΜΛ μετά πρώτο σχήμα ΧΜΘ και χρήζει κυτταρογενετικού ελέγχου..." Η αλήθεια είναι ότι δεν κατάλαβα τι ακριβώς ήταν το ΟΜΛ... Σε λίγα λεπτά μόλις είχα μάθει από το ιντερνέτ ότι είχα καρκίνο!

Πρέπει να ομολογήσω ότι δεν φοβήθηκα, απλά έμεινα με το στόμα ανοικτό μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή... Άφησα και πέρασαν τρεις ημέρες προτού το πω στους γονείς μου. Εκείνοι δεν το γνώριζαν ότι γνωρίζω την ασθένεια μου. Έτσι το προτελευταίο βράδυ στην Κέρκυρα το ομολογώ στην μητέρα μου.

Την έπιασα τελείως απροετοίμαστη την καημένη και δεν το περίμενε να το ακούσει. Βασικά αργά η γρήγορα θα το μάθαινα τις τρέχουσες ημέρες από την ιατρό μου στο νοσοκομείο. Απλά ήθελα αυτές τις τέσσερις ημέρες στην Κέρκυρα να μην μου τις «χαλάσουν»!

Εκείνη την περίοδο μετά από τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα συναντήθηκα και με τους φίλους μου. Θα έπαθαν και εκείνοι ένα μικρό σοκ όταν με είδαν, είμαι σίγουρος γι’ αυτό! Βέβαια άκουσα και το κομπλιμέντο τι σέξι άνδρας... Οκ λέω αλλά και σέξι άνδρας δεν το περίμενα στην κατάσταση που ήμουν. Εν τω μεταξύ είχε φτάσει 9:30 το βραδάκι και εγώ ήμουν ακόμα με το καπέλο στο κεφάλι!

Δυστυχώς οι τέσσερις ημέρες πέρασαν πολύ γρήγορα και έφτασε η ημέρα της επιστροφής. Ποιος όμως είχε την δύναμη να ξαναμπεί στον Ευαγγελισμό για να συνεχίσει την χημειοθεραπεία; Τελικά έφτασαν στην Αθήνα και την επόμενη ημέρα έπρεπε να ξανακάνω εισαγωγή. Βρέθηκα να είμαι στον διάδρομο του έβδομου ορόφου τουλάχιστον για τέσσερις ώρες, αφού δεν υπήρχε άδειο δωμάτιο.

Οι γονείς μου, μου έλεγαν συνέχεια να με μεταφέρουν σε μονόκλινο δωμάτιο στον 10ο όροφο. Εγώ όμως δεν ήθελα να χάσω την ιατρό μου και το νοσηλευτικό προσωπικό σε καμία περίπτωση. Έτσι παρέμεινα για δύο ημέρες σε ένα θάλαμο επτά ατόμων. Βλέποντας την κατάσταση που επικρατούσε πήρα την τελική απόφαση. Έπρεπε να πάω στον 10ο όροφο. Έτσι ένα μεσημέρι στις αρχές του Αυγούστου έγινε και η μεταφορά μου στον 10ο όροφο του Ευαγγελισμού.

Τον πρώτο που γνώρισα ήταν τον κ.Παναγή… τον νοσηλευτή ο οποίος μου έδειξε το δωμάτιο μου. Η αλήθεια ήταν ότι πολύ πιο όμορφα εκεί και απέναντι μου είχα για θέα το Χίλτον . Κοίταζα συνεχώς το roof garden βλέποντας κόσμο. Ακριβώς απέναντι μου o κόσμος ήταν διακοπές και έτρωγε και απέναντι τους ένας 19χρόνος προσπαθούσε να επιβιώσει...

Από την πρώτη μέρα ξεκίνησε και η δεύτερη η χημειοθεραπεία η οποία ήταν αρκετά light. Ακόμα όμως δεν είχα γνωρίσει τους νέους μου ιατρούς. Την επόμενη μέρα ανυπομονούσα να τους γνωρίσω. Κατά τις 12 μπαίνει στο δωμάτιο μου μια ιατρός που την γνώριζα ήδη… η Ιφιγέ...… και ένας άλλος κύριος. Προσπάθησα από την πολύ στιγμή να τον ψυχολογήσω. Ως πρώτη επαφή μου φάνηκε αρκετά ήρεμος. Τελικά με την πάροδο των ημερών γνώρισα άλλον έναν  ιατρό.

Στην αρχή πιο πολύ συμπάθησα τον πρώτο που είχα γνωρίσει τον κ.Αποστ... δηλαδή. Είχα κάθε μέρα την επίσκεψη του, ενώ πάντοτε ήταν με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά! Αυτό το χαμόγελο μου έδινε αρκετή δύναμη όσο δεν φαντάζεστε ενώ δεν έχανα τις ελπίδες !!! Δεν μπορώ να πω ότι και ο κ.Χαρχ... δεν ήμουν ήταν συμπαθής. Απλά έτσι τους ψυχολόγησα εκείνη την περίοδο. Η δεύτερη χημειοθεραπεία είχε τελειώσει και τώρα το μόνο που απέμεινε ήταν οι μεταγγίσεις αίματος, αιμοπεταλίων κλπ.

Δυστυχώς περισσότερα πράγματα από την δεύτερη χημειοθεραπεία μου δεν μπορώ να θυμηθώ. Το μόνο βέβαια που έχω καλά στην μνήμη μου, είναι ότι τον 15γουστο, ήμερα της γιορτής μου ήμουν μέσα. Τα δώρα μου πάντος τα είχα λάβει από τους γονείς μου, αφού κάθε 10 ημέρες έστελνα τον πατέρα μου στο e-shop στην Στουρνάρη. Τι τράβηξε ο καημενούλης.

Τι κουβάλημα έριξε... Το μισό αυτοκίνητο ήταν γεμάτο με κούτες από το e-shop. Αλλά δεν μου χάλασε χατίρι. Μέχρι και το iPhone πήγε να μου πάρει, αλλά τσακώθηκε με το κατάστημα που βρισκόταν στην Λ.Αλεξάνδρας και έτσι δεν το πήρε!

Τώρα ας γελάσουμε και λίγο. Ένα μεσημέρι μπαίνει στο δωμάτιο η Παρασκ... η οποία ήταν νοσηλεύτρια. "Ξέρεις Άκη σε έναν θάλαμο ποιο κάτω είναι και μια κοπέλα στην ηλικία σου περίπου... Κάπου σε είδε στον διάδρομο και όλο με ρωτάει για εσένα, πόσο χρονών είσαι, αν είσαι όμορφος κλπ ". Από ομορφιά εγώ άλλο τίποτα.… Το μόνο που δεν σκεφτόμουν εκείνη την περίοδο ήταν να κάνω και σχέση μέσα στον Ευαγγελισμό!

Τέλος πάντων μου λέει το εξής: "Πριν λίγες ημέρες που ήσουν μόνος στο δωμάτιο, ήρθα και σε παρακαλούσα να βγεις έξω να περπατήσεις. Εκείνη, μου λέει η νοσηλεύτρια, είχε σταθεί έξω από την πόρτα του θαλάμου σου με όλους τους όρους και σε περίμενε να βγεις, ενώ εσύ με είχες βρίσει κιόλας που σου έλεγα να βγεις έξω." Τελικά έξω δεν βγήκα και μάλλον χάσαμε τον μεγάλο έρωτα... ΧΑΧΑΧΑ

Περισσότερα από την δεύτερη χημειοθεραπεία δεν μπορώ να θυμηθώ. Στην συνέχεια ακολούθησε καπάκι η τρίτη χημειοθεραπεία η οποία τελείωσε αρχές Σεπτεμβρίου. Αυτή ήταν και η χειρότερη. Αφού τελείωσε η χημειοθεραπεία πήρα κάποιον ιό, με αποτέλεσμα επί μιάμιση εβδομάδα η κατάσταση της υγείας μου να είναι αρκετά κρίσιμη.

Αυτό το κατάλαβα γιατί μόνο εκείνη την περίοδο κάθε πρωί με στις 7 με επισκεπτόταν ο ιατρός μου. Φυσικά μην το πάρετε με άσχημο τρόπο αυτό. Κάθε μέρα με επισκεπτόντουσαν οι ιατροί μου. Απλά μόνο εκείνη την περίοδο με επισκεπτόταν και νωρίς το πρωί. Τελικά ύστερα από ένα πολύ καλό ψήσιμο στον πυρετό (41) είπαν τα λευκά αιμοσφαίρια να ανέβουν. Αυτό βοήθησε την κατάσταση αφού πλέον ο ιός εξουδετερώθηκε!

Είχε φτάσει πλέον Σεπτέμβρης. Ο Οκτώβρης ήταν ο μήνας της μεταμόσχευσης του μυελού των οστών. Οι ιατροί μου ήθελαν να με  «μπάσουν» κατευθείαν στην μεταμόσχευση. Αυτό όμως δεν θα το επέτρεπα σε καμία περίπτωση. Ήμουν κλεισμένος στον Ευαγγελισμό ήδη 2 μήνες, με μερικές άδειες έξω στην Αθήνα. Έπρεπε οπωσδήποτε να γυρίσω στο σπίτι μου στην Κέρκυρα έστω και για 2 ημέρες. Και στην πραγματικότητα αυτό έγινε.

Δύο ήμερες στην Κέρκυρα. Δεν έκανα τίποτα απολύτως... Ήμουν κλεισμένος στο δωμάτιο μου και ήμουν συνεχώς σκεπτικός. Κοίταζα γύρω το δωμάτιο μου και σκεπτόμουν άραγε τι θα συμβεί με αυτή την μεταμόσχευση. Αν κάτι πάει στραβά; Αν πεθάνω και δεν ξαναδώ τους φίλους μου; Πάντοτε στο μυαλό υπήρχε το κακό. Η ημέρα της αποχώρησης από την Κέρκυρα έφτασε...

Εξάλλου δύο ήμερες ήταν όλες κι όλες. Έκλεισα το παράθυρο και το φως από το δωμάτιο μου, τράβηξα τις κουρτίνες και έμεινα για λίγα δευτερόλεπτα μόνος στο δωμάτιο. Κοίταξα την γωνία μου στον υπολογιστή όπου καθόμουν, το κρεβάτι μου, τα πράγματα μου. … Έκανα το σταυρό μου, είπα το πάτερ ημών και έκλεισα την πόρτα από το δωμάτιο. Ποιος ξέρει αν θα ξαναερχόμουν ποτέ ξανά σπίτι;

Η πρώτη ημέρα της τέταρτης και τελευταίας χημειοθεραπείας είχε φτάσει... Ήταν λίγο παράξενη θεραπεία αυτή αφού έπινα πάρα πολλά μικρά άσπρα χαπάκια. Πιστεύω ότι αν ξαναδώ αυτά τα χαπάκι μπροστά μου θα ξεράσω επί τόπου. Παράλληλα έπρεπε να κάνω και μια σειρά εξετάσεων.

Πρώτος ιατρός ήταν ο πνευμονολόγος, όπου αυτήν την στιγμή που διαφεύγει το όνομα της εξέτασης. Θυμάμαι φύσαγα και ξαναφύσαγα σε ένα σωληνάκι. Αφού δεν έμεινα με τον σωλήνα στο στόμα καλά τα πήγα. Στην  συνέχεια χρειάστηκε να κάνω και έναν υπέρηχο καρδίας καθώς και μια ακτινογραφία θώρακος. Το χειρότερο μου ήταν το χειρουργείο, όπου έπρεπε να μου τοποθετήσουν το χίκμαν...

Έτσι ένα βράδυ μες στις 9 μπαίνει ένας τραυματιοφορέας στο δωμάτιο  και το πρώτο που μου λέει είναι: "ΓΔΥΣΟΥ… " "Παρντόν...;"  Σε περιμένει ο χειρουργός για το χίκμαν. Και ναι είχε φτάσει η χειρότερη στιγμή. Τελικά γδύθηκα ξάπλωσα στο φορείο και με πήγαν « βόλτα» στον Ευαγγελισμό . Έτσι η μητέρα μου μένει πίσω και εμένα με μπάζουν στα χειρουργεία.

Ο τόπος πιο πολύ για κρεοπωλείο έμοιαζε παρά για χειρουργείο. Ας μην το συζητήσουμε καλύτερα αυτό. Μου έκαναν μια τοπική αναισθησία και ξεκίνησαν για την τοποθέτηση του χίκμαν. Εγώ έσφιγγα δόντια, πόδια και ότι μπορούσα ενώ είχα ιδρώσει μέχρι τα νύχια! Μετά από μιάμιση ώρα μαρτυρικού πόνου βγαίνω από το χειρουργείο και με ανεβάζουν στο δωμάτιο.

Δεν πρόλαβα να ξαπλώσω στο κρεβάτι και ένας τραυματιοφορέας έρχεται. Τι είναι πάλι τούτο λέω. Έπρεπε να γίνει ακτινογραφία θώρακος για να δούν αν το χίκμαν έχει τοποθετηθεί σωστά. Τελικά έγινε και αυτό...

Αφού είχα τελειώσει και πλέον ξεκουραζόμουν μπαίνει ο χειρούργος στο δωμάτιο. "Ξέρεις θα πρέπει να τραβήξουμε λίγο το χίκμαν γιατί έχει μια κλίση προς τα επάνω στην καρδιά ενώ κανονικά έπρεπε να ήταν προς τα κάτω..." Εγώ τι να του πω; ΌΧΙ ; Δεν γινόταν. Εντάξει θα το υποστούμε και αυτό.

Ο πόνος που έφαγα δεν μπορεί να περιγραφεί με τίποτα. Την επόμενη ημέρα πλέον τα χέρια μου ήταν ελεύθερα, αφού χρησιμοποιούσαν το χίκμαν. Την ίδια ημέρα μεταφέρθηκα και στην Μονάδα μεταμόσχευσης μυελού των οστών.

Τα πρώτα σημαντικά πράγματα που παρατήρησα σε αυτήν την μονάδα ήταν τα εξής. Πολύ μικρός χώρος..., παράθυρα κλειδωμένα, ειδικός εξαερισμός ψύξης και ψυγείο. Εγώ πίστευα ότι θα υπήρχε και 24 hours room service και μασάζ room αλλά μάλλον αυτά θα τα είχαν απέναντι στο Hilton. 

Βέβαια η αλήθεια είναι ότι υπήρχε room service αλλά η σπεσιαλτέ κάθε μέρα ήταν οροί. Άπειροι οροί χωρίς τελειωμό. Λίγες ημέρες πριν την μεταμόσχευση, με περίμεναν οι ιατροί μου από το γραφείο τους για να με ενημερώσουν σχετικά με την μεταμόσχευση.

Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα πάρα μόνο την στοματίτιδα που μου είχαν αναφέρει. Επίσης αφού ήμουν και ενήλικος υπέγραψα και ένα χαρτί. Ήθελα να ήξερα αν δεν το υπέγραφα τι θα γινόταν;

Η 23 Οκτωβρίου είχε φτάσει. Ήταν η ημέρα της μεταμόσχευσης! Το πρωί έφαγα αρκετούς όρους, ενώ καμία ώρα πριν την μεταμόσχευση μου έκαναν και ένα ωραίο ενεσάκι που με χαλάρωσε τελείως.

Η μεταμόσχευση δεν ήταν τίποτα άλλο από μια απλή μετάγγιση τριών ασκών μυελού. Τώρα έπρεπε να μείνω και να περιμένω για 5 εβδομάδες. Το πρόγραμμα στην συνέχεια είχε μια υπέροχη στοματίτιδα με αποτέλεσμα να είμαι με μορφίνη για μια εβδομάδα. Μην με ρωτήσετε αν έφαγα τίποτα. Ούτε το σάλιο μου δεν κατάπινα... Στην 4η εβδομάδα έφτασα στα πρόθυρα κρίσης.

Πραγματικά ήμουν έτοιμος να χτυπήσω το κεφάλι μου στην πόρτα. Είχα φορέσει τα παπούτσια μου και ήμουν έτοιμος να φύγω. Την κατάσταση την έσωσε  η Ιφιγέν.. και η Άρτεμ...… Ποτέ μου δεν είχα παράπονο. Όποτε και αν τις χρειάστηκα ήταν πάντα κοντά μου.

Την επομένη ημέρα με επισκέπτεται ξανά ο κ.Αποστ... ο οποίος μου είπε: "Έλα λίγο υπομονή την Δευτέρα βγαίνεις..." Δεν ξέρω πως, αλλά κάθε φορά που υπήρχε πρόβλημα είχε τον τρόπο να με πείσει! Την επόμενη με επισκέπτεται και άλλος ιατρός μου ο κ.Χαρχα... ο οποίος μου είπε κάτι πολύ ωραίο: "Σύντομα θα δεις που θα έρθει μια ημέρα που θα ξυπνήσεις και θα είσαι πλέον καλά. Και έτσι έγινε.

Ήρθε τελικά η ημέρα που κράτησα στα χέρια μου ένα χαρτί, καλύτερο και από πτυχίο. Ήταν το εξιτήριο! Το κοίταζα και το διάβαζα ξανά και ξανά !!! Μέχρι τις αρχές Δεκεμβρίου ήμουν στην Αθήνα. Ακόμα είχα το χίκμαν, ενώ τα φάρμακα ήταν πάρα πολλά. Οι αναγούλες πίστευα ότι δεν θα σταματήσουν ποτέ...

Έτσι τελικά Χριστούγεννα έκανα ξανά στο σπίτι μου. Και ΝΑΙ μάλλον είχα βγει νικητής από την όλη υπόθεση !!! Μάλλον έχω μια δεύτερη ευκαιρία σε αυτήν την ζωή !!! Εγώ θα πω το εξής: "Ότι γίνεται, γίνεται για κάποιον σκοπό !!!"

Από τότε μένω μόνιμα στην Κέρκυρα. Κάθε Δευτέρα όμως απαιτείται να βρίσκομαι στον Ευαγγελισμό για γενικές εξετάσεις αίματος, βιοχημικές και κάποια μυελογράματα ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Συνοψίζοντας θα ήθελα να τονίσω το εξής: Στα καλά καθούμενα βρέθηκα σε ένα κρεβάτι στον Ευαγγελισμό με καρκίνο.

Ήμουν άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Γνώρισα  ανθρώπους που δεν μπορώ να σας τους περιγράψω. Άνθρωποι... Άνθρωποι... Να ξεκινήσω από το νοσηλευτικό προσωπικό; Από τους ιατρούς μου; Από τους συγγενείς που με επισκέφθηκαν; Από άτομα της ηλικίας μου που γνώρισα; Το μόνο που εύχομαι για αυτούς τους ανθρώπους… να έχουν Υγεία! Το έργο τους είναι πολύ δύσκολο και θέλει πολύ δύναμη ψυχής.

Ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε αυτούς τους ανθρώπους δεν αρκεί. Δεν αρκεί σε καμία περίπτωση. Πιστεύω όμως ότι ένα χαμόγελο είναι πολύ καλύτερο. Ξέρουν ότι χάρισαν άλλο ένα χαμόγελο σε ένα 19χρόνο . Είναι οι άνθρωποι που μου χάρισαν την ζωή... πάλεψαν για εμένα!

Σήμερα είμαι εδώ, γιατί κάποιος άνθρωπος σε αυτόν τον κόσμο, ενημερώθηκε, συγκινήθηκε και έγινε δότης μυελού των οστών... Μπορείς και εσύ να χαρίσεις άλλο ένα χαμόγελο σε έναν έφηβο, σε ένα μωρό, σε μια μητέρα ή πατέρα που χρειάζεται την ΖΩΗ! Προσπάθησα να είμαι όσο πιο σύντομος γινόταν. 

Αφιερώνω την παραπάνω αληθινή ιστορία σε όλο το νοσηλευτικό προσωπικό που γνώρισα, τους φίλους μου, στους ιατρούς μου, στην δότρια μου και στους γονείς μου. Δεν θα αναφέρω τα ονόματα σας... γνωρίζετε όλοι εσείς ποιοι είστε !!!

Ονομάζομαι Παναγιώτης,

επιζών από ΟΜΛευχαιμία & ΜΕΝΩ ΔΥΝΑΤΟΣ!

Πηγή: BeStrong.org.gr