Τέλος
Ιουλίου 2004 και ενώ βρισκόμασταν σε διακοπές, παρατήρησα ότι ο 12χρόνος τότε γιος μου είχε ένα εξόγκωμα στη μασχάλη, που τον δυσκόλευε να κλείσει καλά το
χέρι του. Από την ψηλάφηση του γιατρού καταλάβαμε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και
μας το επιβεβαίωσε η αξονική, που έγινε επειγόντως και έδειξε ότι υπήρχαν
διογκωμένοι λεμφαδένες διάσπαρτοι σε όλο το σώμα.
Άρχισαν
εξετάσεις, παρακεντήσεις, χειρουργεία και μεγάλη αγωνία για το κάθε αποτέλεσμα.
Η βιοψία έδειξε ότι το παιδί είχε non Hodgkin λέμφωμα με οζώδη λεμφοκυτταρική
επικράτηση, κάτι πολύ σπάνιο στα παιδιά. Ένιωσα την ψυχή μου να ξεριζώνεται και
είχα παγώσει από το φόβο μου για το άγνωστο. Πώς
να το έκρυβα όλο αυτό από το παιδί, που με κοιτούσε συνέχεια μες στα μάτια και
έκανε συνέχεια ερωτήσεις στους γιατρούς;
Από την
αρχή ήξερε τι συμβαίνει και θαύμασα τη δύναμη και την αισιοδοξία του! Πέρασαν
τρεις δύσκολοι μήνες μέσα στο νοσοκομείο με χημειοθεραπείες, παρενέργειες,
αγωνία και θλίψη, καθώς όπου γύριζα το βλέμμα μου, έβλεπα μικρά παιδιά που υπέφεραν
και άλλα που '' φευγαν ''νικημένα από τον καρκίνο. Τις ατελείωτες ώρες
μέσα στο νοσοκομείο, όλοι οι γονείς είχαμε γίνει ένα και ήταν αδύνατο να μην
συναισθανθεί ο ένας τον πόνο του άλλου. Και επιτέλους γυρίσαμε σπίτι μας, όμως
τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο.
Ο φόβος
είχε φωλιάσει μέσα μας, το σπίτι έπρεπε να είναι αποστειρωμένο και οι
επισκέψεις απαγορεύονταν. Επιπλέον έπρεπε να αντιμετωπίσω τον θυμό του
μεγαλύτερου γιού μου, που ήταν τότε 14 χρονών, περνούσε μια δύσκολη εφηβεία και
δεν μπορούσε να δεχτεί αυτό που συνέβαινε στον αδερφό του και το γεγονός ότι
εγώ έπρεπε να είμαι συνέχεια δίπλα του. Εκείνη την πολύ δύσκολη περίοδο της
απόγνωσης και της μοναξιάς γνώρισα τη δύναμη της προσευχής, που μου έδωσε
παρηγοριά και δύναμη.
Και μου
χρειάστηκε, γιατί μετά από πέντε χρόνια (2009) ο γιος μου υποτροπίασε και
διαβήκαμε ξανά τον ίδιο δύσκολο δρόμο της θεραπείας. Μόνο που αυτή τη φορά όλοι
ήμασταν πιο δυνατοί και πιο ψύχραιμοι, τα παιδιά μου είχαν ωριμάσει απότομα και
είχαμε μάθει να αντιμετωπίζουμε τα δύσκολα με χαμόγελο και αισιοδοξία. Μετά από και αυτή την
εμπειρία είχαμε την ανάγκη να ασχοληθούμε με τον εθελοντισμό, γιατί πλέον
γνωρίζαμε τι νιώθει ένα παιδί που απειλείται η ζωή του και πως το βιώνει η
οικογένειά του. Έτσι
γίναμε εθελοντές στον οργανισμό που εκπληρώνει τις πιο βαθιές επιθυμίες των
άρρωστων παιδιών και ζούμε από τότε μοναδικές και αξέχαστες εμπειρίες.
Μετά
από δύο χρόνια (2011) έκανε πάλι την εμφάνισή του ο καρκίνος, αλλά αυτή τη φορά
στο δικό μου σώμα, στην ουροδόχο κύστη. Και ενώ πίστευα ότι έχω εξοικειωθεί και
δεν φοβάμαι, πέρασα πάλι τα στάδια της άρνησης, του θυμού και της θλίψης. Έκανα
χημειοθεραπεία με ενδοκυστικές εγχύσεις επί τέσσερις μήνες και μετά άρχισα να
τακτοποιώ τη ζωή μου. Ήθελα να ξεμπερδέψω με τις εκκρεμότητες του παρελθόντος,
άρχισα να ζω την κάθε στιγμή και να νιώθω ευγνωμοσύνη για κάθε άνθρωπο και
ευκαιρία που ερχόταν στη ζωή μου, επειδή μου έδινε τη δυνατότητα να αλλάξω
αρνητικές καταστάσεις του παρελθόντος. Τότε ήταν η περίοδος που γνώρισα το ΚΕΦΙ
και ξεκίνησα να παρακολουθώ την Ανοιχτή Ομάδα Στήριξης. Παρ'όλη την αγάπη και
στήριξη των παιδιών μου, είχα αποφασίσει να μην τα βαρύνω με τον δικό μου
καρκίνο. Συνεπώς μέσα στην ομάδα του ΚΕΦΙ ένιωσα ότι δεν είμαι μόνη και βίωσα
την αλληλεπίδραση πολύ έντονων συναισθημάτων.
Αυτή
την περίοδο βρίσκομαι ξανά κάτω από την απειλή εμφάνισης ενός νέου καρκίνου. Η
βιοψία ενός διογκωμένου λεμφαδένα στη μασχάλη έδειξε ότι έχω την προδιάθεση για
λέμφωμα Hodgkin. Δεν ξέρω αν θα εξελιχθεί κάποτε η νόσος, αλλά είναι
φανερό πλέον ότι το σώμα μου κάτι θέλει να μου πει και αυτή τη φορά πρέπει να
το ακούσω. Πιστεύω ότι υπάρχουν κρυμμένες ευλογίες σε καθετί που πρέπει να
αντιμετωπίσω, αρκεί να τις δω με ανοιχτή καρδιά και νου. Τι πιο σπουδαίο, από το να
περνάει ο πόνος από μέσα σου και αντί αυτός να σε διαλύει, εσύ να καταφέρνεις
να δυναμώνεις, να αλλάζεις, να εξελίσσεσαι! Επιπλέον
νιώθω ότι σε αυτό το ταξίδι δεν είμαι μόνη μου. Με συντροφεύουν οι άνθρωποι από το ΚΕΦΙ και
τα χαμόγελα των παιδιών που εκπληρώνεται η ευχή τους. Τους ευχαριστώ πολύ για
τη δύναμη και την ελπίδα που μου δίνουν!
Με εκτίμηση
Παναγιώτα Ν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου