Ας μιλήσουμε για τον καρκίνο!

" Ένα πράγμα μπορείς να πεις με σιγουριά γι αυτήν την ασθένεια... Σε φέρνει κοντά στον θάνατο. Και δεν εννοώ μόνο με την κυριολεκτική έννοια.

Σε κάνει να αναθεωρήσεις την ζωή σου, να την αντιληφθείς με ένα νέο τρόπο, σαν ένα παιχνίδι που όμως δεν είναι και τόσο παιχνίδι, που νομίζεις ότι έχει κανόνες αλλά στην πραγματικότητα δεν έχει.

Τα άσχημα πράγματα συμβαίνουν ναι, αλλά πάντα στους άλλους, ποτέ σε εμάς. Εμείς είμαστε πάντα η εξαίρεση του κανόνα.

Έτσι και εγώ πίστευα ότι τίποτα κακό ποτέ δεν θα μου συνέβαινε. Ότι πάντα θα ζούσα σε μια γλυκιά ρουτίνα διανθισμένη από ασήμαντες δυσκολίες που νόμιζα ότι μου μιζέριαζαν την ζωή. Έτσι νόμιζα. Και μια μέρα ξύπνησα και αντί να κάνω χειροτεχνίες και  baking  για τα παιδάκια μου, βρέθηκα να γυρνάω σαν την άδικη κατάρα από το ένα νοσοκομείο στο άλλο.

Το ένα από τα διδυμάκια μου διαγνώσθηκε με όγκο στο κεφάλι. Κακοήθη φυσικά. Όπως μου είπε ένας φίλος που γνώρισα από εδώ μέσα και τυγχάνει να έχουμε και ίδια μέρα γενέθλια, όταν έμαθε τα νέα μου, όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει σε ένα παιδί, είναι απλά αδικία.

Είναι πράγματι. Μου είναι πλέον οφθαλμοφανές. Όχι μόνο γιατί βλέπω το έξι χρονών παιδί μου να παλεύει για την ζωή του, αλλά γιατί βλέπω καθημερινά σχεδόν, βρέφη ακόμα να κάνουν το ίδιο. 

Θα θελα να γράψω για το πως αντιμετώπισα το  θέμα από την αρχή. Δεν ξέρω αν μπορώ. Όλα αυτά έχουν περάσει πια στην σφαίρα του παρελθόντος αυτού που πέρασε χάθηκε και δεν υπάρχει.

Θυμάμαι το σάστισμα όταν άκουσα απέξω απέξω τα νέα χωρίς ακόμα να ξέρω τι ακριβώς σημαίνουν και τι συνεπάγονται.

Θυμάμαι την προσπάθεια να κατανοήσω πόσο σοβαρό ήταν και χρειαζόταν ένα τέτοιο μεγάλο χειρουργείο. Θυμάμαι τον πανικό, την απελπισία που ένιωσα σαν ήδη να είχα χάσει το παιδί μου.

Θυμάμαι ότι είχα την αίσθηση ότι έκανα κακό στο παιδί στην προσπάθεια μου να το κρατήσω στην ζωή.

Θυμάμαι την απόγνωση μου στα ακούσματα των λέξεων καρκίνος, χημειοθεραπεία, ελπίδες. 

Θυμάμαι ότι είχα το πριν στο μυαλό μου που μου γεννούσε καθημερινά καινούργιες λύπες, έφερνε δάκρυα στα μάτια, που θόλωναν το παρόν που ζούσα και με έκαναν να μην βλέπω καν μέλλον.

Μια μέρα αποφάσισα ότι όλο αυτό δεν είχε κανένα νόημα πια. Η ζωή μου είχε αλλάξει, και έπρεπε να ακολουθήσω την αλλαγή, να βρω μια ομορφιά μέσα σε αυτήν για να μπορέσει να εξελιχθεί.

Δεν λέω ότι έχω πλέον βρει τον τρόπο να νταραβεριστώ με επιτυχία το όλο αυτό θέμα που λέγεται καρκίνος. Όχι. Δεν μπορείς να είναι κανείς τόσο δυνατός που να μπορεί να είναι προετοιμασμένος κανείς με όλα αυτά που απορρέουν από αυτήν την νόσο. Δεν μπορείς με κανένα τρόπο να προετοιμαστείς και να δεχτείς εκ προοιμίου ότι μπορεί να χάσεις το παιδί σου κάποια μέρα, τόσο σύντομα, τόσο άδικα. Δεν μπορείς καν να σκεφτείς πως είναι όταν ένα μέλος της οικογένειας είναι μακροχρόνια άρρωστο, για μήνες ή και χρόνια όταν σε κανονικές συνθήκες μια  απλή γαστρεντερίτιδα που κρατάει μια εβδομάδα μπορεί να αποδιοργανώσει εντελώς την οικογενειακή ρουτίνα.

Μπορείς όμως να νιώσεις και να δώσεις χωρίς να λυπάσαι, όσο πιο πολύ μπορείς,  αγάπη και απόλυτη αποδοχή, όλα αυτά που περισσότερο  από όλα τα φάρμακα  και τις θεραπείες έχει ανάγκη το παιδί σου.

Μπορείς να δείξεις την συμπόνια σου και το έμπρακτο ενδιαφέρον σου για το κάθε τι που αντιμετωπίζει ο δίπλα σου και πριν ήσουν πολύ απασχολημένος με την "ζωή σου" για να το κάνεις.

Μπορείς απλά να είσαι θετικός. Θετική στάση σε αυτό που συμβαίνει τώρα. Εξάλλου μόνο το παρόν υπάρχει. Τα άλλα όλα είναι παραμύθια του νου που περιπλέκουν την εικονική του πραγματικότητα. "

Πηγή: http://dsrmlion.blogspot.gr/2014/05/lets-talk-about-cancer.html