«Θα έπρεπε να ντρέπεσαι, άλλα παιδιά έχουν καρκίνο»: Μητέρα παιδιού με πρόβλημα ακοής δέχθηκε επίθεση από ομάδα μαμάδων

 Έχω μια υπέροχη διαδικτυακή φίλη… που με αγαπάει όσο και εγώ την αγαπώ. Εχθές… αυτό μου το κορίτσι με έκανε και ένιωσα μικρή… με έκανε και ένιωσα γκρινιάρα και αχάριστη.

Μοιράστηκε μαζί μου ένα πρόβλημα της… και πόσο φτωχά και γελοία έμοιαζαν τα δικά μου προβλήματα εκείνη την ώρα… μου είπε πως το παιδί της δεν μπορεί να ακούσει. Τίποτα… ούτε τη φωνή της μαμάς του. Έκανα το σταυρό μου λοιπόν και ψιθύρισα δυο κουβέντες. Η μία ήταν «Θεέ μου σε ευχαριστώ για τα μικρά μου προβλήματα» και η άλλη…» Θεέ μου βοήθα το παιδί να ακούσει»… και όπως ξέρει ο Θεός να κάνει τα θαύματά του, απάντησε στο δικό μου «μακάρι» και στις αμέτρητες προσευχές της αγαπημένης μου φίλης μέσω εκείνων των λίγων, των αληθινών ανθρώπων που ξέμειναν εδώ κάτω…

Η φίλη μου (δεν αναφέρω το όνομά της γιατί δεν ξέρω αν θα ήθελε) βρήκε μετά από πολύ ταλαιπωρία μια ομάδα στο Facebook που βοήθησε να μαζευτεί το ποσό για τα ακουστικά του παιδιού της… Σε λίγες μέρες η αγορά θα είναι εφικτή και ο μικρός θα ακούσει τη φωνή της μαμάς του… Αυτό είναι το ευχάριστο κομμάτι…

Το δυσάρεστο είναι ότι το κορίτσι μου πριν βρει αυτή την ομάδα, ζήτησε βοήθεια από μία άλλη, στην οποία την έκραξαν. Γιατί θα μου πεις και δεν ξέρω ειλικρινά τί να σου απαντήσω. Μάλλον γιατί εκεί φτάνει το μυαλό μας. Η ψυχή μας. Εκεί σταματά… στο να συγκρίνουμε σταυρούς και γολγοθάδες και αν αυτός που κρίνουμε τούτη τη στιγμή είναι πιο μικρός από έναν άλλον που ακούσαμε… μάλλον είσαι προς θάνατον! Αυτό της είπαν… ότι θα έπρεπε να ντρέπεται που ζητάει βοήθεια για το απλησίαστο για εκείνη ποσό για τα ακουστικά του παιδιού της, ενώ κάποια άλλα παιδιά έχουν καρκίνο.

Ντράπηκα που είμαι μάνα. Ντράπηκα που είμαι άνθρωπος. Ντράπηκα και χαμήλωσα το κεφάλι μου…

Γράφω αυτό το ποστ γιατί όταν έσκυψα χαμηλά το κεφάλι, νευρίασα… Γιατί άλλος θα έπρεπε να ντραπεί! Εσύ που της είπες κάτι τέτοιο. Και εσύ που τόλμησες να θεωρήσεις το Σταυρό της ελαφρύ και ανούσιο. Και εσύ που την έκανες να ντραπεί για τη βοήθεια που ζήτησε…

Ξέρεις… δεν γινόμαστε άνθρωποι μόνο όταν κάποιος πεθαίνει. Γινόμαστε και όταν κάποιος απλώς μας χρειάζεται. Ελεύθερη βούληση, είπε ο Θεός και αυτό σου δίνει την ελευθερία να μη τη βοηθήσεις ή να την αγνοήσεις, μα να την κρίνεις… Όχι. Είναι ντροπή!

Είμαι και εγώ μάνα.. και δόξα τω Θεώ δεν χρειάστηκε να ζητήσω ποτέ βοήθεια για το παιδί μου έως τώρα! Μα αν τη ζήταγα, θα ήμουν σίγουρη πως ένα χέρι θα απλωνόταν. Γιατί αυτό έμαθα. Να το απλώνω και εγώ και αυτό περιμένω. Για σένα πάλι… για εσάς όλες… απορώ… τόσο σίγουρες ότι στην ανάγκη που μπορεί να έρθει, δεν θα σας αντιμετωπίσουν όπως εσείς το κορίτσι μου;

Μα ξέχασα… Ήταν Πάσχα! Σίγουρα θα νηστέψατε, θα κοινωνήσατε, θα κάνατε το σταυρό σας και θα πήρατε το βάπτισμα του καλού χριστιανού… εσείς που με τόση ευκολία βαρύνατε και άλλο το Σταυρό αυτής της γυναίκας. Ντροπή

Της Γεωργίας Χατζηδάκη

https://www.epaggelmagynaika.gr

Πηγή: https://singleparent.gr