"…Δυστυχώς κ. Βουτυρά δεν μπορούμε να τα γνωρίζουμε όλα"
Ήταν η απάντηση του ιατρού στον πατέρα μου 3 η ώρα τα ξημερώματα στο θάλαμο νοσηλείας μου στο Παίδων, μετά από το τρίτο λιποθυμικό μού επεισόδιο ανεξήγητο, κατά τους ιατρούς.
ΕΚΑΝ-ΑΤΤΙΚΟ-ΜΟΝΑΔΑ ΕΦΗΒΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ-ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ-ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΕΣ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ, τέταρτο λιποθυμικό επεισόδιο. Άγχος, φόβος, απελπισία, απογοήτευση, μοναξιά.
"Δυστυχώς κ. Βουτυρά δεν μπορούμε να τα γνωρίζουμε όλα."
Γεννημένη νικήτρια. Ένα βιβλίο που γράφτηκε από μια κοπέλα που χτυπήθηκε από τον καρκίνο και αυτή την στιγμή που σας μιλάω, ελπίζω να είναι ζωντανή και να είναι καλά. Έστω και για λίγο μέσα από την προσωπική μου περιπέτεια άθελα μου ταυτίστηκα με αυτή την κοπέλα, με τον αγώνα που έδωσε, με τον τρόπο που αντιμετώπισε τον κοινωνικό ρατσισμό, την απομόνωση, τη μοναξιά.
Η ζωή, λοιπόν, αγαπημένοι μου γονείς, αγαπημένοι γιατροί, κυρίες και κύριοι, έχει χαρές, έχει τρέλα, έχει ευτυχία, έχει όμως και αρρώστιες, έχει και καρκίνους. Τα παιδιά, πως και όλοι οι άνθρωποι αρρωσταίνουν και αυτά. Μερικά από αυτά, αρρωσταίνουν βαριά... από καρκίνο. Δίνουν αγώνα για τη ζωή τους, ενώ είναι ακόμα μωρά... μικρά παιδιά.
Ένα παιδί που νοσεί από καρκίνο είναι σαν ένα βράχος που σπάει το νόμο της βαρύτητας και ανεβαίνει μια πλαγιά, αντί να κατρακυλάει ως τους πρόποδες. Όταν όμως εκείνο υποκύψει για λίγο στο νόμο, πέσει ψυχολογικά και αρχίσει να κατρακυλά, εκεί είναι που αναλαμβάνει η οικογένεια και παίρνει στα χέρια της την κατάσταση. Τότε ή υποκύπτουν ολοκληρωτικά πέφτοντας στη θάλασσα, τελειώνοντας τον αγώνα άδοξα ή παραμένουν δυνατοί και ξανασπάνε το νόμο, πατώντας ο ένας βράχος πάνω στον άλλο, ώσπου να ξαναδούν την ηλιαχτίδα του ηλίου... πάνω από την κορυφή του βουνού!
Τα παιδιά αυτά θα πρέπει να βοηθιούνται, ώστε να αποδεχτούν αυτή την αναγκαία και έντονη θεραπεία και θα πρέπει να διαβεβαιώνονται για τις συνέπειες τις θεραπείας, όπως ο πόνος ή οποιεσδήποτε άλλες μακροχρόνιες παρενέργειες που μπορεί να συμβούν. Συνήθως μπορούν να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά. Τα παιδιά θα πρέπει να ενθαρρύνονται και να προβλέπουν το μέλλον τους με ελπίδα και αισιοδοξία.
Για να πετύχει αυτό θα πρέπει, ανάλογα με την ηλικία, να συμμετέχουν ενεργά σε διάφορες δραστηριότητες ψυχαγωγίας, ενώ παράλληλα και σε προγράμματα αλληλοϋποστήριξης που στόχο έχουν την ανάπτυξη των γνώσεων τους, όσον αφορά την φροντίδα της υγείας τους. Ιατρικά, ψυχοκοινωνικά και κοινωνικά προγράμματα θα πρέπει να στηρίζουν την εκπαίδευση και την ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των παιδιών, ανάλογα με τις ανάγκες του καθενός και τη φάση της ασθένειας του.
Επίσης, ένα πρόβλημα που υπάρχει το οποίο σχετίζεται με την πτώση της ψυχολογίας του παιδιού είναι ο ρατσισμός που δέχεται από την κοινωνία, μόλις κάνει την πρώτη του έξοδο από το νοσοκομείο λόγω της έλλειψης των μαλλιών του. Ο τρόπος που κοιτάμε εμείς, η κοινωνία, τα παιδιά αυτά, ίσως να σχετίζεται με την αμηχανία επειδή δεν έχουμε εκπαιδευτεί σε αυτό.
Τελειώνοντας, νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω τους γονείς μου, τους γιατρούς μου και όλους όσους ασχολήθηκαν με μένα, αλλά κυρίως έχω την ανάγκη να ευχαριστήσω την άγνωστη φίλη μου και όλα αυτά τα παιδιά, που μέσα από τη δική τους μάχη μας δίνουν τη δύναμη να απολαμβάνουμε αυτό το υπέροχο ταξίδι που λέγεται ζωή.
Ο καρκίνος μπορεί να νικηθεί!
Είναι καλύτερο να πολεμήσεις κάτι, από το να κάθεσαι να κοιτάς απλά σα θεατής. Τότε είναι που έχεις χάσει!
Καμία μάχη δεν έχει χαθεί πριν τη δώσεις!
Να είστε όλοι καλά, σας ευχαριστώ!
Βουτυρά Κωνσταντίνα, 14 ετών
Πηγή: http://youth-health.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου