Καρκίνε δεν θα νικήσεις. Θέλω να ζήσω!!!

Ποτέ δεν έχεις στο μυαλό πως το κακό μπορεί να χτυπήσει τη δική σου πόρτα. Καθησυχάζεις τον εαυτό σου μ᾽ ένα «αποκλείεται», γυρνάς πλευρό και συνεχίζεις ατάραχος τον ύπνο σου.

Μέχρι τη στιγμή που συμβαίνει.

Μέχρι τη στιγμή που το βλέπεις να σπάει βiαια και με θράσος την εξώπορτα.

Αποσυντονίζεσαι. Βουλιάζεις μέσα στο απροσδόκητο και δαγκώνεις τις σάρκες σου μ᾽ απόγνωση γιατί φοβάσαι να επιβληθείς στην ανημποριά σου.

Ήμουν μόλις 21 ετών όταν μου διαγνώστηκε καρκίνος του στήθους. Το ιατρικό ανακοινωθέν έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία και στοίχειωσε τον ύπνο και τον ξύπνιο μου.

Μέσα στ᾽ ατελείωτα «γιατί» φυλάκισα στην ψυχραιμία μου. Με πέταξαν μπροστά σ᾽ ένα αποτέλεσμα που έμοιαζε με κακόγουστο αστείο και μου ᾽παν βγάλτα πέρα.

Ήμουν καρκινοπαθής με τη βούλα κι έπρεπε να σηκώσω στις πλάτες μου έναν σταυρό μ᾽ αμφίβολο τέλος. Κανείς δεν μπορούσε να μου εγγυηθεί αν, τελικά, θα έβγαινα νικήτρια. Κανείς δεν μπορούσε να μου οριοθετήσει μ᾽ ακρίβεια το χρονικό διάστημα αυτής της άνισης μάχης με την τύχη.

«Για όσο χρειαστεί» έλεγαν μ᾽ άδειο βλέμμα και με πετούσαν σε μια τρύπα αβεβαιότητας όπου ο χρόνος έπαιζε μ᾽ όρια κι αντοχές.

Χαμένη μέσα στα ατελείωτα πήγαινε-έλα απ᾽ τη μια αίθουσα στην άλλη, ταλαιπωρημένη απ᾽ τις αλλεπάλληλες εξετάσεις στα κρύα νοσοκομειακά τραπέζια και με τον βραχνά της ασθένειας να γίνεται κάθε μέρα πιο βαρύς, έπρεπε να συνεχίσω τη ζωή μου.

Ποτέ δεν είσαι έτοιμος ν᾽ αντιμετωπίσεις απ᾽ τη μια στιγμή στην άλλη την καθημερινότητα, όταν βρίσκεσαι στο χείλος του γκρεμού. Γιατί έτσι σου φαίνεται ο καρκίνος στην αρχή ˙ σαν ένας απόκρημνος βράχος που σ᾽ αφήνει μετέωρο ανάμεσα στην απόφαση του άλματος ή της σωτηρίας.

Κλείστηκα στον εαυτό μου. Έκανα στην άκρη φίλους και συγγενείς γιατί έβλεπα στα μάτια τους λύπηση και δεν ήθελα κανένας να νιώθει έτσι απέναντί μου
.
Το μεγαλύτερο πλήγμα, ίσως, ήταν αυτό της σχέσης μου. Δεν μπόρεσε να σταθεί δίπλα μου. Δεν άντεχε στην ιδέα να με δει κάπως αλλιώς απ᾽ ότι είχε συνηθίσει.

Βλέπεις, υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που προδικάζουν το τέλος. Δεν κάθονται ν᾽ αναλύσουν τις πιθανότητες, δεν κάθονται να το παλέψουν. Δεν αντέχει το στομάχι τους να μπουν σ᾽ έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, επειδή αυτό επιβάλλουν οι καταστάσεις.

Δεν τον κατηγορώ, όμως. Ήταν μια απόφαση που έπρεπε να σεβαστώ και για να πω την αλήθεια δεν ήθελα κι εγώ να κρατάω δίπλα μου κάποιον που δεν μπορούσε να μοιραστεί μαζί μου τα δύσκολα.

Σύντομα ξεκίνησα της χημειοθεραπείες. Ήταν με διαφορά το πιο επίπονο κομμάτι της διαδικασίας. Έχασα δέκα κιλά, το πρόσωπό μου, κάτασπρο, δε θύμιζε σε τίποτα το γελαστό κορίτσι των προηγούμενων μηνών που έκανε όνειρα για το μέλλον.

Ένα μεγάλο διάστημα της ημέρας το περνούσα κλεισμένη στην τουαλέτα, αδειάζοντας χημικά, εμένα, ένα κομμάτι ζωής και την ελπίδα πως θα τα καταφέρω.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα πρωινό. Είχα μόλις τελειώσει το μπάνιο κι ετοιμαζόμουν για την καθιερωμένη επίσκεψη στο νοσοκομείο. Στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη να χτενίσω τους κόμπους από τα μαλλιά μου.

Πέρασα την πρώτη βουρτσιά κι έπειτα τη δεύτερη. Η τρίτη βρήκε αντίσταση κι έτσι έβαλα λίγη περισσότερη δύναμη. Περνώντας τη απ᾽ όλο το μήκος των μαλλιών, μια μεγάλη τούφα είχε μείνει άτσαλα γαντζωμένη και άπνοη μέσα στα δόντια της βούρτσας.

«Αυτό ήταν, κορίτσι μου», σκέφτηκα, «καιρός ν᾽ αποδεχτείς τι σου συμβαίνει και να πάψεις να ντρέπεσαι γι᾽ αυτό».

Εκείνη την ημέρα δε φόρεσα καπέλο, δεν κρύφτηκα πίσω από στόκους μακιγιάζ και φουλάρια. Άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο, μάζεψα το κουράγιο και συμφιλιώθηκα με τη φύση της ασθένειάς μου.

Όλα μου τα χρόνια είχα μάθει ν᾽ αγωνίζομαι για οτιδήποτε ήθελα κι αυτή ήταν μια μάχη που έπρεπε να δώσω. Όχι για να κερδίσω κάτι, αλλά για να διεκδικήσω το δικαίωμά μου να κρατηθώ στη ζωή. Να γελάσω ξανά, να ονειρευτώ, να ερωτευτώ και να δω τον εαυτό μου γερασμένο μέσα στα χέρια των μελλοντικών παιδιών μου.

Δε δείλιασα μπροστά στ᾽ αδιάκριτα βλέμματα του κόσμου, ούτε κι όταν έχασα όλα μου τα μαλλιά. Δεν ντράπηκα να φορέσω ντεκολτέ ούτε όταν κάτω απ᾽ την μπλούζα μου έλειπαν κομμάτια μου.

Χτύπησα δυο όμορφα τατουάζ πάνω στα σημάδια του χειρουργείου για να μου θυμίζουν πως εγώ σ᾽ αυτόν τον πόλεμο ρίσκαρα και κέρδισα. Οι λαβωματιές μου είναι παράσημα ανδρείας και θάρρους και δεν ντρέπομαι καθόλου γι᾽ αυτές.

Τι είναι, άλλωστε, ο καρκίνος; Ένα δίλημμα που ζητά μια απόφαση.

Αρκεί να τον πατήσεις στον λαιμό και να πιστέψεις πως είσαι πιο δυνατή απ᾽ αυτόν.

Αρκεί μόνο να του φωνάξεις δυνατά «Θέλω να ζήσω!», για να τον κάνεις να λουφάξει τρομαγμένος στο καβούκι του.

Γράφει η Έλενα Φλώρου

Πηγή: http://www.guess.gr