Η σπαρακτική ιστορία του 10χρονου Derek, η μάχη με τον καρκίνο και η τελευταία αγκαλιά...

O Derek Madsen ήταν ένα 10χρονο αγόρι από το Sacramento της Καλιφόρνια και η ιστορία του είναι σπαρακτική. Ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2005 όταν διαγνώσθηκε με νευροβλάστωμα, μια σπάνια μορφή καρκίνου που επηρεάζει κυρίως παιδιά. Ξεκίνησε αμέσως θεραπεία και ήταν αποφασισμένος να νικήσει την θανατηφόρα ασθένεια.

Η φωτογράφος Renée C. Byer προσφέρθηκε να καταγράψει αυτή την μάχη και η οικογένεια συμφώνησε. Το αποτέλεσμα της δουλειάς της ήταν μία δυνατή και συγκινητική σειρά που της χάρισε ένα βραβείο Πούλιτζερ. Η απόγνωση, η χαρά, η ελπίδα και η δυστυχία είναι όλα χειροπιαστά. Μόλις τις δείτε, ίσως νιώσετε την ανάγκη να υποστηρίξετε έρευνες που βοηθούν παιδιά σαν τον Derek...

Εδώ βλέπουμε την Cindy να πηγαίνει βόλτα τον γιο της στο χολ του νοσοκομείου UC Davis Medical Center. Περίμεναν για μία εξέταση για να δουν αν είναι συμβατός δότης για μεταμόσχευση. Αυτή  η βόλτα ήταν ότι έπρεπε για να τον ηρεμήσει και να του αποσπάσει την προσοχή.

Μετά την εξέταση η Cindy προσπάθησε να ηρεμήσει τον γιο της. Η διαδικασία ήταν πολύ επίπονη και όταν ο Derek ξύπνησε ούρλιαζε από τον πόνο.  

Μια ήρεμη στιγμή, η μητέρα του, του κάνει μασάζ. Ο καρκίνος χτύπησε τα όργανα και τα κόκαλα του με αποτέλεσμα να χρειάζεται συνεχή φροντίδα. Η Cindy παράτησε το κομμωτήριο που δούλευε για να μπορεί να φροντίζει τον Derek.

"Θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να τον κάνω χαρούμενο και να τον βλέπω να χαμογελάει."

Εδώ του δίνει μια αγκαλιά, αφού έμαθαν πως θα χρειαστεί να κάνει μία επέμβαση για να αφαιρεθεί ένας όγκος από την κοιλιά του.

Αλλά υπήρχαν και χαρούμενες στιγμές. Εδώ βλέπουμε τον Derek να παίζει με τον αδερφό του Micah και τον φίλο του RJ. Η φωτογραφία τραβήχτηκε σε ένα ξενοδοχείο στο Tahoe αφού τους κάλεσαν να γνωρίσουν τον Chris Webber, έναν διάσημο παίκτη του μπέιζμπολ.

Η Cindy του είχε γράψει και όταν εκείνος δέχτηκε να τους συναντήσει, εκείνη οργάνωσε το ταξίδι. Ήταν η πρώτη φορά που ο Derek είχε κοιμηθεί σε ένα πραγματικό ξενοδοχείο.

Του άρεσε να τρομάζει την μητέρα του με το να ισορροπεί σε παράξενα μέρη και μισούσε τα νοσοκομεία. Η μητέρα του δε μπορούσε να τον κάνει να ηρεμήσει και να τον πάει στο κτίριο που θα γινόταν η επέμβαση.

Εδώ η Cindy κοιτάει το προσωπικό καθώς ετοιμάζουν τον γιο της για χειρουργείο. Της επέτρεψαν να μείνει όσο του έκαναν αναισθησία, αλλά της είπαν να βγει έξω μόλις ξεκίνησαν. 

Ο αδερφός του Derek, Micah, προσφέρθηκε να βοηθήσει ενώ τον ετοίμαζαν για ραδιοθεραπεία. Ήταν εκεί για τον μικρό του αδερφό και του έδινε κουράγιο.

  

Πολλές φορές ο Derek λύγισε και ξέσπασε σε δάκρυα. Εδώ ο γιατρός και η μητέρα του προσπαθούν να τον κάνουν να δεχτεί και άλλες εξετάσεις και θεραπείες που θα μείωναν τον όγκο και θα τον ανακούφιζαν από τον πόνο.

--"Derek, μπορεί να μην τα καταφέρεις να γίνεις καλά εάν δεν το κάνεις."

--"Δεν με νοιάζει!... Πάρε με σπίτι. Δεν μπορώ άλλο μαμά! Με ακούς; Δεν μπορώ!"

Τότε η Cindy έκανε μια συμφωνία με τον Derek, - τον άφησε να καθήσει στα πόδια της και να οδηγήσει το αμάξι της. Σαν αντάλλαγμα, εκείνος συμφώνησε να κάνει την θεραπεία. Λίγες ώρες αφού τραβήχτηκε η φωτογραφία το προσωπικό ενημέρωσε την μητέρα ότι ο γιος της δεν είχε ακόμα πολύ χρόνο μπροστά του.

Ο καρκίνος είχε απλωθεί πολύ επιθετικά. Για να του φτιάξουν την διάθεση, οι σερβιτόροι στο αγαπημένο του εστιατόριο του έγραψαν ένα σημείωμα και το κρέμασαν στον τοίχο του.

Η Cindy και η κολλητή της, Kelly Whysong, στήριζαν πολύ η μία την άλλη. Ο Derek δεν είχε πολύ χρόνο μπροστά του και γινόταν συνεχώς πιο αδύναμος. Η Cindy του έγραψε ένα γράμμα λέγοντας πόσο περήφανη ήταν που πολέμησε τόσο γενναία. Του το διάβασε πολλές φορές, ελπίζοντας να το καταλάβει.

Στις 28 Απριλίου 2006, η μητέρα του διάλεξε τα ρούχα που θα του φορούσε στην κηδεία του.

Στην φωτογραφία αυτή φαίνεται να βάζει όλη του τη δύναμη για να κάνει μερικά βήματα. Το στομάχι του είναι τόσο φουσκωμένο από τον όγκο που δεν του κάνουν τα παντελόνια του. Άλλος ένας όγκος στο κεφάλι του έχει επηρεάσει τα μάτια και την ισορροπία του.

Εδώ δίνει ένα φιλί στη μητέρα του. 

Είναι πολύ αδύναμος για να περπατήσει.

Εκείνη την περίοδο η μητέρα του ήταν μαζί του 24 ώρες τη μέρα. Η φωτογραφία τραβήχτηκε στις 8 Μαϊου 2006. Ο Derek έπαιρνε πολύ δυνατά φάρμακα που δε μπορούσε ούτε να μιλήσει. Δεν είχε καθόλου δυνάμεις. Η μητέρα του ήταν και αυτή εξουθενωμένη αλλά δεν παραπονέθηκε ούτε για λίγο. 
  

Στις 10 Μαϊου 2006 ήρθε η ώρα. Προσπαθούσε να συγκρατήσει τα δάκρυα της ενώ καθάριζε τον καθετήρα του. Λίγο αργότερα η νοσοκόμα του έδωσε ένα παυσίπονο που θα τον βοηθήσει να φύγει ήρεμος. Η Cindy ήξερε πως είχε κάνει ότι μπορούσε.

Περιτριγυρισμένη από αγαπημένους, τον αποχαιρέτησε φιλώντας τον απαλά και τραγουδώντας του το αγαπημένο του τραγούδι. 

Στην κηδεία η Cindy είπε τα ακόλουθα λόγια: "θα έχω για πάντα την μνήμη σου στην καρδιά μου και θα υπενθυμίζω και άλλους να δίνουν χρόνο, ενέργεια και υποστήριξη σε οικογένειες όπως η δική μας"

Πολύ δυνατές εικόνες. Η Cindy  και η οικογένεια της πέρασαν πολύ δύσκολα αλλά είναι εκπληκτικό να βλέπουμε πόσο γενναία πάλεψε για την ζωή του. Είναι συγκινητικό που παρόλο που υπάρχουν δύσκολες στιγμές ήταν δυνατό και έβρισκαν στιγμές ευτυχίας.

 

Πηγή : http://fanpage.gr