Για εκείνα τα παιδιά, που δοκιμάζονται με τον Καρκίνο

 Με το βλέμμα σκοτεινιασμένο και το πρόσωπο σκυθρωπό, κάλεσε το ασανσέρ…

Στην αγκαλιά της είχε το μικρό της κοριτσάκι. Θα ‘ταν δε θα ΄ταν 3 χρονών με τα χεράκια του τυλιγμένα σφιχτά στο λαιμό της.

Πρόσεξα ότι ήταν έγκυος…

Το κορμάκι της μικρής αφημένο πάνω στην κοιλιά της…

Η πόρτα του ασανσέρ άνοιξε. Με το δάχτυλό της πίεσε το 5…

5ος! O πιο εφιαλτικός όροφος κι ο φόβος και τρόμος κάθε γονιού…

Οι πιο “δύσκολες πόρτες”, η πιο στενάχωρη (ίσως!) πτέρυγα.

Για μια στιγμή τα ματάκια της μικρής με κοίταξαν, σχεδόν ικετευτικά, το προσωπάκι της χλωμό, τα χειλάκια της άχρωμα.

Της χαμογέλασα αμήχανα και τη ρώτησα πως την λένε.

“Αννούλα”, είπε ξέπνοα κι έγειρε πάλι στον ώμο της μαμάς της…

Το κεφαλάκι της απογυμνωμένο μ’ έκανε να ριγήσω από φόβο και χαμήλωσα το βλέμμα μου η δειλή.

Λες και το «θέμα» δε μπορούσε να αφορά κι εμένα. Τρόμαξα και μόνο στην ιδέα…

Τόσα δα μικρά παιδάκια…Πώς μπορεί να τα βάλουν με το θεριό και να το νικήσουν;..σκέφτηκα και τρόμαξα με την επόμενη σκέψη μου…

Ποιος Θεός το επιτρέπει; κι αμέσως έστρεψα τα μάτια μου ψηλά ζητώντας συγχώρεση για τη βλασφημία και την αχαριστία μου…

Ένιωσα πανευτυχής που κατεβαίνω στον 4ο…

Βγήκα  τροχαδόν, απ’ το ασανσέρ, νιώθοντας πολύ τυχερή για το λόγο που εμείς βρισκόμασταν στο Παίδων…

Δεν ησύχασα από κείνη τη στιγμή. Τα μάτια μου καρφώθηκαν στον απέναντι όροφο…Τον 5ο! Του Ογκολογικού…

Τι να γίνεται εκεί;;;

Ένας κόσμος ολόκληρος, ζωσμένος με την όποια πανοπλία του έδωσε η φύση, δίνει τον αγώνα του όπως μπορεί…

Τον  πόνο, τον σπαραγμό  και  τη θλίψη διαδέχονται κάποιες φορές η χαρά κι η αισιοδοξία, όταν αχνοφαίνεται η ελπίδα…

ή και το αντίθετο, όταν αυτή χάνεται…

Πόσοι απελπισμένοι γονείς ελπίζουν σ’ ένα θαύμα!

Πόσα παιδάκια  μαχητές παλεύουν σε μια άδικη κι άνιση μάχη…

Πόσα κερδίζουν τη ζωούλα  τους τελικά; και πόσα άλλα γίνονται αγγελάκια στην αγκαλιά του Θεού;

Πόσο άδικο! Πόσο σκληρό! 

Θυμήθηκα την Κωνσταντίνα, τη συμμαθήτρια του γιου μου που δεν κατάφερε να  νικήσει  τελικά…

Πάγωσαν οι σκέψεις μου.

Τους ξεχωρίζεις αμέσως τους γονείς που θα πατήσουν το 5 στο ασανσέρ…
Απ’ το βλέμμα κυρίως… Απ’ την κούραση και την απόγνωση που είναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους.
Βλέπεις αμυδρά στα μάτια τους την ελπίδα να προσπαθεί να κρατηθεί ζωντανή, καθώς περιμένουν έξω απ’ τις πόρτες των ιατρείων και κρέμονται απ’ τα χείλη των γιατρών μήπως και ακούσουν κάποιο ενθαρρυντικό νέο.

Άλλοτε αναπτερώνονται, άλλοτε καταρρέουν… μα πάντα στέκονται βράχοι δίπλα στα βλαστάρια τους που πολεμάνε…

Γονείς ήρωες που θα έπαιρναν πολύ ευχαρίστως τη θέση των παιδιών τους που βασανίζονται απ’ τη μάστιγα…
Που βλέπουν τα μικρά τους θαύματα να δίνουν άνισες μάχες για να νικήσουν, μη μπορώντας να τα βοηθήσουν παρά μονάχα υπομένοντας μαζί τους το βασανιστήριο και κάνοντας τον καραγκιόζη μπας και ξε-γελάσουν τη λύπη…

Την Αννούλα με την μαμά της τις ξανασυνάντησα στο προαύλιο το ίδιο απόγευμα…

Κάθισαν δίπλα μου. Προσπαθώντας να πω κάτι, συμβούλεψα την μανούλα, να προσέχει λόγω εγκυμοσύνης, να μη σηκώνει τόσο βάρος κι άλλα τέτοια χαζά κι ανούσια…

Με καθήλωσε λέγοντάς μου πως από τότε που ξεκίνησε ο Γολγοθάς τους, έχει δει και βιώσει τα πάντα και πως η πρώτη προτεραιότητά της είναι η Αννούλα της!

Είναι δύσκολα όταν  είσαι από μακριά… ακόμη και για τα πιο αυτονόητα δεν έχεις λύση…

Που να πλυθείς, που να ξεκουράσεις λίγο το κορμί σου, που ν’ απομονωθείς να κλάψεις και να ξεσπάσεις…

Έχει κοιμηθεί σε καρέκλες, σε ράντζα, στο αυτοκίνητο, ως και σε παγκάκι, για να είναι κοντά της… αλλά δε τη νοιάζει, αρκεί να γίνει καλά!  και πως το παιδί που έρχεται ίσως φέρνει μαζί του την μόνη ελπίδα για τη  σωτηρία της Αννούλας…

Είδα την χλωμούλα Αννούλα και τη μαμά της και το επόμενο απόγευμα…και το μεθεπόμενο…

Αγκαλιασμένες πάντα! Να χορτάσει η μια την αγκαλιά της άλλης…

Η βόλτα τους ήταν μέχρι το παρεκκλήσι του νοσοκομείου όπου άναβαν το κεράκι τους ικετεύοντας την Παναγιά να τις προσέχει και να κάνει την Αννούλα καλά για να χαρεί τον ερχομό της αδερφούλας της σε δυο μήνες…

Το τελευταίο απόγευμα πριν φύγουμε για το σπίτι μας, είδα την μανούλα μόνη, να προσεύχεται και να παρακαλάει γονατιστή μπροστά στην εκκλησιά…

Δε χωρούσαν λόγια…

Τι να πεις σε μια μάνα που σπαρακτικά οδύρεται και φιλάει το χώμα ποτίζοντάς το με τα δάκρυά της;;…

Δε τόλμησα να ρωτήσω…

Μόνο προσευχήθηκα. Ικέτεψα μαζί της να γίνει το παιδάκι της καλά, να μην υποφέρει, ούτε αυτό, ούτε κανένα άλλο παιδάκι.

Δε ξέρω τι απέγινε η Αννούλα…

Ίσως να στάθηκε  τυχερή…

Ίσως να εισακούστηκαν οι προσευχές της μαμάς της…

Ίσως να γνώρισε την αδερφή της …Ίσως κι όχι …

Ξέρω πως δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνα τα μάτια όπως με κοίταξαν μέσα στο ασανσέρ και το ρίγος που με διαπέρασε.

Ούτε το βλέμμα της μαμάς της…

Η θλίψη σε όλο της το μεγαλείο προσωποιημένη στο πρόσωπο αυτής της νέας γυναίκας και στο πρόσωπο κάθε γονιού που το παιδί του νοσεί…

Ο καρκίνος της παιδικής ηλικίας, δεν είναι μεταδοτικός, δεν είναι ανίατος, δεν είναι επάρατος και ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ ΟΛΟΥΣ!

Το κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλα τα παιδάκια που παλεύουν με κάθε μορφής καρκίνου, και στους γονείς τους…Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και γεγονότα είναι αληθινή!

Της Χριστίνας Ζαμπούνη

Πηγή: www.anapnoes.gr