Ούτε ο καρκίνος μπόρεσε να χωρίσει αυτό το ζευγάρι

Η ακλόνητη αγάπη και ο συγκινητικός γάμος τους

Ένα μήνα πριν από το γάμο της, η Mari McKinstry υποβλήθηκε στην τέταρτη από τις επτά χειρουργικές επεμβάσεις, στη μάχη της κατά του καρκίνου του εγκεφάλου.

Η διαδικασία την άφησε ανίκανη να περπατήσει, έτσι μόλις δύο εβδομάδες πριν από τη μεγάλη μέρα, βρέθηκε σε κέντρο αποκατάστασης.

Αλλά στις 5 Απριλίου, την ημέρα του γάμου της με τον Nathan Lazur στους Παρθένους Νήσους, η Mari ήταν λαμπερή και γεμάτη ζωή.

Η Joy Marie Smallwood, ξαδέλφη της Mari, και φωτογράφος του γάμου τους, είπε στη Huffington Post ότι η πιο συγκινητική στιγμή του γάμου ήταν όταν η νύφη ήρθε με τα πόδια ως το ιερό.

«Κανείς δεν ήξερε αν θα είναι σε θέση να περπατήσει ή αν ήταν σε κατάσταση να κάνει το γάμο», είπε. «Έτσι, όταν είδαμε αυτό το όμορφο κορίτσι να περπατάει στο διάδρομο, τότε όλοι δακρύσαμε».

Η σχέση των Mari και Nathan άρχισε ως φιλική πριν από μερικά χρόνια. Ο Nathan ήταν ο προσωπικός γυμναστής της Mari. Ένα χρόνο αφότου άρχισαν να βγαίνουν σαν ζευγάρι, η Mari διαγνώστηκε με καρκίνο στον εγκέφαλο. Τα Χριστούγεννα του ίδιου έτους, το 2012, το ζευγάρι αρραβωνιάστηκε.

Όπως ανέφερε η Joy Marie, ο Nathan υπήρξε απίστευτα τρυφερός και υποστηρικτικός από την πρώτη κιόλας ημέρα της αρρώστιας. «Ο Nathan μου είπε πει ότι ένιωθε ότι ο προορισμός του στη γη είναι να φροντίζει την Mari. Κοιμάται δίπλα της κατά τη διάρκεια των επίπονων ιατρικών διαδικασιών, είναι ένας άγγελος», λέει συγκινημένη η Joy.

Πηγή: http://www.iefimerida.gr

Η πρόπολις αναστέλλει τους καρκινικούς όγκους

H πρόπολη εμποδίζει τα καρκινικά κύτταρα να αναπτυχθούν Το οξύ που βρίσκεται στην πρόπολη – ένα δημοφιλές προϊόν της μέλισσας – μπορεί να αναστέλλει την ανάπτυξη των όγκων του προστάτη. Εμποδίζει τα καρκινικά κύτταρα από το να πάρουν τη δύναμη που χρειάζονται για την ανάπτυξη τους.

Οι καρκινικοί όγκοι του προστάτη 

Η πρόπολη – σταματά την ανάπτυξη των καρκινικών όγκων του προστάτη.

Αυτό αποδείχθηκε από πειράματα σε ποντίκια που πραγματοποιήθηκαν από Αμερικανούς επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο του Σικάγο. Έρευνα των επιστημόνων και πειράματα σε ποντίκια .Στη μελέτη, οι ποντικοί έλαβαν μια μικρή δόση  πρόπολης από το στόμα.

Μετά από έξι εβδομάδες διαπιστώθηκε ότι ο ρυθμός ανάπτυξης των όγκων μειώθηκε κατά το ήμισυ.

Από αυτό, οι επιστήμονες έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η ουσία δεν σκοτώνει τα καρκινικά κύτταρα, αλλά σταματά την ενεργητικότητα τους.

Επίσης διαπίστωσαν ότι η πρόπολη κατέστειλε την δραστηριότητα της ειδικών πρωτεϊνικής κινάσης p70S6 – που παίζει σημαντικό ρόλο στην αναπαραγωγή των καρκινικών  κυττάρων.

Σύμφωνα με την μελέτη αυτή, κύριο ρόλο για τα αποτελέσματα αυτό παίζει ένα ειδικό οξύ που υπάρχει στην πρόπολη. Έτσι καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι με την καθημερινή χρήση της πρόπολης σε τρόφιμα εμποδίζονται τα καρκινικά κύτταρα από το να πάρουν τα θρεπτικά συστατικά που απαιτούνται για την ανάπτυξη τους.

Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στα πρώτα στάδια του καρκίνου.

" Εάν η κατανάλωση πρόπολης διακοπεί, μετά από μερικές εβδομάδες, η ανάπτυξη του όγκου συνεχίζει,” είπε ο επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, αναπληρωτής καθηγητής Richard Jones.

Για πολλούς αιώνες, πρόπολη χρησιμοποιείται ως μια φυσική θεραπεία για την αμυγδαλίτιδα αλλά και κατά αλλεργικών παθήσεων.

Αυτό το αποτέλεσμα της νέας έρευνας είναι πολλά υποσχόμενο, αφού με βάση την πρόπολη μπορεί να παραχθούν μελλοντικά νέα φάρμακα, τα οποία σε συνδυασμό με την χημειοθεραπεία μπορεί να σκοτώσουν τα καρκινικά κύτταρα.

Ωστόσο, απαιτούνται περαιτέρω κλινικές δοκιμές , κατέληξε ο Richard 

Το αντιβιοτικό της φύσης

Όταν η μέλισσα δημιουργεί αυτό το θαυμαστό υλικό μόνο εμάς δεν έχει στο νου της.
Ο Ιπποκράτης χρησιμοποιούσε την πρόπολη τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά για να θεραπεύει πληγές και έλκη.

Πρόκειται για ένα μείγμα που περιέχει 55% ρητίνες & βάλσαμα, 30% κερί, 10% αιθέρια έλαια και 5% γύρη.

Η βιολογική της δράση είναι αντιβακτηριακή, αντιμυκητιασική, αντισηπτική, αντιφλεγμονώδης, αντιοξειδωτική, αντικαρκινική, αντιηπατοτοξική και ηπατοπροστατευτική.

Είναι συνεργική με αντιβιοτικά. Προστατεύει τα κύτταρα από την ραδιενεργό ακτινοβολία.

Οφέλη:

• Αντιβιοτική προστασία
• Αντιγριπική δράση
• Χρόνια φαρυγγίτιδα
• Γυναικολογικές παθήσεις
• Κακοήθεις όγκοι
• Πληγές- Έλκη
• Εγκαύματα
• Προστάτης
• Οδοντικές ασθένειες

Η Πρόπολις είναι εκπληκτική για τον ανθρώπινο οργανισμό.

Πηγές: www.filonoi.gr,  www.vitamelia.gr:

            http://www.awakengr.com/

Αυτό που έκανε αυτός ο υπέροχος πατέρας για την άρρωστη κόρη του δεν θα αφήσει κανέναν ασυγκίνητο

Αυτή η κίνηση δεν μπορεί να σε αφήσει ασυγκίνητο...

Η Κένζι γεννήθηκε στις 20 Απριλίου του 2002. Τον Οκτώβριο του 2003, μόλις δεκαοκτώ μήνες μετά την ημέρα που ήρθε στον κόσμο, διαγνώστηκε με νόσο των μιτοχονδρίων, μια απειλητική για τη ζωή της ασθένεια που δεν της επιτρέπει ούτε να περπατήσει αλλά ούτε και να μιλήσει.

Δεν μπορεί όμως να την αποτρέψει από το να πάρει μέρος στην σχολική παράσταση και να εντυπωσιάσει τους πάντες. Ειδικά από την στιγμή που έχει έναν πατέρα σαν αυτόν!

Ο μπαμπάς της δεν ήθελε με τίποτα η μικρή του να στερηθεί τη χαρά μιας σχολικής παράστασης. Έτσι ανέβηκε μαζί της στη σκηνή και έκανε όλες εκείνες τις κινήσεις που η μικρή θα ήθελε να κάνει αλλά δεν μπορούσε εξαιτίας της ασθένειας της.

Όπως λέει και η μαμά, ο μπαμπάς της Κένζι είναι η φωνή και τα πόδια της. Δείτε πόσο δίκιο έχει:

Πηγή: http://www.dinfo.gr/

39χρονος Έλληνας βιολόγος ερευνητής βάζει τέλος στις μεταστάσεις του καρκίνου του μαστού!

Γιώργος Γιαμάς:  Φρένο στον καρκίνο από Έλληνα Ερευνητή του τμήματος Χειρουργικής και Καρκίνου στο Imperial College του Λονδίνου 

Τη δράση μιας άγνωστης μέχρι πριν από λίγα χρόνια πρωτεΐνης, που φαίνεται να έχει κεντρικό ρόλο στην εξάπλωση του καρκίνου του μαστού σε άλλα σημεία του σώματος (μετάσταση), προσπαθούν να μπλοκάρουν ο 39χρονος βιολόγος - ερευνητής του τμήματος Χειρουργικής και Καρκίνου στο Imperial College του Λονδίνου Γιώργος Γιαμάς και οι συνεργάτες του.

Έπειτα από μία σειρά πειραμάτων σε καρκινικές κυτταρικές σειρές και σε ποντίκια, αποδείχθηκε ότι η πρωτεΐνη LMTK3 έχει κεντρικό ρόλο στη διαδικασία της «εισβολής» των καρκινικών κυττάρων στο κυκλοφορικό σύστημα του ανθρώπου, που τα μεταφέρει (μέσω του αίματος) σε άλλες περιοχές, ανοίγοντας τον... δρόμο για την εμφάνιση μεταστατικών όγκων σε απομακρυσμένα όργανα (ήπαρ, εγκέφαλος κ.λπ.).

«Γνωρίζοντας πλέον περισσότερα για την ταυτότητα και τον μηχανισμό δράσης της πρωτεΐνης LMTK3, εστιάσαμε στον ρόλο και στην εμπλοκή της στα αρχικά στάδια της μετάστασης. Από τις έρευνές μας προκύπτει ότι η LMTK3 συνδέεται με την ανάπτυξη των καρκινικών όγκων (κυρίως του μαστού, αλλά και άλλων οργάνων) και ευνοεί την μετακίνηση των καρκινικών κυττάρων, που οδηγεί στη μετάσταση. Αυτή την περίοδο βρισκόμαστε σε μια διαδικασία διαλογής, από μια δεξαμενή περίπου 30.000 φυσικών και χημικών ενώσεων, ώστε να διαπιστώσουμε ποιες θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τη δημιουργία ενός φαρμάκου που θα εμποδίζει τη δράση της συγκεκριμένης πρωτεΐνης» εξηγεί στη «δημοκρατία» ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας δρ. Γιαμάς.

Η υπερέκφραση της LMTK3 οδηγεί στον πολλαπλασιασμό των καρκινικών κυττάρων, που αποκτούν νέες ιδιότητες και καταφέρνουν να ξεφύγουν από την πρωταρχική περιοχή του καρκίνου, εισβάλλοντας στο αίμα. «Τα καρκινικά κύτταρα γίνονται πιο επιθετικά, σπάνε τα τοιχώματα μεταξύ του όγκου και των αιμοφόρων αγγείων, "ταξιδεύουν" στον ανθρώπινο οργανισμό και, στη συνέχεια, προσβάλλουν άλλα όργανα. Αυτή είναι η διαδικασία της μετάστασης, που στην περίπτωση του καρκίνου του μαστού ευθύνεται για το 90% των θανάτων» σχολιάζει ο ίδιος. Το «σκανάρισμα» των 30.000 ενώσεων αναμένεται να διαρκέσει μόλις λίγους μήνες, ενώ την ίδια περίοδο η ομάδα του δρα Γιαμά θα συνεχίσει τα πειράματα, ώστε να αντλήσει νεότερα στοιχεία για τη συμμετοχή της LMTK3 στη διαδικασία της μετάστασης.

Γεράσιμος Κόντος
Πηγή: www.dimokratianews.gr

Το αγόρι που θα σε κάνει να ξαναπιστέψεις στα θαύματα… νίκησε τον καρκίνο!

“Πριν από λίγους μήνες, ετοιμαζόμασταν να αποτεφρώσουμε τον Ντέριν. Τώρα, μας λένε ότι η θεραπεία του έχει τελειώσει”. Αυτά είναι τα λόγια της μητέρας ενός παιδιού που πρωταγωνιστεί σε μία από εκείνες τις ιστορίες όπου η ζωή αποδεικνύει το μεγαλείο της. Μία από εκείνες τις φορές που μόνο με τη λέξη “θαύμα” μπορούν να εξηγηθούν όσα συμβαίνουν

Ο Ντέριν Μπλάκγουελ, ένα αγόρι από το Νόρφολκ της Αγγλίας, το 2010, σε ηλικία μόλις 10 ετών, διαγνώστηκε με λευχαιμία. Ενάμιση χρόνο μετά, έμαθε ότι έπασχε και από το εξαιρετικά σπάνιο (περίπου 50 περιπτώσεις έχουν καταγραφεί παγκοσμίως) σάρκωμα των κυττάρων Langerhans. Γινόταν, έτσι, ο πρώτος άνθρωπος που πάλευε με τις δύο συγκεκριμένες νόσους ταυτόχρονα.

Μοναδική ελπίδα, σύμφωνα με τους γιατρούς, ήταν η μεταμόσχευση μυελού των οστών. Μέσα σε λίγο περισσότερο από μισό χρόνο (η πρώτη επέμβαση έγινε τον Μάρτιο του 2013), ο Ντέριν μπήκε κάτω από το νυστέρι τέσσερις φορές. Όλες, όμως, οι προσπάθειες μεταμόσχευσης απέτυχαν. Και ο μικρός, με τον οργανισμό του αποδυναμωμένο, αντιμετώπιζε πλέον και λοιμώξεις.

Οι γιατροί ήταν ξεκάθαροι. Είχε έρθει το τέλος. Χωρίς ανοσοποιητικό σύστημα, μετά από 4 χρόνια με επίπονες επεμβάσεις, φάρμακα και χημειοθεραπεία, ο 14χρονος, πλέον, Ντέριν δεν μπορούσε να “πολεμήσει” εναντίον των νόσων, των λοιμώξεων και ενός ιού που είχε προκαλέσει τη νέκρωση τριών από τα δάχτυλά του. Το μόνο που τον κρατούσε ζωντανό ήταν τα αντιβιοτικά.

Οι γονείς του περίμεναν 50 ημέρες, μετά την τελευταία προσπάθεια μεταμόσχευσης, ελπίζοντας, με κάποιο τρόπο, να έχει αποτέλεσμα. Όταν είδαν ότι τίποτα δεν άλλαζε, πήραν την απόφαση να τον βγάλουν από την αντιβίωση. Τον Δεκέμβριο το 2013, η οικογένεια επέστρεψε σπίτι με τον Ντέριν. Πιστεύοντας ότι ο γιος τους δεν προλάβαινε τα Χριστούγεννα, τα γιόρτασαν στις 14 του μήνα.

Σχεδίαζε ο ίδιος την κηδεία του!

Με τη ροζ μοϊκάνα του, ο Ντέριν ήταν έτοιμος για το τέλος...

Ο μικρός  αντιμετώπιζε το επερχόμενο τέλος της ζωής του με ψυχραιμία που ξεπερνούσε την ηλικία του. Ακόμα και στις φωτογραφίες από το νοσοκομείο, τις οποίες έβγαζε εν μέσω χημειοθεραπείας και αλλεπάλληλων χειρουργείων, ήταν πάντα χαμογελαστός. Δεν θύμιζε, σε καμία περίπτωση, ένα παιδί, έναν άνθρωπο που φοβόταν τον θάνατο.

Ήταν τέτοια η ψυχική του δύναμη που σχεδίασε ο ίδιος την κηδεία του, αποφασίζοντας για κάθε λεπτομέρεια. Το φέρετρό του θα μεταφέρονταν με τη νεκροφόρα που είχε μεταφέρει τον Ουίνστον Τσόρτσιλ. Θα οδηγούνταν στο κρεματόριο υπό τους ήχους του Move Your Feet των Junior Senior. Θα ήταν ντυμένος με κοστούμι. Και τα μαλλιά του θα ήταν ροζ και κουρεμένα σε στυλ μοϊκάνα.

Ο έφηβος ήταν έτοιμος να αποχαιρετίσει τον κόσμο, κυριολεκτικά, με το χαμόγελο στα χείλη. Είχε δηλώσει ότι η μέρα που δέχτηκε ότι έρχεται το τέλος ήταν η πιο ευτυχισμένη στη ζωή του, γιατί ένιωσε ένα ήρεμο και ειρηνικό συναίσθημα. “Ανυπομονούσε για ό,τι μπορεί να ερχόταν μετά”, δήλωσε η μητέρα του. Αλλά, μετά, όλα αυτά άλλαξαν.

Οι μέρες περνούσαν και ο Ντέριν, από εκεί που είχε συμφιλιωθεί με την ιδέα του θανάτου, βρέθηκε θριαμβευτής της ζωής. Και το έκανε με τρόπο που κανένας, ούτε γιατροί, δεν μπορεί να εξηγήσει. Τη δεύτερη εβδομάδα του Ιανουαρίου, ακόμα ζωντανός, σε πείσμα των προβλέψεων, ένας από τους επιδέσμους που έκρυβαν τα νεκρωτικά του δάχτυλα σκίστηκε κατά λάθος.

Το θέαμα που άφησε άφωνους τους γιατρούς

Η εικόνα προκάλεσε την έκπληξη όλων. Αντί για το μαυρισμένο δάκτυλο που περίμεναν να δουν, εμφανίστηκε ένα απολύτως υγιές άκρο. Είχε θεραπευτεί! Οι γιατροί δεν μπορούσαν να καταλάβουν πώς ένα παιδί, χωρίς υγιή μυελό των οστών, χωρίς ανοσοποιητικό και εκτός αντιβιοτικών, μπόρεσε να πολεμήσει και να νικήσει μία τόσο επιθετική λοίμωξη. Και ακόμα δεν μπορούν.

Με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη του, νικητής της ζωής, ένα ζωντανό θαύμα

Και τα καλά νέα συνεχίστηκαν. Περισσότερο από 100 μέρες μετά την τελευταία μεταμόσχευση μυελού των οστών, οι γιατροί επιβεβαίωσαν ότι το σώμα του αγοριού άρχισε να παράγει λευκά αιμοσφαίρια. Οι θεράποντες ιατροί, δήλωσαν ότι θεωρούσαν αδύνατη την παραγωγή τους μετά από τόσο χρονικό διάστημα και ότι δεν έχει υπάρξει ιατρικό προηγούμενο.

Και όμως. Ο Ντέριν, κάπου μέσα του, έκρυβε τη δύναμη για να διαψεύσει κάθε πρόγνωση. Ίσως, η γρήγορη αποδοχή του τέλους να έδωσε στον οργανισμό του την απαραίτητη ηρεμία και γαλήνη για να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις του και να αντεπιτεθεί στις νόσους. Ίσως, η αγάπη των δικών του, που του προσέφεραν ένα χαρούμενο περιβάλλον, μέχρι το τέλος, να ήταν το μυστικό.

Το σίγουρο είναι ότι ο Ντέριν είναι, τώρα πια, καλά. Για λίγο, μετά την αναπάντεχη πορεία που πήραν τα πράγματα, δυσκολεύτηκε να ξαναβρεί το νόημα της ζωής. Τόσο πολύ είχε φλερτάρει με τον θάνατο. Αλλά, σήμερα, με τους γονείς του, σχεδιάζει το μέλλον του. Θέλουν να δημιουργήσουν μία φιλανθρωπική οργάνωση για εφήβους με καρκίνο.

Γενικότερα, δεν πιστεύω στα θαύματα. Περισσότερο γράφω θέματα σχετικά με νέες ανακαλύψεις και επιτεύγματα της επιστήμης. Αλλά αυτή η ιστορία είναι μία από εκείνες που σε αναγκάζουν να κάνεις για λίγο στην άκρη, να μην ψάχνεις τη “λογική εξήγηση” και να πιστέψεις το απίστευτο. Να νιώσεις τη μαγεία. Ένα παιδί που μετρούσε τη ζωή του με τις ώρες, μπορεί ξανά να ονειρεύεται.

Πηγή :www.pathfinder.gr

Η θεραπευτική δύναμη των videogames. Μια αληθινή ιστορία!

Play Against Cancer 

Αυτή είναι μια ιστορία ανθρώπινου πόνου, εσωτερικής δύναμης και λοιπής, αντίστοιχα βαρύγδουπης φρασεολογίας. Μια ακόμη ιστορία από τις πολλές που έχετε ακούσει/διαβάσει/βιώσει. Μόνο που αυτή η ιστορία έχει και δράκο, και φαντάσματα, και διπλούς πράκτορες και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί ο νους ενός ευφυούς gamer...  

PRESS START 

O Steven Gonzalez ήταν μόλις 12 ετών όταν οι γιατροί τον διέγνωσαν με οξεία μυελογενή λευχαιμία, μια σπάνια μορφή καρκίνου που προκαλεί αναιμία και συχνές λοιμώξεις. Τότε είπαν ότι είχε μόλις 2% πιθανότητες επιβίωσης κι αυτές ζώντας περιορισμένος στα στενά όρια ενός νοσοκομείου. Ο μικρός στράφηκε στα video games για παρηγοριά.

Μέσα σε αυτούς τους εικονικούς κόσμους (μόνος του ή παρέα με τον -επίσης δεινό gamer- πατέρα του) ο πόνος, η ναυτία και η κόπωση του εξαφανίστηκαν. Τα παιχνίδια αποδείχθηκαν ιδανική απόδραση από την ψυχολογική και σωματική φθορά της θεραπείας του, η οποία περιελάβανε χημειοθεραπεία και μια διπλή μεταμόσχευση ομφαλοπλακουντιακού αίματος, ακολουθούμενες από 30 ημέρες απομόνωσης στο νοσοκομείο και 100 ημέρες απομόνωσης στο σπίτι. Αυτά τα παιχνίδια έδωσαν ό,τι ο ίδιος αποκαλεί μια γέφυρα πίσω στην "κανονικότητα". Το δικό του Bifröst όπως ο ίδιος το χαρακτηρίζει.

Πέντε χρόνια αργότερα, τον Αύγουστο του 2012, ο Gonzalez στέκεται μπροστά στο κοινό του TEDxSugarLand και αφηγείται την καθημερινότητα του ως ασθενής στο MD Anderson Cancer Center του Χιούστον. «Στο νοσοκομείο γνώρισα δύο παιδιά που μοιράζονται την ίδια αγάπη με εμένα για τα videogames», είπε. «Καθώς αρχίσαμε να μιλάμε, ο κόσμος του καρκίνου άρχισε να φαντάζει όλο και πιο μακριά». Εμπνευσμένος από αυτή την προσωπική του εμπειρία, τόσο κατά τη διάρκεια όσο και μετά τη θεραπεία του, ανακάλυψε το στόχο του. Θέλει να ενημερώσει τον κόσμο για τη θεραπευτική δύναμη των videogames, για αυτό και ίδρυσε μια μη κερδοσκοπική οργάνωση που ονομάζεται The Survivor Games και έχει σκοπό να βοηθήσει στην οικοδόμηση νέων "Bifröst" μεταξύ των προγραμματιστών παιχνιδιών, των καρκινοπαθών και όλων ημών των υπολοίπων. 

PLAY AGAINST CANCER

Η ιστορία του ξεκίνησε σε μια κατασκήνωση προσκόπων τον Οκτώβριο του 2007, όταν ο Steven ξύπνησε ένα πρωί με πρησμένο πρόσωπο. «Πήγαμε κατευθείαν στην κλινική μέχρι που τελικά μας έστειλαν στο νοσοκομείο επειδή τα εκεί εργαστήρια δεν ήταν αρκετά», θυμάται. «Προφανώς κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά».

Οι γιατροί αποφάνθηκαν και -αντί για trick or treating, όπως είχε προγραμματίσει- ο Gonzalez θα έπρεπε να εισαχθεί στο νοσοκομείο για Halloween. Ήταν μια οδυνηρή στιγμή, που επιδεινώθηκε από την αβεβαιότητα γύρω από τη θεραπεία του. Η ενδεδειγμένη για τη λευχαιμία είναι η μεταμόσχευση μυελού των οστών, δοκίμασαν όμως τα μέλη της οικογένειας του αλλά κανένα από αυτά δεν ήταν κατάλληλος δότης. Το ενναλακτικό πλάνο λοιπόν κατέληξε να είναι η μεταμόσχευση βλαστικών κυττάρων, η οποία και έγινε μετά από 90 ημέρες χημειοθεραπείας.  

Ακολούθησαν μήνες απομόνωσης, καθώς το ανοσοποιητικό του σύστημα επί της ουσίας αναδομήθηκε από το μηδέν. Αρρώστησε. Έπαθε λοιμώξεις. Αλλά πήρε στα χέρια του το MacBook, που του είχε χαρίσει πρόσφατα το ίδρυμα Make-A-Wish και μαθαίνοντας μόνος του το iMovie, την επαγγελματική 3D animation σουίτα Maya και μια σειρά από άλλα προγράμματα, δημιούργησε ένα videogame. Το Play Against Cancer (παίξτε κατά του καρκίνου) ή P.A.C. για συντομία, αποτελείται από 18 δαιδαλώδη επίπεδα όπου ως άλλος Pac-Man πυροβολείς τα πράσινα φαντάσματα που αντιπροσωπεύουν τα καρκινικά κύτταρα... «Και κάπως έτσι θα έχεις λίγο πολύ, κερδίσει τον καρκίνο».

Παρέδωσε αντίτυπα του παιχνιδιού του σε άλλα άρρωστα παιδιά τα επόμενα Χριστούγεννα. Τους μήνες που ακολούθησαν, όποτε επέστρεφε στο νοσοκομείο, εκείνα έσπευδαν να του πουν για τα διάφορα bugs που βρήκαν στο παιχνίδι και τις ιδέες τους για το πως αυτό θα γίνει καλύτερο. «Τα παιδιά το αγάπησαν και αγάπησαν επίσης να μιλάμε γι' αυτό» κορδώνεται! 

ARTS IN MEDICINE 

«Όταν μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και κάποιος αισθάνεται σωματικά πολύ άσχημα», λέει ο Dr. Cion, ο διευθυντής του προγράμματος Arts in Medicine (Τέχνη στην Ιατρική) στο νοσοκομείο όπου ο Gonzalez υποβλήθηκε σε θεραπεία (η δουλειά του οποίου περιλαμβάνει τη συνεργασία με άρρωστα παιδιά σε art projects όλων των ειδών), «όταν ξέρεις ότι οι ασθενείς σου θα μπορούσαν να κάνουν εμετό και να νιώσουν πολύ έντονο πόνο ανά πάσα στιγμή, θέλεις να τους απασχολήσεις δημιουργικά γιατί κάτι τέτοιο έχει πραγματικό αποτέλεσμα... Μπορείς σε σύντομο χρονικό διάστημα να κάνεις κάποιον να σταματήσει να κλαίει, και εστιάζοντας σε ένα συγκεκριμένο project να νοιώσει επιτέλους καλύτερα».

Υπάρχει μια βιολογική εξήγηση σε αυτό, υποστηρίζει. «Πραγματοποιείται απελευθέρωση ενδορφινών. Υπάρχουν ορισμένοι αναστολείς του πόνου που μπλοκάρουν όταν εστιάζεις αποκλειστικά σε αυτόν. Και ξαφνικά οι ασθενείς απασχολούνται με κάτι δημιουργικό και βλέπουμε τη ζωή να επιστρέφει στα μάτια τους».

Ο Steven είχε ήδη ολοκληρώσει τη θεραπεία του την περίοδο που ο Dr. Cion ξεκίνησε το πρόγραμμα, αλλά οι δυο τους έχουν έκτοτε εργαστεί μαζί σε μια σειρά projects. O ίδιος άλλωστε έκανε πρακτική πάνω στο animation ενώ ήταν ακόμα στο γυμνάσιο, έτσι ανέλαβε την ανάπτυξη animated εκδόσεων των έργων τέχνης των ασθενών του προγράμματος. Ήταν μία από τις πολλές πρωτοβουλίες που ως στόχο έχουν να ενισχύσουν την αίσθηση της κοινότητας και την υποστήριξη των καρκινοπαθών και των οικογενειών τους κατά τη διάρκεια της θεραπείας τους. 

THE SURVIVOR GAMES 

Σήμερα φιλανθρωπικές οργανώσεις, όπως η Child's Play, η Extra Life και η GamesAid συγκεντρώνουν κάθε χρόνο εκατομμύρια δολάρια σε δωρεές για την παροχή gaming εξοπλισμού και μια ποικιλία υπηρεσιών σε άρρωστα παιδιά και νοσοκομεία σε όλο τον κόσμο. Οι οργανώσεις αυτές λαμβάνουν εκατοντάδες σπαραξικάρδιες μαρτυρίες που δείχνουν ότι ακόμα και αν τα παιχνίδια δεν μπορούν να θεραπεύσουν τον καρκίνο, μπορούν τουλάχιστον να αποτελέσουν ένα πολύ σημαντικό βοήθημα για τα παιδιά, που πάσχουν από αυτόν. Ο ίδιος ο Gonzalez θέλει να αφήσει το δικό του αποτύπωμα σε αυτή την προσπάθεια. «Η εμπειρία μου στο νοσοκομείο και η αγάπη μου για τα videogames με ενέπνευσε να ξεκινήσω μια μη κερδοσκοπική οργάνωση που ονομάζεται The Survivor Games, με σκοπό να βοηθήσω τα παιδιά που βιώνουν την εμπειρία του καρκίνου μέσω των videogames. Ο σκοπός της Survivor Games είναι να φέρει τη θεραπευτική δύναμη των παιχνιδιών στην κοινότητα των καρκινοπαθών με τη δημιουργία ενός κοινωνικού δικτύου όπου αυτά αποτελούν θεμέλιο λίθο του. Αυτό το κοινωνικό δίκτυο επιτρέπει στους εφήβους με καρκίνο να βρεθούν με άλλους συμπάσχοντες οι οποίοι έχουν την ίδια ηλικία και μαζί να αρχίσουν το ταξίδι για την αναζήτηση της χαμένης "κανονικότητας". Μέσω αυτής της online ομάδας δεν θα αισθάνονται απομονωμένοι ή διαφορετικοί, και θα είναι σε θέση να μιλήσουν με άλλα παιδιά για κάτι που απολαμβάνουν. Τα videogames».

 Σειρά πλέον έχουν τα επόμενα βήματα. Χτίζοντας σχέσεις με τα νοσοκομεία, τους προγραμματιστές παιχνιδιών και τα άρρωστα παιδιά, μαθαίνοντας τι λειτουργεί, τι υπάρχει ήδη εκεί έξω και τι λείπει, ο στόχος του ενήλικα πια Steven, είναι «να διορθωθούν όλες οι ελλείψεις, και να γίνει η κοινωνικοποίηση μέσω των videogames πιο εύκολη για αυτά τα παιδιά».

Είναι πολύ νωρίς για να πούμε πώς η Survivor Games και οι ιδέες της θα γίνουν δεκτές στους ιατρικούς κύκλους, πέρα ίσως από τους ειδικευμένους παιδοψυχολόγους που χρησιμοποιούν το παιχνίδι για να αυξήσουν τη ενεργή συμμετοχή των παιδιών στα κοινά, κάθε μέρα. Αλλά ο ιδρυτής της είναι αισιόδοξος: «Ο καθένας που έχουμε μιλήσει μέχρι στιγμής είναι πραγματικά ανοιχτό μυαλό και διαθέσιμος να δει τα πράγματα λίγο διαφορετικά. Ακόμα κι αν κάποιος δε συμφωνήσει αμέσως, δε δει αυτό που του δείχνουμε, είναι πολύ πιθανό να το κάνει αργότερα. Συνήθως, με κάποιες περαιτέρω επεξηγήσεις, και απλά λέγοντας την ιστορία μου, τελικά το βλέπουν. Τελικά ταυτίζονται. Και είναι πολύ όμορφο να παρακολουθείς τους ανθρώπους να μοιράζονται το όραμα σου».

Πηγή: www.lifo.gr

Μεταλάδες δωρίζουν τα μαλλιά τους σε παιδιά με καρκίνο

Φέτος διοργανώθηκε ένα ξεχωριστό μουσικό φεστιβάλ στο Μεξικό, το "Hair Fest", που έχει τη μοναδική ιδιαιτερότητα το εισιτήριό του να μην είναι χρήματα, αλλά... μαλλιά για την κατασκευή περουκών!

Για την κατασκευή μιας περούκας χρειάζονται μαλλιά μακρύτερα των 25 εκατοστών, που δεν έχουν βαφτεί. Οι ιδανικοί δωρητές; Μα φυσικά οι μεταλάδες!

Ο μη κερδοσκοπικός οργανισμός "Casa de la Amistad" που βοηθά παιδιά με καρκίνο διοργάνωσε τον Απρίλη που πέρασε, το ξεχωριστό φεστιβάλ στο Μεξικό, το πρώτο στον κόσμο με εισιτήριο μαλλιά! Εννέα μέταλ συγκροτήματα έπαιξαν επί 8 ώρες και το αποτέλεσμα ήταν η συγκομιδή αρκετών μαλλιών για 107 περούκες που θα βοηθήσουν στην ενδυνάμωση της ψυχολογίας αντίστοιχων παιδιών, κατά τη διάρκεια της υποβολής τους σε χημειοθεραπείες.

Η ιδιαιτερότητά του Μέταλ φεστιβάλ “Hair Fest” ήταν πως μπορούσες να πάρεις ένα δωρεάν εισιτήριο αν δώριζες 25 εκατοστά από τα μακριά μαλλιά σου. Οι τρίχες χρησιμοποιούνται στην κατασκευή περουκών για μικρά παιδιά με καρκίνο, που έχασαν τα μαλλιά τους από τις χημειοθεραπείες. Αυτοί που δεν ήθελαν ή δεν μπορούσαν, είχαν τη δυνατότητα να αγοράσουν ένα εισιτήριο με 70 πέσος (4€).

Δείτε το συγκινητικό βίντεο εδώ http://www.videoman.gr/60606 

Πηγή: http://www.ogdoo.gr/

14 Ιουνίου: Παγκόσμια Ημέρα Εθελοντή Αιμοδότη

Η  14^η Ιουνίου καθορίστηκε ως Παγκόσμια Ημέρα του Εθελοντή Αιμοδότη από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, τον Ερυθρό Σταυρό  και την Ερυθρά Ημισέληνο, την Παγκόσμια Ομοσπονδία Εθελοντών Αιμοδοτών και τον Διεθνή Οργανισμό Μετάγγισης Αίματος.

Αφορμή στάθηκαν τα γενέθλια του αυστριακού ιατρού Καρλ Λαντστάινερ, που ανακάλυψε τις ομάδες αίματος το 1900 και αργότερα τα ρέζους, τιμήθηκε δε, με το Nobel Ιατρικής το 1930 για τη σημαντική αυτή ανακάλυψη.

Την ημέρα αυτή τιμάται ο ανώνυμος εθελοντής αιμοδότης και ο αλτρουισμός που επιδεικνύει προς τον πάσχοντα συνάνθρωπό του, προσφέροντας δύο πολύτιμα αγαθά του χωρίς ανταμοιβή: 10 λεπτά χρόνο από τη ζωή του και 400 κ.ε. αίμα από τα 6 λίτρα που διαθέτει.

Το μήνυμα του εορτασμού της Ημέρας του Εθελοντή Αιμοδότη δεν είναι μόνο να εξαλείψει την προκατάληψη, το φόβο και την άγνοια γύρω από την αιμοδοσία, αλλά κυρίως:

• να προσελκύσει νέους εθελοντές αιμοδότες
• να ενθαρρύνει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους να γίνουν κανονικοί αιμοδότες, δηλαδή τακτικοί εθελοντές αιμοδότες
• να μεταγγίσει στη νέα γενιά αιμοδοτών την ιδέα της μη αμειβόμενης Εθελοντικής Αιμοδοσίας.

Κάθε χώρα, για να καλύψει τις ανάγκες της σε αίμα, χρειάζεται 60.000 φιάλες αίμα, σε 1.000.000 κατοίκους και άρα στην Ελλάδα των 10 εκατομμυρίων απαιτούνται τουλάχιστον 600.000 μονάδες, από τις οποίες μόνο το 40% καλύπτεται από εθελοντές αιμοδότες.

ΣΧΕΤΙΚΟΙ ΙΣΤΟΤΟΠΟΙ

- WHO - World Blood Donor Day

- Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Εθελοντών Αιμοδοτών

- Πανελλήνιος Σύλλογος Εθελοντών Αιμοδοτών

Πηγή: http: www.sansimera.gr/  

"Μαμά, γιατί δε σε βλέπω καθόλου;"

Ένα από τους πιο σημαντικούς λόγους που ξεκίνησα τη δουλειά σε ένα από τα σχολεία που εργάζομαι, ήταν ένα εξάχρονο τότε κοριτσάκι, η Μαριτίνα. Ένα κορίτσι, που η ίδια η ζωή την έκανε να ωριμάσει πρόωρα και να αντιμετωπίσει καταστάσεις ασύμβατες με την ηλικία της. Η Μαριτίνα, πήγαινε στην πρώτη δημοτικού όταν έχασε τη μητέρα της…

 Το να επικοινωνήσω μ’ αυτό το κορίτσι, ήταν ακόμα και σε μένα δύσκολο… Τι να πεις σε ένα πλάσμα αυτής της τρυφερής ηλικίας, που μόλις έχει χάσει τη μητέρα του; Τι μπορείς να πεις, που το μόνο για το οποίο είσαι σίγουρος, είναι το ότι έχει ανάγκη τη μητέρα του; Τι μπορεί να καταλάβει απ’ όλ’ αυτά ένα τόσο μικρό παιδί;  

Θυμάμαι χαρακτηριστικά σα χθες, την πρώτη φορά που με φώναξαν να δω τη Μαριτίνα. Τη βρήκα να κάθεται στο θρανίο της και να ζωγραφίζει… Ήταν ήρεμη. Την πλησίασα και με αφορμή τη ζωγραφιά, μιλήσαμε λίγο για τη μητέρα της. Δεν περίμενε πρώτα να γνωριστούμε. Η λαχτάρα της να τη ζωγραφίσει και να μιλήσει γι’ αυτήν ήταν μεγάλη. Μετά την άφησα…  

Είχα ένα ακόμα δύσκολο κομμάτι να αντιμετωπίσω. Αυτό του πατέρα. Ο άνθρωπος που έμενε πίσω και που έπρεπε μέσα στον πόνο του, να αναλάβει εξολοκλήρου και την απόλυτη ευθύνη και προστασία ενός τόσο μικρού παιδιού. Μετά από τη συζήτηση μαζί του, για ένα πράγμα ήμουν σίγουρη: Και η δική του ζωή είχε ανατραπεί ολοκληρωτικά με το θάνατο της γυναίκας του…  

Από κείνη τη στιγμή κι έπειτα δουλέψαμε πολύ, τόσο με τον πατέρα, όσο και με τη Μαριτίνα. Ειλικρινά, δεν ξέρω αν θα κυλούσε τόσο ομαλά η δουλειά μου, αν δεν ήταν ο συγκεκριμένος άνθρωπος ο πατέρας της μικρής. Από την πρώτη στιγμή στάθηκε πέρα από δυνατός και πολύ ανοιχτός στο να δεχτεί συμβουλές και να τηρήσει συμπεριφορές που θα βοηθούσαν όχι τόσο τον εαυτό του, όσο το παιδί του! Παρά τον αβάσταχτο πόνο του και τις απαιτητικές επαγγελματικές του υποχρεώσεις, έβαλε σε πρώτη και μοναδική προτεραιότητα τη Μαριτίνα. Και η Μαριτίνα, δε θα μπορούσε, παρά να παίρνει ενέργεια απ’ αυτόν τον άνθρωπο. Έτσι ήταν ανοιχτή να μιλήσει και προσπαθούσε να παλέψει μέσα της, βγαίνοντας σχεδόν πάντα κερδισμένη. Έφτασε στο σημείο μάλιστα να γίνει τόσο δυνατή, έτσι ώστε να μπαίνει στη διαδικασία να παρηγορεί και να στηρίζει η ίδια τον πατέρα της, σε δικές του στιγμές ανθρώπινης αδυναμίας...

  

Όπως είναι φυσικό, υπήρξαν και αυτές οι δύσκολες στιγμές, οι στιγμές απελπισίας. Η Μαριτίνα, προσπαθώντας να ισορροπήσει τα συναισθήματά της και να καλύψει τα κενά της, έβγαλε μια έντονη τρυφερότητα προς τη δασκάλα της κυρίως, και μια μεγάλη ανάγκη για αγκαλιές. Αξίζει κάπου εδώ να αναφέρω το γεγονός ότι το σχολείο βοήθησε πολύ στην αντιμετώπιση της κατάστασης, καθώς όλοι έπεσαν πάνω από τη Μαριτίνα, προσπαθώντας, ο καθένας με τον τρόπο του, να της απαλύνει τον πόνο.  

Στην καλοκαιρινή θεατρική παράσταση του σχολείου, η Μαριτίνα πήρε δικαιωματικά τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Μια στιγμή που θυμάμαι έντονα απ’ αυτήν τη μέρα, είναι τη Μαριτίνα να χορεύει με σκέρτσο πάνω στη σκηνή και τον πατέρα της από κάτω, να σκύβει για να κρύψει τα δάκρυά που έτρεχαν… Δάκρυα που τόσο καιρό είχε συγκρατήσει…    

   

Σήμερα η Μαριτίνα πηγαίνει στην Δ΄ Δημοτικού και είναι ένα παιδί σαν όλα τα άλλα. Παίζει, τρέχει στο προαύλιο με τις φίλες της και όταν επιστρέφει στο σπίτι, γνωρίζει ότι την περιμένει ο άνθρωπός της. Όπως έχω αναφέρει πολλές φορές, θεωρώ ότι αντιμετώπισε το θάνατο της μητέρας της όσο πιο ομαλά θα μπορούσε ένα παιδί αυτής της ηλικίας. Με αφορμή τη γιορτή της μητέρας, η Μαριτίνα μας εξέπληξε όλους για μια ακόμα φορά, γράφοντας το παρακάτω γράμμα και κάρτα για τη μητέρα της, αποδεικνύοντας για μια ακόμα φορά, με πόση αγάπη μεγαλώνει.

Μανούλα μου γλυκιά,  

Σήμερα γιορτάζουν οι μαμάδες του κόσμου και όλα τα παιδιά έφτιαξαν κάρτα για τις μαμάδες τους. Κι εγώ όμως θυμάμαι αρκετά. Θυμάμαι ένα περιστατικό που είχαμε ζήσει μαζί, όταν πήγα να βγάλω τα κρεατάκια μου. Ήσουν δίπλα μου συνέχεια. Μετά όμως αρρώστησες. Θυμάμαι ότι ήσουν στο καναπέ και είχες ένα γκρι πράγμα (δε θυμάμαι πως λεγόταν) και έβηχες για πάρα πολλή ώρα. Καρκίνο στους πνεύμονες μου έχει πει ο μπαμπάς. Μετά πέθανες. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν αστείο, αλλά μετά κατάλαβα ότι δεν παίζουμε με αυτά τα πράγματα και στεναχωρήθηκα.  

Η ζωή με το μπαμπά είναι ωραία γιατί έχω έναν τόσο καλό μπαμπά και νιώθω λες και είναι ΚΑΙ μπαμπάς ΚΑΙ μαμά. Νιώθω ότι τον λατρεύω!!! Γι’ αυτό να ξέρεις, δεν αισθάνομαι ότι ξεχωρίζω καθόλου απ’ τ’ άλλα παιδιά.  

Μόνο που μου λείπεις και πιστεύω ότι λείπεις και στο μπαμπά μου. Αν είχα τη δυνατότητα να σε δω, θα ήθελα να σου πω πολλά και διάφορα, αλλά το κυριότερο ότι σε αγαπάω πολύ.  

Μπορεί να μην σε έχω εδώ, αλλά έχω κι εγώ μαμά. Είμαι ένα συνηθισμένο παιδί. Έτσι, μπορώ κι εγώ να σου γράψω κάρτα, να γράψω κι εγώ για τη δικιά μου μαμά, όπως όλα τα άλλα παιδιά…  

Γράφτηκε από  Κλαίρη Σειραδάκη  (Ψυχολόγος)

Στοιχεία Επικοινωνίας: klairhseiradaki@gmail.com

Πηγή : Paidorama.com

Τι Συμβαίνει με τα Ιατρικά Λάθη στην Ελλάδα;

Το επινεφρίδιο δεν με είχε ξαναπασχολήσει σαν όργανο ως τώρα – βασικά πληροφορήθηκα για την ύπαρξή του τώρα τελευταία, όταν η φίλη μου η Α. ανίχνευσε στο δικό της επινεφρίδιο έναν μικρό καλοήθη όγκο.

Ερευνώντας για υποθέσεις ιατρικών λαθών μοιραία στέκομαι σε μια περίπτωση στην οποία ο γιατρός αφαίρεσε στην επέμβαση το... υγιές κομμάτι του επινεφριδίου και όχι το ογκίδιο (μα πώς γίνεται;). «Μην ανησυχείς, ο ασθενής έζησε»,  καθησυχάζω τη φίλη μου, εννοώντας ότι γκούγκλαρα και ευτυχώς δεν πρόκειται για τον γιατρό που επισκέφτηκε.

«Ασε που ο ασθενής εισέπραξε 100.000 ευρώ αποζημίωση», συνεχίζω, αλλά πού να συνέλθει η Α. Είναι να μη σου τύχει.

Υπολογίζεται ότι τα ιατρικά λάθη στη χώρα μας αγγίζουν τα 6.000 ετησίως, χωρίς φυσικά όλα να φτάνουν στη δικαιοσύνη. Αφενός συχνά το γεγονός αποκρύπτεται από τον ασθενή ή αποδίδεται σε φυσικό επακόλουθο της νόσου του και αφετέρου οι ασθενείς δεν επιθυμούν να μπλέξουν σε δικαστικές περιπέτειες θεωρώντας ότι απέναντί τους θα βρουν το Γολιάθ του συστήματος.

Πάντως, σύμφωνα με έρευνα του ευρωβαρόμετρου, το 70% των Ελλήνων ανησυχούν ότι θα υποστούν ένα ιατρικό σφάλμα, ενώ το 13% δηλώνουν ότι έχουν ήδη υποστεί ιατρικό σφάλμα σε νοσοκομείο.

Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, η τάση των καταγγελιών είναι αυξητική κυρίως λόγω ευαισθητοποίησης του κοινού και ενημέρωσης για τα δικαιώματά του, αλλά και μιας κρίσιμης αλλαγής στον Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας που έδωσε τέλος στην αντίληψη ότι ο γιατρός είναι ο απόλυτος θεός της ιατρικής πράξης: πρόκειται για συνεργασία ιατρού-ασθενούς.

Μάλιστα, ανάμεσα στους μικροπωλητές, στους διαδρόμους των νοσοκομείων κυκλοφορούν σήμερα και οι γνωστοί «αμελειολόγοι», δικηγόροι που ψάχνουν πελατεία ανάμεσα στους ασθενείς. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι γιατροί προχωρούν σήμερα σε ασφάλιση αστικής ευθύνης σε περίπτωση ιατρικού λάθους.

Για την ακρίβεια, τους το επιβάλουν τα ιδιωτικά νοσοκομεία με τα οποία συνεργάζονται, ούτως ώστε να μην επιβαρύνονται οι όμιλοι από το λογαριασμό. Το 2005, μόνο οι σχετικές απαιτήσεις τρίτων κατά ενός ιδιωτικού θεραπευτηρίου έφταναν τα 42 εκατ ευρώ!

Στις ειδικότητες υψηλού κινδύνου για τις ασφαλιστικές εταιρίες είναι οι χειρουργοί, οι ορθοπεδικοί, οι μαιευτήρες και γυναικολόγοι, οι αναισθησιολόγοι, οι ακτινοθεραπευτές και οι οδοντίατροι.

«Τα συμβόλαια είναι ακριβά. Κάποιοι έχουν κατεβάσει τα ασφάλιστρα για να προσελκύσουν γιατρούς αλλά δεν ξέρω κατά πόσο θα αντέξουν, τα περιστατικά είναι πάρα πολλά», μου  λέει ασφαλιστική σύμβουλος μεγάλης εταιρίας.

Η μέση αποζημίωση για τα περιστατικά που φτάνουν στη δικαιοσύνη κυμαίνεται γύρω στα 300.000 ευρώ (αντιστοιχούν στο 30,4% της αιτούμενης αποζημίωσης, αν και τελευταία έχουν μειωθεί οι απαιτήσεις των ασθενών λόγω του νέου νόμου που απαιτεί την καταβολή ενός ποσού και από εκείνους κατά την άσκηση αγωγής).

Άλλωστε, οι υποθέσεις που φτάνουν στο δικαστήριο είναι οι πλέον σοβαρές, για μικρότερες ζημιές ο ασθενής δεν μπαίνει στα έξοδα μιας νομικής περιπέτειας. Στο 56% των περιπτώσεων η κατηγορία είναι ανθρωποκτονία εξ αμελείας, ενώ ακολουθεί με 37% η πρόκληση σωματικής βλάβης.

Στο 82% των περιπτώσεων έχουμε καταδικαστικές αποφάσεις για τους γιατρούς. Σύμφωνα με την τελευταία σχετική έρευνα που πραγματοποιήθηκε το 2012 από το Πανεπιστήμιο Πειραιά [καθηγητή Γιάννη Πολλάλη, επίκουρο καθηγητή Αθανάσιο Βοζίκη, διδάκτορα Μαρίνα Ρήγα], κατά την οποία αναλύθηκαν 259 περιπτώσεις ιατρικής αμέλειας που την τελευταία δεκαετία είχαν φτάσει στα δικαστήρια, το 73,7% είχαν ως συνέπεια τη μόνιμη αναπηρία ή το θάνατο.

Οι περισσότερες περιπτώσεις αφορούσαν τις επεμβατικές ειδικότητες, με τη γενική χειρουργική να βρίσκεται στην πρώτη θέση (20%) και τη μαιευτική-γυναικολογία στη δεύτερη (15,4%). Ακολουθούν η ορθοπεδική, η εσωτερική παθολογία, η αναισθησιολογία και η μικροβιολογία.

Σε κάθε περίπτωση, τα χρήματα εισπράττονται τουλάχιστον έξι χρόνια μετά το περιστατικό, χρόνος που συνήθως απαιτείται για να τελεσιδικήσει η υπόθεση. Δικηγόρος μου αναφέρει υπόθεση που τρέχει από το 2006 η οποία ακόμα εκκρεμεί στο εφετείο.

Κατά την επέμβαση για την αφαίρεση κοιλιοκήλης σε μικρό ιδιωτικό θεραπευτήριο, ο χειρουργός τρύπησε το έντερο του ασθενούς χωρίς να το αντιληφθεί. Όταν ο άνθρωπος άρχισε να εμφανίζει συμπτώματα σηψαιμίας, οι γιατροί θεώρησαν ότι παθαίνει πνευμονικό οίδημα και αναζήτησαν κρεβάτι εντατικής σε δημόσιο νοσοκομείο αφού δεν υπήρχε στην συγκεκριμένη κλινική αντίστοιχη μονάδα.

Τελικά βρέθηκε θέση σε ΜΕΘ ιδιωτικού νοσομομείου (υπάρχει Προεδρικό Διάταγμα που υποχρεώνει τα ιδιωτικά νοσοκομεία να δέχονται ασθενείς στην εντατική εφόσον δεν βρίσκεται κρεβάτι σε δημόσιο φορέα), όπου διαπιστώθηκε το πρόβλημα. Ωστόσο ο ασθενής πέθανε από σηψαιμικό σοκ. Ο γιατρός έχει καταδικαστεί σε πρώτο βαθμό, αλλά έχει ασκήσει έφεση.

Τα ελληνικά δικαστήρια πάντως είναι «φιλικά» στους ασθενείς και τις οικογένειές τους. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Καλαμάτας που το 2009 επιδίκασε αποζημίωση 3,5 εκατ. ευρώ, από τις υψηλότερες που έχουν επιδικαστεί ποτέ από ελληνικό δικαστήριο, στην οικογένεια κοπέλας που πέθανε από σηψαιμικό σοκ μετά από καισαρική τομή.

Το δικαστήριο μάλιστα επιδίκασε αποζημίωση όχι μόνο στο σύζυγο, τα παιδιά, τους γονείς και τα αδέρφια, αλλά και στην πεθερά του θύματος, ενώ προέβλεψε ποσό διατροφής που θα καταβάλλεται στο σύζυγο για την επιμέλεια των παιδιών που τώρα καλείται να μεγαλώσει μόνος του.

Μεγάλη αποζημίωση, ύψους 700.000 ευρώ, είχε επιδικαστεί και στην περίπτωση που γυναίκα είχε μολυνθεί με τον ιό HIV μετά από μετάγγιση αίματος, ενώ στα 500.000 ευρώ είχε αποτιμηθεί η βλάβη ασθενούς που έμεινε ανάπηρη μετά από πλαστική επέμβαση (οι ασφαλιστικές εταιρίες πάντως συνήθως εξαιρούν τις αισθητικές επεμβάσεις στα συμβόλαια για την αστική ευθύνη γιατρών).

Πάντως δεν είναι απαραίτητο ότι το εφετείο θα μειώσει την αποζημίωση. Όπως λέει η δικηγόρος Αλεξάνδρα Καπλανέρη που χειρίζεται τέτοιες υποθέσεις, τα δευτεροβάθμια δικαστήρια πολύ συχνά αυξάνουν την επιδικασθείσα αποζημίωση.

«Σε υπόθεση όπου το Διοικητικό Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης για βλάβη στη χολή κατόπιν λαπαροσκοπικής χολοκυστεκτομής για να αφαιρεθεί πέτρα επιδίκασε μόνο το ποσό των 15.000 ευρώ, το εφετείο έκρινε ότι το ποσό αυτό δεν είναι εύλογο για τη βλάβη που υπέστη ο ασθενής και επιδίκασε το ποσό των 80.000 ευρώ ως αποζημίωση».

Ο ιατροδικαστής Γρηγόρης Λέων καλείται συχνά να καταθέσει ως επιστημονικός σύμβουλος σε τέτοια δικαστήρια. Δύο χαρακτηριστικές υποθέσεις που θυμάται είναι η περίπτωση ασθενούς που μπήκε στο χειρουργείο για ολική αφαίρεση θυρεοειδούς, αλλά διαπιστώθηκε ότι ο γιατρός είχε αφήσει τον μισό μέσα, και ένα άλλο χειρουργείο για πρόβλημα του εντέρου στο οποίο κόπηκε κατά λάθος ο ουρητήρας χωρίς να γίνει αντιληπτό από το χειρουργό.

«Λαμβάνω πολλά αιτήματα από όλη την Ελλάδα τόσο από ασθενείς όσο και από γιατρούς για να καταθέσω ως μάρτυρας» λέει ο ίδιος. «Από αυτά περίπου τα μισά αποτελούν πράγματι ιατρικό λάθος, που οφείλεται είτε στην κόπωση του γιατρού που καλείται να κάνει δέκα χειρουργεία τη μέρα είτε στην απειρία του ή την κακή συνεργασία της ιατρικής ομάδας, ενώ τα υπόλοιπα εντάσσονται στο πλαίσιο των επιπλοκών». 

Δυστυχώς,  η ενημέρωση για τις πιθανές επιπλοκές και τους κινδύνους σε μια επεμβατική διαδικασία δεν γίνεται σωστά στην Ελλάδα. Συνήθως, αν και όχι πάντα, υπογράφεται απλώς ένα γενικόλογο χαρτί από τον ασθενή που εξασφαλίζει ότι στο γιατρό ότι έχει δώσει τη συναίνεσή του για το χειρουργείο. Φυσικά δεν απαλλάσσεται ο γιατρός εάν κάνει κάποιο λάθος στη συνέχεια».

Οι περισσότερες από τις υποθέσεις που χειρίζεται αφορούν σε ιδιωτικά νοσοκομεία, αλλά ο ίδιος εκτιμά ότι αυτό οφείλεται στη μεγαλύτερη «ευαισθησία» που δείχνουν οι ασθενείς όταν έχουν πληρώσει οι ίδιοι άμεσα τις ιατρικές υπηρεσίες.

Η ραγδαία αύξηση των μηνύσεων και αγωγών πάντως έχει οδηγήσει και σε ένα άλλο εξίσου ανησυχητικό φαινόμενο, τη λεγόμενη «αμυντική ιατρική». Οι γιατροί, από φόβο μην κατηγορηθούν για αμέλεια, δεν ενεργούν αμέσως παρά υποβάλουν τον ασθενή σε εξαντλητικές εξετάσεις, με το κόστος που αυτό συνεπάγεται για τα ταμεία και τον ασθενή.

Οι χειρουργοί δεν αρνούνται ότι λειτουργούν υπό το φόβο μιας πιθανής αγωγής. «Είναι επόμενο ότι θα περάσει από το μυαλό σου το ενδεχόμενο. Είμαστε άνθρωποι κι εμείς και ασκούμε το επάγγελμά μας σε συνθήκες ασύλληπτου στρες» λέει νέος γιατρός.

«Κάνουμε τα πάντα, αλλά δεν είμαστε θεοί. Ευτυχώς ακόμα δεν έχουμε γίνει Αμερική να τρέχουμε στα δικαστήρια κάθε τρεις και λίγο». 

Πηγή: BeStrong.org.gr - 10.06.14

Οκτάχρονο κοριτσάκι νίκησε μεταστατικό καρκίνο του εγκεφάλου

Ένα οκτάχρονο κοριτσάκι από τη Βρετανία που διαγνώστηκε με μεταστατικό καρκίνο του εγκεφάλου, έγινε ο πρώτος άνθρωπος στον κόσμο που κατάφερε να τον νικήσει.

Η μικρούλα Κλώντια Μπέρκιλ, από το Μάρκετ Ρέιζεν του Λίνκολνσιρ, διαγνώστηκε με μεταστατικό πινεοβλάστωμα όταν ήταν 5 ετών και η πρόγνωση των γιατρών ήταν πως είχε μόνο λίγες εβδομάδες ζωής.

Ωστόσο, το περασμένο Σαββατοκύριακο οι γιατροί είπαν στους γονείς της Αντρέα και Ντέιβιντ πως ο καρκίνος έχει πλέον εξαφανιστεί από το σώμα της και δεν υπάρχουν ούτε «απομεινάριά» του στο αίμα της.

«Η Κλώντια δεν έχει πια καρκίνο… Έγινε θαύμα. Δεν μπορώ να σταματήσω να τρέμω», έγραψε η Αντρέα Μπέρκιλ στην σελίδα της κόρης της στο Facebook «Claudia’s Cause».

Το μεταστατικό πινεοβλάστωμα είναι ένας σπάνιος καρκίνος στην υπόφυση του εγκεφάλου, για τον οποίο προς το παρόν δεν υπάρχει κάποια γνωστή θεραπεία.

Η Κλώντια διαγνώστηκε με αυτό τον Ιούνιο του 2011, όταν άρχισε να κάνει αλλεπάλληλους εμέτους δίχως εμφανή αιτία. Οι γιατροί από το Ιατρικό Κέντρο Queens του Νότιγχαμ που διέγνωσαν την ασθένειά της, είπαν στους γονείς της πως δεν υπάρχουν ελπίδες και εκείνοι άρχισαν να προετοιμάζονται για το μοιραίο.

Ταυτοχρόνως, όμως, οι γιατροί του Queens παρέπεμψαν το κοριτσάκι στο Νοσοκομείο Παίδων του Νότιγχαμ, όπου υποβλήθηκε σε μια πειραματική ιταλική θεραπεία, η οποία συμπεριλάμβανε 44 δύσκολες συνεδρίες ακτινοθεραπείας.

«Ζήσαμε με μία ανίατη ασθένεια και με τον θάνατο να πλανάται από πάνω μας επί 694 ημέρες. Σήμερα, είναι η πρώτη μέρα έπειτα από πάρα πολύ καιρό που μπορώ να κοιτάζω στα μάτια τα τέσσερα υπέροχα παιδιά μου, ξέροντας ότι δεν χρειάζεται να προγραμματίσω την κηδεία κανενός από αυτά», δήλωσε στην εφημερίδα «Daily Mail» η κυρία Μπέρκιλ.

Και συνέχισε: «Είναι η πρώτη μέρα της ελευθερίας μας – μιας ελευθερίας που είχαμε χάσει και ξεχάσει εδώ και πάρα πολύ καιρό…. Είμαστε οι πιο τυχεροί άνθρωποι στον κόσμο. Οι γιατροί πιστεύουν ότι η Κλώντια είναι το πρώτο μικρό κορίτσι στον κόσμο που επιβιώνει από μεταστατικό πινεοβλάστωμα».

Η κυρία Μπέρκιλ πρόσθεσε πως το τίμημα που πλήρωσε η Κλώντια είναι μεγάλο, καθώς οι ακτινοθεραπείες τις προκάλεσαν εγκεφαλικές βλάβες, αλλά τόνισε πως η οικογένειά της αισιοδοξεί και είναι αποφασισμένη να την βοηθήσει να ζήσει μια δημιουργική, πλούσια ζωή γεμάτη αγάπη.

Πηγή: www.tanea.gr