Ένα από τους πιο σημαντικούς λόγους που ξεκίνησα τη δουλειά
σε ένα από τα σχολεία που εργάζομαι, ήταν ένα εξάχρονο τότε κοριτσάκι, η
Μαριτίνα. Ένα κορίτσι, που η ίδια η ζωή την έκανε να ωριμάσει πρόωρα και να αντιμετωπίσει καταστάσεις ασύμβατες με την ηλικία της.
Η Μαριτίνα, πήγαινε στην πρώτη δημοτικού όταν έχασε τη μητέρα της…
Το να επικοινωνήσω μ’
αυτό το κορίτσι, ήταν ακόμα και σε μένα δύσκολο… Τι να πεις σε ένα πλάσμα αυτής
της τρυφερής ηλικίας, που μόλις έχει χάσει τη μητέρα του; Τι μπορείς να πεις,
που το μόνο για το οποίο είσαι σίγουρος, είναι το ότι έχει ανάγκη τη μητέρα
του; Τι μπορεί να καταλάβει απ’ όλ’ αυτά ένα τόσο μικρό παιδί;
Θυμάμαι χαρακτηριστικά σα χθες, την πρώτη φορά που με
φώναξαν να δω τη Μαριτίνα. Τη βρήκα να κάθεται στο θρανίο της και να
ζωγραφίζει… Ήταν ήρεμη. Την πλησίασα και με αφορμή τη ζωγραφιά, μιλήσαμε λίγο
για τη μητέρα της. Δεν περίμενε πρώτα να γνωριστούμε. Η λαχτάρα της να τη
ζωγραφίσει και να μιλήσει γι’ αυτήν ήταν μεγάλη. Μετά την άφησα…
Είχα ένα ακόμα δύσκολο κομμάτι να αντιμετωπίσω. Αυτό του
πατέρα. Ο άνθρωπος που έμενε πίσω και που έπρεπε μέσα στον πόνο του, να
αναλάβει εξολοκλήρου και την απόλυτη ευθύνη και προστασία ενός τόσο μικρού
παιδιού. Μετά από τη συζήτηση μαζί του, για ένα πράγμα ήμουν σίγουρη: Και η
δική του ζωή είχε ανατραπεί ολοκληρωτικά με το θάνατο της γυναίκας του…
Από κείνη τη στιγμή κι έπειτα δουλέψαμε πολύ, τόσο με τον
πατέρα, όσο και με τη Μαριτίνα. Ειλικρινά, δεν ξέρω αν θα κυλούσε τόσο ομαλά η
δουλειά μου, αν δεν ήταν ο συγκεκριμένος άνθρωπος ο πατέρας της μικρής. Από την
πρώτη στιγμή στάθηκε πέρα από δυνατός και πολύ ανοιχτός στο να δεχτεί συμβουλές
και να τηρήσει συμπεριφορές που θα βοηθούσαν όχι τόσο τον εαυτό του, όσο το
παιδί του! Παρά τον αβάσταχτο πόνο του και τις απαιτητικές επαγγελματικές του
υποχρεώσεις, έβαλε σε πρώτη και μοναδική προτεραιότητα τη Μαριτίνα. Και η
Μαριτίνα, δε θα μπορούσε, παρά να παίρνει ενέργεια απ’ αυτόν τον άνθρωπο. Έτσι
ήταν ανοιχτή να μιλήσει και προσπαθούσε να παλέψει μέσα της, βγαίνοντας σχεδόν
πάντα κερδισμένη. Έφτασε στο σημείο μάλιστα να γίνει τόσο δυνατή, έτσι ώστε να
μπαίνει στη διαδικασία να παρηγορεί και να στηρίζει η ίδια τον πατέρα της, σε
δικές του στιγμές ανθρώπινης αδυναμίας...
Όπως είναι φυσικό, υπήρξαν και αυτές οι δύσκολες στιγμές, οι
στιγμές απελπισίας. Η Μαριτίνα, προσπαθώντας να ισορροπήσει τα συναισθήματά της
και να καλύψει τα κενά της, έβγαλε μια έντονη τρυφερότητα προς τη δασκάλα της
κυρίως, και μια μεγάλη ανάγκη για αγκαλιές. Αξίζει κάπου εδώ να αναφέρω το
γεγονός ότι το σχολείο βοήθησε πολύ στην αντιμετώπιση της κατάστασης, καθώς
όλοι έπεσαν πάνω από τη Μαριτίνα, προσπαθώντας, ο καθένας με τον τρόπο του, να
της απαλύνει τον πόνο.
Στην καλοκαιρινή θεατρική παράσταση του σχολείου, η Μαριτίνα
πήρε δικαιωματικά τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Μια στιγμή που θυμάμαι έντονα απ’
αυτήν τη μέρα, είναι τη Μαριτίνα να χορεύει με σκέρτσο πάνω στη σκηνή και τον
πατέρα της από κάτω, να σκύβει για να κρύψει τα δάκρυά που έτρεχαν… Δάκρυα που
τόσο καιρό είχε συγκρατήσει…
Σήμερα η Μαριτίνα πηγαίνει στην Δ΄ Δημοτικού και είναι ένα
παιδί σαν όλα τα άλλα. Παίζει, τρέχει στο προαύλιο με τις φίλες της και όταν
επιστρέφει στο σπίτι, γνωρίζει ότι την περιμένει ο άνθρωπός της. Όπως έχω
αναφέρει πολλές φορές, θεωρώ ότι αντιμετώπισε το θάνατο της μητέρας της όσο πιο
ομαλά θα μπορούσε ένα παιδί αυτής της ηλικίας. Με αφορμή τη γιορτή της μητέρας,
η Μαριτίνα μας εξέπληξε όλους για μια ακόμα φορά, γράφοντας το παρακάτω γράμμα
και κάρτα για τη μητέρα της, αποδεικνύοντας για μια ακόμα φορά, με πόση αγάπη
μεγαλώνει.
Μανούλα μου γλυκιά,
Σήμερα γιορτάζουν οι μαμάδες του κόσμου και
όλα τα παιδιά έφτιαξαν κάρτα για τις μαμάδες τους. Κι εγώ όμως θυμάμαι αρκετά.
Θυμάμαι ένα περιστατικό που είχαμε ζήσει μαζί, όταν πήγα να βγάλω τα κρεατάκια
μου. Ήσουν δίπλα μου συνέχεια. Μετά όμως αρρώστησες. Θυμάμαι ότι ήσουν στο
καναπέ και είχες ένα γκρι πράγμα (δε θυμάμαι πως λεγόταν) και έβηχες για πάρα
πολλή ώρα. Καρκίνο στους πνεύμονες μου έχει πει ο μπαμπάς. Μετά πέθανες. Στην
αρχή νόμιζα ότι ήταν αστείο, αλλά μετά κατάλαβα ότι δεν παίζουμε με αυτά τα
πράγματα και στεναχωρήθηκα.
Η ζωή με το μπαμπά είναι ωραία γιατί έχω έναν
τόσο καλό μπαμπά και νιώθω λες και είναι ΚΑΙ μπαμπάς ΚΑΙ μαμά. Νιώθω ότι τον
λατρεύω!!! Γι’ αυτό να ξέρεις, δεν αισθάνομαι ότι ξεχωρίζω καθόλου απ’ τ’ άλλα
παιδιά.
Μόνο που μου λείπεις και πιστεύω ότι λείπεις
και στο μπαμπά μου. Αν είχα τη δυνατότητα να σε δω, θα ήθελα να σου πω πολλά
και διάφορα, αλλά το κυριότερο ότι σε αγαπάω πολύ.
Μπορεί να μην σε έχω εδώ, αλλά έχω κι εγώ
μαμά. Είμαι ένα συνηθισμένο παιδί. Έτσι, μπορώ κι εγώ να σου γράψω κάρτα, να
γράψω κι εγώ για τη δικιά μου μαμά, όπως όλα τα άλλα παιδιά…
Γράφτηκε από Κλαίρη
Σειραδάκη (Ψυχολόγος)
Στοιχεία Επικοινωνίας: klairhseiradaki@gmail.com
Πηγή : Paidorama.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου